[RPG • 0] Experium || 18 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •(studieobject) 7223 (Michiel)• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •(studieobject) 8102 (agami) •15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Kamerindeling

Panthers Jongens (boven) • Onyx en Jester • 7223 en 8175 • Yrla Meisjes (beneden): • Vienna en Fayr • Dezi en 8102 • FersePhone

Lions Jongens: • Fire en Astreal • Fox en Tony • Emil Meisjes: • Onna en Heidi • Serena en Vera • 8226

Elephants Jongens: • Ed(noces) Meisjes: • Stella • Vera • onbekend

Rhino's Jongens: • Romeo • Max • Peter • Azrael Meisjes: • Maaya • Melissa

Buffalo's Jongens: • Goliath Meisjes: • Kijo • Sarah

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

---

It's never gonna happen, Guys.

"Zebediah?" vroeg ze verschrikt. Ze pakte per ongeluk Fire vast bij het horen van die naam en trok geschrokken direct haar hand terug. Hij had haar nog zo gewaarschuwd, maar in haar schrik was ze de waarschuwing vergeten. "Au..." Ze haalde even tussen haar tanden door adem en wapperde met haar hand om het hete gevoel ervan weg te krijgen. "Sorry, je had nog zo gewaarschuwd," verontschuldigde zichzelf. Even keek ze op naar Fire. Wacht... Sinds wanneer zei ze 'sorry'? Ze schudde haar hoofd en dacht terug aan wat Fire had gezegd. Phone had de zwartharige jongen niet zo lang mee gemaakt als een paar anderen en hun paden waren maar een keer echt gekruist. Natuurlijk kende ze de verhalen, en ze kende de reputatie die de jongen had. "Fijn, mijn zusje is dus voor het eerst verliefd en kiest de eerste de beste psychopaat eruit die er op school rondloopt," zei ze sarcastisch. Haar hand brandde nog steeds, maar ze negeerde de pijn. Ze wilde niet aan Fire laten zien dat ze zich pijn gedaan had aan hem. "Ik zal oppassen met hem," knikte ze Fire toe. Dat werd een goed gesprek met Fayr morgen... Joepie.....

---

It's never gonna happen, Guys.

Ze glimlachte even door haar tranen heen, die ondanks het wegvegen waren gebleven. "Sorry, het was gewoon allemaal heftig vandaag." Ze keek op van de hond die opeens langs haar knie schurkte. Voor een moment twijfelde ze, maar toen aaide ze de hond even kort over zijn hoofd heen. Fox had voor nu even Adam zijn zijde verlaten om naar haar te komen, dat zei nog wel iets toch? Ze keek met een glimlach naar de jongen naast haar en sloeg haar armen om haar heen. Ja, die knuffel kon ze nu zeker gebruiken. "Bedankt, Adam," zei ze zachtjes. Na wist ze niet hoe lang liet ze de jongen weer los en veegde de tranen van haar wangen. "Ik ben ook gewoon moe, misschien moet ik het nog maar eens proberen te slapen." Ze stond op en keek naar de twee die achter bleven. "Misschien ook geen slecht idee voor jou zo," zei ze met een knipoog. "Ga je mee of blijf je nog even hier?" vroeg ze aarzelend.

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Hij kan gevoelens manipuleren,’ vertelde Fire. ‘Grote kans dat hij ze aangewakkerd en vervolgens versterkt heeft en dat ze zo op hem verliefd is geworden.’ Hij dacht er even over na. Wat zou Romeo met Fayr willen? Was hij ziek, had hij genezing nodig? Dat kon vast ook wel op een makkelijkere manier. Hij zag dat ze haar vingers ietsje verkrampt hield, zocht even haar blik en pakte toen haar hand, vouwde de vingers open en streek lichtjes over de blaren zodat de hitte er weer uit trok, samen met de pijn, net zoals hij eergisteren bij Jester had gedaan.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Even keek hij haar peilend aan. Eigenlijk vond hij het niet erg om het er nu niet over te hebben. Hij had zijn informatie die hij wilde hebben en hij was op zich best moe. "Ik blijf wel tot je rustig slaapt, je lijkt me schattig als je slaapt," zei hij met een grijnsje. "Of je moet dat vervelend vinden natuurlijk, dan verdwijn ik nu uit het raam." Hij boog even iets naar voren en keek haar met een grijns aan. "Al wil ik wel eerst een nachtkusje natuurlijk, voor ik straks ook ga slapen."

