[RPG • 0] Experium || 03 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 1 maart 2020 - 14:22 ]

It's never gonna happen, Guys.

Fayr Fixfault

      "Graag gedaan?" Met Fayr moest lachen, brak de hel los. Vlak naast hen klonk een keiharde knal en Fayr draaide zich geschrokken om terwijl de boekenkast met een rotvaart op hen af kwam suizen en een gil ontsnapte aan haar lippen.

[ bericht aangepast op 1 maart 2020 - 22:05 ]

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Adam

Adam keek verschrikt over zijn schouder en zag dat er een boekenkast begon te wankelen, vlak achter twee meiden. Wat was daar nou gebeurd? Zijn blik flitste in het rond, op zoek naar de oorzaak. Dingen ontploften immers niet zomaar.

Every villain is a hero in his own mind.

Vienna

Ze was sneller dan ze van zichzelf verwacht had. Zonder erbij na te denken, gooide ze haar gave in de strijd om de boekenkast tegen te houden. Een aantal boeken ontsnapte en vielen over haar hoofd heen, maar ze wist de kast met inhoud vlak boven hun hoofden te laten stoppen. " Fayr, wegwezen.." zei ze met haar kaken op elkaar geklemd. Dit ging ze niet lang volhouden. De spierpijn door het gebruik van haar gave gisteren werkte haar tegen en Vienna voelde het zweet langs haar slapen naar beneden lopen. "Jongens!" Ze had nauwelijks om hulp geroepen of een flits trok aan haar ogen voorbij. Ze hoorde de boekenkast met een plof neerkomen op haar tafel, terwijl ze ietwat gedesoriënteerd naast de kast lag, in Yrla zijn armen.

[ bericht aangepast op 1 maart 2020 - 22:19 ]

It's never gonna happen, Guys.

Fersephone

" Oh help! Het spijt me! Ik... Dit was ik niet, dit keer echt niet. Het gebeurde gewoon..." Fersephone ging naar haar zus op de grond zitten. "Gaat het wel met je? Ik... Het spijt me Fayr, het gebeurde gewoon weer." Ze trok haar tweelingzus in een knuffel, blij dat ze ongedeerd was.

[ bericht aangepast op 1 maart 2020 - 22:18 ]

It's never gonna happen, Guys.

Onyx

Onyx wreef kreunend over zijn slapen en leunde naar Jester toe. 'Serieus kerel, wat dóén wij in deze kneuzenklas?'

Every villain is a hero in his own mind.

Yrla

" Je had me ook gewoon kunnen helpen om de boekenkast weer overeind te zetten, Yrla." De zwartharige jongen grijnsde naar het meisje in zijn armen. "Wat is daar nou leuk aan? Nu heb ik je gewoon heldhaftig gered." Vienna worstelde in zijn armen, waardoor de jongen haar wel weer met beide voeten op de grond moest zetten. "Woohoo, mijn Knight in shining armor." Vienna rolde met haar ogen, maar Yrla had de lach op haar gezicht wel gezien. Ze wankelde ietwat op haar voeten, het effect wat vaak gebeurde als iemand met hem meereisde op supersnelheid. Hij ving haar op onder haar schouders en zette haar weer op twee voeten neer. " Maar je weet het he, Vienna. Elke prins die zijn prinses redt, krijgt als beloning een kus." Hij tikte met zijn vinger op zijn wang, terwijl hij zijn hoofd in haar richting boog. Hij hoorde het meisje een diepe zucht slaken, maar uiteindelijk voelde hij haar lippen zachtjes zijn wang raken.
      En plotseling was het daar... Een groene gloed lag over de jongen zijn haren heen en 7223 zijn ogen spraken een en al jaloezie uit. De weg naar Yrla zijn wraak had zich vanzelf voor hem geopend.

It's never gonna happen, Guys.

