[RPG • 0] Experium || 18 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •(studieobject) 7223 (Michiel)• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •(studieobject) 8102 (agami) •15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Kamerindeling

Panthers Jongens (boven) • Onyx en Jester • 7223 en 8175 • Yrla Meisjes (beneden): • Vienna en Fayr • Dezi en 8102 • FersePhone

Lions Jongens: • Fire en Astreal • Fox en Tony • Emil Meisjes: • Onna en Heidi • Serena en Vera • 8226

Elephants Jongens: • Ed(noces) Meisjes: • Stella • Vera • onbekend

Rhino's Jongens: • Romeo • Max • Peter • Azrael Meisjes: • Maaya • Melissa

Buffalo's Jongens: • Goliath Meisjes: • Kijo • Sarah

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

---

It's never gonna happen, Guys.

"Misschien moeten we maar een keer een slot op de voordeur zetten, Jes," zei hij half als grapje, half serieus. "Dan kunnen zulke types niet zomaar weer binnen vallen," vervolgde hij zachtjes. Hij volgde Jesters blik naar de deur en zag dat Merrin voor de grap Onyx zijn gedaante aan had genomen. Het was gek om te zien dat hij er twee van zag. Om eerlijk te zijn zag hij liever geen van beiden op het moment. "Misschien moeten we maar gaan slapen straks, en het er morgen even goed over hebben wat we hier tegen kunnen doen." Hij zei het meer tegen zichzelf dan tegen Jester. Er moest een manier zijn om de anderen te beschermen van Maaya haar fratsen, of wiens fratsen dan ook. Er moest een manier zijn...

---

It's never gonna happen, Guys.

Fersephone

Ze zei niets. Phone wist dat haar zusje net zo koppig als zij zou zijn. Als ze zou willen, zou ze uiteindelijk wel de discussie van Fayr winnen. Maar ze had geen zin in een gevecht en Fayr zou alleen haarzelf ermee hebben. "Jij je zin," zei ze schouderophalend. Phone keek even de kamer rond en zag dat een ieder bij elkaar zat. Yrla bij Jester, Merrin bij Adam, Fayr had nu haar plaats ingenomen bij Vienna. Ze voelde zich voor het eerst deze avond overbodig en met een zucht verliet ze de kamer. Ze verliet het pand door de voordeur, ze zou straks wel aan iemand vragen wat er precies gebeurd was. Net konden ze niet zonder haar, nu leek het alsof niemand op haar zat te wachten. De veranda was echter niet leeg, Onyx was blijkbaar ook naar buiten gevlucht. "Werd het je binnen ook te krap?" zei ze met een glimlachje. Ze ging op de reling van de veranda zitten en keek door het donker heen, hopend dat Fire straks nog zou terugkeren naar hier.

[ bericht aangepast op 12 mei 2020 - 22:14 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

"Ik denk het wel." Ze voelde zich nog ietwat onzeker op haar benen. Maar de pijn was eindelijk verdwenen. Ze was vooral heel erg moe, alsof ze een strijd gestreden had tegen een enorm leger. Ze schakelde over van Phone haar schouder naar Fayr haar schouder en trok haar vriendin in een knuffel. "Hoe gaat het met jou? Ik was bang dat ik je kwijt was. Ik hoorde... Ik hoorde je gillen tijdens..." Ze kon niet. Waarom was iedereen hier? Hoe kon het dat niemand gewond was? Waar waren de vlammen, het puin? "Wat is er gebeurd?" vroeg ze radeloos.

---

It's never gonna happen, Guys.