---

It's never gonna happen, Guys.

Adam keek even naar Rex. ‘Ik blijf nog wel even. Volgens mij was hij ook juist wel blij wat gezelschap gevonden te hebben en ik weet niet of hij mee naar binnen wil.’ Hij knielde weer even bij de hond neer en keek in zijn vriendelijke bruine ogen. De speelse blik was er een beetje uit verdwenen, waardoor hij dacht dat het inderdaad een goed besluit was. Hij keek weer omhoog. ‘Maar we kunnen nog wel even met je meelopen? Voor het geval je nog verdwaalde Rhino’s tegenkomt.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ze had in eerste instantie haar hand weg willen trekken, protest willen geven, maar zodra zijn vingers haar huid aanraakte ging dat protest in vlammen op. Het gevoel van huid op huid contact gaf haar de rillingen. De kriebelingen die zijn vingers op haar hand achterlieten, trokken door heel haar lichaam. Ze keek even op in zijn ogen en zag het vuur er bijna letterlijk in branden. Zijn ogen leken op te lichten in het donker van de avond en ze kreeg het nog warmer nu ze hem recht aankeek. Een zweem van een glimlach kroop op haar gezicht. "Bedankt," zei ze zachtjes. De hitte was van haar hand verdwenen en voor heel even hielden ze elkaars hand gewoon vast, terwijl er niets aan de hand was. Er was geen pijn meer, geen hitte. Althans niet daar, die hitte leek gestegen naar haar wangen.
      Uiteindelijk trok Phone ongemakkelijk haar hand weg, sloeg haar armen over elkaar en stapte op de rem. Ze keek hem even uitdagend aan. "Je weet wel hoe mijn avond te verpesten he, met al je Rhino theorieën. Heb je ook nog een leuk onderwerp?" plaagde ze hem.

[ bericht aangepast op 15 mei 2020 - 7:12 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

"Ik red mezelf wel," zei ze met een glimlach. Ze wilde hen niet tot last zijn, eigenlijk wilde ze vooral Adam niet tot last zijn, nu hij zo lief voor haar was geweest. "Ik gooi gewoon een boom op hun hoofd, mochten ze wat proberen." Ze lachte als een boer met kiespijn. Dat was Fox zijn opmerking geweest naar haar, toen hij begon over die manipulatie. Niet aan denken. Ze moest gewoon morgen met hem praten, en dan zou ze wel horen wat het nu precies was. Wat er aan de hand was. Blijkbaar gaf ze toch meer om hem dan ze in eerste instantie beseft had, want de tranen waren zo plotseling gekomen en haar hart leek samen te knijpen bij het idee dat hij er met een ander vandoor liep.
      Misschien moest ze er inderdaad maar gewoon mee ophouden, net zoals hij gisteren voor had gesteld. Voor hij haar pijn zou doen, voor hij haar in het gezicht drukte dat ze net als altijd weer nummer twee was.

---

It's never gonna happen, Guys.

