• Animal hotel      [16+]
    Rollen            Praat            Speel
    @Liesje



    De grootstad Nixton wordt geteisterd door geweld en criminaliteit. Onder de grote, felle neonlichten en tussen al de toeristische trekpleisters in loert het gevaar. Niet enkel in de donkerste steegjes, maar ook in de luxe en het rijke nachtleven.
          Animal Parade is de invloedrijkste bende van het moment: in enkele jaren uitgegroeid van een groepje pooiers tot een heel imperium in de drugs- , wapen- en mensenhandel. Zowat overal hebben ze wel iets te zeggen, er is geen tak in de criminaliteit die ze onberoerd hebben gelaten, en toch blijft de top totaal onaanraakbaar. Of toch tot nu.

    Nothing could kill me like you do
    Herwerking van Animals & Hotel Aphrodite

    Op de ochtend van zondag 15 maart, net voor de lente begint, wordt het lijk gevonden van Mason Kingsley (26), doodgeschoten en achtergelaten in een van de kamers van Hotel Aphrodite: luxebordeel, nachtclub en dé uitvalbasis van Animal Parade. De jongeman stond zelf hoog aangeschreven in de bende en zijn dood, in het midden van hun thuis, is een zware klap voor de bende. Is dit het begin van hun einde?

    ⋅⋅⋅⋅⋅      DISCLAIMER
    Deze RPG is [16+]: seks, geweld, drugs, donkere gedachten etc. zijn zeker toegelaten en zullen waarschijnlijk ook aan bod komen. Mocht je zelf te maken hebben gehad met iets wat hier aan bod komt, dan wil ik je als eerste al mijn steun aanbieden. Het raakt me oprecht dat je dat hebt moeten meemaken en ik hoop en geloof in jou dat je het leven krijgt dat je verdient. Ten tweede is het misschien een beter idee om hier dan niet veel verder te lezen.
    Het is allerminst mijn bedoeling om welk van deze onderwerpen dan ook te romantiseren. Criminaliteit in deze vorm en mate is afschuwelijk en onmenselijk, en er bestaat geen enkel excuus voor. De vrouwen in dit topic worden verschrikkelijk behandeld en verdienen stuk voor stuk een beter leven. In geen enkel opzicht wil ik misbruik en mishandeling romantiseren of goed praten, en ik keur dit in elke vorm af. Hell, ik sta op de eerste rij om er recht tegenin te gaan.
    Daar komt dan ook bij dat dit fictie is. Dat het niet verboden is om over deze onderwerpen te schrijven en re RPG'en, en het lijkt me dan ook enorm interessant om verschillende aspecten ervan te zien verschijnen. Ik zie het graag wat realistisch, en niet in de stijl van fifty shades of cringe (geen aanval op de boeken en de fans van de boeken, gewoon een woordgrapje!), maar het is en blijft fictie. De deelnemers schrijven vooral wat zij willen en hoe zij het zien, en dit is allemaal bedoeld om plezier te vinden in het schrijven en lezen van de posts.
    teksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekst

    ⋅⋅⋅⋅⋅      BENDE
    De bende is begonnen als een naamloze pooierbende die jonge meisjes in hun macht kreeg, om ze vervolgens uit te buiten en te verkopen. Er was toen niet zo heel veel structuur en zowel de jongens, als de meisjes kwamen en gingen. Pas de laatste 5 jaar is er structuur en hiërarchie ontstaan, en sindsdien is de bende enorm gegroeid. Ze houden zich met van alles bezig, maar in het hotel is (luxe)prostitutie en drugs nog altijd de hoofdbezigheid.

    DE MASKERS
    Je herkent de leden van de bende aan hun dierenmaskers (vandaar ook de naam). Deze zijn erg hightech, zodat ze niet zomaar afvallen, niet de zwaar zijn, de stem eventueel wordt vervormd, etc. Alle maskers van hetzelfde dier zien er hetzelfde uit en zijn een grijzig wit, maar de eigenaars zijn vrij om deze aan te passen. Het is ook volledig vrij te kiezen in hoeverre je je eigen identiteit beschermt, maar als je van uit de bende spreekt, moet je het masker dragen. Daartegenover staat dan ook dat als je iets doet wat de bende niet goedkeurt met het masker aan... Wel, dat mag je zelf invullen.
    The lion, the wolf and the pig
    De drie (mannelijke) leiders van de bende zijn degenen die vijf jaar geleden begonnen zijn met het uitbreiden van hun macht en de hiërarchie in de bende brachten. Ze zijn de eigenaars van het hotel en er dan ook nog altijd goed mee bezig. Ze hebben elk hun eigen taken, maar werken goed samen om alles in goede banen te leiden. Natuurlijk hebben ze ook heel wat mensen onder hen die ook heel wat te zeggen hebben en vaak ook in associatie werken, en niet perse in opdracht van.
          Naar de buitenwereld toe lijken ze ook elk hun eigen karakter en taak te hebben: de ene de grote leider (ik heb hier zelf een idee voor, dus ik ga even zien) (pig), de andere de onderhandelaar (lion), de derde de vuisten (wolf). Ook zonder masker houden ze zichzelf echter bezig met hun meisjes en andere handeltjes in het hotel.
          De rest van de bende is opgedeeld in twee grote groepen: the rabbits (konijnenmasker) en the cats (kattenmasker).

    The rabbits
    De konijnen of the rabbits zijn de brute kracht van de bende. De straatschoffies die de stad echt terroriseren. In heel de stad zijn ze ondertussen met duizenden, waar ze overvallen plegen, het vuile werk doen bij de deals en een acute dreiging zijn.
          In het hotel zijn ze ook eerder de jongens die zich bezighouden met het grove geweld. Ze zijn de dreigende spierbundels die op de eerste rij staan om te zien of alles wel netjes verloopt. Ze houden zich vooral bezig met de meisjes, drugs, wapens etc.
          Dit wil natuurlijk niet zeggen dat het allemaal domme krachten zijn. De meesten in de hogere rangen hebben wel een goed brein in hun hoofd zitten en weten dat te gebruiken ook. Ze werken nauw samen met de leiders en de cats, en zullen sommige skills zeker ook zelf kunnen.

    The cats
    De katten of the cats zijn de maatpakken en stropdassen van de bende. Ze zijn meer bezig achter de schermen en gebruiken minder makkelijk en minder vaak grof geweld. Ook van hen zijn er zeker wat honderden verspreid over de stad, waar ze zich bezighouden met afpersen, fraude en het witwassen van de buit.
          In het hotel zelf zitten zij ook gemakkelijk meer achter de schermen. Ze zorgen voor de IT en onderhouden de contacten met hoogstaande en vooral superrijke klanten. De hoogste top is echter nog steeds afkomstig uit de pooierbende en het is dan ook niet vreemd dat deze cats zich ook nog bezighouden met hun meisjes.
          Dit wil natuurlijk niet zeggen dat de cats allemaal omhooggevallen ijdeltuiten zijn. Ze zijn niet vies van geweld en kunnen prima hun eigen zaakjes regelen. Ze werken nauw samen met de leiders en de cats, en zullen sommige skills zeker ook zelf kunnen.

    Het belangrijkste onderscheid is vooral naar de buitenwereld toe: staat er een cat voor je deur, dan is onderhandeling nog mogelijk of ben je al je geld kwijt. Staat er een rabbit voor je deur, bereid je dan voor op een bezoekje aan het ziekenhuis. In de hoogste rangen van de bende is dit onderscheid er wat minder, of toch onder elkaar.

