[RPG • 0] Experium || 27 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 19 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 20 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 20 • Slopen • Gates • Slughorn

LIONS ⚜️ •Fire • Vuur • Fox • In dieren veranderen. • Astreal • Astral projection. • Tony • Onzichtbaar in het donker. • Emil • Dupliceren • Onna • Ondoordringbare huid •Vera • Vliegen •Serena • Stembeheersing • Heidi • Groene vingers. •8226 • Praten met dieren

Elephants ⚜️ •Vision • Met zintuigen spelen •Dalit • Immuniteit voor gaven •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] • Kijo • Veranderen in een Oni. • Stella • Licht ombuigen. •Vera • Leugendetector. • Helene • Genezing. •[Onbekend] • [Onbekend]

Rhino's ⚜️ • Romeo • Emoties manipuleren • Damon • Dementor • Peter • Spiderman • Azrael • Krachten afnemen en aanvullen • Darian • Objecten materaliseren • Maaya • Hallucinates. •Melissa • Fauna manipulatie. •Alice • Spiegelloper •Medusa • Verstenen onder haar blik •Naamloos • Gedachtenlezer.

Buffalo's ⚜️ •Ednoces • Tijd bevriezen voor 10 sec •Nish • Aanwezigheid verbergen • Rai •Electriciteit •Goliath • Ant-Man •[Onbekend] • [onbekend] •Evelin • Reizen tussen werelden/dimensies •8034 • Gevarensonar •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend]

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 27 aug 2020 - 13:37 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Emil knikte maar, hoewel hij niet wist wat ze precies bedoelde. Hij wilde echter niet dat ze dat doorhad, straks vond ze hem dom. Inmiddels waren ze aan de beurt. Hij vertelde welke smaken hij wilde zonder naar de bakken te kijken en keek daarna Nenya aan. Een glimlachje spande om zijn lippen toen ze niet-roze smaken koos en even later gingen ze bij het raam aan een tafeltje zitten.