Met een schreeuw vlogen Jesters ogen open. Wild trapte hij de withete vlammen van zich af, die haast op zijn netvlies gebrand leken te staan en hongerig en gretig om zich heen hadden gegrepen. Over zijn huid waren gekropen en hem verschroeid hadden, net zoals alle andere keren. En hij had er niets tegen kunnen doen. Wat hij ook riep, het had gevoeld alsof hij niet eens een gave hád. Dat hij alleen maar een stom onbenullig joch was dat tegen vuur had staan schreeuwen in de overtuiging dat het wel eens naar hem ging luisteren.
      En dat natuurlijk niet deed. Het huis had in lichterlaaie gestaan, inclusief de bloemen op het gebutste tafeltje, de houten klok aan de muur en het grijze horloge op de tafel. Daar was het mee begonnen. Hij had het aangeraakt, zijn hand ernaar uitgestoken, ondanks dat hij wist dat het niet mocht. En toen was alles fout gegaan. Het vuur had misselijkmakend snel om zich heen gegrepen en Jester was compleet machteloos geweest en alles verbrandde.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Adam glimlachte waterig om die opmerking. Ze had gelijk, als iemand zich goed kon verweren dan was Vienna het wel.
      'Bedankt voor je luisterend oor,' zei hij. 'Ik hoop dat je straks leukere dromen hebt.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Zoals verwacht deed Onyx geen oog dicht. Toen Jester opeens een schreeuw uitte en zijn dekens van zich af trapte, was hij meteen alert. Niet dat hij meteen overeind kwam. Hij was geneigd om zich van zijn vriend af te keren en te doen alsof hij sliep, bang voor wat hij zou voelen als hij in Jesters paniekerige ogen keek. Toch gaf hij zichzelf een mentale schop en kwam overeind, ging naast Jester zitten en streek even door zijn bezwete haren. Hij zei niets – wist niet wat hij moest zeggen. Inmiddels had de jongen ook wel door dat het een nachtmerrie was. Een nachtmerrie waar hij de oorzaak van was. Hoeveel anderen konden er vannacht niet slapen? Hoeveel anderen werden er schreeuwend wakker? Hoeveel hadden er nu een angst voor vuur, alleen omdat Jester en hij het nodig vonden om Maaya te tarten, om te laten zien dat ze niet bang voor haar waren? Het was roekeloos van ze geweest. Egoïstisch. Jester kwam iets overeind en staarde voor zich uit. Onyx vond die blik maar niets. Hij verraste zichzelf toen hij zijn hoofd boog en een kus op Jesters schouder drukte. Het gebaar had iets kwetsbaars en hij wist niet echt wat voor houding hij moest aannemen. ‘Ik zal zo een droom voor je maken.’ Misschien dat dat het schuldgevoel ietsje wegnam.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ze schonk hem een glimlach en draaide zich toen om. Het voelde niet goed om Adam bij Fox achter te laten, maar dit was niet het moment. Ze zou morgen met Fox praten. Waarom wist ze niet zo goed, maar ze voelde zich om een of andere manier verraden.
      Terug op de campus keerde ze terug naar haar kamer. In alle stilte kleedde het meisje zich om. Hoewel ze verlangde naar haar bed en op was, wist ze zeker dat ze de rest van de nacht geen oog dicht meer zou doen.

---

It's never gonna happen, Guys.