    ⋅⋅⋅⋅⋅      HOTEL
    Hotel Aphrodite is geen echt hotel, maar bestaat uit twee componenten:
    Een luxueus bordeel, bedoeld voor de hoogste klasses in de maatschappij, en een nachtclub voor rijke jongeren die zich een avondje van niets willen aantrekken, en los gaan met drank, drugs en meisjes.
    tekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteks
    Kelder
    De kelder is verdeeld in twee delen, die elk te bereiken zijn met aan aparte trap. Er is geen doorgang tussen de twee delen.
          In het eerste deel is er een luxueus zwembad, met enkele jacuzzi's en een sauna te vinden. De ruimte kan afgehuurd worden voor privéfeestjes en op vrije dagen amuseren de jongens hier zich ook wel eens. Met toestemming mogen de meisjes hier ook gebruik van maken.
          In het tweede deel, aan de straatkant van het hotel, is de nachtclub. Er zijn twee dansvloeren, elk met hun eigen bar. De ene vloer is het werkterrein van de meisjes en daar staan ook meer zetels en andere zitmogelijkheden, als wel een klein podium en enkele metalen palen. De andere dansvloer is echt het feestterrein voor de klanten die zich een avondje komen uitleven op drank en drugs.

    Gelijkvloers
    De belangrijkste ruimte op het gelijkvloers is de 'lobby'. Het hotel is geen echt hotel waar je dagen kan verblijven met eten en entertainment, maar het is wel mogelijk om kamers te huren voor één of enkele nachten. Deze worden exclusief gebruikt voor de elite die hun avontuurtjes met de meisjes in stijl, luxe en discretie willen beleven. De lobby is dan ook niet gewoon een aanmeldpunt, maar bestaat eerder uit een rustigere en chique zitruimte, met een kleine, aantrekkelijke bar en de dames die op dat moment beschikbaar zijn voor de elite.
          Naast de lobby zijn er ook nog enkele zalen beschikbaar voor privéfeestjes en andere gelegenheden. Er is ook een keuken, die niet voorzien is op grote feestmalen, maar wel het ontbijt en de 'hapjes' verzorgt voor de klanten. Al het eten is roomservice.

    1ste verdieping
    Op de eerste verdieping bevinden zich de werkruimtes van de meisjes. Dit zijn kleine, maar stijlvolle en comfortabele kamers met elk hun eigen douche. Er zijn er een 15-tal. Deze zijn niet beschikbaar voor overnachtingen, maar staan in functie van de klanten uit de nachtclub die voor wat extra geld meer services van de meisjes vragen. Tijdens de nachtdiensten staan er altijd mannen discreet en professioneel in de gang om de betalingen te ontvangen. Meestal zijn dit bendeleden in een wat lagere rang.

    2de & 3de verdieping
    Op de 2de en 3de verdieping zijn de grotere en luxueuzere kamers van de gasten die deze op voorhand een nacht of enkele nachten boeken. Er zijn er een twintigtal en ze verschillen een beetje qua grootte en luxe, naargelang de prijs. Bij elke kamer komt standaard 1 meisje voor de nacht ter beschikking. Meer vrouwelijk 'genot' is zeker ook een optie, opnieuw voor een bepaalde prijs.

    4de verdieping
    Op de vierde verdieping is de werkruimte van de bende. Deze verdieping is afgesloten en alleen bereikbaar met speciale sleutels en wachtwoorden. Hier maakt de top hun plannen, regelen ze hun IT en andere zaakjes, en komen ze samen om alles te bespreken. Het is niet bereikbaar voor de meisjes, enkel de top heeft toegang tot.

    5de - 7de verdieping
    Dit zijn de slaap- en leefruimtes van de inwoners van het hotel: de jongens en de meisjes. De jongens hebben een 10-tal kamers op de 5de en een deel van de 6de verdieping. Zij liggen alleen, of wanneer ze dit willen, met twee op een kamer. De kamers zijn ruim en luxueus, met elk hun eigen badkamer en eigen indeling. Zij elk op een eigen verdieping: 5, 6 of 7.
          De kamers van de drie topleden zijn nog een tikkeltje groter en hebben ook elk een kleine leefruimte.
          De 15-tal kamers van de meisjes verschillen niet heel veel van die van de jongens, maar zij liggen met 3 of 4 op een kamer, en hebben minder spullen en luxe. Ook zij hebben per kamer een eigen badkamer. Zij liggen vooral op de 7de en ook een deel op de 6de verdieping.
          Op het einde van elk verdiep is een kleine leefruimte: de 5de is vooral voor de jongens, de 6de is meer gezamenlijk, en op de 7de is het iets kleiner, en meer voor de meisjes. Om enig comfort in hun leventje te geven, mogen ze met die ruimte doen wat ze willen, zo lang het schoon blijft. De meeste jongens laten zich er niet snel zien, tenzij ze iemand of iets nodig hebben.

    Onderhoud & personeel
    De meisjes zorgen overdag voor de schoonmaak van het hotel, maar verder is er ook wat personeel van buitenaf: mensen die het geld nodig hebben en zich bewezen hebben discreet te zijn. Vaak zijn dit bendeleden of mensen met associaties, maar er zijn ook heel wat onschuldige personeelsleden. Zij komen echter enkel overdag in het hotel werken.
    ⋅⋅⋅⋅⋅      NIXTON
    De stad Nixton is een fictieve stad in de Verenigde staten, ergens in Maine. Het is vergelijkbaar met New York en Chicago, en is niet enkel gekend voor haar toeristische trekpleisters en luxe nachtleven, maar ook voor de corruptie en natuurlijk de bende.


    ⋅⋅⋅⋅⋅      MASON
    Mason Kingsley was 26 jaar op het moment dat hij stierf. Hij behoorde tot één van de eerste rabbits en had dan ook een hoge rang binnen de bende. Hij had 1 meisje in het hotel zitten op het moment van de moord, en hield zich verder graag bezig met drugszaken.
          Qua karakter was hij niet altijd de gemakkelijkste. Hij was niet dom, helemaal niet, maar dacht niet altijd even goed na voor hij iets deed. Hij was opvliegend, sadistisch en een tikkeltje narcistisch. Hij was echter ook loyaal en trouw, en beschermde zijn meisje tegenover anderen - al had ze vooral bescherming tegenover hem nodig. Hij stond klaar voor zijn vrienden en voor de bende, en was altijd wel in voor een vrolijke avond. Hij had een aanstekelijke lach.

    Just survive somehow
    ⋅⋅⋅⋅⋅      ROLLEN
    MEISJES - 7
    Vrouwelijke bendeleden bestaan, maar komen eigenlijk niet erg hoog. Het kan wel zijn dat een meisje dat al lang meedraait meer privileges heeft gekregen en uiteindelijk een soort van plekje in de bende heeft gekregen, maar ze zal altijd moeten knokken voor dat plekje. En dit zijn er niet veel.
    • Naam
    • Leeftijd (16 - 25)
    • Innerlijk
    • Uiterlijk
    • Geschiedenis (hoe in het hotel: verliefd geworden, chantage, geweld, ontvoering...)
    • Extra
    • Relaties (welke pooier)

          Virago - Dani Reina Verdad - 25 - Juve - 2
          Reeses - Luna Margaret Hale - 19 - Juve - 4
          Luftmensch - Mila Addison - 24 - Ravi - 3
          Serotin - Inez Elizabeth Castillo - 22 - Roman - 3
          Klaus - Evelyn "Evie" Kay - 23 - Pooier - 4
          Millay - Montana "Bambi" Byrd - 21 - Ty - 4
          Velns - Naam - Leeftijd - pooier - pagina
    JONGENS - 7
    Alle mogelijke ideeën die je maar kan bedenken: bring 'em on. De meesten zullen gewelddadig en agressief zijn, maar probeer er wat afwisseling in te maken. Soms maken de kleine dingetjes een personage al uniek. Ook andere ideeën qua rollen, zoals infiltranten of zo, zijn welkom om te bespreken!
    • Naam
    • Leeftijd (20 - 30)
    • Masker (cat, rabbit, 1 van de 3)
    • Innerlijk
    • Uiterlijk
    • Geschiedenis
    • Extra
    • Relaties (welke meisjes)

