[RPG • 0] Experium || 18 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •(studieobject) 7223 (Michiel)• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •(studieobject) 8102 (agami) •15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Kamerindeling

Panthers Jongens (boven) • Onyx en Jester • 7223 en 8175 • Yrla Meisjes (beneden): • Vienna en Fayr • Dezi en 8102 • FersePhone

Lions Jongens: • Fire en Astreal • Fox en Tony • Emil Meisjes: • Onna en Heidi • Serena en Vera • 8226

Elephants Jongens: • Ed(noces) Meisjes: • Stella • Vera • onbekend

Rhino's Jongens: • Romeo • Max • Peter • Azrael Meisjes: • Maaya • Melissa

Buffalo's Jongens: • Goliath Meisjes: • Kijo • Sarah

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

---

It's never gonna happen, Guys.

"Ik ben niet super sterk, mocht je dat denken,"grinnikte ze. Ze sprong op een muurtje en liep er al balancerend overheen. "Het heeft te maken met een soort energie die ik stuur. Elk wezen op aarde, zelfs materialen hebben een bepaald soort energie of een manier om die energie te geleiden. Hoe meer energie iets heeft, hoe makkelijker iets is om het vanuit zichzelf te slopen. Als ik een explosie wil, verzamel ik alle energie op elkaar. Ik kan echter ook materiaal gewoon..."ze dacht even na, voor haar was het zo eenvoudig, maar hoe legde je het simpel uit. "Ik kan het ook gewoon tot as laten vergaan, zeg maar. Soms ben ik zelf degene die de energie geef, maar andere keren kan ik het ook uit het materiaal of iets levends halen. Een boom kan ik zo dood laten gaan, zeg maar. Door zijn eigen energie tegen hem te laten keren." Zo klonk haar gave wel heel creepy al ze het zo uitlegde. Ze had daarentegen ook niet een van de netste gaven. Even keek ze twijfelend naar Fire, ze wist niet zeker of ze dit hem moest vertellen. Maar ach, ze had al zoveel gezegd. "Theoretisch gezien moet ik ook mentaal dingen kunnen slopen. Maar ik zou me daar nooit aan willen wagen. Fayr doet het constant, maar zijn repareert er juist dingen mee. Ik kan alleen maar schade achterlaten," zei ze zachtjes.

---

It's never gonna happen, Guys.

Fire trok een mondhoek op. ‘Dus jij kan straks dreigen om Romeo’s botten te verpulveren zodat er alleen een huidje overblijft waar de Rhino’s een vloerkleed van kunnen maken? Daarmee hou je hem wel bij je zusje vandaan.’
      Haar gave klonk inderdaad gevaarlijk – maar zo waren er wel meer gevaarlijke gaven. Zoals die van hem. Hij geloofde dat het vooral iemands innerlijk was die iemand gevaarlijk maakte. Persephone had een goed hart, zolang ze over haar vrije wil beschikte.
      Hij dacht weer even aan Dezi’s plotselinge omslag. Hopelijk had Jester gelijk en was er inderdaad geen invloed van buitenaf geweest.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ze schoot in de lach. "Daar kan ik inderdaad mee dreigen ja," zei ze met een grijns. Ze sprong weer van het muurtje af en kwam vlak voor Fire lopen. Hij zei dat hij niet zo goed was in koetjes en kalfjes, maar eigenlijk wist ze nog vrij weinig van hem. "Oke, nu ga ik de meest boring vragen aan je stellen," zei ze met een glimlach. "Maar om heel eerlijk te zijn weten we nog niet heel veel van elkaar. Dus als je andersom iets bedenkt, shoot." Ze glimlachte breed naar hem. Heel even dacht ze na over een vraag. "Oke, ochtend of avondmens?" zei ze met een grijns. Al had ze ergens wel een vermoeden, je liep niet zomaar 's avonds laat met een meisje een rondje. "Oh oh," zei ze enthousiast. "Wat is je favoriete muziek?"

---

It's never gonna happen, Guys.

