• Animal hotel      [16+]
    Rollen            Praat            Speel
    @Liesje



    De grootstad Nixton wordt geteisterd door geweld en criminaliteit. Onder de grote, felle neonlichten en tussen al de toeristische trekpleisters in loert het gevaar. Niet enkel in de donkerste steegjes, maar ook in de luxe en het rijke nachtleven.
          Animal Parade is de invloedrijkste bende van het moment: in enkele jaren uitgegroeid van een groepje pooiers tot een heel imperium in de drugs- , wapen- en mensenhandel. Zowat overal hebben ze wel iets te zeggen, er is geen tak in de criminaliteit die ze onberoerd hebben gelaten, en toch blijft de top totaal onaanraakbaar. Of toch tot nu.

    Nothing could kill me like you do
    Herwerking van Animals & Hotel Aphrodite

    Op de ochtend van zondag 15 maart, net voor de lente begint, wordt het lijk gevonden van Mason Kingsley (26), doodgeschoten en achtergelaten in een van de kamers van Hotel Aphrodite: luxebordeel, nachtclub en dé uitvalbasis van Animal Parade. De jongeman stond zelf hoog aangeschreven in de bende en zijn dood, in het midden van hun thuis, is een zware klap voor de bende. Is dit het begin van hun einde?

    ⋅⋅⋅⋅⋅      DISCLAIMER
    Deze RPG is [16+]: seks, geweld, drugs, donkere gedachten etc. zijn zeker toegelaten en zullen waarschijnlijk ook aan bod komen. Mocht je zelf te maken hebben gehad met iets wat hier aan bod komt, dan wil ik je als eerste al mijn steun aanbieden. Het raakt me oprecht dat je dat hebt moeten meemaken en ik hoop en geloof in jou dat je het leven krijgt dat je verdient. Ten tweede is het misschien een beter idee om hier dan niet veel verder te lezen.
    Het is allerminst mijn bedoeling om welk van deze onderwerpen dan ook te romantiseren. Criminaliteit in deze vorm en mate is afschuwelijk en onmenselijk, en er bestaat geen enkel excuus voor. De vrouwen in dit topic worden verschrikkelijk behandeld en verdienen stuk voor stuk een beter leven. In geen enkel opzicht wil ik misbruik en mishandeling romantiseren of goed praten, en ik keur dit in elke vorm af. Hell, ik sta op de eerste rij om er recht tegenin te gaan.
    Daar komt dan ook bij dat dit fictie is. Dat het niet verboden is om over deze onderwerpen te schrijven en re RPG'en, en het lijkt me dan ook enorm interessant om verschillende aspecten ervan te zien verschijnen. Ik zie het graag wat realistisch, en niet in de stijl van fifty shades of cringe (geen aanval op de boeken en de fans van de boeken, gewoon een woordgrapje!), maar het is en blijft fictie. De deelnemers schrijven vooral wat zij willen en hoe zij het zien, en dit is allemaal bedoeld om plezier te vinden in het schrijven en lezen van de posts.
    teksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekst

    ⋅⋅⋅⋅⋅      BENDE
    De bende is begonnen als een naamloze pooierbende die jonge meisjes in hun macht kreeg, om ze vervolgens uit te buiten en te verkopen. Er was toen niet zo heel veel structuur en zowel de jongens, als de meisjes kwamen en gingen. Pas de laatste 5 jaar is er structuur en hiërarchie ontstaan, en sindsdien is de bende enorm gegroeid. Ze houden zich met van alles bezig, maar in het hotel is (luxe)prostitutie en drugs nog altijd de hoofdbezigheid.

    DE MASKERS
    Je herkent de leden van de bende aan hun dierenmaskers (vandaar ook de naam). Deze zijn erg hightech, zodat ze niet zomaar afvallen, niet de zwaar zijn, de stem eventueel wordt vervormd, etc. Alle maskers van hetzelfde dier zien er hetzelfde uit en zijn een grijzig wit, maar de eigenaars zijn vrij om deze aan te passen. Het is ook volledig vrij te kiezen in hoeverre je je eigen identiteit beschermt, maar als je van uit de bende spreekt, moet je het masker dragen. Daartegenover staat dan ook dat als je iets doet wat de bende niet goedkeurt met het masker aan... Wel, dat mag je zelf invullen.
    The lion, the wolf and the pig
    De drie (mannelijke) leiders van de bende zijn degenen die vijf jaar geleden begonnen zijn met het uitbreiden van hun macht en de hiërarchie in de bende brachten. Ze zijn de eigenaars van het hotel en er dan ook nog altijd goed mee bezig. Ze hebben elk hun eigen taken, maar werken goed samen om alles in goede banen te leiden. Natuurlijk hebben ze ook heel wat mensen onder hen die ook heel wat te zeggen hebben en vaak ook in associatie werken, en niet perse in opdracht van.
          Naar de buitenwereld toe lijken ze ook elk hun eigen karakter en taak te hebben: de ene de grote leider (ik heb hier zelf een idee voor, dus ik ga even zien) (pig), de andere de onderhandelaar (lion), de derde de vuisten (wolf). Ook zonder masker houden ze zichzelf echter bezig met hun meisjes en andere handeltjes in het hotel.
          De rest van de bende is opgedeeld in twee grote groepen: the rabbits (konijnenmasker) en the cats (kattenmasker).

    The rabbits
    De konijnen of the rabbits zijn de brute kracht van de bende. De straatschoffies die de stad echt terroriseren. In heel de stad zijn ze ondertussen met duizenden, waar ze overvallen plegen, het vuile werk doen bij de deals en een acute dreiging zijn.
          In het hotel zijn ze ook eerder de jongens die zich bezighouden met het grove geweld. Ze zijn de dreigende spierbundels die op de eerste rij staan om te zien of alles wel netjes verloopt. Ze houden zich vooral bezig met de meisjes, drugs, wapens etc.
          Dit wil natuurlijk niet zeggen dat het allemaal domme krachten zijn. De meesten in de hogere rangen hebben wel een goed brein in hun hoofd zitten en weten dat te gebruiken ook. Ze werken nauw samen met de leiders en de cats, en zullen sommige skills zeker ook zelf kunnen.

    The cats
    De katten of the cats zijn de maatpakken en stropdassen van de bende. Ze zijn meer bezig achter de schermen en gebruiken minder makkelijk en minder vaak grof geweld. Ook van hen zijn er zeker wat honderden verspreid over de stad, waar ze zich bezighouden met afpersen, fraude en het witwassen van de buit.
          In het hotel zelf zitten zij ook gemakkelijk meer achter de schermen. Ze zorgen voor de IT en onderhouden de contacten met hoogstaande en vooral superrijke klanten. De hoogste top is echter nog steeds afkomstig uit de pooierbende en het is dan ook niet vreemd dat deze cats zich ook nog bezighouden met hun meisjes.
          Dit wil natuurlijk niet zeggen dat de cats allemaal omhooggevallen ijdeltuiten zijn. Ze zijn niet vies van geweld en kunnen prima hun eigen zaakjes regelen. Ze werken nauw samen met de leiders en de cats, en zullen sommige skills zeker ook zelf kunnen.

    Het belangrijkste onderscheid is vooral naar de buitenwereld toe: staat er een cat voor je deur, dan is onderhandeling nog mogelijk of ben je al je geld kwijt. Staat er een rabbit voor je deur, bereid je dan voor op een bezoekje aan het ziekenhuis. In de hoogste rangen van de bende is dit onderscheid er wat minder, of toch onder elkaar.