          Luftmensch - Juvenalis Pipindorio - 27 - Pig - 4
          Woundmate - Ravi Rios - 29 - Lion - 3
          Darby - Tyron Price - bijna 29 - Wolf - 2
          Mandolorian - Roman Damario Sanchez - 27 - Rabbit - 2
          Balloo - Naam - Leeftijd - Cat - pagina
          Preservation - Ace Brennan - 27 - Special kitty - 4
          Velns - Naam - Leeftijd - pooier - pagina
    teksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekst
    BEGIN
    Het is zondag 15 maart. Het hotel is vandaag erg rustig. Er waren maar enkele klanten die waren blijven overnachten, en die zijn allemaal vertrokken. Het is 11u. 's ochtends, de club is nu zo'n 6 uur dicht en de meesten worden stilletjes aan wakker. Kies maar wie Mason vindt (: Die avond is de club normaal dicht (elke zondagavond), maar het 'hotel' wel nog open. Dit is een beetje een rustdag voor iedereen, tenzij die nog taken buiten het hotel en de club heeft. Er worden ook klusjes en dergelijke gedaan, maar op zich valt dat mee omdat er ook extern personeel is.

    ⋅⋅⋅⋅⋅      REGELS
    • Quizlets huisregels
    • 16+ is toegestaan, in welke vorm dan ook. Geef het misschien wel eventjes aan met een trigger-waarschuwing.
    • OOC & relaties & onzin in praattopics
    • Bij ruzie: wees rustig, denk na over wat je typt en probeer het niet over de topics te smeren. Als het niet met jou te maken heeft, probeer je dan niet te moeien. Vraag eventueel vriendelijk om dit niet in de RPG op te lossen. Heb respect voor elkaar en dan komt het vast wel goed!
    • HAVE FUN!! YOU MUST!! RAUWTCH!!

    [ bericht aangepast op 16 maart 2020 - 22:38 ]


    Mijn brein breint zoals het breint.

    Roman Damario Sanchez
    27 • Rabbit • Outfit > Black jeans and shirt • With Dani & Juve > Inez


    "Ik denk het, maar ik ben niet zeker. Stuur de volgende keer meteen wat er scheelt, wil je?" Ik knik en zucht diep, terwijl ik ondertussen weer naar de tafel loop en weer een glas inschenk. Op dit tempo zal de fles wel heel snel leeg zijn, nu was het sowieso een voordeel dat ik er goed tegen kon maar toch. Ik kijk op mijn telefoon en denk na, terwijl ik met een half oor luister naar de andere twee in de kamer. Wellicht moest ik maar wat andere rabbits inschakelen, dat zou het allemaal wat makkelijker en sneller maken. We zijn nou eenmaal gewend het vuile werk te doen, waar dit soort dingen helaas ook onder vallen. Na al die jaren is het nog altijd mijn minst favoriete taak.
    "Je hebt Ravi en Ty nog niet gezien dan? Ace is er nu mee bezig. Het hotel sluit deze nacht best volledig, niet enkel de club. We zullen enkele klanten moeten afbellen, maar goed. We houden het nieuws waarom best nog even binnen, we hebben onze reputatie hoog te houden." Ik kijk weer op en kijk naar Juve. ''Ty wel, kort. Ravi heb ik niet gezien.'' zeg ik en breng het glas kort naar mijn lippen. Dan knik ik. ''Ja, dat zal wel het beste zijn denk ik zo..'' mompel ik en laat kort een hand over mijn gezicht gaan. ''I'm on it.'' zeg ik dan en sla het beetje drank dat ik had achterover. Ik knik de twee nog kort toe en loop dan mijn kamer uit.
    Let's take care of business. Hoewel... Ik zie een maar al te bekende verschijning op de gang en ik hou mijn hoofd wat schuin. My girl... Bijna automatisch krult een lichte lach op mijn lippen en binnen een paar passen sta ik achter haar, waarna mijn arm om haar middel krult. ''My my.. Eindelijk zie ik iets goeds deze ochtend..'' fluister ik en druk een kus op haar haren. ''Waar ga je heen cariño?''

    [ bericht aangepast op 24 maart 2020 - 15:47 ]


    El Diablo.







    Dani Reina Verdad

    "I knew my innocence was lost when I realised I was no longer afraid of the darkness surrounding me. .
    Instead, I discovered, I fear the darkness that hides inside me."

    • Twenty-five • Bedroom • Mason —> Roman & Juve •

    Half kreeg Dani maar mee wat Juve tegen Roman zei, en of deze direct weer terug reageerde op zijn beurt. Nu het bonzen van haar hart haar gehoor had bereikt moest de brunette voor een paar seconden haar ogen sluiten om een duizeling te voorkomen.
          "Dani."
    Sussend rolde haar naam over Juve' lippen heen, terwijl hij iets dichterbij haar kwam. Haar blik schoot over zijn gezicht heen — peilde zijn uitdrukkingen en trachtte opnieuw de kalmte over te nemen, ditmaal van Juve. Ze smeekte zacht en reageerde op een geheel instinctieve manier om de andere er van te verzekeren dat ze Mason enkel en alleen gevonden had. De angst dat ze beschuldigd zou worden kwam puur voort uit het besef dat ze hem als eerste had gevonden, tezamen met dat ze opnieuw ongevraagd een kamer binnen was gegaan die één van de jongens toebehoorde — haar grootste zorg was echter het beeld dat ze niet weggedrongen kreeg.
          "Hé, hé, rustig. Je hebt niets verkeerd gedaan. Ik ben niet boos op je. Je bent veilig."
    Eens Juve vrijwel meteen bij haar was komen staan, pakte hij een van Dani's handen vast. De brunette beefde nog steeds en ze klemde als vanzelf haar vingers dan ook stevig om zijn hand, in de hoop dat het trillen op deze manier zou stoppen.
          Veilig. Ze was veilig had Juve gezegd. Dat had hij vooral in het begin vaak tegen haar gezegd. Ergens twijfelde Dani daar dan ook geen seconde aan, dit omdat de brunette heel goed wist dat alle jongens hier in het Hotel er voor zorgde dat hun meisjes veilig bleven. Dat had haar eigen ervaring de afgelopen vier jaar wel laten zien. Echter, nu leek het zo even niet te voelen.
          "Het is een van jullie," hoorde ze zichzelf zeggen — alsof ze daar bijna alles mee wilde verklaren, of in ieder geval voor een deel. Haar blik gleed van Juve kort naar Roman, alvorens deze weer terug gleed naar de jongen voor haar. Zij hoorden ongenaakbaar te zijn in deze wereld. Naïef misschien, want Dani wist uiteindelijk wel beter dan dat, maar het was een beeld dat zich onbewust door de jaren heen zo gevormd had.
          Haar borstkas trok pijnlijk samen. Dat het Mason was geweest raakte haar als persoon in kwestie niet, tenslotte waren er maar weinig meisjes hier die vrolijk met hem wegliepen, maar het had ook iemand kunnen zijn waar Dani wél iets omgaf.
          Opnieuw glijdt haar blik over Juve heen, die zich op zijn beurt weer tot Roman weet te richten zonder ook maar één stap bij haar vandaan te doen. Wederom trok haar borst pijnlijk samen. Dani ademde beverig in en uit, dwong zichzelf om de eerste stap te zetten door uit haar bevroren toestand van de muur te komen en zocht de nodige toenadering bij Juve.
    Hij kende Dani door en door — van de meeste fijne trekjes in haar gezicht, tot het onstuimige in haar karakter, vanuit het verleden wat ze samen deelden. Roman ging haar met zijn afleiding niet helpen, omdat Juve uiteindelijk degene was die ze het hardste nodig had.
    Dani zag hoe Roman de kamer verliet, wilde hem nog iets zeggen omdat hij wel de eerste was die haar opgevangen had en gepoogd had de juiste afleiding met haar te vinden, maar vond de juiste woorden niet voordat hij daadwerkelijk weg was.
          Heel even haalde ze daarop haar hand uit die van Juve, drukte met de vingers van haar beide handen op haar slapen en liet uiteindelijk haar nog trillende lichaam tegen dat van Juve aankomen. Dani snoof zijn geur op, welke haar altijd vertrouwt zou blijven, en probeerde op deze manier de koperen geur van het bloed kwijt te raken.
          "Het gaat niet weg," mompelde ze onder haar bevende ademhaling door — meer tegen zichzelf dan wie anders — doelend op dat ene beeld wat nog te vers was. Haar vingers groeven zich in haar haren terwijl Dani haar voorhoofd op de naakte huid van Juve's borstkas liet rusten, hopende dat het kalmere ritme van zijn hartslag het hare overwon en ze haar vallende paniekaanval te baas werd.

