[RPG •200] Bestialissimos • Speeltopic 1 - Speeltopics

      Vee probeerde zo goed en kwaad als dat lukte haar handen schoon te vegen, waardoor ze zich pas bewust werd van Nox nadat hij zich haar kant op had gedraaid. Ze zag nog net zijn karmijnrode wangen voor hij zich resoluut de andere kant op keerde — en daardoor geen getuige was van de roofachtige grijns die zich om haar lippen had gesetteld en welke Vee er met geen mogelijkheid af kreeg.
      ‘Euhm, ik —euhm—, ja, nee, living on the edge hé.’ De hakkelende uitleg maakte dat de donkerharige jongedame hard op haar tong beet om niet te verraden hoezeer de situatie haar vermaakte. Tormening boys, was er daadwerkelijk een andere hobby die men van haar verwachtte?
Niet was het alleen behoorlijk intiem om een transformatie met eenieder wie te delen — het bewees ook nog eens dat ze hem genoeg vertrouwde om haar in een meest kwetsbare staat te aanschouwen. De naaktheid was daar slechts een miniem onderdeel van, alhoewel dat duidelijk de meeste indruk leek achter te laten.
      Hij maakte er een punt van om overal te kijken behalve in haar richting, waardoor Vee haar ogen uiteraard volledig op hem gericht hield.
      ‘Ja, je bent de edge lord van m'n dromen, Nox,’ liet ze hem weten, op het moment dat hij zijn trui over zijn hoofd begon te trekken, en daarmee een onverwachts strookje van zijn eigen huid liet zien. Het kledingstuk raakte haar bijna in haar gezicht omdat ze ernaar was blijven kijken nadat hij het haar kant had opgeworpen. De stof was warm en zo territoriaal afgebakend met zijn geur dat ze er in stilte naar keek, haar gezicht een twist tussen irritatie omdat ze het bijna in haar gezicht had gekregen en het enkel uit een reflex had gevangen. Ze was moe. Gewoon moe.
      ‘Bedankt,’ mompelde ze terwijl ze hem over haar eigen hoofd trok. Als ze iets korter was geweest was het misschien een cutesy hoodie—jurk geweest — maar hij zou in elk geval iets van haar billen moeten bedekken. Vee besloot die theorie direct in praktijk te brengen door zichzelf overeind te duwen.
Ze ving een glimpse van zijn ivoorkleurige armen en de prominente aderen aan het oppervlak van zijn huid, en onderdrukte de neiging de hoodie met geweld weer terug over hem heen te trekken. Ze wist dat hij het kledingstuk niet had gegeven om de reden dat de meeste jongens afstand deden van hun kleding, en de opmerking die ze had willen maken over onderdeel zijn van zijn fanclub, liet ze nagenoeg ook varen. Haar onderliggende haat voor Hadeon forceerde ze dan ook met enige moeite terug naar de stapel. Misschien was Vee niet de enige die gezelschap kon gebruiken.
      ‘We wilden net naar binnen gaan toen ik jou hoorde,’ antwoordde hij, nadat hij casual zijn schouders had opgehaald.
Vee trok een takje uit haar donkere krullen, ‘Hmmm,’ het geluid was een standaard Vee—antwoord. Ze zakte neer op de plaats naast de plek die hij had geclaimd, dichtbij genoeg om iets van haar lichaamswarmte te delen, en bekeek hem vanuit haar ooghoeken. ‘Hebben jullie nog iets gevonden?’
Ze gebruikte de kraag van zijn trui om haar wang aan af te vegen, haar handen op de grond achter haar geplaatst waardoor ze zich bewust bleef van de bewegingen in de nabije omgeving. Alhoewel de meeste sensaties enigszins versuften in haar menselijke vorm, waren ze nog altijd aanzienlijk sterker dan die van mensen. Vee zat er echter bij alsof ze genoot van een nonchalante picknick, met haar gezicht in de richting van de hemelen gekanteld. Het gebrek aan maanlicht hadden evengoed zonnestralen kunnen zijn waar ze wanhopig op wachtte. Gek genoeg was er niets aan Nox afgezwakt, al kon dat eveneens te wijten zijn aan de trui waarin ze zich had ondergedompeld.
