[RPG • 0] Experium || 18 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •(studieobject) 7223 (Michiel)• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •(studieobject) 8102 (agami) •15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Kamerindeling

Panthers Jongens (boven) • Onyx en Jester • 7223 en 8175 • Yrla Meisjes (beneden): • Vienna en Fayr • Dezi en 8102 • FersePhone

Lions Jongens: • Fire en Astreal • Fox en Tony • Emil Meisjes: • Onna en Heidi • Serena en Vera • 8226

Elephants Jongens: • Ed(noces) Meisjes: • Stella • Vera • onbekend

Rhino's Jongens: • Romeo • Max • Peter • Azrael Meisjes: • Maaya • Melissa

Buffalo's Jongens: • Goliath Meisjes: • Kijo • Sarah

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

---

It's never gonna happen, Guys.

'Kans op hoofdpijn is sowieso wel aanwezig met die klap die Maaya van Adam heeft gehad,' mompelde hij. Toch was dat wel zijn minste zorg. Hij reikte evengoed naar het glas water en nam een paar slokken. Er zat een naar gevoel in zijn maag, iets waarvan hij niet zo goed wist of het nu pijn was of iets anders. Hij draaide zich op zijn zij en hoopte dat het zo zou wegzakken.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Hij legde zijn hand op haar arm. En voelde niets in het begin dan leegte. Vienna had zich totaal afgesneden van haar emoties. Hij probeerde er doorheen te prikken, maar werd direct door een iets teruggedrukt. Vienna had ineens zijn hand gepakt en kneep met haar nagels er fel in. Romeo verbeet de pijn, terwijl hij recht in de ogen van het meisje keek, die hem met een stalen blik aanstaarde. Hij hoefde niet eens zijn gave te gebruiken om te zien waardoor het meisje zo verlamd was, en totaal niet reageerde op de omgeving. De angst was te groot. "Vienna, ik ga je geen pijn doen. Laat me iets van de angst wegnemen, dan kun je slapen."

---

It's never gonna happen, Guys.

      Eenmaal met zijn pyamabroek ook weer ergens van zijn bed geplukt, liet Jester zich op het randje van Onyx' bed zakken en legde een hand op zijn arm. Eigenlijk wilde hij hem het liefst een knuffel geven, hem ervan verzekeren dat hij echt niet dood was en dat ook niet snel van plan was. Maar de jongen was zo somber dat hij het hield bij een hand op zijn arm. "Wat Maaya je ook laat zien, mij krijg je heus niet zomaar klein hoor," zei hij met een half glimlachje, voordat zijn gezicht wat ernstiger werd. "Het spijt me dat je daar doorheen moest," zei hij zachtjes.
      Dit was waar ze bang voor geweest waren. Maaya's wraak. In ieder geval had ze haar naam als Psycho Bitch eer aan gedaan. Kutkind.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Ze had zijn hand vastgegrepen. Hij deed iets, ze voelde het. Hij had haar angst aangetikt, die als een malle ineens door haar lichaam was geraasd. Ze had niets gevoeld. Niets was goed geweest, niets was beter geweest. Beter niets dan alle angst die door haar lichaam raasde. Hij mocht niet aan die leegte komen. Zijn woorden zorgden ervoor dat ze haar greep iets verzwakte en direct voelde ze hoe hij zich in haar angst wurmde. Voor heel even zag ze de vlammen weer voor haar gezicht langsrazen, voelde ze de pijn. Ze wilde niet, niet die vlammen, niet de pijn. Ze kon niet weg, ze kon niet wegkomen onder die greep.
      Toch vervaagden de vlammen langzaam. Ze voelde hoe vermoeidheid haar overviel. NEE! Nee, ze wilde niet. Ze mocht niet slapen. Ze moest kijken of het vuur er nog was. Of ze nog brandde. Ze wilde alert zijn, ze moest wakend zijn voor haar vriendin. Ze moest op Fayr letten, op Merrin, op Yrla. Ze moest ontsnappen, aan de hevige pijn, ze moest. Ze kon niemand kwijtraken, ze wilde nog niet dood... Ze voelde hoe de angst langzaam verdween en hoe er tranen over haar wangen begonnen te rollen. De angst was afgenomen, maar de leegte was doorbroken en er kwam niets anders dan tranen. Dikke dikke tranen. Vienna voelde hoe Fayr haar armen om haar heen sloeg en hoe de greep om haar arm ineens minder werd en losliet.
      "Ik heb gedaan voor haar wat ik kon," hoorde ze een vreemde stem zeggen. "Maar andere emoties nemen het nu over, nu ik de angst verzwakt heb." Vienna keek op tussen haar dikke tranen door. Romeo? "Fayr, wat is er aan de hand? Wat...?" Ze snikte. Romeo knielde voor haar neer en ze voelde hoe de jongen een hand op haar been legde. "Rustig, Vienna. Je bent door veel gegaan vanavond. Je moet uitrusten, je emoties hebben een klap gehad en hebben tijd nodig zich weer te herstellen." Vienna voelde de rust op zich neerdalen, alsof Romeo het door zijn vinger naar haar stuurde. Haar ogen zakten dicht en hoewel ze heerlijk tegen Fayr aangekropen was en ze nog van alles wilde weten, lukte het haar niet om langer haar ogen open te houden.