Fox was zo onderhand op van de zenuwen toen Vienna eindelijk wegging. Hij dacht niet graag zo over haar, op andere momenten was hij juist heel graag bij haar.
      Adam was echter toch gebleven. Het idee dat hij liever bij hem was dan bij zijn afdelingsgenoot, vulde hem met warmte. En dus wilde hij de jongen afleiden van de nachtmerrie die hij had gehad. Hij had gedroomd dat Merrin voor zijn ogen was gestorven en daarna had hij niet langer in zijn bed kunnen blijven liggen. Eens te meer besefte hij hoeveel Adam van Merrin hield. Hij voelde zich een idioot omdat hij gedacht had dat hij ook wel zulke gevoelens bij Adam kon losmaken.
      Hij sprong overeind, rende een rondje om Adam heen en zette toen een paar passen in de richting van het bos. Hij blafte in een poging de jongen met zich mee te krijgen.
      Het gezicht van de jongen klaarde op en hij holde naar hem toe. ‘Gaan we weer op stap?’
      Hij klonk veel enthousiaster dan dat hij ooit in zijn bijzijn had geklonken. Dit keer was het geen troost wat hij Adam bood; ze liepen bijna zij aan zij alsof ze vrienden waren. Als hij nou nog een paar leuke avonden op deze manier met Adam doorbracht, zou hij hem dan kunnen vergeven? Natuurlijk zou hij boos zijn en zich bedrogen voelen als hij hem de waarheid vertelde, maar dan had hij ook mooie herinneringen om op terug te vallen, toch?
      Ze zetten koers naar het bos. Fox huppelde vrolijk om de jongen heen. Wat zou hij hem vandaag laten zien? De plekken waar hij met Vienna was geweest? Die hadden in ieder geval indruk op haar gemaakt, misschien vond Adam ze ook mooi.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Fire schraapte een beetje ongemakkelijk zijn keel. Pas toen ze haar hand had losgetrokken, had hij pas doorgehad dat hij die nog steeds vasthad. Geen wonder dat hij zo vaak meisjes de verkeerde conclusie liet trekken. Razendsnel zocht hij naar een leuker onderwerp om over te praten dan de Rhino’s, maar veel verder dan het Disney-feestje brachten zijn hersenen hem niet. ‘Ik ben niet zo goed in over koetjes en kalfjes praten,’ zei hij verontschuldigend. Een paar vonkjes stegen op van zijn vingers en dansten omhoog door de lucht. Hij liet een paar blauwe en groene volgen. ‘Hoe steekt jouw gave in elkaar?’ vroeg hij zich af. ‘Laat je dingen exploderen, kan je ze mentaal verschrompelen? Of is het eerder fysieke kracht?’

---

Every villain is a hero in his own mind.

