[RPG • 0] Experium || 18 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •(studieobject) 7223 (Michiel)• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •(studieobject) 8102 (agami) •15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Kamerindeling

Panthers Jongens (boven) • Onyx en Jester • 7223 en 8175 • Yrla Meisjes (beneden): • Vienna en Fayr • Dezi en 8102 • FersePhone

Lions Jongens: • Fire en Astreal • Fox en Tony • Emil Meisjes: • Onna en Heidi • Serena en Vera • 8226

Elephants Jongens: • Ed(noces) Meisjes: • Stella • Vera • onbekend

Rhino's Jongens: • Romeo • Max • Peter • Azrael Meisjes: • Maaya • Melissa

Buffalo's Jongens: • Goliath Meisjes: • Kijo • Sarah

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

---

It's never gonna happen, Guys.

"Thanks Jes," zei hij zachtjes, terwijl hij zijn glas in de lucht stak in Jester zijn richting en daarna de laatste slokken van zijn whiskey achterover kieperde. Hij glimlachte naar zijn beste vriend, maar de glimlach haalde zijn ogen niet. In plaats daarvan keek hij met verdrietige ogen naar zijn glas. Een goede eigenschap, beschermend. Was het dat nog wel? Juist die eigenschap had hem in deze ellende gestort, in al deze zooi die hij nu moest opruimen. Hij had een wig tussen zijn beste vriend en hemzelf gedreven, in een poging hem te beschermen. Hij had zijn vriendschap met Vienna op het spel gezet, om haar te beschermen. Hij had een jongen zo erg gepest dat hij was gaan twijfelen aan hemzelf, dat hij zichzelf sneed in zijn arm. Was dat het allemaal waard? Hij keek naar Merrin in zijn rolstoel. Was dat allemaal zijn schuld? Was het het waard, had hij zijn vrienden beschermd door dit te doen? Nee
      Yrla voelde het schuldgevoel weer opkruipen, en het was als gal dat zich ophoopte in zijn keel. Alsof hij op elk moment kon overgeven. Tranen drongen zich op achter zijn ogen, maar hij verbeet het. Hij was niet als Onyx. Hij kon niet iets doen zonder zich schuldig te voelen. Hij kon niet zomaar een mes over iemand zijn gezicht halen en dan ijskoud zeggen dat het het waard was. Hij kon niet net als Deze iemand misschien wel voor het leven verminken en dan er zonder gene naar terugkijken.
      Yrla voelde Vienna haar blik naast hem branden. Het meisje was veel te slim, kende hem veel te goed. En die blik kon hij niet hebben. Met het excuus dat hij zijn glas ging vullen, gaf de jongen zijn iNet af aan Merrin naast hem en liep naar de keuken om de whiskyfles uit de kast te halen. Hij schonk zijn glas bij, veel meer dan gebruikelijk en gooide de eerste paar slokken achterover. Het goedje brandde in zijn keel, maar eindelijk sloeg de alcohol aan en sloeg door op zijn hoofd. Hij voelde zichzelf lichter worden en voor even wenste hij niets dan alles te mogen vergeten. Hij wilde die woorden van Jester vergeten, ze uit zijn hoofd bannen. Hij was niet beschermend. Hij was een lul, een idioot. Hij was dom geweest om Maxwell te geloven. Hij had zich voor het karretje laten spannen door een paar idioten, waardoor hijzelf nog de grootste idioot van allemaal was. Op de achtergrond hoorde Yrla Merrin de volgende opdracht voorlezen, maar hij kreeg het nauwelijks mee. Yrla had van woede zijn handen om het aanrechtblad geklemd en kneep er zo hard in als hij kon. Hij moest zijn emoties onder controle krijgen, hij mocht niet laten zien dat hij zijn vrolijke zelf niet was. Hij mocht niet laten zien dat hij niet blij was met Jester zijn compliment. Mensen zouden hem troosten zodra ze zijn gevoel zagen. En Yrla wist een ding zeker. Dat verdiende hij niet...