---

It's never gonna happen, Guys.

Het was voor heel even stil tussen hen. Niet dat Phone dat erg vond, ze waardeerde het zelfs wel dat Fire haar met haar gedachten even alleen liet. Uiteindelijk zuchtte ze. "Bedankt dat je er vanavond was. Ik..." Argh, waarom was dit zo lastig. "Ik had niet geweten wat ik zonder je had gemoeten," gaf ze schoorvoetend toe. Ze voelde een blos naar haar wangen stijgen. En ze schrok ervan. Direct stopte ze de blos weer weg. Wat was dit?! Waar had ze last van...

---

It's never gonna happen, Guys.

Onyx voelde zijn ogen trekken toen Jester bij hem kwam zitten en een hand op zijn arm legde. Het ging niet alleen om wat hij had gezien, zelfs al was dat afgrijselijk. Het ging erom wat ze ánderen had laten zien. Wat ze anderen nog zou laten zien. Hij voelde gewoon dat ze hier niet mee ging stoppen totdat hij dit met Jester stopte, maar hij kreeg die woorden nu niet over zijn lippen. Hij wilde daar eerst heel goed over nadenken voor hij het ter sprake zou brengen en hij wilde eerst met Maaya praten voordat hij Jester opgaf. Hij kwam zwijgend overeind en mompelde dat hij ging douchen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Uiteindelijk had Fire niet veel hoeven doen en hadden de Panthers zichzelf al aardig bij elkaar geraapt, maar hij begreep uit haar woorden dat ze het fijn vond dat hij was gekomen toen ze hulp nodig had. Voor iemand die moeite had om anderen binnen te laten, kon dat niet makkelijk zijn geweest. ‘Ik denk dat je jezelf onderschat,’ zei hij met een knipoog. ‘Maar ik ben blij dat ik er voor je kon zijn. En dat je me genoeg vertrouwde voor dit.’ Sommige Panthers had hij immers op een heel kwetsbaar moment gezien.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Jester keek hem na. Er zat Onyx iets dwars, dat voelde hij ook wel aan. Straks zou hij het vragen, als hij klaar was met douchen. Waar Maaya ook mee kwam, hoe ze haar gave dan ook zou willen inzetten, ze verzonnen er wel wat op. Nu hadden ze Nenya, die voor hen de toekomst in de gaten kon houden. En op een simpele manier ook. Als zij iedere ochtend vooruit keek naar de avond, en hij daar gewoon vertelde of er iets gebeurd was, hoefde het niet eens lang te duren. En zodra hij zijn gave weer goed kon gebruiken, konden zij misschien ook eens iets met een failsafe proberen. Als hij nog iets uit de ramp van vandaag moest halen, was het wel hoe nuttig zo'n ding was. Maaya kon er vast wel eentje gebruiken.
      En ze waren niet alleen, ook de Lions stonden aan hun kant. Nog meer mensen die Maaya zou kunnen beïnvloeden, maar Jester was er heilig van overtuigd dat ze samen sterker stonden dan alleen. Met al die gaven bij elkaar... Als Fire er de hele avond bij geweest was, dan had Maaya's hallucinatie niet eens gewerkt. Ja, deze keer had ze hen verrast. Maar nu waren zij aan zet.
