[RPG • 0] Experium || 18 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •(studieobject) 7223 (Michiel)• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •(studieobject) 8102 (agami) •15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Kamerindeling

Panthers Jongens (boven) • Onyx en Jester • 7223 en 8175 • Yrla Meisjes (beneden): • Vienna en Fayr • Dezi en 8102 • FersePhone

Lions Jongens: • Fire en Astreal • Fox en Tony • Emil Meisjes: • Onna en Heidi • Serena en Vera • 8226

Elephants Jongens: • Ed(noces) Meisjes: • Stella • Vera • onbekend

Rhino's Jongens: • Romeo • Max • Peter • Azrael Meisjes: • Maaya • Melissa

Buffalo's Jongens: • Goliath Meisjes: • Kijo • Sarah

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

---

It's never gonna happen, Guys.

Fersephone

Verdomme! YRLA! Ze gromde. Ze was met een ruk overeind gekomen, toen ze hem opeens haar naam had horen schreeuwen. Slaperig was ze overeind gekomen en wreef de slaap uit haar ogen. Na de eerste schrik had ze opeens beseft dat de jongen haar wakker had gemaakt, 's avonds laat. Het was nog geen ochtend, nog geen tijd om naar de les te gaan. En hij was niet hier eens. Waarschijnlijk had hij met zijn dronken kop lopen lullen! Woest kwam ze overeind. Ze voelde zich eigenlijk vrij redelijk, beter dan een paar uur eerder. Met de dekens in haar kielzog liep ze naar de deur, ze zou die wijsneus eens even krijgen.
      Bij de deurklink bleef ze opeens stokstijf staan. Hoorde ze dat nu goed? Ze hoorde nog meer gegil... Het klonk als schreeuwen, gillen. Het was niet alleen Yrla. Er knaagde iets in haar van binnen, iets jaagde haar angst aan. Een gil volgde. FAYR! Fersephone trok lijkbleek weg. Ze had een vaag vermoeden dat er beneden geen feestje meer bezig was. Met geweld trok ze haar deur open. De dekens liet ze achter zich liggen en zo snel ze kon trok ze een sprintje en rende ze van de trap af.
      Onderaan de trap bleef ze ongelovig staan. Een of andere roodharige griet lag languit op de grond in de gang. Zo snel als ze kon stapte ze over de drempel heen, en kwam in een slagveld terecht. Jester lag half tegen de muur te kermen. Onyx ernaast, met een enorme hoofdwond op zijn hoofd. Ze zag dat Yrla naast hem geknield was, en zag de nieuweling naast Merrin zitten. Zij waren echter niet wie ze zocht. Pas als laatst vingen haar ogen Fayr. Ze leek doodsbang, maar verder ongedeerd. "Fayr!" riep ze opgelucht. Ze rende naar haar zusje toe en trok haar direct in een omhelzing.

[ bericht aangepast op 11 mei 2020 - 22:40 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Ze geur van rook vervaagde iets, het geluid van de vlammenzee nam af. Merrin schokte met zijn hoofd, in een poging de vlammen en de angst te verdrijven. Nee, hij moest zijn gave onder controle houden, hij moest iedereen beschermen van zichzelf. Hij moest de vlammen onder controle krijgen. Hij dacht in de verte nog te horen schreeuwen. Hij dacht Adams stem te herkennen. Nee! NEE! Adam mocht niet dichterbij komen. Hij mocht zeker Adam geen pijn doen. Adam had al zoveel meegemaakt! Nee, hij hield van Adam.
      Zodra hij voelde dat iemand zijn handen pakte, trok hij ze angstig terug. "Nee! Raak me niet aan," riep hij angstig. Raak me niet aan... Merrin probeerde zichzelf te kalmeren, maar het lukte hem niet. De paniek zat te hoog. Nog altijd zag hij vlammen flitsen achter zijn ogen. Het leek alsof ze vlammenzee door zijn hoofd trok, een spoor trok door zijn gedachtepaleis heen. botste tegen een blokkade op daar en liet het in vlammen opgaan.
      Merrin schudde zijn hoofd om het beeld uit zijn hoofd te schudden. "Adam.." zei hij ademloos. "Adam, ben je daar? Ik moet naar buiten. Ik moet, nu... voor ik iemand pijn doe."