Een paar tellen staarde Adam in het gezicht van een jongen. Het was lichter als toen hij was gaan slapen, het kostte hem toch een paar tellen om de krullen te herkennen. Misschien omdat hij hem zó niet verwacht had. In een reflex schoot hij naar achteren tot hij met zijn rug tegen de kristallen wand aan kwam. Het deken trok hij met zich mee en hield hij als een schild voor zich.
      ‘Wat doe jíj hier?’ vroeg hij toen hij eindelijk zijn stem terug had gevonden.
      Een paar gespannen seconden verstreken.
      Hij dacht aan de hond met wie hij de hele avond op pad was geweest. ‘Heb je – heb je Rex opgedragen om me hier naartoe te lokken?’
      Bij de gedachte dat zelfs een hónd hem verraden had, sprongen de tranen in zijn ogen.
      ‘Nee,’ zei Fox vlug. Hij ging overeind zitten en boog zijn hoofd. ‘Ik eh – ik ben Rex, Adam.’
      Met grote ogen zag Adam toe hoe de jongen in een golden retriever veranderde en daarna weer een jongen werd.
      Zijn vingers verstijfden om de deken. ‘Ga weg,’ zei hij met een trillende stem.
      Boosheid hoopte zich op in zijn lijf. Zijn ademhaling ging sneller, dit keer zou hij echter geen paniekaanval krijgen. Hij was nu gewoon in staat om hem áán te vliegen. Fox verroerde zich niet.
      ‘Al die tijd… deed je alsof je een hond was?’
      Fox keek op, wanhoop straalde van hem af. ‘Ik wilde je helpen, al vanaf het begin af aan. Ik zag je alleen bij het meer zitten, vlak nadat je in paniek was geraakt toen ik je meevroeg naar het bal. Ik wilde je opvrolijken, daarom nam ik je mee.’
      Adam trok zijn knieën op, sloeg zijn armen eromheen. Hij zei niets.
      ‘Zeg nou zelf,’ zei Fox zacht. ‘Iedere keer dat wij elkaar spraken ging het fout. Jij raakte in paniek… of ik deed domme dingen.’ Hij boog zijn hoofd weer. ‘Maar als ik Rex was… dan vond je het wel fijn om bij me te zijn.’
      Adam haalde diep adem. Hij wist niet wat hij moest zeggen. Wat hij moest voelen. Hij had Rex vertrouwd – hij was een soort baken geweest, iemand die er altijd voor hem was. Iemand die geen vragen stelde, iemand aan wie hij niets hoefde uit te leggen. En al die tijd was het Fox geweest. Rex bestónd helemaal niet.
      Zijn maag draaide zich om. Hij keek Fox aan, kneep zijn ogen tot spleetjes. ‘Na wat je dinsdagavond hebt gedaan, ga je gewoon naast me liggen? Tegen me aan?’
      ‘Ik…’ Hij liet zijn hoofd hangen. ‘Jij vroeg me om naast je te komen liggen.’
      ‘Je was een hond!’ snauwde hij. ‘Je had kunnen doen alsof je dat niet begreep! Je doet het gewoon weer, mijn persoonlijke grenzen overschrijden! Je wist heus wel dat ik niet zo naast je zou willen liggen!’ Hij kwam overeind, smeet het deken naar Fox toe en glipte het stenen hutje uit.
      Na een paar passen bleef hij midden tussen het kristalgeweld staan. Het was opgehouden met regenen. Waar moest hij heen? Hoe groot was dit bos? Zou hij weer naar het meer kunnen transporteren? De vorige keer was het instinctief gegaan, nu lukte het niet om zich te concentreren. Wat als iemand hem zag verschijnen en het bij het bestuur zou melden? Wat als hij midden in het meer terechtkwam? Wat als hij verdronk? Zijn kamer dan maar? Daar lag Persephone nu, maar dat was nog altijd honderd keer beter dan Fox.
      ‘Ga alsjeblieft niet weg,’ klonk het zacht.
      Hij keek over zijn schouder. Fox stond in de ingang van de tipi. Hij zag er kwetsbaar uit.
      Het aanzicht ervan deed zijn kaak verstrakken. ‘Kijk niet naar me alsof ík degene ben die iemand gekwetst heeft.’
      ‘Ik neem je ook niets kwalijk, Adam.’ Hij zuchtte, haalde een hand door zijn haren. ‘Ik… Kunnen we praten over wat er dinsdag gebeurd is? Ik weet dat ik me misdragen heb. Maar volgens Onyx… Ging het grotendeels onbewust. Ik wil gewoon dat je weet dat ik je nooit heb willen kwetsen. Integendeel. Ik dacht dat ik je gelukkig kon maken… maar ik weet nu dat je liever gelukkig met Merrin wordt. En ik weet niet of je het me ooit zal kunnen vergeven. Maar als je me in elk geval wilt aanhoren…’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Ik voel gewoon dat ik iets moet rechtzetten, iets moet uitleggen. Ik heb je vertrouwen beschaamd – meer dan één keer – en ik wil niet dat dat je andere vriendschappen gaat beïnvloeden. Zoals… mijn gedrag bij jou ook door de invloed van iemand anders komt. Laat me je iets vertellen. Alsjeblieft.’
      Zelfs als hij nee zou wíllen zeggen, had hij het niet gekund. Niet met die blik in Fox’ ogen.
      ‘Goed dan,’ morde hij. Hij hees zich op een plat stuk kristal. Was dit niet wat hij had gewild? Helderheid over wat er die avond was gebeurd? ‘Maar als ik je hierna nooit meer wens te spreken dan moet je dat respecteren.’
      ‘Ja,’ antwoordde Fox zacht. ‘Dat zal ik doen.’ Hij liep op hem af, keek weifelend naar de lege plaats naast hem. ‘Mag ik naast je komen zitten?’
      Adam keek even opzij, haalde toen zijn schouders op. ‘Zolang je me maar niet aanraakt.’
      Fox sloeg zijn blik neer, hees zich daarna op de steen en hield een groot stuk ruimte tussen hen in.
      Vragend keek Adam hem aan.

