[RPG •200] Bestialissimos • Speeltopic 1 - Speeltopics

      Het was alsof de het allerlaatste restje aan kracht uit haar lichaam was verdwenen op het moment dat Nox zijn armen eveneens om haar had heen geslagen. Ze hield zich voor dat ze even nodig had, gewoon heel even, om zichzelf bij elkaar te rapen.
      Ongemerkt was ze tegen hem aan gaan leunen, alsof haar eigen gewicht te zwaar was geworden om te kunnen dragen, en had ze zich op niets anders gefocust dan de bijna troostende figuren die hij over haar rug trok. Vee voelde zijn hartslag tegen haar ribben, dwars door de barrière aan kledingstukken tussen hen in.
      Haar gezicht was blanco toen ze voelde hoe Nox haar iets van zich af hield, een blik op haar gezicht wierp en haar zonder enig overleg van de grond tilde.
Hij had haar opgetild alsof ze niets woog, alsof het hem helemaal niets kon schelen dat ze hem gemakkelijk een kopstoot zou geven voor iets wat ze met heel haar ziel haatte. Alhoewel ze niet de kracht kon vinden om uit zijn armen te springen, waren haar wenkbrauwen een donkere, boze frons boven haar ogen. Waag het niet.
      ‘Je hebt niet terug gevochten! Ik had er dan veel slechter aan toe moeten zijn. Waarom heb je hem niet gewoon uitgeschakeld?!’ Eiste hij boos, slim als hij was had hij ongetwijfeld genoeg van de situatie geanalyseerd om te bevatten dat Vee hem bewust buiten gevaar had willen houden. Die tactiek had haar niet veel goeds gedaan.
      ‘Zet me neer. Zet me nu neer,’ beet Vee terug, alsof de woede in zijn stem aanstekelijk had gewerkt. Nox schudde enkel zijn hoofd, haar weigerend in de ogen aan te kijken, zelfs niet toen ze een waarschuwende grauw over haar lippen liet rollen.
      ‘De volgende keer als zoiets ooit gebeurt dan bijt je van je af, begrepen?’ Vee staarde hem enkel met die moordzuchtige blik in haar ogen aan, de diepe krassen in haar ego misschien wel pijnlijker dan die op haar lichaam, maar de woorden die ze had willen spreken waren ergens halverwege haar tong blijven hangen, want vanaf hier had Vee een perfect uitzicht op zijn eigen hals, op de plek die ze wel degelijk te pakken had gehad.
      ‘Laurel! Ik breng Vee naar huis, zij heeft vast wel kleding die je mag lenen zodat je kan shiften.’
Deze assertieve kant van Nox had ze nog niet eerder meegemaakt, de manier waarop hij leiding nam van de situatie en gewoonweg besloot dat hij haar naar huis zou brengen. . .
      Vee had weinig inbreng in de beslissing, gezien hij direct na de mededeling in de richting van de garage begon te lopen die ze zich had toegeëigend nadat ze bij de pack was aangesloten. ‘Ik heb hem onderschat. Dat gebeurt geen tweede keer,’ was alles wat ze zei.
      Het was moeilijk om haar gedachten niet te laten dwalen terwijl ze de bewuste plek achter zich lieten. Elke keer als ze zich tevergeefs uit zijn resolute grip wilde wurmen, streelden Hadeons haatdragende woorden als een echo langs haar oren omlaag en verzekerden Nox' gespannen spieren haar ervan dat het haar niet zou lukken.
      Haar frustratie had zo goed als zijn kookpunt bereikt toen het bekende aanzicht van haar thuis voor hen opdoemde en hij hen met enige strubbelingen binnen liet, nog steeds niet van plan om haar neer te zetten, waardoor de scowl op haar gezicht enkel groter werd.
Vee kon zich de laatste keer dat ze zich zo beroerd had gevoeld niet heugen, terwijl haar ogen terloops door de ruimte gleden die dienstdeed als haar werkplaats. Het was een georganiseerde chaos, de laatste motor waar ze aan was gaan sleutelen in het midden van de ruimte, en haar rommelige werkbank prominent langs de muur.