---

It's never gonna happen, Guys.

Zoals ze gekomen waren, zo waren ze ook weer verdwenen. Een beetje verdwaasd stond Yrla met zijn ogen te knipperen. Het licht van het vuur was veel feller geweest en het duurde even voor zijn ogen aan het licht gewend waren. Het drong ook even voor de woorden van 8175 tot hem doordrongen. Een hallucinatie? Maar alles had zo echt geleken!
      Ietwat verdwaasd zette hij zich af van de muur, maar was direct alert door wat hij in de kamer zag. De alcohol leek alweer volledig uit zijn systeem verdreven en zo snel als hij kon knielde hij naast Jester neer. Zijn vriend zat nog altijd kermend tegen de muur. Yrla probeerde zijn blik te vangen, maar zijn ogen leken te rollen van de pijn. Even keek Yrla naar Onyx, die naast Jester op de grond lag. En freaking cliché hand in hand met Jester lag. Hij had geen tijd om er een opmerking over te maken, noch dat dit het moment was. Hij keek even naar het verwrongen gezicht van zijn vriend. Er klopte iets niet... Hij haalde diep adem.
"Jes," zei hij met een zo strak mogelijke stem. "Jes, kun je me horen?" Yrla aarzelde, maar legde uiteindelijk toch zijn handen op zijn vriend zijn schouders. "Jester, luister naar me. Hoorde je wat 8175 zei, het was een hallucinatie. Het is niet echt."

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Ik breng je naar buiten toe,’ zei Adam op een indringende toon. Hij wist niet precies wat er in Merrins hoofd omging. Hij was bang dat hij iemand pijn zou doen? Maar hoe dan? In een flits dacht hij weer aan die groene haarstrengen. Daar moest hij bang voor zijn… Zijn blik flitste weer naar Merrins hoofd. ‘Je haar is nog niet verkleurd,’ zei hij bemoedigend. ‘Ik breng je naar buiten hoor, maar volgens mij onderdruk je je gave hartstikke goed. Nog even ietsje langer volhouden.’ Hij liet Merrins handen los, liep om de rolstoel heen en begon hem naar de gang te duwen. Daar lag het meisje nog steeds. Moest iemand haar niet bewaken? Straks kwam ze bij en begon het opnieuw. Hij keek over zijn schouder. Persephone en Fayr stonden vlakbij, hij trok de rolstoel een stukje terug tot vlak bij de meiden. Hij keek Persephone aan. ‘Kunnen jullie het meisje bewaken?’ vroeg hij. ‘Ik weet niet hoe lang ze bewusteloos blijft, maar anders doet ze het misschien weer. Het was een hallucinatie,’ zei hij tegen Persephone. Hij blikte weer vluchtig op Merrin. ‘Ik moet hem hier wegbrengen,’ zei hij zacht. Hij liet het verder maar aan de tweeling over, verder was iedereen druk bezig. Opnieuw rolde hij Merrin de kamer uit. De buitenlucht konden ze niet in, hij kon moeilijk over dat meisje heen rijden. In plaats daarvan reed hij naar hun slaapkamer, waar hij meteen het raam openzette zodat Merrin frisse lucht kreeg. ‘We zijn in onze kamer,’ zei hij. ‘Je kunt niemand meer pijn doen en ik weet dat dat je mij geen pijn zult doen.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