      ‘Orpheus, misschien. Het was druk,’ haar neus kreukelde bij de uitdrukking die ze maakte. ‘We hebben geen flauw idee waar we naar op zoek zijn en sommigen schreeuwen al hun bevindingen in de lijnen die dwars door onze gedachten lopen het is—’ weer die rimpeling in haar gezicht, terwijl ze een veelzeggende blik deelde, ‘Vermoeiend.’
Nox begreep dan misschien niet alles van het wolf—zijnde — hij wist hoe het voelde om je mindspace te delen met iets anders. In Vee's geval waren er geen kwaadaardige krachten in het spel (meestal, dan) maar met twee packs op high alert ging het allesbehalve soepel.
      ‘Hey,’ begon ze na enkele seconden aan stilte voorbij waren gedreven, een bijna begroetende nudge tegen zijn schouder gevend. ‘Ik had verwacht popcorn te proeven, stel mijn teleurstelling voor nu ik het moet doen met de smaak van angstzweet.’
Vee stak haar tong naar hem uit, het mokkende bewijs, voor ze zijn voorbeeld van eerder volgde en naar de stilzwijgende duisternis voor hen staarde.

      Haar ogen gleden langzaam, zo langzaam, naar de hand die tegen haar been klopte.
Zijn vingers waren enkele graden koeler dan haar eigen huid, welke bijna tegen een koortsachtige temperatuur aan neigde, en leken bijna licht te geven in het duister. De aanraking was bliksemsnel verdwenen, maar Vee bleef naar de onzichtbare afdruk staren die hij had achtergelaten. Het geluid dat hij maakte om zijn keel te schrapen, een uiting van de gêne die hij trachtte te onderdrukken, niet meer afleidend dan zijn hartslag.
      ‘Dat was buitengewoon unladylike van je en wil je me alsjeblieft nooit meer zo omcirkelen? Ik heb al moeite genoeg Hadeon onderdrukt te houden en dan zal jij me nog even een hartverzakking geven,’ liet hij weten, de zweem van een glimlach op zijn lippen prominent genoeg om de aandacht naar het kuiltje in zijn wang te trekken dat ze vanuit haar ooghoeken kon zien. Haar eigen grijns was versteend halverwege de benoeming van Hadeon.
      In de stilte die volgde, voelde Vee haar wenkbrauwen langzaam naar elkaar toetrekken, alsof de lucht om hen heen met enkele seconden tot onder het vriespunt was gedaald. Ze wist niet zeker of ze ademde toen ze haar gezicht voor het eerst sinds ze naast hem was neergezakt volledig zijn kant op draaide.
Nox had het altijd koeltjes gespeeld wanneer het aankwam op zijn demonische parasiet — ze haatte het om toe te geven, maar ook Vee was daar lange tijd volledig voor gevallen. Tot ze nog niet zo heel lang geleden de twee helften van zijn gezicht in haar handen had gehad en hem in zijn emeraldgroene ogen had aangekeken terwijl de tranen over zijn wangen waren gerold.
Vee was de dagen erna niet op haar werk verschenen. Er zaten nog altijd meerdere deuken in de garagedeur nadat ze haar halve gereedschapskist er tegenaan had gesmeten en uiteindelijk bijna uit haar huid was gebarsten om de wildernis in te trekken. Een fractie van die diepgewortelde woede sudderde ook nu langs haar ruggengraat naar beneden, bij het zien van die grimas op zijn gezicht, waarbij ze zichzelf bijna dwong te ademen.
      In, in, in, uit, uit, uit herinnerde ze zichzelf, waarbij ze haar vingers één voor één uit de aarde achter zich trok om deze in haar schoot te leggen. Ze proefde haar eigen geur, de zweem van haar muskusachtige zweet en losse aarde en de metaalachtige kilte van de wind, maar daar bovenop het parfum waarvan ze betwijfelde of Nox wist dat hij zo rook. Zeep, pepermunt, en iets zoets daar tussenin, iets wat haar deed denken aan zomeravonden met bier en slechte films en stomme uitdagingen.