    ⋅⋅⋅⋅⋅      HOTEL
    Hotel Aphrodite is geen echt hotel, maar bestaat uit twee componenten:
    Een luxueus bordeel, bedoeld voor de hoogste klasses in de maatschappij, en een nachtclub voor rijke jongeren die zich een avondje van niets willen aantrekken, en los gaan met drank, drugs en meisjes.
    tekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteks
    Kelder
    De kelder is verdeeld in twee delen, die elk te bereiken zijn met aan aparte trap. Er is geen doorgang tussen de twee delen.
          In het eerste deel is er een luxueus zwembad, met enkele jacuzzi's en een sauna te vinden. De ruimte kan afgehuurd worden voor privéfeestjes en op vrije dagen amuseren de jongens hier zich ook wel eens. Met toestemming mogen de meisjes hier ook gebruik van maken.
          In het tweede deel, aan de straatkant van het hotel, is de nachtclub. Er zijn twee dansvloeren, elk met hun eigen bar. De ene vloer is het werkterrein van de meisjes en daar staan ook meer zetels en andere zitmogelijkheden, als wel een klein podium en enkele metalen palen. De andere dansvloer is echt het feestterrein voor de klanten die zich een avondje komen uitleven op drank en drugs.

    Gelijkvloers
    De belangrijkste ruimte op het gelijkvloers is de 'lobby'. Het hotel is geen echt hotel waar je dagen kan verblijven met eten en entertainment, maar het is wel mogelijk om kamers te huren voor één of enkele nachten. Deze worden exclusief gebruikt voor de elite die hun avontuurtjes met de meisjes in stijl, luxe en discretie willen beleven. De lobby is dan ook niet gewoon een aanmeldpunt, maar bestaat eerder uit een rustigere en chique zitruimte, met een kleine, aantrekkelijke bar en de dames die op dat moment beschikbaar zijn voor de elite.
          Naast de lobby zijn er ook nog enkele zalen beschikbaar voor privéfeestjes en andere gelegenheden. Er is ook een keuken, die niet voorzien is op grote feestmalen, maar wel het ontbijt en de 'hapjes' verzorgt voor de klanten. Al het eten is roomservice.

    1ste verdieping
    Op de eerste verdieping bevinden zich de werkruimtes van de meisjes. Dit zijn kleine, maar stijlvolle en comfortabele kamers met elk hun eigen douche. Er zijn er een 15-tal. Deze zijn niet beschikbaar voor overnachtingen, maar staan in functie van de klanten uit de nachtclub die voor wat extra geld meer services van de meisjes vragen. Tijdens de nachtdiensten staan er altijd mannen discreet en professioneel in de gang om de betalingen te ontvangen. Meestal zijn dit bendeleden in een wat lagere rang.

    2de & 3de verdieping
    Op de 2de en 3de verdieping zijn de grotere en luxueuzere kamers van de gasten die deze op voorhand een nacht of enkele nachten boeken. Er zijn er een twintigtal en ze verschillen een beetje qua grootte en luxe, naargelang de prijs. Bij elke kamer komt standaard 1 meisje voor de nacht ter beschikking. Meer vrouwelijk 'genot' is zeker ook een optie, opnieuw voor een bepaalde prijs.

    4de verdieping
    Op de vierde verdieping is de werkruimte van de bende. Deze verdieping is afgesloten en alleen bereikbaar met speciale sleutels en wachtwoorden. Hier maakt de top hun plannen, regelen ze hun IT en andere zaakjes, en komen ze samen om alles te bespreken. Het is niet bereikbaar voor de meisjes, enkel de top heeft toegang tot.

    5de - 7de verdieping
    Dit zijn de slaap- en leefruimtes van de inwoners van het hotel: de jongens en de meisjes. De jongens hebben een 10-tal kamers op de 5de en een deel van de 6de verdieping. Zij liggen alleen, of wanneer ze dit willen, met twee op een kamer. De kamers zijn ruim en luxueus, met elk hun eigen badkamer en eigen indeling. Zij elk op een eigen verdieping: 5, 6 of 7.
          De kamers van de drie topleden zijn nog een tikkeltje groter en hebben ook elk een kleine leefruimte.
          De 15-tal kamers van de meisjes verschillen niet heel veel van die van de jongens, maar zij liggen met 3 of 4 op een kamer, en hebben minder spullen en luxe. Ook zij hebben per kamer een eigen badkamer. Zij liggen vooral op de 7de en ook een deel op de 6de verdieping.
          Op het einde van elk verdiep is een kleine leefruimte: de 5de is vooral voor de jongens, de 6de is meer gezamenlijk, en op de 7de is het iets kleiner, en meer voor de meisjes. Om enig comfort in hun leventje te geven, mogen ze met die ruimte doen wat ze willen, zo lang het schoon blijft. De meeste jongens laten zich er niet snel zien, tenzij ze iemand of iets nodig hebben.

    Onderhoud & personeel
    De meisjes zorgen overdag voor de schoonmaak van het hotel, maar verder is er ook wat personeel van buitenaf: mensen die het geld nodig hebben en zich bewezen hebben discreet te zijn. Vaak zijn dit bendeleden of mensen met associaties, maar er zijn ook heel wat onschuldige personeelsleden. Zij komen echter enkel overdag in het hotel werken.
    ⋅⋅⋅⋅⋅      NIXTON
    De stad Nixton is een fictieve stad in de Verenigde staten, ergens in Maine. Het is vergelijkbaar met New York en Chicago, en is niet enkel gekend voor haar toeristische trekpleisters en luxe nachtleven, maar ook voor de corruptie en natuurlijk de bende.


    ⋅⋅⋅⋅⋅      MASON
    Mason Kingsley was 26 jaar op het moment dat hij stierf. Hij behoorde tot één van de eerste rabbits en had dan ook een hoge rang binnen de bende. Hij had 1 meisje in het hotel zitten op het moment van de moord, en hield zich verder graag bezig met drugszaken.
          Qua karakter was hij niet altijd de gemakkelijkste. Hij was niet dom, helemaal niet, maar dacht niet altijd even goed na voor hij iets deed. Hij was opvliegend, sadistisch en een tikkeltje narcistisch. Hij was echter ook loyaal en trouw, en beschermde zijn meisje tegenover anderen - al had ze vooral bescherming tegenover hem nodig. Hij stond klaar voor zijn vrienden en voor de bende, en was altijd wel in voor een vrolijke avond. Hij had een aanstekelijke lach.

    Just survive somehow
    ⋅⋅⋅⋅⋅      ROLLEN
    MEISJES - 7
    Vrouwelijke bendeleden bestaan, maar komen eigenlijk niet erg hoog. Het kan wel zijn dat een meisje dat al lang meedraait meer privileges heeft gekregen en uiteindelijk een soort van plekje in de bende heeft gekregen, maar ze zal altijd moeten knokken voor dat plekje. En dit zijn er niet veel.
    • Naam
    • Leeftijd (16 - 25)
    • Innerlijk
    • Uiterlijk
    • Geschiedenis (hoe in het hotel: verliefd geworden, chantage, geweld, ontvoering...)
    • Extra
    • Relaties (welke pooier)

          Virago - Dani Reina Verdad - 25 - Juve - 2
          Reeses - Luna Margaret Hale - 19 - Juve - 4
          Luftmensch - Mila Addison - 24 - Ravi - 3
          Serotin - Inez Elizabeth Castillo - 22 - Roman - 3
          Klaus - Evelyn "Evie" Kay - 23 - Pooier - 4
          Millay - Montana "Bambi" Byrd - 21 - Ty - 4
          Velns - Naam - Leeftijd - pooier - pagina
    JONGENS - 7
    Alle mogelijke ideeën die je maar kan bedenken: bring 'em on. De meesten zullen gewelddadig en agressief zijn, maar probeer er wat afwisseling in te maken. Soms maken de kleine dingetjes een personage al uniek. Ook andere ideeën qua rollen, zoals infiltranten of zo, zijn welkom om te bespreken!
    • Naam
    • Leeftijd (20 - 30)
    • Masker (cat, rabbit, 1 van de 3)
    • Innerlijk
    • Uiterlijk
    • Geschiedenis
    • Extra
    • Relaties (welke meisjes)

          Luftmensch - Juvenalis Pipindorio - 27 - Pig - 4
          Woundmate - Ravi Rios - 29 - Lion - 3
          Darby - Tyron Price - bijna 29 - Wolf - 2
          Mandolorian - Roman Damario Sanchez - 27 - Rabbit - 2
          Balloo - Naam - Leeftijd - Cat - pagina
          Preservation - Ace Brennan - 27 - Special kitty - 4
          Velns - Naam - Leeftijd - pooier - pagina
    teksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekst
    BEGIN
    Het is zondag 15 maart. Het hotel is vandaag erg rustig. Er waren maar enkele klanten die waren blijven overnachten, en die zijn allemaal vertrokken. Het is 11u. 's ochtends, de club is nu zo'n 6 uur dicht en de meesten worden stilletjes aan wakker. Kies maar wie Mason vindt (: Die avond is de club normaal dicht (elke zondagavond), maar het 'hotel' wel nog open. Dit is een beetje een rustdag voor iedereen, tenzij die nog taken buiten het hotel en de club heeft. Er worden ook klusjes en dergelijke gedaan, maar op zich valt dat mee omdat er ook extern personeel is.