De vlammen waren gestopt met sissen en brullen, maar de pijn was verdubbeld. Waar het vuur gebleven was wist hij niet, maar ieder moment zou het terugkomen en werd alles nog erger. Iemand had een mes in zijn slaap gestoken en wrikte het nu genadeloos heen en weer, iedere beweging een felle lichtflits, gevolgd door een nieuwe klap. Snikkend dook Jester nog iets verder in elkaar, alsof hij er op die manier aan ontsnappen kon, zijn handen krampachtig tegen zijn hoofd aangedrukt.
      Hij kon niet nadenken, alles wat hij probeerde was weg voordat hij het zelf begreep.
      Hij kon niet bewegen, want dan kwam het vuur weer terug.
      Het geluid van zijn omgeving draaide eerst de ene en dan de andere kant op, werd vervormd tot een brei klanken die niet meer te begrijpen waren. Iets raakte zijn schouder aan, maar hij had de energie niet om ervan achteruit te deinzen. In de verte zei iemand zijn naam, misschien. Hij- hij wist het niet. Het vuur zou terugkomen straks. De lava. De brullende tornado's waar hij niet meer tegen kon vechten. Bitter koper zwierf door zijn mond.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Trillend stond ze in een van de hoeken van de kamer. Van het ene op het andere moment waren de vlammen en de pijn verdwenen. De brandwonden waren weg, alsof er nooit iets gebeurd was. Maar dat was er wel. Vienna lag een einde verderop op de grond, zonder te bewegen. Agami wist dat ze iets zou moeten doen. Moeten helpen. Ze wilde ook heus wel, maar haar voeten kwamen niet van hun plek.
      Een hallucinatie. Haar brein verwerkte langzaamaan wat Adam had gezegd, hoewel ze niet begreep hoe die hier gekomen was. Het was allemaal niet echt geweest. Het vuur. De rook. De explosies en de hitte. Agami sloeg haar armen om zich heen en ze rilde. Als dit een hallucinatie was, wilde ze er nooit van haar leven er nog eentje meemaken.
      Adam nam Merrin weg. Fersephone had haar armen om een snikkende Fayr heen geslagen en Yrla knielde aan de andere kant van de kamer neer. Bij Jester en Onyx, zag ze. Allebei de jongens lagen op de grond, maar Onyx bewoog niet. Vanaf zijn voorhoofd druppelde een dun stroompje bloed op de houten planken. Jesters hand stevig in de zijne geklemd.
      Als een scene uit Romeo en Julia.
      Nee! Dat mocht ze niet denken! Ze waren vast niet- niet dood. Het was alleen maar een hallucinatie geweest, niets echts! Alles zou goedkomen. Dat moest.
      Yrla had zijn handen op Jesters schouders gelegd, maar de jongen leek het niet te merken en bleef verstikt kermen, alsof hij het vuur nog altijd voelde branden. Hij drukte met zijn handen tegen zijn hoofd aan en klampte zich zo stevig aan Onyx' hand vast alsof het het enige was dat hem ervan weerhield uit elkaar te vallen. Zelfs in het visioen dat ze gehad had, had de jongen er niet zó uitgezien.
      Yrla probeerde tegen hem te praten.
      Zij moest ook wat doen.
      Eindelijk kwamen haar voeten in beweging. "Fayr," zei ze schor. "Fayr, we moeten ze gaan helpen."

