[RPG • 0] Experium || 03 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 1 maart 2020 - 14:22 ]

It's never gonna happen, Guys.

Studieobject 7223

Hij voelde zich ongemakkelijk toen de jongen Vienna zijn ‘meissie’ noemde. Even keek hij naar het meisje voor hem. Zou hij dat willen? Zou hij willen dat het meisje voor hem de zijne zou zijn? Hij voelde zich ongemakkelijk bij dat idee. Hij werd gewekt uit zijn gedachten door de por van Vienna en opeens besefte hij wat ze gezegd had. "Waarom zou je vertellen waar je slaapt?" vroeg hij wantrouwend. Dit sloeg nergens op! Hij was een lion, niet te vertrouwen. De grijns die daarna volgde op haar gezicht kreeg hij ietwat de kriebels van. "Kom op, ik vertel je onderweg terug wat er aan de hand is." Vienna trok hem aan zijn hand mee. Pas toen ze buiten waren, ging ze dichter op hem lopen en fluisterde ze zacht zijn kant op. "Ik heb vanmorgen yoghurt over een paar lions gegooid, omdat.." Ze pauzeerde even."Ze maakten nogal ongepaste opmerking..." Vienna schudde haar hoofd."Fox kwam me waarschuwen dat ze vannacht wraak komen nemen. En had een idee om ze terug te pakken."

[ bericht aangepast op 3 maart 2020 - 14:55 ]

It's never gonna happen, Guys.

Adam

Adam haalde even diep adem. Hij vond het spannend om over zijn gave te praten, vooral omdat hij het gevoel had dat hij een van de weinigen was wiens gave heel persoonlijk was en waar anderen nauwelijks wat van mee konden krijgen.
‘Ik denk dat het een beetje een combinatie is. Ik reis fysiek door de tijd maar ik moet altijd mentaal een soort plaatje maken van waar ik naartoe wil. Dus meestal doe ik dat aan de hand van oude foto’s of schilderingen. Ik moet alles heel gedetailleerd voor me zien, of het nou echt een tafereel is of deels door mijn fantasie is ingevuld, anders gebeurt er niets.’
Onyx was op het bureau gaan zitten en staarde hem peinzend aan. ‘Dus wat gebeurde er gisteren?’
‘Dat weet ik niet zo goed. Op de een of andere manier zorgde de muziek ervoor dat ik onbewust een omgeving creëerde, denk ik, in die sfeer. Ik heb dat nog nooit eerder gehad, dat het zo makkelijk ging.’
Onyx leunde met zijn onderarmen op zijn bovenbenen en keek hem aan. ‘Weet je wat mijn gave is?’
Hij schudde zijn hoofd.
‘Ik kan mensen dromen sturen. Ik verzin de dromen terwijl ik muziek maak, de tonen dragen als het ware mijn manipulerende gedachten over. Misschien gaat het ook wel zo bij jou. Dat de muziek je verbeelding losmaakt.’ Hij keek hem peinzend aan. ‘Maar tijdens de muziekles gebeurde het niet. Wat deed je toen anders?’
Adam dacht na. ‘Ik denk dat ik toen meer gefocust was op het feit dat ik aan het spelen was.’
Onyx trok een wenkbrauw op en verwachtte blijkbaar een uitbreiding.
Adam sloeg zijn ogen neer. ‘Ik ehm, ik dacht aan iemand toen ik tijdens muziek speelde. Ik was zenuwachtig en toen stelde ik me voor dat iemand die ik… vertrouwde luisterde en het mooi vond.’
Dat diegene midden in zijn vioolspel weg was gelopen, hield hij maar voor zich.
‘En gisteren… luisterde ik vooral naar jou want jij vertelde me welke tonen ik moest spelen. Toen ik eenmaal mijn eigen melodie maakte… was het alsof ik wegzweefde.’
‘Ah.’ Onyx leunde weer naar achteren. ‘Dus misschien zorgde die focus tijdens muziek ervoor dat je hier bleef, en had je de tweede keer geen verankering.’ Hij knikte naar de viool. ‘Speel weer eens een stuk door sterk aan die persoon te denken?’
Adam ontweek zijn blik. Hij wilde helemaal niet aan Michiel denken. Hij wist zeker dat die blauwe ogen en die lieve glimlach hem deze keer niet kalmeerden, het zou alleen maar een steek in zijn buik bezorgen. ‘Ik denk niet dat dat werkt,’ zei hij zacht.
‘Je hoeft niet te denken, je moet alleen doen wat ik je opdraag.’ Onyx’ stem klonk ongeduldig.
Adam keek hem vluchtig aan. Hij kreeg maar moeilijk hoogte van die jongen, soms deed hij angstaanjagend aardig en nu deed ie weer zo kil. Misschien waren moodswings wel het gevolg van het gebruik van zijn gave. Met tegenzin liep hij naar de viool toe. Hij sloot zijn ogen en stelde zich Michiels gezicht voor. Zijn vingers trilden echter van ongemak, hij wist dat de jongens niet konden zien wat er in zijn hoofd omging maar toch was hij als de dood dat iemand zijn geheim zou ontdekken.

