[RPG •200] Bestialissimos • Speeltopic 1 - Speeltopics

Fulgur Falls - Maine, USA In de regenachtige, dicht beboste omgeving van Maine ligt het stadje Fulgur Falls. Het kreeg zijn naam vanwege de onmetelijke blikseminslagen die het al gekend heeft, die wonder boven wonder nog geen enkel dodelijk slachtoffer gekend hebben. Dat is echter niet het meest bizarre aan deze vreemdsoortige plaats. Het is de thuishaven van vele bovennatuurlijke wezens en half-mensen. Aan de absolute top van deze eeuwenoude hiërarchie behoren de Lycantropen - de weerwolven. Deze zijn zich doorheen de jaren gaan onderscheiden in twee geheel tegenovergestelde Roedels; Lupus Sanguinibus en Versipellis. De eerste bestaat uit aristocratische families, die hun bloedlijn al generaties lang zo zuiver en intact mogelijk willen houden. Ze zijn de bewaarders van alle kennis omtrent hun soort en de bewakers van de regels. Zij staan bekend om hun intelligentie en gecontroleerde vechttechnieken. De Versipellis zijn dan weer een relatief jonge Roedel. Zij hebben zelf hun familie samen gesteld en verwelkomen iedereen die nergens anders terecht kan. Ze worden veelal gezien als beschermers, zowel van hun eigen Roedel als van de Lupus leden. Hun kwaliteiten bestaan onder ander uit compassie en mededogen, waardoor ze het vaak minder strikt met de regels nemen. Toch dient de strikte code in acht genomen te worden, zeker nu een onbekend gevaar zich heeft aangediend in de eens zo veilige haven; een burger heeft tegen hun wil De Beet ontvangen. Dat druist in tegen het meest voorname principe van elke weerwolf. De Lycantropische Raad heeft reeds bepaald dat geen van beide Roedels met het voorval gemoeid zijn, en er een derde partij in het spel is. Het onderzoek is reeds ingezet, terwijl men in afwachting van de volle maan het slachtoffer nauwlettend in de gaten houdt, hopend dat De Beet niet gewerkt heeft.

---

---

De Roedels Lupus Sanguinibus Aristocraten, plichtsbewust. Eén Alfa. Wolven ♰ Orpheus Spencer Grey • m • 23 • Bloed • Council Member/Student • Hanson • 1 ♰ Harvey Lowel Armistead • m • 37 • Bloed • Alfa/Houthakker • Witcher • 3 ♰ Maddie Grace Travers • v • 22 • Bloed • Cleverness • 3 ♰ Scarlett Young • v • 25 • Bloed • Joy_x • 4 ♰ Oliver Louis Desrosiers-Grey • m • 21 • Bloed • KIaus • 5 ♰ Evelyn Finley Gardner • v • 25 • Beet • Dierenarts • Witcher • 6 Mensen (beperkt) ♰ Dove Lazaroth • fluid • 22 • Onbewust • FreeThyself • 2 Versipellis Personen boven regels. Duopositie Alfa. Wolven ☮Vivianne "Vee" Laurier • f • 21 • Bloed • Bartender • Dreamweaver • 2 ☮ Lucas Alexander Sanders • m • 20 • Bloed • Venustic • 3 ☮ Jérémie ‘'Jem’' Matthias Dubois • m • 22 • Bloed • Fika • 4 ☮ Laurel Tallmund • v • 25 • Bloed • Alfa • Elentiya • 4 Mensen ☮ Linden Rose Orbin • v • 21 • Onbewust • Bibliothecaresse • Hanson • 1 ☮ Asher Ambrose Steele • m • 27 • Bewust • High School leraar • Venustic ☮ Soren Virtanen • m • 25 • Bewust • Guardian • Quinlan Ander ☮ Nox "Hadeon" Zion • m • 22 • Half Demon • Cleverness • 2 ☮ Eli Bellamy • m • 24 • Magiër • Theezaak • Witcher • 2 texttextexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttext

[ bericht aangepast op 14 mei 2020 - 19:17 ]

