[Rpg • 0] Experium || 04 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 13 maart 2020 - 14:26 ]

It's never gonna happen, Guys.

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Fox

Fox lachte zachtjes. Die jongen was adorable met zijn blozende wangen waarlangs hij het liefst zijn vingertoppen wilde strijken. ‘Relax, ik zit je maar te dollen.’ Hij stapelde de papieren op en stak ze naar de Panther uit, met een glimlach die zijn geplaag hopelijk goedmaakte.
De jongen pakte ze aan, drukte ze weer tegen zijn borst en kwam vlug overeind. Vanonder zijn lange wimpers keek hij hem schichtig aan.
‘Ik ben dan wel een Lion, maar ik vreet je niet op hoor.’ Hij gaf hem een knipoog. Al ben je wel om op te vreten. Maar dat klonk wel héél cheesy.
‘Heb je geen les?’ vroeg de jongen zacht.
‘Jawel,’ antwoordde hij luchtig. ‘Maar ik ben zo aardig om mijn leraren een Fox-overdosis te besparen dus ik sla af en toe een uurtje over. En wat doe jij hier in je eentje in het lokaal? Behalve aantrekkelijke mannen als mij naar je toe lokken?’
Het klonk een beetje uitdagend – hij hoopte meteen uit te vinden of de jongen überhaupt in andere jongens geïnteresseerd was. Meestal begonnen ze meteen tegen te sputteren als dat niet zo was. De jongen frunnikte echter alleen nerveus aan de zoom van zijn shirt.
‘Ik had gave-training,’ antwoordde hij, waarbij hij het vermeed om Fox aan te kijken.
Fox besloot niet te gaan vissen, hij dacht dat de knul dat wel door zou hebben – zelf al was hij rete benieuwd naar zijn gave. ‘Je bent pas een week op school en je mentor laat je alleen?’ Hij floot. ‘Damn boy, you got skills.’
Bedeesd keek de jongen weer op, zijn lippen vormden een smal, nerveus glimlachje.
‘Bevalt het je in beetje op school?’ vroeg hij terwijl hij zich subtiel weer op een tafel liet zakken. Wat hem betrof hoefde dit gesprek nog niet over te zijn. ‘Ik zag dat er tijdens het ontbijt wat trammelant was.’
Hij wist maar al te goed hoe dat bij nieuwelingen ging en dat het vaak hun eigen afdelingsgenoten waren die hen het leven zuur maakten. Bij hem was dat nooit nodig geweest – hij zette zichzelf al om de haverklap voor schut doordat het hem bijna een halfjaar gekost had om ook zijn kleren mee te transformeren. Tot die tijd gebeurde het bijna elke dag weleens dat hij ergens poedelnaakt verscheen. Ach ja. Hij had er het hardst om gelachen – dat werkte het best.

Every villain is a hero in his own mind.

Studieobject 7223

Hij schoof de foto van zich af. "Mag ik wat anders proberen professor?" Om een of andere reden lukte het nooit met foto. Het beeld was te plat, de details nooit duidelijk genoeg. 7223 ging op de grond zitten en keek zijn mentor met een kleine glimlach aan. Hij ging doen wat hij al de hele week met Adam deed, alleen nu had hij een ander levend persoon voor zich. Zijn mentor ging nieuwsgierig tegenover hem zitten, waardoor 7223 de gelegenheid kreeg hem te bekijken. Nadat hij het idee had, elk detail gezien te hebben, sloot de jongen zijn ogen. Zijn gave uit het doosje, hem laten zweven, het vervormen tot het gewenste beeld en daarna weer laten zakken in zijn huid. De jongen keek direct in de spiegels om hem heen. Hij had het gezicht van Moreau gekregen, de baard en snor. Echter had hij nog steeds zijn eigen lengte, en waren weer een aantal details in het gezicht niet helemaal netjes. "Interessant." Moreau sprong op van zijn stoel en liep om de jongen heen. 7223 ging staan, waardoor hij een kopje groter was dan Moreau. "Goed, laat je krimpen, dat hebben we vorige week geoefend." Michiel knikte even met zijn hoofd, om in opperste concentratie zijn lichaam kleiner te maken. "Goed, goed. Nu handen en armen."
      Samen met Moreau ging 7223 de kleine stappen af of zijn mentor volledig na te apen. Hij was in zo ver gekomen dat hij voor 80% op zijn leerkracht leek, waar nog een paar oneffenheden zaten. Moreau leek echter dik tevreden te zijn. "Ga zo door jongenman. Vrijdag heb je het examen. Eens kijken of het dan nog lukt om te laten zien dat je je gave eindelijk onder controle hebt." Moreau liep zonder iets te zeggen het kantoor uit en 7223 keek hem verbluft achterna. Had hij dit nu goed gehoord?

