[Rpg • 0] Experium || 04 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 13 maart 2020 - 14:26 ]

It's never gonna happen, Guys.

Fox

Tony en Astreal hadden met geen woord gerept over wat er die nacht gebeurd was, maar het had beide jongens veranderd. Ze spraken niet meer tegen elkaar, maakten geen grapjes meer… Zowel Fire als Fox hadden geprobeerd hen aan het praten te krijgen omdat het de hele dynamiek binnen hun team verstoorde, maar het was ze niet gelukt.
Fox had niemand verteld dat ze die avond naar de Panthers waren gegaan. Hij vond dat ze dat zelf maar moesten delen als ze dat wilden. Het was hem ook niet duidelijk of de voormalige boezemvrienden hem iets kwalijk namen. Vroegen ze zich niet af hoe die twee jongens in Vienna’s kamer waren terechtgekomen? Blijkbaar gingen ze ervan uit dat het meisje het al had aangevoeld – het kwam in elk geval niet in hen op dat Fox haar gewaarschuwd had.
En juist omdat hij geen verdenking op zichzelf wilde laden, had hij na die nacht afstand bewaard. Als hij samen met Vienna werd gezien zou zijn kamergenoot vast zijn conclusies trekken en dat wilde hij koste wat het kost vermijden. Dat betekende niet dat hij Vienna wilde opgeven – ze liet zijn gedachten immers nog steeds niet los – maar hij moest het wel slim aanpakken en tot nu toe ontbrak het hem aan geniale ideeën. Nu ze weer terug was op haar eigen kamer kon hij haar niet op het dak ontmoeten en om nou haar kamer binnen te sneaken als spin vond hij ook weer zo. Hij hield zijn gave liever nog even voor zich. Hij stopte een druif in zijn mond terwijl hij even haar kant op keek. Misschien moest hij haar een briefje sturen. Flessenpost ofzo. Hij ging iets rechterop zitten. Ja – dat kon hij wel doen. Een berichtje op haar kamer achterlaten om haar te laten weten dat hij haar niet vergeten was maar dat de situatie gewoon wat… delicaat was. Hij kende wel wat plekken waar ze elkaar ongezien konden ontmoeten, maar echt een durfal had ze niet geleken en de meeste leerlingen vermeden het oostelijke deel van het terrein.

Every villain is a hero in his own mind.

Yrla

Yrla was direct wakker, zodra hij de naam van Zebediah hoorde. "Dat kan niet...", had Yrla ademloos geantwoord. Dezi reageerde niet en ging onverstoord verder met haar verhaal. Yrla luisterde netjes tot het meisje was uitgesproken en voelde zich bleker voelen bij elk woord wat ze zei. "Hij zei dat hij voor de school werkt? Maar als de school graag nieuwelingen ziet, en de oude generatie eruit wil hebben, waarom zouden ze hem dan aannemen?" Yrla kreeg het Spaans benauwd bij het horen van Zebediah zijn naam. Hij had nooit veel te maken gehad met de jongen, maar iedereen wist dat het oppassen geblazen was als Zeb in de buurt was. "Ik..." Yrla zuchtte. Hij had het alleen willen doen, hij had niemand hierin willen betrekken. Maar blijkbaar was Dezi nu ook op de hoogte dat de school corrupt was. "Waarschijnlijk is het zuiveringstoernooi dus alleen in leven geroepen om ons eruit te werken, een goede reden te hebben ons te vermoorden." Yrla zijn blik verduisterde. In snelheid stond de jongen op en controleerde of de kamer echt dicht was en de ramen ook.
      "Goed, Dezi. Je moet zweren dat dit tussen ons blijft. Je bent nu toch al op de hoogte, dus ik kan je net zo goed de waarheid vertellen. Maar dit moet onder ons blijven, als iemand ook maar te weten komt dat je deze informatie kent, heb je je eigen dood op je lijf geschreven."

It's never gonna happen, Guys.

Dezi

Dezi fronste lichtjes. Dat klonk allemaal wel erg serieus... Ze had echter al het gevoel gehad dat Yrla iets voor haar verborgen hield. De ruzie met Jester sloeg nergens op, normaal gesproken hadden die twee het allang bijgelegd maar Yrla scheen daar helemaal niet om te geven. Ze knikte langzaam. Volgens Zebediah liep ze toch al gevaar, dus ze konden maar beter zo veel mogelijk informatie verzamelen.
'Oké, vertel me alles.'

Every villain is a hero in his own mind.