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Kom op! Je kunt het!. Demetrius streek even langs haar wang heen, terwijl ze aarzelend met het boek in haar handen stond. Evelin had het boek al twee weken geleden uitgelezen en de belofte dat ze hem aan Yrla uit zou lenen, kwam steeds terug in haar hoofd. Het zou betekenen dat ze hem nogmaals mocht spreken en dit keer deed een buitenkansje zich voor. Ze had de blonde jongen gespot langs de rand van het meer, alleen. Al weken stelde het meisje het uit om het gesprek aan te gaan met Yrla. Ze ontliep hem, waardoor ze hem minder zag. En als ze hem zag, had ze niet gedurfd om op hem af te stappen. Of hij was nooit alleen - omringd door vrienden, of hij was met 8034, of hij was gewoon eng. Elk excuus dat ze maar kon bedenken, greep ze aan om niet te hoeven praten met hem.
      Dit keer was er echter geen excuus meer om niet op hem af te stappen. Hij was alleen, zonder iemand in de buurt. "Nee, ik kan het niet," zei ze tegen Demetrius. "8034 is een vriendin van me." Dat kon ze niet maken, praten met Yrla. Ze wilde een goede vriendin zijn, ze was een goede vriendin. Tussen 8034 en Yrla leek het de afgelopen twee weken steeds beter te gaan, dat was althans wat 8034 haar liet geloven. Dat was nog een reden, vertelde ze zichzelf om de blonde jongen met rust te laten. Demetrius had aan haar hoofd gezeurd dat ze het moest proberen, voor haar kamergenoot ermee vandoor ging. Maar ze was al te laat en ze moest maar gewoon accepteren dat er iets groeide tussen haar vriendin en de jongen waar ze verliefd op was. "Nee, dat is ze niet. Ze praat over je, achter je rug om, Eve." Evelin schudde haar hoofd. Ze wilde dat niet geloven, 8034 was haar enige vriendin op het moment. Zij, en natuurlijk Demetrius.
      "Kom op, we gaan alleen hoi zeggen, als ze een goede vriendin is, kan ze dat niet erg vinden toch?" Dat was waar, het was vast niet erg. Zeker niet als hij straks 8034 haar vriendje was, dan kon ze maar beter gewoon normaal met hem om kunnen gaan toch? En toch durfde ze niet. Ze schudde al haar hoofd, ze wist absoluut niet wat ze tegen hem moest zeggen. Demetrius sprong met een zucht van haar schouder af en liep een stukje voor haar uit. "Deem, wat ga je doen?" De otter liep eigenwijs voor haar uit, tot de tien meter was bereikt en Evelin een soort onzichtbare draad voelde trekken. "Deem, hou op." De otter echter was koppig en trok nog harder aan de band, waardoor Evelin een stap moest zetten om de pijn die ontstond uit de weg te gaan. Ze vroeg nogmaals aan de otter om te stoppen, maar het dier bleef koppig in de richting van de blonde jongen lopen. Uiteindelijk gaf Evelin het op en begon ze opeens te rennen, in een poging Demetrius te pakken voor hij stomme dingen zou doen. "Demy, kom terug!" riep ze. Ze had de otter bijna te pakken, tot hij net uit haar handen glipte. Hij rende lachend van haar vandaan, tot een hand hem ineens tegen de grond werkte.