      ‘Daar kan je veilig shiften en kleding pakken.’ hij wees de wolf de houten trap die naar de open leefruimte leidde, een plek waar ze meer dan één filmavond hadden doorgebracht. Ze had op het punt gestaan om hem van zich af te duwen of hij nu wilde of niet, toen hij haar naar de werkbank bracht en tussen de rondslingerende schroevendraaiers en motoronderdelen neerzette, zonder zich te beseffen dat hij zich daarmee tussen haar benen had geplaatst.
      Vee deed haar best de irritatie op haar gezicht te houden, hoewel haar mond kurkdroog was geworden door dat irrelevante gegeven.
      ‘Verbanddoos?’ Ze knipperde, haar blik verplaatsend naar het bloed dat hier en daar aan zijn trui was opgedroogd, en de wonden die ze daaronder begon te voelen. Ze had een vluchtige indicatie gedaan van haar verwondingen, maar waar haar sterke genezingsproces langzaam op gang was gekomen, had ze het meeste al weer laten gaan. Pijn was niet iets waar ze niet aan gewend was.
      ‘Ik genees,’ ze gebruikte een lui gebaar van haar betere arm om zichzelf aan te duiden, ‘jij niet.’ Haar ogen waren bijna donkerblauw terwijl deze op zijn sleutelbeen bleven hangen. Ze hoorde Laurel boven transformeren, en vervolgens door de kastjes snuffelen om de verbanddoos te vinden waar Nox om had gevraagd. Vee had ijdele hoop dat haar alfa deze niet zou vinden, al was het alleen maar omdat ze zich het liefst de trap op zou slepen om zowel de wonden op haar lichaam als daarbinnen te spoelen met vodka in haar bed.
      ‘Het meeste zal allemaal schoongemaakt en verbonden moeten worden,’ adviseerde de jongedame in kwestie. Vee's afweer mechanisme leek zelfs onder uitputting te presteren, want de zwartharige wolvin knikte haar enkel droogjes toe. ‘Moet ik je helpen met je kleding?’ bood ze vervolgens aan, nadat haar blik was blijven hangen op de snee die ze in haar gezicht voelde trekken.
      Vee liet haar blik voor het eerst vallen, om de aan flarden gereten trui in zich op te nemen, waarna ze één van haar mondhoeken cynisch omhoog voelde kruipen.
      ‘De enige keer dat iemand anders mij hoeft uit te kleden, is voor mijn begrafenis’ antwoordde ze haar alfa, alhoewel ze het niet kon laten om Nox hierbij een steelse knipoog te schenken. Ze greep naar de EHBO—kit om deze naast zich te openen, hierbij de rest van de gereedschappen in haar pad klakkeloos naar de grond schuivend.
      ‘Laurel, ik heb Nox het bos in laten komen, ik deed iets doms. Dit is geen pack kwestie. Dit was iets tussen mij en Hadeon.’
Ze had zichzelf gedwongen de naam achteloos uit te spreken, al voelde ze haar maag samentrekken en klemde ze haar kaken stevig op elkaar terwijl Vee door de verbanddoos groef, zonder daadwerkelijk naar de inhoud te kijken.

      Sneller dan ze van Nox gewend was, gezien hij normaal gesproken nog wel eens zocht naar de juiste woorden, vuurde hij terug; ‘Jij bent daadwerkelijk gewond, ik niet. Ik hoop van harte dat het niet nog eens gebeurt, maar zo wel wordt ik beter wakker zonder mijn tanden in mijn mond en al mijn ledematen gebroken. Zoals. Ik. Verdien.’
Haar mond was verstrakt tot een smalle, rechte lijn en Vee wachtte enkele seconden, waarin het tot haar doordrong dat hij het absoluut meende.
      ‘Zou dat ervoor zorgen dat je dan je mond hield?’ alhoewel er geen atoom in haar lichaam over peinsde om zijn woorden als uitnodiging te beschouwen, was haar toon toch akelig koeltjes geweest. Vee negeerde hem dan ook volledig toen hij Laurel exorbitant bedankte voor de verbanddoos. Zij was niet degene die erom had gevraagd en ze weigerde hem aan te kijken zolang hij deed alsof hij degene was die hier had moeten zitten.
      Het was allesbehalve verbazingwekkend dat Nox vrijwel direct tegen haar statement inging, hoewel haar wenkbrauwen zo mogelijk nog verder naar elkaar toekropen in ongenoegen.