---

Every villain is a hero in his own mind.

'Ik ben normaal niet echt een nachtbraker,' gaf hij toe. 'Meestal ben ik snel moe, maar goed gezelschap doet wonderen. Eerlijk gezegd zijn mijn meeste afdelingsgenoten een beetje oppervlakkig, daar kun je niet urenlang mee praten.' Behalve met Fox dan, dat was vaak eerder een uitdaging om hem te laten stoppen met praten. 'Mijn favoriete muziek? Niet echt de standaardmuziek, vrees ik. Ik hou van wat ze epic music noemen. Ik weet niet of er nog een andere term voor is. Het wordt vaak als filmmuziek gebruikt, met een orkest.' Hij grinnikte. 'Dat klinkt nu heel lame. Wacht, ik laat het horen.' Hij zocht naar zijn iNet, zocht naar zijn afspeellijst en speelde het nummer Magika af.

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Klinkt vet," zei ze met een lachje. Ze luisterde mee naar de muziek. Het was niet echt haar muziek, ze zou er niet dagelijks naar luisteren in ieder geval, maar ze vond het wel prima klinken. "Ik ben wel een nachtbraker," gaf ze toe. Ze dacht aan alle avonden die ze met Dezi had beleefd en voor het eerst sinds Dezi weg was, kreeg ze een glimlach op haar gezicht in plaats van een verdrietige. Die tijden waren zo gezellig geweest... "Hoeveel rotzooi ik wel niet met Dezi 's nachts getrapt heb, wil je niet weten." Ze keek even veelbekekend naar Fire. "Als ze niet bij een jongen in bed lag dan..."

---

It's never gonna happen, Guys.