De flarden van de nachtmerrie zakten weg toen hij door het donkere bos liep. Inmiddels voelde hij zich op zijn gemak bij Rex, hij vertrouwde op zijn instincten en dat er dus niets gevaarlijks in dit bos was. Het dier bleef de hele tijd dicht bij hem en leidde hem langs paadjes die hij zonder zijn hulp niet eens opgemerkt zou hebben. De hond leidde hem door een woud van wortels – waarvan hij zou zweren dat sommige bewogen! – naar een kratermeer toe. Daar zakte hij in het gras neer en staarde naar het water dat wel van zilver leek. De maan was vol, al was er veel bewolking. Het was best fris, maar niet zo koud dat hij al terug naar zijn kamer wilde. Hij was benieuwd wat voor geheimen er nog meer verscholen gingen in dit bos. Het was fijn zo met Rex, maar hij zou het ook leuk vinden om zijn enthousiasme met iemand te kunnen delen. Om over al die gekke plaatsen te kunnen praten. Zou Merrin het leuk vinden om hier eens doorheen te zwerven? Het was verboden – er stonden hekken omheen. Hij wist dat zijn vriend liever geen regels overtrad. Hij herinnerde zich de eerste keer dat Adam vrij over zijn toeren was geweest en iets belangrijks had willen zeggen, maar wat Merrin min of meer had afgekapt omdat de les begon. Een les die hij zelf zo had overgeslagen als het Merrin was geweest die ergens mee zat, Merrin was echter bang voor consequenties. Dat gaf niet – maar de gedachte dat hij dit misschien niet met zijn vriend zou kunnen delen maakte het misschien toch ietsje minder mooi. Maar wie weet. Als hij enthousiast genoeg was, wilde hij vast wel mee. En anders kon hij nog altijd met Agami gaan. Hij kwam weer overeind toen hij het koud begon te krijgen.
      ‘Kom, laten we eromheen lopen!’
      Rex sprong meteen op en Adam grinnikte toen de hond aan zijn hand likte. Wat een lief beest was het toch. Had het echt geen baasje? Misschien konden ze hem stiekem houden als een huisdier. Hij had toch nooit iemand van de schoolinspectie in de buurt van hun campus gezien. En zeker na vandaag was het een goed idee om een waakhond te hebben!
      ‘Hoe zou je dat vinden, Rex?’ vroeg hij enthousiast aan de hond. ‘Om bij ons te komen wonen? Wij kunnen wel iemand gebruiken die indringers naar buiten jaagt!’
      Het dier bleef even stilstaan en keek hem aan. Hij wist niet wat hij in die bruine ogen zag. Hij begreep hem – dat moest wel! Het was écht geen gewone hond. Misschien moest hij toch Fox maar een keer opzoeken! Het leek hem heerlijk om met de hond te kunnen praten.
      ‘Volgens mij kun je me verstaan hè? Ik weet een manier waarop je tegen mij kan praten. Via een jongen, Fox. Echt zin om met hem te praten heb ik niet, maar voor jou heb ik het wel over. Zeker als je hem gewoon bijt als hij aan me zit. Dan wordt je gewoon mijn persoonlijke bodyguard!’ Het idee dat deze hond hem misschien kon beschermen, zorgde ervoor dat hij de confrontatie met Fox wel durfde aan te gaan. Dan moest hij alleen nog iemand anders meevragen, dat had hij Merrin beloofd. Iemand die het zou horen als hij hem weer probeerde te manipuleren. Al was hij vastberaden dat niet nogmaals te laten gebeuren!
      Adam raapte een tak op van de grond en slingerde die weg zodat Rex erachteraan kon gaan. Adam sprintte er meteen achteraan – hij wilde het weer warm krijgen. Half stoeiend om de stok weer uit Rex’ bek te krijgen, maakten ze een ronde om het meer. Toen ze op de helft waren, begon het opeens te spetteren.
      ‘O nee hè?’ zuchtte hij. ‘Juist nu begint het te regenen?’
      Sinds hij hier was, had het hier amper geregend. Het zou vast niet bij spetteren blijven. Het was nog een heel eind naar huis en opeens besefte hij dat hij zelf niet wist hoe hij terug moest komen. Hij had volledig op Rex vertrouwd.
      ‘Ik moet terug, voor we drijfnat zijn. Begrijp je dat, Rex?’
      De hond staarde naar hem op, blafte toen en draaide zich om. Hij leidde hem over een smal paadje tussen de struiken door. Van het meer af deze keer.
      Adam volgde hem, meer noodgedwongen dan dat hij zich er nog echt lekker bij voelde. Natuurlijk, hij overleefde een nat pak heus wel. Hij had alleen niet echt goede herinneringen aan de laatste keer dat hij half onderkoeld was geweest.
      Hij schudde de herinnering van zich af en ging ietsje vlugger lopen om Rex bij te houden. Het dier liep doelbewust, wilde hem duidelijk ergens naartoe brengen. De druppels werden dikker, het was een kwestie van tijd voordat het los zou barsten. Hij durfde echter niet veel sneller te lopen, het was nog altijd hartstikke donker en hij was bang om te struikelen.
