[Rpg • 0] Experium || 04 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 13 maart 2020 - 14:26 ]

It's never gonna happen, Guys.

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Experiment 8102

      Haar maag draaide zich al om bij het idee. "Naar mijn tafelblad staren klinkt eigenlijk wel zo prettig."

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Adam

Adam trok een mondhoek op. 'Dat is waarschijnlijk wel verstandiger. We moeten nog even langs de ziekenboeg trouwens, dat zei Michiel. Ik denk dat hij heeft gezegd dat je je niet lekker voelt.'

Every villain is a hero in his own mind.

Yrla

Zijn streek van die ochtend had nog een mooi effect. Vienna keek 7223 niet meer aan of alleen met een boze blik. Hoe wist hij niet, maar er was iets tussen hen in gekomen. Dubbele bonus van die ochtend. Hij moest alleen nog even bedenken hoe hij dit voordeel extra uit kon buiten, nog even dat extra setje geven om nog meer in hun relatie te stoken.
      Yrla was bij de meiden gaan zitten, Dezi en Phone waren het beste gezelschap op het moment. Heel even ging zijn blik naar zijn beste vriend, maar Yrla had zich voorgenomen niets met hem te ondernemen. Het was nog altijd beter voor Jester als hij niet betrokken werd in waar Yrla nu mee bezig was. De gave van Jester was al een automatische reden voor wetenschappers om hem te wantrouwen, Yrla kon er niet een schepje bovenop doen.

It's never gonna happen, Guys.

Onyx

'Het is nog veel vermoeiender om je daar steeds van te moeten overtuigen,' vond Onyx. Hij pakte zijn boeken uit zijn tas en legde ze op tafel.

Every villain is a hero in his own mind.

Experiment 8102

      "Dat klinkt als een uitdaging," zei 8102 en ze lachte. "Wie bedoel je met Michiel?" Pas toen ze haar vraag gesteld had dacht ze er nog een tweede keer over na. Zij kende helemaal geen Michiel. Niemand van de Namen die zij kende heette zo, en het leek haar helemaal raar dat iemand van een andere afdeling voor hen zou zeggen dat ze naar de ziekenboeg zouden gaan. "Of bedoel je 7223?" Hij had immers gezegd dat hij zichzelf ook een naam had gegeven. Nooit gezegd welke dat was, misschien had hij dat voor 7223 ook wel gedaan.

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Adam

Adam knikte. 'Ja, ik noem 7223 Michiel en hij noemt mij Adam. Zo noem ik mezelf eigenlijk al vanaf het begin,' gaf hij toe. 'Dat nummer zorgde ervoor dat ik me zo... onmenselijk voelde.'

Every villain is a hero in his own mind.

Onyx

Onyx grijnsde. 'Maar na een tijdje beginnen die woorden zo afgezaagd te klinken. Misschien moet je eens naar andere manieren zoeken om je waardering te uiten.' Hij wiebelde met zijn wenkbrauwen.

Every villain is a hero in his own mind.

Vienna

Na maatschappijleer nam Vienna afscheid van Fayr. Ietwat zenuwachtig liep het meisje in de richting van het kantoor van Maxwell, niet wetende wat haar te wachten stond. Voorzichtig klopte het meisje aan de deur, waarna ze haar hoofd om de hoek heen stak. "Goedemorgen professor." De man met het kleine brilletje keek op van zijn papieren. "Ah, Vienna! Fijn je te zien, kom binnen!" Ietwat aarzelend kwam Vienna naar binnen en sloot de deur achter haar. Het was vreemd dat een docent je bij de naam noemde, nog vreemder was dat Williams niet op haar zat te wachten. Het meisje nam plaats op de grote rode bureaustoel tegenover de man en keek hem met een glimlachje aan. Maxwell begon uit zichzelf. "Ik weet dat dit een bijzondere gelegenheid is, niet iedereen wisselt van mentor. Echter zijn Williams en ik overeen gekomen dat ik beter met jou kan trainen. En als ik de afgelopen trainingsschema's van vorige jaren zie, ben ik daar alleen nog maar meer mee eens. Wat een saai schema." Maxwell gaf haar een knipoog, waarna hij de papieren op tafel gooide. "Ik was onder de indruk van je kracht vorige keer Vienna, wat je liet zien in mijn klas. Toen wist ik gewoon dat ik moest proberen je te trainen. Als jij dat ook goed vindt natuurlijk." Vienna bloosde lichtjes onder het compliment van haar docent. "Ja, natuurijk professor." Ze voelde zich al meer op haar gemak. Omdat de man zo joviaal en vrolijk deed, kreeg ze al meer het idee dat het allemaal wel goed zou komen. Maxwell ging op de rand van zijn bureau zitten en keek haar met plezier in zijn ogen aan. "Heb je zin in een avontuur?"