Fox wist niet hoelang hij praatte. Misschien wel een uur. Hij vertelde álles. Over zijn relatie met Kris, over hoe hij op een dag verdwenen was en hoe erg hij hem miste. Hij vertelde hoe depressief hij was geworden nadat zijn vriend weg was, hoe iedereen tegen hem zei dat alle leerlingen die werden weggehaald werden gedood omdat ze niet langer tot nut waren. Daarna vertelde hij over Zebediah, hoe die aanvoelde dat hij zijn vriend miste en naar iemands liefde hunkerde. Hoe hij hem manipuleerde tot een relatie waar hij nog niet klaar voor was en hoe hij hem soms dingen liet doen die hij niet wilde, wat uiteindelijk in de aanval op zijn afdeling resulteerde. De schaamte vulde hem nog steeds. Adam zei geen woord. Hij hunkerde naar een arm om zich heen toen hij de duisterste dagen uit zijn leven naar boven haalde, zelfs toen de tranen over zijn wangen rolden bewoog Adam niet. Zelfs Onyx had hem nog meer comfort gegeven. Hij kon het nog steeds niet opbrengen om zijn hoofd opzij te draaien en dus bleef hij naar beneden kijken terwijl hij over hun date begon te praten.
      ‘Ik wist dat Merrin je leuk vond,’ mompelde hij. ‘Het was een hele lage streek van me, dat weet ik. Dat ik tegen jou het tegenovergestelde beweerde. Dat ik je zo snel probeerde te versieren.’ Hij zweeg even. ‘Afgelopen zaterdag had ik nog een gesprek met Merrin, toen wist hij nog niet over zijn gevoelens voor jou. Het was zo pril… En ik… ik vond jou al leuk vanaf het moment dat ik je zag. Eén glimlach en ik was verkocht. En dat was – dat was de eerste keer na Kris. Ik dacht dat het iets bijzonders zou kunnen worden, net als tussen Kris en mij, maar elke toenaderingspoging die ik deed weerde je af. Niet door mij, maar door de leugens die je waren verteld.’ Hij zuchtte. ‘Die dag dat we elkaar ontmoetten… ik voelde toen gewoon een vonk overspringen en ik dacht dat jij dat ook voelde. Ik dacht dat je gewoon verlegen was, daarom nam ik drank mee, daardoor moedigde ik je aan… maar op een manipulatieve manier.’ Hij beet op zijn lip. ‘Onyx denkt dat het door mijn ervaringen met Zebediah komt. Dat ik onbewust… zijn manier van praten heb overgenomen, omdat dat bij mijn vorige relatie ook zo ging. Omdat het toen werkte. Voor hem.’ Hij kneep even zijn ogen dicht. Hij haatte de herinneringen aan Zebediah die nu omhoogkwamen. ‘Pas toen ik het aan Onyx vertelde, zag ik in hoe erg ik… hoe erg ik op hem ben gaan lijken.’ Zijn ogen vulden zich weer met tranen en veegde ze met zijn duim weg. Hij haalde een paar keer diep adem. ‘En ik vind het heel erg dat ik iets wat voor mij traumatiserend was, nu zelf doe bij iemand die ik leuk vind. Ik schaam me ontzettend, Adam, ik vertrouw mezelf niet meer, ik weet niet wat mijn eigen woorden en daden zijn en wat een overblijfsel is van mijn relatie met hem. Ik herinner me dat ik mijn hand onder je shirt heb gedaan, maar niet… niet dat ik hem ook in je broek heb gedaan. Maar ik – ik weet het ook niet zeker.’ Hij begon te snikken. ‘Ik kan het me gewoon niet voorstellen. Dat ik zoiets zou doen. Maar ik – ik heb ook mijn vrienden aangevallen. Ik heb Fires borstkas opengerukt. Hij – hij ging bijna dood door mij. En misschien – misschien sta ik nog steeds wel onder zijn invloed. Soms denk ik hem te zien. ’s Nachts. Ik wil geen vrienden meer hebben maar ik wil ook niet alleen zijn en – en…’ Hij kwam niet meer uit zijn woorden. Zijn schouders schokten. Dit keer voelde hij wel twee aarzelende armen om hem heen, die al snel de greep op hem heen verstevigden. Fox verstijfde, hij durfde niet in de omhelzing te leunen, bang dat hij op de een of andere manier weer manipulatief bezig was en de jongen onbewust in deze positie gelokt had.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Fire grinnikte. ‘Die avonden waren best zeldzaam, geloof ik.’ Hij wist niet wat het met Dezi was. Zelfs hij had haar niet helemaal kunnen weerstaan. Hij had haar ook geprobeerd te zoenen – waarna die draak van haar in zijn haar terecht was gekomen en ze zich had gebrand. Daarna had ze hem geen blik meer waardig gegund. ‘Wat hebben jullie uitgehaald dan?’ vroeg hij nieuwsgierig.