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

Little Red      -      Lucas Kitchen      -      Lucas&Orpheus

Maddie besteed niet veel aandacht aan het over en weer tussen de jongens met betrekking tot het drinken. Ze laat zich afleiden door de manier waarop Orpheus zijn mouw naar zijn gezicht brengt, wat eigenlijk een redelijke tell tale is geworden voor zijn gemoedstoestand.       "En ik zou me inderdaad niet teveel zorgen maken. Laurel is op het incident afgegaan, ik vermoed dat dat de zaak grotendeels heeft opgelost. Verder valt er niet veel mee te delen wat onze bevindingen betreft. Het zal veel onderzoek en gezamenlijke inspanning vergen om degene die hierachter zit op het spoor te komen. Áls het überhaupt dezelfde persoon is die iemand gebeten heeft." Uit zijn woorden blijkt niets, maar die mouw zegt haar vooralsnog genoeg.       "Maar er bestaat dus ook een kans dat het over meer dan één persoon gaat?" vraagt Lucas, wat Maddie haar aandacht in één ruk terug trekt naar het gesprek. Ze slaakt een geluidje wat midden houdt tussen een snak en iets verontwaardigds en trekt de mouwen van Orpheus zijn trui nog verder over haar handen.       "Ik hoop het toch niet. Bah, alleen het idee al." Wat ze zich maar al te goed voor de geest kan halen nu het hardop is uitgesproken. Een hele pack van vijandige wezens, zou dat zo vreemd zijn met al het andere wat Fulgur Falls heeft aangetrokken? Maddie huivert bij het idee en is blij dat Orpheus niet op het onderwerp blijft hangen.       "Hoe is het met jullie gesteld? Jullie hebben niet aan de paarse substantie geroken, toch?"       "Met mij gaat het verder wel prima en ik heb verder niet aan het paarse spul geroken, jij ook niet, toch?" antwoord Lucas, ondertussen dat hij de pan in haar richting steekt. Maddie schud haar hoofd en zal juist haar mond openen om te antwoorden, wanneer de voordeur klinkt en Jem en Scarlett binnen komen. Lucas zijn oudere broer schuift zijn verbazing over het zien van Orpheus en Maddie niet onder stoelen of banken, zowel de toon in zijn stem als het subtiele rijzen van zijn wenkbrauwen indicatie genoeg.       "Oh, uhm hey. Is er nog chocomel over?" vraagt hij, dit laatste waarschijnlijk meer tot zijn broertje gericht. Voor deze kan antwoorden neemt Maddie het woord, vriendelijk knikkend naar de laatste twee toevoegingen aan het gezelschap.       "Hé Jem, Scar. Aangezien Lucas klaar heeft gemaakt voor een heel weeshuis, denk ik dat er nog wel genoeg over is, om slagroom moet je misschien met hem op de vuist. Orpheus en ik wilden net gaan, toch?" Ze kijkt hierbij vragend op naar haar verloofde, hem de kans gevend het besluit te nemen. Hoewel Scarlett er nu is hoeft dat niet te betekenen dat hij zich meer op zijn gemak voelt — het beeld van zijn mouw bij zijn neus nog scherp voor haar geestesoog.

