[RPG • 0] Experium || 23 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

---

It's never gonna happen, Guys.

Voor één moment was er de dwaze gedachte geweest dat Yrla blíj was om haar te zien, zodra hij zijn arm had uitgestrekt zodat ze erop kon landen. Een tel later had hij haar echter alweer van zich afgeschud en weggeslagen en hij had óók nog eens de hand van Fersephone vastgepakt. Het meisje dat nóóit interesse in een jongen had getoond, was nu opeens zijn vriendinnetje? Woede kolkte door haar heen. Ze wilde op het meisje af duiken en haar gezicht verminken, maar ze uitte alleen een gefrustreerde brul.
      Dat was tenslotte niet écht wat ze wilde.
      Dat was haar drakendeel. Haar instinct.
      En daar moest ze tegen vechten – want er waren zo veel mensen in gevaar en zij was de enige die ervan op de hoogte was.
      De afgelopen dagen had Dezi haar gave nauwelijks gebruikt, wat betekende dat Safira tot zichzelf was gekomen. Zélf over dingen had kunnen nadenken – iets wat ze graag zo wilde houden. Er waren periodes in haar bestaan die grijze vlekken waren, momenten waarop Dezi de overhand had gehad, waarin ze écht alleen een beest was geweest.
      Daar wilde ze niet naar terug.
      Daar wilde ze nooit naar terug.
      Ze had nu een taak, dat gaf haar houvast.
      Ze moest Jester op de een of andere manier duidelijk maken dat Dezi slechts om één reden terug naar school was gestuurd: om hém uit de weg te ruimen.
      Ze draaide zich om haar as, zag tot haar schrik dat Jester al náást Dezi stond. Het meisje glimlachte, maar Safira voelde een bittere drang door haar heen trekken – iets wat haar verwarde. Haar instinct vertelde haar naar Dezi terug te keren, maar dat zou stom zijn. Misschien sprak Dezi dan wel haar gave aan en viel Jester hier aan.
      Dan was het gedaan met hen allebei.
      Nee – in plaats daarvan vloog ze naar de andere kant van de zaal en landde op de rand van de tafel van de Rhino’s. Bij die afdeling zaten alle gekken. De opdrachtgever van Dezi’s kill-order. Misschien dat er een oplettende Panther was die inzag dat Dezi daar ook bij hoorde.

[ bericht aangepast op 22 juni 2020 - 12:39 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Romeo

Hij keek met een wenkbrauw op naar het beest wat langs zijn bord landde. Het duurde even voor hij het klonk plaatsen, Dezi haar beest. Hij draaide zich om, keek richting de wachtrij. Daar stond ze gewoon, alsof er niets gebeurd was de week ervoor. Natuurlijk wist hij dat ze zou komen, maar hij had haar gek genoeg nog niet verwacht. Nou kom op kind. Je staat ernaast, ruk zijn hoofd eraf. Er gebeurde echter niets, ze stonden gewoon gezellig te praten.
      misschien had ze een aanmoediging nodig. Romeo draaide zich terug en greep zonder aarzelen het draakje vast en pinde het met het hoofd tegen de tafel. Een hoop gevoelens overviel hem, totaal onverwacht. Woede overviel hem, argwaan. Geschrokken trok hij zijn hand terug. Sinds wanneer hadden beesten gevoelens?

---

It's never gonna happen, Guys.

Safira was witheet van woede omdat Romeo haar plotseling tegen de tafel duwde. Waar had ze dat aan verdiend? De weinige hersencellen die hij had leken hem ervan te overtuigen dat dat een heel slecht idee was, want hij trok zijn hand terug. Direct viel Safira zijn hand aan, klapte haar kaken om het vlees en beet zo hard dat zijn bloed haar bek in sijpelde. Grommend schudde ze haar kop. Het liefst rukte ze zijn hand eraf, maar ze was nog net helder genoeg om te beseffen dat ze dan wéér in en kooi werd gestopt. Met tegenzin liet ze los, gromde dreigend naar hem en verkoos toen de vensterbank als haar nieuwe zitplaats.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Romeo

Ah! Kut beest. Hij liet zijn gave langs zijn hand gaan en haalde het bolletje pijn eruit. Ergens was hij geneigd het naar het beest te gooien, maar het dier zou waarschijnlijk opvliegen, de bol zou missen en dan zou de pijn terugkeren. In plaats daarvan sloeg hij het bolletje bij hun naamloze naar binnen, waarbij direct het gezicht vertrok van een beetje pijn. Aansteller, dacht hij, wetende dat het meisje zijn gedachten kon horen. Snel wende hij zijn gedachten weer af van het meisje in de richting zijn hand wat bloedde. Het was altijd bijzonder om te zien hoe zijn eigen bloed uit zijn hand opwelde, en het geen pijn deed. Hij at rustig zijn brood verder op, denkend aan een manier hoe hij dat beest te grazen kon gaan nemen. Want dit liet hij natuurlijk niet zomaar over gaan zonder consequentie, en daarbij moest hij bekennen dat hij nieuwsgierig was geworden. Dit was de eerste keer dat hij bij een beest gevoelens voelde, en echte gevoelens. Normaal had een dier alleen zijn instincten dat hem leidde, gevoelens die op kwamen zetten als poepen, en totaal niet interessant waren. Waarom dit beest dan anders was?