      Voor een moment kreeg Evelin het benauwd. Het voelde alsof een grote hand haar omklemde en tegen de grond drukte. Ze zakte door haar benen en viel languit op de grond. Ze keek wanhopig op naar Demetrius, die worstelde in een hand om vrij te komen. Zelf kon ze niets beginnen tegen de onzichtbare kracht die haar tegen de grond drukte. "Laat hem los," piepte ze. "Laat hem los, alsjeblieft." Yrla keek verbaasd op naar het meisje en liet de otter weer gaan. Evelin haalde meteen een keer diep adem, terwijl Demetrius op haar afsprong. De otter nestelde zich in haar nek, toch wel geschrokken van het plotselinge vastgrijpen door iemand anders. Evelin lag op de grond uit te hijgen, toen er haar een hand aangeboden werd. Ze keek een beetje verbaasd op en zag dat Yrla naast haar neer geknield was. Met een blos op haar gezicht pakte ze zijn hand vast en liet haar overeind helpen door de blonde jongen. "Deed ik iets verkeerd?" vroeg hij zachtjes. Evelin streek even gehaast een pluk haar achter haar oren.
      "Wel uhm," ze beet even op haar onderlip. "Als je Demetrius aanraakt, dan voel ik dat ook. Dus toen je hem tegen de grond werkte," Ze voelde een blos op haar wangen komen. "werkte je mij ook tegen de grond." Yrla's glimlach liet de pijn alweer iets verzachten. "Ah, dat wist ik niet." Evelin stak haar handen naar voren. "Het geeft niet," zei ze haastig. "Dat kon je niet weten." Ze stond een beetje te dansen op haar voeten, verbaasd hoeveel ze eigenlijk al tegen de jongen had gezegd. Ze aaide de otter even over zijn hoofd. Dit was nog niet zo moeilijk. Al wist ze niet wat ze nu wilde zeggen. Ze keek een beetje nerveus om zich heen en toen viel haar oog op het boek wat ze had laten vallen. Ze raapte het snel op van de grond en stak het Yrla toe. "Ik kwam je alleen het boek geven, wat je wilde lenen," zei ze met een kleine glimlach. Yrla nam het van haar over met een kleine glimlach. De blik echter in zijn ogen begreep ze niet zo goed. Ze voelde gewoon hoe zijn staalblauwe ogen over haar heen gingen. "Hebben wij elkaar eerder ontmoet?" vroeg hij met opgetrokken wenkbrauw.
      Evelin wiebelde op haar voeten. "Je bedoelt zeker niet het moment van twee weken geleden?" Yrla schudde glimlachend zijn hoofd. "Nee, daarvoor hebben we elkaar nog niet ontmoet nee," zei Evelin bijna buiten adem. Dat had ze misschien wel gewild. Ze had zo vaak op hem af willen stappen, maar ze had het nooit gedaan. "Waarom vraag je dat?" vroeg ze nieuwsgierig aan de jongen. Yrla keek haar nog altijd met diezelfde glimlach aan. Hij schudde lachend zijn hoofd. "Geen idee, dat gevoel had ik." Daarna stak de jongen zijn hand naar hem uit. "Yrla," stelde hij zichzelf voor. Voor de tweede keer die dag pakte ze blozend zijn hand aan. "Evelin."