It's never gonna happen, Guys.

Experiment 8102

8102 bleef even stil. Adam. Ze vond het eigenlijk wel goed bij de jongen passen. 8102 vouwde haar handen achter haar rug, de woorden bleven steken in haar keel. Opzich had hij gelijk. Het maakte hen enkel experimenten, nummers, onbelangrijk. Daarom was het ook zo belangrijk om je naam te verdienen. Dan telde je pas echt mee en daarvoor niet. Dat had Yrla wel heel duidelijk gemaakt vandaag.
      "Adam..."
      Yrla kon zichzelf van een toren flikkeren.
      Ze glimlachte. "Het past bij je." Ze keek op naar hem en ontwarde haar vingers weer achter haar rug. Hij had gelijk. Ze kon bang blijven zijn, maar dat zou niets veranderen. "De ziekenboeg dus. Laten we dat maar doen."

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Adam

Tijdens een van zijn bijlessen had Onyx hem uitgelegd hoe muziek hem hielp om beelden voor zijn dromen te creëren en dat hij dacht dat Adam daar ook profijt van kon hebben. Als hij zich mentaal voorbereidde voor een reis naar het verleden, zei Onyx dat het goed was als hij af en toe notities maakte van scherpe beelden die zich aan hem opdrongen, zodat hij die later makkelijker kon oproepen. Hij vertelde hem ook dat het behulpzaam kon zijn om iedere dag één nummer op een vaste plaats te spelen; als hij, eenmaal in het verleden, aan dat nummer dacht, kon het al een enorme duw in de rug zijn voor zijn terugreis.
Adam had na overleg met zijn mentor besloten om naar het muzieklokaal te gaan. Als zijn eerste reis volgende week goedging had zijn begeleider hem een eigen viool beloofd; een mooie stok achter de deur. Behalve zijn kleren en schoolspullen had hij immers nauwelijks eigen bezittingen, dus dat vooruitzicht maakte hem enthousiast.
Opgetogen wachtte hij totdat het lokaal openging en de leerlingen naar buiten stroomden. Hij wist niet welke afdeling het was en hield voor de zekerheid zijn blik op de grond gericht. Dat er het een en ander was gebeurd tussen de Lions en henzelf had hij wel meegekregen, al waren de details hem onbekend.
Toen de stemmen uitgestorven waren, stapte hij het lokaal in en deed de deur dicht. Eigenlijk was het de eerste keer dat hij hier zonder Onyx en Jester was, waardoor hij een beetje gespannen was. Toch geloofde hij dat hij dit kon. Hij voelde nu goed aan wanneer hij dreigde weg te zweven en het was steeds makkelijker om dat omslagpunt op te zoeken – het moment waarop ook de beelden het scherpst werden.
Hij legde zijn viool tegen zijn arm en sloot zijn ogen. Hoewel hij zich in het begin Jester had voorgesteld als hij ging spelen, was dat beeld nu toch weer veranderd in Michiel. Juist omdat hij zijn vriend zo vaak geholpen had, voelde het niet meer verkeerd om zelf een voorstelling van de jongen te maken terwijl hij speelde en tegelijkertijd was hij zich er daardoor ook sterk van bewust dat het inderdaad een oefening was.
Zachtjes neuriede hij op zoek naar de juiste toon, terwijl hij zijn gedachten aftastte naar het verhaal dat hij aan Michiel wilde vertellen. Hij zou hem beelden sturen, beelden van de plek die hij hem wilde laten zien. Af en toe stopte hij met spelen om dingen neer te krabbelen, maar zelf was hij zich daar niet echt van bewust. Het lied ging altijd door, of hij nu werkelijk een noot voortbracht of niet.

Every villain is a hero in his own mind.