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Het was zó echt geweest.
      Haar schouders schokten onophoudelijk terwijl ze haar zus zo stevig tegen zich aan trok dat het meisje misschien niet eens adem kon halen. Na een paar seconden dwong ze zichzelf om ietsje te ontspannen, maar de tranen brandden in haar ogen. Een hallucinatie, volgens 8175. Het ene moment was de kamer omgeven geweest door vlammen en het volgende was alles weer weg.
      Ze had zich teruggetrokken achter de kast, waar geen vlammen geweest waren. Fayr had nog geprobeerd om Nenya mee te trekken, maar was het meisje in de chaos meteen kwijtgeraakt. Wel had ze alle kreten van de anderen gehoord en nog galmde de schreeuw van Onyx door haar hoofd. Een nieuwe traan liep over haar wang en ze begroef haar gezicht in Phone's nek.
      Nog nooit had ze iemand zo wanhopig, zó gebroken gehoord. Ze kon maar één reden bedenken waarom Onyx zo geklonken had. Onbewogen, enge, gevaarlijke Onyx, die nooit liet blijken wat hij voelde of dacht. Die verliefd was op- Die zijn naam geschreeuwd had-
      Ze durfde niet te kijken.
      Jester was toch niet...
      8175 zei dat zij en Fersephone op iemand moesten letten en haar zus voerde haar voorzichtig mee, toen er achter hen een stem klonk. Kleintjes en schor. Nenya. Waar Fayr de moed vandaan haalde wist ze niet, maar op één of andere manier maakte ze zich los van Fersephone om het jonge meisje aan te kunnen kijken. Ze was lijkbleek en haar ogen weerspiegelden net zoveel schrik als die van Fayr. Toch was er een verbeten trekje om haar mond en de nieuwste Naam knikte richting het bewegingsloze lichaam van Vienna.
      En of ze het wilde of niet, Fayrs blik gleed toen toch naar de andere hoek van de kamer, waar Yrla bij Onyx en Jester was neergeknield. Bloed liep uit de hoofdwond van Onyx en hij bewoog niet. Nu pas hoorde Fayr het zachte gekerm dat van Jester afkwam, die trillend tegenover zijn vriendje lag opgekruld.
      In leven.
      Fayr liet Fersephone los. Nenya had gelijk. Ze moesten helpen. Zij, Fayr, moest helpen. Net als toen met... Dezi. Dit moest ze kunnen. Fayr knikte en wist op één of andere manier achter het meisje aan te lopen zonder door haar benen te zakken voordat ze bij Vienna waren aangekomen. Haar beste vriendin ademde nog wel. Geen bloed. Geen bulten of nog akeliger deuken. Haast alsof ze sliep.
      Nog nasnikkend haalde ze zo diep mogelijk adem en zocht nog heel even naar Nenya's blik voordat ze de energie in haar lichaam verzamelde, wat ze maar kon vinden, en dat toen voorzichtig richting Vienna duwde.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Fersephone

Ze was net bij het meisje op de gang aan het kijken. Een Rhino was ze toch? Ze draaide het hoofd van het meisje bij, om te zien hoe erg de wond was. Op zich viel de wond wel mee, het was dat het het hoofd was, dat het behoorlijk bloedde. Ach, het kind had elke Panther vervloekt in de kamer, dus boeide haar de wond wat. Fersephone nam het meisje bij haar enkel vast en trok haar aan haar been door de gang heen. Ze legde de roodharige aan de kant, zodat niemand eroverheen hoefde te stappen. En liep toen gehaast door de gang heen. Dezi haar spullen stonden nog altijd in de hoek van de gang, geen een van de Panthers had nog de moeite genomen naar de vuilstort te gaan. Fersephone dook in de tas, op zoek naar iets bruikbaars om de roodharige mee vast te zetten, zonder dat ze erop hoefde te letten. Waarom ze dit wist dat Dezi het had, moest je haar niet vragen. Maar uiteindelijk dook ze een paar handboeien op uit de tas.
      Het was gek. Deze avond leek ze zich steeds beter en beter te voelen en ze was blij dat haar ziekte haar niet in de weg zat. Fersephone voelde hoe haar energie zich langzaam aanvulde. En opeens besefte ze waarom. Ze liet Maaya voor wat ze was en rende halsoverkop naar de kamer. Woest greep ze Fayr bij de pols. "Kappen, nu! Je weet dat we niet sterk genoeg zijn. Ik kan je reserves niet aanvullen, Fayr. Ook wij hebben ons limiet." Ze liet haar zus weer los, vanwege haar geschrokken gezicht. Een beetje hopeloos keek Phone om zich heen. Yrla was met Jester bezig, de nieuweling was met Merrin om een of andere reden verdwenen en dus stond ze er alleen voor om voor Vienna, Onyx en de indringster te zorgen. Ze kon en wilde niet aan op Fayr en Nenya, die net zulke erge dingen mee hadden gemaakt en ook nog vaag uit hun ogen staarden door de drank. Fersephone zuchtte diep. Dit was iets wat ze absoluut niet snel deed, en niet graag deed, maar ze kon niet anders. Ze keek Nenya aan. "Neem Fayr en ga naar een van jullie kamers. Jullie moeten uitrusten." Phone knielde neer naast haar zus. "Wil je helpen, Fayr? Bel dan je vriendje en vraag of hij haar komt halen," zei ze, terwijl ze over haar schouder naar de gang wees.
      Zelf trok ze haar iNet tevoorschijn uit haar zak en drukte zuchtend een nummer in. Nu maar hopen dat Fire niet sliep en dat ze hem wakker belde.