      Hij was ietsje verder naar achteren geschoven — in eerste instantie had hij tegen de muur willen leunen, maar de muur was als ijs tegen zijn blote rug, dus daar zag hij vanaf — en liet zijn hoofd in zijn handen rusten. Langzaamaan begonnen ook de pijnstillers van Yrla te werken, gelukkig. Jester zou nog wachten tot Onyx terug was, hem nog een beetje gerust proberen te stellen. Gelukkig had Adam de hallucinatie niet mee hoeven maken, dat scheelde weer. En hij zag ook heil in de oplossing van Agami.
      Het viel niet mee om wakker te blijven. Zijn oogleden voelden aan als lood en iedere keer dat ze dicht vielen, werd het moeilijker ze weer open te doen. Even overwoog hij nog om het gewoon morgen tegen Onyx te zeggen en nu zijn eigen bed maar eens op te zoeken, maar hij vond dat hij het best nog ietsje langer kon volhouden. En anders deed hij gewoon alleen zijn ogen dicht terwijl hij nog zat. Dan kon hij toch alvast een beetje rusten, maar bleef hij wel wakker.
      Jester betrapte zichzelf erop dat hij opzij zakte. Met een zucht wreef hij over zijn gezicht en leunde met zijn ellebogen op zijn benen. Goden, kon Onyx niet een beetje opschieten? Hij was zo ontzettend moe. En het bed was echt heel lekker zacht.
      Hij kon ook vast wel even gaan liggen. Heel even maar, hij zou heus wel wakker kunnen blijven. Zijn vriend kwam vast zo terug en het was niet dat hij echt onder de dekens ging liggen ofzo. Jester liet zichzelf opzij zakken, zijn benen nog gewoon over de rand van het bed als toen hij zat, zodat hij meteen overeind kon komen als Onyx terug kwam. Alleen even zijn hoofd laten rusten. Heel kort maar.
      Nog geen tien seconden later sliep hij.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Ze keek weg van zijn knipoog. Ze voelde zich er ongemakkelijk onder, het was sowieso al vreemd dat ze naar hem gegaan was. “Dat weet je niet zeker,” wees ze hem terecht. “Ik ben niet zoals Fayr.” Er liep een huivering over haar armen heen bij de herinnering aan het machteloze gevoel dat ze eerder had gehad. Fayr leek altijd te weten wat te doen in zulk soort situaties. En hoe ze het ook probeerde, vorige keer werd ze overschaduwt door Jester en dit keer had ze de kans gehad, maar niet geweten hoe te handelen. Uiteindelijk hadden de anderen meer gedaan als zij, en was ze nogal nutteloos gebleken. Ze keek even naar Fire en grijnsde. “Ik kan mezelf gewoon niet in drie delen en ondanks het feit dat de rest sneller bij elkaar gepakt had dan ik had verwacht, heb ik er geen spijt van je gebeld te hebben.” Ze glimlachte naar hem.

---

It's never gonna happen, Guys.