Voorzichtig begeleidde ze Vienna naar een stoel zodat het meisje kon gaan zitten en ze vroeg Nenya om wat water te halen voor haar vriendin. Zo goed als ze maar kon legde ze uit wat er gebeurd was, over Maaya en haar hallucinatie, dat niets echt geweest was en dat 8175 hen uiteindelijk allemaal gered had. Heel even ving ze nog een glimp op van Fire die op één of andere manier hier ook was, maar ze was te druk bezig met Vienna om er echt veel aandacht aan te besteden. Pas toen ze zichzelf ervan overtuigd had dat haar vriendin het wel zou volhouden tot Nenya terug kwam, durfde ze het meisje alleen te laten. Fayr beloofde dat ze gauw terug zou komen en liep toen naar Yrla en Jester toe. De laatste zat ondertussen gelukkig alweer overeind, maar goed zag hij er nog altijd niet uit.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

‘Ja – daarbinnen zijn is niet echt bevorderlijk voor je koppijn.’
      Of voor je schuldgevoel.
      Hij tastte met zijn vingers langs zijn haargrens om de wond op te zoeken. Gelukkig was het Persephone die naast hem zat, die zou niet aanbieden om het voor hem te gaan doen. Hij kierde zijn ogen iets toen hij de wond had gevonden, maar doordat het tussen zijn haar zat kon hij het niet echt afplakken en dus drukte hij er maar een prop verband tegenaan om het bloeden zo te stelpen.
      ‘Fire zei dat je hem gebeld had.’
      Hij wist niet waarom hij dat zei. Ergens vond hij het maar niks dat Fire wist wat er gebeurd was en tegelijkertijd was het ergens een opluchting. Extra steun, ofzo.
      ‘Thanks, I guess. Een extra iemand die zijn hoofd koel kan houden was wel handig ja.’
      Anders was hij op Maaya afgevlogen. Wie weet hoe dat was afgelopen. Vast niet best.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Een slot op de deur klonk als een goed plan. Jester knikte even, toen Fayr aan kwam lopen. Het meisje zag er een tikje schichtig uit en haar lange haren waren een beetje piekerig, maar had een vastberaden trekje om haar mond dat hij niet van haar gewend was. Om één of andere reden moest hij denken aan zo'n zuster aan het oorlogsfront.
      "Fayr." Hij deed een poging tot een glimlach. "Leef je nog een beetje?"
      Het meisje zou spottend een wenkbrauw opgetrokken hebben als ze ook maar een béétje was zoals Onyx of Yrla, maar in plaats daarvan schonk ze hem een medelijdende blik die bij heel veel anderen niet prettig geweest zou zijn, en enkel bij haar echt oprecht aanvoelde. "Ik wel," antwoordde ze, terwijl ze naast hem neer knielde. "Vooral geschrokken, maar ongedeerd. En jij?"
      Nouja, Onyx had hem blijkbaar zo ongeveer dood zien gaan en zo had hij zich wel gevoeld.
      "Het is me wel eens beter vergaan," reageerde hij droogjes.
      "Misschien dat ik wat kan helpen." Fayr stak haar hand uit, maar wachtte nog even voor toestemming.