---

It's never gonna happen, Guys.

Onyx kreeg nauwelijks een hap door zijn keel, hij bleef zijn spaghetti maar door elkaar roeren. Echt handig at dat toch al niet, met zijn niet-dominante hand. Hij zat tussen Adam en Yrla in, maar beiden waren met degene naast hen aan het praten omdat Onyx toch weinig terug zei. Jester zat aan de andere kant van de tafel, samen met Fox. Hij probeerde geen aandacht aan hen te besteden, maar iedere keer dat hij Jesters stem opving, trilde hij vanbinnen en resoneerden de klanken door zijn hoofd. Op zulke momenten vergat hij al het andere even. Het was niet zo dat hij hem probeerde af te luisteren. Hij praatte tenslotte met Fox, dus 200% kans dat het nergens over ging. Maar het was gewoon alsof hij iedere beweging en ieder geluidje opving en het was vermoeiend en pijnlijk, want Jes leek verder weg dan ooit en het veroorzaakte een brok in zijn keel waar geen spaghettisliert zich langs kon wurmen.
      Uiteindelijk gaf hij het op en vond hij dat hij sociale taken voor vandaag wel weer vervuld had. Hij schudde zijn hoofd toen Adam zijn blik ving. Hij wilde even alleen zijn. Met een hand in zijn zak slenterde hij even later over het school terrein. Hij zakte bij het meer neer. Iets meer dan een week geleden had Jester hem daar staan uitkafferen omdat hij de arena was uitgebeend. De eerste keer dat Jester de rem eraf haalde en liet horen wat een teleurstelling hij was. Dat hij hem steeds weer in de steek liet.
      Hij kon zijn eigen verslagen verweer horen. “‘Wat wil je nou, Jester? Ik heb niet gezegd dat ik je vriend niet meer wil zijn, ik zeg alleen dat ik blijkbaar niet aan je verwachtingen kan voldoen. Dus als dat voor jou inhoudt dat we geen vrienden meer zijn, dan is dat niet anders. Ik kan je geen ongelijk in geven. Als je ondanks mijn tekortkomingen nog wel vrienden wil zijn dan ga ik me daar heus niet tegen verzetten. Maar je kunt me niet in een of ander vriendschaps-keurslijf dwingen. Ik ben niet zoals je andere vrienden. Ik heb mijn emoties niet onder controle. Ik kan niet… Ik kón niet toekijken hoe jij al die ellende moest doorstaan terwijl ik daar machteloos zat toe te kijken. Ik moest toch aan mijn zelfbeheersing werken? Dat deed ik. Ik liep weg om te voorkomen dat ik weer zou doorslaan, dat ik een willekeurige leerling voor zijn bek zou slaan omdat ik de stress niet aankon.” Weer prikten zijn ogen. “Ik deed wat ik dacht dat je zou willen dat ik zou doen.”
      Had hij daarmee zijn eigen graf gegraven? Als hij Jester toen niet had voorgehouden dat hij nooit aan zijn verwachtingen kon voldoen, dat hij niet was zoals de anderen… had Jester hem dan twee dagen later niet laten vallen? Was alles dan anders gelopen?
      Hij sloeg zijn armen om zijn knieën heen. Dacht terug aan wat er toen gebeurd was. Jester had spijt gekregen van zijn uitbarsting, Onyx had niet geweten wat hij ermee moest totdat er tranen langs Jesters wangen hadden gerold en hij de jongen in een omhelzing had getrokken. Zijn vingers die door zijn krullen hadden gestreken, zijn lippen die Jesters slaap hadden geraakt.
      “Hé, ik hou van je kerel. In wat voor bui je ook bent. Of ik, in de meeste gevallen.”
      Een traan kroop langs zijn wang. Onyx slikte moeizaam.
      "Ik ook van jou," klonk Jesters gesmoorde stem. "Welke bui van wie dan ook."
      Meer tranen glipten naar beneden. De leegte brulde in hem en hij snikte zachtjes.
      “Ben je op me verliefd?” echode zijn eigen stem door zijn hoofd.
            “Jup. Had het je graag zelf willen vertellen, maar Merrin blijkt dus beroerd met geheimen.”
      Hij had het niet geloofd. Pas na de speech die volgde, had hij het voorzichtig een kans durven geven.
      Onyx had hem gekust. Ruw en vol verlangen, op zoek naar de bevestiging dat hij dezelfde gevoelens had als Jester. Die had hij. Hij had gezegd dat hij hem wilde – gevolgd door een belofte waar hij nu misselijk van werd.
      “Weet waar je aan begint, kleintje. Als je mijn hart breekt, ruk ik die van jou eruit.”
      Dat had hij gedaan. Precies dat had hij gedaan.
      Bruusk veegde hij de tranen van zijn wangen. Het was zijn eigen schuld. Hij had het zelf verkloot. Hij had het recht niet om te huilen, hij moest gewoon dealen met de gevolgen van zijn daden. Voor Jester waren ze erger dan voor hem. Ook hij moest herinneringen als deze hebben.

