[RPG - [16+] - 100 ] Animal hotel [Speeltopic] - Speeltopics

28 feb 2020 - 22:34 Frisk is offline

Frisk 8318

Animal hotel [16+]
Rollen Praat Speel

@Liesje

De grootstad Nixton wordt geteisterd door geweld en criminaliteit. Onder de grote, felle neonlichten en tussen al de toeristische trekpleisters in loert het gevaar. Niet enkel in de donkerste steegjes, maar ook in de luxe en het rijke nachtleven.
Animal Parade is de invloedrijkste bende van het moment: in enkele jaren uitgegroeid van een groepje pooiers tot een heel imperium in de drugs- , wapen- en mensenhandel. Zowat overal hebben ze wel iets te zeggen, er is geen tak in de criminaliteit die ze onberoerd hebben gelaten, en toch blijft de top totaal onaanraakbaar. Of toch tot nu.

Nothing could kill me like you do
Herwerking van Animals & Hotel Aphrodite

Op de ochtend van zondag 15 maart, net voor de lente begint, wordt het lijk gevonden van Mason Kingsley (26), doodgeschoten en achtergelaten in een van de kamers van Hotel Aphrodite: luxebordeel, nachtclub en dé uitvalbasis van Animal Parade. De jongeman stond zelf hoog aangeschreven in de bende en zijn dood, in het midden van hun thuis, is een zware klap voor de bende. Is dit het begin van hun einde?

⋅⋅⋅⋅⋅ DISCLAIMER

Deze RPG is [16+]: seks, geweld, drugs, donkere gedachten etc. zijn zeker toegelaten en zullen waarschijnlijk ook aan bod komen. Mocht je zelf te maken hebben gehad met iets wat hier aan bod komt, dan wil ik je als eerste al mijn steun aanbieden. Het raakt me oprecht dat je dat hebt moeten meemaken en ik hoop en geloof in jou dat je het leven krijgt dat je verdient. Ten tweede is het misschien een beter idee om hier dan niet veel verder te lezen.

Het is allerminst mijn bedoeling om welk van deze onderwerpen dan ook te romantiseren. Criminaliteit in deze vorm en mate is afschuwelijk en onmenselijk, en er bestaat geen enkel excuus voor. De vrouwen in dit topic worden verschrikkelijk behandeld en verdienen stuk voor stuk een beter leven. In geen enkel opzicht wil ik misbruik en mishandeling romantiseren of goed praten, en ik keur dit in elke vorm af. Hell, ik sta op de eerste rij om er recht tegenin te gaan.

Daar komt dan ook bij dat dit fictie is. Dat het niet verboden is om over deze onderwerpen te schrijven en re RPG'en, en het lijkt me dan ook enorm interessant om verschillende aspecten ervan te zien verschijnen. Ik zie het graag wat realistisch, en niet in de stijl van fifty shades of cringe (geen aanval op de boeken en de fans van de boeken, gewoon een woordgrapje!), maar het is en blijft fictie. De deelnemers schrijven vooral wat zij willen en hoe zij het zien, en dit is allemaal bedoeld om plezier te vinden in het schrijven en lezen van de posts.
teksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekst

⋅⋅⋅⋅⋅ BENDE

De bende is begonnen als een naamloze pooierbende die jonge meisjes in hun macht kreeg, om ze vervolgens uit te buiten en te verkopen. Er was toen niet zo heel veel structuur en zowel de jongens, als de meisjes kwamen en gingen. Pas de laatste 5 jaar is er structuur en hiërarchie ontstaan, en sindsdien is de bende enorm gegroeid. Ze houden zich met van alles bezig, maar in het hotel is (luxe)prostitutie en drugs nog altijd de hoofdbezigheid.

DE MASKERS
Je herkent de leden van de bende aan hun dierenmaskers (vandaar ook de naam). Deze zijn erg hightech, zodat ze niet zomaar afvallen, niet de zwaar zijn, de stem eventueel wordt vervormd, etc. Alle maskers van hetzelfde dier zien er hetzelfde uit en zijn een grijzig wit, maar de eigenaars zijn vrij om deze aan te passen. Het is ook volledig vrij te kiezen in hoeverre je je eigen identiteit beschermt, maar als je van uit de bende spreekt, moet je het masker dragen. Daartegenover staat dan ook dat als je iets doet wat de bende niet goedkeurt met het masker aan... Wel, dat mag je zelf invullen.

The lion, the wolf and the pig
De drie (mannelijke) leiders van de bende zijn degenen die vijf jaar geleden begonnen zijn met het uitbreiden van hun macht en de hiërarchie in de bende brachten. Ze zijn de eigenaars van het hotel en er dan ook nog altijd goed mee bezig. Ze hebben elk hun eigen taken, maar werken goed samen om alles in goede banen te leiden. Natuurlijk hebben ze ook heel wat mensen onder hen die ook heel wat te zeggen hebben en vaak ook in associatie werken, en niet perse in opdracht van.
Naar de buitenwereld toe lijken ze ook elk hun eigen karakter en taak te hebben: ~~de ene de grote leider~~ (ik heb hier zelf een idee voor, dus ik ga even zien) (pig), de andere de onderhandelaar (lion), de derde de vuisten (wolf). Ook zonder masker houden ze zichzelf echter bezig met hun meisjes en andere handeltjes in het hotel.
De rest van de bende is opgedeeld in twee grote groepen: the rabbits (konijnenmasker) en the cats (kattenmasker).

The rabbits
De konijnen of the rabbits zijn de brute kracht van de bende. De straatschoffies die de stad echt terroriseren. In heel de stad zijn ze ondertussen met duizenden, waar ze overvallen plegen, het vuile werk doen bij de deals en een acute dreiging zijn.
In het hotel zijn ze ook eerder de jongens die zich bezighouden met het grove geweld. Ze zijn de dreigende spierbundels die op de eerste rij staan om te zien of alles wel netjes verloopt. Ze houden zich vooral bezig met de meisjes, drugs, wapens etc.
Dit wil natuurlijk niet zeggen dat het allemaal domme krachten zijn. De meesten in de hogere rangen hebben wel een goed brein in hun hoofd zitten en weten dat te gebruiken ook. Ze werken nauw samen met de leiders en de cats, en zullen sommige skills zeker ook zelf kunnen.

The cats
De katten of the cats zijn de maatpakken en stropdassen van de bende. Ze zijn meer bezig achter de schermen en gebruiken minder makkelijk en minder vaak grof geweld. Ook van hen zijn er zeker wat honderden verspreid over de stad, waar ze zich bezighouden met afpersen, fraude en het witwassen van de buit.
In het hotel zelf zitten zij ook gemakkelijk meer achter de schermen. Ze zorgen voor de IT en onderhouden de contacten met hoogstaande en vooral superrijke klanten. De hoogste top is echter nog steeds afkomstig uit de pooierbende en het is dan ook niet vreemd dat deze cats zich ook nog bezighouden met hun meisjes.
Dit wil natuurlijk niet zeggen dat de cats allemaal omhooggevallen ijdeltuiten zijn. Ze zijn niet vies van geweld en kunnen prima hun eigen zaakjes regelen. Ze werken nauw samen met de leiders en de cats, en zullen sommige skills zeker ook zelf kunnen.

Het belangrijkste onderscheid is vooral naar de buitenwereld toe: staat er een cat voor je deur, dan is onderhandeling nog mogelijk of ben je al je geld kwijt. Staat er een rabbit voor je deur, bereid je dan voor op een bezoekje aan het ziekenhuis. In de hoogste rangen van de bende is dit onderscheid er wat minder, of toch onder elkaar.

⋅⋅⋅⋅⋅ HOTEL

Hotel Aphrodite is geen echt hotel, maar bestaat uit twee componenten:
Een luxueus bordeel, bedoeld voor de hoogste klasses in de maatschappij, en een nachtclub voor rijke jongeren die zich een avondje van niets willen aantrekken, en los gaan met drank, drugs en meisjes.
tekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteks

⋅⋅⋅⋅⋅ NIXTON

De stad Nixton is een fictieve stad in de Verenigde staten, ergens in Maine. Het is vergelijkbaar met New York en Chicago, en is niet enkel gekend voor haar toeristische trekpleisters en luxe nachtleven, maar ook voor de corruptie en natuurlijk de bende.

⋅⋅⋅⋅⋅ MASON

Mason Kingsley was 26 jaar op het moment dat hij stierf. Hij behoorde tot één van de eerste rabbits en had dan ook een hoge rang binnen de bende. Hij had 1 meisje in het hotel zitten op het moment van de moord, en hield zich verder graag bezig met drugszaken.
Qua karakter was hij niet altijd de gemakkelijkste. Hij was niet dom, helemaal niet, maar dacht niet altijd even goed na voor hij iets deed. Hij was opvliegend, sadistisch en een tikkeltje narcistisch. Hij was echter ook loyaal en trouw, en beschermde zijn meisje tegenover anderen - al had ze vooral bescherming tegenover hem nodig. Hij stond klaar voor zijn vrienden en voor de bende, en was altijd wel in voor een vrolijke avond. Hij had een aanstekelijke lach.