    [ bericht aangepast op 24 maart 2020 - 18:12 ]


    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    Inez Castillo
    Some girls are just made of sugar and spice and everything nice


    Roman's girl • with Mila / Ravi > Roman • in front of Mila's room





    ♡ ♡ ♡

          Ze hoort Mila wel, maar haar donkere ogen lijken met geen mogelijkheid van Ravi weg te willen kijken en dan heeft ze de deur dichtgetrokken — haar wangen twee warme konen waarin ze haar hartslag kan voelen kloppen. Inez sluit haar ogen, ademt een paar keer diep in om tot bedaren te komen en draait zich dan terug de gang in. Hopelijk geeft het tripje naar de keuken en weer terug haar genoeg respijt om haar gezonde verstand te hervinden en haar ruggengraat op te pakken, die ze haast wel ergens heeft moeten laten vallen.
          De donkerharige jongedame heeft echter nog geen twee stappen gezet voor zich een arm rond haar middel krult. Inez springt bijna letterlijk, voelt haar eindelijk gekalmeerde hart meteen weer overslaan wanneer de bekende stem haar tegemoet komt, ‘My my... Eindelijk zie ik iets goeds deze ochtend.’ Roman.
    Hij kust haar haren, waardoor ze zich maar al te goed realiseert hoezeer hij boven haar uit torent, maar besluit zich dan toch zo goed en kwaad als dat lukt om te draaien. Ze heeft hem nog altijd liever voor zich, waar ze hem kan zien. De geur van alcohol doet haar mond automatisch droog worden. Hoeveel heeft hij gedronken?
          ‘Waar ga je heen, cariña?’ wil hij weten, zijn ogen glinsterend op haar neerkijkend. Ze slikt, haar gezicht enigszins gekanteld om hem aan te kunnen kijken.
          ‘Naar de keuken, ik heb ontbijt gemaakt. Voor Mila.’ Ze weet beter dan zich los te maken uit zijn greep, hoe liefkozend ook. ‘Ik bedoel, ik heb ontbijt gemaakt voor iedereen, maar ik heb een bord naar Mila gebracht,’ verduidelijkt ze, haar hand richting de gesloten slaapkamerdeur bewegend. Wanneer ze klaar is met haar knuddige uitleg, neemt ze hem voor het eerst pas echt in zich op.
          ‘Zware ochtend?’ vraagt ze terug, niet in staat haar nieuwsgierigheid te bedwingen. Ze heeft hem enkele dagen proberen te ontlopen, maar ze kan zich niet herinneren dat hij er vaker zo grim heeft uitgezien.


    Feel the fire, but do not succumb to it.

    Roman Damario Sanchez
    27 • Rabbit • Outfit > Black jeans and shirt • With Inez


    Ze draait zich om in mijn armen en ik grijns lichtjes naar haar. ‘Naar de keuken, ik heb ontbijt gemaakt. Voor Mila.’ Ik haal mijn wenkbrauwen wat op. Voor Mila? Ik ken haar kookkunsten onderhand en het is een van de betere manieren om wakker te worden vind ik zo. Hoezo alleen voor Mila, dan mag ze heel snel de keuken inwandelen om meer te maken.
    ‘Ik bedoel, ik heb ontbijt gemaakt voor iedereen, maar ik heb een bord naar Mila gebracht,’ verduidelijkt ze dan en ik knik lichtjes. ''Dat klinkt al een stuk beter..'' mompel ik en laat mijn blik kort over haar heen gaan. ‘Zware ochtend?’ vraagt ze me dan en ik kijk weer op in haar ogen. ''Zie ik er zo slecht uit?'' vraag ik haar. ''Dat is een manier om het te beschrijven.'' zeg ik vervolgens met een kort lachje, al klinkt het eerder sarcastisch dan geamuseerd. Verder hoefde ze ook niks te weten, zoals ik al eerder zei... De andere meiden op de hoogte stellen zal enkel zorgen voor chaos. Plus, Inez heeft belangrijkere zaken aan haar hoofd. Zoals dat ontbijt voor mij regelen op dit moment.
    ''Maar ik weet zeker dat jij mijn ochtend wel beter kan maken.'' zeg ik dan en ik leg een hand op haar onderrug. Dat kon meerdere dingen betekenen natuurlijk, al moet ik eerlijk bekennen dat ik vooral aan het ontbijt denk momenteel. I'm starving.. Hoe erg ik ook van drank hou, het is misschien niet de beste manier om de dag te beginnen. Misschien.. Ik begeleid haar naar de keuken en neem hier plaats, waarna ik mijn blik weer op haar richt. ''Dus, wat staat er op het menu?''


    El Diablo.

    A C E - B R E N N A N
    I must also have a dark side if I am to be whole





    His Room — Malikah — 27 Years Old — Police Detective — Black Cat

          De frons die ontstaat op haar gezicht moet eigenlijk al een besef teweegbrengen, maar deze blijft in eerste instantie uit bij Ace. Het vernauwen van haar ogen ontgaat hem niet en doet zijn opnieuw gemaakte fout nog net dat stukje dichter bij ontdekking komen. Het is echter pas wanneer Malikah opspringt dat het hem daagt dat hij wederom hele verkeerde ideeën in haar hoofd heeft geplaatst, haar hele houding iets wat onder het kadertje verweer valt.
          Haar actie brengt haar lichaam bijna tegen de zijne, waarbij de zwarte lokken die door de beweging naar voren springen zijn neus teisteren met de geur van haar shampoo. Zijn ogen focussen zich razendsnel op de details van haar gezicht, nu deze op slechts een fractie van de zijne is; de lengte van haar wimpers, de moedervlek links boven haar lip en vervolgens de cupidoboog van genoemde lippen zelf. En dan is ze weer van hem weg gestapt, zo snel mogelijk buiten zijn bereik en met een blos op haar wangen die haar er — heel eerlijk gezegd — gezonder uit doet zien dan zoeven.
          "Zijn we klaar?" werpt ze hem toe op een scherpere toon dan hij van wie van de dames dan ook gewend is. Zelf lijkt ze hier van te schrikken en bevochtigd nerveus haar lippen, alvorens een poging te doen haar felheid te verzachten met haar zachter gesproken; "Of is er meer?"
          Het is niet zozeer haar toon of houding die hem zijn kaak aan doet spannen, als wel het feit dat hij haar nu al twee keer heeft doen denken dat hij seksuele bedoelingen heeft, waar dat niet het geval is. Het doet hem zich afvragen of het komt door de gehele situatie waarin ze leeft, of omdat ze hem zodanig als een monster ziet dat ze denkt dat hij dat zomaar zou doen, zonder haar toestemming. Alsof hij een klant is die heeft betaald en nu gewoonweg zijn zin met haar kan hebben. Hij begrijpt dat zijn reputatie hier geen goede kan zijn, maar had het in dit opzicht niet zo zeer verwacht.
          "We zijn verre van klaar," bromt hij haar toe, niet weer de moeite nemend de situatie recht te trekken. Laat haar denken wat ze wil, het is wat het is. Hij heeft er nooit iets om gegeven hoe anderen hem zien en vraagt zich af waarom hij er bij haar überhaupt een gedachte aan vuil heeft gemaakt. "Ga zitten of blijf staan, maar één stap richting die deur en je zou willen dat ik je gewoonweg in mijn bed wil hebben."
          Hij draait haar de rug toe en loopt naar zijn bureau, er blindelings op vertrouwend dat zijn dreigement het gewenste effect heeft. Ze zou dom zijn al zou ze verwachten ver te komen en als er iets is wat hij met zekerheid over Malikah kan zeggen dan is het dat ze niet dom is. Ongestoord trekt hij een van de laden open, pakt er latex handschoentjes uit, gevolgd door zijn loepbril en een mondkapje. Zijn eigen DNA is er nu toch al te vinden, maar dat betekend niet dat hij hoeft te stikken in de lucht die er ondertussen hangt. Tijdens het uitvoeren van deze handelingen razen zijn hersenen voort in een poging ieder mogelijk scenario uit te kammen mocht hij haar zijn naam vertellen. Zijn rol binnen de organisatie, zowel als daarbuiten. Hij moet dit doen onder het verdringen van de drang deze gok te nemen puur om spanning te voelen, puur om een spel te maken van iets wat absoluut geen spel hoort te zijn.
          "Welke informatie wil ik van je?" vraagt hij bijna retorisch, de ondertoon iets spottend. Hij begrijpt dat ze zich zo snel mogelijk uit de voeten wil maken, maar snapt niet waarom ze gedacht heeft weg te kunnen komen nog voor er ook maar iets is besproken.