[ bericht aangepast op 11 mei 2020 - 17:31 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Een beetje onwennig nam hij de iNet van Yrla over en keek de jongen een beetje verbaasd achterna. Hij zei echter niets en klikte onverstoord door naar de volgende opdracht. "Herhaal om de beurt vijf keer achter elkaar binnen tien seconden 'De koetsier poetst de postkoets met koetspoets', 4 slokken worden uitgedeeld door de winnaars, Nenya begint." Hij grijnsde naar zijn vriendin aan de overkant. "Succes," knipoogde hij.

---

It's never gonna happen, Guys.

Ze had hem vol zorgen weg zien lopen naar de keuken. Ze durfde niet achter hem aan te gaan, dat zou teveel opvallen. De anderen zouden vragen of er iets aan de hand was, en dat zou Yrla haar niet in dank afnemen. Nu was het nauwelijks opgevallen, ze kon er niet teveel aandacht aan geven. Nenya begon met de tongbreker, maar ze faalde gigantisch, al in de eerste zin. Ook Onyx en Jester faalden, Jester in zijn laatste zin. Merrin had de tongbreker wel goed gezegd en was de eerste die slokken uit mocht delen. Het was Yrla zijn beurt, maar de jongen stond nog in de keuken. En dus deed ze net alsof haar neus bloedde en ging ze gewoon zelf aan de slag.
[tav]Vienna giechelde toen ze in de tweede zin over een woord struikelde, nee. Ook voor haar geen slokken om uit te delen. Ook Fayr naast haar faalde. Terwijl Merrin nadacht over welke persoon hij liet drinken, keek ze snel even op haar iNet. Ze had een bericht terug van Fox. Hij wilde met haar zingen? Ze voelde een blos op haar wangen stijgen. Vienna was niet de allerbeste zanger, maar slecht was ze zeker ook niet. Alleen de meest hoge of lage noten kon ze vaak moeilijk bij.

Oh help. Goed, ik doe mee. Krijg ik daar ook nog wat voor terug? Of alleen maar hoofdpijn?

---

It's never gonna happen, Guys.

Hij trok even arrogant zijn wenkbrauw op. Eigenlijk had hij zich al klaar gemaakt om te slapen, het liep ten slotte tegen elf. Wilde hij mee? Waarschijnlijk alleen om te zien hoe ze finaal onderuit ging. Eerder had hij dat wel grappig gevonden, maar nu... Hij liep een te groot risico. Hij wilde niet zijn relatie met Fayr of Vienna op het spel zitten door een dom schouwspel te gaan bekijken voor hun plezier. Hij kon proberen Maaya tegen te houden, maar ze zou toch te koppig zijn.
      "Ga je gang, ik ga niet mee. Maar kom niet bij me zeiken als het je niet is gelukt." Daar had hij dan weer echt geen zin in. Maaya was er nog lang niet klaar voor, maar als ze zo graag wilde, dan groef ze maar haar eigen graf.

---

It's never gonna happen, Guys.

Hij mocht als enige vier slokken uitdelen. Even zat hij te twijfelen. Onyx en Jester waren het meest voor de hand liggend, de leukste keuzes vond hij zelf. Maar die twee waren al aardig aan het zuipen. Hij kon ze ook aan Yrla geven, maar die stond nu in de keuken. Zijn zus en de andere meiden wilde hij het eigenlijk niet geven. Hij twijfelde. Onyx had zijn zus dwars gezet. Merrin vond het gemeen van zichzelf, maar hij verdiende gewoon met koppijn wakker te worden.
"Onyx. Vier slokken," zei hij met een glimlach.
      Haastig pakte hij de iNet van Yrla weer tevoorschijn en las de volgende opdracht op. "Als je een R in je naam hebt, moet je 4 slokken nemen." Ai. Hij had twee RR in zijn naam. Moest hij dan ook acht slokken nemen? Hij had dan sap, maar daar had hij niet zoveel zin in. Stiekem nam hij er vier, in de hoop dat niemand het zag.

---

It's never gonna happen, Guys.