    ⋅⋅⋅⋅⋅      REGELS
    • Quizlets huisregels
    • 16+ is toegestaan, in welke vorm dan ook. Geef het misschien wel eventjes aan met een trigger-waarschuwing.
    • OOC & relaties & onzin in praattopics
    • Bij ruzie: wees rustig, denk na over wat je typt en probeer het niet over de topics te smeren. Als het niet met jou te maken heeft, probeer je dan niet te moeien. Vraag eventueel vriendelijk om dit niet in de RPG op te lossen. Heb respect voor elkaar en dan komt het vast wel goed!
    • HAVE FUN!! YOU MUST!! RAUWTCH!!

    [ bericht aangepast op 16 maart 2020 - 22:38 ]


    Mijn brein breint zoals het breint.

    ▣◈▣      JUVENALIS      ▣◈▣
    27 - Onderweg naar Mason - Ace - zwarte joggingbroek

    Luna reageerde nauwelijks op zijn woorden en Juve was te afgeleid om er verder nog veel mee te doen. wat kon hij ook doen? Als ze haar lot niet accepteerde, was dat vooral haar eigen probleem. Ze zou zich alleen maar ongelukkiger maken en Juve was daarin hard. Niet gemeen, niet sadistisch, maar wel onvermurwbaar. En al helemaal als hij totaal geen band met de persoon in kwestie voelde. Dat laatste zou best kunnen veranderen, maar het meisje stond daar totaal niet voor open en Juve was geen pusher. Opnieuw: het was haar eigen probleem.
          Hij had Ace nog maar net geroepen, of het zwarte kattenmasker hing al naast hem. Het stoorde Juve ook niet dat de man zijn berichtjes meelas, als er echt iets 'geheim' instond, keek Juve wel beter uit.
          "Waar moeten we heen? Ik volg." vroeg de mechanische stem. Juve fronste en draaide zijn gsm in zijn handen rond. Hij kreeg geen antwoord en haalde zijn schouders op. Hij wist het niet goed. Er was iets aan de hand, iets ernstig genoeg om van iedereen berichten te krijgen, maar blijkbaar kwam het bij niemand op om dat probleem gewoon te benoemen. Dit was één van de weinige dingen dat Juve tot een bepaalde mate kon frustreren. Hij kon heel wat chaos en shit aan, maar dan moest hij wel weten wat er precies scheelde.
          "Ik weet het niet. Mason gok ik." Hij had de desbetreffende jongen ook al een bericht gestuurd, maar daar kwam ook al geen antwoord op. Juve blikte nog even in de keuken en kneep zijn ogen tot spleetjes. Luna stond verloren recht van haar stoel en zag lijkbleek. Wat was er toch met haar aan de hand? Ze leek nog erger... down dan anders, en dat wilde wel wat zeggen. Juve draaide zich even naar Ace, schudde zijn hoofd, en liep de keuken uit richting de trap. Onderweg kaartte hij zijn gedachten toch even aan.
          "Is er iets met Luna waar jij wat van afweet en ik niet?" vroeg hij nonchalant. Normaal vertrouwde hij erop dat hem alles verteld werd wat hij moest weten, maar Luna bleek een pijnlijke uitzondering tussen de twee te zijn.

    [ bericht aangepast op 20 maart 2020 - 20:01 ]


    Mijn brein breint zoals het breint.

    ⁎❅⁎      Mila Addison      ⁎❅⁎
    24      -      Her room      -      With Ravi      -      Outfit + Ravi's shirt

    This is tough, but so am I



    Ravi bleef gelukkig staan toen ze hem achterna ging, al kwam er in eerste instantie verder niet veel reactie uit. Mila wist met zichzelf geen blijf meer en draaide zich uiteindelijk ook om. Ze had al enkele stappen richting haar kamer gezet, toen ze zijn voetstappen en het koosnaampje achter zich hoorde en het volgende moment zijn sterke armen om haar heen voelde. Automatisch hield ze halt en haar lichaam leek niet helemaal zeker te zijn hoe te reageren: ze kromp even ineen, maar leunde ook meteen meer op hem. Ze huiverde eventjes, verderlicht, en wist eerlijk niet meer welke emotie daar aan vast hing.
          ze protesteerde niet toen hij haar makkelijk omdraaide, en ook niet toen hij haar optilde. Ze sloeg haar benen meer om hem heen en legde ook haar armen op zijn schouders en om zijn nek. Ze wist dat hij meer dan sterk genoeg was, waardoor ze die losjes liet liggen. Alleen kon ze hem nog niet meteen aankijken en staarde ze naar zijn hals en borstkas. Ze wist niet zeker waar hij heen ging, voelde zich nog moe van de nacht en de heftige emoties, terwijl het idee van een moordenaar steeds dieper binnen sijpelde. Wat als... Waarom Mason? Was het iets tussen de jongens? Liepen de meisjes gevaar? Liep zij gevaar?
          "Ik zorg toch voor je? Dat weet je. Dat moet je niet vergeten — niet nog eens," hoort ze Ravi zeggen, waardoor ze weer uit haar gedachten wordt getrokken. Met grote ogen die niets konden verbergen, keek ze eindelijk weer op. Zijn gezicht was ontdooid, nauwelijks misschien, maar voor Mila genoeg om het te herkennen. Ze liet het maar over zich heen komen, haar woede en rebellie volledig verdwenen. Wat het ook was, het zou voorbijgaan en ze zou weer verder gaan. Dat deed ze altijd. Langzaam knikte ze, en ze legde haar hoofd half op haar arm en half op zijn schouder.
          Ze had niet helemaal verwacht dat hij haar naar haar kamer zou brengen, maar daar zwaaide de deur al open. Met een lichte frons keek ze naar Rosalie, en ze voelde zichzelf automatisch al opspannen. Had ze weer iets uitgespookt? Mila had weinig zin om haar hele kamer weer overhoop te halen. Ze had al zo veel moeite het netjes te houden, de constante inspanning lukte enkel omdat ze haar kamergenoten de irritaties wilde besparen. Mila was dan ook meer dan opgelucht - triomfantelijk zelfs - dat Ravi Rosalie resoluut wegstuurde. De gemene blik nam ze er maar bij.
          Bijna met tegenzin liet ze Ravi los zodat hij haar op bed kon zetten. Hij zakte lager, tot hij voor haar zat en ze eens boven hém uittorende. Ze slikte eventjes en bleef stilzitten, zich uiterst bewust van zijn handen en hele aanwezigheid.
          "Nu, laten we je eens uit die pyjama halen, hè kleintje?" Het duurde een klein momentje voor haar hoofd de woorden tot een deftige zin vormden en ze even wat dieper in- en uitademde. Haar lippen krulden tot een klein, ondeugend glimlachje en ze hief haar billen wat op zodat ze het t-shirt dat ze aanhad kon uittrekken. Ze legde het naast zich op bed en keek Ravi weer aan, zwijgend, verwachtingsvol.


    Mijn brein breint zoals het breint.