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Teveel," haalde ze haar schouders op. "Meestal was het in de andere houses rotzooi trappen. Drank stelen, wat slopen, watertoevoer bevriezen. Ook hebben we ook een keer iemand vastgevroren aan zijn bed, al heb ik een vaag vermoeden dat dat een wraakactie van Dees was. Maar af en toe ook de docenten lastig vallen of lokalen op zijn kop zetten," Wanneer was ze de laatste keer... Fersephone schoot keihard in de lach. "Misschien was de laatste keer bij jullie in het house?" Zei ze met een glimlach. Als ze een aureooltje gehad had, was hij net verschenen. "Ik was net bezig met een aantal stoelen slopen toen er een van jullie binnen kwam zetten. Ik was de kast ingevlucht, maar Dees had niet zoveel geluk. Ik weet eigenlijk nog steeds niet hoe dat afgelopen is. Maar jullie hebben geluk gehad dat op dat moment net iemand binnen kwam zetten."

[ bericht aangepast op 15 mei 2020 - 17:44 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Het was alleen maar een droom geweest. Het duurde nog even een paar seconden voordat dat helemaal tot hem doordrong. Aan de randjes begon het beeld in zijn hoofd alweer te vervagen, de vlammen nu flets in plaats van witheet en de klok aan de muur alweer mistig. Eigenlijk herinnerde hij zich alleen het horloge echt goed scherp. Het horloge en het vuur.
      Jester merkte maar half dat Onyx naast hem was gaan zitten en keek pas op toen de jongen ineens een kus op zijn schouder drukte. Jester knipperde met zijn ogen en het beeld van het huis verdween volledig en werd vervangen door de slaapkamer die hij zo goed kende. Hoewel misschien vanuit een vreemd perspectief.
      "Hé," zei hij schor. Onyx zat naast hem, op de rand van het bed waar eigenlijk de muur hoorde te zitten. Achter elkaar tuimelden de herinneringen weer zijn hoofd binnen- Nenya Agami, veel te veel whiskey, Maaya en haar verdomde hallucinatie en hoe hij van plan was geweest om te wachten tot Onyx klaar was met douchen. Daarna was het eerste wat hij zich weer herinnerde de nachtmerrie, wat zou verklaren waarom hij nu net in Ónyx' bed wakker schrok.
      "Nee... dat- dat hoeft niet." Jester wreef met een hand over zijn gezicht, terwijl zijn hartslag ondertussen terugzakte naar een enigszins acceptabel ritme. "Het was maar een droom," zei hij zachtjes, terwijl er een rilling langs zijn rug trok. Hij droomde haast nooit. Waar dat vuur vandaan kwam was niet zo moeilijk, en een gave die het niet deed was ook niet veel speurwerk, maar het huis had hij nog nooit eerder gezien. Misschien had zijn onderbewuste een nieuwe indeling in gedachten voor de huiskamer ofzo? En vond hij zelf dat hij een nieuw horloge nodig had?
      Wat het ook was, hij betwijfelde ten zeerste of het echt belangrijk was. Dat gavestukje daarentegen, verdiende wel wat aandacht. Misschien moest hij morgen maar voor de lessen al kijken of Cackle in zijn kantoortje zat. Of ze die stappen nog konden doorlopen. Vast. Dat klonk wel als een redelijk plan. Dan had hij zijn gave weer op de been en dan was er niets meer aan het handje.
      "Ik ben oké," zei hij zachtjes voor zich uit, misschien meer tegen zichzelf dan tegen Onyx. Dingen je je hardop zei werkten beter om mensen te overtuigen. Jezelf included. Voordat Onyx echter op zou kunnen staan omdat Jester inderdaad óke was en sociale signalen blijkbaar hun effect verloren op die jongen, draaide hij zich een stukje naar Onyx toe. "Wil je misschien wel nog even blijven zitten?" Het was niet moeilijk om te bedenken waar sociale signalen voor bestonden wat dit klonk gewoon stom. "Daarna hoepel ik weer op naar mijn eigen bed, nu ik het jouwe zo onbeleefd gestolen heb," voegde hij er met een humorloze lach aan toe.
      Het plan was om het mét humor te doen, maar die humor miste helaas het vliegtuig en here we are. "Maar het hoeft niet, als je je daar niet prettig bij voelt." Wist Jester veel waar Onyx zich wel oké bij voelde en waar niet bij. Uitgebreid zoenen leek hem goed af te gaan (héél goed), maar de meer kleine dingen leek hij moeilijker te vinden. Zoals überhaupt gewoon geschrokken zijn als je denkt dat iemand van wie je houdt net voor je ogen dood is gegaan. Onyx was sneller verdwenen dan Jester met zijn ogen had kunnen knipperen.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