      Opeens bleef Rex stilstaan; Adam viel bijna over hem heen. Ze hadden een grote open plaats bereikt. Overal staken scherpe structuren uit de grond, soms wel meters hoog. Van sommige kwam een paarse gloed af, van anderen een groene of een rode.
      ‘Wauw.’ Overdonderd keek Adam om zich heen, de regen was hij op slag vergeten.
      Rex liep echter niet verder, hij had zijn kop gebogen.
      Hij hurkte bij zijn dierenvriend neer en streek langs zijn hals. ‘Wat is er? Is het hier gevaarlijk?’
      Rex draaide zijn kop opzij. Zijn ogen stonden zo droevig dat het even Adams keel dichtkneep. Hij sloeg zijn arm om het dier heen en gaf een kus op zijn kop.
      ‘We hoeven hier niet heen hoor. Als het – als je het hier eng vindt. Al is het wel heel mooi.’
      Rex leunde even met zijn kop tegen hem aan, daarna liep hij naar voren toe. Adam volgde hem. Hij moest goed opletten waar hij liep, overal staken langwerpige voorwerpen uit de bodem. Met zijn vingers gleed hij langs een van de structuren. Het was koud en glad, er pulseerde een zacht licht in. Hij keek omhoog, probeerde te onderscheiden wat het was. Het leek wel een stuk kristal. Ja, dat moest het zijn! Overal waren gigantische kristallen. Hoe verder hij liep, hoe meer hij kon ontwaren. De meeste staken als reuzensperen schuin uit de grond, maar sommigen waren omgevormd tot heuse bouwwerken of grote figuren.
      Het begon harder te regenen. Rex blafte om zijn aandacht te trekken en Adam keek opzij. Het dier stond bij iets wat nog het meest van een tipi weghad, met kristallen die dicht tegen elkaar aan stonden en zo een punt vormden. Er was een smalle opening waar Rex door naar binnen ging. Adam volgde. Met zijn iNet maakte hij een lichtje terwijl hij rondscheen. Het was er droog, er lagen zelfs dekens in de hoek. Woonde hier iemand? Of sliep Rex hier vaker? Hij kroop verder naar binnen. De kristallen wanden waren doorzichtig, hij kon erdoor naar buiten kijken, al leek de wereld te vervormen.
      Adam trok zich terug tot de achterwand. Hij huiverde doordat hij toch al een beetje nat was geworden. Hij pakte het deken, schudde het uit. Het was echter niet vies. Hij wreef ermee over zijn gezicht en daarna langs Rex’ vacht. Die was gelukkig nog niet zo nat geworden.
      Met een glimlach keek hij naar de hond, die een beschut plekje voor hen had opgezocht. Zou het lang blijven regenen? Hij sloeg de deken om zichzelf heen en staarde door de ingang naar buiten.
      Het bleef maar regenen. Adam voelde zijn oogleden zwaar worden. Er lagen meer dekens, hij streek ze glad over de grond en ging erop liggen. Hij kon best een paar uurtjes slapen. Hij propte een deken op tot een kussen en keek toen naar Rex, die bij de ingang zat.
      Het was nog steeds fris, misschien kreeg hij juist wat warmte van het warme dierenlijf.
      ‘Kom maar,’ zei hij zachtjes en hij hield uitnodigend deken omhoog. Aarzelend stapte Rex dichterbij, daarna ging de hond vlak naast hem liggen. Adam glimlachte, streek weer even door zijn vacht en liet een arm om hem heen rusten terwijl hij tegen het dier aan kroop. Daarna sloot hij zijn ogen. Al snel viel hij in slaap.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Fox voelde de tranen in zijn ogen branden. Er waren momenten dat hij hier graag kwam, dat hij zichzelf wilde verdrinken in de herinneringen. En er waren dagen dat hij het niet aankon, dat iedere kristal die hij zag een barstje in zijn hart veroorzaakte. Wat hij nu moest voelen wist hij niet. Hij voelde Adams ademhaling in zijn nek, wat hem terug deed denken aan de keren dat hij hier met Kris had geslapen. Als hij zijn ogen sloot kon hij zich voorstellen dat hij met zijn hoofd op Kris’ borst lag en naar zijn hartslag luisterde, terwijl Kris’ vingers loom door zijn krullen gleden. Hun lichamen warm tegen elkaar aan, hun benen nog verstrengeld, de dekens allang op de grond gegleden. Hij opende zijn ogen weer – dat waren geen herinneringen waar hij nu aan wilde denken. Met een andere jongen in dezelfde ruimte slapen waar Kris en hij zo vaak de innigste vorm van liefde hadden bedreven, voelde als verraad. Zelfs al was Adam verliefd op een ander. Zelfs al was Fox een hond. Hij staarde naar het kristal, voelde Adams arm om zijn flank. Het donker had de kleur van het kristal weggenomen, maar Fox wist hoe groen het was – net zo groen als Kris’ ogen, die eerste keer dat ze elkaar kusten. Hij sloot zijn ogen weer en liet zich meevoeren door de herinnering.