    RAVI RIOS

    •••

    Lion • @ Mila's • & Mila
          Ravi ziet vanuit zijn ooghoeken de deur dichtvallen achter Rosalie — waardoor Mila en hij in een schemerende duisternis terecht komen. Afkeurend tracht hij de gedeelde slaapkamer rondom hen te negeren. Ravi is inmiddels dusdanig gewend aan luxe — ruimtes zoals deze zijn een allergie geworden.
          Hoofdschuddend richt hij zijn aandacht op Mila, haar huid glad onder zijn beide handen. Zojuist was ze flink tegen hem uitgevallen — iets wat ze eerder niet vaak deed. Alhoewel Mila een pittige jongedame kan zijn, weet ze zich grotendeels in te houden. Vandaag was er iets veranderd. Hetgeen waar Ravi niet precies de vinger op kan leggen.
          Ravi heeft zijn woorden nog niet uitgesproken — of Mila's lippen krullen zich omhoog in een ondeugend glimlach, een die hij maar al te goed weet te herkennen. Woordeloos blijft hij op zijn hurken zitten, toekijkend hoe een fonkeling in Mila's ogen omhoog komt zetten. Ravi houdt zijn adem in wanneer ze zijn shirt uittrekt — haar blik afwachtend.
          'Ik had het eigenlijk over je aankleden met gewone kleding.'
          Ravi's kijkers worden langzaamaan donkerder — zijn blik landend op zijn uitgeleende shirt.
          'Ik zie dat je wat anders in gedachten hebt gekregen.'
          Ravi laat zijn handen voorzichtig omhoog glijden, de blauwe plekken op Mila's lichaam ontwijkend. Wanneer ze de onderste rand van haar pyjama hemd aanraken — nemen ze de stof vast, het in één beweging gemakkelijk omhoog trekkend. Ravi houdt zijn blik op Mila's gezicht, het hemdje naast hem alweer vergeten op de grond dwarrelend. Zijn blik geen moment afwendend — laten zijn handen haar pyjama short verdwijnen, terecht komend bij het hemdje. Ravi kijkt kortstondig naar beneden: haar kleine buikje, rondje borsten en stevige dijen een meer dan herkenbaar beeld.
          Gedurende zijn eerste jaren in het hotel ging Ravi voornamelijk voor de klassieke schoonheden binnen de vrouwen. Echter, Mila was zijn eerste uitzondering — en, zal niet zijn laatste zijn. Veel klanten wilden iets anders, het was aan de heren om daar invulling te brengen.
          'Waar zullen we deze jongedame vandaag eens in gaan kleden?'
          Grijnzend komt hij gemakkelijk omhoog, Mila op het bed achter latend in slechts haar ondergoed. Ravi schuift de kastdeur open, rommelend tussen de vele kleding — vooral kleding voor de klanten. Uiteindelijk draait hij zich om, zijn handen gespeeld omhoog gehouden.
          'Ik geef het op pequeño, er is niets wat je aan kan.'
          De wolfachtige grijns die op zijn gezicht weet te verschijnen, spreekt meer dan heldere boekdelen.


    •

    Inez Castillo
    Some girls are just made of sugar and spice and everything nice


    Roman's girl • with Ace > Mila (Ravi) • in front of Mila's room






    ♡ ♡ ♡

          Tot haar grote opluchting lijkt de man achter het kattenmasker haar de misstap niet aan te rekenen, en blijven ook dreigementen waarvan ze die onbewust wel had verwacht uit. De aandacht gaat al snel terug naar Juve, die hem bij zich heeft geroepen, de intensiteit van hun plotselinge samenkomst iets wat niet direct veel argwaan bij de kleine latina oproept.
          Starend naar de volle borden die nog onaangeroerd op het aanrecht zijn blijven staan, besluit ze dan ook om zich met een legitiem excuus uit de keuken te begeven. Ze heeft haar belofte tegenover Montana immers ingewilligd — deze zit meer dan tevreden van haar kookkunsten te genieten.
    Er is iemand anders bij wie ze eveneens een glimlach op het gezicht zou willen toveren. Inez raapt bestek, een mok én een vol bord in haar capabele handen bij elkaar voor ze zich tot Luna en Montana wendt.
          ‘Ik kom zo terug om de keuken op te ruimen,’ verzekerd ze hen, hoewel ze niet denkt dat het in ze zou zijn opgekomen dat ze hen met de troep zou laten zitten. Dat heeft ze immers nog geen enkele keer eerder gedaan.
    Vooral de trap is een verraderlijk onderdeel van de tocht naar boven, maar de donkerharige jongedame weet erin te slagen alles heel en recht te houden wanneer ze uiteindelijk op de juiste gang is aangekomen. Haar ogen glijden gestaag over de deuren die ze hierbij passeert — allen gesloten, zoals gewoonlijk is, waardoor ze een beroep moet doen op haar geheugen om bij de juiste tot stilstand te komen. Althans, ze hoopt dat het de juiste is.
          Na enkele seconden van twijfelen en alles behalve het bestek in haar linkerhand te hebben overgeheveld — klopt ze tweemaal zacht tegen het hout. ‘Hey — eh — Mila? Ik heb ontbijt voor je.’
    Inez kijkt links en rechts de gang in, voornamelijk hopend dat het niet de stekelige Rosalie is die de deur zal openen.


    Feel the fire, but do not succumb to it.

    A C E - B R E N N A N
    I must also have a dark side if I am to be whole






    Hall > Mason's — Juvenalis — 27 Years Old — Police Detective — Black Cat

          Hoewel Juve een van de meer tolerante mannen is binnen de organisatie, kent Ace hem goed genoeg om te bemerken dat hij geïrriteerd aan het raken is. Zelf heeft hij geen idee wat er gaande is, heeft nog geen één bericht ontvangen ondanks dat hij de in slechts een joggingsbroek geklede man al meerdere malen met zijn telefoon in handen heeft gezien.
          "Ik weet het niet. Mason gok ik," beantwoord hij Ace zijn vraag, duidelijk op zoek naar inspiratie voor wat nu te doen. Zijn ogen vormen zich tot spleetjes wanneer hij de keuken rond kijkt en Ace hoeft zijn blik niet te volgen om te weten naar wie hij kijkt. De gemaskerde maakt er werk van de peilende blik van Juve niet te volgen, blijft gewoon net zo lang naar het gezicht van zijn vriend kijken tot diens ogen zich weer op hem vestigen. De man schud zijn hoofd en neemt dan het voortouw.
          Zonder iemand nog een blik of woord waardig te keuren verlaten de twee de keuken, Ace in Juvenalis zijn kielzog. Ze benen door de gangen, tempo feilloos op elkaar afgestemd en nemen vervolgens de trap met twee treden tegelijk. Juve is degene die als eerste het woord weer neemt, zijn toon bijna te nonchalant om daadwerkelijk nonchalant te zijn.
          "Is er iets met Luna waar jij wat van af weet en ik niet?" Ze slaan de hoek om en betreden het gangenstelsel wat hen naar Mason zijn kamer zal brengen, Ace er ondertussen vanuit gaande dat dat is waar ze antwoorden gaan zoeken. Juve zijn woorden worden in eerste instantie ontmoet door stilte, aangezien hij daadwerkelijk na moet denken over de vraag. Pas wanneer ze de juiste gang in lopen heeft hij zijn gedachten geordend en zijn antwoord klaar.
          "Nee. Het is niet alsof ze tegen me praat en ik kan me niets voor de geest halen wat me is opgevallen, behalve dat ze van slag leek." Het is waar. Luna heeft geen idee wie er achter het kattenmasker schuil gaat en behandelt hem met evenveel wantrouwen als waar ze de rest mee behandeld. Ondanks zijn pogingen haar leven hier en daar makkelijker te maken, lijkt dat haar wantrouwen enkel groter te maken. Waarschijnlijk denkt ze dat hij iets van haar wil, wat belachelijk is aangezien hij dat in dit milieu ook zonder avances zou kunnen bereiken. Niemand zou er raar van op kijken. Dat hij nog nooit op die manier een vinger uit heeft gestoken naar een van de dames schijnt hen hem niet minder te doen wantrouwen. Ondertussen naderen ze Mason zijn kamer en Ace steekt zijn hand al uit om de deur te openen.
          "Als hij weer eens over zichzelf heen heeft gekotst, ruim ik het niet op," waarschuwt hij Juve alvast, terugdenkend aan de vorige keer dat Ravi hem met 'spoed' naar Mason zijn kamer had laten komen. Zonder te kloppen zwaait hij de deur open.