Ik was met Eli was het enige dat daadwerkelijk bleef hangen. Ongewild flitste Hadeons misselijkmakende grijns aan haar ogen voorbij, waardoor Vee scherp inademde en in één kordate ruk de opgedroogde mouw van haar onderarm trok. De pijn die hierbij vrijkwam was genoeg om de sterretjes voor enkele seconden in haar zicht te laten dansen. Goed. Afleiding.
      ‘Mijn acties hebben haar bijna een verstikkingsdood bezorgd en alleen ik sta in voor de consequenties,’ eindigde hij zijn pleidooi. Vee vouwde haar vingers om de fles rum die verderop op de werktafel had gestaan en opende deze met haar tanden, voor ze een slok nam en een gedeelte van de inhoud over de drie diepe lijnen liet klotsen die in haar vlees waren achtergelaten. Zelfs met opeen geklemde kaken kon ze de kermen achterin haar keel niet smoren, of de stroom aan zachte fucks die ze onder haar adem uitstootte terwijl ze iets zocht om er tegenaan te drukken. Alles leek veel te small om de diepe krassen volledig te kunnen bedekken, dus Vee hoopte maar dat het snel zou genezen zodat ze er niet te veel op zou hoeven te letten.
      ‘Jullie zijn beide stom geweest,’ luidde het oordeel van haar alfa, na beide, vage omschrijvingen te hebben aangehoord. Zowel Vee als Nox hadden niet gezegd waarom Hadeon precies op dat moment zijn kans had gegrepen. Het was voor het eerst sinds Vee zich op haar verwondingen had proberen te richten dat ze haar blik omhoog sloeg, naar Laurel. ‘Wanneer er gewonden vallen binnen mijn roedel, is het wel degelijk een pack kwestie. Laat ik dat even duidelijk voorop stellen.’
Vee was instinctief rechter op gaan zitten, haar zintuigen ondanks alles op scherp, en haar innerlijke roofdier een stille aanwezigheid achter haar ondoorgrondelijke masker. Haar bruinharige alfa en diens onrustige wolvin waren moeilijk te negeren, waardoor Vee deze dan ook trakteerde op haar onverdeelde aandacht. ‘En hoe haalde je het in je hoofd om Nox het bos in te halen als je wist dat het een stom idee was?’
Het was de manier waarop Laurel haar toesprak, die ervoor zorgde dat Vee haar gezicht langzaam opzij kantelde. Ze zette haar handen aan weerszijden van haar lichaam, de sneer die haar gezicht tekende de enige reactie die ze haar alfa had gegeven. Voorzichtig. Laurel zag de waarschuwing in haar ogen waarschijnlijk niet eens toen ze zich vol op Nox richtte; haar tirade ver van voorbij.
      ‘En jij, jij weet als geen ander wat de triggers kunnen zijn voor Hadeon. Wat bezielt je in hemelsnaam om zonder Eli het bos in te gaan, denk je dan helemaal niet na?’
De lage grom was al over haar lippen nadat Vee de werkbank onder haar vingertoppen had voelen splinteren van de onbedoelde druk waarmee ze het oppervlak had vastgegrepen. Waar haar wolvin enige aarzeling ondervond tegenover haar alfa, was dit niet de eerste keer dat Vee zwakte rook, en na de avond die ze had gehad had ze geen enkele leash meer op haar meedogenloze mond.
      Nox' vingers waren haar scherpe tong voor geweest. Ze had haar ogen nog steeds op Laurel gericht, maar de rest van haar zintuigen hadden zich volledig toegelegd op die subtiele onderbreking.
      ‘Als hij me had willen doden, was ik dood geweest, alfa, en dan was het volledig jouw kwestie geworden,’ de glimlach bij deze woorden was misschien wel ijzingwekkender dan haar gewoonlijke, lege uitdrukking. Vee's gezicht viel na een klein moment alweer terug in de plooi, gezien de snee in haar jukbeen strak trok bij elke, minieme beweging.
      ‘Als je het niet erg vind, ik ben moe, vies en hongerig.’ Vee hield haar goede hand, waarmee ze opnieuw de rum had vastgepakt, veelbetekenend richting de deur.
Het was niet nodig geweest daaraan toe te voegen dat ze eveneens op haar laatste nerve was aanbeland.

      ‘Vee had dood kunnen zijn en dat is mijn schuld, niet die van haar. Het spijt me dat ik niet beter na heb gedacht over mijn acties,’ onderbrak Nox nog voor Vee zichzelf bijeen had geraapt. In zoverre dat nog mogelijk was.