      ‘Alles oké na —euhm— je weet wel, je transformatie? Heb je het niet koud?’
Ze had haar blik niet afgewend, al was haar hartslag zo vertraagd dat ze hem in de bonzende hoofdpijn kon voelen kloppen die tussen haar tempels was ontstaan.
In plaats van het meest duidelijke antwoord ooit te verbaliseren, legde ze enkel de rug van haar hand tegen de zijkant van zijn gezicht, waar tussen de hitte van zijn blos en haar eigen huid alsnog voelbaar verschil zat. Voor zijn bestwil, dwong ze een halfhartige grijns op haar gezicht voor ze die hand als vuist terug in haar schoot legde.
      ‘Je bent een betere vriend dan ik ooit voor jou zal zijn,’ lachte ze naar de mouwen die ze over haar vingers had getrokken. Ze had de afgelopen tijd meer dan genoeg afleiding gehad om niet te hoeven denken aan hoezeer ze een lafaard was geweest. De waarheid was dat ze doodsbang was, voor de emoties, voor het gebrek aan controle dat ze had wanneer ze anderen toeliet in de hermetisch afgesloten muur die ze om zichzelf heen had gebouwd. Maar de kleine flashback die ze had gevoeld toen ze Nox nog witter weg zag trekken dan hij normaliter al was — triggerde meer dan alleen de bijna zielige reactie die ze had gegeven toen hij had verteld hoe zwaar het hem aangreep. En ze was weggerend. Hij had het haar niet kwalijk genomen, en ze zaten hier, in een donker en koud bos, met zijn trui om haar naakte lichaam en alles wat ze daarvoor had moeten doen was roepen.
      ‘Ik weet niet hoe, Nox, maar—’ ze struikelde over het woord, wat haar nooit gebeurde, en waardoor ze zichzelf dwong om hem op z'n minst te bekijken vanuit haar ooghoeken, ‘maar ik zal er altijd staan. Tussen jou en hem. Niets wat hij doet of zegt zal ooit veranderen wie jij bent voor mij.’ Ik zal hem laten branden voor wat hij jou aandoet, was wat ze er niet aan toevoegde, maar wat in blauwe vlammen in haar ogen te lezen viel.

      Haar ogen bleven stug omlaag kijken, waarbij Vee zich terloops afvroeg of er zoiets bestond als te lomp zijn. Zelfs voor haar doen.
Misschien was het onoverkoombaar, als geboren wolf, om in een grijs gebied te leven. Nooit volledig mens, nooit volledig wolf — altijd een combinatie van de twee. Ze had er zelden spijt van dat ze er uit gooide wat ze op dat moment dacht, maar nu de weinige ruimte tussen hen in eveneens als waterverf op elkaar in leek te lopen, voelde ze zich naakter dan ze vlak na haar transformatie had gedaan. Dit waren ongeteste wateren, vreemd gebied.
Het was moeilijk om stil te blijven zitten nadat de indirecte belofte over haar lippen was gerold, het was haar tweede huid die het liefst voor het hazenpad had gekozen — het deel dat Vee altijd had gebruikt om te overleven, om zich achter te verschuilen wanneer haar emoties te ingewikkeld werden en ze dacht dat ze gek zou worden als ze zich niet zou overgeven aan haar meest basale vorm.
      ‘Daar heb ik nooit aan getwijfeld, aan dat je er altijd zou zijn in ieder geval niet. En ik kan enkel hopen dat ik nooit zal veranderen in jouw ogen, maar eigenlijk is dat een belofte die ik jou zou moeten maken,’ antwoordde Nox resoluut, zijn gezicht zo dichtbij dat ze zijn ademhaling tegen haar lippen voelde slaan terwijl hij sprak. Ze wist niet zeker of ze vrijwillig in zijn ogen was gaan kijken, de keren dat Nox ook maar enige autoriteit uitstraalde was op één hand te tellen, maar hij had haar volledige aandacht weten op te eisen en vastgehouden. Vee had hem zo vaag geplaagd met zijn dromerige ogen, ontelbare openingszinnen verzonnen puur en alleen om hem erop te attenderen, maar ze had ze nooit van zo dicht bij gezien. En zelfs met de donkere vegen van vermoeidheid die zijn eeuwige strijd tegen Hadeon tekenden. . . beautiful.
