• Animal hotel      [16+]
    Rollen            Praat            Speel
    @Liesje



    De grootstad Nixton wordt geteisterd door geweld en criminaliteit. Onder de grote, felle neonlichten en tussen al de toeristische trekpleisters in loert het gevaar. Niet enkel in de donkerste steegjes, maar ook in de luxe en het rijke nachtleven.
          Animal Parade is de invloedrijkste bende van het moment: in enkele jaren uitgegroeid van een groepje pooiers tot een heel imperium in de drugs- , wapen- en mensenhandel. Zowat overal hebben ze wel iets te zeggen, er is geen tak in de criminaliteit die ze onberoerd hebben gelaten, en toch blijft de top totaal onaanraakbaar. Of toch tot nu.

    Nothing could kill me like you do
    Herwerking van Animals & Hotel Aphrodite

    Op de ochtend van zondag 15 maart, net voor de lente begint, wordt het lijk gevonden van Mason Kingsley (26), doodgeschoten en achtergelaten in een van de kamers van Hotel Aphrodite: luxebordeel, nachtclub en dé uitvalbasis van Animal Parade. De jongeman stond zelf hoog aangeschreven in de bende en zijn dood, in het midden van hun thuis, is een zware klap voor de bende. Is dit het begin van hun einde?

    ⋅⋅⋅⋅⋅      DISCLAIMER
    Deze RPG is [16+]: seks, geweld, drugs, donkere gedachten etc. zijn zeker toegelaten en zullen waarschijnlijk ook aan bod komen. Mocht je zelf te maken hebben gehad met iets wat hier aan bod komt, dan wil ik je als eerste al mijn steun aanbieden. Het raakt me oprecht dat je dat hebt moeten meemaken en ik hoop en geloof in jou dat je het leven krijgt dat je verdient. Ten tweede is het misschien een beter idee om hier dan niet veel verder te lezen.
    Het is allerminst mijn bedoeling om welk van deze onderwerpen dan ook te romantiseren. Criminaliteit in deze vorm en mate is afschuwelijk en onmenselijk, en er bestaat geen enkel excuus voor. De vrouwen in dit topic worden verschrikkelijk behandeld en verdienen stuk voor stuk een beter leven. In geen enkel opzicht wil ik misbruik en mishandeling romantiseren of goed praten, en ik keur dit in elke vorm af. Hell, ik sta op de eerste rij om er recht tegenin te gaan.
    Daar komt dan ook bij dat dit fictie is. Dat het niet verboden is om over deze onderwerpen te schrijven en re RPG'en, en het lijkt me dan ook enorm interessant om verschillende aspecten ervan te zien verschijnen. Ik zie het graag wat realistisch, en niet in de stijl van fifty shades of cringe (geen aanval op de boeken en de fans van de boeken, gewoon een woordgrapje!), maar het is en blijft fictie. De deelnemers schrijven vooral wat zij willen en hoe zij het zien, en dit is allemaal bedoeld om plezier te vinden in het schrijven en lezen van de posts.
    teksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekst

    ⋅⋅⋅⋅⋅      BENDE
    De bende is begonnen als een naamloze pooierbende die jonge meisjes in hun macht kreeg, om ze vervolgens uit te buiten en te verkopen. Er was toen niet zo heel veel structuur en zowel de jongens, als de meisjes kwamen en gingen. Pas de laatste 5 jaar is er structuur en hiërarchie ontstaan, en sindsdien is de bende enorm gegroeid. Ze houden zich met van alles bezig, maar in het hotel is (luxe)prostitutie en drugs nog altijd de hoofdbezigheid.

    DE MASKERS
    Je herkent de leden van de bende aan hun dierenmaskers (vandaar ook de naam). Deze zijn erg hightech, zodat ze niet zomaar afvallen, niet de zwaar zijn, de stem eventueel wordt vervormd, etc. Alle maskers van hetzelfde dier zien er hetzelfde uit en zijn een grijzig wit, maar de eigenaars zijn vrij om deze aan te passen. Het is ook volledig vrij te kiezen in hoeverre je je eigen identiteit beschermt, maar als je van uit de bende spreekt, moet je het masker dragen. Daartegenover staat dan ook dat als je iets doet wat de bende niet goedkeurt met het masker aan... Wel, dat mag je zelf invullen.
    The lion, the wolf and the pig
    De drie (mannelijke) leiders van de bende zijn degenen die vijf jaar geleden begonnen zijn met het uitbreiden van hun macht en de hiërarchie in de bende brachten. Ze zijn de eigenaars van het hotel en er dan ook nog altijd goed mee bezig. Ze hebben elk hun eigen taken, maar werken goed samen om alles in goede banen te leiden. Natuurlijk hebben ze ook heel wat mensen onder hen die ook heel wat te zeggen hebben en vaak ook in associatie werken, en niet perse in opdracht van.
          Naar de buitenwereld toe lijken ze ook elk hun eigen karakter en taak te hebben: de ene de grote leider (ik heb hier zelf een idee voor, dus ik ga even zien) (pig), de andere de onderhandelaar (lion), de derde de vuisten (wolf). Ook zonder masker houden ze zichzelf echter bezig met hun meisjes en andere handeltjes in het hotel.
          De rest van de bende is opgedeeld in twee grote groepen: the rabbits (konijnenmasker) en the cats (kattenmasker).

    The rabbits
    De konijnen of the rabbits zijn de brute kracht van de bende. De straatschoffies die de stad echt terroriseren. In heel de stad zijn ze ondertussen met duizenden, waar ze overvallen plegen, het vuile werk doen bij de deals en een acute dreiging zijn.
          In het hotel zijn ze ook eerder de jongens die zich bezighouden met het grove geweld. Ze zijn de dreigende spierbundels die op de eerste rij staan om te zien of alles wel netjes verloopt. Ze houden zich vooral bezig met de meisjes, drugs, wapens etc.
          Dit wil natuurlijk niet zeggen dat het allemaal domme krachten zijn. De meesten in de hogere rangen hebben wel een goed brein in hun hoofd zitten en weten dat te gebruiken ook. Ze werken nauw samen met de leiders en de cats, en zullen sommige skills zeker ook zelf kunnen.

    The cats
    De katten of the cats zijn de maatpakken en stropdassen van de bende. Ze zijn meer bezig achter de schermen en gebruiken minder makkelijk en minder vaak grof geweld. Ook van hen zijn er zeker wat honderden verspreid over de stad, waar ze zich bezighouden met afpersen, fraude en het witwassen van de buit.
          In het hotel zelf zitten zij ook gemakkelijk meer achter de schermen. Ze zorgen voor de IT en onderhouden de contacten met hoogstaande en vooral superrijke klanten. De hoogste top is echter nog steeds afkomstig uit de pooierbende en het is dan ook niet vreemd dat deze cats zich ook nog bezighouden met hun meisjes.
          Dit wil natuurlijk niet zeggen dat de cats allemaal omhooggevallen ijdeltuiten zijn. Ze zijn niet vies van geweld en kunnen prima hun eigen zaakjes regelen. Ze werken nauw samen met de leiders en de cats, en zullen sommige skills zeker ook zelf kunnen.

    Het belangrijkste onderscheid is vooral naar de buitenwereld toe: staat er een cat voor je deur, dan is onderhandeling nog mogelijk of ben je al je geld kwijt. Staat er een rabbit voor je deur, bereid je dan voor op een bezoekje aan het ziekenhuis. In de hoogste rangen van de bende is dit onderscheid er wat minder, of toch onder elkaar.