Just survive somehow

⋅⋅⋅⋅⋅ ROLLEN

MEISJES - 7
Vrouwelijke bendeleden bestaan, maar komen eigenlijk niet erg hoog. Het kan wel zijn dat een meisje dat al lang meedraait meer privileges heeft gekregen en uiteindelijk een soort van plekje in de bende heeft gekregen, maar ze zal altijd moeten knokken voor dat plekje. En dit zijn er niet veel.

♀ Virago - Dani Reina Verdad - 25 - Juve - 2
♀ Reeses - Luna Margaret Hale - 19 - Juve - 4
♀ Luftmensch - Mila Addison - 24 - Ravi - 3
♀ Serotin - Inez Elizabeth Castillo - 22 - Roman - 3
♀ Klaus - Evelyn "Evie" Kay - 23 - Pooier - 4
♀ Millay - Montana "Bambi" Byrd - 21 - Ty - 4
♀ Velns - Naam - Leeftijd - pooier - pagina

JONGENS - 7
Alle mogelijke ideeën die je maar kan bedenken: bring 'em on. De meesten zullen gewelddadig en agressief zijn, maar probeer er wat afwisseling in te maken. Soms maken de kleine dingetjes een personage al uniek. Ook andere ideeën qua rollen, zoals infiltranten of zo, zijn welkom om te bespreken!

♂ Luftmensch - Juvenalis Pipindorio - 27 - Pig - 4
♂ Woundmate - Ravi Rios - 29 - Lion - 3
♂ Darby - Tyron Price - bijna 29 - Wolf - 2
♂ Mandolorian - Roman Damario Sanchez - 27 - Rabbit - 2
♂ Balloo - Naam - Leeftijd - Cat - pagina
♂ Preservation - Ace Brennan - 27 - Special kitty - 4
♂ Velns - Naam - Leeftijd - pooier - pagina
teksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekst

BEGIN
Het is zondag 15 maart. Het hotel is vandaag erg rustig. Er waren maar enkele klanten die waren blijven overnachten, en die zijn allemaal vertrokken. Het is 11u. 's ochtends, de club is nu zo'n 6 uur dicht en de meesten worden stilletjes aan wakker. Kies maar wie Mason vindt (: Die avond is de club normaal dicht (elke zondagavond), maar het 'hotel' wel nog open. Dit is een beetje een rustdag voor iedereen, tenzij die nog taken buiten het hotel en de club heeft. Er worden ook klusjes en dergelijke gedaan, maar op zich valt dat mee omdat er ook extern personeel is.

⋅⋅⋅⋅⋅ REGELS

[ bericht aangepast op 16 maart 2020 - 22:38 ]

Mijn brein breint zoals het breint.

8 april 2020 - 13:51 Frisk is offline

Frisk 8318

⁎❅⁎ Mila Addison ⁎❅⁎
24 - Zitruimte - With Mo - Bikini

Tevreden schoof Mila nog een laatste stukje op, zodat Mo zeker genoeg plaats had op de zetel. Zelf had ze nog alle ruimte, een voordeel van haar korte benen. Ze liet het sierkussentje in haar armen los en gooide het naar een andere zetel, voor ze onbewust met de haarrekkers om haar arm begon te prullen.
”Hé,” groette Mo haar. “Hoe gaat het?”
Mila had glimlachend naar haar gekeken, maar ergens halverwege de vraag merkte ze een beweging in de buurt op. Automatisch afgeleid keek ze die kant op en zag Roman en Black Cat achter de zetel tegenover hen staan. Ze kon niet echt horen wat ze zeiden, de andere gesprekken en wat geplons galmden door de ruimte, maar staarde wel even naar het zwarte masker.
De voorbije jaren was ze gewend geraakt aan de mysterieuze aanwezigheid en keek ze er nauwelijks nog van op. Ze had geleerd dat hoewel koud, Black Cat niet gevaarlijk was. Niet als je je gewoon gedroeg in zijn buurt. Maar nu met Masons al even mysterieuze dood, vond ze het maar... dreigend.
Mila wendde haar blik weer af en keek weer naar Mo, waarbij ze beschaamd tot het besef kwam dat ze weer eens een vraag gemist had. “Sorry, wat zei je?” vroeg ze, waarna een tel later toch de woorden binnenkwamen. “Oh,” ging ze snel verder. “Het gaat wel. Ik... Ik weet niet, het is wat onwezenlijk. Ik had niet zo veel contact met...” Mila fronste en haalde haar schouders op. “Laten we zeggen dat er anderen zijn waarbij ik het misschien aangrijpender zou vinden.”

Mijn brein breint zoals het breint.

8 april 2020 - 14:25 Kefe is offline

Kefe 5051

Tyrone Price
Bambi’s owner ♕ Lone wolf ♕ Fighter ♕ Trunks ♕ Loungers w/ Juve & Dani (kinda)

‘My man.’
Ty geeft Juve een knikje terug, terwijl hij plaatsneemt — om vervolgens zelf een slok te nemen van het goedje. Al gauw gaat het gesprek richting Mason, wat niet geheel gek is. Ty’s vraag of Juve al enig idee heeft, wordt beantwoord met het schudden van zijn hoofd. Dat is voorspelbaar. Tyrone verwacht dan ook niet anders dat als één van de drie een idee heeft, dat dit direct bekend wordt onder hen.
‘Nee, en dat stoort me. Straks heeft die idioot zichzelf gewoon neergeknald en was het allemaal een stom ongeluk.’
Beide heren weten dat het onrealistisch is, maar het duidt wel op de waarheid, het feit dat niemand van hen er zeker van is wie het daadwerkelijk gedaan heeft. Het kan letterlijk iedereen zijn geweest. Ergens is Ty dan ook erg ontevreden over het feit dat hij het niet echt heeft gezien, misschien dat hij dan toch iets had kunnen inbeelden over hoe het voorgevallen is, al begrijpt hij goed dat Ravi het simpelweg opgelost had willen hebben. Toch is het vervelend dat het zo gelopen is. Het liefst had Ty nog gezien dat Ace zijn hand erop gelegd had, maar de frustraties tussen Ravi en Ace lijken enkel te groeien.
‘Is het oké?’
Ty kijkt rustig op, gezien hij de bekende stem van Dani hoort. Ty glimlacht evenals Juve richting haar, en knikt instemmend. Ze ziet er al stukken beter uit dan eerder, voordat hij haar bij Roman achter had gelaten. Bij het uittrekken van haar jurkje volgt Ty de handelingen even, voor zijn ogen over haar lichaam heen glijden. Haar elegante duik het water in zorgt er echter voor dat zijn blik richting Juve gaat — die besluit te vragen wat er met zijn zusjes is voorgevallen. Al gauw maakt hij hoorbaar dat Raven weer iets uitgespookt heeft, en het ontgaat hem niet dat Juve een slok neemt om niet te lachen, iets dat Ty toch even zijn eigen hoofd laat schudden.
‘Daar zijn zussen voor, of niet? En tweelingen zijn het ergst.’
Grijnzend schudde Tyrone dan toch zijn hoofd, puur om het begrip dat Juve heeft — hij zal het zelfs beter weten dat Tyrone zelf. ‘Ja, daar zijn ze zeker voor.’ Vervolgens staat Juve op om het zich gemakkelijker te maken, en plaats te nemen aan de rand van het zwembad. Dani komt ook al omhoog, en lijkt opnieuw het Mason gesprek omhoog te willen halen.
‘Denken jullie dat er iets uit gaat komen?’
Ty volgt de handelingen van de twee stilzwijgend, terwijl hij zelf nadenkt over een antwoord. Hij hoopt het, oprecht. Maar ergens vreest hij zelf voor het feit dat het onbeantwoord gaat blijven. Hij zal degene wel aan willen pakken die ervoor gezorgd heeft, en hoopt dat hij die kans ook echt kan krijgen. Al gauw hoort Ty Juve echter tegen Dani fluisteren, waardoor hij zuchtend wegkijkt van het duo. Het glas draait wat in zijn hand, terwijl hij lichtjes zijn hoofd schud. Dat is Ty, willen hebben wat hij niet kan hebben. Waarschijnlijk maar goed ook.
Zijn ogen glijden waakzaam rond de grote ruimte, waarbij hij op zoek blijft naar iets dat out of place lijkt, maar dat lijkt zowel alles als niets. Hij giet dan ook gefrustreerd de rest van het glas achterover, waarna zijn blik weer even richting Juve en Dani glijdt.

Malikah El Masry
Roman’s Girl ♕ Believer ♕ Fighter ♕ Jurk | Badpak ♕ Jacuzzi » bar w/ Luna

"How my mind ricochets
between certainties and doubts."