Adam

Adam voelde een knoop in zijn maag toen Michiels haar groene gloed kreeg. Vienna had Yrla een kus op zijn wang gegeven en daarna had de jongen een blik in Michiels richting geworpen. Hij wilde hem jaloers maken - en dat was gelukt. Opeens begreep Adam waarom zijn vriend Vienna zo snel vergeven had gisteren. Geen moment had Adam verwacht dat Michiel hetzelfde voor hem zou voelen, maar de wetenschap dat de jongen op iemand anders verliefd was kwam toch heel hard aan. Zijn ogen trokken en er was een nare steek in zijn buik. Hij probeerde zichzelf ervan te overtuigen dat het niet erg was en dat hij zich niet moest aanstellen omdat hij Michiel pas net kende, maar het hielp niets. Het voelde alsof ze elkaar al veel langer kenden.
Hij kon het niet opbrengen om zijn vriend aan te kijken, maar prevelde dat hij naar het toilet moest en vluchtte daarna het lokaal uit.
Eenmaal in de beschutting van de wcs steunde hij op de wasbak en haalde diep adem. Maar wat hij ook tegen zichzelf zei, het ging niet weg. Het was niet alleen omdat de jongen op iemand anders verliefd was, maar ook omdat hij inzag dat de kans klein was dat hij ooit op jongens zou vallen en omdat hij betwijfelde of er überhaupt jongens zouden zijn die net als hij waren. Misschien was hij wel gewoon een foutje, iets wat nooit had moeten gebeuren. Hij veegde langs zijn ogen. Hij schaamde zich gevoelens en voor zijn zwakte en hij wilde zich vermannen, hij wilde tegen zijn vriend zeggen dat hij een geweldig leuke jongen was en dat hij zich écht niet kon voorstellen dat ze die blaaskaak over Michiel zou kiezen, maar het was alsof alle energie uit hem weggeslagen was en hij kon alleen maar verslagen in de spiegel staren.

[ bericht aangepast op 1 maart 2020 - 22:56 ]

Every villain is a hero in his own mind.