      En hoewel Jester niets liever wilde dan een magische oplossing voor al zijn problemen, wist hij ook maar al te goed dat al één helft van de tweeling was uitgeschakeld. Of zo ongeveer. En ook dat ze Fayr heel goed konden gebruiken om Merrin te helpen en Onyx met zijn bloedband. Moest ze dan wel haar kracht verspillen aan die stomme failsafe van hem.
      Even keek hij aarzelend opzij naar Yrla. "Ik heb al wat pijnstillers op," zei hij toen. "Dus als je een beetje kan helpen, graag, maar echt niet meer dan een klein beetje, oké? Dit is mijn eigen stomme schuld."
      Fayr trok een gezicht waar duidelijk uit bleek dat ze het daar niet mee eens was, maar ze knikte toch.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Hij had geluk. Een paar dombo's hadden een raam open laten staan. Romeo sprong een klein stukje omhoog en werkte zich handig naar binnen. Natuurlijk had hij de twee figuren op de veranda gespot, en hij had een vaag vermoeden dat een nieuwe Rhino niet warm verwelkomd werd hier in het Panthers house. Hij moest voorzichtig zijn, absoluut niet ontdekt worden, anders kon hij het wel schudden. Ergens was hij geneigd om terug te gaan, dit alles had hij niet zorgvuldig van tevoren uitgeplant. Maar ach, wat zou het leven zijn zonder een beetje risico? Dat was waarschijnlijk vooral Zebediah die dat tegen hem zei.
      Even keek hij rond in de kleine kamer. Hij trok een van de kasten open en het viel al meteen op dat hij dit keer een jongens kamer te pakken had. Overduidelijk dat dit geen kleding was, die Fayr zou dragen. Oh, ze zouden toch niet de kamer omgedraaid hebben, dat hij de trap op moest? Dat was zijn missie hopeloos... Zijn oog viel echter op de tekening, die op de grond lag. Nieuwsgierig raapte Romeo het op. Blegh, klef. Wat een verschrikkelijke tekening. Een ding was in ieder geval duideijk, dat dit de kamer van rolstoelguy moest zijn. Juist ja... Daar had hij twee seconden geleden niet over na gedacht. Achteloos gooide hij de tekening weer van zich af.
      Hij opende de deur naar de gang heel zachtjes, waardoor hij een glimp kreeg van de meisjesslaapzalen. Hij wilde net de kamer verlaten, toen de naamloze van de Panthers ineens uit haar kamer opdook. Hij dook terug de kamer in, in de hoop dat hij haar niet gezien had. Pas na tien tellen durfde hij zachtjes om de hoek te kijken, maar de gang was verlaten. Oké, in die kamer moest hij niet zijn dan. Hij dook de kamer tegenover de andere in en sloot de deur achter hem. Het was overduidelijk een meisjes kamer. Dat was alleen al te zien aan het bedlinnen. Romeo liep nieuwsgierig het kleine kamertje in en liep door naar het nachtkastje. Hij haalde een foto ervanaf, waar duidelijk Vienna en Fayr op te zien waren. Hij moest op een zonnige dag genomen zijn, waar ze beiden met hun hoofd op het kleed lagen en naar de camera boven hun hoofd keken. Wel, hij was duidelijk op de goede plek.