---

It's never gonna happen, Guys.

Dit was niet meer de hallucinatie. Jester kermde nog steeds van de pijn, maar de vlammen waren verdwenen. Hij zag aan Onyx dat hij dan wel een hoofdwond had, maar er was nergens een spoor te vinden van brandblaren of wat dan ook. Hij moest de jongen eigenlijk helpen met de hoofdwond, maar Onyx was buiten westen. En Jester zat wakker voor hem te kermen. Heel even twijfelde hij om Onyx gewoon te laten stikken. Hij mocht de jongen niet, absoluut niet. Maar hem zo laten kon hij ook weer niet. Maar... Verderop zag hij Fersephone weer de kamer inkomen.
      "Phone! Onyx, hij bloedt." En zo was het afgedaan. Hij had zijn goede daad gedaan, toch? Hij lette niet meer op Phone verderop, zijn aandacht werd getrokken door zijn beste vriend voor hem. Waarom leed Jester nog altijd zoveel pijn als de hallucinatie over was? Alsof de bliksem hem trof, kwam het antwoord bij hem binnen. Jester had zijn gave proberen te gebruiken op het vuur. Het was vast teveel geweest. De jongen had totaal niet gereageerd op zijn woorden. Hij moest op een of andere manier zijn vriend zien te bereiken. Wat kon hij doen tegen de hoofdpijn? Pijnstillers? Yrla had zo'n gevoel dat hij op dit moment op geen enkele manier een pijnstiller bij Jester naar binnen kreeg. Toch rende hij vlug naar de keuken, haalde de ehbo doos tevoorschijn en vulde een glas water. Hij zette het vast neer naast hem. Hoofdpijn Hij had het zelf nooit, maar hij wist van Vienna dat ze het prettig vond als ze over de pijnlijke plekken wreef. Kon hij dat doen voor Jester? Ietwat ongemakkelijk zette hij zijn handen op het hoofd van Jester en begon onder in de nek met masseren. In de tussentijd sprak hij met de jongen voor hem.
      "Jes? Hoor je me? Het is voorbij, er is niets meer aan de hand. De vlammen zijn weg. Je zit gewoon in de woonkamer. Er is niets aan de hand. Kun je me horen?" Hij vroeg zich nog altijd af of Jester hem hoorde, of hij de woorden hoorde die hij tegen hem sprak. Yrla maakte een hand los van zijn hoofd. "Als je me hoort, kun je dan in mijn hand knijpen?"

---

It's never gonna happen, Guys.