    ⋅⋅⋅⋅⋅      HOTEL
    Hotel Aphrodite is geen echt hotel, maar bestaat uit twee componenten:
    Een luxueus bordeel, bedoeld voor de hoogste klasses in de maatschappij, en een nachtclub voor rijke jongeren die zich een avondje van niets willen aantrekken, en los gaan met drank, drugs en meisjes.
    tekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteks
    Kelder
    De kelder is verdeeld in twee delen, die elk te bereiken zijn met aan aparte trap. Er is geen doorgang tussen de twee delen.
          In het eerste deel is er een luxueus zwembad, met enkele jacuzzi's en een sauna te vinden. De ruimte kan afgehuurd worden voor privéfeestjes en op vrije dagen amuseren de jongens hier zich ook wel eens. Met toestemming mogen de meisjes hier ook gebruik van maken.
          In het tweede deel, aan de straatkant van het hotel, is de nachtclub. Er zijn twee dansvloeren, elk met hun eigen bar. De ene vloer is het werkterrein van de meisjes en daar staan ook meer zetels en andere zitmogelijkheden, als wel een klein podium en enkele metalen palen. De andere dansvloer is echt het feestterrein voor de klanten die zich een avondje komen uitleven op drank en drugs.

    Gelijkvloers
    De belangrijkste ruimte op het gelijkvloers is de 'lobby'. Het hotel is geen echt hotel waar je dagen kan verblijven met eten en entertainment, maar het is wel mogelijk om kamers te huren voor één of enkele nachten. Deze worden exclusief gebruikt voor de elite die hun avontuurtjes met de meisjes in stijl, luxe en discretie willen beleven. De lobby is dan ook niet gewoon een aanmeldpunt, maar bestaat eerder uit een rustigere en chique zitruimte, met een kleine, aantrekkelijke bar en de dames die op dat moment beschikbaar zijn voor de elite.
          Naast de lobby zijn er ook nog enkele zalen beschikbaar voor privéfeestjes en andere gelegenheden. Er is ook een keuken, die niet voorzien is op grote feestmalen, maar wel het ontbijt en de 'hapjes' verzorgt voor de klanten. Al het eten is roomservice.

    1ste verdieping
    Op de eerste verdieping bevinden zich de werkruimtes van de meisjes. Dit zijn kleine, maar stijlvolle en comfortabele kamers met elk hun eigen douche. Er zijn er een 15-tal. Deze zijn niet beschikbaar voor overnachtingen, maar staan in functie van de klanten uit de nachtclub die voor wat extra geld meer services van de meisjes vragen. Tijdens de nachtdiensten staan er altijd mannen discreet en professioneel in de gang om de betalingen te ontvangen. Meestal zijn dit bendeleden in een wat lagere rang.

    2de & 3de verdieping
    Op de 2de en 3de verdieping zijn de grotere en luxueuzere kamers van de gasten die deze op voorhand een nacht of enkele nachten boeken. Er zijn er een twintigtal en ze verschillen een beetje qua grootte en luxe, naargelang de prijs. Bij elke kamer komt standaard 1 meisje voor de nacht ter beschikking. Meer vrouwelijk 'genot' is zeker ook een optie, opnieuw voor een bepaalde prijs.

    4de verdieping
    Op de vierde verdieping is de werkruimte van de bende. Deze verdieping is afgesloten en alleen bereikbaar met speciale sleutels en wachtwoorden. Hier maakt de top hun plannen, regelen ze hun IT en andere zaakjes, en komen ze samen om alles te bespreken. Het is niet bereikbaar voor de meisjes, enkel de top heeft toegang tot.

    5de - 7de verdieping
    Dit zijn de slaap- en leefruimtes van de inwoners van het hotel: de jongens en de meisjes. De jongens hebben een 10-tal kamers op de 5de en een deel van de 6de verdieping. Zij liggen alleen, of wanneer ze dit willen, met twee op een kamer. De kamers zijn ruim en luxueus, met elk hun eigen badkamer en eigen indeling. Zij elk op een eigen verdieping: 5, 6 of 7.
          De kamers van de drie topleden zijn nog een tikkeltje groter en hebben ook elk een kleine leefruimte.
          De 15-tal kamers van de meisjes verschillen niet heel veel van die van de jongens, maar zij liggen met 3 of 4 op een kamer, en hebben minder spullen en luxe. Ook zij hebben per kamer een eigen badkamer. Zij liggen vooral op de 7de en ook een deel op de 6de verdieping.
          Op het einde van elk verdiep is een kleine leefruimte: de 5de is vooral voor de jongens, de 6de is meer gezamenlijk, en op de 7de is het iets kleiner, en meer voor de meisjes. Om enig comfort in hun leventje te geven, mogen ze met die ruimte doen wat ze willen, zo lang het schoon blijft. De meeste jongens laten zich er niet snel zien, tenzij ze iemand of iets nodig hebben.

    Onderhoud & personeel
    De meisjes zorgen overdag voor de schoonmaak van het hotel, maar verder is er ook wat personeel van buitenaf: mensen die het geld nodig hebben en zich bewezen hebben discreet te zijn. Vaak zijn dit bendeleden of mensen met associaties, maar er zijn ook heel wat onschuldige personeelsleden. Zij komen echter enkel overdag in het hotel werken.
    ⋅⋅⋅⋅⋅      NIXTON
    De stad Nixton is een fictieve stad in de Verenigde staten, ergens in Maine. Het is vergelijkbaar met New York en Chicago, en is niet enkel gekend voor haar toeristische trekpleisters en luxe nachtleven, maar ook voor de corruptie en natuurlijk de bende.


    ⋅⋅⋅⋅⋅      MASON
    Mason Kingsley was 26 jaar op het moment dat hij stierf. Hij behoorde tot één van de eerste rabbits en had dan ook een hoge rang binnen de bende. Hij had 1 meisje in het hotel zitten op het moment van de moord, en hield zich verder graag bezig met drugszaken.
          Qua karakter was hij niet altijd de gemakkelijkste. Hij was niet dom, helemaal niet, maar dacht niet altijd even goed na voor hij iets deed. Hij was opvliegend, sadistisch en een tikkeltje narcistisch. Hij was echter ook loyaal en trouw, en beschermde zijn meisje tegenover anderen - al had ze vooral bescherming tegenover hem nodig. Hij stond klaar voor zijn vrienden en voor de bende, en was altijd wel in voor een vrolijke avond. Hij had een aanstekelijke lach.

    Just survive somehow
    ⋅⋅⋅⋅⋅      ROLLEN
    MEISJES - 7
    Vrouwelijke bendeleden bestaan, maar komen eigenlijk niet erg hoog. Het kan wel zijn dat een meisje dat al lang meedraait meer privileges heeft gekregen en uiteindelijk een soort van plekje in de bende heeft gekregen, maar ze zal altijd moeten knokken voor dat plekje. En dit zijn er niet veel.
    • Naam
    • Leeftijd (16 - 25)
    • Innerlijk
    • Uiterlijk
    • Geschiedenis (hoe in het hotel: verliefd geworden, chantage, geweld, ontvoering...)
    • Extra
    • Relaties (welke pooier)

          Virago - Dani Reina Verdad - 25 - Juve - 2
          Reeses - Luna Margaret Hale - 19 - Juve - 4
          Luftmensch - Mila Addison - 24 - Ravi - 3
          Serotin - Inez Elizabeth Castillo - 22 - Roman - 3
          Klaus - Evelyn "Evie" Kay - 23 - Pooier - 4
          Millay - Montana "Bambi" Byrd - 21 - Ty - 4
          Velns - Naam - Leeftijd - pooier - pagina
    JONGENS - 7
    Alle mogelijke ideeën die je maar kan bedenken: bring 'em on. De meesten zullen gewelddadig en agressief zijn, maar probeer er wat afwisseling in te maken. Soms maken de kleine dingetjes een personage al uniek. Ook andere ideeën qua rollen, zoals infiltranten of zo, zijn welkom om te bespreken!
    • Naam
    • Leeftijd (20 - 30)
    • Masker (cat, rabbit, 1 van de 3)
    • Innerlijk
    • Uiterlijk
    • Geschiedenis
    • Extra
    • Relaties (welke meisjes)