Fox

Fox had geschiedenis.
En heus – hij hield van geschiedenis, maar het kostte hem altijd een onmenselijke wilskracht om Sogat niet naar zijn stoel te duwen en zélf voor in de klas te staan. De man was een natuurtalent in saaie verhalen ophangen. En. Dat. Was. Zo. Zonde. Mensen moesten op het puntje van hun stoel zitten wanneer je hen meenam naar dikke veldslagen en gore executies of hilarische mythologieën over domme goden. Mensen moesten bewógen worden wanneer je vertelde, of ze nou met tranen in de ogen zaten, gruwelden of brulden van het lachen.
Maar nee, Sogat slaagde in geen van deze dingen. Het enige waar hij goed in was, was zijn leerlingen te laten knikkebollen. Voor iemand die al nauwelijks stil kon zitten en zijn mond kon houden was het een extra grote kwelling en dus probeerde Fox zich maar te vermaken door zijn twee afdelingsgenoten die voor hem zaten af te luisteren. Het viel niet mee, de twee zaten écht te smoezen en naar elkaar te grijnzen en Fox kreeg er spontaan jeuk van. Hij zóú – in theorie – zijn oren in die van een muis kunnen veranderen om beter te kunnen horen – zijn krullen verborgen dat toch wel – maar de laatste keer dat hij dat geprobeerd was, had hij de rest van de dag met olifantenoren gelopen die zo zwaar waren geweest dat hij een week lang last van zijn nek had gehad. Alleen lichaamsdelen veranderen wilde gewoon écht niet fatsoenlijk lukken, en dat terwijl het hartstikke handig kon zijn om af en toe wat met je zintuigen te kunnen spelen.
Hoe dan ook kwam hij deze les niet veel te weten, maar nadat de bel was gegaan en hij de klas uitstapte, draaiden Astreal en Tony zich naar hem toe.
‘We hebben je effe nodig, vriend,’ zei Tony.
Meestal volgde er dan een kutklusje, dus Fox maakte niet bepaald een vreugdedansje.
‘Je zag dat wijf vanochtend wel hè? Die onze hele afdeling voor schut zette?’
Niet de hele afdeling. Alleen twee klieren waar ze toch al beter zonder zou kunnen. Toch knikte hij ernstig. ‘Ja, hoe dúrfde ze.’
Het sarcasme lag er zo vreselijk dik bovenop dat de jongens het niet eens merkten.
‘Nou – we willen haar terugpakken. Vannacht.’
De twee jongens grijsden naar elkaar op een manier die direct weerstand in Fox opriep.
‘Doe je best, zou ik zeggen. Zolang je mij maar laat slapen. Je weet hoe heilig mijn slaap voor me is. Wallen staan me niet.’
Tony rolde met zijn ogen. ‘We zullen je schoonheidsslaapje niet verstoren als jij voor ons uitzoekt op welke kamer die griet slaapt.’
‘Zat je te slapen toen ik tijdens de lunch over mijn avonturen met de draak vertelde? Ik hou van een beetje gevaar, maar ik hou nog meer van een complete Fox waar alles nog op en aan zit.’
‘Stel je niet aan,’ snoof Tony. ‘Je bent zo glibberig als een aal, je hebt heus wel je maniertjes om daar een beetje rond te neuzen.’
‘Misschien,’ gaf Fox toe. ‘Maar wat levert het mij op?’
De twee jongens wisselden een geërgerde blik.
Maar wat hadden ze dan verwacht? Dat hij stond te popelen om zich bij die twee idioten aan te sluiten? Hij was wel ambitieuzer dan dat. Dat zouden ze inmiddels toch moeten weten.
‘Wat wil je ervoor terug?’
‘Een gunst.’
‘Welke?’
Fox haalde zijn schouders op. ‘Ik moet nog wat leuks bedenken. Daar kom ik later dan wel op terug.’
‘Best,’ gromde Astreal. ‘Dus je zoekt voor vannacht uit waar ze slaapt?’
‘Wat gaan jullie doen?’ wilde hij weten.
De twee haalden onverschillig hun schouders op. Iets té onverschillig. ‘We pakken haar gewoon terug. Dat is alles. Niks ernstigs.’
Tony grijnsde. ‘De volgende ochtend zal ze toch denken dat het een droom was.’
‘En wat voor één,’ grinnikte zijn vriend.
Fox’ maag verkrampte. Het was niet héél moeilijk om te bedenken wat twee jongens met te losse handjes met een mooi meisje zouden gaan doen in het holst van de nacht terwijl Tony niet alleen zichzelf onzichtbaar kon maken, maar ook zijn vriend. De halve school wist dat Heidi een massive crush op Astreal had en ze zou hen zonder aarzelen aan een kruidenmengsel helpen dat de kamergenoot van het meisje – of misschien zijzelf – compleet zou vloeren.
Het idee dat het zíjn afdelingsgenoten waren die met zoiets walgelijks op de proppen konden komen omdat hun ego gekrenkt was, vulde hem met schaamte. Hij wilde niet met hen geassocieerd worden – en hij zou hen al helemaal niet helpen.
Maar een ideetje kietelde aan de binnenkant van zijn hersenpan.
Oh ja, dat werd lachen.
Riskant – maar zó de moeite waard.
‘Oké dan.’ Hij sloeg zijn armen om de twee jongens heen. ‘Ik ben jullie man. Alles voor een goeie teamspirit hè?’ Hij grijnsde breed.
Waarschijnlijk werd dit een social suicide. Maar ach. Daar lag hij niet wakker van.
Eerst moest hij dat meissie maar opzoeken. Hij trok zijn armen terug en wreef in zijn handen. Misschien stemde ze wel met een romantische picknick in, als bedankje voor het redden van haar nachtrust.

Every villain is a hero in his own mind.

Studieobject 7223

Op het moment dat hij Vienna Yrla zijn wang zag kussen, knapte er iets in hem. Een soort gif verspreidde door zijn aderen en hij wist direct dat hij Yrla intens haatte op dit moment. Hij moest met zijn tengels van Vienna afblijven, dat moest. Hoewel hij wist dat het op zijn gezicht te zien was, kon hij het niet wegstoppen. De grijns op Yrla zijn gezicht vertelde hem dat hij iets uitgevonden had, al kon 7223 niet bedenken wat. Zijn blik ging naar Vienna, die langs de tafels heen liep alsof er niets gebeurd was. "Goed," iedereen draaide zich om naar de professor voor de klas, die tot dat moment verdacht stil was geweest. "Op deze manier kunnen we de les niet vervolgen. Jullie mogen gaan. Ga iets nuttigs doen met het kwartiertje dat je nog hebt. Dames, jullie blijven even." 7223 gooide zijn tas over zijn rug en keek naar de jongen achter hem, die wonderbaarlijk was verdwenen. Was Adam niet hier? Ietwat bezorgd keek Michiel de klas rond, maar hij zag de jongen echt niet. Achter de rest, en ver uit de buurt van Yrla, volgde hij de anderen de klas uit. Zou hij hier blijven wachten op Vienna of zou hij op zoek gaan naar Adam? Even keek 7223 onzeker achterom. Hij zou wel gaan zoeken naar Adam, Vienna zou hij wel spreken tijdens het kauwgom krabben.