‘Hou kan je dat nou zeggen? Ik heb niet goed gehandeld. Ik heb iemand vermoord!’
Traag knikt Malikah op die woorden, het besef geheel tot haar neer laten dalen. ‘Dat begrijp ik. Maar dat je weggegaan bent. Dat was… slim gehandeld — oprecht het beste dat je kon doen.’ De moord spreekt ze verder maar niet over, gezien het enkel tegen haar slapen aan begint te drukken, en haar schuldgevoel richting haar geloof en God enkel meer naar voren komt. Ze weet echter dat Luna niet gehandeld heeft uit pure woede, maar dat het angst was. Of daar is ze zo goed als zeker van althans. Hoe dan ook, ze wil erover ophouden, aangezien het Malikah enkel gefrustreerd zal maken als ze het zichzelf laat beseffen. De redenen ervan althans.
‘N.Nee. Wat… Wat nu? Moeten we…’ Malikah weigerde Luna uit te laten spreken dat ze hulp wilde halen, waardoor ze direct de dame onderbrak haar woorden om haar duidelijk te maken dat niemand anders dit mag weten. Er zullen vast mensen zijn die te vertrouwen zijn, maar om iedereen in gevaar te brengen is het niet waard. Een traag knikje maakt haar duidelijk dat Luna het op zijn minst begrijpt, wat al belangrijk genoeg is voor haar. Het is althans een start.
‘Ja.’
Ondanks de hese stem, gelooft Malikah haar. Ze geloofd dat de blondine zich kan vermannen, vooral onder de belofte dat ze er altijd met haar over kan praten. Een belofte waar Malikah van plan is zich aan te houden. Het is niet dat ze een andere keus heeft, maar ze wil simpelweg dat de dame zichzelf even sterk houdt, zodat ze deze avond kunnen overleven. Malikah kan hier niet blijven zitten met een huilend hoopje mens, dat staat gelijk aan negatieve aandacht.
‘O.Oke. Geen zwarte strepen?’
Ondanks haar magere begin, waarbij ze een “nee” wil antwoorden op haar vraag om drinken te halen, lijkt ze gelukkig bij te draaien. Malikah schud lichtjes haar hoofd, al veegt ze toch opnieuw wat weg onder haar oog — ditmaal toch wat uitgelopen mascara. ‘Nu niet meer.’ Opnieuw verschijnt er een magere glimlach op het gezicht van Malikah, voor ze zichzelf uit de jacuzzi draait, en haar voeten gracieuzer dan bedoeld op de tegelvloer onder haar laat zakken. Ze laat haar jurk los, gezien ze geen zin had om daarachter te blijven hangen, en wacht geduldig op Luna — naar wie ze behulpzaam een hand uitsteekt om haar te helpen.
Om zowel zichzelf als Luna even een hart onder de riem te steken, haakt ze haar arm om die van de blondine en maakt ze haar weg richting de bar, de blikken van anderen geheel negerend. Eenmaal daar besteld ze voor haarzelf maar een kokosnootwater, waarna ze vragend naar Luna kijkt, hoopvol dat haar blikken de blondine meesleuren in haar eigen gedrag — iets dat moet lijken op normaal, maar dat niet geheel is. Vrijwel automatisch begint Malikah weer te spelen met de mouwen van haar jurk, terwijl ze haar blik kort langs de mensen aan de bar laat glijden — deze eindigend bij Ravi. Ze kan natuurlijk Ravi inlichten? Het idee schud ze direct weg.
Ze grijpt naar het glas dat haar aangeboden wordt, en neemt direct een grote slok. Zo groot dat bijna haar halve glas al op is, en ze het voelt branden in haar keel — iets waarvan ze verdenkt dat het eerder tussen haar oren zit dan wat anders. Een tevreden zucht klinkt er dan ook vanuit Malikah, voor ze zich tot Luna keert. ‘Zullen we weer terug naar de jacuzzi gaan? Dat zat namelijk wel lekker.’ Zacht bij Malikah aan de binnenkant van haar mond, puur uit wanhoop om haar opspelende gedachten telkens weg te wuiven. Ze veegt haar lange, zwarte haren achter haar oren, terwijl ze wegkijkt vanachter de bar. Haar blik op de zitstoelen is verdwenen, wat waarschijnlijk maar goed is ook. Haar gedachten dwalen langzaam af, waardoor Malikah gefrustreerd naar de elastiek om haar pols grijpt, en er enkele keren aan trekt om deze vervolgens tegen haar gevoelige huid los te laten. Focussen op de pijn is beter dan focussen op alle verkregen informatie deze dag.

[ bericht aangepast op 8 april 2020 - 14:26 ]

I'm your little ray of pitch black.

8 april 2020 - 18:50 Reeses is offline

Reeses 1333

LUNA MARGARET HALE
▢ Outfit ; Dress + Bikini ▢ 19 years old ▢ Juve's girl ▢ Jacuzzi --> Malikah ▢

“Dat begrijp ik. Maar dat je weggegaan bent. Dat was… Slim gehandeld – oprecht het beste dat je kon doen.” Op Malikah’s woorden had Luna langzaam geknikt. Hoewel ze inmiddels wist dat Malikah nooit tegen haar zou liegen, was Luna er niet zeker van dat ze juist gehandeld had. Was het niet veel beter geweest om er iemand bij te halen?
Uiteindelijk had Luna haar belooft om er met niemand over te praten – vooral om Malikah niet in gevaar te brengen. Toch was Luna de dame eeuwig dankbaar dat haar een luisterend oor klaarstond en dat Luna in ieder geval bij íémand wat stoom kon afblazen of een potje kon gaan zitten huilen.
Op Luna’s vraag haalde Malikah nog een zwarte veeg onder haar oog vandaan, waarna ze antwoordde met een “Nu niet meer.” Een tweede glimlachje verscheen op haar gezicht en Luna deed een half mislukte poging terug te glimlachen. Ondertussen was Malikah overeind gekomen en dankbaar pakte Luna haar hand aan, waarna ze overeind kwam en tezamen naar richting de bar liepen.
Het voelde fijn, Malikah’s arm in de hare, en ditmaal lukte het wat beter om de dame naast haar een glimlach te schenken. Malikah bestelde kokosnootwater, maar Luna aarzelde. Sowieso dronk ze weinig alcohol en bovendien werd ze een enorme flapuit door het drinken ervan – iets dat ze nu absoluut niet kon gebruiken. Aan de andere kant was de vergetelheid die het met zich meebracht een welkome afleiding. “Een cola,” besloot Luna toen, dat half zeggend tegen de barman – half tegen Malikah.
“Dorst?,” vroeg Luna, toen Malikah in één keer een wel heel grote slok nam. Zelf nam ze een klein slokje cola, toen Malikah zich weer tot haar richtte. “Zullen we weer terug naar de jacuzzi gaan? Dat zat namelijk wel lekker.” Luna gaf een instemmend knikje, maar bestudeerde Malikah toen wat beter. Haar blik, die meerdere kanten op schoot, haar handen – die eerst haar haren wegduwde en vervolgens naar het elastiekje rond haar polsen greep. Was Malikah nou nerveus? Of was dit een reactie op wat Luna haar net had vertelt.
Toen Malikah aan het elastiekje bleef trekken, legde Luna haar hand op haar pols zodat Malikah zelf het elastiekje niet opnieuw kon aantrekken. Haar eigen emoties zette ze even opzij. “Hé,” zei Luna zachtjes en keek Malikah aan. “Gaat het wel?” Ze wilde dolgraag verder vragen, maar Luna was doodsbang dat de anderen aan de bar hun gesprek zouden opvangen. Dus pakte Luna ditmaal Malikah’s hand en trok haar met zachte dwang mee terug naar de jacuzzi. “Is er iets?,” vroeg Luna en slaagde erin bezorgd te klinken. “Of is dit… Komt dit door wat ik heb ge… Wat ik heb vertelt?”

8 april 2020 - 19:00 Syaoran is offline

Syaoran 12961

Dani Reina Verdad

"I knew my innocence was lost when I realised I was no longer afraid of the darkness surrounding me. .
Instead, I discovered, I fear the darkness that hides inside me."