Er sloop een kou in zijn lichaam die niet meer wegging toen hij terugliep naar de campus. Hij was misselijk en had een stekende hoofdpijn. In slaap vallen en nooit meer wakker worden klonk nog steeds aanlokkelijk.
      Toen hij op de gang naar zijn slaapkamer liep, kwam hij Fox tegen, die net uit de douches vandaan kwam. Hij aarzelde. Maar als hij wilde weten hoe het met Jester ging, dan kon hij dat het beste aan Fox vragen. Die zag hem het grootste gedeelte van de tijd.
      ‘Fox,’ zei hij zacht. ‘Heb je even?’
      Zijn bruine ogen ontmoetten die van hem en hij gaf aarzelend een knikje. Met zijn hoofd gebaarde Onyx naar zijn kamer. Adam was er niet, die was vast bij zijn vriendje. Onyx ging op de rand van zijn bed zitten, Fox op dat van Adam.
      Onyx zocht naar woorden. Hij had voor zijn gevoel nog nooit een normaal gesprek met die jongen gevoerd. Een tijdlang staarde hij naar de grond tussen de twee bedden in.
      ‘Hoe gaat het met hem?’ vroeg hij uiteindelijk zacht. ‘Hoe – hoe slaapt hij? Heeft hij nachtmerries?’
      Fox antwoordde niet meteen. Onyx sloeg zijn ogen op, keek hem bijna smekend aan. Hij moest het weten.
      ‘Als – als dat zo is, dan kan ik daar wat aan doen.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Aanvankelijk aarzelde Fox. For all he knew, kon Onyx wel degene zijn die Jester die nachtmerries stuurde. Toen Onyx echter zijn ogen opsloeg, was dat nog maar moeilijk te geloven. Hij schrok zelfs een beetje van zijn blik, die zo vol van emotie was dat hij zich een indringer in deze ruimte voelde.
      ‘Ja,’ zei hij toen aarzelend. ‘Twee keer werd hij schreeuwend wakker.’
      Onyx sloeg zijn ogen weer neer. Zijn schouders hingen verslagen naar beneden. Er was geen cel in zijn brein meer die geloofde dat Jesters angst nog werkelijkheid zou worden. De jongen ademde berouw uit.
      ‘Had hij voor die tijd ook al nachtmerries?’ vroeg Fox zich af.
      ‘De woensdag na de hallucinatie,’ antwoordde Onyx. Zijn adamsappel schoot op en neer toen hij slikte. ‘Toen wilde ik een droom voor hem spinnen.’
      Dat was lief, moest Fox toegeven. Ergens voelde hij zich een beetje schuldig omdat hij eerder nog gedacht had Onyx weinig zou doen wanneer Jester een nachtmerrie had.
      ‘Dat is lief,’ zei Fox nu ook hardop, vermoedend dat Onyx niet veel complimentjes kreeg. ‘Ook dat je het nog steeds wil doen. Ik denk eerlijk gezegd dat hij het wel kan gebruiken.’
      Onyx keek weer even op. Fox las opluchting in zijn ogen – opluchting omdat hij iets voor Jester kon terugdoen?
      ‘Het is beter als hij niet weet dat het van mij komt,’ mompelde Onyx. ‘Zelfs al zal hij het misschien vermoeden. Maar ik wil niet… Dat hij denkt dat ik hem wil beïnvloeden, dingen zachter wil maken dan ze zijn. Ik wil hem gewoon helpen. Zorgen dat niet aan slapeloosheid zal lijden.’
      ‘Ik zal niets zeggen,’ beloofde Fox.
      Onyx keek hem vluchtig aan. Even dacht hij zijn blik weer zou ontwijken, toen verankerden zijn ogen zich ineens in die van hem. ‘Ik weet dat wij zo ongeveer tegenpolen zijn. Dat je mij een lul vind en ik jou een irritant snotjong. Maar ik ben blij dat je er voor Jester bent. Dus bedankt daarvoor.’
      Een bedankje van Onyx krijgen was ongeveer net zo zeldzaam als ’s nachts over een pot goud heen struikelen op weg naar de wc. Fox was dan ook blij verrast, dat Onyx dat vond én dat hij het hardop zei.
      ‘Ik doe het graag,’ antwoordde hij met een glimlach. ‘Hij is een fijne vriend.’
      Pijn flitste over Onyx gezicht en Fox had meteen spijt van die woorden. Hij wilde zeggen dat Jester hem heus niet uit zijn hart zou verstoten en dat ze wel weer vrienden konden worden, maar diep vanbinnen wist hij wel helemaal niet of Jester dat nog kon, of hij dat nog wílde.
      ‘Ja,’ zei Onyx uiteindelijk zacht. Hij was bijna een fluistering. ‘Doe jezelf een plezier en raak hem niet kwijt.’
      De woorden en zijn verslagenheid veroorzaakten een zeurend gevoel in zijn borstkas. Plotseling voelde de kamer benauwd, alsof Onyx’ pijn en spijt hem probeerden te verstikken. Hoe Adam hier de hele dag mee om kon gaan was hem een raadsel, hij had het gevoel dat Onyx hem helemaal leeg zou zuigen.
      ‘Dat zal ik niet doen.’ Hij stond op, wist niet goed wat hij verder moet zeggen. Onyx leek alweer helemaal in zichzelf gekeerd. Het lag niet in zijn aard om op zo’n moment weg te lopen, maar het leek hem toch beter. Ze waren geen vrienden. Hij dacht ook niet dat ze dat ooit konden worden. Daarnaast voelde het verkeerd, om ook Jesters ex te steunen.
      Uiteindelijk zei hij alleen zachtjes gedag en liep de kamer uit.