      Vee verstijfde in de stilte die was gevallen, voor een luttele seconde bijna bang dat ze het woord dat haar verder doodstille gedachten volledig had opgevuld daadwerkelijk over haar veel te snelle tong naar buiten was gerold—
      ‘Vee luister, het lijstje met mensen die ik waardeer is onwaarschijnlijk lang, maar vijf namen staan op een gedeelde eerste plek en dit zijn de belangrijkste mensen in mijn leven,’ sprak hij terwijl zijn vingers een takje dat haar eigen handen over het hoofd hadden gezien uit haar donkere haar ontfutselden. Hij dacht er waarschijnlijk niet eens bij na, zoals hij een uiteengevallen krul met zorgvuldigheid weer terug achter haar oor streelde, het gebaar zo onverwachts teder dat Vee haar mond wel voelde openen, maar geen woorden produceerde. Ze was zich slechts vaagjes bewust van het feit dat ze haar gezicht volledig in de richting van zijn vingers had gekanteld, totdat de bijna verkoelende aanraking al even vluchtig weer was verdwenen, en de eerste gedachten door de betovering braken die hij onbedoeld over haar had uitgesproken.
      ‘Jij staat natuurlijk op een hele stabiele achtste plaats, onder Harold de postbode.’
Hij had zijn hand inderdaad laten zakken, maar geen van beide had achterover geleund, waardoor Vee zich nog altijd te overduidelijk bewust was van de kleine tug die was achtergebleven. Hij had haar evengoed kunnen hebben verteld dat de lucht zo roze was als flamingo's, en het had niets veranderd aan de diepe, bijna boze frons die boven haar ogen was ontstaan. De belangrijkste mensen in mijn leven.
Ze sloot haar ogen, omdat ze niet wist hoelang ze nog naar hem kon kijken, omdat het voelde alsof hij precies kon lezen wat ze dacht. Nee, wist ze, al maakte ze er een punt van om door haar mond te ademen en niet haar neus, hij heeft een gat in je muur ontdekt.
      Zonder haar ogen te openen, leunde Vee nog verder naar voren, tot haar met sproetjes bevlekte neus die van Nox aanraakte en ze dezelfde adem deelden.
De rest van haar lichaam had evengoed kunnen verdwijnen — want opnieuw werden de stemmen in haar hoofd spookachtig stil.
Het was alsof haar beide vormen stilzwijgend toekeken, de menselijke jongedame in de ene uithoek van haar lichaam, en het pikzwarte roofdier in de andere.
      Nox bevond zich in grijze gebied waarin ze samenvloeiden, in de vervaagde scheidingslijn die dwars door haar hart en hoofd liep, en waarin de aan elkaar gelijmde stukjes die de huidige Vee voorstelden het ongekende verlangen onderdrukten om hem nog dichter naar zich toe te trekken.
      Vee had geen idee wie ze daarmee wilde redden — Nox van Hadeon? Zichzelf?
Ze duwde zichzelf overeind op pure wilskracht en weinig anders, waarbij ze de trui ruwer dan nodig recht trok — het schurende gevoel op haar huid als welkome afleiding nemend.
      ‘Kom, het is laat,’ had ze besloten, al maakte ze geen aanstalten om hem overeind te helpen zoals ze normaliter misschien had gedaan, en waren haar handen zodanig verkrampt aan haar zijde dat ze haar nagels in haar vlees kon voelen drukken. Tussen die milde pijn en de knauwende hoofdpijn, kon ze niet wachten op een fles verdovende vodka. ‘Het is nog niet te laat voor die filmavond,’ opperde ze eveneens, al hield ze haar ogen strak op de bosrand gericht, de richting waaruit hij was gekomen.