• Twenty-five • Zwembad • Juve & Tyrone •

Dani genoot onbewust meer van haar duik in het zwembad dan ze verwacht had. Ze trok soepel door het water heen en liet het koudere temperatuurverschil haar afleiden van wat er ook nog maar door haar hoofd heen mocht spoken. Het gesprek tussen Juve en Tyler ontging haar hierdoor volledig, precies wat ook haar bedoeling was geweest. Echter, na een baantje heen en terug gezwommen te hebben, hield Dani het wel weer voor gezien.
Behendig hees ze zichzelf op aan de rand van het zwembad, alvorens de eerste vraag al over haar lippen heen gerold was. Zelf had Dani er de afgelopen uren wel meer dan één keer aan gedacht. Wie had het gedaan? En waarom? Een weeïg gevoel had plaats gemaakt nu haar paniekaanval inmiddels ver naar de achtergrond gesukkeld was, mede de reden waarom eten nog niet denderend wilde lukken — al kreeg ze er in tegenstelling tot vanmorgen nu wel een enkele hap naar binnen.
Juve's boeken waren uiteindelijk de beste afleiding geweest die er was. Verschillende hadden haar aandacht af weten te leiden, maar telkens wanneer Dani overspoeld werd door vermoeidheid en weg leek te dommelen, schrok ze in een vlaag van paniek weer overeind — een mede oorzaak van haar plagende hoofdpijn nu.
Zachtjes greep Dani met één hand Juve's arm ter ondersteuning vast, zodra deze haar verder de rand van het zwembad op hielp, waarna ze zich moeiteloos tussen zijn benen in liet plaatsen. Haar cocon van veiligheid omsloot Dani op het moment dat Juve zijn armen losjes om haar heen sloeg.
"We zien wel," zei hij vervolgens zacht. "Hoe is het met jou, nu?"
"Mejor*," reageerde Dani vrijwel meteen, waarbij ze haar mondhoeken iets omhoog dwong en licht tegen Juve aanleunde. Ze loog niet, maar zei er ook niet bij dat ze opzag tegen de komende nachten, wetende dat de nieuwe beelden haar voorlopig nog wel zouden blijven achtervolgen en ze weer uren wakker door ging brengen.
"Alleen wat hoofdpijn nu, maar daar geef ik wel een paar boeken de schuld van."
Schuins keek Dani op naar Juve, liet haar blik over zijn gezicht heen glijden zoals ze wel vaker deed, alvorens ze langs hem af naar Tyrone keek. De frustratie was merkbaar in diens uitdrukking. Dani kon zich dan ook niet voorstellen hoe drukkend de situatie nu voor de jongens moest zijn en ergens was ze enigszins blij dat ze er verder niks mee van doen had — dankbaar zelfs dat dit precies niet de taken waren die zij uit hoefde te voeren.
"Pas je op dat je gezicht niet zo nors blijft staan?"
Opnieuw glimlachte Dani met een lichte dwang — haar opmerking een zachte plagerij in de hoop dat het zijn waakzaamheid een beetje deed doorbreken — waarna haar blik afdwaalt en ze afwezig met haar wijsvinger een getatoeëerde lijn op Juve's arm volgt.

*Beter

[ bericht aangepast op 8 april 2020 - 19:01 ]

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

8 april 2020 - 19:05 LordJohn is offline

LordJohn 10835

Montana Byrd

21 — Ty's girl — @ sitting area w/ Mila — outfit

Het bleef stil nadat Mo Mila die vraag had gesteld en ze aarzelde of ze het nog een keer moest stellen of de stilte moest laten vallen. Het was niet gek dat Mila niet helemaal oplette, want zowel Roman als Black Cat kwamen vlakbij het tweetal zitten. Het voelde op een of andere manier toch anders dat die onbekende man hier nu was. Mo had geen idee wie hij eigenlijk was en normaal had ze weinig moeite met zijn aanwezigheid (hoewel het ook niet altijd even prettig voelde), maar nu Mason dood was gevonden en iemand in het huis verantwoordelijk was, voelde ze zich toch iets minder op haar gemak.
'Sorry, wat zei je?' verbrak Mila de stilte uiteindelijk, voor ze op haar eigen vraag antwoordde. 'Oh. Het gaat wel. Ik... Ik weet niet, het is wat onwezenlijk. Ik had niet zo veel contact met... Laten we zeggen dat er anderen zijn waarbij ik het misschien aangrijpender zou vinden,' zei ze en Mo knikte begrijpend. Zelf kende ze Mason ook niet echt goed, maar ze moest toegeven dat ze hem liever uit de weg ging dan dat ze bij hem in de buurt was. Ze was eigenlijk dolblij dat de man die verantwoordelijk was voor haar juist niet Mason was. Met Ty had ze natuurlijk weleens ruzie en kon hij ook flink kwaad worden, maar hij leek het beste met Mo voor te hebben. Mason daarentegen...
'Ja,' reageerde Montana en ze richtte haar blik even op Black Cat en Roman en draaide zich toen weer naar Mila toe. 'Ik vind het maar eng,' mompelde ze zodat ze zeker wist dat de twee mannen haar niet konden verstaan. 'Iemand hier heeft... je weet wel.'

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

8 april 2020 - 19:17 Perseid is offline

Perseid 8184

Inez Castillo
Some girls are just made of sugar and spice and everything nice

Roman's girl • with Ravi • bar • outfit

♡ ♡ ♡

Elk schijnsel van normaliteit was volledig uiteen gebarsten na de speech omtrent Mason's dood, welke de kleine latina ergens achterin de groep heeft bijgewoond. Ze kende Mason niet, had in alle eerlijkheid niet eens direct zijn gezicht aan de naam kunnen koppelen, maar toch had het nieuws elke, geveinsde vorm van acceptatie volledig doen verkruimelen.
Als je hier blijft ga je dood — het waren de enige gedachten die zich als een gebroken plaat in haar achterhoofd hadden herhaald, welke haar achtervolgden lang nadat ze terug naar haar slaapkamer— nee—de toegewezen kamer was gegaan.
Ondanks de lugubere daad, was er niets veranderd aan het avondprogramma. Eén van de meiden had haar zelfs achteloos een bikini toegeworpen voor deze naar het zwembad was vertrokken: alsof er helemaal niets was gebeurt.
Inez staart nu naar de veel te kleine stukjes stof, hopend dat het haar woede kan voelen en de afkeer begrijpt die haar vult. Niet alleen lijkt iedereen behalve zijzelf vergeten dat ze hier tegen haar wil is, dat buiten deze muren haar familie ziek moet zijn van angst en wanhoop, maar wordt er eveneens verwacht dat ze dankbaar gebruik maakt van deze zondag alsof er niet iemand is vermoord onder hetzelfde dak—
Haar gebalde vuisten trillen zo hevig dat de blaren op haar vingers pijnlijk straktrekken, ervoor zorgend dat haar donkere ogen meermaals knippen om de zwarte vlekken uit haar zicht te verjagen. Inez' ademhaling wil pas vertragen nadat ze de zwemkleding van haar bed af heeft gegooid. De kamer maakt het er niet veel beter op. Het is een permanente herinnering aan haar gevangenschap. Maar met iedereen in de kelder. . . Ze kauwt bedenkelijk op de binnenkant van een wang, wetend dat ze niets meer dan ontbijt heeft gegeten — wat ze er bovendien na de openbaring van Mason's moord rijkelijk weer heeft uitgegooid. Inez snakt naar frisse lucht, maar als er iets is wat haar beter zal laten voelen, is het iets eetbaars.
Meer op haar hoede dan ze ooit is geweest, glipt ze de lege gangen door, welke ondanks hun onveranderde uiterlijk spookachtiger aanvoelen en ervoor zorgen dat ze sneller dan gewoonlijk omlaag, omlaag, omlaag schiet.
De brunette is al halverwege de ruimte, haar aandacht op de openslaande deuren richting het zwembad gericht, wanneer haar lichaam tot stilstand komt nadat ze een murmering van Ravi's stem opvang. De majestueuze latino zit als een schaduwfiguur aan de bar, de charmante bravoure die hem gewoonlijk siert in geen velden of wegen te bekennen. Inez aarzelt, maar iets aan de manier waarop hij zo verloren lijkt tussen de flessen drank, en het feit dat ze hem zelden alleen heeft zien zitten, lokt haar tegen beter weten in toch dichterbij.
Hey,’ zegt ze, om hem niet te doen opschrikken uit zijn gedachten wanneer ze ze om de bar heenloopt, haar ogen langs de verschillende labels scannend. Ze heeft geen idee wat haar bezield om hem te storen, hoewel haar gedachten in complete chaos lijken te vervallen elke keer wanneer hij in de buurt is en ze niet in staat is los te komen van zijn adembenemende kijkers. Ze neemt dan ook enkele seconden om een beloftevolle fles rum te vinden en deze met twee handen uit het rek te trekken.
Het moment dat ze zich omdraait, staat ze oog in oog met het zwartharige roofdier dat zich aan de andere zijde van de bar die tussen hen in staat bevindt. ‘Lo siento, voor vanmorgen, ik—’ de brunette schudt haar hoofd, het is geheel onbelangrijk en toch, na de surrealistische middag, is dat het eerste wat in haar opkomt. Dan grinnikt ze, het geluid hol en overvloeiend in woorden. ‘Het doet er niet toe,’ oppert ze, een slok rechtstreeks uit de fles nemend voor ze haar gelaat voelt grimassen en de neiging te hoesten stellig onderdrukt. Ze beweegt haar gezicht in de richting van de deuren, hoewel het voelt alsof ze naar een compleet andere wereld aan het kijken is. ‘Todas han perdido sus malditas mentes?’

* I'm sorry
* has everybody lost their fucking minds?

Feel the fire, but do not succumb to it.