---

Every villain is a hero in his own mind.

      'En wat is jouw favoriete vak?' vroeg Agami, terwijl ze op haar stoel schoof. Het voelde steeds een stukje makkelijker om gewoon met hem te praten. En doordat de spanning wat afnam, werd het ook stiekem steeds leuker. Ze stak het lepeltje in het bakje met citroen en mango en nam genietend een eerste hap. 'Als je zegt dat ik het moet raden ga ik wel vals spelen,' zei ze daar plagend achteraan.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Emil

Emil grinnikte. 'Dat is zonde van je energie. Ik vind vooral wiskunde leuk,' zei hij. Hij deed het hoogste niveau, hoger nog dan Fire en daar was hij best trots op .

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ze weigerde, al drie weken. Ze wilde absoluut niet meer doen wat Maxwell van haar vroeg, ze wilde absoluut niet meer bezig zijn met deze zogenaamde precisie lessen. Het idee dat hij haar nog altijd trainde als een soort wapen zat haar dwars en ze vertrouwde haar mentor niet meer. Dit keer had Maxwell niet eens de moeite gedaan om naar de schietbaan te gaan. Hij had haar gevraagd op zijn kantoor te komen en nerveus klopte ze op de deur. Haar mentor deed open met een vriendelijke glimlach. Het was een vrij groot kantoor wat Maxwell had, naast zijn bureau had hij wat comfortabele stoelen in de hoek staan, een hele rits vol boeken aan de muur en een paar hoge kasten. "Koffie?" vroeg hij haar. Vienna schudde zachtjes haar hoofd. "Dan zet ik thee."
      Maxwell wees haar in de richting van de comfortabele stoelen en aarzelend nam Vienna plaats in een van de stoelen. Ze kon niet zomaar weglopen, hij was haar mentor, hij zou achter haar aankomen. Of ze zou straf krijgen. Maar ze wilde alles behalve hier zijn. Uiteindelijk kwam haar mentor terug vanachter de kasten, met twee grote glazen thee. Hij zette er eentje voor Vienna neer en de ander zette hij blazend aan zijn eigen lippen. Maxwell ging in de andere stoel zitten en keek haar nieuwsgierig aan. "Vienna, ik heb je hierheen geroepen, omdat het hoog nodig tijd is dat we gaan praten. En je weet vast ook wel waarom." Het meisje sloeg haar ogen neer. Ze wilde helemaal niet praten met deze man. Ze zei niets op zijn woorden, maar Maxwell liet zich niet zo snel uit het veld slaan. "Ik kan dit op twee manieren doen, Vienna. Op de vriendelijke manier, dat ik je gewoon wat vragen stel en jij beantwoordt ze gewoon. Of op de minder vriendelijke manier. Dat betekent dat ik op een andere manier aan de antwoorden moet komen." Vienna voelde een kriebel over haar rug gaan bij dat laatste stukje. Ze keek even op naar Maxwell, maar de man keek nog altijd met hetzelfde vriendelijke gezicht naar haar. "Die tweede optie doe ik liever niet, aangezien je mijn eigen student bent. Maar ik ben nu eenmaal verantwoordelijk voor de verhoren en het wegsturen van leerlingen. En als een experiment disfunctioneert, ben ik verplicht om een laatste onderzoek te doen in een poging het weer aan de gang te krijgen voor het van school gestuurd wordt."
      Vienna keek even geschrokken op naar de oudere man naast haar. Een experiment disfunctioneert? Was ze dat? Alleen dat? Een experiment? Natuurlijk wist ze wel dat ze op deze school gebracht waren om te leren met hun gave om te gaan, dat de professoren er alles van wilden weten. Maar doordat Maxwell het zo hard op zei, voelde ze toch een knoop in haar maag ontstaan. "Ik moet je waarschuwen, Vienna. Als je in de lessen blijft weigeren om je gave te gebruiken, dan moet ik je van school verwijderen. Je bent dan een disfunctionerend experiment, zoals de school het ziet. Belachelijk natuurlijk, want je bent in eerste instantie mijn student. Maar ik moet de protocollen van school volgen." De angst in haar ogen werd nog groter. Werd ze van school gestuurd?! Maar... Dat wilde ze helemaal niet! Ze wilde niet weg bij Fayr en bij Yrla en Merrin en de rest. Maar ze wilde ook niet in het wapen veranderen wat Maxwell van haar maakte. Paniek brak bij haar uit en haar ademhaling begon zich te verhogen. Maxwell leek het in de gaten te hebben, want de man knielde bij haar neer en nam haar thee van haar over.
      "Rustig maar. Zo ver zijn we nog niet, het is maar een waarschuwing. We kunnen hier nog aan werken en dan is het niets aan de hand." Eraan werken? Hoe dan? Vienna wist absoluut niet wat ze wilde. Ze wilde deze oefeningen niet meer doen, maar als ze ze niet deed, dan was het einde schooltijd voor haar.