[ bericht aangepast op 3 maart 2020 - 15:13 ]

It's never gonna happen, Guys.

Adam

Adam wist niet hoelang hij al bij de wasbak stond. Zijn vingers waren om het witte steen verkrampt en hij voelde zoute sporen op zijn wangen. Hij probeerde zich streng toe te spreken dat hij zich aanstelde, maar daardoor voelde hij zich alleen maar rotter. Toen de deur openging keek hij verschrikt over zijn schouder, bang dat het een van zijn klasgenoten was die een rotopmerking zou komen maken. Toen hij zag dat het Michiel was, sloeg hij zijn ogen neer. Hij wist niet wat hij erger vond.
‘Gaat het wel?’ klonk het aarzelend.
Adam beet gefrustreerd op de binnenkant van zijn wang. Nu kon hij nog zien dat hij gehuild had ook. Wat een huilebalk was hij. ‘Jawel,’ mompelde hij. ‘Ik – voel me niet zo lekker, dat is alles.’

Every villain is a hero in his own mind.

Studieobject 7223

Hij loog... 7223 kon het aan zijn gezicht zien dat de jongen gehuild had. Het ging niet, maar Adam leek niet van plan het te vertellen. Waren ze geen goede vrienden dan? Of zou het te maken hebben met het feit dat ze nog maar zo kort vrienden waren. "Je weet dat je me alles kan vertellen, he?" probeerde hij. Hij wist niet zeker of hij de arm van Adam aan moest raken of niet. Of dat hij nog meer sussende woorden moest geven. Hij had werkelijk waar geen idee hoe dit troosten werkte, hij had het ook nog nooit gedaan. "Sorry," zei hij dan ook.

It's never gonna happen, Guys.

Adam

'Het is niet jouw schuld,' mompelde hij en hij veegde langs zijn ogen. Maar hij kon Michiel niet alles vertellen. Hij was veel te bang voor zijn reactie, hij wist zeker dat het hun vriendschap zou veranderen. 'Ik vind het moeilijk om erover te praten.' Hij haalde diep adem. 'Ik denk dat ik even naar mijn kamer ga, ik ben bang dat ik anders straks in de klas zit te huilen. Kun jij tegen de leraar zeggen dat ik me niet goed voel?'

Every villain is a hero in his own mind.

Croweater schreef:
Onyx

Onyx wreef kreunend over zijn slapen en leunde naar Jester toe. 'Serieus kerel, wat dóén wij in deze kneuzenklas?'

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Onyx

'Daar ga ik na natuurscheikunde maar wat mee doen,' zei Onyx terwijl ze de klas uitliepen. 'Gisteren speelde zijn gave op tijdens het viool spelen, dus ik heb in elk geval een aanknopingspunt. 8102 zou ook aan de slag gaan en proberen haar visioenen tijdens het tekenen op te roepen, maar ik moet nog even horen of ze dat ook nog echt serieus geprobeerd heeft. Kneus is er in elk geval in geslaagd om zichzelf weer langer te maken, dus het ziet er naar uit dat hij de goede kant op maakt.' Hij keek zijn vriend even aan. Ze mochten de afgelopen dan wel rivalen zijn geweest, maar hij was blij dat ze nu een team vormden. 'Dat was mooi werk.'

Every villain is a hero in his own mind.

Studieobject 7223

"Ja, n- natuurlijk. Als je dat wil. Ik kom na het nablijven bij je kijken oké?" Ietwat ongemakkelijk liep de jongen weg van Adam. Had hij hem eerder iet moeten af kappen? Misschien was het wel super belangrijk wat Adam hem had proberen te vertellen en hij had hem afgekapt voor de les... "T- tot straks." Met een naar gevoel in zijn buik liep de jongen weg van Adam in de richting van de volgende les.

It's never gonna happen, Guys.