    Marrow deep, soul deep, essence deep

    Inez Castillo
    Some girls are just made of sugar and spice and everything nice


    Roman's girl • with Roman (Luna, Montana) • kitchen




    ♡ ♡ ♡

          Ze staart naar de grijns die om zijn lippen is verschenen terwijl ze zichzelf ervan probeert te overtuigen dat er helemaal niets aan de hand is. Roman knikt haar toe en laat zijn donkere ogen vrijelijk over haar gestalte dwalen, waardoor Inez zich er ineens sterk van bewust wordt dat ze enkel een grote trui met daaronder een t—shirt aanheeft en haar sneakers.
          ‘Zie ik er zo slecht uit?’ is het nietszeggende antwoord dat hij haar geeft, waardoor ze onbewust op de binnenkant van haar wang begint te bijten. ‘Dat is een manier om het te omschrijven...’ Duidelijk. Ondanks het warme geluid van zijn lach, waagt ze zich er niet aan door te vragen. Het is Roman die nog altijd al haar touwtjes in handen heeft en ze wil er niet achter komen wat er gebeurt wanneer hij besluit dat hij haar zat is.
          ‘Supuesto no, je ziet er goed uit,’ flapt ze eruit wanneer de stilte voor enkele seconden tussen hen in blijft hangen. Gelukkig lijken zijn gedachten elders te zijn, waardoor ze vooralsnog weet te voorkomen dat er nog meer nonsens over haar lippen naar buiten rolt.
          ‘Maar ik weet zeker dat jij mijn ochtend wel beter kan maken,’ zegt hij, een grote hand op haar onderrug plaatsend. De donkerharige latina voelt haar mond kurkdroog worden wanneer alle mogelijke scenario's bij die woorden aan haar voorbij flitsen. Desondanks sputtert ze niet tegen wanneer hij haar de gang door begeleid, naar beneden, weg van de slaapkamers waardoor ze bijna een zucht van opluchting slaakt.
          De keuken is een stuk minder vol dan eerst — enkel Montana en Luna zijn er nog in te vinden, merkt ze op, wanneer Roman zich aan de bar laat zakken, zijn ogen wederom verwachtingsvol op haar geplaatst. ‘Dus wat staat er op het menu?’
          Terug in de bekende, misschien zelfs vertrouwde, omgeving van de keuken voelt ze zich langzaam maar zeker opnieuw ontspannen terwijl ze de borden bekijkt die zijn achtergebleven. De koffie is misschien inmiddels wat afgekoeld, maar de rest ziet er nog prima uit. Blijkbaar slaapt iedereen écht uit op zondag — ze weet dat het anders allang op was geweest. De mannen hier eten alsof ze niet weten wanneer hun volgende maaltijd komt, hoewel Inez vooral voor de meiden probeert te koken — die het naar haar mening het meeste nodig hebben, en verdienen.
          ‘Cubaans ontbijt. Tenzij je liever iets anders hebt?’ Ze voelt haar mondhoeken voorzichtig de hoogte in krullen wanneer ze hem een bord voor houd. Ze zou zo weer trek krijgen. Om de koffie op te warmen, heeft ze één van de pannen alweer op het vuur gezet. Dat mag niet ontbreken. ‘Waarom proef je het niet eerst?’ Ze zet het bord neer en slaat haar armen dan afwachtend over elkaar.

    [ bericht aangepast op 25 maart 2020 - 13:25 ]


    Feel the fire, but do not succumb to it.

    Malikah El Masry
    Roman’s Girl      ♕      Believer      ♕      Fighter      ♕      Ace’s room w/ Ace


    "I know
    more than
    you think."


    Haar neus had sneller gereageerd dan Malikah zelf verwacht had, waardoor de aftershave die de man draagt nog altijd in haar neus te vinden is. In tegenstelling tot vele klanten ruikt hij fris, vooral niet heftig zoals Roman er soms van kan maken. Haast neutraal? Haar algehele verwarring van wat er allemaal gebeurd is zorgt ervoor dat de dame even niet weet hoe ze moet reageren, en wanneer ze haar eigen fout inziet doet ze een poging deze te verdoezelen. Haar ogen worden echter gauw richting zijn kaken gebracht, die zich opnieuw op elkaar klemmen.
          ‘We zijn verre van klaar,’ antwoord hij fel, waarna haar ogen opnieuw zoeken naar iets van goedheid achter zijn ogen. Niemand is zo doods als hij overkomt. ‘Ga zitten of blijf staan, maar één stap richting die deur en je zou willen dat ik je gewoonweg in mijn bed wil hebben.’ Bij het horen van “deur” glijden haar ogen er kort heen, maar bij het horen van zijn laatste woorden schieten ze direct terug, opnieuw vernauwd. De beledigingen vliegen haar om de oren, het is haast alsof ze bij een klant is. Ditmaal zijn het dan ook Malikah's kaken die elkaar elkaar klemmen, hoopvol dat haar eigen woorden achterblijven.
          Black Cat draait zich weg van haar, waardoor ze zijn postuur zo eens bekijkt, en hoeveel er ineens veranderd lijkt. Om haarzelf wat af te sluiten legt Malikah haar armen over elkaar, terwijl ze zijn handelingen zwijgzaam volgt met haar ogen. De voorwerpen die hij pakt doen haar hersenen spinnen. Ze veegt een pluk haar achter haar oor, terwijl ze in een bedenkelijke frons naar de voorwerpen staart.
          ‘Welke informatie wil ik van je?’ zijn woorden rukken haar uit haar gedachte, waardoor de ondertoon vooralsnog verborgen blijft voor Malikah. Om haarzelf stil te houden van enige sarcastische reacties grijpt ze kort naar het elastiekje om haar pols, en trekt ze er eenmalig aan voor ze deze loslaat — wat een zacht geluid hoorbaar maakt. Dit zorgt er echter voor dat ze haar mouw er weer overheen trekt, gezien het een donkerblauwe plek weet te verbergen die weer wat begon te drukken dankzij de elastiek.
          ‘Ik nam simpelweg aan dat je er nog op terug zou komen,’ brengt ze uiteindelijk zo neutraal mogelijk uit. Toch wint haar nieuwsgierigheid al snel. ‘Er is weer iets gebeurt, of niet?’ Malikah geeft een klein knikje richting de voorwerpen, voor ze nieuwsgierig ernaar kijkt — of hij nu haar kant op kijkt of niet. ‘Ik neem aan dat het daarover zal gaan?’ Opnieuw kantelt haar hoofd lichtjes, maar ditmaal schiet zelfs één van haar wenkbrauwen op. ‘Daarom ben…’ Opnieuw dwaalt haar stem wat af, gevolgd door het schudden van haar hoofd om opnieuw iets weg te wuiven. “Extra knorrig” zou nou niet echt goed staan om uit te spreken.
          Met trage, licht behoedzame passen, maakte ze haar weg richting het bureau, en grijpt ze naar het mondkapje — die ze vervolgens nadenkend door haar hand laat glijden. ‘Tenzij je alsnog mijn moord aan het plannen bent.’ Ondanks dat het bedoeld was als iets om de spanning in de ruimte wat te verminderen, weet ze zelf ook dat ze niet zozeer goed is daarin — humor is nooit haar sterkste kant geweest.