Het was echter niet zijn stem die ze in haar gedachten hoorde terwijl hij zijn best deed om de aandacht van haar af te leiden. Hadeon had een reden gehad om haar leven niet de beëindigen toen hij de kans schoon had. Enkel een dwaas zou denken dat Vee hem op het allerlaatste moment had kunnen afschudden. Ze wist dondersgoed dat ze dood was geweest, nu, als dat was wat hij gewild had. Die gedachte alleen al maakte dat het gal bijna weer naar boven rees.
      ‘Het is te voorkomen dat dat überhaupt staat te gebeuren, Vee.’ Het was Laurel die door haar gedachten brak, er voor zorgend dat Vee een diepe ademteug nam en haar hoofd schudde. Haar alfa wilde het beste voor de roedel, de diepe voetsporen van haar vader vullen. De zwarte wolvin begreep dat, bewonderde dat aan de jongedame. In tijden als deze, waarin ze al zoveel om handen hadden, kon ze zich zelfs tot zekere mate verplaatsen in de zorgen die Laurel tot zichzelf rekende.
Maar niets telde op aan de wijsheid die Hadeon met haar had gedeeld, de woorden waarmee hij Vee's onderbewustzijn had vergiftigd.
      ‘VEE! Er zit desinfectans in die koffer!’ riep Nox uit. Vee knipperde enkele malen traag, omlaag kijkend naar haar onderarm. Hij was gestopt met bloeden, en voor zover ze kon ruiken was de alcohol genoeg verdampt door haar lichaamstemperatuur. Als het zo zou helen, zou ze er op z'n minst een goed litteken aan overhouden. Gezien ze totaal niet van plan was de boel te laten hechten, of de kracht bezat om zelf naald en draad in handen te nemen, zag Vee dat als een win—win situatie: een permanente herinnering.
      ‘Eigenlijk hetzelfde, dus,’ prevelde ze schouderophalend, zich afvragend of ze de snee in haar gezicht effectief kon schoonmaken en de excessieve alcohol daarbij in haar mond zou kunnen opvangen. Vanuit de juiste hoek, misschien.
      ‘Hiermee is het laatste nog niet gezegd.’ Laurel keek haar autoritair toe. Vee bracht haar wijs— en middelvinger naar een wenkbrauw, een typisch begroetend gebaar. Het was niet zo dat ze het haar alfa kwalijk nam, maar de brute waarheid was dat de zwarte wolvin niet wist hoelang ze de inhoud van haar maag nog kon bedwingen, of haar ogen open kon houden. Zelfs de kloppende pijn van haar verwondingen was een achtergrondzorg geworden, waardoor ze de fles nog eens naar haar mond bracht en een sloppy slok nam, waarvan de helft weinig charmant langs haar mondhoeken omlaag droop.
      ‘Slaaplekker, Laurel,’ knikte de zwartharige haar toe, een scheve grijns op haar gezicht geplakt.
Vee bracht een hand omhoog, onderzoekend over haar gezicht vegend, om daar ogenblikkelijk spijt van te hebben. Het was waarschijnlijk een zeldzaam moment waarop haar gelaat vertrok van pijn, en ze overwoog nog een paar slokken drank achterover te tikken voor ze zich aan de rest van haar letsel zou wagen.
      ‘Als je me niet van plan bent naar bad te dragen. . .’ Vee gniffelde, omdat ze het voorheen waarschijnlijk zonder enige bedoeling tegen hem had gezegd, maar nu nog niet zo zeker was of het lege woorden waren. Ze keek hem dan ook niet aan terwijl ze zichzelf achterover op de werkbank liet zakken, verschillende boutjes en kleiner gereedschap hierbij in haar rug drukkend. Haar ogen gleden nietsziend over de gelige lamp boven hun hoofd, de enige lichtbron van de garage die was aangezet. ‘Je had hem moeten zien, Nox, hij was ziedend. Volledig buitenzinnen. Hoogstwaarschijnlijk walgend van de mogelijke ziektes van een wolvenzoen.’
Vee hief haar arm, degene die de rum vasthield, alsof ze toostte — maar ze kon het niet opbrengen te glimlachen. Het was de waarheid, niet?
      Bovendien had het helemaal niets gedaan.