Deze keer werd het Onyx gelukkig bespaard. Na die extra vier slokken van Merrin moest de kamer ondertussen echt volledig van hot naar her rollen bij die gozer, dus Jester knikte alleen en zei niets. Een rare ervaring, maar nood brak wet. Er stond nog een fles bourbon op tafel, dus hij schonk zichzelf eerst nog een glas bij en nam toen de vier slokken en zakte weer terug tegen Onyx aan. En, voor de mensen die benieuwd waren, dat was ontzettend fijn.
      Al met al een erg geslaagde avond, zelfs met de kleine uitbarsting tussen Onyx en Vienna nog.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Een paracetamolletje? Een kusje voor de pijn? Fox grijnsde en voegde er een emoticon aan toe die hartje blies. Is Dracula alweer bijgedraaid of loop ik nog steeds kans dat we onze date in de ziekenzaal moeten doen morgen?

---

Every villain is a hero in his own mind.

Maaya grinnikte. ‘Je heeft jezelf te veel credit, jochie.’
      Als het niet lukte, ging ze echt niet bij iemand uithuilen. De enige manier waarop hij daar achter zou komen, was als hij zijn vriendinnetje ging uithoren. Opgewekter dan ze zich in dagen had gevoel, keerde ze zich om en wandelde naar het huis van de Panthers toe. Een tijdje gluurde ze door het raam naar binnen. Ze telde er zeven. Eén daarvan zat in een rolstoel, dat zou nog wat extra energie kosten. Ze had het alleen via hout geprobeerd, maar via metaal moest het ook wel lukken.
      Echt een feestje was het niet te noemen, ze zaten in een kringetje en deden blijkbaar een of ander spel. Gelukkig stond er wel muziek aan, dat zou er wel voor zorgen dat ze de deur niet hoorden kraken. Ze liep naar de voordeur toe, deed die heel zachtjes open en liet hem op een kiertje. Daarna zakte ze op de deurmat op haar knieën en plaatste haar handen op de houten vloer. Het was handig dat ze allemaal in een kringetje zaten, ze zaten zo vlak bij elkaar. Ze visualiseerde de kamer, zorgde ervoor dat er door de ramen tegelijk iets naar binnen viel wat direct met een explosie uit elkaar klapte en brandende puinstukken veroorzaakte dat de toegang tot de deur naar de gang, naar de achterdeur én naar de ramen afsloot. Vrij snel daarna zou ze de banken in de hens laten vliegen, voor het geval een of andere idioot daarop wilde gaan staan en zo loskwam van de vloer.
      Haar lippen krulden op in een glimlach, ze ging de details nog eens na… En daarna liet ze haar kracht los, stuurde het door de kier onder de woonkamerdeur door en zocht naar de aanwezigheid van zeven personen. Pas toen ze haar kracht gelijkmatig verdeeld had, liet ze het via hun schoenen omhoog stromen totdat het hun brein bereikte.
      Ze sloot haar ogen om zich beter te focussen en wachtte ongeduldig tot het geschreeuw zou losbarsten, terwijl ze een beetje extra energie rondom de rolstoel omhoog liet klimmen – of ze hoopte in ieder geval dat het de rolstoel was.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ze was net opgestaan om haar glas bij te vullen, toen er een enorme knal klonk. Het meisje gilde toen ze de ramen hoorde exploderen. Ze schermde haar hoofd af tegen de vliegende brokstukken en dook als een egeltje volledig in elkaar. Ze rook de brand voor ze hem zag. Binnen no-time stond de kamer in lichterlaaie, scheidde haar af van de rest. Haar glas had ze laten vallen op de grond en hoewel de kamer nog steeds draaide van de alcohol, leek ze toch ergens scherp te zijn. Ze hoorde de schreeuwen van de anderen, maar om een of andere reden kon ze niet goed zien waar ze waren, de rookontwikkeling was sterk. "Fayr!" riep ze angstig uit. Haar vriendin stond iets verderop, althans ze dacht dat het Fayr was, weg van de bank waar ze net opgezeten hadden. Ze kon haar vriendin echter niet bereiken. De hitte van de vlammen hielden haar tegen. Vienna draaide zich om om in de andere richting te lopen, maar ook hier omringde de vlammen haar. Angst greep haar om de borst. Ze voelde hoe de paniek in haar omhoog kwam.
      Er was geen uitweg...
      Ze kon niet weg...
      Een schreeuw verstoorde haar gedachtegang. "FAYR!" gilde ze, zodra ze de schreeuw herkende.