Studieobject 7223

"Natuurlijk! Lijkt me gezellig. Ik ben al lang niet meer wezen zwemmen." 7223 ging aan tafel zitten met zijn ontbijt, recht tegenover Vienna. Nu moest hij het vragen, dit was zijn kans. Fayr was te druk bezig en het was niet erg als Adam het wist. Hij leunde over de tafel heen, na het meisje goedemorgen te hebben gewenst. "Kun je me vanavond helpen met het oefenen van mijn gave? Ik wil kijken wat ik kan," vroeg hij heel zachtjes. Vienna tegenover hem lachte flauwtjes. "Natuurlijk, zoals beloofd toch?!" 7223 voelde zich even warm worden bij haar antwoord en ging toen weer zitten. Vanavond zou hij het uitzoeken, uitzoeken wat dit nu precies was wat er zich in zijn hoofd afspeelde.

It's never gonna happen, Guys.

Adam

Adam keek een beetje schichtig naar Vienna. Hij had wel gemerkt dat Michiel en het meisje dichter naar elkaar toe waren gegroeid en het bezorgde hem een knoop in zijn maag. Hij wist niet of dat kwam doordat hij nog steeds bang was dat Michiel iets voor haar voelde, of doordat ze nog nooit iets aardigs tegen hem gezegd had. Van iedereen voelde hij zich nog het meest ongemakkelijk bij haar in de buurt, omdat hij het gevoel had dat ze persoonlijk iets op hem tegen had, maar hij had er niet met zijn vriend over durven praten. Die zou waarschijnlijk zeggen dat hij het zich verbeeldde, want hij had haar geniepige blikken en woorden zelf niet gezien en gehoord. Hij keek opzij toen Onyx en Jester aan tafel schoven.
Onyx leunde naar hem toe. 'Zo, hoe is het met mijn kleine tijdreiziger? Wanneer mag ik met je mee?'
Adams tenen krulden om in zijn schoenen. Om de een of andere reden maakte Onyx hem snel zenuwachtig, zelfs al deed hij altijd aardig. Overdreven aardig, voor zijn gevoel. Alsof hij wat van hem wilde.
'De bedoeling is dat ik volgende week mijn eerste grote reis maak,' zei hij. 'Daar ben eh, daar ben ik me nu voor aan het voorbereiden. Het zal nog wel even duren voor ik iemand kan meenemen.'
'Als je maar weet dat je beste makker als eerste meegaat.' Hij gaf hem een knipoog. 'Ik kan niet wachten om in het verleden rond te lopen.'
Adam richtte zich maar weer op zijn eten. Eerlijk gezegd nam hij liever Jester mee, maar dat zei hij maar niet.

Every villain is a hero in his own mind.

Yrla

Yrla zuchtte diep. Hij gebaarde Dezi op te staan en trok daarna het hoeslaken van zijn bed. Hij werkte zijn matras eruit en opende de hoes van het matras. Daaruit haalde hij een kleine foto, die hij uit de archiefmap had gestolen. Risicovol, maar het zo waard. Hij liet de foto aan Dezi zien. Op de foto stond een klein gezin, een moeder met twee zoontjes. "Dit blonde jongetje is Gabriël Johnson, geboren in Durham - North Carolina. Als kind zijnde liet Gabriël al trekken zien dat hij niet zomaar een kind was. Hij was met een gave geboren, die hem supersnel van de ene naar de andere plek kon vervoeren. Uit 'veiligheidsredenen' is hij weggehaald bij zijn familie." Yrla maakte met zijn vingers het gebaar van de aanhalingstekens. Hij keek Dezi recht aan in haar ogen. "Dit jongetje ben ik."

[ bericht aangepast op 23 aug 2020 - 6:27 ]

It's never gonna happen, Guys.

Vienna

Vienna begroette de jongens vrolijk, zodra ze aan tafel kwamen zitten. Ze nam net de laatste hap van haar yoghurt en ging daarna tevreden zitten. Vanuit haar zak haalde ze haar iNet tevoorschijn. " Oh gedver, we beginnen met Cackle." Ze had een hekel aan die vent, hij was haar te direct, to much. Ze wist dat ze een van de weinige was die er zo overdacht, maar om een of andere reden kreeg Vienna altijd de kriebels van hem. Ze wilde net haar iNet opruimen, toen haar iets opviel. "Fayr, fayr.." ze tikte haar beste vriendin aan. "Moet je zien," Ze wees naar haar gaveles en de naam die erachter stond. Maxwell was niet haar gebruikelijke gave-docent. Williams had altijd die taak op zich genomen, maar opeens was ze van mentor gewisseld.

It's never gonna happen, Guys.