9 april 2020 - 9:25 Kefe is offline

Kefe 5051

Malikah El Masry
Roman’s Girl ♕ Believer ♕ Fighter ♕ Jurk | Badpak ♕ Jacuzzi » bar w/ Luna

"How my mind ricochets
between certainties and doubts."

Malikah knikt op wat Luna bestelde, en richt haar aandacht vervolgens gelijk op de barman, die dit ook opgevangen heeft en direct in de weer gaat. Eenmaal het drinken in haar hand giet ze grotendeels van het glas achterover, wat na de eerste prikkels haar keel eerder lijkt te verzachten.
‘Dorst?’
Malikah knikt lichtjes op het simpele woord, gezien er niet veel aan is. Het voelt als zo’n normaal gesprek tussen alle chaos door, dat ze even niet weet hoe ze er precies op moet antwoorden. Om nu te gaan vragen of Luna ook dorst heeft voelt alles behalve logisch — het kleine slokje dat de blondine neemt geeft overigens al een duidelijk antwoord. Even betwijfelt Malikah het of ze nog wel een normaal gesprek kan voeren, maar ook hier wil ze niet te lang bij stilstaan, dus vraagt ze de dame aan haar arm of ze terug wil naar de jacuzzi.
Wanneer ze een hand op haar pols voelt schrikt ze lichtjes op uit haar gedachten, en volgen haar ogen de afkomst van de hand. Dit blijkt enkel Luna te zijn, waardoor ze opluchting voelt. De laatste persoon die die pols aangeraakt had was Black Cat, dat had ze niet eens weg kunnen wassen. Zelfs de zachte aanraking vanuit hem voelden als gif in haar aderen en zelfs haar spieren.
‘Hé, gaat het wel?’
De woorden dringen niet helemaal tot Malikah door, ondanks dat ze voelt dat ze meegetrokken wordt door de blondine. Wanneer de woorden langzaam binnenglijden, zoekt ze direct naar een goede reden van haar eigen gedrag. De manier waarop haar brein nu werkt kan best nog eens haar ondergang worden, en verkeerde keuzes staan garant op het moment.
‘Is er iets? Of is dit… Komt dit door wat ik heb ge… Wat ik heb vertelt?’
Malikah kijkt nu naar Luna, en schud lichtjes haar hoofd. Waarop weet ze niet precies, want natuurlijk is het nieuws dat Luna haar gegeven heeft alles behalve geruststellend. Zonder enig besef schud ze echter nogmaals haar hoofd, waarna ze zacht zucht. ‘Het is gewoon deze dag… teveel informatie.’ Direct beseft Malikah zich dat dit niet de enige reden zal zijn, dus besluit ze maar wat er achteraan te gooien. ‘De dood van Mason is gewoon zo nabij, en in mijn cultuur is er een speciale manier om ermee om te gaan.’ Opnieuw schud Malikah haar hoofd. ‘Om een lang verhaal kort te maken; kwade geesten.’ Ze haalt kort haar schouders op, en forceert haarzelf een klein glimlachje op te zetten. ‘Al zullen er al genoeg rondspoken hier.’
Malikah zet haar glas op de rand van de jacuzzi, en laat haarzelf weer soepeltjes met haar voeten in het water glijden — terwijl ze opnieuw haar jurk in de vorm van een stapeltje op haar schoot laat rusten. Ze doet haar best haar knieën nog wat te bedekken, maar in alle eerlijkheid heeft ze dat sowieso al opgegeven. Haar hand steekt ze opnieuw uit naar Luna, zodat die gemakkelijker de jacuzzi kan betreden, waarna ze al gauw haar glas terugneemt in haar hand.
Haar blik glijdt opnieuw naar Luna. ‘Maar goed dat iedereen op het moment in zijn eigen hoofd zit. Niemand die op ons let.’ Toch heeft Malikah het idee alsof iemand hen in de gaten houdt, al staat er tot dusver niemand echt op gehoorafstand. Ze zijn dus vooralsnog veilig, al spreekt Malikah haast alles in een fluister, ze wil het er niet op wagen.

[ bericht aangepast op 9 april 2020 - 9:26 ]

I'm your little ray of pitch black.

9 april 2020 - 9:39 Altschmerz is offline

Altschmerz 7758

Ravi Rios

•••

Lion • Outfit • @ Bar • & Inez

Zelfs nu Ravi wakker is — wordt hij geteisterd door beelden van rivieren vol met lichamen van overleden personen. Als eerste glijdt Mason voorbij, de kogelgaten bloedrood blinkend op zijn lichaam. Ravi tracht zijn blik af te wenden — zonder enig resultaat. Als tweede glijdt Luz voorbij, haar lichaam dusdanig klein dat ze vrijwel lijkt te verdwijnen. Ondanks de vele vergane jaren voelt Ravi zichzelf koud worden — een rilling langs zijn ruggengraat omlaag trekkend. Wanneer zijn eerste moord eveneens voorbij glijdt, schudt hij eenmalig zijn hoofd. Hijgend vouwt hij zijn vuist steviger rondom het kristallen glas — de drank daar binnenin klotsend. Wellicht zou hij zichzelf vanavond beschadigd drinken. Dat zou herinneringen doen verdwijnen. Maar of het de oplossing zou zijn — nee.
'Hey.'
Ravi kijkt met een snelle beweging omhoog — voelt zichzelf ietwat ontspannen wanneer hij Inez weet te ontwaren. Alhoewel de aanwezigheid van de Cubaanse latina hem doet ontspannen, blijven zijn vuisten onverbiddelijk gesloten. Ravi geeft haar een knikje als begroeting — zichzelf niet vertrouwend met woorden.
'Lo siento, voor vanmorgen, ik— Het doet er niet toe.'
Het kost enigszins inspanning om te bedenken waar Inez zojuist haar verontschuldigingen voor heeft aangeboden. Plotseling weet Ravi haar aanbod te herinneren over het eten — hetgeen ze zou brengen naar Mila's slaapkamer. Vanwege de woorden voelt hij zijn lege maag opnieuw rommelen.
'Todas han perdido sus malditas mentes?'
Ravi hoeft zichzelf niet om te draaien om Inez's neerbuigende blik te volgen — de geluiden van de anderen hier komen hem al tegemoet dwarrelen. Grimassend heft hij zijn glas wijn omhoog, waarbij hij één mondhoek omhoog laat krullen. Ravi voelt herkenning in Inez — een herkenning die verder gaat dan absurditeit.
'Schijnbaar is feesten de manier om een overlijden te vieren.'
Flarden van herinneringen over Luz' langdurige rouwperiode komen omhoog zetten — waardoor hij samenkrimpt. Grommend neemt Ravi een nieuwe slok wijn, waarna hij erachter komt dat zijn glas inmiddels leeg is tot de bodem. Gedeeltelijk kan hij zich Luz enigszins herinneren — maar ze is voornamelijk vervaagd. Lux was nog ontzettend jong, evenals Ravi zelf. Daarna wilden zijn ouders nooit over haar kortstondige leven praten — hetgeen hem tot woede dreef. Ravi wilde zijn zusje kennen. Maar zijn ouders ontnamen hem dat recht.
'Dat is in Mexico eveneens het geval, maar wel na achtenveertig uur van bidden — wellicht iets beschaafder.'
Ravi werd altijd geleerd dat de dood een nieuw begin was van een nieuw leven, hetgeen hij nu veelal betwijfelt. Wanneer iemand sterft — houdt hij op te bestaan. Ravi heeft het licht meerdere malen zien doven binnenin kijkers, hetgeen het exacte terugkerende punt is binnen zijn veelvuldige nachtmerries.
'Ik meende wat we toen straks vertelden — dat we degene zullen gaan vinden die dit heeft gedaan.'
Uiteindelijk kijkt Ravi plots omhoog richting Inez — de tekenen op haar gezicht vertellen hem meer dan genoeg. Natuurlijk is ze ontzettend bang. Natuurlijk voelt ze zich onveilig. Natuurlijk wil ze hier weg. Ravi begrijpt haar nu pas — gedwongen leven in een huis met een losgeslagen onbekende moordenaar.
'Ben je bang voor mij?'