Onyx had expres een hele lange douche genomen. Ten eerste in de hoop dat de stijfheid uit zijn nek en schouders zouden wegtrekken, ten tweede omdat hij hoopte dat Jester in slaap was gevallen tegen de tijd dat hij terugkwam in zijn kamer. Wat inderdaad het geval bleek te zijn – al was het niet in zijn eigen bed. Onyx ging op de rand van zijn bed zitten en keek naar zijn vriend. Zijn rode haar viel voor zijn ogen, maar zijn diepe ademhaling klonk vredig. Zijn blik dwaalde langs zijn verslavende lippen, langs zijn hals naar de sproetjes op zijn schouders. Hij had Jester de afgelopen vijf jaar zo vaak zonder shirt gezien – lang voordat hij gevoelens voor hem had gekregen – dat hij er eigenlijk nooit bij stil had gestaan hoe knap de jongen was. Eerder vanavond had hij zich nog voorgenomen om hem na het feestje mee te nemen naar de douche, om daar zijn lippen over dat strakke bovenlijf en wie weet wat nog meer te laten dwalen. Nu voelde hij alleen een dof, zeurend gevoel vanbinnen. De angst dat hij iets kwijtraakte waarvan hij pas net had ontdekt hoe graag hij het wilde hebben. Met een ingehouden zucht kwam hij overeind. Hij besloot zijn vriend niet wakker te maken en in plaats daarvan in Jesters bed te gaan liggen. Wel trok hij het dekbed van Jester los en spreidde dat voorzichtig over hem heen. Zelf had hij niets, maar dat maakte niet uit. Hij wist toch wel dat hij vannacht geen oog dicht zou doen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Sussend had Fayr haar armen om haar vriendin heen geslagen en wiegde het meisje zachtjes heen en weer. Ze was zo plotseling begonnen met huilen, als een dijk die doorbrak. Al haar emoties had ze op een flinke afstand gehouden en die kwamen er nu uit. Fayr schonk Romeo een dankbare glimlach en streek over Vienna's haren. De snikken droogden ook weer op en haar ademhaling werd heel snel rustig, terwijl het meisje wegzakte in een diepe slaap.
      Voorzichtig maakte Fayr zich van Vienna los en legde haar op haar eigen bed neer. De dekens waren gelukkig al teruggeslagen, dus die kon ze nu over het meisje heen trekken. Pyama kwam wel weer een andere keer, nu moest ze vooral slapen. Wat rust krijgen. Fayr stond op van het bed en draaide zich naar Romeo toe.
      "Dankjewel," fluisterde ze.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Fire wist niet wat ze daarmee bedoelde, dat ze niet was als Fayr. Hij vroeg er echter niet naar. Hij kon zich indenken dat het een onderwerp was dat diep ging, het leek hem beter iets voor de andere keer.
      Een andere keer.
      Hij grinnikte inwendig. Hij wist niet wat hij zo intrigerend aan Persephone vond, maar hij wilde wel meer van haar weten, wilde horen hoe ze tegen bepaalde dingen aankeek. Ze had een sterke persoonlijkheid en hij geloofde dat ze over kwaliteiten beschikte die ze zelf nog niet zag.
      ‘De meesten kunnen zich niet in drieën delen,’ zei hij met een flauwe grijns. ‘Dus het is maar goed dat je dat inzag.’ Hij grinnikte even. ‘Al kan Emil zichzelf wel kopiëren, dus als je eens om een leger verlegen zit, moet je die maar bellen. Het is een goeie gast.’
      Misschien was het sowieso geen slecht idee om nummers uit te wisselen. Zeker als de Rhino’s op oorlogspad gingen, kon dat nog weleens nuttig blijken als je iemand met een bepaalde gave kon bereiken.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Adam schoot overeind in bed. Zijn hart zwoegde in zijn borstkas, zijn rug was kletsnat van het zweet.
      Het was een droom. Het was maar een droom.
      Maar het voelde zo vreselijk echt. Hij drukte zijn handen tegen de linkerzijde van zijn borst, zijn hart deed gewoon pijn. Terwijl hij nog op adem probeerde te komen, draaide hij zijn hoofd opzij.
      Merrin lag kalm in bed, diep in slaap.
      Er was niets aan de hand. Het was maar een nachtmerrie geweest.
      Zijn buik trok samen toen hij eraan terugdacht. Ze hadden een feestje gehad – zijn naamfeestje. Opeens was het glas aan de voorkant gesprongen. Een draak – Dezi – was erdoor naar binnen geknald. Glasscherven vlogen over de vloer, haar klauwen lieten diepe voren in het laminaat achter toen ze op de grond landde. Met een vloed van ijs had ze Merrin en hem van de anderen gescheiden. Ze had hem uitgelachen, had hem getergd. Als een kat die met een muis speelde, had ze Merrin steeds laten wegrijden met zijn rolstoel, hem steeds weer naar zich toe getrokken en hem weer laten ontsnappen. Adam had alleen een schaar gehad om zijn vriend te beschermen. Hij had het geprobeerd, was op haar afgerend, had haar willen steken – maar het ketste af op haar schubben. Met een spottende lach had ze hen uiteindelijk beiden van de grond geplukt, had haar vleugels uitgeslagen en was weggevlogen. Hoewel ze hen met twee poten vasthield, was Adam erin geslaagd om Merrins hand vast te grijpen. Hij kon de stevige greep om zijn vingers nog steeds voelen. Honderden meters boven de grond had Dezi haar klauw geopend en Merrin losgelaten.
      Adam wist niet wie er harder schreeuwde, hijzelf of Merrin. Zijn arm leek uit de kom te schieten toen Merrin alleen nog aan zijn arm bungelde. Adam zou de doodsangst in de ogen van zijn vriend nooit vergeten. Adam had gepreveld dat hij hem niet zou loslaten, maar uiteindelijk waren hun handen zweterig geworden, waren zijn vingers gevoelloos geworden.
      Merrins vingers waren uit die van hem geglipt en hij was te pletter geslagen.