[ bericht aangepast op 6 maart 2020 - 19:42 ]

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Fayr Fixfault
      "Maxwell? Die geeft ons aardrijkskunde, toch? Bij hem viel die boekenkast bijna bovenop ons." Fayr leunde naar haar vriendin toe en keek mee op het scherm. Toen fronste ze ook. "Dat is raar. Zou Williams ziek zijn ofzo? Volgens mij heeft nog nooit iemand gewisseld van mentor."

[ bericht aangepast op 6 maart 2020 - 19:44 ]

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Vienna

"Nee, niet dat ik weet. Vreemd..." Ze keek nog eens goed naar haar rooster, maar ze had het zich niet verbeeld dat ze ineens een andere leraar had. Misschien wist Williams niet meer wat ze voor haar kon doen. Dat zou ze echter ook vreemd vinden, want ze waren net begonnen met het oefenen van meerdere dingen tegelijk te laten zweven. Ze stond om om haar dienblad weg te brengen en nam tegelijkertijd dat van Fayr mee - na netjes gevraagd te hebben. Heel even ging haar blik naar de tafel, maar zodra ze Fox zag, keek ze weer strak vooruit. Ze zou niet meer aan hem denken vandaag, ze zou het weer achter zich laten en doorgaan. Maar om een of andere reden kon ze de jongen met de krulletjes nog niet helemaal uit haar hoofd krijgen. En op het moment dat ze terugkeerde naar haar tafel keek ze dan ook nog even stiekem voor ze weer naast Fayr ging zitten.

It's never gonna happen, Guys.

Dezi

Dezi wist even niet wat ze moest zeggen. Ze wist niet wat ze verwacht had - maar niet dit. Voorzichtig pakte ze de foto en keek ernaar. Het zag er echt uit.
'Jeetje...' zei ze zacht. 'Hoe kom je hier aan?'

Every villain is a hero in his own mind.

Adam

'Ik mag zelf kiezen waarnaartoe,' legde Adam uit. 'Ik zit er over te denken om naar het achtste-eeuwse Mexico te gaan, naar de tijd van de Maya's. Al spreek ik de taal niet en val ik nogal op met mijn niet-Indiaanse uiterlijk, maar het lijkt me gaaf om te zien en het is een mooie oefening omdat ik nooit verder terug ben geweest dan het jaar 1494.'

Every villain is a hero in his own mind.

Yrla

"Van een van de docenten, die me helpt. Hij wil het systeem omver krijgen. Hij heeft me verteld dat iedereen hier op school gewoon een verleden heeft, met evt. ouders, broers of zussen, weet ik veel wat allemaal. We zijn er op een dag uitgepikt door de wetenschappers en naar deze school gebracht. Hij zei dat we hier alleen zijn, zodat ze onze gave kunnen onderzoeken en wie weet uiteindelijk de ultieme mens kunnen scheppen. Ze willen weten of ze onze gaven als wapens kunnen gebruiken tegen eventuele vijanden." Yrla ging zitten op het bed. "Dus in dat opzicht klinkt Zeb zijn verhaal nog niet eens zo raar, dat de ouderen eruit gaan, omdat het nieuwe prototype beter werkt. Maxwell vertelde ook dat als je 25 wordt, je tijd om je gaven te onderzoeken erop zit en dat er dan gewoon een einde aan je leven wordt gemaakt." Hij keek Dezi met ernstige ogen aan. "We zijn hoe dan ook gedoemd te sterven."

It's never gonna happen, Guys.

Dezi

Dezi overdacht zijn woorden. Veel dingen had ze al vermoed. Natuurlijk had ze een familie, daar had ze nooit aan getwijfeld. In haar eerste weken had ze daar veel over nagedacht, maar uiteindelijk had ze het van zich af laten glijden. Tenslotte kon ze er toch niets aan veranderen. Alle herinneringen waren weg, helemaal weg.
'Zeb is vijfentwintig,' antwoordde ze. 'Hij zag er nog best levend uit. En ze hebben hem toch een baan gegeven. Hij is dan wel bang dat hij uiteindelijk vervangen wordt, maar dat geeft ons tijd. We moeten gewoon die nieuwen eruit werken en misschien eens nadenken over hoe we hier weg kunnen komen. Die hele school onderuithalen, daar heb ik wel ore naar.'

Every villain is a hero in his own mind.

Yrla

Hij zette een paar stappen van Dezi vandaan en keek haar vol verbazing aan. "De nieuwe eruit werken? Wat bedoel je daarmee?" Even keek Yrla met zorg naar Dezi. Ze zou toch niet bedoelen wat hij dacht dat ze bedoelde?

It's never gonna happen, Guys.