          Luftmensch - Juvenalis Pipindorio - 27 - Pig - 4
          Woundmate - Ravi Rios - 29 - Lion - 3
          Darby - Tyron Price - bijna 29 - Wolf - 2
          Mandolorian - Roman Damario Sanchez - 27 - Rabbit - 2
          Balloo - Naam - Leeftijd - Cat - pagina
          Preservation - Ace Brennan - 27 - Special kitty - 4
          Velns - Naam - Leeftijd - pooier - pagina
    teksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekst
    BEGIN
    Het is zondag 15 maart. Het hotel is vandaag erg rustig. Er waren maar enkele klanten die waren blijven overnachten, en die zijn allemaal vertrokken. Het is 11u. 's ochtends, de club is nu zo'n 6 uur dicht en de meesten worden stilletjes aan wakker. Kies maar wie Mason vindt (: Die avond is de club normaal dicht (elke zondagavond), maar het 'hotel' wel nog open. Dit is een beetje een rustdag voor iedereen, tenzij die nog taken buiten het hotel en de club heeft. Er worden ook klusjes en dergelijke gedaan, maar op zich valt dat mee omdat er ook extern personeel is.

    ⋅⋅⋅⋅⋅      REGELS
    • Quizlets huisregels
    • 16+ is toegestaan, in welke vorm dan ook. Geef het misschien wel eventjes aan met een trigger-waarschuwing.
    • OOC & relaties & onzin in praattopics
    • Bij ruzie: wees rustig, denk na over wat je typt en probeer het niet over de topics te smeren. Als het niet met jou te maken heeft, probeer je dan niet te moeien. Vraag eventueel vriendelijk om dit niet in de RPG op te lossen. Heb respect voor elkaar en dan komt het vast wel goed!
    • HAVE FUN!! YOU MUST!! RAUWTCH!!

    [ bericht aangepast op 16 maart 2020 - 22:38 ]


    Mijn brein breint zoals het breint.

    RAVI RIOS

    •••

    Lion • @ Mason's • & Mila
          Wanneer de jongedame van Mason eindelijk zwijgzaam weet te vertrekken, laat Ravi een zucht van opluchting uit — hetgeen Mila's haren doet bewegen. Waarom kwam de jongedame juist op het meest verkeerde moment in de gang? Wanneer de anderen zouden verschijnen, zou Ravi hen hierover hardhandig moeten inlichten — de jongedames dienen zich niet zo vrijuit te kunnen bewegen. Gedurende de eerste jaren van het hotel waren hier afspraken over bekend rondom de meisjes. Echter, is daar momenteel weinig meer van zichtbaar.
          'Mason, huh.'
          Ravi voelt hoe voorzichtig Mila zichzelf los tracht te maken uit zijn armen — hetgeen hij toestaat, ondanks het gevoel van leegte wat achterblijft. Wanneer ze naar hem opkijkt, trekken haar ogen zijn aandacht — allesomvattend. Ravi heeft vanaf moment één Mila gekozen vanwege haar ogen — de manier waarop ze emotie kunnen uiten.
          'Ik. . . Je zal het nu wel druk hebben. Ik zal naar Inez gaan. Wat moest je hebben? Ik. . . ben het vergeten.'
          Ravi bekijkt Mila's gezicht onderzoekend — kijkend of hij haar gedachten kan zien. Gedurende sommige momenten waren deze overduidelijk aan haar te merken, terwijl ze op andere momenten afgesloten was. Ravi voelt echter haar angst, haar drang om het goed te doen.
          'Geef me een paar seconden, pequeño.'
          Ravi haalt zijn telefoon uit zijn broekzak, waarna hij verschillende berichten verstuurd.

          > Juve & Ty
          J, waar the fuck ben je? T, succes.
          > Muerto
          Cadeautje — vandaag komen ophalen, inclusief 1000 rozen, 1500 bij AH.

          Ravi laat zijn telefoon daarna weer verdwijnen, zijn blik terug richtend op Mila's gezicht. Eigenlijk was Mila te zachtaardig voor AH. Eigenlijk waren alle jongedames dat. Eigenlijk was het verschrikkelijk wat hij doet. Ravi schudt de gedachten van zich af, zichzelf opnieuw focussend op Mila.
          'M'n eetlust is inmiddels verdwenen.' Ravi zet een stap naar haar toe. 'Hoe gaat 't met jou?' Gedurende alle jaren heeft Ravi deze vraag vrijwel nooit gesteld. 'Het is niet niets wat hier plaats heeft gevonden vannacht.' Ravi's blik valt opnieuw op Mila's polsen, nog steeds blauw. 'Wie was je klant vannacht?' Het zou gemakkelijker zijn om de klant achterna te zitten dan Mason's moordenaar. Alhoewel beiden hoog op zijn prioriteitenlijst staan. Ravi moet zijn energie kwijt — moet iets of iemand straffen.

    •••


    •

    Inez Castillo
    Some girls are just made of sugar and spice and everything nice


    Roman's girl • with Ace / Montana, Juve, Luna • kitchen






    ♡ ♡ ♡

          Inez kijkt op van haar vork wanneer Montana zich met de nodige bravoure een bord toe—eigent, ‘Dit is goddelijk,’ zegt ze, haar mond halfvol. De brunette voelt haar mondhoeken omhoog krullen in een glimlach die haar halve gezicht beslaat, hoewel ze haar hoofd meermaals ontkennend heen en weer schudt.
          Ze staat op het punt het compliment af te wimpelen, wanneer haar oog op de zak met bevroren erwten valt. Het duurt enkele seconden voor het kwartje valt, maar dan kleuren haar wangen poederroze en vouwt ze haar linkerhand aarzelend om de koele zak. Haar donkere ogen blijven onderzoekend op de gemaskerde man hangen, maar wanneer hij er geen woorden aan vuil maakt besluit Inez zijn voorbeeld te volgen en verder te gaan met het verorberen van haar zelfgemaakte ontbijt.
          Met één van haar benen onder zich op de kruk gevouwen, wisselt ze om de zoveel happen tussen met koffie doordrenkte toast en een hap sandwich. Op ochtenden als deze lijkt alles bijna normaal — maar dan ziet ze het kattenmasker vanuit haar ooghoeken een klein stukje omhoog schuiven, net genoeg om een mond vrij te geven die in niets lijkt op het beeld dat ze erachter zou hebben gezocht, een realiseert ze zich nog maar eens dat er helemaal niets gewoon is aan de algehele situatie en dat ze nooit mag vergeten dat deze mensen allemaal een aandeel hebben in haar gevangenschap.
          ‘Het is heerlijk,’ zegt de stem achter het masker dan, waardoor ze haar gezicht zijn kant op draait, zijn fout beseffend op het moment dat de mok met meer kracht dan nodig op de bar wordt geplaatst.
    Onwillekeurig peilt ze de rest van de keuken, maar tussen het geluid van bestek op borden en een geheel andere conversatie, heeft ze niet het idee dat de anderen dicht bij genoeg staan om hem te hebben gehoord. Datzelfde geldt helaas niet voor de latina, die het gevoel heeft alsof haar hart enkele slagen heeft stilgestaan.
          ‘Het is niets,’ zegt ze, wederom zonder hem aan te kijken, terwijl ze haar halflege bord en de lege mokken begint te verzamelen om een reden te hebben naar de gootsteen te lopen.

    [ bericht aangepast op 20 maart 2020 - 22:27 ]


    Feel the fire, but do not succumb to it.