      De zwartharige jongedame had nog nooit zo hard naar de grond onder haar voeten gekeken in de hoop dat deze open zou breken en haar in zijn volledigheid zou verzwelgen. Voor iemand die weinig schaamte kende, was dat een pijnlijk gegeven.
Waar was ze in Godsnaam mee bezig? Het had minder en minder als hun gewoonlijke dans gevoeld — een spel dat ze al speelden sinds Vee hem voor het eerst had leren kennen. Het bewijs daarvan was echter pas volledig tot haar doorgedrongen toen ze zich met buitenzinnige moeite van Nox had losgemaakt terwijl een deel van haar bereid was haar klauwen naar hem uit te steken om dat te voorkomen.
      Vee staarde frigide naar haar handen, zich vaag bewust van de halve maantjes die haar vingertoppen in haar palmen maakten, maar niet van plan de druk iets te vieren tot ze Nox iets hoorde fluisteren. Ze hoorde niet wat hij zei, gedeeltelijk doordat ze zich had toegespitst op de snelheid waarmee haar bloed door haar aderen racete — en deels omdat ze niet wilde horen dat hij het zou afdoen als een grapje, een stomme flirtpoging die ze op hem had uitgelaten.
Wat dat betrof had ze haar eigen graf gegraven. Vee zorgde er met verve voor dat anderen haar nooit te serieus namen, why start now?
      ‘Nee! Er bestaat geen ons en we gaan helemaal niemand pijn doen! Vee al hele—’
Ze had zich zo snel tot het geluid gewend dat ze haar zicht daadwerkelijk voelde tollen terwijl ze de situatie tot zich nam. Het was alsof het wanhopige geluid in zijn stem haar reset—knop had ingedrukt en haar wolf had het volledig opgenomen: de dreiging, nog voor Vee goed en wel in de gaten kon krijgen wat er precies was — zij voelde het, haar roofzuchtige compaan, die zich had teruggetrokken na de transformatie van eerder, maar nu ook aan het oppervlak borrelde.
Alsof de aanwezigheid van Hadeon haar eveneens had aangewakkerd.
      Het was diens stem die ze hoorde, de lach waarvan de haren in haar nek overeind gingen staan, terwijl haar binnenste een eigen strijd leek te voeren om een instinct te overhand te geven; fight, fight, fight of flight, flight, flight.
      De jongen voor haar neus was geen mens, anders, en toch dezelfde. Vee klauwde zich in recordtempo uit haar eigen sores, haar gezicht een mat en geïrriteerd vlak waarvan de expressies die ze zojuist nog aan Nox had laten zien spontaan leken af te druipen. Ze had zich, bewust of niet, in een andere positie gedraaid en liet haar ogen geen seconde van zijn gezicht dwalen. Keer een roofdier nooit maar dan ook nooit je rug toe.
Het was Nox' lichaam, zijn zachte lokken, de volle mond waar ze zoeven zo verhit tegen had gevochten om hem niet te proeven en— nee.
      ‘Hallo, maankind,’ begroette Hadeon haar, op vrijwel hetzelfde moment dat Vee zichzelf tot inkeer had gemaand. De donkere koelte in zijn stem sidderde als spinnenpoten langs haar ruggengraat omlaag. Een voorbode die menig ander waarschijnlijk aan het rennen had gezet.
De sway waarmee hij zich voortbewoog was verontrustend genoeg, voor iemand die wist hoe Nox in elkaar zat — maar niets bokste op tegen de zwarte leegte die hem leek op te slokken. De doodsangst die ze op dat moment voelde, niet voor zichzelf maar voor Nox, die ze waarschijnlijk rechtstreeks in Hadeons haatdragende armen had gedreven. . . Haar schuldgevoel was een minstens even diepe pit als het gat waaruit de Demoon voor haar neus was gekropen.
      Haar wolvin leek zich enkel te voeden op haar meest ongecompliceerde emoties ; degene die het dier kende — woede en angst.