Onyx’ oogleden voelden zwaar, een scherpe pijn verspreidde zich door de rechterkant van zijn schedel. Wat de fuck was er aan de hand? Beelden schoten door zijn hoofd. Jester – Jester die op de grond spartelde omdat hij levend verbrandde. Direct kneep zijn keel weer dicht. Er was geen enkele mogelijkheid dat Jester dat overleefd kon hebben. Maar hijzelf dan? Hoe kon hij nog in leven zijn? Of was hij dood – was dit de hel? De hoofdpijn was in elk geval niet bepaald hemels.
      Hij bewoog zijn vingers iets, voelde dat iemand ze vast had.
      Jester.
      Hij zag weer helder voor zich hoe hij zijn hand vastgepakt, bereid om met hem te sterven.
      En nu was hij alleen achtergebleven. Iets zwaars daalde in zijn maag neer, deed meer pijn dan de vlammen hadden gedaan. Ergens hoorde hij een stem, maar de woorden gingen langs hem heen. Was het dan toch Jester?
      De wil om zijn vriend terug te zien, zorgde voor de wil om zijn ogen te openen. Hij draaide zijn hoofd opzij. Hij zat half overeind, kermde nog steeds, diep in zichzelf gekeerd. Maar hij leefde nog. Zijn kleren waren niet verschroeid. Hij was niet dood.
      Nog nooit in zijn leven had hij zich zo opgelucht gevoeld.
      ‘Jes…’ Zijn stem sloeg over, hij voelde tranen over zijn wangen rollen. Tranen die al jaren niet meer waren gevallen. Hij schoot overeind en wierp zich half boven op Jester. Dat zijn hoofd daarbij bijna tegen dat van Yrla klapte, had hij nauwelijks door. Hij trok zijn vriend tegen zich aan, voelde zijn schouders schokken. ‘Ik zag je verbranden. Ik zag je verbranden Jes en ik kon niets doen. Ik dacht dat je – dat je dood was.’ Snikkend begroef hij zijn gezicht in Jesters hals.

---

Every villain is a hero in his own mind.

‘Iemand probeert je te bellen,’ zei Astreal toen Fire de kamer binnenkwam. Hij kwam net onder de douche vandaan, zijn huid voelde nog verhit en zijn haren waren vochtig.
      Fronsend pakte Fire zin iNet van zijn nachtkastje. Het was zo onderhand middernacht, wie zou hem bellen? Het was Persephone, zag hij tot zijn verrassing. Waarom zou die hem nou bellen?
      ‘Hé,’ zei hij.
      ‘Sorry als ik je wakker bel, maar ik heb hulp nodig en jij bent de enige wie ik daarvoor kan bereiken.’
      Fire was direct alert. ‘Wat is er? Wat kan ik doen?’

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Dat weet je niet," fluisterde hij angstig. "Ik kan niet eens mezelf ervan beschermen." Zijn gave golfde onder zijn huid. Het wilde eruit, maar hij kon het niet loslaten met Adam in de kamer dat durfde hij niet. Hij opende zijn ogen, wat alleen nog maar voor meer paniek zorgde. "Adam, ik zie niets!" Had hij zijn ogen wel geopend? Zo voelde het wel. Hij had het toch gedaan? "Ga weg," riep hij in paniek. In de hoop dat hij nog op tijd was. Zijn gave borrelde als een woeste zee in hem naar boven en hij schreeuwde zodra de kracht vrij kwam.
      Zelf tuimelde hij in een immens zwart naar beneden. Uiteindelijk kwam hij met zijn voeten op een lichte ondergrond terecht en spreidde het beeld vanuit daar wijds uit. Voor hem lag een lange witte gang, met deuren aan weerszijden. De gang was smetteloos wit, de deuren van een identieke kleur, maar door de houtnerf goed te zien. Grote bogen waren boven de deuren gegraveerd en aan het einde van de gang was nog altijd die blokkering, die blokkering die eerder in brand stond. Er was niets anders dan een zwarte roetlaag achter gebleven en nieuwsgierig liep Merrin erop af. Het was alsof de blokkade nog na smeulde. De hitte kwam er nog vanaf. Merrin gaf er zachtjes een por tegen, toen een iets hardere, waardoor de blokkade volledig naar beneden stortte. Angstig week hij achteruit, maar uiteindelijk was er niets anders dan een lange witte gang over, met een zwarte roetplek op de grond en het laatste beetje blokkade. Rustig kroop Merrin eroverheen, waar hij werd overvallen aan een wirwar aan beelden.

---

It's never gonna happen, Guys.