    ▣◈▣      JUVENALIS      ▣◈▣
    27 - Keuken leefruimte - With Luna, Mo, (Ace & Inez)- zwarte joggingbroek


    Juve probeerde zich zo goed mogelijk op Luna te focussen, maar er was heel wat dat zijn aandacht expliciet vroeg. Het lukte hem ongeveer om dat allemaal te verdelen, maar hij voelde wel een zeldzame irritatie opkomen.
          "Ik wilde wel doorslapen, maar mijn maag is zo leeg dat hij bijna zelf op zoek ging naar eten," grijnsde Montana en hij lachte terug, voor hij zich weer op Luna richtte. Die leek steeds kleiner te worden, wat hem misschien wat meer zou raken mocht hij een band met haar hebben opgebouwd. Maar nee, Luna was puur zakelijk en als ze verder in orde was... Alleen wou hij dat ze hem aankeek, zodat hij het wat beter kon inschatten.
          "De dokter? Ik weet het niet." Luna schudde haar hoofd, waardoor Juve een wenkbrauw optrok. "Ik wil niet naar de dokter." Hij zuchtte. Er was waarschijnlijk niets, gewoon een slechtere nacht of misschien zelfs gewoon een slecht moment. Ze moest er maar aan wennen. Hij besloot toch even Dani er later over aan te spreken, misschien dat zij wat kon helpen. Juve had geen zin om er telkens een klein drama rond te maken en hij wilde vooral meteen kunnen zien wanneer er wél iets ernstig scheelde. Hij wilde net antwoorden, toen Montana hem weer aansprak.
          "Hapje?" vroeg ze, en Juve merkte op dat er plots heel wat eten uitgestald stond. Hij negeerde de koffie - Cubaans, Italiaans, Chinees, hij kreeg het spul niet binnen - en stak een stuk paprika in zijn mond. Hij humde goedkeurend en slikte toen alles door. Toen hij zich weer op Luna richtte, had die zich al weggedraaid. Juve zuchtte opnieuw, pakte haar zacht bij de schouders en trok haar wat verder weg, zodat hij even niet meer afgeleid werd. Al trilde zijn telefoon nu bijna nonstop in zijn broekzak.
          "Luna, luister, als er iets scheelt, dan zeg je me dat. Je bent nog redelijk nieuw, en ik weet dat de gewoontes en de normale, eh, grenzen niet altijd even duidelijk zijn. Ik ben geen opvliegend type, dat weet je, dus ik heb liever dat je me het gewoon vraagt. Dan went het wel. En als de boodschap echt goed is overgekomen op de rest van de lagere maskers..." Hij haalde zijn schouders op. "Dan zien we wel." Hij glimlachte bemoedigend, ook al was hij het wel redelijk beu. Hij liet haar los en bestudeerde haar nog even.
          "En probeer ondertussen te focussen op andere dingen. Je hebt meer dan genoeg en heerlijk eten, een bed en een dak boven je hoofd... Dat is meer dan velen van ons op een gegeven moment hadden. Praat met de anderen, maak vriendinnen, ontspan. Maak het jezelf niet moeilijker dan het is, ok?" Hij wreef nog even over haar arm en draaide zich toen weg, zodat hij eindelijk zijn gsm kon bekijken. Een paar berichtjes van familie - misschien toch eens al die groepsgesprekken op mute zetten - een paar statussen van zaken binnen de bende en dan... Shit, Ty én Ravi? Wat was er aan de hand?
          "Cat!" riep Juve, nadat hij alles gezien en beantwoord had, en hij wenkte het zwarte kattenmasker.
    To Ravi:
    What's going on?


    Mijn brein breint zoals het breint.

    ⁎❅⁎      Mila Addison      ⁎❅⁎
    24      -      Hallway / Mason's room      -      With Ravi      -      Outfit + Ravi's shirt

    This is tough, but so am I



    Afwachtend keek Mila hem aan, hopend dat de angst niet al te duidelijk was in haar ogen. Ze geloofde dat ze sterk was, dat ze veel kon hebben, en meestal was dat ook zo. Maar nu, met al de chaos en, en... Mason. Ze slikte en knikte toen Ravi om wat seconden vroeg. Niet dat hij zich ook maar iets van een mogelijk protest zou aantrekken, en het kwam ook niet bij haar op om daar moeilijk over te doen. Uit reflex keek ze even naar het scherm van zijn telefoon, maar draaide haar hoofd alweer meteen weg. Ze had net gezien dat het naar de andere grote twee was, meer niet.
          Ze keek zo ver weg, dat ze pas merkte dat hij klaar was toen hij plots weer dichtbij stond en sprak: "M'n eetlust is inmiddels verdwenen." Ze knikte en keek naar hem op. Ze probeerde hem te peilen, misschien iets van die zachtheid van eerder terug te vinden. Ze vond het in zijn woorden: "Hoe gaat 't met jou? Het is niet niets wat hier plaats heeft gevonden vannacht."
          Stomverbaasd keek ze hem aan. Al die verschrikkingen van de voorbije drie jaar, alles wat hij haar had aangedaan, en ze had nooit het gevoel gehad dat het hem écht wat kon schelen. Niet op persoonlijk vlak, niet alsof... alsof ze als op zichzelf staand mens ertoe deed. Tuurlijk, ze was niet blind dat hij haar anders behandelde dan de andere meisjes - iets waarvoor ze nu net schrik had met Inez - en af en toe zag ze een kant van hem die... Maar nee, hij had nog nooit gevraagd hoe het met haar was. En ze vond niet meteen een antwoord, want voor de eerste keer in lange tijd voelde ze een diepe woede borrelen.
          "Ik," zei ze uiteindelijk, maar Ravi staarde ondertussen naar haar armen en handen. Ze keek ook naar beneden, naar de blauwe plekken en keek vragend op.
          "Wie was je klant vannacht?" vroeg hij en ze beet op haar lippen. Misschien was dit haar manier om de schok te verwerken, want anders was ze altijd rustig en kalm en helemaal niet zo dom. Maar... God, help me met wat ik nu ga zeggen. Ze zette een kleine stap achteruit, zodat ze haar nek niet meer zó hard moest strekken, en kruiste haar armen.
          "Welke van de vijf?" antwoordde ze snibbig, haar hart in overdrive. "Ik weet niet eens van wanneer die plekken zijn. Je weet dat ik makkelijk blauw wordt. Ik werk het wel weg." Ze zei nog net niet dat het evengoed van hem kon komen, ze pushte nu al meer dan genoeg. Ze was het voor een moment beu, en ze kon het even niet hebben dat het hem nu plots wel iets zou doen. Die verwarring kon ze gewoon niet aan. Ze beet weer op haar lip en keek weer naar Masons deur. Het drong nog altijd niet helemaal door, en ergens voelde het alsof het haar eigenlijk ook gewoon niet zo veel kon schelen. Ze schudde haar hoofd. "Sinds wanneer kan jou het wat schelen?"

    [ bericht aangepast op 18 maart 2020 - 20:02 ]


    Mijn brein breint zoals het breint.