Adam veegde de tranen van zijn wangen. Zijn vingers beefden tegen zijn huid. Hij draaide zijn hoofd opzij, staarde naar het bed waarin Merrin in lag, waar zij jarenlang in had gelegen. Gal kroop omhoog. Hij slikte het weg en kwam overeind. Hij moest naar buiten, moest frisse lucht hebben. Stilletjes gleed hij uit bed, trok een joggingbroek, een shirt en een vest aan en deed zijn schoenen aan. Het was half twee zag hij. Zo lang lag hij nog niet in bed. Het voelde alsof er al een hele nacht voorbij was gegaan. Omdat hij niet wilde dat Merrin zich lam zou schrikken als hij het lege bed zag, schreef hij vlug een briefje dat hij niet kon slapen en even een stuk wilde lopen. Hij legde het briefje naast Merrins iNet op zijn nachtkastje neer en ging naar buiten.
      Het was fris. Een extra vest was geen overbodige luxe geweest. Hij wreef over zijn bovenarmen terwijl hij in de richting van het meer liep, zelfs al wist hij helemaal niet zo zeker of de kou wel door het weer kwam. Hij zakte in het zand neer en staarde over het stille water uit.
      Hij zat er nog niet zo heel lang toen hij een duwtje tegen zijn knie voelde. Hij keek opzij en zag Rex, die met vragende ogen naar hem opkeek.
      ‘Hé,’ reageerde hij verrast. Meteen liet hij zijn vingers door de goudblonde vacht glijden. ‘Je weet me altijd op de raarste tijden te vinden hè?’ glimlachte hij. ‘Volgens mij ben je mijn beschermengel.’ Hij voelde zich gelijk een stuk lichter door de aanwezigheid van het dier.
      Droevige, bruine ogen keken hem aan. Hij vroeg zich af of het dier zijn eigen verdriet weerspiegelde.
      ‘Voor jou moet het ook moeilijk zijn, iedere nacht alleen,’ zei Adam zachtjes. Hij trok zijn knieën op, lokte het dier iets dichterbij en ving het toen in een omhelzing. Het dier drukte zijn vochtige neus tegen Adams nek, waardoor er even een rilling langs hem heen ging.
      Adam dacht niet dat hij ooit aan iemand kon uitleggen wat Rex voor hem betekende. Het was fijn dat hij er gewoon wás, dat hij geen vragen kon stellen, dat hij niets wist van alles wat er was gebeurd, dat hij er gewoon enkel en alleen was om troost te bieden.
      Even flitsten zijn gedachten naar Fox. Die kon met hem praten, die kon hem namens Adam bedanken. De gedachte aan Fox liet zijn kaken echter aanspannen. Vlug schudde hij de herinnering aan de jongen van zich af en knuffelde de hond nog ietsje steviger. Hij had Fox niet nodig. Hij kon het dier zo ook wel laten weten hoe zeer hij zijn gezelschap op prijs stelde.

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Graag gedaan," zei hij met een glimlach. Hij liep op het meisje af en sloeg zijn armen om haar heen. Hij drukte een kus in haar haren. Voor heel even bleef hij zo staan, wetende dat een knuffel op momenten als deze wonderen deed. En zelf kon hij er stiekem ook wel een gebruiken op het moment. Zijn binnenste rilde nog van binnen. "Oke, nu jij nog. Ik zal me omdraaien, dan mag je zeggen wanneer de kust veilig is als ik weer kan kijken," zei hij met een knipoog. Hij richtte zijn gezicht in de richting het raam.
      Maaya moest hen goed te pakken hebben gehad, als hij zoveel moeite moest doen om wat gevoel bij Vienna los te krijgen. Haar angst was zwaar geweest om te controleren. In eerste instantie kreeg hij vrijwel niets los, vanwege dat Vienna zelf vocht tegen haar eigen emoties. Ze wilde gewoon niets voelen op dat moment, ze ging ertegen in en tegen zijn hulp in. Toen hij er uiteindelijk doorheen gebroken, was had de angst hem overvallen. Hij had zijn schild te open staan, niet wetende wat hem te wachten stond. Hij was zelfs zo heftig geweest dat voor een paar seconden hij zelf doodsbenauwd was geweest dat hij dood zou gaan. Hij zag ze vlammen voor zijn ogen dansen en hij begreep direct wat Maaya de meiden had laten zien. Bijna was hijzelf aan de angst van Vienna onderdoor gegaan, en het was lang geleden dat dat gebeurd was. Hij zuchtte even diep en probeerde de angst van de zijne te scheiden om weer tot zichzelf te komen.