---

It's never gonna happen, Guys.

      Wiskunde léuk vinden kon ze zich niet zo goed voorstellen, maar er klonk zelfs een spoortje trots in zijn stem door. 'En waarom?' vroeg ze nieuwsgierig.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

      'Een wát?' Jester staarde Fox met een opengevallen mond aan. 'Holy shi- waar heb je dat gevonden?' Hij haalde een hand door zijn haren en schudde even kort zijn hoofd. 'Waar is het ding nu?' Fire moest hier ook zo snel mogelijk van weten. Niet alleen was het nu twintig keer gevaarlijker als Romeo ontsnapte, maar sowieso was het geen fijne gedachte als nog meer hulpjes van Zebediah zulk grof geweld konden inzetten wanneer ze dat nodig vonden. Jeez, het werd met het moment erger.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Fox

'Boven het plafond. Damon kwam terug voor ik het kon halen, dus morgen tijdens de les haal ik het wel op en bewaar ik het wel ergens in het bos.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

      Haast automatisch gingen Jesters ogen naar zijn eigen plafond. 'Toch niet zo'n goede plek dus,' mompelde hij, eerder tegen zichzelf dan tegen Fox. Hij maakte de mentale notitie iets beters te verzinnen en keek Fox weer aan. 'Misschien moeten we dan eens een keer gaan checken of hij niet nog meer van zulke leuke verrassingen verstopt heeft. Weet Fire het al?'

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Romeo zat achter slot en grendel, had Jester haar verzekerd. Die kon haar niets meer maken. Fayr had er moeite mee, merkte ze. Fayr wist dat Jester er voor gezorgd zou hebben dat de jongen heus niet zomaar weer eruit zou komen, maar ze konden hem toch ook niet opgesloten houden tot hij oud en grijs was? Op een dag moest hij er weer uit en dan... Romeo wist nu dat ze alles verteld had. Ze had zich niet aan haar woord gehouden en in ruil daarvoor zou hij...
      Nee, ophouden nu, sprak ze zichzelf streng toe. Ze was geen bang konijntje dat alleen maar kon blijven wachten totdat iemand haar kwam afschieten! Ze kon haar vrienden om hulp vragen als dat moest en iedereen had gezegd dat het goed was dat ze het gedeeld had. Dus het was goed. Nu moest ze er alleen voor zorgen dat ze ietsje steviger in haar eigen schoenen kwam te staan.
      Te beginnen met haar gave.
      Na zondag had ze zich gelukkig alweer ietsje beter gevoeld. Langzaam, maar zeker, keerde haar energie weer terug en daarmee ook haar stijdlust. Maandag had ze een uurtje in de tuin gezeten om onkruid te wieden en dode bloemetjes uit de struiken te knippen en dinsdag had ze na school de hele dag zitten naaien. Van hen tweeën had Fayr vaak het meeste geduld, maar ondertussen was ze het wel zat. Tijdens haar gaveles had ze een keer niets hoeven doen, behalve een paar ademhalingsoefeningen waarmee ze erachter zou moeten komen waar precies de bodem van haar kunnen zat. Het was anders geweest, maar stiekem was Fayr er wel blij om dat ze daar nu ook een keertje mee geoefend had. De volgende stap was om... ook met haar gave iets gevaarlijks te kunnen.
      Maar ze wist nog niet zo goed wat ze van dat idee vond. Aan de ene kant klonk het hartstikke slim om zich tenminste ook een beetje te kunnen verweren, ook als Phone of Jester er niet waren om haar problemen op te lossen. Aan de andere kant betekende dat dat ze op zoek ging naar een manier om haar gave te bewápenen. Dat klonk pas akelig.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Fox