[ bericht aangepast op 22 juni 2020 - 15:23 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Iets geeft me het gevoel dat wij geen vrienden zijn?
      Was dat een vraag? Het klonk in ieder geval wel zo. Haar glimlach leek ergens oprecht, of vriendelijk — dus in de hel moest de temperatuur het vriespunt wel naderen — en Jester trok een wenkbrauw op. Dezi en hij waren inderdaad geen vrienden, nee. Nooit echt geweest ook en met in zijn achterhoofd dat Onyx en hij afgelopen maandag nog van plan waren haar in de kelder op te sluiten, zou je toch wel denken dat zij dat niet nog hoefde te vragen.
      "Hoezo dat?" vroeg hij langzaam en liet zijn blik met hernieuwde interesse over het meisje heen glijden.
      Ze zou toch niet...

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

'Nou je doet niet echt vreugdedansjes omdat ik terug ben.' Ze keek weer even naar zijn harde gelaatstrekken. 'Al lijk je me sowieso geen type dat een hoop lacht.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Haar handen trilden. Ze wist niet zo goed wat ze moest doen. Het feit dat haar vriendin, die al 3,5 jaar haar vriendin was, een verkrachter was en een bijna moordenaar! En nu stond ze gewoon in de wachtrij met Jester te praten alsof het niets was. Fersephone voelde zich nog steeds diep verraden. Ze had een keer achterom gekeken, op dat moment een blik gekruist met Dezi. Maar ze deed niet eens moeite om op te springen en haar goede vriendin om te hals te vallen. Het was alsof Phone lucht voor haar was. En dat deed misschien nog wel meer zeer dan die gruwelijke waarheden die ze over haar vriendin had gehoord.
      Ze had behoefte aan een knuffel NEE! Ze had behoefte om iemand neer te meppen. Gads, wat werd ze soft. Ergens had ze de neiging om weer in Yrlas armen te kruipen en zich als een klein bolletje op te rollen. Of misschien was het nog beter om dat bij Fire te doen. Ze bloosde bij het idee en schudde direct het belachelijke idee uit haar hoofd. NEE! Ze moest gewoon wat meppen, ze moest gewoon wat slopen, ze moest haar woede, haar verdriet onder controle krijgen. Ze moest...
BENG! Ze schrok er zelf allang niet meer van, maar Merrin naast haar maakte een gekke kikkersprong. Fersephone had per ongeluk het licht boven hun hoofd laten ontploffen. Haar gave had gereageerd op het feit dat ze zo krampachtig grip probeerde te krijgen op haar emoties, op de verwarring in haar hoofd. "Fersephone," klonk het waarschuwend van de andere kant van de tafel. De woede overviel haar, blij dat ze een slachtoffer had gevonden op wie ze het bot mocht vieren, en waarvan ze zeker wist dat als ze boos werd dat ze in ieder geval niet hem zou vermoorden. "Hou je bek, Yrla. Daar kon ik niets aan doen. Kan ik er wat aan doen dat mijn gave antwoord op mijn moordneigingen." Yrla boog voorover over de tafel een keek met opgetrokken wenkbrauw langs de jongens heen in haar richting. "Wil je daar peper en zout bij?" vroeg hij droog. Het maakte haar nog woester. Yrla wist gewoon hoe hij gas op het vuur moest gooien, hoe hij haar woede moest voeden. Dit deed hij gewoon expres! Als hij aan de andere kant van de tafel had gezeten, dan had ze hem bij zijn shirt gegrepen en hem over de tafel getrokken. Maar nu zat hij niet alleen te ver weg, maar voor ze hem bereikte, was hij allang opgestaan. Hij was veel sneller dan haar. Ergens wilde ze opstaan, wegrennen van de tafel en niet meer omkijken naar die stomme Yrla, en die stomme jongens naast haar en die stomme Dezi! Maar ze kon het niet vanwege die stomme jongens en ergens wilde ze zich niet laten kennen. Als ze weg zou lopen, had die kut Yrla van haar gewonnen en Dezi ook. Ze sloeg mokkend haar armen over elkaar en keek woest voor zich uit. "Ik zal echt niet de enige zijn die het heeft als ik haar zie hoor. Hij heeft er ook last van," Ze weest niet al te subtiel naar de jongen naast Yrla.