[ bericht aangepast op 11 mei 2020 - 19:34 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Hij knipperde met zijn ogen. Hij wist ergens zeker dat hij een knal had gehoord, een enorme knal. Maar er was iets vreemds aan de hand. Hij knipperde om het beeld scherp te stellen, maar het lukte hem niet. De ene keer zag hij de kamer zoals hij echt was, met de Panthers rondom de bank, niets aan het handje. De andere keer zag hij een of ander vaag beeld van vlammen. Er was vuur uitgebroken, vuur! Althans, niet echt. Het kon niet echt zijn. Hij zag de andere Panthers krioelen door de woonkamer, zonder dat er iets aan de hand was. Maar tegelijkertijd bleef dat beeld van vlammen zich aan zijn netvlies opdringen. "Nee, nee. Er is geen brand," zei hij tegen zichzelf. Misschien was het het sap wel, had er toch iets verkeerds in gezeten? Hadden ze iets in zijn drankje gesmokkeld dat hij hem nu flipte?
      Vuur, Geen vuur, Vuur, Geen vuur. Uiteindelijk misselijk van de flitsende beelden sloot Merrin zijn ogen. Het razen van de beelden was gestopt, al kon hij soms nog de hitte van de brand voelen. Het was doodeng, met je ogen dicht. Maar het hielp hem wel de duizeligheid uit te bannen, om de draaiende beelden te laten verdwijnen. Zijn neus pikte echter daardoor nog dingen scherper op. Een wisseling van rook en alcohol maakte zijn wisseling, wat niet veel beter was dan net. Zonder erover na te denken wat hij deed, pakte hij de wielen van zijn rolstoel vast. Hij moest rijden, hij moest hiervandaan. Vlammen zou hij vanzelf tegen komen, als ze echt waren toch? Hij... hij had Adam nodig... Was dit een nieuwe bijwerking van zijn gave? Als dat zo was, kon Adam hem vast kalmeren. Hij zou vast helpen. "ADAM!" schreeuwde hij in paniek, niet wetende wat hij nu precies moest doen. Hij wilde de controle over zijn gave niet verliezen, niet hier. Niet waar iedereen bij was, waar hij iedereen pijn kon doen.

---

It's never gonna happen, Guys.

Het begon met een knal. En toen stond alles in de fik.
      Jester schoot met een schreeuw overeind en de hitte trof hem als een vuistslag in zijn gezicht. Vlammen groter dan hijzelf brulden overal om hem heen en de bank waar hij net nog op had gezeten, werd een seconde later compleet door het razende vuur verslonden. Geschrokken struikelde hij achteruit, recht de volgende vlammenzee weer in. Dikke rook brandde in zijn neus en krulde dreigend tegen het plafond aan, verduisterde de lamp tot alleen het wrede licht van de vlammen nog overbleef.
      Iemand begon te gillen. Withete paniek schoot door zijn aderen en hij draaide om zijn as om een uitweg te vinden, maar een muur van vlammen laaide op tussen hem en de keuken. Hij kon nergens heen- op de achtergrond hoorde hij het schreeuwen van de andere panthers, Fayr en Vienna, Merrin- Merrin! Die zat in een rolstoel! Jester probeerde hem te vinden tussen de vlammen, maar hij zag ze niet. Onyx- Onyx had naast hem gezeten, maar nu was de jongen nergens meer te bekennen en zag Jester alleen nog vuur, overal vuur. Waar was hij? Jester moest- hem vinden. Het beeld van Fire's vuurtornado flikkerde over zijn netvlies en hij wankelde, voelde de verzengende pijn alweer als bliksem in zijn armen-
      Verwoed schudde hij zijn hoofd. Focus- hij moest zich focussen. Hij drukte zijn handen tegen zijn oren en probeerde zich te herinneren wat hij ook alweer tegen vuur moest zeggen. Maar zijn handen trilden en de concentratie die hij bij elkaar wist te schrapen gleed als los zand weer door zijn vingers zodra een nieuwe vlam oplaaide. Een scherpe paniek vrat zich een weg door zijn borst en de vlammen glipten gretig iedere seconde dichterbij.
      Praten, hij moest praten! Hij kón dit, verdomme!
      "Tief op!" schreeuwde hij tegen het vuur en voor de eerste keer in zijn leven voelde hij zijn gave in tegenwerken komen. De rook brandde in zijn ogen, de panthers schreeuwde en Jester beet op zijn kiezen en probeerde het opnieuw. "Verdwijn! Je hoort hier niet te zijn, dit is geen plek voor zulk fucking vuur als jij! Kijk nou wat je doet, je doet mensen pijn en dat is afschuwelijk! Blijf de fuck bij me vandaan! Je hoort hier niet. Dat weet je, je weet hoe je mensen nu pijn doet en hoe verachtelijk dat is! Daarom luister je naar wat ik zeg en ga je uit! De wereld is beter af zonder- z- zonder-" Er flitste iets achter zijn ogen en iemand stak een mes in zijn hoofd. Jester struikelde met een schreeuw naar achteren en zakte door zijn knieën, zijn beide handen tegen de zijkant van zijn hoofd aangedrukt.
      Vlammen likten aan zijn benen en verschroeiden zijn huid en Jester schoof paniekerig achteruit- recht een brullende vlam in en er begonnen zwarte vlekken in zijn gezichtsveld te dansen. Alles om hem heen draaide. De grond, de vlammen de rook en de schimmen van de anderen. Stond hij rechtop? Hij wist het niet meer.
      De grond veranderde in lava. De poel bewoog zich langzaam maar zeker naar hem toe en Jester kon zich niet bewegen. "S-stop," probeerde hij nog, maar het werkte niet. Fire's lava kwam enkel dichterbij.
      Nee. Niet- niet Fire. Hij was niet in de Arena. Maar het vuur was overal, brullend als een tornado. De vuurtornado waar hij doorheen had willen gaan. Was het hem gelukt? Blijkbaar niet.
      Hij wist het niet meer.
      Zijn hoofd gonsde.