    [ bericht aangepast op 21 maart 2020 - 0:26 ]


    Marrow deep, soul deep, essence deep

    ⁎❅⁎      Mila Addison      ⁎❅⁎
    24      -      Her room      -      With Ravi & Inez      -      Ravi's shirt

    This is tough, but so am I



    “Ik had het eigenlijk over je aankleden met gewone kleding.”
          Mila knipperde langzaam en bleef hem daarbij aankijken. Heel even sloeg de onzekerheid toe, was ze niet zeker of ze wel een goede keuze had gemaakt, maar dan verdonkerden zijn ogen. Ze likte over haar onderlip en boog een stukhe meer naar hem toe, tevreden dat ze nog altijd wat bij hem teweeg kon brengen. Ze had het nog niet verpest, toch niet op dit vlak. En ze had het nodig, God, wat had ze het nodig.
          ”Ik zie dat je wat anders in gedachten hebt gekregen.” Ze likte opnieuw met het topje van haar tong over haar lippen, terwijl ze hem in zijn bewegingen volgde. Haar mond bleef lichtjes geopend, haar ademhaling wat dieper wanneer ze zijn handen voelde. Zonder protest hief ze haar armen in de lucht, en daarna ook haar heupen op, zodat hij haar pyjama kon uittrekken.
          Ze voelde zich niet onzeker in haar naaktheid, niet meer. Er was een tijdje geweest dat ze een hekel had aan haar lichaam en haar verhoudingen, maar dat was maar in haar puberteit geweest. Daarna had ze er vrede mee gevonden, zocht haar schoonheid in haar goede eigenschappen: het lieve gezichtje, de ronde billen, sterke benen... Ze wist dat ze niet het ideale schoonheidsideaal bezat, maar ze kreeg wel genoeg aandacht en waardering om zich er niet druk over te maken. Tegenwoordig vond ze het soms zelfs vervelend, met het ‘werkveld’ waarin ze terecht was gekomen. Ze had echter niet verwacht dat een man zoals Ravi ook maar enige interesse zou getoond hebben, een verbazing die ze soms zelfs nu nog voelde, maar ging daar ook zonder te veel na te denken in mee. Of dat probeerde ze toch.
          Ondertussen was Ravi opgestaan en naar de kast gelopen. Er verscheen een lachje op Mila’s gezicht, niet enkel om zijn zeldzame speelse manier van doen, maar ook omdat hij de werkkast had geopend. Haar normale – eigen – kleren lagen in de ladekast ernaast. Ze liet hem doen en beet op haar lip toen hij zich weer omdraaide.
          ” 'Ik geef het op pequeño, er is niets wat je aan kan,” zei hij met een grijns die haar de adem benam. Met een blik in haar ogen die erbij paste stond ze op en liep ze naar hem toe. Ze bleef hem even aankijken en fluisterde: “Jammer,” terwijl ze haar hand omhoog bracht en langs zijn hemd omhoog liet glijden. Ze had net het eerste knopje losgemaakt, traag, toen er geklop op de deur klonk. Mila bevroor in haar bewegingen en knipperde even. Moest dat echt nu gebeuren?
          “Hey — eh — Mila? Ik heb ontbijt voor je,” hoorde ze Inez gedempt vanachter de gesloten deur. Mila keek geschrokken op naar Ravi, om hem te peilen en sloot dan haar ogen om haar frustratie te verbergen. Ze mocht Inez, heel eerlijk was ze dol op de andere vrouw, maar er was één heel groot iets dat haar stoorde. De manier waarop Ravi – en hij was niet de enige ook niet – naar haar keek, joeg al haar onzekerheden door haar lijf. Ze wilde niet zoals Rosalie eindigen.
          ”Eh, één secondje, Inez!” riep ze terug. Voor een seconde vertrok haar gezicht in een sneer, waarna ze zich omdraaide en Ravi’s shirt van het bed griste. Ze trok het vlot over haar hoofd en liep naar de deur, die ze op een kiertje opende. Onmiddellijk rook ze het heerlijke ontbijt en haar maag knorde eventjes. Alle stress van de ochtend hadden ervoor gezorgd dat ze niet veel honger had gehad, maar nu het zo onder haar neus stond. "Oh, God," mompelde ze, waarbij ze de andere vrouw vertwijfeld aankeek.

    [ bericht aangepast op 21 maart 2020 - 23:10 ]


    Mijn brein breint zoals het breint.

    ▣◈▣      JUVENALIS      ▣◈▣
    27 - Mason & Roman kamers - Ace, Dani & Roman - zwarte joggingbroek

    Geduldig wachtte Juve het antwoord af. Hij had er geen moeite mee om mensen de tijd te gunnen, zelfs niet wanneer hij gehaast was. Zolang het maar kwam. In stilte liepen ze verder, terwijl Juve af en toe nog eens een blik wierp op zijn telefoon. Enkele nieuwe berichtjes, maar niets dat met de situatie te maken had.
          ”Nee. Het is niet alsof ze tegen me praat en ik kan me niets voor de geest halen wat me is opgevallen, behalve dat ze van slag leek," antwoordde Ace uiteindelijk en Juve knikte begrijpend. Hij vertrouwde Ace genoeg om hem zonder problemen te geloven.
          “Ja, maar ze wil niet echt zeggen waarom. Moeilijke klant waarschijnlijk. Ze maakt het zichzelf nu ook niet gemakkelijk.” Juve zuchtte en krabde even in zijn nek. Hij wou plots dat hij toch een shirt had aangetrokken voor hij naar de keuken was gesloft, maar hij had niet verwacht dat zijn zondagochtend al zo druk zou zijn. Meestal lag de meerderheid nu nog te slapen. Hij bereidde zich dan ook voor op de rest van de dag.
          ” Als hij weer eens over zichzelf heen heeft gekotst, ruim ik het niet op," deelde Ace mee en Juve schudde lachend zijn hoofd.
          ”Ik had me net hetzelfde al bedacht,” grinnikte hij, maar die lach verdween van zijn gezicht toen de deur openzwaaide. “Shit,” vloekte hij meteen en hij beende naar binnen. Voorzichtig met waar hij zijn voeten zette, liep hij richting het deken vol bloedvlekken en hief het een stukje op. Mason. “Shit!” zei hij opnieuw en hij voelde een weemoedige steek in zijn maag.
          Juve raakte niet snel van streek, op geen enkele manier, en het was zeker niet het eerste lijk dat hij gezien had. Maar Mason was een vriend geweest en dat plotse verlies zou er nog inhakken. Goed, de kerel kon een klootzak zijn, maar als Juve hem dat kwalijk nam dan had hij in dit milieu geen vrienden meer over. Hij liet het deken weer vallen en stapte wat naar achteren, zijn handen in zijn haar. Ondertussen werkten zijn hersenen op volle kracht. Van wie had hij allemaal een berichtje gekregen? Vrijwel meteen had hij zijn telefoon weer vast en scrolde door zijn feed.
          ”Shit, Dani,” mompelde hij. Hij draaide zich weer naar Ace en keek hem nadenkend aan. “Jij bent hiervoor opgeleid, doe wat je kan. Ik ben zo terug.” Juve beende langs zijn dode vriend en dan zijn levende en liep naar de overkant van de hal. Met zijn vuist klopte hij luid – misschien iets harder dan zijn gewoonte was – op de deur. Hij had als eerste bericht gehad van Roman en gezien zijn kamer zo dichtbij was... Juve gokte dat Dani waarschijnlijk daar zat, al hoopte hij ergens ook van niet. Het stoorde hem niet echt dat Roman aan zijn meisje(s) zat, maar om er op binnen te lopen... Toch opende hij de deur en keek even rond toen hij ze niet meteen opmerkte. Oh, zie je wel.
          ”Oké, vandaag niet, maat,” zei Juve. Waar er normaal een lach in zijn stem zat, was die nu niet aanwezig. Hij stapte op het tweetal af en trok Roman rustig wat van Dani af. Bezorgd keek hij naar de jongedame, de signalen van haar paniekaanval waren hem overduidelijk.