---

Marrow deep, soul deep, essence deep

• 25 • Alpha Versipellis • Soren •

      "Touché, heel vakkundig de vraag omgedraaid."
Laurel glimlachte schuldig en deed een subtiele poging deze te verbergen terwijl ze een slok van haar eigen drankje nam. Het was niet zozeer dat ze er helemaal niet over wilde praten, maar meer dat ze bang was voor het antwoord dat er wellicht komen ging. Wanneer zijn knie de hare weer raakt, voelt Laurel opnieuw hoe een warmte door haar heen trekt.
      "Ik denk dat je een alfa bent met vele kanten, Laurel. Ik denk dat je heel zorgzaam bent, maar ook dat je te snel zorgen op je neemt die niet van jou zijn. Ik denk dat je het moeilijk vindt, het alfa zijnde. Want dat is het ook. Ik denk ook dat je eenzaam bent, maar daar is absoluut niets mis mee."
Heel even laat Soren een zucht klinken als hij haar hand beetpakt, terwijl de brunette zelf zijn woorden langzaam tot zich neemt.
      "Ik denk dat je heel veel wil, maar dat je soms niet weet wanneer je moet stoppen. Ik herken je in een alpha die ik voorheen kende — Valda. Dus niet denken dat ik zo'n geweldige mensenkennis heb hoor."
Het zachte kneepje in haar hand stelt Laurel voor even gerust. Elk woord dat hij had gezegd raakte het diepste van haar wezen — Laurel wist de waarheid er precies uit te halen, wat nog niemand ooit echt had gedaan. Ze probeerde het tegen te spreken, zocht naar goede argumenten die hem konden vertellen waarom en hoe het kwam, maar de woorden kwamen niet zo sterk als dat ze-ze graag gewild had.
      "Ik heb een hele roedel om voor te zorgen — en om zorgen over te hebben. Iemand moet het doen en deze daarbij zien te voorkomen zodat dat zij dat niet hoeven. Het is een belasting die ik hen niet wil geven, vooral nu niet, en daarom.."
Ze stopte met praten. Aarzelend en met een twijfel die niet te misstaan was keek Laurel naar Soren op. Ze vond het vreselijk wanneer ze wankelde — een kant van zichzelf die de brunette niet graag blootlegde, omdat het een zwakte betekende. Net als haar Alfa zijnde.
      Laurel kon de verandering nog voelen die ze had doorstaan, nog voor ze te horen had gekregen dat haar vader overleden was en zijn titel op haar terecht kwam. De subtiele shift in haar wezen had ze niet kunnen negeren, maar kwam desondanks nog als een harde klap zodra de waarheid er achter bekend werd. Haar wolvin had haar nieuwe status sneller weten te accepteren, waardoor de jonge alfa voor het eerst niet geheel in één soepele lijn was met haar instinctieve kant — iets waar ze van pup af aan nog nooit eerder problemen mee had gehad.
      Laurel nam een slok van whiskey en voelde de eerste lichte beneveling langzaam over zich heen trekken. Haar weerstand tegen alcohol was dan wellicht iets groter dan dat van een normaal mens, ook Laurel was er niet immuun voor. Als de avond zo door ging dan kwamen ze beide niet ver meer aan het einde van de rit.
      "De eenzaamheid.." bracht Laurel uiteindelijk uit, waarop ze licht schudden met haar hoofd — één schouder daarbij subtiel optrok — alvorens ze weer naar Soren keek met een zwak glimlachje rondom haar lippen. "Wat doe je er tegen?"