[ bericht aangepast op 11 mei 2020 - 22:59 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Het begon allemaal zo plotseling. De knal, het vuur. Als een razende was het opgekomen. Hij was net weer naast Vienna gaan zitten, tot opeens iets door de ramen was gebroken. Hij was van schrik opgesprongen, en was op een of andere manier aan de andere kant van de bank beland. Het vuur had hem in de hoek gedreven en hield hem daar gevangen. Hij hoorde de andere Panthers schreeuwen, gillen. Maar wat hij ook wilde doen, hij kon zelf geen kant op. Zijn hart scheurde toen hij de stem van Vienna hoorde gillen, Merrin erachter aan. Hij wilde wat doen. Maar wat kon hij doen? Zijn snelheid was tegen veel dingen handig, maar een ding kon het niet tegen: Vuur! Hij kon niet door vuur rennen, hij zou zich alsnog branden, hoe snel hij zich ook zou bewegen. Of hoe traag.
      De schreeuwen verscheurden hem van binnen. Een beschermer he? Zelfs nu kon hij niets doen, niet nu ze hem het hardst nodig hadden. Yrla voelde hoe de tranen van machteloosheid over zijn wangen liepen. Het prikte in zijn ogen, de rook maakte het er niet beter op. Paniek omvatte in zijn borst. Waar was Fersephone als je haar nodig had?
      Hij keek op in verbazing. Waarom had hij daar niet eerder aan gedacht?! Het meisje lag vast nog te slapen. "FERSEPHONE!" riep hij zo hard als hij kon. Hij vroeg zich echter af of het meisje hem kon horen, zo boven het geluid van de vlammen vandaan. Was ze al wakker? Was ze überhaupt wakker?! Zou ze nog slapen. Hij haalde zijn iNet tevoorschijn. Door de rookontwikkeling was het moeilijk te zien, maar uiteindelijk had hij het goede nummer te pakken. Neem op Phone, kom op!

---

It's never gonna happen, Guys.