[ bericht aangepast op 22 juni 2020 - 20:40 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Ah, de ironie. Straks ging vertelde ze hem nog dat Onyx haar oprecht een vrolijke gast leek.
      Zijn mondhoek krulde om in een miniem lachje. Het was haast alsof Experium zijn plannen over die memory-wipe had opgevangen en besloten had hem te helpen bewijzen dat het wel degelijk een goed plan was. Want holy hell, hier stond hij toch zomaar naast het meisje dat geprobeerd had drie klasgenoten te vermoorden en zich nu niet eens meer herinneren kon wie ze allemaal tot vijand gemaakt had.
      "Vergeef me," zei hij, en licht amusement kleurde zijn stem. "Ik ben vandaag niet zo in de stemming voor vreugdedansjes. Misschien houd je hem nog van me te goed." De rij schoof ondertussen wat naar voren en Jester liet zijn blik over de al aanwezige studenten krijgen. Eigenlijk moest iemand Adam waarschuwen. Voordat die hem de pan uit zou flippen en iedereen hier vervolgens zou denken dat hij twéé compleet gestoorde afdelingsgenoten moest bewaken. Drie als je Onyx meetelde. "Je bent dus je geheugen kwijt," stelde hij vast en hij keek weer terug naar Dezi. "Wat weet je nog wel?"
      Iedereen die hier aankwam op Experium wist immers nog prima hoe ze moesten fietsen, of praten of een radslag maken als ze dat in een vorig leven ook nog konden. Dus dat vergaten ze niet. Jester had geen verstand van de wis-praktijken van Experium, maar hij was zeker benieuwd om erachter te komen. Zeker benieuwd, om uit te vinden wat hij zelf dus moest wissen en wat hij moest laten zitten.
      Als Experium vriendschappen kon wissen zoals tussen hem en Yrla, kon Jester het vast ook voor elkaar krijgen om vijandschap te wissen tussen Onyx en Maaya. Dan zou het kreng hun afdeling met rust laten en was er weer niets aan het handje. Wachten tot de een de ander zo gek had gemaakt dat ze zichzelf opknoopten en het probleem zich vanzelf oploste, was een verloren zaak. Zeker nu Maaya ook een hekel aan hem had- het liep alleen maar uit de hand. Dus alles tussen hen naar de vergetelheid helpen en klaar was kees. Level 1, eigenlijk. Daarna kwam Zebediah, wat gelijk stond aan het spelen van de videogame voor drie hele minuten en daarna besluiten dat je Browsers-eindkasteel wel eens even verslaan kon.
      Maar ach. Zonder ambitie kwam je nergens.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

‘Ze hebben me verdraaid weinig verteld,’ zei Dezi terwijl ze een stap vooruit zette in de rij. ‘Alleen dat ik hier al vijf jaar op school zit, maar een ongeluk heb gehad waardoor ik mijn geheugen kwijt ben. Oh, en dat ik op een school voor mensen met een gave zit én dat die van mij een draak worden is. Dus ze waren niet overdreven behulpzaam. Ik weet niet eens hoe ik heet. Alleen dat ik een Panther ben.’ Ze keek de jongen aan. Een beetje hulp zou dus wel fijn zijn.

---

Every villain is a hero in his own mind.

      "Je heet Dezi," zei Jester. "En als je iemand tegenkomt die jou herkent kan je maar beter beginnen met een sorry dan je naam. Stijgen je overlevingskansen vast van." Hij stak zijn handen in zijn zakken en keek haar zijlings aan, wikkend en wegend wat hij haar precies vertellen wilde. Dezi was niet echt een geduldig persoon. Voordat ze verdween niet, in ieder geval. Misschien als ze ergens haar zinnen op gezet had, maar ze hield er niet van om aan het lijntje gehouden te worden en als hij wilde weten hoe goed dit plan van hemzelf en Experium werkte, ging het beter als ze er niet per se iets op tegen had dat hij zich weer tegen haar aan bemoeide. Bovendien kon het geen kwaad haar enigszins in de gaten te houden, want hij had liever drie zwakke schakels dan drie dode schakels.
      Kan je dat nog steeds, trouwens?" vroeg hij daarna. "Met Azumi in een draak veranderen? Of moet je eerst opnieuw leren hoe?" Hij stak zijn handen ontspannen in zijn zakken en wachtte geduldig op haar antwoord.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