[ bericht aangepast op 7 maart 2020 - 10:10 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Vee wist vrijwel zeker dat hij zich niet aan de straat had verwond. Niet zozeer omdat de wegen van Fulgur Falls zo schoon waren — maar het leek een stuk aannemelijker dat hij in spiegelscherven was gestapt die rijkelijk over haar slaapkamervloer verspreid lagen. Was het hem überhaupt opgevallen? Ze stond op het punt hem het meest voor de hand liggen scenario te verkondigen, toen ze zijn vingers rond haar bovenarm voelde krullen en abrupt verstijfde. De sneer die op haar gezicht verscheen maakte dat Nox haar dan ook losliet zodra ze niet langer kopje onder dreigde te gaan. Ze verdroeg het amper om naar hem te kijken zonder de emotie te voelen waarmee hij haar had achtergelaten. Het is je eigen schuld, wist ze. Dit gebeurde er wanneer ze haar afweermechanismes liet zakken. Vee dacht dat ze die les lang geleden had meegekregen, maar het verbaasde haar niet dat ze hardleers genoeg was om zich er een zoveelste maal aan te wagen.       Ze brandde zich wel vaker aan hetzelfde vuur. Om zich er maar aan te herinneren dat ze het nog in zich had om te voelen.       ‘Je belde me, belde mij denkend dat je Greg belde. En je klonk — niet oké. Ik kon horen dat je viel. Dus Greg en ik zijn hier heen gesneld en je was — niet oké.’ De veilig gekozen worden klonken als een halve waarheid. Vee voelde haar ogen vernauwen, alsof ze de leugens daarmee van zijn gezicht zou kunnen lezen, maar Nox was haar voor. ‘Het spijt me Vee. Ik had nooit weg moeten gaan, het was ook niet mijn bedoeling om weg te gaan, denk ik. Het is geen excuus, maar er was gewoon kortsluiting, je weet wel, hierboven.’ Het was een fout. Zijn fout. Ze had dood kunnen zijn — en dat gegeven deed haar niet zoveel als het feit dat het Nox, niet Hadeon, was geweest die zich uit de voeten had gemaakt. Ze was te veel. Te veel voor hem. Kon ze hem dat wel kwalijk nemen? Hij zag eruit zoals zij zich voelde.       ‘Ik kan niet geloven dat ik zo onverantwoordelijk heb kunnen zijn. Tegenover jou nog wel!’ de wanhoop kliefde dwars door haar heen, maakte dat ze zich ondanks haar verstrakte kaak niet losmaakte van zijn aanraking, hoewel de sensatie van huid op huid haar ongewild terugtrok naar enkele uren eerder, dezelfde ruimte, de ongekende nood om hem nog dichterbij te krijgen. Dat voelde meer een droom, nu, dan dat het ooit de werkelijkheid was geweest.       ‘We waren afgeleid.’ Vee bracht een vinger peilend naar de gevoelloze huid vlak onder haar rechteroog, waar een vettige laag van het spul overheen was gesmeerd die haar ervan weerhield de schade op te nemen. Zonde, dacht ze. Daar gaat mijn mooie gezicht. Het zou haar nog veel afschrikwekkender maken, dat wel.       ‘Onder het verband zit een zalf van Salie, Majoraan en Kervel en hetgeen je hebt gedronken is een afkooksel van Citroenmelisse en Waterkers,’ verklaarde Nox. Het meeste van de ingrediënten zei de jonge wolvin niet veel. De tijd die ze had doorgebracht met Eli was nooit op genezende kruiden gericht, al had ze daar achteraf gezien meer aan gehad.       ‘Kan ik wat voor je pakken om de smaak weg te spoelen?’ Een nieuw excuus om bij haar vandaan te kunnen stappen. Vee deed geen moeite de diepe zucht te verbergen die de woorden teweeg brachten. Als iemand die geregeld de smaak van natte aarde in haar mond had, was de bittere nasmaak misschien precies wat ze op dit moment nodig had.       ‘Je hebt gedaan waar je voor gekomen was,’ Vee duwde de stop om met haar voet, waardoor het troebele water de kans kreeg weg te lopen. Ze kon er niet meer naar kijken. Het onnatuurlijke zwart maakte haar misselijk. Haar ogen gleden afwegend over de muur naast de badkuip. Als ze zich aan één arm omhoog zou trekken, zou ze het misschien riskeren uit te glijden en naast de badkuip te belanden. Haar lege uitdrukking landde onwillekeurig op Nox, waarna ze besloot die optie te verkiezen boven hem om hulp te vragen.       ‘Je kunt gaan, Nox. Greg staat klaar, hij voelt zich niet comfortabel in een wolvennest midden in de nacht.’ De garage ademde en leefde roofdier. Zelfs mensen leken de afdruk die haar aanwezigheid erop had achtergelaten soms te bemerken. Misschien gold dat niet helemaal voor Greg, maar ze had met meer witte leugens leren leven. Haar ogen hield ze koppig op haar zeiknatte t—shirt gericht, maar haar lippen weken bijna geluidloos van elkaar.       ‘Ga weg.’

[ bericht aangepast op 7 maart 2020 - 14:45 ]

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

---

---

”Some people are not meant to be tamed."

‘'Bijna.’' was het simpele maar perfecte antwoord dat Jem op Scar haar vraag had gegeven. Hij boog zich wat voorover en Scar haar hartslag schoot omhoog. Jem vistte voorzichtig een verdwaald takje uit haar blonde lokken en een kleine glimlach liftte de dame haar mondhoeken omhoog. ‘'Je hebt nu recht op 2 koppen chocomel.’' De dame grijnsde even. "Ik dacht dat dat alleen gold als ik me gedroeg?" antwoordde ze lichtjes uitdagend. Ze had de uitdagende toon achteraf gezien liever ingehouden maar ze kon er niets aandoen. Ze voelde zich serieus aangetrokken tot de jongen tegenover haar. Al zijn helpende lieve acties en charmes gooide alleen maar meer olie op het vuur. Gelukkig voor haar was de spanning iets minder voelbaar nu ze hun kleding weer aanhadden. Soms was ze oprecht benieuwd hoe Jem al hun situaties aan voelde. Had hij het raar gevonden dat ze naakt waren geweest? Had hij haar ook maar wat graag tegen zich aan willen hebben? Of had hij het super ongemakkelijk gevonden voor de vriendschap? Allerlei scenario's hadden door Scar haar hoofd geflitst maar ze eindigde allemaal met één simpel antwoord: ze wist het gewoon niet. Het onderwerp was ook weer wat luchtiger geworden en Jem reageerde again als zijn charmante self op haar opmerking. Hij maakte wat nepfoto's van haar net alsof ze echt in de Voque stond. Scar deed dan ook maar al te graag mee en trok wat gekke bekken waarna ze lachend stopte. ’'Let’s go voordat alles echt op is.’' Scar knikte en volgde Jem het bos uit. Ze was opgelucht en wierp een snelle blik achterom naar de bosrand toen ze eenmaal terug in de bewoonde wereld waren. Het was een rare avond geweest...