    [ bericht aangepast op 21 maart 2020 - 19:56 ]


    Mijn brein breint zoals het breint.

    RAVI RIOS

    •••

    Lion • @ Mila's • & Mila
          Ravi volgt Mila's bewegingen nauwlettend — zijn kijkers vastgelijmd aan haar uitdagende gezichtsuitdrukking. Gedurende de eerste weken van hun relatie was Mila zenuwachtig tussen de lakens. Ravi heeft haar dat afgeleerd — haar lichaam aanbeden als van een godin.
          'Jammer.'
          Ravi maakt een grommend geluid wanneer haar vingers over zijn borstkas heen glijden — het eerste knoopje van zijn overhemd openend. Direct voelt hij een erectie omhoog komen. Ravi blijft een ware man — opgewonden door de minste of geringste blik van een vrouw.
          Gedurende het moment dat zijn handen langzaamaan omhoog willen glijden, wordt er plotseling op de deur geklopt. Mila verstijft direct — eveneens Ravi zelf. Vloekend laat hij zichzelf tegen de geopende kledingkastdeuren aan leunen, zijn ademhaling nog steeds laag en zwaar.
          'Hey — eh — Mila? Ik heb ontbijt voor je.'
          Mila's kijkers zoeken de zijne — waarna ze dichtvallen. Ravi zou zweren frustratie te hebben gezien, waarvan hij de oorzaak niet kan achterhalen. Mila mocht dan een wilde zijde hebben — hij betwijfelt of ze het dusdanig erg zou vinden wanneer hun avontuur onderbroken zou worden.
          Terwijl Mila een antwoord geeft en zijn shirt opnieuw aantrekt, tracht Ravi zijn lichaam weer te controleren — zonder enig resultaat. Gefrustreerd sjort hij wat aan zijn broekrand, proberend om zijn erectie ruimte te geven. Uiteindelijk geeft hij het op, wetende dat hij dit zou moeten uitzitten — waarna hij op Mila afstapt. Zojuist was haar gezicht nogmaals geïrriteerd vertrokken. Daarbij houdt ze haar slaapkamerdeur slechts geopend op een kier — iets wat op zichzelf staand achterdochtig is.
          'Wat ruikt daar zo lekker?'
          Ravi verschijnt achter Mila en duwt de deur verder open met zijn voet — één hand op de deurstijl, één hand op Mila's heup. Inez weet een compleet ontbijt te balanceren, de geuren hem te bekend. Ravi hoort zijn eigen maag hardop knorren — waarna hij zijn heupen tegen Mila's onderrug weet te drukken.
          'Ik heb honger.' De uitspraak zou zowel over het uitgebreide ontbijt als zijn erectie kunnen gaan. 'Hoe gaat 't, Inn?'
          Ravi leunt ietwat over Mila's gestalte heen, loerend in de mokken om te zien wat het is — de geuren herinneringen bij hem omhoog halend aan zijn jeugd. Inez was een wonderbaarlijke kokkin. Ravi zou liegen als ze hem niet wist te betoveren met haar eten.


    •

    Roman Damario Sanchez
    27 • Rabbit • Outfit > Black jeans and shirt • With Dani & Juve


    Dani humde en ging toen al snel mee in mijn afleiding, even besef ik mij dat ik dit ook wellicht nodig had. Toch trok ze zich niet veel later terug en ik kijk naar haar gezicht, elke uitdrukking goed in de gaten houdend. " Ik —" wist ze uit te brengen. "Dit werkt niet, niet met een lijk twee kamers verderop." Ik knik en laat mijn handen naar de van haar glijden, waarna ik ze zachtjes uit mijn shirt haal en vast houd. "Ik moet — " Ik sluit mijn ogen voor een kort moment en sus haar zachtjes. ''Shh, ik weet het.'' zeg ik zachtjes en druk nog een zachte kus op haar knokkels voor ik op kijk van het geklop op de deur.
    Dat werd tijd. Ik kijk toe hoe Juve de kamer in stapt en knik hem toe. ”Oké, vandaag niet, maat,” Ik laat Dani's handen al los en stap naar achter met hem. ''Ik probeerde-'' begin ik, maar het sterft al snel af. Zeggen dat ik haar rustig wou houden of afleiding wou bieden was misschien niet het beste om te zeggen momenteel. Ik zucht diep en schud mijn hoofd, waarna ik kort naar mijn deur kijk. ''Zijn de anderen al beter op de hoogte?'' vraag ik hem uiteindelijk en werp dan weer kort een blik op Dani, haar toch nog even in de gaten houdend. Als er iets nodig is hoor ik het wel, al zou Juve het waarschijnlijk wel als eerste opvangen.
    Wat een.... Mess..

    [ bericht aangepast op 21 maart 2020 - 20:23 ]


    El Diablo.

    A C E - B R E N N A N
    I must also have a dark side if I am to be whole




    Hall > Mason's — Juvenalis — 27 Years Old — Police Detective — Black Cat

          “Shit,” vloekt Juve hartgrondig, hiermee uitsprekend wat er eveneens door Ace zijn hoofd schiet. Hij volgt zijn vriend de kamer in en aanschouwt wat niet anders dan een crime scene genoemd kan worden, de metalen geur van bloed ondertussen al vermengd met de penetrante geur van de eerste ontsnapte lichaamssappen. Juvenalis twijfelt geen moment om te checken wie er onder de deken ligt, maar eigenlijk weet Ace het al voor het levenloze gezicht van Mason tevoorschijn komt. Juve herhaalt zijn verwensing.
          Nog vaker dan wie dan ook binnen de organisatie word Ace geconfronteerd met de dood, zij het door zijn eigen hand of de lijken die een ander achter laat. De schok die het vroeger met zich mee bracht is al in geen jaren meer ergens te bekennen, zijn omgang met dat soort gevallen een bijna te zakelijke. Dit is echter Mason, de etterbak van wie hij Evie kreeg en een van zijn eerste maten binnen de organisatie naast Juve. Hij voelt zijn kaak verstrakken.
          Juve laat ondertussen het laken weer los, grijpt naar zijn haren en lijkt even zijn shit te gaan verliezen. Dan lijkt hem iets te binnen te schieten en grist hij zijn telefoon tevoorschijn, iets mompelend onder zijn adem. Ace is bijna zonder er bij na te denken door zijn knieën gegaan naast Mason zijn lichaam en neemt het laken weg zonder twijfel om diens gehavende borst bloot te leggen. De wonden kan hij later wel onderzoeken, nu zijn andere details van meer belang.
          Hoewel hij zich normaal aan strikte reglementen moet houden en er een heel proces is om zo'n crime scene in kaart te brengen, snapt hij zelf ook wel dat hier geen verdere politie aan te pas gaat komen. Hij gaat dit op zijn eigen manier doen en heeft lak aan de normaliter overdreven processen. Zijn vingers sluiten zich om de pols van Mason en hij tilt diens arm iets op, testend in hoeverre het lichaam nog mee geeft.
          "Rigor Mortis," stelt hij hardop vast, zijn blik verschuivend naar Juve. "Hij is zo'n zes á zeven uur dood. Ik moet weten wie hier allemaal zijn geweest en of ze aan hem hebben gezeten of niet."
          “Jij bent hiervoor opgeleid, doe wat je kan. Ik ben zo terug.” En weg is hij, Ace achterlatend om zijn werk te doen. Juve geeft hem niet bepaald veel informatie over wat hij gaat ondernemen, maar zijn vriend kennende is het iets nuttigs. De detective werpt een blik op Mason zijn lege gezicht en slaakt een diepe zucht, de vragen die zich nu al opstapelen in zijn hoofd een scherpere drive dan anders. Voor hij ook maar kan pogen deze te beantwoorden heeft hij wat dingen nodig van zijn kamer.
          Blind vind hij zijn weg door het hotel, zijn gedachten al bezig met alle mogelijke scenario's met betrekking tot Mason zijn dood. Hij bemerkt dat hij zich enigszins verhit voelt, wat ongetwijfeld te maken heeft met de persoon onder het laken. Niet gewoon een naamloos lichaam. Mason. Diep in gedachten schiet hij zijn kamer in, trekt de deur dicht en begint met het bijeenrapen van de nodige spullen. Ergens halverwege moet hij zijn bezigheden staken om gewoonweg even stil te staan, even een moment van bezinking te pakken. Hij verwijdert het masker van zijn gezicht, haalt zijn vrij hand door zijn haren en laat deze vervolgens achter in zijn hals liggen. Fucking Mason.


