[RPG •200] Bestialissimos • Speeltopic 1 - Speeltopics

      Ze was ruw en weinig elegant, de daad zelf allesbehalve weloverwogen — zoals bijna alles in haar leven.
Het was egoïstisch. Ze had hem compleet overvallen; de aarzeling had haar niet kunnen ontgaan. Ze wilde dat ze het soort persoon was die de hint zou vatten, die zich er bij neer zou leggen dat ze te laat was geweest en afstand zou nemen. De betere persoon, zoals dat ook wel omschreven zou kunnen worden.
      Vee was niet die persoon. Vee was. . . Vee — de woeste, stormachtige wolvin die helemaal niets voelde, of veel te veel. Er was geen midden weg ; geen grijs gebied — het was altijd alles of niets.
      En toen was er zijn neus die langs de hare streek, een minieme verschuiving die ervoor zorgde dat zijn lippen verwelkomend over de hare gleden en maakte dat al het andere naar de achtergrond verdween.
      Haar armen hadden ergens langs haar lichaam gefladderd, wetende waar ze heen wilden maar bang dat hij uit elkaar zou spatten als ze hem in haar handen zou nemen. Het waren de aanrakingen elders op haar lichaam, langs haar gevoelige hals en de zachte welving van haar taille, die ervoor zorgden dat Vee naar het shirt om zijn torso greep, de stof zo onbeduidend en zwak dat er niet veel voor nodig zou zijn om het onder haar vingertoppen uiteen te rijten.
      Meer, meer, meer eiste haar lichaam, haar racende hart, het meest primitieve instinct in haar hoofd. Ze beroerde zijn mond, vol en warm tegen de hare, wijkend onder de hongerige beweging van haar tong toen ze deze langs zijn onderlip liet zweven. Hij proefde naar de nacht en de zoete nasmaak van een chocolade dessert en Vee had nog nooit zo naar gebak gesnakt.
      Ze wilde elke centimeter van zijn lichaam onder haar tong in kaart brengen en nooit meer vergeten. Haar handen dwaalden omlaag, over de gevangenis van zijn hart; de ribben die ze stuk voor stuk erkende voor ze haar reis naar zijn heupen vervolgde, daar waar zijn shirt door haar toedoen een stukje omhoog was gekropen en een strook huid had blootgelegd. Hij voelde zo schoon onder die ene aanraking.
      Vee opende haar ogen, alsof het lampje in haar hoofd opnieuw was aangezet en ze in één klap terug naar de realiteit was gezogen. Er was kleur in haar wangen gekropen, in haar hals, over de brug van haar neus. Ze voelde de hitte ervan terwijl ze naar Nox keek, welke er minstens zo verwilderd bijstond als zij, en het aanzicht alleen al deed haar bijna opnieuw uit elkaar vallen.
      ‘Ik heb honger,’ gaf ze schoorvoetend toe, het eerst wat in haar op was gekomen. Haar ogen daarentegen smeulden met een ander soort verlangen. Elk zenuwuiteinde in haar lijf stond op scherp en haar wolvin was overduidelijk nog lang niet uitgespeeld — leek de voorafgaande avond volledig vergeten en had zich ongetwijfeld over de verwondingen en uitputting van haar menselijke vessel heengezet. ‘Er slingeren hier vast nog wel wat vergeten kledingstukken rond.’ Vee wuifde gedachteloos rond met haar niet—gewonde arm en schraapte vervolgens haar keel. Misschien zou het helpen als ze iets tactvoller was geweest. Dat kon ze mooi aan het lijstje toevoegen van eigenschappen die haar hadden overgeslagen.
      ‘Ik hoop dat je blijft,’ zei ze uiteindelijk, alsof het nog niet duidelijk genoeg was. Ze had zich een kwartslag in de richting van het bad had gekeerd, zich er onbewust op voorbereidend dat hij rechtstreeks naar beneden zou rennen en de deur achter zich dicht zou slaan.
Een acceptabele reactie gezien Vee hem zojuist bijna naar het onopgemaakte bed in de hoek van de kamer had gesleurd, geen enkele waarde hechtend aan het feit dat ze eruit zag alsof zij de dood nabij was en hij iemand anders in zijn gedachten had.
De ijzige waarheid was dat het haar waarschijnlijk helemaal niets had kunnen schelen, zelfs als hij haar enkel voor dat geringe moment had willen hebben.
Die gedachte deed haar rillen, of misschien was het de koorts. Vee liet haar tanden in haar tong zakken voor ze een nog grotere idioot van zichzelf zou maken.
      Ze verpulverde de fles die ze van de rand had gepakt bijna in haar vingers met de kracht waarmee ze deze in de inmiddels volle kuip leeggoot, trachtend om haar losgeslagen emoties opnieuw onder controle te krijgen, wachtend totdat Nox het licht zag en de benen zou nemen.

      De manier waarop hij haar aankeek zodra hij zijn ogen had geopend was bijna voldoende om Vee de realiteit opnieuw te laten vergeten. Ze wist dat ze dit beeld nooit meer van zich af zou kunnen schudden, dat de schoonheid die ze eerder niet in zijn gelaat had opgemerkt een grote tegenhanger zou zijn in de nachtmerries van Hadeon die haar ongetwijfeld zouden achtervolgen. Het was het moment dat ze begreep dat er, voor haar, geen weg meer terug bestond. Vee had zich van hem losgemaakt, maar Nox had haar niet weggeduwd — had haar niet afgewezen.