    LUNA MARGARET HALE
    Outfit ▢ 19 years old ▢ Juve's girl ▢ Kitchen --> with Juve and Montana / Ace and Inez ▢

    Het gesprek en de handelingen tussen Inez en de black cat gingen langs Luna heen, terwijl ze zich van Juve afwendde. Op Montana reageerde ze ook nauwelijks en zo goed en kwaad als het ging probeerde ze de dame te negeren. Niet dat ze Montana onaardig vond, integendeel. Maar het liefst had ze zo weinig mogelijk met iedereen te maken.
          Juve reageerde echter met een lach op Montana’s opmerking, waarna hij zich weer tot Luna richtte. Juve slaakte een diepe zucht toen Luna hem mededeelde dat ze niet naar een dokter wilde. Werd hij haar zat? Onbewust deed Luna een stapje achteruit, toen Juve opnieuw werd afgeleid door Montana, ditmaal doordat ze hem eten aanbood. Opnieuw keerde Juve zich tot haar en ditmaal pakte hij haar bij haar schouders en trok haar bij de anderen vandaan, iets wat een lichte huivering door haar lichaam liet schieten.
          “Luna, luister, als er iets scheelt, dan zeg je me dat. Je bent nog redelijk nieuw, en ik weet dat de gewoontes en de normale, eh, grenzen niet altijd even duidelijk zijn. Ik ben geen opvliegend type, dat weet je, dus ik heb liever dat je me het gewoon vraagt. Dan went het wel. En als de boodschap echt goed is overgekomen op de rest van de lagere maskers..." Luna zag Juve zijn schouders ophalen. "Dan zien we wel." Juve glimlachte naar haar, maar Luna staarde hem aan. Wat dacht hij wel niet? Juve was inderdaad niet opvliegend, maar dat betekende niet dat ze hem in vertrouwen zou nemen. Nooit. Toch knikte Luna braafjes, zonder er verdere woorden aan vuil te maken.
          Ondertussen had Juve haar alweer losgelaten en sprak hij opnieuw tegen haar. "En probeer ondertussen te focussen op andere dingen. Je hebt meer dan genoeg en heerlijk eten, een bed en een dak boven je hoofd... Dat is meer dan velen van ons op een gegeven moment hadden. Praat met de anderen, maak vriendinnen, ontspan. Maak het jezelf niet moeilijker dan het is, ok?" Luna beet op haar lip. Ze moest zich focussen op andere dingen? Eten, een bed, een dak boven haar hoofd. Dat had ze altijd al gehad. Er was niks mis met haar leventje, tot Juve besloot roet in het eten te gooien. En nu moest zij hier vriendinnen gaan maken? Ontspannen? Ook dat; nooit.
          Ze voelde zijn hand kort over haar arm, voor Juve zich van haar wegdraaide en met zijn telefoon in de weer ging. Luna slofte terug naar het aanrecht, gooide de inmiddels lauw geworden thee in de gootsteen en nam toen zwijgend plaats aan de bar, waar Montana en Inez al zaten. “Cat!,” hoorde ze Juve toen roepen. Luna’s maag draaide zich om en ze voelde zich wit wegtrekken. Hadden ze hem gevonden? Luna kwam aarzelend overeind, maar er schoot haar niks zinnigs te binnen om te zeggen waardoor ze zwijgend bleef staan.

    RAVI RIOS

    •••

    Lion • @ Mason's • & Mila
          Ravi's woorden hebben zijn mond net verlaten, of hij ziet een kleine verandering plaatsvinden op Mila's gezicht — eentje die hij uit duizenden kan herkennen. Mila staat bekend om haar stormachtige buien, waarbij ze haar gedachten met geen mogelijkheid voor zich houdt. Ravi voelt zijn handen jeuken, maar besluit haar uitbarsting af te wachten — waarna hij op passende wijze zal reageren. Gedurende alle jaren binnen AH heeft Ravi geen meisjes geslagen. Echter, hij zal niet ontkennen dat hij nooit aandrang heeft gehad.
          'Welke van de vijf?'
          Ravi voelt zijn emotieloze masker terug glijden over zijn gezicht.
          'Ik weet niet eens van wanneer die plekken zijn. Je weet dat ik makkelijk blauw word. Ik werk het wel weg.'
          Ravi weet dat haar woorden waarheid zijn, maar hij houdt zijn lippen stevig opeen — nog niet klaar om te reageren op haar harde woorden. Mila wil hier niet zijn, dat weet hij vanaf het allereerste moment. Ravi kan echter niet iedereen wegsturen die hier weg wil — dan houdt hij geen inkomsten meer over.
          'Sinds wanneer kan jou het wat schelen?'
          Het emotieloze masker blijft op z'n plaats, zelfs wanneer Ravi naar voren toe stapt — zijn blik niet afwijkend van Mila's gezicht. De jongedame stapt instinctief achteruit, haar rug tegen de muur aan deinzend. Waarom ze ervoor koos om hem nu uit te testen, weet Ravi niet — maar hij weet dat het het verkeerde moment is geweest.
          Alsnog. . . Mila is nooit toegankelijk geweest voor een hardere soort aanpak. Nee, integendeel — ze bleef een zwak houden voor hem. En dat zou hij moeten gaan gebruiken. Ravi kent zijn meisjes door en door. Het zou zonde zijn om dat niet in te zetten.
          'Cariño, niet boos zijn op mij. . .'
          Ravi komt net voor Mila tot stilstand. Voorzichtig steekt hij zijn beide handen uit — zijn vingertoppen vederlicht over haar polsen strelend. Ravi laat zijn emotieloze masker loom zakken. Wanneer hij opkijkt, zijn zijn kijkers diepe poelen. Hij kent zijn eigen krachten en zal ze ook gebruiken.
          'Ik zou de blauwe plekken zo wegnemen als ik kon.' Ravi zucht zachtjes. 'Natuurlijk maakt het me iets uit of het goed gaat met mijn pequeño.' Ravi's wenkbrauwen trekken licht samen. 'Kom eens hier.' Ravi opent zijn beide armen. Wanneer Mila zou gaan weigeren, zou hij overheen op andere strengere maatregelen. Echter, hij weet hoe kwetsbaar ze kan zijn. Voor even flitst er oprechte bezorgdheid over zijn gezicht heen, hetgeen hij snel weg tracht te slikken — tevergeefs.
          'Ik geef daadwerkelijk om je, Mila. En ik maak me zorgen.'
          Ravi voelt zijn kwetsbaarheid weer langzaam wegtrekken, maar blijft toch met uitgestrekte armen staan.

    •••


    •

    Roman Damario Sanchez
    27 • Rabbit • Outfit > Black jeans and shirt • With Dani


    "Ik denk dat ik dat maar even laat," reageerde ze op mijn eerdere voorstel om de andere dames in het hotel op te zoeken. Iets waardoor ik nonchalant mijn schouders ophaalde, wat zij wil. Zolang ze maar niet in de weg loopt vind ik alles prima. Ze liep mijn kant op. "Geloof me, dat was ik ook zeker niet van plan," bitste de dame en ik vernauw mijn ogen even. Mooi, het is duidelijk. Die toon is echter iets wat niemand momenteel kan gebruiken. "Dit zijn dingen die niemand van ons hoeft te zien." Ze hief haar kin op en mijn gezicht wordt wat harder. Ik wist waar ze mee bezig was, en zoals altijd werkte het.
    Ik grijp haar bovenarm in een ijzersterke greep die wellicht wat zou achterlaten en trek haar mijn kant op, zo met haar rug tegen mijn borst aan. ''Goed dat je dat begrijpt, darling..'' fluister ik koeltjes en druk een zachte kus in haar nek. ''Het laatste wat we nodig hebben is paniek en chaos.'' vervolg ik zachtjes. Ik draai haar om en duw haar tegen de muur aan, al is het niet zo hardhandig als ik normaal zou doen. Langzaam loop ik naar haar toe tot er bijna geen ruimte tussen ons is, waarna ik mijn hoofd wat schuin houd en mijn blik over haar laat gaan. ''Het is in ieder geval goed dat jij het niet was, ik zou bijna kunnen zeggen dat ik je zou missen hier.'' Een zachte, humorloze lach rolt over mijn lippen. ''Blijkbaar heb je nog niemand boos genoeg gemaakt voor zo'n einde.'' mompel ik.

    [ bericht aangepast op 19 maart 2020 - 14:31 ]


    El Diablo.







    Dani Reina Verdad

    "I knew my innocence was lost when I realised I was no longer afraid of the darkness surrounding me. .
    Instead, I discovered, I fear the darkness that hides inside me."