•

9 april 2020 - 13:01 Perseid is offline

Perseid 8184

Inez Castillo
Some girls are just made of sugar and spice and everything nice

Roman's girl • with Ravi • bar • outfit

Het is de minimale beweging in haar ooghoek die ervoor zorgt dat ze haar gezicht terug zijn kant op draait, de eerste response die Ravi haar geeft herkennend als een toost. De halfhartige scheve grijns zou boekdelen spreken, zelfs zonder de woorden die hij er aan toevoegt: ‘Schijnbaar is feesten de manier om een overlijden te vieren.’ Zelf lijkt hij absoluut niet van plan mee te delen in de gezelligheid verderop.
Dat is dan iets waar ze dezelfde mening over delen. Inez volgt zijn voorbeeld, heft de fles rum iets omhoog om een kordaat gebed voor Mason's ziel te verwensen. De schaduwen die over het gelaat van de latino kruipen doen de stilte voortkabbelen, hoewel ze geen poging onderneemt hem uit zijn gedachten te jagen. Misschien was Mason wel als familie voor hem, of brengt dit nieuws hele andere herinneringen naar de oppervlakte. Het is bovendien een moment waarop ze hem durft gade te slaan, zonder dat zijn ogen dwars door haar huid lijken heen te prikken en ze totaal vergeet hoe ze moet functioneren.
‘Dat is in Mexico eveneens het geval, maar wel na achtenveertig uur van bidden — wellicht iets beschaafder.’ Ze knikt, instemmend met de cultuur die te vergelijken is met die van haar vaderskant van de familie. Inez heeft al heel lang niet meer gebeden. Zelfs niet in de eindeloze nachten hier. Het voelt. . . verkeerd, om nu om God's redding te vragen, wanneer ze haar laatste kerkbezoek amper kan heugen, en zijn bestaan zodanig in twijfel heeft getrokken dat ze haar kruis al in geen jaren niet meer heeft gedragen. Zou Ravi gelovig zijn? De brunette kijkt weemoedig om zich heen. Dit is het huis van een ander soort god.
‘Beschaafdheid? Hier?’ spreekt ze dan ook hardop uit, haar rode vingers hoofdschuddend over de hals van haar fles wrijvend. Ze was vergeten hoe makkelijk het is om tegen hem te praten, zo makkelijk zelfs dat de woorden over haar losse tong naar buiten glippen zonder een tweede gedachte. Gevaarlijk.
‘Ik meende wat we toen straks vertelden — dat we degene zullen gaan vinden die dit heeft gedaan,’ zegt hij, overtuigd van de speech die ze allemaal hebben meegekregen. Ze wil haar schouders ophalen, opperend dat het kwaad al is geschiet, wanneer zijn lichte poelen zich in de hare boren en de mond van de kleine latina in een woestijn veranderd. ‘Ben je bang voor mij?’
‘Bang?’ herhaald ze, een echo van het woord nog geen seconde na hij deze heeft uitgesproken. Ze kan haar donkere kijkers niet losscheuren van zijn indringende blik, waardoor ze het enige doet waar ze nog wel toe in staat is: haar ogen sluiten, de fles tegen haar tanden stotend wanneer ze nog een slok probeert te nemen. Ze weet wat de samentrekking in haar maag is, dat het veel te vaak als angst voelt, maar dat het niet te verwarren is met een ander verschijnsel. ‘Je maakt me nerveus.’ Inez veegt de rug van haar hand over haar mond en zet de fles dan op de bar, besluitend dat het geen goed idee is op haar lege maag. Ze stoot zijn lege wijnglas bijna om, maar vindt in een reflex houvast op de gebalde vuisten die eveneens op de bar liggen.
Haar ogen flitsen omhoog en dan weer omlaag, naar de bijna boze rode kleur van zijn getinte handen. ‘Kom,’ zegt ze dan, haar handen terugtrekkend en de fles toch in haar armen nemend voor ze achter de bar vandaan komt. ‘We zijn net zo bleek als de rest,’ ze gniffelt, hoewel ze haar gezicht al snel serieus schoolt. ‘Kom, je moet iets eten.’ Ze knikt richting de trap.

Feel the fire, but do not succumb to it.

9 april 2020 - 14:11 Vanth is offline

Vanth 23147

Roman Damario Sanchez
27 • Rabbit • With Ace

As it turns out, klanten afbellen is niet mijn favoriete werk. Natuurlijk is het teleurstellend, maar overdrijven kan ook in je reactie. Oh well, iemand moest het doen. De speech die niet werd gegeven vertelde mij niks nieuws, het zijn beloftes die nu te verwachten zijn. Wel had ik met een scherp oog iedereen in de gaten gehouden vanuit mijn plekje bij de bar, wellicht kon ik er nog iets uit halen. Niet dat ik hele opvallende dingen heb gezien, maar goed. Met een fles in mijn handen ben ik uiteindelijk naar de zithoek verhuist, voor de hoeveelheid die ik vandaag al op had zouden de meeste mensen denken dat ik niet meer recht kon lopen. Maar, verspreid over een hele dag en met mijn tolerantie heb ik er nog niet veel last van. Helaas.
Kort laat ik mijn blik over de verschillende mensen gaan, met soms een knikje naar andere rabbits, tot ik Ace zie. Ik hef de fles in mijn handen dat, in vergelijking met zijn glas, wellicht wat overdreven eruit ziet. Maar ach, wat maakt het ook uit. Of het nou een fles is of een aantal glazen, het is toch hetzelfde. "Sanchez," groet hij zodra hij mij heeft bereikt. Ik knik hem toe met een lichte lach op mijn lippen. "Alles weer onder controle?" Ik neem een slok. ''Jawel,'' zeg ik dan. Natuurlijk was het wat om een van je eigen zo te zien liggen, maar de jaren in de bende en zeker mijn plek in de bende hebben gezorgd voor een soort gewenning. ''Ik ga mezelf nooit meer aanbieden om klanten af te bellen tho, die mensen hebben mijn hoofd echt moe gemaakt.'' zeg ik hoofdschuddend. Goed, nu was ik sowieso minder van het praten en meer van het handenwerk, maar ik denk dat iedereen het wel met me eens ging zijn. Ik haal mijn schouders op. ''Het maakt ook niet uit,'' zeg ik en knik even naar de lege stoel naast de mijne, als teken dat hij kan zitten mocht hij dat willen. ''Hoe zit het met jou? Nog bijzonderheden?'' vraag ik hem dan en hou mijn hoofd wat schuin.

El Diablo.

9 april 2020 - 15:28 Novilunium is offline

Novilunium 1529

A C E - B R E N N A N
I must also have a dark side if I am to be whole

Zithoek — Roman — 27 Years Old — Police Detective — Black Cat — Outfit

Het opheffen van zijn glas wordt beantwoord met een complete fles en misschien moet dat voor Ace al enigszins een hint zijn. Al is een drinkende Roman niets nieuws, dus wie is hij om er meer achter te zoeken.
"Jawel," luid het antwoord dan ook na de flinke teug die hij uit genoemde fles neemt. ''Ik ga mezelf nooit meer aanbieden om klanten af te bellen tho, die mensen hebben mijn hoofd echt moe gemaakt.''
Waarop Ace zijn mond aan een kant omhoog tikt in iets wat door zou gaan voor een grijns, al zou Roman die kunnen zien. Zijn masker maakt hem echter niet alleen voor de onwetenden hier incognito, het verbergt zijn gelaatstrekken — hoe weinig ook — eveneens voor de mensen die wel weten wie hij is. Telkens wanneer hij een slok scotch wil nemen tikt hij zijn masker net ver genoeg naar achteren om dat te kunnen doen, alvorens het als automatisch weer op zijn plaats zakt.
"Je hebt vast veel begrip gekregen," stelt Ace op sarcastische toon, zich maar al te goed in kunnen denkend dat de meesten er geen begrip voor zullen hebben. Laat ze aan Roman dan waarschijnlijk een hele verkeerde hebben. Zijn woorden leveren hem een knikje op in de richting van de stoel naast de Colombiaan en hij neemt er plaats na gecheckt te hebben of hij vanaf daar nog steeds zicht heeft op alles wat er gebeurt.
''Het maakt ook niet uit,'' zegt de Roman, dat statement al duidelijk uit zijn hele houding. ''Hoe zit het met jou? Nog bijzonderheden?''
En dat brengt Ace zijn blik terug op Malikah, ondanks dat hij weet dat Roman het niet zo bedoeld. De dame is een van de weinigen die net als hem nog compleet is gekleed ondanks dat ze in de buurt van de baden is en pas dan lijkt het hem op te vallen dat ze in het gezelschap is van Luna. Geweldig, zijn twee grootste kopzorgen kunnen het met elkaar vinden, waarom ook niet? Zijn kaak verstrakt bij het idee dat als Malikah vertrouwen zoekt in Luna en deze de puzzelstukjes in elkaar legt, hij nog zo veel verder van huis is. Hij weet dat zij verhaal zal komen halen.
Even overweegt Ace het om aan Roman te vragen wat voor persoon Malikah is, aangezien hij haar hier binnen heeft gehaald en dat het beste zal weten. Echter is de kans dat de man te geïnteresseerd raakt in het waarom van Ace zijn vragen te reëel en hij weet voor zichzelf nog niet wat de gevolgen zijn voor Malikah als de licht ontvlambare man naast zich er achter komt dat ze in het bezit is van kostbare informatie.
"Geen bijzonderheden. Enigszins teleurgesteld in het gebrek aan informatie," is wat hij dus uiteindelijk zegt, zijn blik weer even kort naar Ravi schietend. Inez heeft zich bij hem gevoegd en Ace betreurt zijn keuze geen discussie met hem te starten niet. Hij geeft er niet veel voor het middelpunt van de aandacht te zijn en besluit ook dit gesprek naar veiligere wateren te sturen. "Hoe bezopen ben je en moet ik je de sleutels van je R8 al afhandig maken?"