Gefascineerd staarde Onyx naar de vlammen die opeens overal om hem heen waren. Ze dansten wild, schoten van geel naar rood naar oranje. Hij wilde Jester grinnikend aanstoten en zeggen dat hij aan het trippen was. Had iemand een pilletje in zijn glas laten vallen? Hij had wel verhalen gehoord over drugs die naar binnen werd gesmokkeld, al was dat al jaren geleden. De bewaking was nu veel scherper.
      Dacht hij tenminste.
      Er zat echter niemand meer naast hem op de bank. Langzaam begon het tot hem door te dringen dat de anderen óók aan het trippen waren. Zelfs Merrin schreeuwde – en die had alleen maar sap gedronken. Dat was toch wel raar.
      Of kwam dat ook door het trippen?
      Wankel kwam hij overeind. Hij wilde de jongen geruststellen dat er niks aan de hand was, maar plotseling stortte er een stuk van het plafond in dat precies voor de jongen terechtkwam. Een vuurzee bolde op, de hitte schroeide zijn huid. Een brandend stuk gipsplaat kwam op Onyx’ schouder en hij wankelde vloekend naar achteren. Fuck – dat deed pijn. Veel te pijn.
      Alsof zijn hersenen op dat moment inzagen dat dit allemaal echt was, sloeg de rook op zijn longen. Hij hoorde anderen schreeuwen, maar zag niets behalve de duivelse gloed. Naar buiten – hij moest naar buiten! Nee – hij moest Merrin helpen. Hij keek opzij, naar de bewegende vuurzee. Tranen sprongen in zijn ogen toen hij de jongen niet meer zag.
      Was hij dood? Was hij –
      Hij stapte opzij, struikelde ergens overheen. Met een klap kwam hij op de grond neer. Hoestend trok hij zijn shirt over zijn neus en mond. Vlak bij hem kronkelde iemand op de grond, vlammen vraten aan de kleding. In een opwelling trok hij zijn shirt uit in een poging de vlammen uit te slaan. Het hielp niets – zijn shirt vatte gelijk vlam. Hij moest water hebben, hij moest –
      Plotseling draaide degene op de grond voor zich om. Onyx ving een glimp op van een besproet gezicht, maar de lach die zijn gezicht altijd had gekenmerkt was weggebrand. Alles stond in brand, van zijn haren tot zijn schoenen, op sommige plekken smeulde zijn huid zo erg dat het bot erdoorheen kwam.
      Het was alsof de wereld instortte, alsof in één tel ieder greintje zuurstof verdween.
      ‘Jes!’
      Hij schreeuwde, gilde zelfs. Hij kroop dichter naar zijn vriend toe, maar met zijn handen in het haar zat hij naast hem, hij wist niet wat hij kon doen, hij kon zich niet verroeren. Door een waas van tranen keek hij hoe zijn vriend brulde van de pijn. Hij moest er wat aan doen, hij moest het stoppen – hij moest de pijn stoppen.
      Hij haalde diep adem, als hij Jester niet kon redden dan moest hij hem in elk geval meer pijn besparen. Toch kon hij zich niet verroeren, het voelde alsof zijn knieën gesmolten waren en nu vastzaten aan de vloer.
      Hij staarde maar naar voren, snikte hete tranen en toen dacht hij nog maar één ding. Dat als Jester ging, hij zelf ook ging. Hij reikte naar Jesters hand en weigerde die nog los te laten.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Het vuur had haar ingehaald. Ze schreeuwde het uit van de pijn, zodra ze het aan haar enkels voelde likken. Geschrokken trok ze haar voeten terug, maar dat zorgde er juist voor dat ze met haar arm in de vlammen terecht kwam. Het was te laat, ze kon geen kant meer op. De vlammen trokken over haar been naar boven, lieten een spoor van hitte achter. Gillen had geen zin meer. De pijn was zo erg geworden, dat er geen geluid meer uit haar keel kwam. Machteloos probeerde ze de vlammen nog van zich af te slaan, maar door de rook en de tranen in haar ogen kon ze niet zien waar ze was, wat ze deed. Ze moest, ze moest iets... Een uitweg zoeken. Misschien kon ze de bank door de kamer gooien, een gat maken in de muur, zodat ze een manier hadden om naar buiten te komen. Maar waar stond de bank? Waar stond de tafel? Ze zag niets meer.
      Vienna sloot haar ogen en stelde zich de bank voor, zoals hij was. Geel, met stevige zwarte poten. Hij moest hier ergens zijn. Opeens was er alsof er een flits door haar hoofd schoot en opeens wist ze waar het voorwerp stond, ze zat er vlak naast. Nog geen meter er vanaf. Kon ze het laten zweven? Kon ze hem gebruiken? Echter zo snel als ze het voorwerp gevoeld was, was ze de connectie ook weer kwijt. De pijn verslond haar, waardoor haar concentratie verzwakte. Ze was het kwijt. Vienna tilde nog haar hand op in een wanhopige poging, maar uiteindelijk namen de zwarte vlekken het over. Niets anders dan de hitte bestond nog, het geel was verslonden door een immens zwart.