[ bericht aangepast op 16 maart 2020 - 13:03 ]

It's never gonna happen, Guys.

Adam

Adam voelde zich ongemakkelijk toen de jongen opeens over het ontbijt begon. Had hij hen toen al in de gaten gehouden? Hij wist dat er spanningen tussen de Lions en de Panthers waren. Wat zouden zijn afdelingsgenoten ervan vinden als ze nu het lokaal binnenliepen en hem zo met de Lion zagen praten? Misschien was dat wel waar de Panther op uit was.
‘Ik moet gaan,’ mompelde hij. Vlug liep hij naar de deur toe.
‘Aye-aye,’ klonk het achter hem. ‘Toch leuk je ontmoet te hebben, Bloosje.’
Adam verstijfde en keek toch onzeker achterom.
Fox grinnikte. ‘Je weet wel, de blozende dwerg uit Sneeuwwitje.’ Hij trok een mondhoek op. ‘Dat was altijd al mijn favoriet.’
Adams ogen werden groot. Het was hem overduidelijk dat de jongen een spelletje met hem speelde en dat hij veel te makkelijk toehapte, en als om zijn bijnaam te bevestigen, begonnen zijn wangen weer te gloeien.
Vlug opende hij de deur en glipte naar buiten, zwaar ademend alsof er een paniekaanval aan zat te komen. Kon die jongen op de een of andere gedachten lezen? Hoelang had hij toegekeken tijdens zijn vioolspel – had hij opgevangen dat het Michiel was aan wie hij dacht en was dat nu de reden dat hij van die plagende opmerkingen maakte?
Hij haalde even diep adem. Nee – het hoefde niets te betekenen. Waarschijnlijk zou iedereen zich ongemakkelijk voelen door zulke opmerkingen en wist die Fox dat maar al te goed.

Every villain is a hero in his own mind.

Studieobject 7223

Nog steeds wat verward kwam de jongen de eetzaal binnen. Met zijn eten ging hij zitten aan de vaste stamtafel. 7223 wist niet of hij zich nu enthousiast of angstig moest voelen. Moest hij enthousiast zijn, omdat zijn examen er eindelijk aankwam. Of moest hij bang zijn voor het examen, bang om het niet te halen?! Hij wilde dat Adam er was... Heel even keek de jongen hoopvol naar de deur, hij moest dit aan iemand vertellen en Adam was de persoon erin. Echter voor hij de zwartharige jongen zag, kwam de blonde tegenover hem zitten. En 7223 voelde zijn humeur direct droppen.
"Hoi Yrla..." zei hij chagrijnig.

It's never gonna happen, Guys.

Yrla

De jongen had alleen aan de eettafel gezeten, wat was dit zijn geluksdag vandaag. Zo snel als Yrla kon, zonder de rest om te stoten en zonder zijn gave te gebruiken, was hij zijn eten gaan halen en tegenover 7223 gaan zitten. De jongen plakte een grijns op zijn gezicht, zeker toen hij de donderwolken boven de jongen zijn hoofd zag hangen. "Dag kneus," zei hij met een glimlachje. Yrla nam een hap van zijn pannenkoeken en besloot toen direct in te zetten op waar hij voor kwam, voor de anderen hier waren en hem wegjaagden. "Ik weet nu niet wat ik leuker vond om te zien vanmorgen. Het feit dat je totaal alleen zat met Engels, zonder vrienden natuurlijk, of het feit dat ik een boze Vienna de eetzaal uit zag lopen." Yrla keek naar de jongen aan de overkant. En hoewel 7223 weinig liet merken, wist Yrla gewoon dat hij hem op de zenuwen werkte. "Tja, ik denk dat je daar naar mag fluiten. Je ging zo goed, pakte het meisje helemaal in. En nu verpest die nieuwe vriend van je je band met Vienna. Hoe belachelijk... Dat zou ik geen vriend noemen als ik jou was..." Yrla nam nog een hap van zijn pannenkoeken. Had hij hier nu maar wat stroop bij gehad, dacht hij vol leedvermaak. "En dat allemaal om een beetje stroop..."