    • Twenty-five • Bedroom • Mason —> Roman •

    Dani had de deur van Roman's kamer nog niet bereikt, of ze voelde hoe zijn hand haar bovenarm in een ijzeren greep beetpakte en hij haar ruw met haar rug tegen zich aantrok. Ze siste kort vanwege de hardhandigheid en de wetenschap dat hier zeker een mooie afdruk door zou ontstaan. Een tikkeltje nijdig klemde ze haar kaken opeen. Dani haatte het als haar lichaam gesierd werd door blauwe plekken en kneuzingen, veroorzaakt door een gebeuren waarvan ze niet gehouden had. Één keer had ze hierop terug gereageerd, nadat een klant haar luchtpijp dreigde af te knellen vanwege een fantasie die zelfs de brunette te ver ging, en zij genoodzaakt was zijn ballen terug te schieten naar waar ze ooit eens vandaan kwamen. Het werd haar allesbehalve in dank afgenomen.
          "Goed dat je dat begrijpt, darling," klonk het koeltjes achter haar. Vederlicht drukte Roman zijn lippen in haar hals — welke een huivering door haar heen liet trekken. "Het laatste wat we nodig hebben is paniek en chaos."
    Dani glimlachte liefjes, terwijl Roman haar omdraaide en tegen de muur aan drukte. Haar donkere kijkers namen de jongen voor haar volledig op en haar blik week uiteindelijk geen moment van het zijne, eens hij de afstand tussen hen in verkleinde. Ergens was ze Roman dankbaar voor de afleiding die hij haar nu, op dit moment, bood — alles om het vreselijke beeld op haar netvlies maar te doen vergeten, in ieder geval voor even.
          "Het is in ieder geval goed dat jij het niet was, ik zou bijna kunnen zeggen dat ik je zou missen hier."
    Zijn humorloze lach vulde even de ruimte om hen heen. Dani trok één van haar wenkbrauwen subtiel op en liet haar mondhoeken in een zoete glimlach krullen. Ze negeerde het onrustige gevoel wat zijn woorden teweeg bracht, grotendeels doordat ze het lijk van eerder nog altijd voor zich zag en de angst haar omklemde dat het wellicht ook een van hen had kunnen zijn.
          Oh, ze wist wel degelijk dat Roman haar hier zou missen — wie moest er anders het bloed onder zijn nagels vandaan halen, of zijn honger stillen wanneer ze door rauwe lust overspoeld werden? Dani wist zich voor heel even te herpakken, waarbij ze haar dreigende paniekaanval kortdurend naar de achtergrond drukte en hem daar liet staan voor wanneer ze echt alleen was.
          "Blijkbaar heb je nog niemand boos genoeg gemaakt voor zo'n einde."
    "Oh cariño," prevelde Dani liefkozend, waarbij ze haar gezicht een klein stukje dichter bij het zijne bracht. "Bij de meeste hier in dit Hotel komt die gedachten niet eens in hun op, en zijn twee kogels wel het laatste dat ze in me willen pompen." Vederlicht liet de brunette vervolgens haar vingers over zijn borst heen gaan, dreigde kort haar lippen op de zijne te drukken — alvorens zich terug te trekken en Roman van zich af te duwen.


    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    ⁎❅⁎      Mila Addison      ⁎❅⁎
    24      -      Hallway / Mason's room      -      With Ravi      -      Outfit + Ravi's shirt

    This is tough, but so am I



    Vanaf het moment dat ze absoluut niets meer van zijn gezicht kon aflezen, wist ze met een zekerheid dat ze fouten aan het maken was. Maar haar mond was sneller dan haar verstand en ze kon zichzelf niet stoppen. Al haar spieren in haar kaak verstrakten, uit angst of woede, dat was haar niet helemaal duidelijk. Het deed bijna pijn en ze liet haar handen weer naast zich vallen, haar vingers tot vuisten geplooid.
          Zodra ze - eindelijk - haar mond hield, kwam Ravi weer dichterbij. Automatisch stapte ze naar achteren, al was het maar dat hij niet zo over haar uittorende. Tevergeefs, want ze voelde de muur in haar rug en voelde de rebelse bui al snel wegglippen. Al snel liet ze haar blik naar de vloer zakken en wachtte ze af. Ravi sloeg niet, nooit, maar er waren ergere dingen dan een klap.
          "Cariña, niet boos zijn op mij," zei hij zachtjes, zoet bijna. Hij raakte haar polsen aan, maar niet op de manier die ze verwachtte. Ze fronste naar de vloer en keek verward weer op. Meteen wenste dat ze dat niet had gedaan. Die ogen... Ze voelde zichzelf week worden en ademde diep in, zonder weer uit te blazen. Verdomme, nee, ze zou er niet in trappen. Niet weer. Ze was niet naïef, maar kon de hoop nooit helemaal uit haar hart bannen. Wanhopig zocht ze de woede die ze daarnet nog voelde, en klampte zich daar aan vast. Alles beter dan weer die teleurstelling te voelen.
          "Ik zou de blauwe plekken zo wegnemen als ik kon." Ravi zuchtte en Mila's frons werd wat dieper. Ze opende haar mond, klaar voor een verdere domme opmerking, maar moest nog uitademen waardoor ze enkel een geluidje uitstootte. Misschien maar beter ook. "Natuurlijk maakt het me iets uit of het goed gaat met mijn pequeña." Ze geloofde het niet, wilde het niet geloven. Wilde het eigenlijk wél geloven, maar durfde niet. Het kon hem allemaal alleen maar schelen omdat ze geld opbracht. Als het hém echt deerde, dan zou hij ervoor zorgen dat ze nooit blauwe plekken zou krijgen.
          "Kom eens hier." Terwijl Ravi zijn armen opende, begon Mila langzaam haar hoofd te schudden. Ze vertrouwde het niet, ze kende zijn trucjes, en ze haatte het dat het nog werkte. Hij meent het niet. Hij meent het niet. Hij meent het niet... Met de mantra in haar hoofd drukte ze zich nog harder tegen de muur.
          En dan veranderde er iets in zijn gezicht, iets wat ze onmogelijk kon negeren. Haar knieën knikten en ze schudde opnieuw haar hoofd. HIJ MEENT HET NIET. De mantra werkte niet meer, niet echt. Ze slikte en humde even wanhopig.
          "Ik geef daadwerkelijk om je, Mila. En ik maak me zorgen." Geen mooie koosnaampjes meer, geen extra lieve woordjes, gewoon... de waarheid? Mila beet op haar lip en wist niet wat ze moest doen. Ze wist het echt niet en keek even langs hem, om aan die blik te ontsnappen en om te zien of er ergens iets anders aan het gebeuren was. Iets om hen af te leiden, zodat ze niet moest antwoorden. Helaas. Ze keek hem terug aan, zag dat zijn gezicht alweer verhardde en voelde voor de eerste keer in lange tijd wat tranen brandde. Maar ze huilde maar zelden, en was dat nu ook niet van plan.
          "Niet," piepte ze, waarna ze nog eens slikte en met een duidelijkere stem sprak. "Niet doen." Ze schudde haar hoofd opnieuw en keek hem bijna gekweld aan. Hij was te groot en zij was te klein in deze wereld, dat wist ze, dat moest ze onthouden. Ze keek weer naar haar armen, naar de blauwe plekken die er wel degelijk zaten, en schudde nogmaals haar hoofd. Ze kreeg er bijna nekpijn van. "Ik geloof je niet," fluisterde ze, al bedoelde ze meer dat ze hem niet mócht geloven.


    Mijn brein breint zoals het breint.