    I'm your little ray of pitch black.

    ⁎❅⁎      Mila Addison      ⁎❅⁎
    24      -      Her room      -      With Ravi      -      Outfit + Ravi's shirt

    This is tough, but so am I



    Het was maar goed dat Mila ook naar Inez en de deur had gekeken, of ze had zich alweer druk zitten maken met wat er allemaal op Ravi’s gezicht verscheen. Soms wist ze niet wat erger was: de onwetendheid bij zijn ijskoude masker, of precies kunnen aflezen wat er op zijn gezicht stond. Bij het horen van zijn lach, na haar vraag, besloot ze dat het tweede voorlopig erg aangenaam was. Ze stond er bewust niet bij stil of hij nu zo ontspannen was door haar, het eten of door Inez.
          ”Pequeña, je bent aandoenlijk als je iets onbekends tracht te begrijpen.” Ze stak haar kin wat verontwaardigd naar voren, maar zijn lach en plotse, goede bui waren aanstekelijk, waardoor ze haar mondhoeken niet in de juiste positie kreeg.
          ”Ik ben goed met cijfers, maar dit...” Ze gebaarde naar het eten voor zich, ook al kon ze zelf ook wel aardig koken. Niet magisch zoals In, maar wel lekker en gevarieerd. “En talen... Chinees voor me. Of jah, Spaans.” Ze haalde haar schouders op. Ze kon er ook niet aan doen dat haar brein zo selectief was. Maar nieuwsgierig was ze wel.
          ”Dit is café con leche — oftewel, koffie met melk. Echter, de koffie is heel sterk. En, dit,” legde hij uit. Ze rook de koffie inderdaad best fel, wat ze niet onaangenaam vond. “is een tostada.” Leergierig volgde ze zijn handelingen met haar blik, al kon ze het niet laten om hem met een opgetrokken wenkbrauw aan te kijken bij de kreun. Mannen.
          ”Het is een mengsel van geboterd brood, bacon, eieren en groenten. Eigenlijk is het een verrassing — je kan erin gooien wat je wil. Inez weet wat ze doet. Het is sowieso een stukje overheerlijke hemel.” Ze negeerde de jaloerse steek die ze voelde en knikte begrijpend. Brood waar je van alles bij gooide, check.
          Ravi brak een klein stukje van het brood af en doopte het in de koffie. Toen hij het voor haar mond hield, deed ze die braaf open. Quasi onschuldig hapte ze net dat klein beetje te ver, waardoor haar lippen over de toppen van zijn vingers gleden, terwijl ze hem even recht aankeek.
          ”En?” vroeg hij, op een manier die ze maar erg zelden in hem had gezien. Het was bijna... schattig? Niet bepaald een woord dat ze op Ravi zou plakken. Ze kauwde eventjes, slikte en glimlachte. Ondanks haar jaloezie, liet ze de bitterheid haar eerlijkheid niet verdoezelen. Ze wás ook echt niet zoals Rosalie, en ze zou het lieve gebaar van Inez – ondanks de vervelende timing – zeker niet vergeten.
          ”Heerlijk.” Ze brak zelf ook een stukje af en stak het in haar mond, voor ze het bord voorzichtig weer in zijn richting duwde. “Maar eet jij maar.” Ze porde hem zachtjes in zijn buik. “Je hebt het nodig,” grijnsde ze speels.


    Mijn brein breint zoals het breint.

    Roman Damario Sanchez
    27 • Rabbit • Outfit > Black jeans and shirt • With Inez


    ‘Supuesto no, je ziet er goed uit,’ had ze nog gezegd, iets waarop ik niet direct gereageerd had maar een tevreden grijns was kort op mijn lippen gevormd. Zo mocht ik het horen. Het duurt niet lang voor we in de keuken terecht komen waar ik plaats neem aan de bar. Mijn blik gaat voor een kort moment over de verschillende borden en ik knik lichtjes. Well, that looks good. Ik kijk weer op als ik Inez weer hoor praten. ‘Cubaans ontbijt. Tenzij je liever iets anders hebt?’ Ik kijk naar de kleine lach op haar gezicht en even verschijnt er ook een lichte lach op mijn eigen lippen. ''Nah, klinkt goed.'' zeg ik. Wist ik direct wat het allemaal inhield op dit moment, nee. Maar ik weet Inez nog te vertrouwen in de keuken.
    ‘Waarom proef je het niet eerst?’ stelt ze dan voor en ze zet het bord neer voor mijn neus. De geur die me tegemoet komt herinnert me eraan hoeveel honger ik eigenlijk had. Ik knik en neem een hap, waarna een weltevreden geluid over mijn lippen rolt. ''Dit, was heel erg nodig besef ik mij nu.'' zeg ik en ik kijk op naar Inez die ik een snelle knipoog stuur. ''Weet je, de liefde van de man gaat echt door de maag, en op dit moment kan ik je beschouwen als de liefde van mijn leven.'' lach ik dan en neem nog een hap. Ondertussen hou ik een stuk omhoog, haar kant op. ''Jij ook, cariño?''


    El Diablo.