---

It's never gonna happen, Guys.

Adam verstijfde van schrik toen er opeens iemand begon te gillen. Niet lang daarna volgde er nog meer geschreeuw – ze waren in paniek! Er was wat aan de hand! Zijn hart sloeg een slag over. Was Dezi teruggekomen? Had ze dit keer helemaal haar verstand verloren, wilde ze iedereen verscheuren? Wankelend kwam hij uit zijn bed. Wat moest hij doen? Wat kón hij doen? Hij keek om zich heen op zoek naar een wapen. Een schaar! Met een paar stappen was hij bij zijn bureau, hij rukte zijn etui open, pakte de schaar en hield die als een steekwapen vast. Het ding trilde in zijn hand.
      Een schaar… serieus?
      Hij ging het met een schaar tegen een draak opnemen?
      Hij schudde de twijfels van zich af – hij moest íéts. Misschien rekende ze niet op hem, kon hij haar vanaf de gang bespringen? Hij dwong zichzelf om niet te gaan rennen en zo stil mogelijk stapte hij de gang langs de slaapkamers op. Voorzichtig keek hij om het hoekje toen hij bij de gang naar de woonkamer uitkwam.
      Er zat een meisje voor de voordeur, haar rode haren hingen voor haar gezicht. Met haar handen leunde ze op de grond. Was dat niet het meisje tegen wie Jester had gevochten in de arena? Die met de hallucinaties? Degene die al die gruwelijke dingen met Onyx had gedaan, waardoor hij de tribunes uit was gebeend?
      Was het een hallucinatie die de anderen doormaakten? Zijn blik schoot van de schaar in zijn hand naar een grote kamerplant die twee meter verderop stond. Daarmee was de kans groter dat hij haar raakte – dan zou de hallucinatie verbroken zijn, toch? Hij stak de schaar in zijn zak, sloop dichterbij en greep met twee handen de stam van de plant vast. Er ging een steek door zijn hart toen hij het geschreeuw van de anderen hoorde, hij dacht zelfs dat hij Merrin zijn naam hoorde schreeuwen. Tranen vertroebelden zijn zicht, maar hij knipperde ze weg en vormde zijn medeleven in woede om. Hij tilde de plant van de grond, stapte dichter op het meisje af. Pas toen hij twee passen verwijderd was, keek ze op. Hij tilde de plant hoger, de pot omhoog en ramde haar toen tegen haar hoofd aan. Even zag hij een flits van schrik, toen zakte ze ineen. Direct begon ze te bloeden uit een wond op haar hoofd, maar Adam draaide zich om rende de kamer in.
      ‘Het is een hallucinatie!’ schreeuwde hij. ‘Het is niet echt!’ Zijn stem sloeg over toen hij zag dat Vienna bewusteloos op de grond lag. Hij voelde naar een hartslag in haar hals en haalde opgelucht adem toen hij die vond.
      ‘Vienna.’ Zachtjes schudde hij aan haar schouder. Ze reageerde niet, maar haar ademhaling was rustig. Het was net of ze sliep. Hij keek om zich heen om te zien waar zijn vriend was, zag dat Merrin zijn ogen stijf had dichtgeknepen en af en toe een zenuwtrekje met zijn hoofd maakte.
      Iets verderop in de kamer lag Onyx, hij had een grote hoofdwond. Jester lag ernaast, die kermde alsof hij nog steeds vreselijke pijn had. Waar moest hij eerst heen? Zijn ogen ontmoetten even die van Yrla, die het allemaal nog het best op een rijtje leek te hebben. Hij knielde bij Jester en Onyx neer, waardoor Adam toch eerst naar zijn eigen vriend ging. Hij knielde bij Merrin neer en pakte zijn handen.
      ‘Merrin? Ik ben bij je. Kun je me horen?’

---

Every villain is a hero in his own mind.