Fox schudde zijn hoofd. 'Nog niet. Vienna was wel mee. Romeo had haar dagboek.' boosheid vulde hem bij de herinnering daaraan. 'Ik zal zijn kamer nog eens goed doorzoeken. Die van de rest van de school kan ik ook nog wel doen?' bood bij aan.

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Ik wil gewoon de oefeningen niet meer doen," gaf ze schoorvoetend toe. Ze wilde absoluut niet dat Maxwell haar ging dwingen tot antwoorden of misschien nog wel erger, ging kijken in haar hoofd. Dan zou hij misschien wel zien wat er jaren geleden in het theater gebeurd was, en daar schaamde ze zich ontzettend voor. Al kon ze zelf weinig van die periode herinneren, behalve schimmen en stemmen. Hoewel ze bang was dat haar mentor boos zou worden, lag nog altijd die vriendelijke glimlach op zijn gezicht. "Waarom niet?" Vienna keek naar haar vingers. "Ik wil niet leren hoe ik een kogel moet afvuren. Ik wil niet.."
      Moest ze dit wel zeggen? Ze kon Maxwell niet vertrouwen, dat had Jester zo hard gezegd. Maar ze wilde ook uit deze situatie en dan moest ze iets geven toch? Hij keek zo vriendelijk. "Ik wil niet iemand doden," zei ze zachtjes. Maxwell lachte zachtjes. "Dat is ook helemaal niet de bedoeling, Vienna. De oefeningen..." Vienna onderbrak brutaal haar mentor. Natuurlijk wist ze wat hij ging zeggen. "Zijn om precisie bij te leren, maar ondertussen schiet ik wel met een kogel." Er was iets in haar gaan branden, iets fels. "Ik laat me niet tot een wapen omtoveren door u. En ik laat me zeker niet voor uw karretje spannen! Dan ga ik nog veel liever van school!" Ze had de laatste zin geschreeuwd, maar ondanks haar stemvolume keek Maxwell haar nog altijd rustig aan. Vanuit zijn stoel leek hij haar te bestuderen.
      "Oke, Vienna. Ik ben absoluut niet van plan je in een wapen te veranderen, maar als de oefeningen je zo dwars zitten op het moment, dan kunnen we wel wat ander doen toch?" Ze keek verbaasd naar haar mentor in de andere stoel. Konden ze gewoon wisselen in oefeningen, maar... "Wat het tweede betreft, heb ik geen idee waar je het over hebt," zei de man rustig. "Ik ben gewoon je mentor, die je leert hoe je met je gave om moet gaan." Hij keek haar even indringend aan met die donkere ogen van hem. Vienna voelde een blos op haar wangen stijgen. Had ze dan te snel geoordeeld? Maar Jester had gezegd dat Romeo had gezegd dat Maxwell haar wilde isoleren. Jester zou daar zeker niet over liegen. Romeo daarentegen wel.
      Maar kon Romeo liegen tegen de gave van Jester? Zelfs als hij om de waarheid vroeg?

---

It's never gonna happen, Guys.

Emil dacht daar even over na. ‘Ik hou van moeilijke opgaves. Een beetje puzzelen enzo, mezelf uitdagen?’ Hij keek haar half-schouderophalend aan, hij had zich nooit afgevraagd wat hij zo leuk vond aan wiskunde.

---

Every villain is a hero in his own mind.