    Marrow deep, soul deep, essence deep







    Dani Reina Verdad

    "I knew my innocence was lost when I realised I was no longer afraid of the darkness surrounding me. .
    Instead, I discovered, I fear the darkness that hides inside me."

    • Twenty-five • Bedroom • Mason —> Roman & Juve •

    Zachtjes wist Roman haar vingers los te maken uit zijn shirt en kuste hij in een sussend gebaar de knokkels van Dani' handen. Op een ander moment zou ze hem waarschijnlijk een met sarcasme gevulde opmerking naar het hoofd geslingerd hebben, maar nu wist een vlaag van waardering kort door haar heen te trekken. Voor eens dacht de jongen namelijk niet enkel aan zichzelf.
          Wanhopig poogde de brunette zijn kalmte over te nemen, maar het lukte haar niet. Het wilde haar verdomme niet lukken. Zelfs het bonzen op de deur, wat haar normaliter een opmerking zou doen maken, lijkt maar half door Dani heen te willen dringen.
          "Oke, vandaag niet, maat."
    "Juve."
    Hees en in een fluistering rolt zijn naam over Dani's lippen heen, nog voor ze het zelf door heeft. Haar borstkas deinde bijna ongecontroleerd op en neer, terwijl haar hart eveneens lijkt te doen wat het zelf wil. Desondanks lijkt er iets van de opgebouwde spanning in haar binnenste af te nemen, als ze het zo vertrouwde gezicht van de jongen voor haar ziet. Dani poogde een mantra in haar hoofd te laten klinken, maar het hielp niet. Later zou ze zichzelf wellicht vervloeken om de instorting die ze nu dreigde te maken.
          In haar hele leven was er al zoveel op haar pad gekomen, met name de laatste jaren in dit Hotel, maar dode mensen was iets wat ze altijd gemeden had — zelfs overledene binnen haar eigen familie had ze nooit willen zien. Laat staan een vermoord lijk.
          "Hij wilde me spreken," wist Dani uit te brengen. Het was bij Juve waar ze ooit één keer zonder toestemming zijn kamer binnen was gegaan en daar had ze een wijze les uit getrokken. "Zijn deur stond open."
    In de verte hoort ze Roman iets vragen, maar of dat aan haar gericht was kon ze er niet geheel op uit halen. De geluiden om haar heen leken nog altijd doffer te zijn dan anders.
          Paniek rolt door haar lichaam heen, terwijl Dani deze tegen de muur aan gedrukt hield — ondanks dat Roman allang door Juve bij haar was weggehaald. Dani deed haar best, ze probeerde het echt om de controle niet compleet te verliezen, want het laatste dat ze wilde was overkomen als een zwak persoon.
    De kracht waarmee ze zich altijd staande had gehouden was nu echter ver te vinden en Dani haatte het als mensen haar zo zagen. Ze vond het vreselijk om zwakte te tonen in een wereld als deze.
          Smekend sloeg ze haar blik naar Juve op, haar ademhaling te snel terwijl ze jammerend doch zacht sprak.
          "Ik wist het niet."

    [ bericht aangepast op 21 maart 2020 - 23:51 ]


    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    Malikah El Masry
    Roman’s Girl      ♕      Believer      ♕      Fighter      ♕      Ace’s room w/ Ace


    "I know
    more than
    you think."


    Malikah had al tweemaal gebeden, maar beseft zich maar al te goed dat God er geen gehoor aan zal geven gezien haar mentale toestand. Ze heeft zich weggetrokken in de toiletten tot er geen tranen meer komen, een tijd die ze aan het naderen is. In alle eerlijkheid heeft ze geen idee hoelang ze er al zit, maar ze weet dat ze Roman moet bereiken. Hij kan haar helpen, hoopt ze althans. Het ligt bij die man enkel aan zijn bui of hij wel aanspreekbaar is. Hoe dan ook is ze niet van plan dit te laten rusten, maar ze weet dat ze kalmer moet zijn om dit gesprek ook maar van start te laten gaan — ze wil namelijk wel serieus genomen worden.
          Gekleed in een dikke trui die haar vormen — en nieuwe pijntjes — bedekt, los zittende spijkerbroek en een stel gemakkelijke vans maakt Malikah dan ook haar weg door de gangen van het inmiddels bekende hotel door. Tranen beginnen direct in haar ogen te prikken als ze ook maar terugdenkt aan wat haar aangedaan is. Het is niet de eerste keer dat er een of andere racist hoorbaar maakt wat hij met haar wilde doen, of hoe hij haar precies zag, maar de man die vannacht zijn handen op haar had gelegd ging veel verder dan dat.
          Hoopvol was ze geweest na haar eerste en tweede douche voor het bidden, maar niets bleek te werken tegen de vernedering die haar aangedaan was. Toch heft de jongedame haar kin en doet ze een mislukte poging haar tranen weg te knipperen. Ze vraagt zich af of ze dan eindelijk eens in zal storten voor Roman, en daar bovenop of hij haar eindelijk eens serieus zal gaan nemen. Niet dat ze het wil, maar misschien hebben ze het beide nodig om enige vorm van menselijkheid binnenin zich terug te kunnen vinden.
          Na de vernedering die ze ondergaan is, weet ze oprecht niet meer wat ze ervan moet denken, en heeft ze het idee dat ze het vechten maar beter op kan geven. Misschien moet ze haar leven eindelijk maar gaan accepteren, of er gewoon een einde aan maken — al zal ze dat laatste nooit doen, ze wil niet voor eeuwig verdoemd worden. “MAGA” was wat de man haar kant opgeworpen had, Malikah had er het een en ander van mee gekregen, en weet inmiddels dat het te maken heeft met hun president. De racistische wandaden die haar aangedaan zijn zorgen er echter voor dat ze niet zo stevig in haar schoenen staat als ze normaal doet ogen.
          Wanneer ze ervan overtuigd is dat ze voor Roman’s deur staat, twijfelt ze kort. Toch zwaait ze de deur open, en stapt ze zwijgzaam naar binnen. Haar ogen glijden zoekend rond, op zoek naar de Spaanse Casanova die haar in dit hele gezeik had weten te slepen, maar direct beseft Malikah zich dat ze helemaal niet Roman’s safe space bevindt, maar van een geheel ander persoon. Met haar hand nog op de klink staat ze vastgenageld aan de grond. Haar donkerbruine kijkers lijken haast in grootte te verdubbelen terwijl ze zich beseft wat ze precies voor haar heeft — iets dat waarschijnlijk nog ergere gevolgen voor haar kan hebben dan de vreselijke nacht die ze gehad heeft. Black cat. Geen masker — niet op zijn gezicht althans. Dat is een doodswens als ze er ooit van een gehoord heeft.
          ‘S—Sorry,’ weet Malikah uit te brengen, al is er een trilling hoorbaar in haar stem welke daar nooit te vinden is. Zelfs de hand rondom de klink begint lichtjes te trillen. Het liefst wil ze naar buiten lopen, maar ze is wel slimmer dan dat. Dit is niet iets waar ze zo simpel onderuit kan komen.


    I'm your little ray of pitch black.