Aanvankelijk deed hij het niet expres. Hij was nou eenmaal niet zo goed in op tijd komen en ook niet in een les lang zijn mond houden. Hij belandde dus regelmatig in het straflokaal. Toen hij merkte dat Kris daar ook vaak zat, was dat een extra reden om uit de klas gestuurd te worden. Het was helemaal niet zo dat hij slecht was in flirten – hij durfde te stellen dat het haast vanzelf ging. Bij iedereen. Maar niet bij Kris. Als die jongen in de buurt was dan sloeg hij dicht. Kwamen er hooguit een paar gestamelde woorden uit waardoor de Buffalo alleen maar zijn wenkbrauwen optrok. Vervolgens kreeg Fox een knalrood hoofd en veranderde hij spontaan in een beest. Een varken. Of een pinguïn. Wat dan vaak wel weer gegniffel van Kris opleverde. Hij was in ieder geval niet onzichtbaar.
      Uiteindelijk gaf hij het maar op om een gesprek met hem te proberen aan te knopen. Naar hem kijken was net zo leuk. Naar zijn ogen die steeds van kleur veranderden, naar zijn tartende blik wanneer de leraar zei dat hij wat moest gaan doen, naar de nonchalante manier waarop hij op twee stoelpoten naar achteren leunde. Zijn muts die hij ondanks het warme weer altijd droeg, naar het donkerbruine haar dat half voor zijn ogen viel, de spottende grijns om zijn lippen. Fox kon helemaal wegdromen. Écht wegdromen.
      Zoals niet doorhebben dat de bel was gegaan, dat het strafuur over was en pas opschrikken als je vlam opstaat en zijn tas over zijn schouder slingert.
      Fox slikte toen Kris hem aankeek. Zijn ogen waren zo intens, het duizelde hem. Vlug struikelde hij naar de deur toe. De leraar was al verdwenen. Hij was helemaal alleen met Kris. Moest hij wat tegen hem zeggen? Kón hij wat tegen hem zeggen? Nee – op dit moment wilde hij alleen maar het lokaal uit. Hij greep naar de deurklink, daar zat alleen ineens een blok pulserend groen kristal omheen.
      Hij draaide zich om en slaakte nog net geen gilletje toen Kris tegenover hem stond. Hij was niet eens zo heel veel groter dan hij zelf was, realiseerde Fox zich. Van een afstand leek hij altijd veel indrukwekkender. Kris zette een hand tegen de deur aan, zodat Fox klem zat tussen het hout en de jongen. Fox durfde amper te ademen. Zijn spieren trokken – hij kon ieder moment in iets kleins veranderen.
      ‘Denk je dat ik je nooit zie staren, Foxie?’
      Een rilling liep langs zijn rug. Hij wist zijn naam! Kris wist zijn naam!
      ‘S-Sorry,’ wist hij te stamelen.
      Kris grinnikte zacht. Plotseling ving hij een bruine krul tussen zijn vingers. Fox dacht dat zijn benen zouden instorten toen de rug van zijn vingers heel zachtjes zijn wang raakten.
      ‘Zoen me verdomme gewoon, als dat is wat je wilt.’
      Er kwam een verloren piepgeluidje uit zijn keel. Uiteindelijk wist hij er toch woorden van te maken. ‘Dan lach je me vast uit.’
      Kris gniffelde. ‘Mogelijk. Maak het dan gewoon de moeite waard.’
      Hij gaf Fox een knipoog.
      Fox dacht dat zijn hart zou exploderen. Hij keek in Kris’ ogen – ze waren heldergroen, net als het kristal rondom de deurklink. Ze hypnotiseerden hem, riepen hem.
      Hij leunde naar voren, drukte zijn lippen tegen die van zijn crush.
      En hij vond de hemel.