Een combinatie van beide zorgde ervoor dat Vee's ogen blauw oplichtten, en haar vingertoppen de beginselen van vlijmscherpe klauwen aannamen. Het was een kunst, een pure kunst op zich, om haar stem remotely menselijk te laten klinken, terwijl ze het schepsel het liefst alle hoeken van haar tanden had laten zien ; een woordeloze belofte dat ze die met alle liefde zou gebruiken om zijn luchtpijp uit zijn hals te trekken.
      ‘Jij.’
Ze kende zijn naam, de verhalen die de ronde deden, welke een waarschuwende blik vanuit haar ogen opleverden wanneer ze in haar bijzijn werden gedeeld — tenzij het vanuit Nox zelf kwam. In zijn geval, had hij altijd laten blijken dat hij sommige dingen bewust niet uitsprak, alsof ze daarmee minder macht over hem hielden. Vee wist niet of ze hem om deze reden niet het genoegen gaf zijn naam uit haar mond te horen, of gewoonweg omdat ze hem wilde laten weten dat het er niet toe deed hoe hij zichzelf noemde. Alsof het te weinig voor haar betekende om te worden herinnerd.
      ‘Waar heb ik dit genoegen aan te danken?’ Het vuur in haar ogen leek zich te hebben aangepast op de ijzige atmosfeer, en ze maakte er een punt van deze op bijna verveelde wijze over hem heen te laten rollen. Vanbinnen deed Vee er alles aan om de misselijkheid die haar was overvallen te stelpen onder de stoïcijnse uitdrukking, of misschien juist gebrek daaraan. Ze kon niet aan Nox denken, gevangen in zijn eigen lichaam, want ze wist niet of haar geperfectioneerde masker bestand was tegen wat dat idee met haar deed.
      ‘Ik wil je geen pijn doen,’ de woorden waren voor Nox, maar ze kreeg zijn naam niet over haar lippen, niet wanneer ze diezelfde lippen in haar gewoonlijke halve grijns had gemodelleerd, ‘maar als jij niet snel terug kruipt naar waar je vandaan kwam, beloof ik je dat ik met heel wat slechtere dingen heb leren leven.’
Tegen de betere natuurwetten in, zette Vee een afgemeten stap zijn kant op, haar rug zo recht dat het haar niet zou verbazen als hij op slot was gegaan in die positie.
      De volledige daad enkel een herinnering aan het feit dat hier twee monsters tegenover elkaar stonden.

      Er was een gering handje aan mogelijkheden, die zich aan begonnen te dienen zodra Vee de controle over haar ledematen had hervonden. Het was een tactiek die ze in haar jeugd had geleerd: wat er gebeurde wanneer de paniek alle rationele gedachten uit het raam dreigde te gooien, en hoe ze hier doorheen moest breken. Denk na. Focus. Luister.
      Ze droeg niets bij zich, geen mobieltje of zaklamp, niets wat tegen de opslokkende duisternis kon vechten. Vee overwoog een tweede maal van huid te verwisselen, maar de bloedstollende gedachte dat ze niet snel genoeg zou zijn en zich in de meest kwetsbare staat aan Hadeon zou tonen deed haar resoluut besluiten dat ze dat onder geen voorwaarde zou doen.
      Hoe beduidend moeilijk hij het ook maakte om aan haar menselijke gedaante vast te blijven houden.
      ‘Dat weet je al, Vivianne, want wiens schuld is het nu eigenlijk?’ Beet hij haar op bijna begripvolle manier toe. Haar bovenlip was onbedoeld omhoog gekruld bij het horen van haar volledige naam, willens en wetens dat Nox haar zo nog nooit had genoemd. Vee was er niet eens helemaal zeker van of ze ooit had verteld waar de afkorting voor stond — waardoor haar bloed in ijs was veranderd.
Ze had het nog nooit zo koud gehad als op het moment dat zijn blik eindelijk de hare kruiste. Het voelde als een volledige claustrofobie—aanval, alsof de peilloze diepte haar eveneens kon verzwelgen, en Vee drukte één messcherpe nagel diep in haar hand om zich eraan te herinneren dat het een illusie was, het hissende geluid dat hierbij in haar keel opborrelde voor lief nemend. Wat zou het voor goeds doen als ze hem liet winnen?