Het duurde niet lang voor het tweetal voor Jem zijn voordeur stonden. Jem deed de voordeur open en Scar voelde de warmte van het huis op haar af komen. Ze sloot kort haar ogen en glimlachte waarna ze achter Jem aan naar binnen stapte. Ze was zo blij om eindelijk weer binnen te zijn. Jem liep voor en stopte even voor de keuken. ’'Oh, uhm hey.’' De verbazing in zijn stem was niet moeilijk om te ontdekken. ‘'Is er nog chocomel over?’' Scar liep wat verder achter hem aan en zag het gezelschap nu ook. "Hé Jem, Scar. Aangezien Lucas klaar heeft gemaakt voor een heel weeshuis, denk ik dat er nog wel genoeg over is, om slagroom moet je misschien met hem op de vuist. Orpheus en ik wilden net gaan, toch?" Scar glimlachte. Ze was blij om Maddie en Orpheus even te zien. De twee gaven haar toch altijd een geborgen gevoel. Misschien omdat ze als ze naar hen keek zoveel warmte en liefde zag. "Hey guys! Hm, ik denk dat ik hem wel aan kan, ik doe alles voor slagroom" grapte Scar luchtig terwijl ze de keuken in liep en twee bekers warme chocolade melk voor haar en Jem inschonk waarna ze zijn beker aan hem overhandigde. Haar blik viel even op Orpheus. Ergens wilde ze hem vertellen over haar rare ervaring van eerder, maar ze wist bijna zeker dat hij op het punt van vertrekken stond. Hij voelde als een grote broer voor haar en het hem vertellen zou haar zeker opluchten, maar dat moest dan maar wachten tot de volgende keer.

”Spoil me with loyalty."

[ bericht aangepast op 7 maart 2020 - 17:56 ]