De jongen trilde over zijn hele lijf. Het duurde een lange tijd voor hij een beetje in Adams armen ontspande. Hij had het moeilijk gevonden om hem niet eerder een knuffel te geven, maar hij wilde het hele verhaal horen. Het was heftig wat de jongen had meegemaakt, heel heftig. Hij had er een brok in zijn keel door gekregen, de tranen stonden ook in zijn eigen ogen. Hij trok Fox wat dichter tegen zich aan en wiegde hem heen en weer toen hij maar bleef snikken, alsof er een dijk was doorgebroken.
      Waar hij het meest bang voor was, had Fox meegemaakt.
      Hij was de jongen van wie hij hield kwijtgeraakt.
      Hij dacht aan zijn nachtmerrie, aan de angst om Merrin te verliezen.
      Voor Fox was dat de realiteit.
      Toen hij daarna hoorde hoe een oudere jongere zijn verdriet had uitgebuit en hem tegen zijn eigen afdeling had opgezet, rolde er ook een traan over zijn eigen wang. Het was afschuwelijk dat hij niet alleen zijn beste vriend, zijn vriendje, was kwijtgeraakt, maar dat hij daarna ook nog bedrogen was door iemand anders die hij vertrouwde. Van wie hij was gaan houden. Hij was twee keer op brute wijze iemand kwijtgeraakt.
      Adam slikte moeizaam. Hij wachtte tot Fox weer ietsje bedaard was. Hij vond het moeilijk om te horen hoe erg hij nu met zichzelf in de knoop zat, dat ook hij niet meer wist wat er die avond precies gebeurd was. Hij wist niet wat erger was – bang zijn dat je aangerand was door een vriend, of dat je zelf een vriend aangerand had.
      Hij dacht het laatste. Iemand pijn doen was pijnlijker dan zelf pijn ondergaan.
      Hij haalde diep adem toen Fox hem aankeek. Daarna pakte hij zijn hand en gaf er een kneepje in, als een stil teken van vergiffenis. Het kwam ook door zijn eigen fouten dat het die dinsdag uit de hand was gelopen.
      ‘Ik denk niet dat je me hebt aangerand,’ zei hij toen zacht. ‘Onyx… vertelde me de dag erna over herbelevingen van een trauma. En ik denk – ik denk dat ik dat had.’ Hij beet op zijn lip, vond het nu aan hem om zich open te stellen. ‘Dezi en Yrla… vertelden me dat ik niet op jongens mocht vallen. Dezi… zei dat ze een hetero jongen van me ging maken. Dat ze me… van een vrouwenlichaam ging laten houden.’ Hij sloeg zijn ogen neer. De schaamte sloeg tegen hem aan, maar hij wilde het toch kwijt. Hij moest aan iemand vertellen wat er die nacht was gebeurd, hij had er nog met niemand écht over gepraat. Zelfs niet met Merrin. Maar nu Fox ook al het bittere uit zijn leven op tafel had gegooid, wilde Adam daar ook zijn portie aan toevoegen. ‘Ik ging met haar mee naar haar kamer.’ Hij slikte. ‘Elke keer dat ze me aanraakte, raakte ik in paniek. Uiteindelijk zei ik dat ik het niet wilde. Maar ze – ze wilde me niet meer laten gaan. Ze vertelde dat ze Merrin iets zou aandoen, dat ze hem zou verkrachten… Ze was zo sterk,’ fluisterde hij. ‘Dus ik… Ik liet het toe. En ik deed alsof…’ Hij kreeg het niet over zijn lippen. De schaamte werd alsmaar sterker, maar hij had het gevoel dat hij het hardop moest uitspreken. Het verklaarde waarom hij zo heftig op Fox gereageerd had. Het was een geheim dat hem nog steeds overlaadde met schuld, omdat hij niet wist hoe Fox erop zou reageren. ‘Ik wilde Merrin beschermen,’ zei hij toen. ‘En mijn geheim. Ze – ze was zo overtuigend. Dus… om te zorgen dat ik… je weet wel…’ Hij beet op de binnenkant van zijn wang. Fox gaf een kneepje. ‘Ik moest aan iets anders denken dan aan haar. Anders lukte het niet. Aan iemand anders. Niet aan Merrin, d-daar schaamde ik me te erg voor.’ Hij slikte. ‘Ik dacht aan jou. Omdat ik – omdat ik dacht dat ik dat wel fijn zou vinden.’ Hij sloot zijn ogen even. Het was niet eerlijk dat hij constant gezegd had dat hij geen gevoelens voor Fox had. Die waren er wel. Hij voelde zich wel tot de jongen aangetrokken – maar bij Merrin was het zo veel meer. Hij voelde Fox’ vingers verstijven. Hij kon zich niet indenken hoe het moest voelen, te weten dat iemand aan jou dacht tijdens een verkrachting. Zijn ogen werden waterig, al snel kriebelden de tranen langs zijn wangen, langs zijn nek. ‘En ik denk – ik denk dat ik daarom in paniek raakte dinsdag. Ik zag jou en ik zag haar – en ik wist niet meer waar ik was en met wie ik was… En ik denk… Ik denk dat je me niet echt hebt aangerand. Maar dat ik… het inderdaad herbeleefde. Dat – dat is logischer dan dat jij… dat jij hetzelfde zou doen als zij.’
      Hij beet op zijn lip, voelde zich schuldig vanwege de beschuldiging.
      Een lange tijd zei Fox niets, toen was hij degene die hem in een omhelzing trok.
      ‘Ik weet niet wat ik moet zeggen,’ zei hij zacht. ‘Wat afschuwelijk dat ze je daartoe gedwongen heeft. En dat ik… vlak daarna zo pushte. Het spijt me, Adam. Het spijt me heel erg.’
      Adams lip trilde toen hij zijn ogen sloot en tegen de jongen aanleunde. ‘Vind je het dan niet walgelijk dat ik aan je dacht? Tijdens… tijdens dát… Ik haat mezelf erom, ik…’
      ‘Het geeft niet, Adam. Je deed wat je moest doen om je vriend te beschermen. En… het laat me zien dat ik er toch niet helemaal naast zat. Dat – er wel iets was.’
      Adam keek opzij. Fox had zijn hoofd gebogen, zijn wangen waren rood.
      ‘Ja,’ zei Adam toen zacht. ‘Ik vind je een leuke jongen. Maar Merrin – ik hou zo veel van hem. Ik viel voor hem op het moment dat we elkaar in de ogen keken. Het spijt me, Fox.’
      ‘Het geeft niet,’ mompelde hij. Hun ogen ontmoetten elkaar en Fox glimlachte. ‘Jullie zijn een leuk stelletje samen. Zelfs al ben ik er jaloers op. Maar als je van hem houdt zoals ik van Kris hield – en nog steeds hou – dan moet je jullie dagen samen koesteren.’ Hij sloeg zijn blik neer. ‘Want het kan zomaar over zijn.’
      Adam sloeg een arm om hem heen en liet zijn hoofd tegen dat van Fox rusten. ‘Hij is vast nog, ergens, waar hij op je wacht totdat jij hier ook vandaan bent gekomen.’
      Fox keek hem met een waterige glimlach aan. ‘Denk je dat echt?’
      ‘Ja. Ze vertellen je hier ook dat je een spuit krijgt als je gay bent. Dit kan net zo goed een leugen zijn. Misschien hadden ze gewoon redenen om het experiment te beëindigen en leeft hij nu gewoon… ergens. En mist hij jou net zo erg.’
      Fox veegde zijn wangen droog en schonk hem een dankbare glimlach. Adam deed hetzelfde. Alle boosheid die hij voor de jongen had gevoeld, was verdwenen.
      ‘Ik weet niet of je het moeilijk vindt vanwege je gevoelens voor mij,’ zei Adam aarzelend. ‘Maar anders zou ik graag je vriend zijn. Blijven.’
      Hij had het binnenste van zichzelf aan deze jongen laten zien, net zoals Fox zelf had gedaan. Dat zorgde voor een band die hij niet zo maar kon negeren, die hij niet wílde negeren.
      ‘Dat lijkt me heel fijn,’ zei Fox en er kwam weer een twinkeling in zijn ogen. ‘Die gevoelens – daar kom ik wel weer overheen.’ Hij grijnsde scheef. ‘Ooit.’ De jongen liet zich van het stuk steen glijden. ‘Nou, laten we nu maar terug naar huis gaan. Voordat je vriendje ongerust is.’ Fox gaf hem een knipoog. ‘Of is ie dat nog niet?’
      ‘Nog niet,’ zei Adam zacht. Er kwam een blos op zijn wangen. ‘We hebben vanavond een date. En – we hebben een paar uur geleden gezoend.’
      Fox grijnsde. ‘Dan durf ik te wedden dat ie je vrijdag écht niet single naar een feest laat gaan waar ik ook ben.’
      Adam liet zich ook zakken en gaf hem een plagerig schouderduwtje. ‘Niet iedereen is zo opdringerig als jij.’
      Fox keek hem vluchtig aan en even was Adam bang dat het nog veel te vroeg was voor zo’n grapje. Daarna grinnikte hij. ‘Touché.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