    Ravi Rios

    •••

    Lion • @ Mila's • & Mila
          Wanneer Mila's lippen over zijn vingertop glijden, voelt Ravi opnieuw flitsen door zijn onderlichaam naar beneden schieten. Ditmaal worden de vurige gevoelens van lust overspoeld door honger — zijn maag luid hoorbaar knorrend. Grijnzend steekt Ravi zijn eigen vinger eveneens in zijn mond, Mila's oogcontact daarbij niet verliezend.
          'Heerlijk.'
          Ravi kijkt genietend toe hoe Mila's gezicht steeds verder oplicht.
          'Maar, eet jij maar — je hebt het nodig.'
          Grommend door de porrende vinger buigt Ravi zichzelf naar voren — het bord eten balancerend op zijn handen. Nogmaals weet zijn maag hardop te knorren, de geur van eten gestaag omhoog drijvend. Zuchtend neemt hij geconcentreerd Mila's overbekende gezicht in zich op — vage vegen van haar makeup van gisterenavond nog te zien.
          'We delen het.'
          Ravi breekt een stukje tostada af en stopt het langzaam in zijn mond, waarna zijn kijkers genietend sluiten. Willekeurig glijdt er opnieuw een gelukzalige kreun over zijn lippen — Inez' voedsel blijkt dat vaak bij hem uit te lokken. Ravi kijkt opnieuw naar Mila, een brede glimlach rondom zijn mondhoeken verschijnend.
          'Hierdoor zou je bijna vergeten dat Mason—'
          Direct na het beginnen van zijn woorden, valt Ravi stil — de rest ergens stervend in zijn mond. Het was de harde waarheid: hij was Mason daadwerkelijk vergeten, alsof hij niet dood was. Langzaam voelt Ravi zijn masker weer op zijn gezicht glijden — hard, kil en koud. Alhoewel hij contact had gelegd over het wegwerken van Mason, was hij niet naar de anderen gegaan. Nu had hij geen kennis van wie er vanaf wisten — waardoor roddels gemakkelijk konden ontstaan. Zometeen zou hij werk gaan moeten verrichten, lichamen verdwenen niet zonder hulp.
          Ravi plaats het bord op het nachtkastje naast Mila's bed — zijn eetlust vrijwel compleet verdwenen.
          Zwijgzaam brengt hij de mok koffie omhoog naar zijn lippen, de drank niet proevend wanneer hij een grote slok neemt. Mila is kortstondig volledig uit zijn gedachten — maar dan ziet hij haar minimaal bewegen. Fronsend kijkt hij terug naar haar gezicht, zichzelf bewust van zijn wegdrijven.
          'Excuses, dat had ik niet op moeten brengen.'
          Ravi haalt een hand over zijn gezicht — plotseling vermoeid met het vooruitzicht. Het is al enige periode geleden dat hij met lijken te maken had. Ravi had niet de wens dat weer terug te krijgen — de nachtmerries houden hem vaak genoeg wakker gedurende de nacht.
          'Ik zou alles boven moeten gaan regelen.'



    ▣◈▣      JUVENALIS      ▣◈▣
    27 - Romans kamer - Roman & Dani - zwarte joggingbroek

    Juve knikte wat naar Roman, zijn vertrouwen groot genoeg om ervan uit te gaan dat de andere jongen wist wat hij deed en moest doen. Anders had je geen kamer binnen dit hotel.
          ”Het is een van jullie,” zei Dani en Juve’s gezicht vertrok. Hij knikte, ontkennen had weinig zin. Het zou een grove leugen zijn als hij zei dat hij zich geen zorgen maakte en Dani was sowieso te slim om daarvoor te vallen. Natuurlijk maakte hij zich zorgen: wie was het? Waarom was het? Elk antwoord op die vraag zou negatieve gevolgen hebben voor de bende. Dit was Hotel Aphrodite, verdomme. Het hart van hun organisatie. Zelfs al was het een ongeluk – wat er niet meteen zo uitzag – dan zou dat schade voor hun imago betekenen. En schade voor het imago, betekende winst voor de concurrentie, op welke manier dan ook. Juve dacht zelfs nog niet na over een mogelijk volgend slachtoffer.
          Terwijl hij zich op Roman richtte, hoorde hij hoe Dani gelukkig in beweging kwam. Hij vond het wat vervelend dat ze in de kamer van iemand anders stonden, maar goed. Hij draaide zich naar Dani toe en zag haar naar haar slapen grijpen. Ze leunde tegen hem en hij sloeg een arm zachtjes en beschermend om haar heen. Traag wreef hij over haar rug en drukte af en toe op een punt waar haar spieren bijna op springen stonden.
          ”Het gaat niet weg,” hoorde hij haar mompelen en zijn gezicht vertrok opnieuw. Waarom moest het nu net Dani zijn? Ze was een van de sterksten hier en dat zorgde ervoor dat de rest van de meisjes het ook beter deden. Het was geen gigantisch probleem mocht dat wegvallen – iets waar hij nu ook zeker niet op hoopte – maar het zou het wel allemaal moeilijker maken.
          Juve greep haar handen voorzichtig vast en haalde die van haar hoofd af, voor hij zijn eigen handpalmen om haar gezicht heen legden. Hij streelde haar slapen en voorhoofd met zijn vingers en keek haar bezorgd aan.
          ”Dat zal nog wel even zo blijven,” antwoordde hij naar eerlijkheid. Zelf had hij het geluk gehad om in een familie en cultuur opgegroeid te zijn die heel open was met de dood. Dat moest ook wel, want hij was er als kind al redelijk vaak in contact mee geweest. Zelden zo gewelddadig, dat wel, maar toch. En vanaf dat hij in Nixton was aangekomen... Hij kon wel wat hebben. Maar die eerste wist hij nog altijd perfect.
          ”Maar je bent veilig, baby. Alle meisjes hier, anders was het niet... een van ons geweest.” Juve werd niet graag kwaad, maar hoe vaker hij dat hoorde of dacht, hoe meer hij de woede voelde groeien binnen zichzelf. Die was echter niet op Dani gericht en in tegenstelling tot vele anderen binnen het hotel, had hij er geen enkel probleem bij om dat niet ‘per ongeluk’ te projecteren op anderen. “Kom op, laten we hier weggaan. Ik zie dat je al gedoucht bent, en ik weet dat een ontbijt je nu niet zo zal aanstaan, maar je moet op z’n minst wat water drinken.” Hij trok haar voorzichtig mee naar de deur.


    Mijn brein breint zoals het breint.

    ⁎❅⁎      Mila Addison      ⁎❅⁎
    24      -      Her room      -      With Ravi      -      Outfit + Ravi's shirt

    This is tough, but so am I



    Mila bleef hem aankijken terwijl hij haar gezicht leek te bestuderen. Ze had nog altijd niet de kans gehad om zich op te frissen, maar dacht er niet aan om daar nu over te beginnen. Ze zou wel zien wat ze allemaal kon en moest doen vandaag. Zeker met... met dát probleem. Ook daar hield ze wijselijk haar mond over.
          ”We delen het,” besloot Ravi uiteindelijk, waarna hij opnieuw een stukje van het brood afbrak en deze keer in zijn eigen mond stak. Ze lachte om zijn gezichtsuitdrukking en stak een paprika in haar eigen mond. Ze was een sucker voor paprika, hoewel ze er nog niet aan gedacht had die ook als ontbijt te eten. Ze glimlachte terug naar Ravi, al maakte die glimlach snel plaats voor een bezorgde frons.
          ” Hierdoor zou je bijna vergeten dat Mason...” Mila slikte het stukje paprika door en bestudeerde Ravi zwijgend. Ze probeerde niet aan het beeld te denken dat ze kort had gezien en waarvan ze voelde dat de schrik nog zou moeten komen. Het hielp niet dat ze moest toekijken hoe Ravi zich weer afsloot, waardoor ze terug veel bewuster van zichzelf en haar acties werd. Ze kon maar beter extra voorzichtig zijn de komende tijd, iets wat die ochtend al grandioos gefaald had.
          Ze keek zonder te protesteren toe hoe Ravi het voedsel aan de kant zette en van de koffie dronk. Toch leunde ze ook wat meer naar achteren, om aan de grimmigere sfeer te ontsnappen die plots rond de man hing. Hierdoor leek hij haar opnieuw op te merken en ze hield haar adem in.
          ” Excuses, dat had ik niet op moeten brengen,” zei hij dan, waarna hij een hand over zijn gezicht haalde. Hij zag er... moe uit, waardoor Mila de spanning een beetje voelde verdwijnen. “Ik zou alles boven moeten gaan regelen.” Ze knikte langzaam en schoof wat dichter bij hem. Voorzichtig legde ze een hand op zijn wang, voorzichtig om niet tegen de mok koffie te stoten.
          ”Als ik kan helpen,” zei ze, de belofte zonder woorden ook duidelijk. Ze glimlachte – hopelijk – wat bemoedigend, en stond voorzichtig op, haar hand naar zijn schouder gezakt. Ze gaf een zacht kneepje en likte haar lippen. “Ik zal me douchen en aankleden, en zorgen dat je wat te eten hebt wanneer je daar de tijd voor hebt.” Wachtend op zijn toestemming en goedkeuring bleef ze staan. “Tenzij je me nog iets anders wil laten doen?”