      Desondanks trok de spanning om de twee heen strakker dan ooit tevoren zodra Vee haar eerste gedachten had uitgesproken. Ze was een egoïst, daar kon ze mee leven, maar het idee dat ze twee vriendschappen totaal zou ruïneren door haar eigen verlangens te prioriteren. . . Nee, dat ging zelfs haar te ver. Al voelde het nobele lang zo goed niet als de warmte van zijn lippen tegen de hare, de onzichtbare afdrukken die hij had achtergelaten op haar lichaam, de onuitgesproken woorden die tussen hen in bleven hangen.
      ‘Blijft? Als in, je h—hebt hulp nodig? Als i—in, wil je even iets te eten voor me r—regelen en op de bank slapen voor als ik hulp n—nodig heb?’ hoorde ze hem stotterend vragen, het vuur in zijn wangen bijna heet genoeg om haar te raken. Vee beet op haar tong, de kippenvel die op haar huid was verschenen negerend terwijl ze gedachteloos naar het water staarde, het schuim dat er als een stille zee op was verschenen. Haar mond tintelde nog steeds, dus knikte ze enkel, voelend hoe haar lokken hierbij over haar naakte huid gleden. Het was alsof ze de complete controle over haar lichaam kwijt was geraakt, alsof het er allemaal niet meer toe deed.
      ‘G—ga eerst maar lekker in bad, dan — ik — we —’ Vee beet zo hard dat ze bloed proefde. ‘Ik wacht op je. Daar.’
De enige reden waarom ze haar hoofd vervolgens zijn kant op draaide was omdat hij simpelweg zijn arm bewoog en haar aandacht vroeg. Ze had nog nooit iemand met zo'n gecompliceerde uitdrukking gezien, een mengeling van pijn en verwarring en frustratie en emoties waarvan ze helemaal niets begreep maar waarvan ze wilde weten wat ze betekenden puur en alleen omdat ze hem wilde helpen. Begrijpen. Kennen. Hij verdween zo stug achter het kamerscherm dat het enkele seconden duurde voor Vee's lichaam zijn afwezigheid leek te registeren.
      Ze liet zichzelf op de badrand zakken, boog voorover en sloot haar ogen in de hoop dat de wereld eindelijk zou stoppen met draaien. Ze voelde klam en rook de metaalachtige geur van bloed en aarde en wondvocht en proefde de smaak die Nox had achtergelaten in de chaos op haar tong en het duurde langer dan ze wilde toegeven voor ze haar ledematen uiteindelijk in het water liet zakken.
      Misschien was pure alcohol op de wonden een betere keuze geweest, gezien Vee vloekend en sissend haar best deed het meeste vuil te elimineren, uiteindelijk te uitgeput om het af te maken waardoor ze onderuitgezakt in het water bleef liggen, haar hoofd zo nu en dan tegen de rand stotend om zichzelf eraan te herinneren niet in slaap te vallen. Het bad hielp met de doffe pijn die achterbleef.
Pas toen haar ogen te zwaar werden om überhaupt nog open te kunnen houden, trok ze de stop uit het inmiddels roze kleurige water, wachtend tot het bad volledig was leeggelopen. Ze trok zichzelf overeind aan haar goede arm, wat er bijna toe leidde dat ze plat op haar gezicht naast het bad terecht was gekomen, maar zich nog net op tijd staande wist te houden.
      Vee nam de moeite niet een blik op haar spiegelbeeld te werpen terwijl ze een handdoek ruwweg om haar lichaam trok. Haar dorst leste ze aan de kraan. Het water droop nog in stroompjes vanuit haar lokken naar de grond, maar ze kon amper de laatste meters naar haar bed overbruggen voor ze daar letterlijk in elkaar stortte. Hijgend alsof ze een marathon had gelopen en was overreden door een schoolbus.
      Zelfs in deze staat was ze zich bewust van Nox en waar hij zich bevond en hoe zijn hartslag net dat beetje sneller was gaan slaan toen ze het bed had geraakt. Ze deed alsof ze het niet hoorde, een schaapachtige blik op de telefoon in zijn handen werpend voor ze zich onder enige protest van haar rug in een zittende beweging duwde. Gezien ze zich vaker naakt in zijn bijzijn had vertoond op deze avond dan over de gehele loop van hun vriendschap, besloot Vee een tweede nobele daad te verrichten en een oud, veel te groot bandshirt dat op de grond had geslingerd over haar lichaam te trekken.
      Vee wierp een blik op de stoel waar hij zich op had gesetteld, half in de schaduwen van de ene lamp die tussen hen in brandde. Vee zou duisternis verkiezen nu haar hoofd voelde alsof hij elk moment uit elkaar zou kunnen knallen, maar maakte geen aanstalten om hem uit te doen. Naar hem kijken deed haar onderbuik ondanks alles samentrekken. Ze wilde hem vragen waarom hij in hemelsnaam daar was gaan zitten, zou hem in betere tijden woordeloos zelf op het bed hebben gegooid, maar deed geen van deze dingen.
      ‘Waarom heb je me niet verteld dat het erger werd?’ vroeg ze in plaats daarvan, doelend op hetgeen dat ze beide hadden verzwegen voor Laurel. Als iets ervoor zorgde dat de warmte uit haar aderen trok was het wel Hadeon. Ze vond het verschrikkelijk om de situatie op deze manier te bekoelen, maar ze kon niet anders.