---

It's never gonna happen, Guys.

Fersephone

"Wel, ik wist niet wat ik anders moest doen," gaf ze schoorvoetend toe. "8175 was met Merrin weg, Yrla was met Jester bezig en jij lag op het moment nog knock out, net als Vienna en die idiote trut op de gang. Ik kan mezelf gewoon niet in drie. opsplitsen," zei ze schouderophalend. Ze keek even naar Onyx naast haar die zelf aan het strugglen was met de wond op zijn hoofd. Ze bood niet aan om hem te helpen, dat zou ze zelf ook niet willen. "En om heel eerlijk te zijn, ik sliep toen ik een schreeuw van Yrla hoorde die me wakker maakte. Ik heb om heel eerlijk te zijn nog steeds geen flauw benul wat er nu precies gebeurd is. Het is wel fijn als je dan iemand hebt die met je meedenkt." Ze glimlachte. Ze was Fire echt dankbaar merkte ze, dat hij speciaal voor hen was gekomen om te helpen. Speciaal op haar verzoek. Ze moest straks maar een keer over haar hart strijken en hem goed bedanken voor wat hij gedaan had. Hoe deed je zoiets echter?

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Wat een eer dat Yrla om jou roept wanneer hij de dood in de ogen kijkt,’ zei hij met een flauwe grijns. Een echte kon hij nog niet opbrengen. Hij wist niet hoeveel ze in de tussentijd had meegekregen, dus hij legde de situatie maar aan haar uit. ‘Maaya heeft een illusie gecreëerd die voor ons allemaal hetzelfde was. Er werden dingen door het raam naar binnen gegooid die explodeerden en voor we het wisten stond de boel in de fik. De nieuwe moet ons hebben horen schreeuwen, hij sloeg haar neer toen hij haar zag en daarna was de hallucinatie over.’ Ook nu nog ging er een rilling langs zijn ruggengraat. ‘Haar hallucinaties zijn heel echt. Je ruikt het vuur, ziet vlees verteerd worden, je voelt de hitte, de pijn wanneer je kleren in de hens vliegen…’ Hij zweeg met een grimmig gezicht. ‘Het vuur was overal, we konden nergens naartoe.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Deze keer raakte ze direct zijn hoofd aan. Zien kon ze het misschien dan niet, maar de vorige keer was hij ook door de hoofdpijn out gegaan, die zijn gave hem bezorgde als hij hem teveel gebruikte. Na het toernooi had Jester vast even tijd nodig om weer wat reserves op te bouwen, voordat hij het opnieuw tegen vuur op kon nemen zoals vandaag.
      Het meisje deed haar ogen dicht. In Jesters hoofd voelde het alsof er een bom ontploft was. Overal zaten scherven en gekartelde randjes. Ze voelde ook aan dat de bron ervan dieper zat, voelde hoe die vaag tegen haar gave aan bonsde. Als zij het al kon voelen, wilde ze niet weten hoeveel hoofdpijn Jester wel niet moest hebben. Even overwoog ze te proberen de bron te repareren, maar dat zou haar echt teveel energie kosten. Phone zou haar vermoorden.
      Dus in plaats daarvan deed ze haar best de scherven op te laten lossen en ze terug te sturen in de richting van die pulserende bron. Met verloop van tijd zou de rest zich vanzelf kunnen herstellen, zo haalde ze vooral veel van de pijn weg. Hoopte ze. Met haar gezicht vertrokken van concentratie ging Fayr te werk, terwijl ze er heel goed op lette niet teveel energie te verbruiken en rustig aan te doen.
      Na een klein tijdje trok ze haar hand terug en opende haar ogen.
      Jester ademde diep in en ze zag haast de gebruikelijke twinkeling weer terugkomen in zijn ogen. "Fayr- een engel ben je. Echt waar."
      Ze glimlachte en legde even geruststellend een hand op zijn knie terwijl ze Yrla's blik zocht. "Gaat het met jou ook helemaal goed, Yr?"

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Ze kwam de kamer weer binnen en gaf het flesje water dat ze gevuld had aan Vienna. Fayr was ondertussen verder gelopen, vast om de anderen te helpen. Nenya was blij dat ze zoveel mogelijk van de alcohol had weten te omzeilen, want nu stond ze gelukkig nog een beetje met beide benen op de grond.
      "Gaat het weer een beetje?" vroeg ze voorzichtig aan Vienna.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

"Met mij gaat het prima hoor," antwoordde hij met een glimlach. "Ik heb niets." Het was lief dat ze het vroeg. Fayr en hij waren dan wel geen vrienden, maar ze was toch een van de weinigen die naar hem omkeek. Al zorgde Fayr eigenlijk voor elke Panther. Daarna keek hij naar Jester. Om een of andere reden had hij het idee dat hij meer bedoelde met het feit - dit is mijn eigen stomme schuld, naast het feit dat hij zijn gave waarschijnlijk had proberen te gebruiken tegenover de hallucinatie. Dat moest nog erger zijn geweest, weten dat je gave kan helpen en dat hij het dan niet doet.
      "We moeten maar gewoon blij zijn dat niet elke Panther in de kamer was of niet?" zei hij met een glimlach.

---

It's never gonna happen, Guys.