Fox

Fox was verrast geweest toen hij het muzieklokaal uit was gelopen en daar de nieuwe Panther had zien staan. Jammer genoeg had hij het hoofd gebogen en zich overduidelijk aangepraat dat hij onzichtbaar was – maar voor Fox was hij allesbehalve onzichtbaar. Tegen zijn klasgenoten had hij gezegd dat hij vandaag weer op onderzoek wilde gaan omdat hij wist dat de Panthers hun gaventraining hadden, dus Emil had een duplicatie gemaakt en die laten meelopen.
Fox was weer tot het formaat van een spin gekrompen en was het lokaal binnengeglipt vlak nadat de jongen was begonnen met spelen.
En mán, die jongen kon spelen. Hij had nog nooit wat anders dan kattengejank uit dat instrument gehoord maar dit was echt móói. En mooi was het ook om naar die leukerd te kijken, die zijn ogen had gesloten en helemaal opging in de muziek die hij maakte. Er speelde een glimlach om zijn lippen die zijn hart sneller deed kloppen en Fox groeide langzaam terug tot zijn eigen vorm zodat hij de jongen vanuit een normaal perspectief kon zien.
Hij mocht best weten dat hij hier zat, het was niet zijn bedoeling geweest hem te bespioneren. Niet écht. Hij was gewoon nieuwsgierig en wilde hem wel beter leren kennen, zelfs al was dat misschien zeer onwijs.

Every villain is a hero in his own mind.

Adam

Adam merkte dat iets steeds harder aan hem trok, dat de tippen van zijn tenen bijna van de grond loskwamen en hij wist dat dit het moment was om te stoppen. Hij zette de viool weer terug, pakte zijn verzameling documentatie met aantekeningen, schetsen en fotokopietjes en wilde naar de deur lopen. Zijn ogen werden echter groot van schrik toen er op het achterste tafeltje een jongen zat die enthousiast begon te klappen toen hun blikken elkaar kruisten.
‘Wauw kerel, dat was echt klasse man!’ Hij sprong sierlijk van de tafel en liet daarna nonchalant zijn handen in zijn zakken glijden.
Adam herkende de jongen met de bruine krullen meteen. Hij was degene die een stuk vlees voor Vienna had achtergelaten, een week geleden. Die hem recht aan had gekeken en had geglimlacht. Hij drukte zijn papieren wat dichter tegen de borst en wist niet wat hij moest zeggen of doen, want de jongen stond tussen hem en de deur in. Wat wilde hij van hem?
‘Waarom ben je hier?’ wist hij kleintjes uit te brengen.
De jongen zette een stap naar hem toe. ‘Ik hoorde je muziek. Ik moest weten wat voor knappe kop daarachter zat.’ Hij gaf hem een knipoog. ‘Mocht je vaker voor publiek willen spelen, dan is Fox hier je man.’ Hij wees met zijn duimen naar zichzelf.
Adam voelde zijn handen klam worden. Hij slikte moeizaam.
‘Oké,’ zei hij zachtjes. ‘Ik ehm – ik zal het in gedachten houden.’
Hij voelde zich verschrikkelijk ongemakkelijk en wilde naar de deur lopen, maar toen hij dichter bij Fox kwam werd hij zenuwachtig en glipten zijn papieren uit zijn handen vandaan. O nee! Hij probeerde zijn grip nog terug te krijgen maar de papieren waaierden al gauw uit over de grond.
Met wangen van schaamte zakte hij door zijn knieën om alles weer bij elkaar te vegen. Vanuit zijn ooghoek zag hij dat de Lion ook was neergeknield en hem hielp.
Fox grinnikte zachtjes toen hun handen elkaar per ongeluk – of in elk geval per ongeluk van Adams kant – raakten. ‘Dit is wel een beetje cheesy vind je niet?’
Adam keek verschrikt op. De bruine ogen van de jongen twinkelden. ‘W-wat bedoel je?’
‘Iets laten vallen in de hoop dat ik je kom helpen.’
Adam voelde dat zijn wangen vuurrood werden. ‘D-dat wilde ik helemaal niet. Ik dacht niet dat – dat…’
Hij kwam niet meer uit zijn woorden.

Every villain is a hero in his own mind.