      ‘Hij kan je niet horen, weet je dat? Zie, ik ben er altijd. Zie wat hij ziet, hoor wat hij hoort en. . . voel iedere pijnlijke afwijzing die hij voelt.’
Hij had bijna mokkend naar haar mond gekeken, de subtiele notie dat hij hier was geweest, een indringer op het meest intieme moment dat zij en Nox ooit hadden gedeeld. . . Afwijzing. Nox dacht dat ze hem had afgewezen. Vee realiseerde zich te laat dat de verwarring die ze voelde in haar ogen was gekropen.
Ze was te geconsumeerd door wat hij impliceerde, de reden achter zijn plotselinge verschijning, de mogelijkheid die zij eigenhandig had gecreëerd. Haar aarzeling had hem alle ruimte geboden om dichterbij te komen, een fatale fout aan haar kant, waardoor Hadeon nu degene was die de jacht leidde.
      ‘Nox daarentegen. Weet je wat er met Nox gebeurt als ik er ben? Nox is afgesloten van de wereld. Complete duisternis en onwetendheid, met slechts één gedachte die hem constant verteerd.’
Hij was nu zo nabij dat ze de bijna zwavelachtige geur in haar neus kon voelen branden die ze voor altijd zou associëren met de vleesgeworden Demoon. Haar maaginhoud rebelleerde hevig tegen de slepende woorden die lang nadat ze haar hadden bereikt als haken in haar gedachten bleven hangen.
Ze was als een uit marmer gehouwen beeld blijven staan, maar de bloeddorstige expressie die elke millimeter van haar gezicht vulde, stak contrasterend af tegen de glazige glans die over haar kijkers was geslopen — misschien wel de enige zichtbare barst in haar verder zo grimmige omhulsel.
      ‘Wat doe ik mijn geliefden en de mensen om wie ik geef aan, terwijl ik hier opgesloten zit in mijn eigen lichaam?’
Het was de manier waarop hij de gedachte verwoordde, alsof hij Nox' meest persoonlijke en vertrouwelijke moment uit zijn hoofd had getrokken en deze klakkeloos hardop uitsprak, een laaghartige inbreuk op wie hij was. De withete woede die Vee tot dan toe zorgvuldig naar de achtergrond had verbannen, laaide op voordat de acties in haar brein registreerden. Alsof de circuit breakers spontaan waren gesprongen.
      Op onmenselijke snelheid schoot de hand die ze zoeven nog tot pijnlijke vuist had gebald omhoog, waar zijn keel zich binnen handbereik had bevonden, haar klauwen een ijzeren greep tegen de zwart geaderde huid eronder. Het was een ziekelijke combinatie; zwart, ivoorwit en het karmijnrood van haar eigen bloed.
      ‘Het is bijna volle maan,’ haar tanden kwamen amper van elkaar, waardoor ze nauwelijks harder sprak dan het gorgelende geluid van zijn honende lach, ‘en jij hebt ervoor gekozen je waardevolle tijd te verspillen aan mij.’
Haar vingers trilden, de kracht die het haar kostte om zijn nek niet te voelen kraken aanzienlijk groter dan de grip zelf, maar het was de ziekelijke glimlach die hij haar schonk, die haar vertelde dat ze hem precies in de kaart had gespeeld. Idioot. Idioot. Idioot.
      Haar ogen flikkerden terug naar de menselijke tint van lapis lazuli, en ook haar klauwen waren verdwenen zodra Vee de muur tussen haar en haar ongedurige wolvin had opgetrokken.
      ‘Hij is niet alleen.’ elke cel in haar lichaam vocht afzijdig van de weerzinwekkende mogelijkheid die Vee uiteindelijk had gekozen. ‘Ik zal met Nox in het donker zitten en zijn hand vasthouden en in zijn oor fluisteren tot het licht wordt.’
Ze hoopte dat hij zich ziek voelde en terug zou deinzen in de duisternis terwijl ze zijn gezicht ruw in haar handen nam, haar mond over de zijne vouwend voor hij inzag wat haar bedoeling was geweest.