Adam was inderdaad bij Merrin vandaan gestapt. Niet zozeer omdat hij bang was voor Merrin, maar omdat hij geen extra stress wilde veroorzaken. Hij ging op het voeteneinde van zijn bed zitten. Merrins haar begon te groeien, het kwam zelfs tot over zijn knieën. Ook zijn gezicht was niet zichtbaar. Toch leek het daarbij te blijven; de haarstrengen vormden geen gevaarlijke tentakels. Hij wachtte af wat er zou gebeuren. Natuurlijk wilde hij Merrin er wel doorheen loodsen, maar misschien zat hij nu nog op een punt dat hij het zelf nog kon oplossen. Dat zou ook beter zijn voor zijn zelfvertrouwen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Fersephone

"Ik... " Ze zuchtte. Hoe moest ze dit alles uitleggen? Ze wist zelf niet eens goed wat er gebeurd was. De nieuweling zei iets over een hallucinatie, maar kon dat zo heftig zijn dat dit gebeurde? Ze hoorde de schreeuw van Merrin door het gebouw galmen en het gaf haar de kriebels over haar rug. Wat was daar aan de hand? "Ik weet het niet zo goed. Ik weet dat ik gewoon een hand extra kan gebruiken. Onyx is gewond, Vien is niet wakker te krijgen en ook Jes ligt nog te ijlen. En..." Ze ratelde, ze ratelde verschrikkelijk. Ze was in paniek geraakt, omdat ze niet wist hoe ze moest helpen. En Phone stond niet vaak met een mond vol tanden, het gebeurde niet vaak dat ze niet wist wat te doen.
      Opeens viel het Phone op dat Onyx wakker was geworden en zich om Jester heen wierp. Er was iets wat haar lastig viel bij dat aangezicht. Er was iets wat ze had moeten doen. Fersephone besefte ze dat ze een taak gekregen had, vergat even totaal haar gesprek en zo vlug als ze kon rende ze naar de gang. Het meisje lag nog steeds daar, onaangeroerd op de grond. Net op het moment dat Phone ernaast kwam staan, kwam ze kreunend tot leven. Phone plaatste ruw een voet boven op haar borst, vlak bij de nek. "Als je het ook maar waagt overeind te komen of nog een hallucinatie te sturen, dan verbreek ik mijn belofte van een week geen gave gebruiken en zorg ik ervoor dat ik elk bot in je lichaam sloop," zei ze. Haastig trok ze haar iNet weer naar haar oor. "Sorry, dat was niet voor jou. Kun je gewoon gauw komen?"

---

It's never gonna happen, Guys.

De rust was teruggekeerd, alsof er een rustig briesje door de gangen waaide. Nieuwsgierig keek Merrin om zich heen, dit was anders dan de vorige keer, zelfs anders dan de keer daarvoor. Hij liep op langs de deuren, die nu een voor een allemaal open bleken te zijn. Er waren geen slotjes meer aanwezig, er was geen zwart gat waar hij in viel zoals de vorige keer bij de tentakel aanval. Het voelde rustig en vredig. Uiteindelijk kwam hij uit in een centrale kamer. Meerdere gangen leken vanuit hier weg te leiden naar de rest van zijn herinneringen. In het midden stond een grote tafel, met daarboven een zwevende lichtbol, die groter was dan hemzelf.
      "Mijn gave," mompelde hij tegen zichzelf. Ietwat verwonderd liep hij eromheen. Zijn gave leek nu gecentreerd op deze plek, in verbinding te staan met elke herinnering die hij in zijn hoofd had. Nieuwsgierig liep de jongen eropaf en legde zijn hand tegen de lichtbol aan. Een warm gevoel overspoelde hem. Hij voelde een tinteling over zijn armen kruipen. En het was opeens alsof hij het begreep. Hij begreep precies wat hij moest doen. Merrin sloot zijn ogen en liet het gevoel gaan. Hij haalde een keer diep adem, verzamelde zijn krachten op een plek en opende uiteindelijk zijn ogen. Adam zat rustig tegenover hem en Merrin was opgelucht dat hij zijn vriend niets had aangedaan. Hij grijnsde en veranderde met een vingerknip in de jongen voor hem. "Wat denk je? Kunnen we als tweeling doorgaan?"

[ bericht aangepast op 12 mei 2020 - 16:16 ]

---

It's never gonna happen, Guys.