    A C E - B R E N N A N
    I must also have a dark side if I am to be whole




    His Room — Malikah— 27 Years Old — Police Detective — Black Cat

          Het opengaan van de deur zonder dat er geklopt word is niets vreemds, niets wat nooit gebeurt. Juvenalis kent weinig respect voor zijn privacy en onder de huidige situatie word hij gedreven door urgentie. Daarbij heeft Ace het al lang geleden opgegeven hem hier op aan te spreken, wetend dat het er niet anders om gaat worden. Echter, wanneer hij vanuit zijn ooghoeken naar de deuropening kijkt is het niet zijn in slechts een zwarte broek geklede maat. In de schim die hij zo op kan vangen ziet hij lange zwarte haren en dat kan maar een ding betekenen; één van de dames.
          Zijn kaak verstrakt zo mogelijk nog verder, het reflex zijn masker op te zetten nergens te bekennen aangezien hij weet dat het niet meer uitmaakt. Tergend langzaam draait hij zijn lichaam naar degene die nog in zijn deuropening staat, bewegingloos en met haar grote bruine ogen opengesperd. Malikah.
          "S—Sorry." De Arabische schone kijkt alsof ze een spook heeft gezien, haar fight or flight impulsen strijdend om voorrang in de diepten van haar blik. In antwoord persen Ace zijn lippen zich verder op elkaar. Hij legt zijn masker blindelings naast zich op het bureau, zijn ogen geen moment wijkend van de hare, en schrijd dan in haar richting, zijn bewegingen doelbewust maar van een bijna luie aard. Zonder twijfeling betreed hij haar persoonlijke ruimte, blijft op slechts centimeters van haar vorm staan en kijkt vanuit die positie met glasharde blik op haar neer.
          Het staalharde grijs van zijn ogen is een weinig voorkomende kleur en niet een die bijstaat aan het tonen van emotie of warmte. Aangezien zijn gezicht hier ook niet voor lijkt gemaakt, zijn het vaak zijn acties die weergeven wat er door zijn hoofd gaat, het gebrek aan expressie iets wat hem des te onvoorspelbaarder maakt. Zijn linker hand laat hij omhoog komen tegen de deur en duwt deze met één stap naar voren dicht, wat haar lichaam klem doet komen te zitten tussen hem en het hout. Zijn andere hand ligt al om haar hals nog bijna in diezelfde beweging, de druk dwingend en de dreiging om pijnlijk te worden bijna tastbaar in de lucht.
          "Heeft niemand je ooit geleerd te kloppen voor je ergens binnen gaat?" vraagt hij zo zacht als kan zonder te gaan fluisteren. "Want ik kan je vertellen dat het je je leven nog eens kan redden." Waarop zijn vingers net dat beetje meer druk uitoefenen op haar hals en zijn wenkbrauwen iets omhoog komen als in een stille waarschuwing; denk heel goed na over je volgende woorden.


    Marrow deep, soul deep, essence deep

    Inez Castillo
    Some girls are just made of sugar and spice and everything nice


    Roman's girl • with Mila / Ravi • in front of Mila's room




    ♡ ♡ ♡

          Wanneer er enkele minuten in stilte passeren, begint Inez zich af te vragen of ze niet toch bij de verkeerde deur staat. Mila's inmiddels bekende stem die haar vanachter het hout tegemoet, is genoeg om die vertwijfeling te verjagen. ‘Eh, één seconde, Inez!’ roept ze.
    De donkerharige recht haar rug en laat haar blik nog eens over het bord in haar handen glijden. Ze is niet van plan het kleine greintje privacy dat de dames hier hebben op wat voor manier dan ook te schenden, waardoor ze geduldig wacht tot de deur wordt geopend. Althans, wanneer deze op een kier wordt gezet en ze rechtstreeks in het gezicht van de blondine kijkt, doordat Mila en zij niet veel qua lengte schelen.
          ‘Oh, God,’ zegt ze, het eerste dat de grijsogige jongedame lijkt te ontsnappen bij wijze van begroeting. Inez wil haar net een goedemorgen wensen, er vanuit gaande dat ze haar uit bed heeft geklopt, wanneer er een tweede stem vanachter Mila klinkt.
          ‘Wat ruikt daar zo lekker?’ vraagt Ravi, degene die de deur bijna uitnodigend verder opent, waardoor de donkerharige latina de situatie begint te lezen en haar wangen in luttele seconden het kookpunt bereiken. Ze verschuift haar blik naar het bord in haar vingers, alsof ze erachter kan verdwijnen als ze maar lang genoeg stilstaat. ‘Ik heb honger.’ En of ze nu wil of niet, haar ogen springen terug naar de lange latino die zich als een leeuw over Mila's kleine postuur heeft uitgestrekt om het eten in haar handen te bestuderen. ‘Hoe gaat 't, Inn?’
          Ze slikt hoorbaar, doet een poging zichzelf bij elkaar te rapen en steekt dan het bord met haar verbrande vingers naar voren, alsof ze zich er niet snel genoeg van kan ontdoen. Inez realiseert zich pas dat Ravi haar een vraag heeft gesteld wanneer zijn doordringende ogen haar verwachtingsvol blijven aankijken. Mierda.
          ‘Het was druk, beneden, ik — eh,’ het lijkt wel kortsluiting. Ze kapt zichzelf af, misschien het meest genadige wat ze op dit moment voor zichzelf kan doen. Doe normaal, loca. Ze weet niet hoe lang ze de stilte heeft laten uitvloeien wanneer ze de draad uiteindelijk weer oppakt: ‘Dit is tostada met Cubaanse caffé con leche en...’ ze haalt zich Montana's puzzelachtige blik voor de geest en schenkt Mila in plaats daarvan een glimlach. ‘Ik dacht dat je misschien wel een goed ontbijt kon gebruiken.’ Inez knikt naar haar uitgestoken bord, als een soort vredesoffer tussen hen in.
    Dan kruipen haar donkere ogen omhoog, wetende dat het nog erger had gekund. Het had bijvoorbeeld Roman kunnen zijn. ‘Ik heb veel te veel gemaakt, por supuesto,’ zegt ze, haar schouders lichtelijk ophalend. ‘Ik kan nog een bord naar boven brengen.’
    Alles aangrijpend om zich zo snel mogelijk uit de voeten te kunnen maken.


    * por supeusto = natuurlijk


    Feel the fire, but do not succumb to it.

    LUNA MARGARET HALE
    Outfit ▢ 19 years old ▢ Juve's girl ▢ Kitchen --> Montana ▢

    Ze voelde gewoon hoe Juve zijn blik op haar richtte, maar Luna zei niks. Ze durfde het niet en ze wilde het niet. Ze had zojuist al genoeg in zijn aandacht gestaan. Wat stijfjes bleef Luna staan, tot ze uit haar ooghoeken zag hoe Juve en de black cat de keuken verlieten.
          Daarna was Luna was aan tafel gaan zitten en keek met een afwezige blik toe hoe Inez bestek, een bord en een mok verzamelde, waarna ze tegen hen zei: “Ik kom zo terug om de keuken op te ruimen.” Met een kort knikje liet Luna weten dat ze het gehoord had, waarna alleen zij en Mo in de keuken achterbleven. Een diepe zucht rolde over Luna’s lippen. De zondag was zowel een vloek, als een zegen net als dat eigenlijk bij haar ‘werk’ was. Het was altijd een enorme opluchting om niet te hoeven prostitueren, maar daarentegen had ze wel veel te veel tijd om bij alles stil te staan. Andersom gold dat ook voor het werk dat ze verrichtte ; daar had ze geen tijd om stil te staan bij alles, hoewel ze walgde van de handelingen die ze moest doen.
          Luna luisterde of ze iets van boven hoorde, al wist ze dat dat onzin was. Daarom richtte ze haar kijkers op de dame tegenover haar, Montana, die ze alleen van een simpele begroeting kende. Luna aarzelde. Ze wist dat Mo ‘van Tyron was’ om Juve’s woorden te gebruiken. Had hij haar ook ontvoerd? Luna wist eigenlijk vrij weinig van de andere meisjes. Waren ze er net als haar door ontvoering hier terecht gekomen? Of waren er ook meisjes die het vrijwillig deden? Dat laatste leek haar erg onwaarschijnlijk.

    [ bericht aangepast op 24 maart 2020 - 13:48 ]