    Roman Damario Sanchez
    27 • Rabbit • Outfit > Black jeans and shirt • With Dani


    "Oh cariño," prevelde ze waarbij haar gezicht wat dichterbij kwam. Een lichte, tevreden grijns vormt op mijn lippen en ik wacht af. Ik kon zien waar dit naartoe ging, en eigenlijk kon ik dat op dit moment perfect gebruiken. "Bij de meeste hier in dit Hotel komt die gedachten niet eens in hun op, en zijn twee kogels wel het laatste dat ze in me willen pompen." Ik schud mijn hoofd en bijt kort op mijn lip. Ja goed, ik zou dat ook zeker niet voor de lol doen. Ik denk dat van alle vrouwen die hier rondlopen, Dani degene is die ik nog het meest kan tolereren. Al haalt ze soms het bloed onder mijn nagels vandaan en kan ik haar wel wat aandoen, ik twijfel eigenlijk bijna of ik het zou kunnen als het ooit zo ver komt.
    Ik voel haar vingers lichtjes over mijn borst heen gaan en kijk voor een moment neer. Wanneer ze me echter weg duwt kijk ik weer op en laat mijn blik kort over haar heen gaan. ''Dani Dani Dani.... You're going to be the death of me.'' prevel ik zachtjes. Maar niet vandaag. Ik zet weer een stap naar haar toe, waarbij ik net wat dichter tegen haar aan sta dan net. Mijn ene hand plaats ik op haar middel terwijl de andere een weg maakt naar haar heup. Ondertussen plaats ik mijn lippen zachtjes in haar nek en baan langzaam een weg naar haar kaak en dan haar lippen. ''Afleiding nodig?'' vraag ik haar ondertussen zachtjes en kijk haar nog kort aan. ''I get it..'' vervolg ik dan zachtjes, waarna ik haar tegen me aan trek en een kus op haar lippen plaats. ''Dat is nou eenmaal ons ding, no?''. Het kon nooit normaal gaan tussen ons twee, het was altijd de frustratie of een vraag naar afleiding die leidde tot dit soort momenten. Maar ach, ik zal er niet over klagen.


    El Diablo.







    Dani Reina Verdad

    "I knew my innocence was lost when I realised I was no longer afraid of the darkness surrounding me. .
    Instead, I discovered, I fear the darkness that hides inside me."

    • Twenty-five • Bedroom • Mason —> Roman •

          "Dani Dani Dani.... You're going to be the dead of me."
    Een tevreden uitdrukking verscheen op het gezicht van de brunette en hoewel ze haar best deed, bereikte geen enkele vreugde haar donkere kijkers. De emoties kolkte door haar heen, van het ene uiterste naar bijna het andere. Het lukte Dani niet om er een volledige grip op terug te krijgen en dat frustreerde haar des te meer. Ze had niets met Mason — vond hem eerder nog een misselijke en arrogante kwal dan dat ze hem graag zag — maar het was niet de persoon in kwestie wat haar zo van slag leek te maken.
          "Well, het zal een geweldige dood zijn dan, denk je niet?"
    Ze glimlachte, terwijl Roman ditmaal dichterbij was komen staan en zijn handen op haar heupen plaatste. Opnieuw daalde zijn lippen neer in haar hals en trachtte ze zich over te geven aan het moment zelf. Normaliter had ze daar vele male minder moeite mee dan nu, maar was ze eveneens des te meer gevoed met woede en irritatie. Nu gebeurde er te veel en hadden geen van beide emoties de overhand waardoor ze zich kon laten gaan.
          "Afleiding nodig?" Vluchtig ontmoette zijn blik de hare. Ondanks de hekel die ze aan hem had, was Roman naast Juve een van de weinige die haar het beste kenden — ook al zochten ze bij elkaar enkel de afleiding wanneer niemand anders hen die bood. "I get it.." prevelde Roman, alvorens zijn lippen op die van de brunette te drukken. Haast resoluut greep Dani zijn shirt vast en poogde ze mee te gaan op de perfecte afleiding die de jongen voor haar, haar nu bood. "'Dat is nou eenmaal ons ding, no?"
          Een hummend geluid gleed door haar keel heen en haar lippen over. Roman had een punt en dat was dan ook de reden dat de brunette dit keer haar lippen op die van hem drukte. Echter, eens Dani haar ogen opnieuw sloot en haar lichaam haar gang wilde laten gaan, werd ze opnieuw geteisterd met het misselijke beeld van eerder. Het bloed, de geur, het onheilspellende gevoel voorafgaande en uiteindelijk het levenloze lichaam wat naar het plafond staarde.
    Het lukte haar niet, hoe graag ze misschien zou willen. Na een poging haar kus te verdiepen door verder op Roman in te gaan en zijn shirt tussen haar vingers te verkreukelen, trok Dani zich opnieuw terug — volledig dit keer.
          " Ik —" wist ze uit te brengen. Lichtjes wrong ze tussen Roman en de muur in. "Dit werkt niet, niet met een lijk twee kamers verderop."
    Daar waar eerst heel even de irritatie op was komen dagen, en ze zichzelf had weten te herpakken door op een uitdagende tred verder te gaan, stortte Dani nu bijna in. Ze had het nodig, hield ze zichzelf voor. Dani had de afleiding van Roman nodig om zich weer goed te voelen, maar het was alsof de werkelijkheid van haar leven weer heel even onder haar neus gedrukt werd. Met een dood lichaam nog wel — haar eigen nachtmerries tot leven gewekt.
          "Ik moet — "hoorde ze zichzelf half uitbrengen, terwijl Dani opnieuw tussen Roman en de muur in kronkelde, omdat alles plots alsnog op haar af leek te komen. De geluiden om haar heen een tikkeltje doffer dan seconden eerder. Waar waren de andere? Waar was Juve?


    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    RAVI RIOS

    •••

    Lion • @ Mason's • & Mila
          Gedurende zijn woorden ziet hij Mila's vastberadenheid barsten laten vertonen — alsof ze in een innerlijke strijd is verwikkeld met zichzelf. Ravi houdt zichzelf volledig stil. Alhoewel zijn volledige zelf schreeuwt om antwoorden die alleen Mila hem kan geven — waarvan er maar een het goede is.
          Wanneer haar kijkers vochtig worden, weet hij voldoende.
          'Niet — Niet doen.'
          Ravi stapt minimaal naar achteren, haar ietwat meer ruimte gevend.
          'Ik geloof je niet.'
          Wanneer haar fluisterende woorden landen, verhardt zijn gezicht.
          Alhoewel Ravi zichzelf heeft aangeleerd geen waarde te hechten aan de meningen van de meisjes — voelt het als een klap. Zojuist heeft hij zichzelf enigszins open gesteld. Desondanks heeft Mila de beslissing genomen om de deur tussen hen in dicht te gooien.
          'Dat maakt me niets uit, Mila.'
          Ravi's woorden zijn slechts fluisterend, maar bevatten geen enkele emotie.
          'Dat maakt me niets uit, want je bent van mij — en, ik geef om wat van mij is.'
          Normaliter zou Ravi op haar afgestapt zijn, maar ditmaal stapt hij nogmaals naar achteren — de afstand tussen hen vergrotend. Ravi wendt zijn blik af, zijn gezicht een hard masker. Hetgeen Mila zo kwetsbaar maakt, is haar drang om het allemaal goed te willen doen — waar hij gemakkelijk op in kan spelen. Ravi ziet zichzelf en zijn drietal meisjes als een spelbord, hetgeen hij altijd kan besturen. Zelfs nu er een dode is gevonden binnen het hotel — is het van belang dat hij de teugels strak houdt.
          'Ik zal gaan controleren hoe het met de anderen is — Rosalie en Sophia zijn eveneens van mij. En zoals ik zojuist vertelde, pequeño, zorg ik voor wat van mij is. Zie maar wat je doet — ik wil je niet zien. Vergeet niet dat er een moordenaar rondloopt. Het zou iedereen kunnen zijn.'
          Wanneer hij het woord iedereen huiveringwekkend uitspreekt, kijkt Ravi terug richting Mila — zijn handen zichzelf kort ballend tot vuisten. Snuivend draait hij zichzelf om, klaar om weg te lopen. Mocht Mila zich uiteindelijk bedenken, zou hij met open armen klaar staan — haar welwillend ontvangend.
          Echter, dit hij zou hij niet snel vergeten.