Marrow deep, soul deep, essence deep

9 april 2020 - 16:32 Reeses is offline

Reeses 1333

LUNA MARGARET HALE
▢ Outfit ; Dress + Bikini ▢ 19 years old ▢ Juve's girl ▢ Jacuzzi --> Malikah ▢

Luna wist een enigszins verbaasd, haast bezorgde emotie bij zichzelf op te roepen toen Malikah leek te schrikken van haar aanraking – hand op pols. De opluchting die het vervolgens met zich meebracht, deed Luna vermoeden dat er meer aan de hand was. Of was het een hele logische reactie op wat Luna zojuist bekend had?
Ze waren terug naar de jacuzzi gegaan waar beide dames plaats hadden genomen op de rand van het bad, voeten in het water. Wat verloren hield Luna de glas cola in haar hand, weinig behoefte hebbend om er nog een slok van te nemen. Ze keek op naar Malikah, waarna ze de dame voorzichtig vroeg of er iets aan de hand was. Malikah keek terug, waarna ze haar hoofd schudde. Tweemaal zelfs. “Het is gewoon deze dag… Teveel informatie,” zei Malikah uiteindelijk, waarop Luna langzaam knikte. Dat kon ze wel begrijpen. Eerst te horen krijgen dat er iemand binnen het hotel was vermoord, om vervolgens na een half uur uit te vogelen dat de moordenaar een vriendin was…De moordenaar. Zíj was de moordenaar. Dat zinnetje herhaalde zich keer op keer in haar gedachten. Luna slikte en slikte nogmaals, maar nam toen gauw een slok van haar cola om het opkomende gal weg te spoelen.
“De dood van Mason is gewoon zo nabij, en in mijn cultuur is er een speciale manier om ermee om te gaan. Om een lang verhaal kort te maken; kwade geesten. Al zullen er al genoeg rondspoken hier.” Luna knikte afwezig, al deden Malikah’s woorden haar wel doen rillen. Kwade geesten, die waren er inderdaad genoeg. Een diepe zucht rolde over Luna’s lippen, terwijl de speech van de drie leiders zich herhaalde in haar hoofd. We zullen alles op alles zetten om de dader te vinden en te straffen. Ze probeerde zich op Malikah’s woorden te concentreren, maar onwillekeurig schoot het door haar hoofd wat de jongens voor straffen in gedachten hadden. Zouden ze haar straffen, als ze erachter kwamen dat zij degene was die Mason… Ze had nog nooit iemand iets aangedaan. Zou dat verschil maken?
Malikah’s blik gleed opnieuw naar Luna. “Maar goed dat iedereen op het moment in zijn eigen hoofd zit. Niemand die op ons let.” Luna zuchtte. “Ja,” mompelde Luna en keek op naar Malikah. “Sorry,” zei Luna toen, op zachte toon. “Ik wilde je er echt niet mee lastigvallen of… Of je er ook bij betrekken.” Ze staarde naar de bubbels terwijl ze een tweede ronde tranen krampachtig wegveegde. Wat zou ze haar vader hier nu graag willen hebben. Ondanks wat ze had gedaan wist ze zeker dat hij haar zou helpen en beschermen. Ditmaal keek Luna naar Malikah, hoewel haar ogen nog vochtig aanvoelde. “Kunnen we niet gewoon weg?,” vroeg ze fluisterend, nog zachter dan daarvoor. “Samen. Dan gaan we naar de politie. Daar zullen ze ons echt wel helpen.” Ace zou hen helpen. Al wist Luna dat er geen enkele kans van slagen inzat, daarvoor werd het hotel te goed en te streng voor bewaakt. “Ik ben zo bang dat ze me vermoorden, Malikah.” Ze probeerde de opkomende paniek te onderdrukken, terwijl de tranen alweer over wangen rolde. “Ik wil gewoon nog niet dood.”

9 april 2020 - 19:34 Kefe is offline

Kefe 5051

Malikah El Masry
Roman’s Girl ♕ Believer ♕ Fighter ♕ Jurk | Badpak ♕ Jacuzzi w/ Luna

"How my mind ricochets
between certainties and doubts."

Het blijft akelig stil vanuit de andere kant, waardoor het maar goed is dat er geluiden van leven op de achtergrond te vinden is. Niet dat Malikah het Luna kwalijk neemt, want zelf kan ze ook binnen luttele seconden verborgen zitten in haar eigen hoofd, samen met haar drukkende gedachten. Soms geloofd Malikah er echt in dat haar eigen hoofd haar grootste vijand is, en dat ze deze zelfs niet kan vertrouwen — iets dat ze op dit moment ook zeker niet doet.
‘Ja. Sorry. Ik wilde je er echt niet mee lastigvallen of… Of je er ook bij betrekken.’
Malikah schud direct haar hoofd, en keert zich tot Luna. ‘Het is oké, Luna. Ik meen het. Het is allemaal gewoon even teveel, maar ik kan niet eens inbeelden hoe het voor jou moet zijn…’ Malikah zucht zacht, terwijl haar hoofd even naar het idee toe schakelt, het feit dat ze iemand vermoord, zonder daar echt over na te denken. Het klinkt zo vreemd, maar waarschijnlijk deed het dat voor Luna ook voor dit haar overkwam. ‘Ik ben blij dat je iemand hebt bij wie je je hart kunt luchten. Ik kan wel wat hebben.’ Misschien niet zoveel. Toch is Malikah ergens bang dat er een kant van haarzelf naar voren zal komen die deze informatie wil gebruiken.
‘Kunnen we niet gewoon weg? Samen. Dan gaan we naar de politie. Daar zullen ze ons echt wel helpen.’
De woorden laten Malikah naar de aantrekkelijke blondine glijden, waarbij ze haar ogen even gunt om Luna eens echt even te bekijken — niet haar aantrekkelijke kwaliteiten, maar de onrust en het slaaptekort dat er te vinden is. Van de wallen tot de kleine adertjes in haar ogen die bloeddoorlopen zijn. Van haar blanke huid die witter oogt, en haar haren die zelfs een droger effect lijken te hebben dan gewoonlijk. Het zijn echter de woorden waarop Malikah graag terug wil komen, en haar vriendin wil vertellen dat dat wel goed zit — dat het realistisch is. Toch weten ze beide dat het dat zeker niet is, waardoor Malikah in plaats van zegt wat ze beiden willen horen, een slok neemt van haar kokosnootwater.
‘Ik ben zo bang dat ze me vermoorden, Malikah. Ik wil gewoon nog niet dood.’
Malikah slikt bij het horen van de vele emoties die er door Luna’s stem glijden, niet allemaal even soepel als gewoonlijk. Ze schrikt nog erger van de woordkeuze van de blondine, een realisatie die ze zelf ook pas deze ochtend gemaakt had. Ook zij wil niet dood. Begripvol knikt Malikah dan ook naar het meisje. ‘Ze gaan er niet achter komen, dat is onmogelijk. Dus je gaat niet dood.’ Malikah merkt natuurlijk ook de tranen op, waardoor ze Luna nogmaals in een omhelzing trekt — ditmaal eentje die ze zelf ook hard nodig hebt. Met moeite houdt Malikah haar ogen tranen in. Ze kan Luna toch echt niet voor die klootzakken gooien, zelfs niet om haarzelf te redden.
‘Recht je rug, slik alles even in en laten we proberen deze avond door te komen zonder één van deze klootzakken ook maar iets te laten zien,’ is Malikah’s poging Luna aan te moedigen hieruit de glippen. Ze lijken nu vast te zitten in een patroon waar Malikah zelf ook geen baat bij heeft, en ze heeft het idee dat het voor Luna ook niet zal helpen. ‘Het is gebeurt, en ik ben er voor je, maar nu moeten we even doorbijten. Ze verdienen het niet je zo te zien.’ Malikah werpt haar vriendin een bemoedigende glimlach toe, waarna ze opnieuw de haren van de blondine op zorgzame wijze tot perfectie brengt — al is het vooral om haar handen bezig te houden aangezien haar glas weer naast haar staat.
Wanneer Malikah’s handen zakken, glijden deze vrijwel direct richting het hoopje stof op haar schoot, en friemelt ze er wat mee, puur om haarzelf even bezig te houden. Wanneer haar ogen weer omhoog glijden kijkt ze even naar Luna, terwijl ze zoekt naar een gespreksonderwerp. 'Had je overigens nog wat muziek gemaakt recentelijk?' Als het goed is had ze eens opgevangen dat ze op Juve's kamer eens met zijn instrumenten ging spelen. Zelf weigerde Malikah als het ware de kamer van de heren te betreden, al was Roman soms wel nodig. En dat had haar naar het probleem eerder gebracht, waardoor dat er ook weer eventjes niet in zit.

[ bericht aangepast op 9 april 2020 - 19:35 ]

I'm your little ray of pitch black.