‘Azumi? Zo heet de draak? Goed om te weten…’ Ze liet haar blik even rond glijden en zag dat het dier op de vensterbank zat. ‘Gisteren hebben we geoefend, maar het ging eigenlijk vrij makkelijk. Muscle memory zullen ze dat wel noemen, ofzo.’ Ze glimlachte. ‘En hoe heet jij? Ben je ook een Panther?’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Adam wist niet wat er aan de hand was, maar Fersephone was nogal humeurig. Nu kende hij het meisje niet goed genoeg om te kunnen beoordelen of dat iets nieuws was, maar ze zij wél iets over hem en dat zorgde er voor dat hij ongemakkelijk reageerde. Ze had moordneigingen… en hij zou die ook krijgen? Als hij iemand zag?
      Hij keek over zijn schouder, probeerde te zien waar dit over ging.
      Ergens prikkelde een vervelende gedachte, maar die drukte hij weg. Natuurlijk ging het niet over Dezi. Die was weg, ze hadden allemaal gezegd dat die –
      En toen zag hij haar staan. Ze stond gezellig met Jester te kletsen.
      Het beeld van die twee bij elkaar was zó onlogisch dat hij even met zijn ogen moest knipperen. Hij keek zelfs even opzij om zich ervan te vergewissen dat Merrin nog steeds naast hem zat en geen rotgrapje uithaalde.
      Natuurlijk zat ie daar, natuurlijk zou hij dat nooit doen…
      En toch had hij liever dat Merrin de hele dag in Dezi’s gedaante zou rondlopen dat ze wérkelijk terug was.
      ‘Dat – dat kan niet,’ stamelde hij. ‘Nee – ze kan niet terug zijn!’
      Zijn ademhaling bleef in zijn keel steken. Met trillende vingers zocht hij naar het mes naast zijn bord, maar het was maar een zielig broodmes. Daarmee kon hij nooit tegen haar klauwen op. Tranen verzamelden zich in zijn ogen.
      En vanaf dat moment wist hij dat hij zich geen moment meer veilig op school zou voelen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Dus... in theorie zou Maaya prima met haar gave overweg kunnen. Zeker als hij haar alleen liet vergeten dat ze hem zo vaak op Onyx gebruikt had. Hij moest Onyx gewoon compleet verwijderen en daarna was het kat in het bakkie. Top. Geen haan die ernaar zou kraaien- hoewel hun vijandschap nou niet heel stil geweest was, maar behalve de paar leerlingen die na verloop van tijd een wenkbrauw zouden optrekken, liet het de onderzoekers toch altijd koud wat er gebeurde buiten de onderzoeken om.
      "Jester Madcap," zei Jester bij wijze van introductie en hij stapte naar voren om zijn nummer te noemen tegen Yara. Terwijl de vrouw zijn lunch —eindelijk, voedsel— tevoorschijn toverde, draaide hij zich weer om naar Dezi met een smalle grijns om zijn lippen. "En ik ben inderdaad een Panther— de leider zelfs."

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

‘Poeh, echt?’ Ze liet op nieuw haar blik over hem heen glijden. ‘Je bent best een lekker jong, maar erg indrukwekkend zie je er nou ook weer niet uit. Ik ben benieuwd naar de rest dan.’ Ze keek even naar het dametje dat haar ongeduldig opnam. Jester Madcap had een nummer genoemd… Wat was dat voor nummer? ‘Kun je mij als wijze leider ook vertellen hoe ik aan eten kom? Is dat een code voor wat je wilt hebben ofzo?’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Hij was zich ontzettend geschrokken van de knal, en daarna van de woeste Fersephone die als een klein kind naast hem zat te brabbelen. Ergens wilde hij vragen of het wel goed met haar ging, maar misschien was dit niet het beste moment om dat te doen. Het maakte hem zenuwachtig, het woeste meisje naast hem. Hij wist ook niet zo goed waarom ze daar eigenlijk was gaan zitten. Toen Adam daarna zachtjes naast hem begon te stamelen, trok hij een wenkbrauw op.
      "Wie is terug?" vroeg hij schaapachtig. Hij hoorde Yrla diep zuchtten. "Merrin... Rij voor het eten, bij Yara nu." Merrin leunde naar achteren, zodat hij langs Adam en Yrla in de richting van de wachtrij kon kijken. En de angst greep hem om zijn hart, zodra hij de gedaante van Dezi herkende. "Dezi," zei hij zachtjes, terwijl de naam als gif op zijn lippen voelde. Wat moest hij doen?! Moesten ze gaan rennen?! Was ze teruggekomen om hem en Adam te vermoorden?! Of dat andere te doen, wat ze Adam beloofd had?! Kwam ze nu voor hem. De paniek in zijn ogen groeide, maar ook zijn ademhaling ging opeens sneller. Wat moest hij doen?!

---

It's never gonna happen, Guys.