      "Schattig als ik slaap?"
      Kom op Fayr, gewoon net als Vienna. Gewoon terugplagen.
      "Teveel Twilight gelezen ofzo?" vroeg ze plagend. "Nog even en je schittert als de zon schijnt." Er had zich een klein lachje om haar lippen gevormd en ze keek een tikje uitdagend naar hem op. Het was dat het al donker was in de kamer, anders had ze nu dat prachtige grijs van zijn ogen weer kunnen zien. Zijn adem kriebelde zachtjes op haar wang en haar hart maakte een sprongetje. Een nachtkusje leek haar ook heel niet verkeerd.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

"Je hebt me nog niet in het maanlicht gezien," zei hij met een kleine glimlach. Zijn stem klonk zwoel en uiteindelijk leunde hij naar voren voor een zoen. Romeo vlocht een hand in Fayr haar haren en overbrugde de kleine afstand. Opnieuw werd hij overvallen door haar verliefdheid, maar dit keer wist hij er scherp bij te blijven. Even opende hij een oog om haar gezicht te zien, maar het meisje ging volledig in zijn zoen op. Hij had twee opties: kijken hoe ver hij Fayr kon krijgen of zijn plan doorzetten. Hij wilde eigenlijk allebei, maar koos uiteindelijk voor de tweede. Romeo trok Fayr dichter tegen zich aan en liet zijn hand over haar rug dwalen. Hij veranderde hun innige zoen naar een gewone kus en zette zijn gave in werking. Met zijn vingers stal hij een klein beetje verliefdheid van Fayr, iets wat zichzelf meteen weer zou aanvullen. Liefde creëren was ontzettend lastig, liefde stelen was makkelijker, al moest hij dit keer de verliefdheid aan de persoon koppelen voor wie hij was: hijzelf. Uiteindelijk liet hij Fayr los en trok het bolletje van haar vandaan. Hij verplaatste zijn lege hand naar haar gezicht. "Goed genoeg?" Vroeg hij. "Of verlangt madame naar meer?" Zei hij, terwijl hij met zijn wenkbrauwen wiebelde.

---

It's never gonna happen, Guys.

      Naar méér? Vienna lag nog geen twee meter bij hen vandaan! Fayr schudde al haar hoofd voor ze het zelf door had en gooide er een grijnsje achteraan. "Ssh, straks maak je Vienna nog wakker, idioot." Ze grinnikte zachtjes en stapte bij hem vandaan. Eigenlijk was ze best moe, maar echt gaan slapen zou waarschijnlijk pas lukken als Romeo weg was.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

‘En ik altijd maar denken dat Fox de enige was die drankvoorraden plunderde,’ grijnsde hij. ‘Maar hé – dat herinner ik me nog wel. Ik voelde de kou aan. Dezi zei dat ze mijn aandacht probeerde te trekken.’ Hij had geen flauw idee gehad dat er ook nog iemand anders bij was geweest – daar baalde hij toch wel een beetje van. Blijkbaar had Dezi zijn objectiviteit niet helemaal ongemoeid gelaten. ‘Jij zat dus in de kast.’ Hij grinnikte. ‘Wauw. Ik ben benieuwd hoe ik dáárop gereageerd zou hebben.’

---

Every villain is a hero in his own mind.