10 april 2020 - 9:22 Altschmerz is offline

Altschmerz 7758

Ravi Rios

•••

Lion • Outfit • @ Bar • & Inez

Gedurende de nasleep van Ravi's gestelde vraag voelt hij onzekerheid zijn gedachten langzaam binnensluipen. Normaliter zou het antwoord op deze vraag hem niets doen — maar na vandaag is alles opeens anders. Nadat één van de jongens bruut is vermoord was het plotseling van levensbelang om niet als angstaanjagend gezien te worden.
'Bang?'
Ravi krimpt even samen bij het geluid van de fles tegen Inez' tanden — een sensatie welke hem zowel bekend is. Inez zet echter als dapper persoon door, een nieuwe slok nemend van de rum voordat ze verder gaat met antwoorden. Ravi draait zijn lege glas enkele malen heen en weer — de rode vlekken hem afleidend.
'Je maakt me nerveus.'
Hummend kijkt Ravi naar zijn lege glas — nerveus is beter dan bang, vele malen beter. Echter, het was niet voldoende nadat Mason plotseling is vermoord hier. Zuchtend vraagt hij zichzelf af of Inez hem als moordenaar zou durven kiezen — of dat ze haar pijlen op iemand anders heeft gericht, wellicht op haar eigen pooier.
Plotseling belanden haar kleine handen op zijn beide gebalde vuisten. Ravi schiet overeind — maar trekt zijn handen daarbij niet terug. Rondom Inez' wangen ontstaan vage rode vlekken. Ravi slik eenmalig — zijn handen afglijdend richting de rode blaren welke haar hand weten te sieren. Fronsend wil hij zijn mond openen om te vragen waardoor de rode blaren zijn ontstaan. De manie waarop haar kijkers rond flitsen — zorgt er voor dat hij zich in weet te houden aangezien hij haar niet verder wil pushen.
'Kom. We zijn net zo bleek als de rest. Kom, je moet iets eten.'
Als betoverd weet Ravi overeind te komen van zijn barkruk — de belofte aan Inez' kookkunsten een vooruitzicht waarbij hij ver weg zou kunnen kwijlen. Normaliter zou hij zo'n aanbod direct afslaan, zeker van iemand anders meisje. Echter heeft Inez inmiddels een weg naar zijn diepste gedachten weten te vinden — die hij onmogelijk kan weerstaan. Wellicht is het hun gedeelde Mediterraanse achtergrond, of hun liefde voor eten. Alhoewel Inez van koken houdt — Ravi's voorkeur ligt voornamelijk bij het opeten van haar kookkunsten.
'Ah, comida.'
Grijnzend volgt hij haar richting de trap — welke hen naar hogere verdiepingen toe leidt. Ravi doet zijn uiterste best niet onophoudelijk naar Inez' achterste te kijken op de trap, hetgeen uiteindelijk vrijwel onmogelijk schijnt te zijn. Hummend tracht hij zichzelf af te leiden — zonder al te veel resultaten. Wanneer ze uiteindelijk in de keuken aankomen, voelt Ravi zich enigszins opgelucht. Alsnog glijden zijn kijkers meerdere malen af — zijn zwakte benadrukkend rondom de weelderige latina.
'Wacht. Voordat we iets gaan klaarmaken, moet je eerst. . .'
Ravi gooit verschillende keukenkastjes open — rommelend in de overvolle inhouden. Uiteindelijk weet hij te vinden waarnaar hij op zoek was, een wit koffertje met een rood kruis. Ravi gooit de inhoud ondersteboven — waarop hij trots kijkend een tube brandblarengel omhoog laat zien.
'Dit had je eigenlijk direct moeten doen — maar, vooruit.'
Zonder de tube aan Inez te geven, stapt hij langzaam naar voren — ondertussen de gel verdelend over zijn handen. Vederlicht neemt hij Inez' gewonde hand in zijn grotere exemplaar, de brandblarengel verspreidend over de rode blaren. Ravi's wenkbrauwen fronsen lichtelijk samen — geconcentreerd haar zo min mogelijk ongewenste druk toe te brengen. Zoekend naar nieuwe rode plekjes welke hij voorheen heeft gemist, controleert hij zijn werk met grote zorgvuldigheid. Wanneer hij ervan overtuigd is geen plekje te hebben overgeslagen — kijkt hij haar opnieuw aan.
'Voelt het al ietwat beter?'

And so the lion
fell in love with the lamb.

•

10 april 2020 - 10:57 Reeses is offline

Reeses 1333

LUNA MARGARET HALE
▢ Outfit ; Dress + Bikini ▢ 19 years old ▢ Juve's girl ▢ Jacuzzi --> Malikah ▢

“Het is oké, Luna. Ik meen het. Het is allemaal gewoon even teveel, maar ik kan niet eens inbeelden hoe het voor jou moet zijn…” Luna knikte, schudde toen kort haar hoofd, niet goed wetend wat een gepaste reactie was. Natuurlijk was het teveel. Ze kon zelf nauwelijks bevatten wat er de avond ervoor was gebeurd, laat staan hoe dit voor Malikah was. Die kreeg binnen een half uur te horen dat Mason dood was en vervolgens vrijwel direct wie daar de oorzaak van was. “Ik ben blij dat je iemand hebt bij wie je je hart kunt luchten. Ik kan wel wat hebben.” Ditmaal wierp Luna Malikah een dankbare blik toe. Daar was ze haar ook zeker dankbaar voor en ze mompelde een oprecht “Dankjewel”.
Toch kon Luna het niet laten om te suggereren gewoon weg te lopen, de meest voor de hand liggende oplossing. Luna wist dat die oplossing onuitvoerbaar was en dat het waarschijnlijker was dat de mannen er niet achter zouden komen wie de moordenaar was, dan dat zij en Malikah zouden kunnen ontsnappen. Malikah boorde haar plannetje echter niet de grond in, maar gaf haar ook geen valse hoop. Iets wat misschien ook maar beter was, beide opties zouden Luna ineen kunnen doen storten. In plaats daarvan nam Malikah nog een slok van haar drankje en Luna volgde haar voorbeeld. Ook zij greep naar haar glas maar liet het halverwege weer terug zakken. Ze hoefde niet.
“Ze gaan er niet achter komen, dat is onmogelijk. Dus je gaat niet dood.” Een tweede omhelzing vanuit Malikah deed haar beseffen dat ze er inderdaad niet alleen voor stond. Natuurlijk hielp het niet het probleem op te lossen, maar ze was Malikah er enorm dankbaar voor. “Recht je rug, slik alles even in en laten we proberen deze avond door te komen zonder één van deze klootzakken ook maar iets te laten zien.” Luna’s lippen krulden zich kort omhoog tot een waterig glimlachje, dat in scherp contrast stond met haar vochtige ogen. Als ze het over klootzakken gingen hebben, moest het enigszins haalbaar zijn. “Dat moet lukken,” mompelde Luna. “Als we ze klootzakken kunnen blijven noemen, moet het voor deze avond in ieder geval wel lukken.” Aan de volgende dag wilde Luna niet eens denken. Het feit dat ze dan weer moest werken, doen alsof er niets aan de hand was, vriendelijk blijven glimlachen… Het lukte haar nu al nauwelijks een glimlach te produceren.
“Het is gebeurt, en ik ben er voor je, maar nu moeten we even doorbijten. Ze verdienen het niet je zo te zien.” Luna knikte, terwijl Malikah haar blonde lokken weer op hun plek bracht. “Je hebt gelijk,” zei Luna zachtjes. Voor de jongens zou het puur leedvermaak zijn als ze haar zo zagen en misschien was dat wel de reden waarom Mason juist haar keer op keer weer uitkoos…
Het bleef even stil, toen Malikah het gesprek voortzette. “Had je overigens nog wat muziek gemaakt recentelijk?” Luna keek op, een tikkeltje verward door de wending die het gesprek nam, maar schudde toen haar hoofd. Ze veegde de laatste tranen weg en automatisch gleed haar blik naar Juve, die met Dani en Ty rond het zwembad hing. “Nee.” Ze was even stil terwijl ze zich probeerde te herinneren waar ze mee bezig was. Alles van voor de moord leek zo ver weg. Opnieuw schudde Luna haar hoofd. “Niks nieuws, eigenlijk,” zei Luna toen. “Ik ben wat oude stukken aan het herschrijven, sommigen liepen niet zo lekker. Je mag wel een keer mee, als Juve dat tenminste goed vind.” Opnieuw gleed haar blik even naar Juve, terwijl het Luna zelf opviel dat haar eigen toon nogal dof klonk. Weinig enthousiasme, wat normaal bij een onderwerp als muziek toch wel het geval was. Haar blik gleed weer terug naar Malikah. “En jij?,” vroeg Luna toen. Ze wist dat Malikah ook piano speelde, maar dat niet meer deed sinds ze in het hotel woonde. “Mis je het niet, het piano spelen?”

Index RPG Actieve Topics Zoek