[ bericht aangepast op 8 maart 2020 - 13:14 ]

It's never gonna happen, Guys.

Studieobject 7223

Geïrriteerd keek 7223 op naar zijn overbuurman. Hij voelde de woede tegenover Yrla knagen, maar de jongen deed niets. Hij wist wel beter dan nu zijn mond open te trekken. Yrla lulde hem er toch uit, het was beter om het gewoon te negeren. Echter zodra hij Yrla de laatste zin hoorde zeggen, keek hij de jongen tegenover hem fel aan. "Jij zat achter deze actie, niet waar?" Yrla keek hem met opgetrokken wenkbrauw aan, maar zei geen woord. Een zweem van een grijns lag echter om zijn lippen en het was genoeg voor 7223 om te weten dat Yrla die rotstreek uitgehaald had die ochtend. Het feit dat hij zich nu kwam verkneukelen om het feit dat Vienna boos op hem was, gaf het alleen maar meer aan dat Yrla de dader was.

[ bericht aangepast op 8 maart 2020 - 13:17 ]

It's never gonna happen, Guys.

Adam

Adam was nog steeds een beetje in de war van Fox' bezoek, maar hij was blij dat hij door had gehad dat de jongen waarschijnlijk een geheime agenda had en vast niet gewoon aardig had willen doen. Hij haalde zijn lunch op en voelde zijn kaak verstrakken toen hij Yrla zag. Toch probeerde hij het los te laten. Ze kregen hem nog wel. De jongen wist niet dat Adam en Agami al wisten dat hij het had gedaan.
Adam liep naar het tweetal toe en zakte naast zijn vriend neer. 'Hoi!'

Every villain is a hero in his own mind.

Studieobject 7223

Hij schrok van Adam, doordat hij zo afgeleid was door Yrla tegenover hem. De minuut dat Adam echter bij hen kwam zitten, ging de blonde jongen gelukkig een stuk van hen vandaan zitten. Iets met 'teveel kneuzigheid' in zijn persoonlijke ruimte, wat Yrla daar dan ook mee mocht bedoelen. Even keek 7223 naar Yrla. Hij wilde niet dat Yrla erachter kwam dat hij volgende week examen had, de jongen zou alles eraan doen om het 7223 te laten zakken. En dus fluisterde hij naar Adam. "Dit mag je niemand vertellen, oke?" 7223 keek nog een keer schichtig om hem heen en fluisterde toen in Adam zijn oor. "Ik mag examen doen volgende week."

It's never gonna happen, Guys.

Adam

Adam staarde Michiel aan. 'Wauw,' fluisterde hij, 'wat goed zeg!' Hij voelde zo veel blijdschap voor zijn vriend dat hij hem in een omhelzing trok. 'Ik ben zo trots op je en blij voor je!' fluisterde hij.
Hij kreeg het warm toen hij besefte wat hij deed en liet hem vlug weer los, met een blos op zijn wangen aangezien ze midden in de eetzaal zaten en mensen dit vast raar vonden.

Every villain is a hero in his own mind.

Studieobject 7223

"Thanks, Adam." Nu hij zijn vriend zo blij had gezien om dit nieuws, kon 7223 ook blij zijn om zijn eigen nieuws. De knuffel was een beetje vreemd geweest, 7223 knuffelde niet zo vaak met mensen. Maar het was zeker niet verkeerd.. 7223 keek met een glimlachje naar zijn bord, voor hij verder ging aan zijn brood.
      Hoewel hij het spannend vond om volgende week op te moeten, voelde hij eindelijk de voldoening. Een jaar lang had hij getraind op allerlei dingen, observeren, details zien, houding, mimiek en stem. Maar pas nu hij met Jester had geoefend had hij pas echt richting kunnen geven aan die training. Eindelijk leek het werk van afgelopen jaar zijn vruchten af te nemen. "Hoe is het met 8102?" vroeg hij Adam. "Ik weet niet of Cackle mijn ziekenzaalsmoes geloofde, maar ik hoop van wel. Hij heeft er verder niets over gezegd."