[ bericht aangepast op 14 mei 2020 - 13:33 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Ze stond op de heuvel, de plek waar ze normaal altijd met Yrla was. De nacht was rustig dit keer, de maan scheen op het veld voor haar, waardoor ze prima over het terrein kon kijken naar de campussen verderop. Vienna voelde hoe een paar armen om haar schouders geslagen werden, en gelukzalig nestelde ze zich in de armen achter haar. Het verwarmde haar, zorgde voor een lach op haar gezicht. Ze keek over haar schouder, recht in het gezicht van Romeo. De glimlach op zijn gezicht was zo stralend dat het aanstekelijk werkte en ze zich nog vrolijker begon te voelen. Het was alsof ze zweefde, terwijl ze hem aankeek.
      Het was alsof er onweer aan was komen zetten, zodra de glimlach op zijn gezicht betrok. Vienna draaide haar hoofd terug naar de campus en voelde hoe haar hart bevroor bij het zien van de campus. Het stond in lichterlaaie. Zonder na te denken begon het meisje te rennen en opeens stond ze midden tussen de vlammen. "Fayr! Merrin!" Wanhopig probeerde het meisje haar vrienden te vinden, maar de rook verstikte haar. Af en toe hoorde ze iemand gillen, waarvan ze zeker wist dat het een van de Panthers was. Vienna draaide zich om, wilde wegkomen van de vlammen voor haar neus, maar als een brullend monster kwamen ook de vlammen achter haar tot leven. Ze zat in de val... Opnieuw, ze kon niets doen. Ze kon niets beginnen, terwijl ze op de achtergrond Fayr en Merrin om haar naam hoorde gillen. Angstig keek het meisje naar het vuur. Met een windvlaag sloegen de vlammen in haar gezicht...

Met een ruk zat het meisje overeind in haar bed. Het zweet liep in straaltjes over haar rug heen en haar ademhaling was versneld. Wat een vreemde droom, nee nachtmerrie! Even keek het meisje angstig naar het bed naast haar, bang Fayr wakker gemaakt te hebben. Maar Fayr lag nog altijd in een vredige slaap, wat ze ergens ook weer jammer vond. Ze had graag even haar vriendin gesproken op het moment. Met een zucht kwam Vienna overeind. Ze moest weg, ze moest even naar buiten, frisse lucht. Echter zodra ze opstond uit haar bed trok er een kou langs haar armen heen. Verbaasd keek ze naar het raam van de slaapkamer dat nog op een kiertje stond en met een zucht trok ze het raam weer dicht. Daarna liep ze naar de kast, en trok er een dikke jogingbroek uit en een dik vest. Vienna merkte dat ze nog steeds de kleren van die avond aan had, maar zonder mokken trok ze de rest eroverheen. Het zou koud zijn buiten...
      Uit automatisme dwaalde ze in de richting van het meer. Wat was dat voor rare droom? De vlammen hadden zeker iets met gisteravond te maken? Maar wat deed Romeo in haar droom? Zou het te maken hebben met het feit dat hij haar had geholpen? Het was een vreemd beeld geweest, wat ze heel snel weg wilde stoppen, omdat ze dit niet eens mocht dromen! Niet tegenover Fayr.... Vienna zuchtte diep, maar had al snel de rand van het meer bereikt. Verbaasd keek ze op, toen bleek dat er nog een ander figuur langs het meer zat. Voorzichtig naderde ze het figuurtje en herkende hem als snel als 8175. Wat deed hij hier? Voorzichtig liep ze op de jongen af, al maakte ze expres even herrie met haar voeten, zodat hij haar hoorde naderen. "Hey, kan je ook niet slapen?" vroeg ze zachtjes.

[ bericht aangepast op 14 mei 2020 - 15:05 ]

---

It's never gonna happen, Guys.