    Mijn brein breint zoals het breint.

    Montana "Bambi" Byrd
    21 — Ty's girl — Luna — kitchen

    'Jawel,' antwoordde Luna en Montana knikte alleen even. Het antwoord kwam niet echt overtuigend over, maar heel veel zin om door te vragen had ze nu ook weer niet. Ze had wel contact met andere meisjes en de mannen, natuurlijk, maar ze kon zich niet echt altijd interesseren voor andermans problemen.
          'Hoe ken je... Ik bedoel, je... je hoort bij Tyron, toch? Hoe... hoe heb je hem leren kennen?' vroeg Luna uiteindelijk met veel omhaal en Montana glimlachte even, liet zich weer op een keukenstoel zakken en tikte met haar lange nagels op het keukenblad.
          'Grappig verhaal,' begon ze met een kleine grijns. Ze had er eerst natuurlijk enorm van gebaald, dat ze gepakt was en vast was gezet. Nu kon ze er misschien ook wel een beetje om lachen. 'Ik had honger en ik had geen geld en ik had Ty al langer in de gaten gehouden. En toen besloot ik op een dag bij hem in te breken,' vervolgde ze op luchtige toon. Ze kon wel de hele dag pessimistisch en zielig gaan doen, maar daarmee kwam ze hier niet weg. 'Helaas kwam hij te vroeg terug. Sindsdien zit ik hier.' Ze keek weer op naar Luna en aarzelde kort. 'Ik was dakloos, ik had geen cent, ik kon nergens heen. Dus in zekere zin is dit een enorme upgrade.'


    You gave me my life all those years ago, now I give you yours.







    Dani Reina Verdad

    "I knew my innocence was lost when I realised I was no longer afraid of the darkness surrounding me. .
    Instead, I discovered, I fear the darkness that hides inside me."

    • Twenty-five • Bedroom • Juve •

    Zachtjes nam Juve haar handen beet, haalde op deze manier eveneens Dani's vingers uit haar haren, waarmee ze geprobeerd had al drukkend op haar hoofd de beelden te doen vergeten. Elke streling van zijn hand was er een waar ze kracht uit probeerde te putten. Het reizen en dalen van zijn borst poogde ze over te nemen in het ritme van haar eigen ademhaling. Dani was er nog niet, het randje van instorten danste nog altijd gevaarlijk onder haar voeten.
          Nu ze gedwongen werd om Juve weer aan te kijken, gleden haar donkere kijkers over zijn hele gezicht heen, alvorens ze haar blik aan de zijne vast haakte. Medeleven was te lezen in zijn voor haar heldere blik.
          "Dat zal nog wel even zo blijven."
    Licht kromp Dani ineen. Hoewel ze liever iets anders had willen horen, was de waarheid nog altijd het beste. Nu al zag ze op tegen de nachten die komen gingen, wetende dat de stroom aan nachtmerries Dani opnieuw nog lang zouden gaan achtervolgen. De brunette huiverde. Op deze manier kwam er nooit een einde aan.
          "Maar je bent veilig, baby. Alle meisjes hier, anders was het niet... een van ons geweest."
    Veilig. Opnieuw die belofte. Juve had bij haar weten nog nooit een belofte gebroken en hoewel Dani zich op dit moment even niet veilig voelde, wist ze dat er waarheid berustte in zijn woorden. Wanneer haar blik traag over het zijne heen glijdt, ziet ze de woede opflakkeren en een stille belofte voor degene die dit op zijn geweten had.
          "Kom op, laten we hier weggaan. Ik zie dat je al gedoucht bent, en ik weet dat een ontbijt je nu niet zo zal aanstaan, maar je moet op z’n minst wat water drinken."
    In wijze van een antwoord rommelt haar maag een keer, om vervolgens om te draaien bij Dani's eigen gedachten aan eten — dat kreeg ze nu never nooit fatsoenlijk weg. Maar misschien ging wat water inderdaad wel, of heel even een frisse neus.
          Wanneer Juve haar zachtjes mee naar de deur trekt, schiet de paniek opnieuw kort door Dani heen. Resoluut blijft ze stokstijf staan — geeft daarbij voor even geen enkele millimeter mee. Dani wilde niks liever als met Juve mee, deze kamer was tenslotte alles behalve eigen, maar meegaan betekende nu wel deze ruimte verlaten; wat op zijn beurt weer betekende dat ze de gang op moest waar ze eerder vandaag gevlucht was door hetgeen ze een kamer verderop had aangetroffen.
          "Heel even," weet ze zacht uit te brengen. "Geef me heel even en ik ga mee. Ik moet.."
    Diep ademde Dani in. Haar hart joeg zich opnieuw door haar borstkas heen, terwijl ze zichzelf bleef dwingen om adem te halen. In en uit, in en uit.
          "Gaan we naar de keuken?" hoorde ze zichzelf uitbrengen tussen het suizen in haar gehoor door. "De andere meiden?" Vragend draaide ze haar bleke gezicht naar Juve. Dani wilde absoluut niet dat andere meiden haar zo zagen. Als een van de nieuwelingen haar nu tegenkwamen... de paniek die er dan kon ontstaan betekende niet veel goeds. Vooralsnog was ze hier een van de langstzittende onder hen en had ze haar zwakke momenten altijd verborgen weten te houden — hetgeen waar de brunette ook nu liever geen verandering in bracht.
          "Ik wil niet dat ze me zo zien, niet op deze manier."

    [ bericht aangepast op 26 maart 2020 - 19:02 ]


    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    LUNA MARGARET HALE
    Outfit ▢ 19 years old ▢ Juve's girl ▢ Kitchen --> Montana / Roman & Inez ▢

    Montana reageerde met een knikje op haar antwoord, iets dat Luna absoluut niet erg vond. Haar gemoedstoestand was niet bepaald goed te noemen en Luna had geen zin om daar al te lang bij stil te staan, dat zou al automatisch gebeuren als ze alleen zou zijn.
          “Grappig verhaal,” beantwoordde Montana en had een grijns op haar gezicht. Luna keek de dame tegenover haar enigszins verbaasd aan. Grappig? “Ik had honger en ik had geen geld en ik had Ty al langer in de gaten gehouden. En toen besloot ik op een dag bij hem in te breken.” Luna staarde Montana aan. Natuurlijk wist ze dat er mensen – gezinnen – waren die het minder hadden, maar Luna had daar nooit iets van gemerkt. Zelf was ze opgegroeid in één van de betere wijken van Nixton en had niks meegekregen van de armoede die zich aan de andere kant van de stad afspeelde. “Helaas kwam hij te vroeg terug. Sindsdien zit ik hier.” Luna ving haar blik, waarna Montana volgde: “Ik was dakloos, ik had geen cent, ik kon nergens heen. Dus in zekere zin is dit een enorme upgrade.”
          Tsja, als ze het zo stelde... In dat opzicht begreep ze ook Juve’s opmerking, maar dat gold niet voor haar. Zij was er wél op achteruitgegaan en niet zo’n klein beetje ook. “Zou je dan niet terug naar je ouders willen?,” vroeg Luna langzaam. “Weer een normaal leven. Dit…” Luna wierp een onderzoekende blik op Montana. Dacht Montana er net zo over als zij? “Ik kan dit niet,” zei Luna uiteindelijk en ze voelde alweer tranen in haar ogen springen. “Maar jij… Het lijkt jou…” Hakkelend viel Luna stil, ditmaal omdat Inez in de keuken verscheen. Met Roman. Luna slikte en staarde angstvallig naar Roman, maar die leek met Inez een eigen conversatie te hebben. Met enige moeite concentreerde ze zich weer op Montana, maar ze was de draad van het gesprek een beetje kwijt.