[ bericht aangepast op 8 maart 2020 - 14:05 ]

It's never gonna happen, Guys.

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Vienna

Nog steeds verbaasd en lichtelijk geschrokken over haar gaveles sloot het meisje achteraan in de rij voor haar eten. Ze zag Jester al vlak voor zich staan in de rij en scannend ging ze de zaal door om te kijken of Fayr er al was. Haar ogen bleven hangen op 7223 en 8175. Een schuldgevoel overviel haar. Ze had haar woede van die ochtend gebruikt om de kogel af te vuren. En nu ze hen daar zo zag zitten, leek het bijna net alsof ze op hen die kogel had afgevuurd. Vienna schudde die lelijke gedachte meteen haar hoofd uit. Nee, nee ze had alleen de woede gebruikt die ze voelde. Een woede die wonderbaarlijk nu weg leek te zijn. Ze was niet meer boos op Adam of 7223, ondanks het feit dat ze die ochtend oneerlijk tegen haar waren geweest. Ze had alleen de woede uit de herinnering gebruikt om de kogel te schieten, verder hadden die twee dingen niets met elkaar te maken, toch? Ze voelde een rilling over haar rug lopen en vertelde snel aan Yara haar studentnummer, zodat de vrouw haar eten kon halen. Ze had vanochtend alleen veilig op een schietbaan geschoten, ze zou niet willen dat er echt iets gebeurde met 7223 of 8175. Die laatste mocht dan ontzettend irritant zijn, maar dat gunde ze niemand.
      Nadat ze zichzelf overtuigd had dat er niets aan de hand was, liep ze in de richting van de tafels. Bij de tafels twijfelde het meisje even. Zou ze bij de jongens gaan zitten of bij Yrla? Het was de laatste die voor haar koos, want hij was de eerste die haar naam riep en naast hem op de bank klopte. Daarnaast naast Yrla zitten was makkelijker, dan hoefde ze niet steeds de denken aan de kogel die dwars door de roos heen vloog.

[ bericht aangepast op 8 maart 2020 - 18:22 ]

It's never gonna happen, Guys.

Adam

'Ze was wel overstuur, maar ze kon weer een beetje glimlachen toen we naar de ziekenboeg gingen.' Hij boog zich iets dichter naar Michiel toe. 'Maar we weten wie het heeft gedaan en ik heb een plannetje bedacht. Maar dat vertel ik je vanmiddag wel!'
Hij wierp een vlugge blik op Yrla en zag dat hij gezelschap van Vienna had gekregen. Als hij ze nu maar niet tegen hem samen gingen spannen...

Every villain is a hero in his own mind.

Studieobject 7223

"Gelukkig maar," zei de jongen met een zweem van een glimlach. Zodra hij Adam hoorde dat bekent was wie de dader was en daarna naar Vienna zag kijken, slaakte hij een zucht. "Adam, we hebben vanmorgen al genoeg gedoe gehad, toen je Vienna vals beschuldigde. Vienna is niet de dader oké? Kijk eerder naar de man naast haar, die was heel duidelijk net hier aan tafel." Hij keek streng naar zijn vriend naast hem. Hij had geen zin in ruzie, met niemand niet. En hoewel vanmorgen goed afgelopen was, en 7223 de boel had moeten sussen, was het niet gelopen zoals hij gewild had. Hij had geen kant van iemand willen kiezen, maar Vienna had het idee gehad dat hij Adam verdedigde. En dat zat hem dwars. "Waarom heb je eigenlijk zo de pik op Vienna?" vroeg hij zachtjes, in de hoop dat het meisje hem niet zou horen.

It's never gonna happen, Guys.