Every villain is a hero in his own mind.

Onyx

Onyx kromp in elkaar toen de jongen weer begon te spelen. Zo betoverend als het eerst was geweest, zo afschuwelijk vals was het nu. ‘Oké oké, stop maar voordat het gebouw instort. Wat een drama dit.’
Er verscheen een blos op 8175's wangen en hij keek beschaamd naar zijn voeten.
Onyx onderdrukte een zucht en keek Jester aan. Misschien had hij nog een tip, aangezien hij die andere kneus ook op weg had geholpen.

[ bericht aangepast op 3 maart 2020 - 14:15 ]

Every villain is a hero in his own mind.

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Adam

'In deze tijd,' antwoordde hij zacht. 'Maar op dit moment voel ik me... emotioneel als ik aan diegene denk dus ik denk dat het daarom niet werkt.'
Hij beet op zijn lip. Eigenlijk had hij dat niet willen zeggen, maar hij begreep ook wel dat hij geen vorderingen maakte als hij alles voor zichzelf hield. Hij zat al genoeg in de knoop met zichzelf om ook nog bang te moeten zijn dat hij per ongeluk verdwaald raakte in de tijd.

Every villain is a hero in his own mind.

[ bericht aangepast op 3 maart 2020 - 14:01 ]

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Onyx

Jesters uitleg was op veel vlakke zijn eigen theorie maar dan zo uitgelegd alsof je tegen een imbeciel kind praatte -- máár het bleek zijn vruchten af te werpen. 8175 knikte namelijk en kreeg een ietwat hoopvolle glimlach op zijn gezicht. 'Misschien heb je inderdaad gelijk en werkt het zo.'
Onyx' blik dwaalde even naar zijn vriend af. Hij had hier talent voor, dat moest hij toegeven. Op Dezi stemmen voor de leiderschapsrol was een domme, impulsieve actie geweest.
'En wat als je gewoon je ogen openhoudt tijdens het spelen?' vroeg Onyx zich af.
De jongen frunnikte aan de hals van zijn shirt, alsof hij zocht naar een ketting die er niet meer was. 'Dan wordtik zenuwachtig en verlies ik de concentratie.'
'Dus als je nu gaat spelen en daarbij Jester visualiseert, denk je dat dat dan wel lukt?' Zijn toon klonk wat milder dan eerst, alsof hij zich automatisch aan Jesters onderwijs wilde aanpassen.
'Ik weet het niet, misschien.' Hij keek vluchtig op naar Jester. 'Vind je dat niet erg?'
Onyx gniffelde. 'Dan klinkt alsof je hele naughty fantasieën hebt tijdens het spelen.' Hij kon het niet nalaten de jongen grijnzend een knipoog te geven, die een kop als een boei kreeg.
Jester gaf hem een elleboogstoot en Onyx trok vlug zijn gezicht weer in de plooi. Hij had gelijk, hem zich nu nóg ongemakkelijker laten voelen zou niemand helpen.

Every villain is a hero in his own mind.