Vienna

"De schietbaan?" vroeg Vienna verbaasd. Ze was hier eigenlijk nog nooit geweest. Alleen de mensen met een gave voor wapens of boogschieten kwamen op deze schietbaan. En dat waren maar een aantal leerlingen. "Juist ja. De schietbaan. Ik wil kijken wat je met de gave die je hebt kan doen." De man hield halt bij een klein houten hokje. Er lag op de plank een aantal kleine voorwerpen, een mes, een kogel en een pijl. Achter de plank was de lengte van de schietbaan met aan het einde een kleine roos. "We gaan vandaag de precisie van je gave meten en de kracht die je erachter kan stoppen. Als het goed is, moet je met je gave zo hard iets af kunnen vuren dat het dwars door die roos achteraan de schietbaan kan gaan. Je mag zelf kiezen waar je mee wilt beginnen." Twijfelend stapte Vienna naar voren en keek naar de drie voorwerpen. "Maar professor, is dit niet heel gevaarlijk?" vroeg ze aarzelend. Ze hoorde Maxwell achter zich zachtjes lachen. "We zijn op de schietbaan, Vienna. Daarvoor is dit ontworpen, om veilig om te gaan met schieten." Vienna knikte en besloot voor de kogel te gaan. Het was klein en ze hoopte daardoor er meer controle erover te kunnen hebben. "Let goed op, Vienna," klonkt het achter haar. "Als je genoeg kracht zet met je gave heb je niet eens een pistool nodig om die kogel af te vuren, je kan het doen met je blote handen..." Vienna knikte opnieuw. Ze voelde het enthousiasme door haar lichaam gaan. Eindelijk had haar gave-les iets spectaculairs, eindelijk was het meer dan saai aan een bureau zitten en dingen optillen. Ze liet de kogel in de lucht zweven en merkte dat ze het lastig vond de punt in de richting van het doel te laten wijzen. "Niet letten op de kogel, Vienna. Let op je doel, de kogel volgt straks de richting die jij hebt uitgekozen." Vienna knikte en richtte haar ogen op het doel aan het einde van de schietbaan. Zodra ze de kogel een stoot gaf met haar krachten, belandde het ding nog niet eens halverwege de baan. Verbaasd keek het meisje naar het ding, om direct naar de volgende te grijpen. De eerste kogels bleven mis gaan, vaak miste ze aan kracht, soms aan richting. Toen uiteindelijk de eerste kogel het doelwit raakte, sprong ze juichend in de lucht. Maxwell achter haar zei echter geen woord, waardoor Vienna direct stopte met juichen.
      "Je kogel mist aan kracht Vienna. Gebruik je emoties, daar kun je ontzettend veel kracht uitputten en die in je gave stoppen." Ietwat verward keek Vienna achterom. "Maar professor, professor Williams zei juist dat ik mijn gave en emoties gescheiden van elkaar moest houden. Om ongelukken te voorkomen." Maxwell keek haar met opgetrokken wenkbrauw aan. "Nonsens, je emoties zijn je krachten. Nu draai je om." Vienna deed wat de professor van haar vroeg. De man zette haar hand naar voren en kwam vlak achter haar staan. "Nou, laat de kogel zweven en kijk naar het doel waar je hem wil hebben." Vienna knikte. "Goedzo! Nu moet je denken aan een situatie die je enorm boos maakte, woedend zelfs. Voel de woede van dat moment, haal het weer omhoog en stop het achter de kogel als je klaar bent om het los te laten." Even voelde Vienna zich ongemakkelijk. Williams had haar uitdrukkelijk verboden haar gaven te gebruiken als ze zich geëmotioneerd voelde, en Maxwell moedigde het juist aan. Heel even gingen haar ogen naar haar nieuwe docent en besloot toen mee te gaan in zijn nieuwe theorie. Dit was haar eerste les, het zou geweldig zijn als ze weer indruk kon maken op haar docent. Haar woede omhoog halen was ten slotte geen probleem. Ze voelde hem nog tegenover 8175, die haar die ochtend ten onrechte beschuldigde en tegenover 7223 die ook nog eens zijn kant koos, in plaats van de hare. De bundelde die woede, dacht alleen nog maar aan het doelwit en liet toen de kogel met een worp van haar hand gaan. Het kleine doel spatte uit elkaar, zodra de kogel doel raakte en Vienna keek er verbaasd achterna. Was ze tot dit in staat? "Goed gedaan, Vienna. Goed gedaan..."

It's never gonna happen, Guys.