Fersephone

Ze lachte spottend. "Ja, een eer..." Yrla had waarschijnlijk gewoon slim nagedacht. Als echt alles in de kamer geblokkeerd was, dan was zij de enige die daar doorheen kon breken met gave. Ze keek even opzij naar Onyx. Ergens was ze opgelucht dat ze de dans ontsprongen was, maar het was verschrikkelijk. "Dat klinkt echt vreselijk," zei ze. "Echt verschrikkelijk...." Het is maar goed dat 8175 hen gehoord had, al was ze zelf een paar seconden achter hem. De schreeuwen van de Panthers waren zelfs boven te horen geweest, maar dat zei ze maar niet. Om een of andere reden voelde dat alsof ze de eer bij 8175 vandaan pakte. Ze balde haar vuist en gromde even zachtjes. "Het is dat ik beloofd had aan Yrla dat ik mijn gave voor een week niet zou gebruiken, anders had ik elk bot in haar been verbrijzeld en haar van plaats met Merrin laten wisselen," zei ze giftig. Hoewel ze het zelf niet doorgemaakt had, voelde ze het verlangen naar wraak. Maaya had hun privacy geschonden, ze was hun huis binnen gedrongen en had mensen om wie ze gaf de stuipen op het lijf gejaagd.
      Vienna schoot even door haar hoofd heen. Zij en Vien waren niet echt vriendinnen, maar dat het meisje zo gebroken aan haar had vastgeklemd - ook al dacht ze dat Phone Fayr was - het had haar geraakt. Phone was ook niet van steen. Ze zou haar wraak nemen, voor Vien, voor Fayr en Voor Yrla. En gek genoeg ook een beetje voor de andere Panthers. Ze waren nooit echt een hecht house geweest, maar door alle omstandigheden van afgelopen tijd had zelfs Phone in de gaten dat ze dichter naar elkaar toegroeiden. Of eigenlijk - sinds Dezi haar rare stunt geflikt had en het huis uit was...
      Wat zou ze eigenlijk zelf gedaan hebben? Als ze in die hallucinatie was geweest? Ze lachte even zachtjes en deelde haar gedachte met Onyx. "Stel je voor dat ik in de kamer was geweest, ik had waarschijnlijk het halve huis gesloopt in een poging weg te komen."

[ bericht aangepast op 13 mei 2020 - 8:35 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

"Ik denk het wel?" Het was hetzelfde antwoord als ze aan Fayr gegeven had. De pijn was weg, maar ze rilde nog altijd. En elke keer dat ze haar ogen sloot, had ze nog steeds het gevoel de vlammen te zien. Ze was doodsbang geweest, in paniek zelfs. Maar nu leken haar emoties verdoofd, ze wist niet wat te voelen, wat ze moest doen. Haar lichaam voelde vermoeid aan, maar haar hoofd was nog steeds in constante waakstand. Ze had haar ogen al een keer dicht voelen vallen, maar ze was direct alert weer overeind gaan zitten. Eigenlijk wilde ze gewoon naar haar kamer, de ruimte uit die nu opeens zo confronterend was. Ze zou het Fayr vragen als ze terug kwam.

---

It's never gonna happen, Guys.

Een beetje aarzelend had Adam Onyx nagekeken. Hij wilde duidelijk alleen zijn, maar na alles wat er net was gebeurd en na wat Onyx hem eerder verteld had, wist hij niet of dat zo’n goed idee was. Hij wilde zich echter ook niet opdringen. Misschien dat hij later even om een hoekje zou kijken. Hij zag dat Agami was binnengekomen met een glas water dat ze aan Vienna gaf. Adam reed de rolstoel ernaartoe. Vienna moest wel erg van slag zijn als ze nauwelijks aandacht aan haar broertje besteedde. Hij hoopte maar dat het door de schok kwam en dat er niks ernstigers aan de hand was.
      ‘Hé.’ Hij legde een hand op Agami’s rug en liet zijn blik over haar gezicht glijden. Haar gezicht was bleek, maar de blik in haar ogen daadkrachtig. ‘Wat een domper op je feestje, zeg.’
      Wat een van de mooiste herinneringen aan haar schooltijd moest zijn, was in een nachtmerrie veranderd.

---

Every villain is a hero in his own mind.