    •

    ⁎❅⁎      Mila Addison      ⁎❅⁎
    24      -      Hallway / Mason's room      -      With Ravi      -      Outfit + Ravi's shirt

    This is tough, but so am I



    Vrijwel meteen had ze spijt van haar woorden. Ze wilde zich zo graag lostrekken, zo graag sterk genoeg zijn, maar dat was ze niet. Niet als hij zo keek. Ze kromp ineen en verwachte zijn sterke handen om haar armen, schouders, waar dan ook. Iets om haar duidelijk te maken dat ze het verkeerde had gezegd. In plaats daarvan kreeg ze meer ruimte, en op een of andere manier was dat nog erger.
          "Dat maakt me niets uit, Mila. Dat maakt me niets uit, want je bent van mij — en, ik geef om wat van mij is." Ze kromp nog meer in elkaar en kon voor een keer de traan niet tegenhouden. Hij keek haar niet meer aan en Mila hapte stilletjes naar adem. De traan was ontsnapt, maar haar gesnik zou ze verdomme inhouden. Ze wist het niet meer, echt niet. Hij zei het zelf: ze was bezit, niet meer dan dat. Een kleine trofee, eentje die nog geld in het laatje brengt ook. Maar zijn reactie was zo... als ze niet beter wist, zou ze bijna denken dat ze hem gekwetst had.
          "Ik zal gaan controleren hoe het met de anderen is — Rosalie en Sophia zijn eveneens van mij. En zoals ik zojuist vertelde, pequeño, zorg ik voor wat van mij is." De vermelding van die andere twee gaf haar een steek, zeker Rosalie. "Zie maar wat je doet — ik wil je niet zien. Vergeet niet dat er een moordenaar rondloopt. Het zou iedereen kunnen zijn." Ze huiverde even en verbleekte. Zou... zou hij haar niet meer beschermen? Was ze dat nu ook al kwijt? Angstig keek ze hem aan, haar gezicht strak van de spanning. Een wanhopig pufje ontsnapte haar toen hij zich snuivend omdraaide.
          Dat was het. Ze had het echt eens gedaan, ze had zich - weliswaar maar een stukje - van hem losgetrokken en het deed pijn. God, wat deed het pijn. En ze besefte nu ook dat er verder niets veranderde, dat ze meer verloren had dan gewonnen. Wat maakte het eigenlijk uit of ze nu echt speciaal was in zijn ogen? Hij behandelde haar meestal zo, en in dit leven was dat een gift. Een voordeel. En dat had ze nu weggegooid. Wanhopig liep ze hem achterna.
          "Nee, Ravi!" Ze greep zijn hemd vast, maar liet ook meteen weer los om het niet te kreuken. Dat was meer een gewoonte dan iets anders, ze stond er niet echt bij stil. "Alsjeblief, het spijt me! Ik... Dat was dom van me, ik weet gewoon niet..." Ze slikte, voelde nog een traan over haar wang glijden en veegde die snel met haar arm weg. Ze keek hem niet meer aan en schudde haar hoofd. "Het spijt me," fluisterde ze. Ze draaide zich uiteindelijk zelf om, bang om deze ramp nog verder te trekken, en besloot naar haar kamer te gaan voor goede kleren, zoals een braaf meisje.


    Mijn brein breint zoals het breint.

    A C E - B R E N N A N
    I must also have a dark side if I am to be whole


    Kitchen — Juve, Luna, Montana & Inez — 27 Years — Police Detective — Black Cat

          De omslag in Inez haar stem is niet iets wat hem ontgaat, maar kan niet helemaal teruggekoppeld worden aan de fout die hij zojuist heeft begaan. De bruuske toon is een vreemde omschakeling voor het ontvangen van een compliment en al helemaal voor iemand die zojuist nog aan het stralen was boven een bord eten. Niet dat hij had gedacht dat ze lyrisch zou worden van zijn woorden, maar ze maakt zich uit de voeten alsof zijn woorden haar persoonlijk hebben beledigd en hij begrijpt niet waarom. Hij is niet geïnteresseerd genoeg om zijn energie er in te steken en heeft zijn dank voor het eten al laten blijken door haar de zak met erwten te geven.
          "Cat!" roept Juve hem toe, mobiel nog in handen. De urgentie in zijn stem doet Ace direct in de benen komen en met twee lange passen staat hij naast zijn maat, zijn stommiteit van zojuist al haast weer vergeten. Zonder enige twijfeling werpt hij een blik op diens mobiel, wetend dat hier de oorzaak van zijn nood ligt, en leest nog net wat Juve naar Ravi stuurt.
          "Waar moeten we heen?" De vraagt 'wat speelt er?' lijkt hem overbodig, aangezien Juve dat klaarblijkelijk ook nog niet weet. De rest van de aanwezigen in de keuken lijken weg te smelten voor hem, de belofte op problemen iets wat zijn hart sneller doet kloppen en zijn bloed sneller laat stromen. "Ik volg."


    Marrow deep, soul deep, essence deep

    RAVI RIOS

    •••

    Lion • @ Mason's • & Mila
          'Nee, Ravi!'
          Ravi blijft abrupt zwijgzaam staan, zichzelf niet omdraaiend richting Mila. Geïrriteerd weet hij op te merken dat ze zijn overhemd vast heeft gegrepen — maar voelt deze gevoelens weg glijden wanneer ze hem loslaat. Ravi wacht op verdere woorden, het lot daarmee in Mila's handen plaatsend.
          'Alsjeblieft, het spijt me! Ik. . . Dat was dom van me. Ik weet gewoon niet. . .'
          Ravi draait zich half om, kijkend naar hoe Mila haar wang afveegt.
          'Het spijt me.'
          Ravi ziet hoe Mila zichzelf voorzichtig omdraait — hetgeen hij volgt. Wanneer ze enkele kleine passen bij hem vandaan heeft gezet, slaat hij toe. Ravi heeft zijn leeuwenmasker niet voor niets uitgekozen voor zichzelf. Ditmaal is Mila zijn prooi. En leeuwen laten hun prooi nooit wegglippen.
          'Pequeño. '
          Nadat hij naar voren stapt, krullen zijn beide armen zich voorzichtig rondom Mila's zachte middel. Wanneer ze tot stilstand komt, drukt Ravi zijn neus in haar lokken — waarbij hij zachte geluiden maakt. Met een gemakkelijke beweging draait hij haar om in de cirkel van zijn beide armen. Woordeloos zakt hij ietwat door zijn benen, waarna hij haar gemakkelijk optilt — zijn emotieloze masker ietwat opgetild. Zijn benen vinden vervolgens hun eigen weg, zijn blik niet loslatend van haar gezicht.
          'Ik zorg toch voor je? Dat weet je. Dat moet je niet vergeten — niet nog eens.'
          Ravi is inmiddels aangekomen bij Mila's slaapkamer, waarvan hij de deur gemakkelijk open zwaait zonder haar los te moeten laten. Binnen schieten de kijkers van Rosalie direct zijn richting uit — haar blik hoopvol. Ravi blijft echter naar Mila kijken die nog steeds in zijn armen ligt.
          'Eruit.'
          'Maar, Ravi—'
          'Eruit, zeg ik je.'
          Alvorens naar buiten te gaan, werpt Rosalie Mila een blik vol met pure afgunst toe. Ravi besluit het te negeren — het is niets nieuws dat Rosalie jaloezie laat zien jegens de nieuwere meisjes. Alsnog laat hij de deur met een harde klap dichtslaan wanneer ze weg is gegaan. Voorzichtig laat hij Mila neerzakken op bed, waarbij ze in een zittende houding komt. Hurkend zakt hij voor haar benen neer — zijn handen om haar kuiten heen gevouwen.
          'Nu, laten we je eens uit die pyjama halen hè kleintje?'


    •