[ bericht aangepast op 3 maart 2020 - 14:29 ]

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Adam

Stiekem wenste Adam dat Onyx het lokaal uit zou gaan omdat hij hem ontzettend op de zenuwen werkte met zijn opmerkingen, halve grijns en geknipoog, maar hij durfde dat niet voor te stellen.
'Ik kan me geen stukken van Vivaldi herinneren,' zei hij eerlijk. 'Het spelen gaat tot nu toe vanzelf. Ik denk dat ik ze heb geleerd voor ik hier kwam.'
Er ontstond een minieme frons op Onyx' voorhoofd. 'Een soort muscle memory... interessant. Oké. Succes gozer. Je kan het.'
Op de een of andere manier was die aanmoediging genoeg om zijn ongemak weer een beetje af te zwakken. Hij liet zijn blik op Jester rusten, nam ieder detail van hem in zich op, sloot toen zijn ogen en visualiseerde hem op zijn netvlies. Zijn stok streek langs de snaren en heel langzaam liet hij de spanning los terwijl hij zich inbeeldde dat Jester zijn duimen opstak en zei dat het prima ging en dat hij op deze manier snel zijn gave onder de knie zou hebben.
Hij wist niet hoelang hij speelde, maar hij bleef zich bewust van hoe zijn voeten op de grond stonden en toen hij zijn ogen weer opendeed, stond hij nog steeds in het lokaal. Opgelucht haalde hij adem en hij liet een trillend glimlachje toe op zijn gezicht.

Every villain is a hero in his own mind.

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Adam

Adam wist dat Michiel ontzettend geholpen was door Jester - en hij tot nu toe ook - dus hij durfde hem wel te vertrouwen. Hij merkte dat hij ook wat meer bravoure kreeg door de twee jongens en hij wilde zich graag nuttig maken. 'Oké, vertel maar op!'

Every villain is a hero in his own mind.

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Vienna

Bij binnenkomst zag Vienna dat een deel van hen aan de tafel zat. Ze waren verder gegaan met de opdracht, want Vienna zag verschillende kwasten op tafel liggen. Zodra ze Yrla spotte aan tafel, wilde ze in eerste instantie van 7223 weglopen - iets wat ze uit automatisme deed, maar ineens bleef ze staan. Wat maakte haar het uit dat ze samen met 7223 gezien werd, ze mocht hem. En hij was haar meer dierbaar dan Yrla ooit zou worden. Hoewel ze 7223 niet heel veel gesproken had de afgelopen maanden wist ze dat ze hem volledig vertrouwde en ze voelde zich veilig bij hem. Hoe dat kon, wist ze niet. Ze had nog nooit zo snel een band opgebouwd met iemand en hoewel alle pesterijen haar altijd wel irriteerde in 7223 zijn geval had ze er nooit wat eerder aan kunnen doen door Yrla die het controleerde dat ze geen contact met hem had. En hij leek eerder nooit naar haar om te kijken. Iets in deze dagen was veranderd en er was een band tussen hen gekomen, alsof die er altijd al was geweest. Vreemd...

[ik heb een idee. Een briljant idee. Heb een paar post van 7223 klein beetje aangepast, maar niet heel bijzonder ofzo. Alhoewel, maybe wel (;]

[ bericht aangepast op 3 maart 2020 - 15:14 ]

It's never gonna happen, Guys.

Adam

'Het is mij ten strengste verboden om zo kort terug in de tijd te reizen,' zei hij. 'Ze zeggen dat er dan een paradox kan ontstaan waardoor ik met mijn andere ik word samengedrukt en er een hersenbloeding kan ontstaan.' Hij wist niet eens precies waar die gedachte vandaan kwam, iemand moest hem dat in het begin hebben uitgelegd maar hij kon het zich niet meer herinneren. 'Maar misschien naar een andere plek in de school dan waar ik zelf was. Ik weet alleen niet goed hóé ik moet sturen zodat ik maar een uurtje terug ga in de tijd in plaats van honderd jaar.'

Every villain is a hero in his own mind.

Three words, large enough to tip the world. I remember you.