De herinnering vervaagde. Er lag een zweem van een glimlach om zijn lippen. Kris negeerde hem de maand daarna. Maar toen Fox eenmaal zijn lippen had geproefd, gaf hij niet op. Hij stuurde briefjes, liet kleine cadeautjes achter, trok op een dag de stoute schoenen aan en vroeg hem om midden in de nacht naar het bos te komen.
      Kris was rebels. Hij hield ervan de regels aan zijn laars te lappen.
      En dus stond hij daar midden in de nacht. Ze trokken samen het bos in, waarbij Fox zich stoerder voor probeerde te doen dan hij zich werkelijk voelde. Kris prikte er doorheen, al vertelde hij hem dat later pas. Ze vonden het wortelbos, het meer, de ijsschotsen en zo veel meer. Hier experimenteerden ze met zijn eigen gaven.
      Fox zakte weg in een herinnering, in droom.

‘Laten we hier vannacht blijven.’
      Kris keek tevreden naar de wigwam die hij gemaakt had. Fox wreef in zijn handen.
      ‘Het is koud.’
      Kris grinnikte. ‘Stel je niet aan. Ik hou je wel warm.’ Hij wiebelde met zijn wenkbrauwen.
      Fox kreeg het spontaan gloeiendheet.
      Er kwam een hevigere blos op zijn wangen toen Kris zijn hand vastpakte en hem mee de wigwam introk. Hij haalde zijn tas van zijn schouder, trok er een paar dekens uit. Had hij dit echt gepland? Sinds die eerste keer in het straflokaal hadden ze niet meer met elkaar gezoend. Fox was al langzaam gaan accepteren dat ze gewoon vrienden zouden zijn. Hij durfde wel een beetje te flirten, gaf hem af en toe een knuffel of greep in een reflex zijn hand vast, maar écht initiatief nemen durfde hij niet.
      Maar dit – dit was wel romantisch toch?
      Hij durfde er nog steeds niet veel van te hopen, maar nadat Kris het deken had uitgespreid en gebaarde dat hij eronder moest komen, deed hij dat toch maar. Kris ging op zijn zij liggen, met zijn elleboog ondersteunde hij zijn hoofd.
      ‘Zal ik je eens wat vertellen, Foxie?’
      ‘N-nou?’ Hij hakkelde, hij zag dat Kris’ mondhoek zich weer optrok in zijn typische grijns.
      ‘Ik ben op je verliefd. Ik ben vreselijk op je verliefd.’
      ‘O-o.’
      Ja – dat de enige letter uit het alfabet die hij zich nog kon herinneren.
      ‘Oh zegt ie,’ zei Kris hoofdschuddend. ‘Mooie ben jij.’ Lachend trok hij zijn muts van zijn hoofd en trok die over Fox gezicht. Hij zag niks meer, maar lang stond hij daar niet bij stil. Want toen voelde hij Kris’ lippen op die van hem, zijn tong die speels om toegang vroeg.
      En hij gaf hem die toegang. Tot zijn mond. Tot zijn hart.

Fox hoorde de diepe ademhaling achter zich. Even wist hij niet waar hij was. Iemand had een arm om hem heen geslagen, hij voelde een warme buik tegen zijn rug aan. Het eerste vroege zonlicht scheen al door het raam. Nee – niet door het raam. Door het kristal. Hij glimlachte, streek met zijn hand over de arm van de jongen naast hem.
      Wacht – was Kris niet weg? Was het dan allemaal een nachtmerrie geweest?
      Plotseling overspoeld door emoties draaide hij zich om. ‘Kris? Ik dacht, ik dacht –’
      Het was Kris niet. Het was Adam.
      De teleurstelling was snijdend, een plotse paniek volgde al snel.
      Fuck. Oh fúck.
      Plotseling wist hij weer wat ze hier deden. Hij keek naar beneden, zag dat hij in zijn slaap zijn eigen gedaante weer had aangenomen. Angstvallig schoot zijn blik weer naar Adams gezicht. Voor hij zich weer kon terug veranderen, deed de jongen zijn ogen open.
      ‘Hoi,’ zei Fox onbeholpen.

---

Every villain is a hero in his own mind.