𝔜𝔦𝔫/𝔜𝔞𝔫𝔤      -      𝔙𝔢𝔢'𝔰 𝔊𝔞𝔯𝔞𝔤𝔢      -      𝔙𝔢𝔢

Zijn opsomming van de ingrediënten is niets meer dan een automatische piloot, een manier om de stortvloed aan emoties bij haar woorden te geleiden. We waren afgeleid. Ja, ja dat waren ze. Enkel de herinnering — juist weer goed voor de geest te halen door de handelingen die zich enigszins lijken te herhalen — maakt dat hij alweer afgeleid zou raken. Zijn wangen kleuren echter niet, wat enkel komt door haar toon en de manier waarop ze naar hem kijkt, ogen koud als de dag dat ze elkaar voor het eerst hadden ontmoet, ver voordat ze hem zijn eerste shot tequila gaf in de bar en het moment dat ze hem mee nam achterop de motor ver voorbij de grenzen van Fulgur Falls. Voor ze hem flirterige opmerkingen toewierp op dagelijkse basis, enkel om hem te zien verkleuren als de kreeft die hij is, of hem toeliet in haar garage om samen slechte films te kijken en iedere scene af te kraken.       "Je hebt gedaan waar je voor gekomen was." Haar stem klieft door de herinneringen heen en zijn eigen besef rijt ze verder uiteen. Hij had haar vertrouwen, zodanig dat ze hem haar liet helpen, hem zelfs in woorden vroeg te blijven en hij heeft het beschaamd, is weg gegaan en thuis knock out gegaan zonder nog maar een gedachte vuil te maken aan haar welzijn. Of misschien heeft hij het daarvoor al wel vernietigd, toen hij haar openreet in een poging haar van het leven te beroven. Het spookt door zijn hoofd als vergif, lijkt te branden in iedere vezel van zijn lichaam. Vertrouwen is het kostbaarste geschenk wat Vee iemand kan geven en hij heeft het eigenhandig aan diggelen gesmeten.       De bevestiging hiervan komt wanneer het badwater weg begint te lopen en hij door krijgt dat hij niet heeft gereageerd, enkel op de badrand zit als een verloren ziel. Vee kijkt eerst naar hem, alvorens duidelijk een besluit te maken wat hem niet als uitkomst heeft.       "Je kunt gaan, Nox. Greg staat klaar, hij voelt zich niet comfortabel in een wolvennest midden in de nacht." En de woorden klieven ditmaal niet zijn herinneringen, maar zijn hele wezen. Je kunt gaan. De klank van zijn naam over haar tong eerder als een verwensing dan de speelse flirt die het normaal is. Ze keurt hem niet eens meer een blik waardig, zit enkel in het inmiddels leeggelopen bad, haar natte t-shirt als een tweede huid langs haar lichaam en de onderkant van haar haren wederom nat. "Ga weg."       "Nee." Zijn lippen vormen het woord ogenschijnlijk zonder zijn eigen aansturing. Hij spreekt zonder na te denken, weet alleen dat hij volledig achter dat ene woord staat. Het is alsof hij wordt gekickstart, voelt plots het bonken van zijn hart weer, veel te snel om rust te kunnen veinzen, en herhaalt. "Nee."       Nox weet niet hoe, maar hij weet wel dat hij haar vertrouwen terug gaat verdienen. Al kost het hem tien keer zo lang als het in eerste instantie heeft gekost om het te krijgen. Ook weet hij dat Vee niet iemand is die heel erg goed is in het te horen krijgen van 'nee', laat staan twee keer strak achter elkaar. Zijn vastberadenheid verdrukt momenteel echter zijn huiverigheid haar woede over zich heen te halen en hij vraagt zich af of ze überhaupt nog veel kwader of teleurgestelder in hem kan zijn dan ze momenteel al is. Misschien is het tijd om eens head to head te gaan met de zwarte wolvin.       "Ik ga helemaal nergens meer heen, niet tot al die wonden dicht zijn en ik met honderd procent zekerheid kan zeggen dat je oké bent. Niet tot je me eigenhandig de deur uit kan trappen omdat je daar de kracht weer voor hebt. Ik ga schone kleding voor je pakken en tot ik terug ben blijf je zitten," deelt hij haar enigszins kordaat mede, alvorens overeind te komen van de badkuip en weg te benen. Nu ze hem heeft gewezen op de staat van zijn voeten, doen deze ook daadwerkelijk zeer. Hij weigert echter hier aandacht aan te besteden en begrijpt wanneer hij weer om de divider weg komt en Greg scherven ziet rapen pas waardoor het komt. Zijn adoptievader kijkt hurkend vanaf de grond naar hem op, de uitdrukking in zijn ogen nog geen graad opgewarmd. Een zorg voor later.       "Ik blijf, wat ik eerder deze avond al had moeten doen. Als ik thuis kom mag je me de huid vol schelden, maar nu wil ik eerst zorgen dat het goed gaat met haar." Hij laat geen ruimte in zijn stem voor twijfel en Greg slaat hem voor een moment gade alvorens te knikken en naar zijn tas te wijzen.       "Er van uitgaande dat je ondertussen wel wat dingen hebt opgestoken. Verband verversen over twee uur of als je een zwarte vlek begint te zien op de plek van de wond. Zalf kan bijna niet royaal genoeg aangebracht, zorg dat ze wat eet en laat haar dan slapen." De man loopt tijdens het spreken naar de trap. "Check of er geen scherven in je voeten zitten en gebruik de zalf van smeerwortel."       "Bedankt, pa."       Greg kijkt over zijn schouder en Nox durft te zweren dat zijn ogen kort verzachten voor hij zich weer van hem afwend en zijn weg naar beneden zoekt. Het feit dat hij weg gaat betekend dat hij vertrouwen heeft in zijn middelen en het feit dat Vee er weer bovenop komt. Met die gedachte in zijn achterhoofd vist Nox wat kleding uit Vee haar kast en loopt terug richting het badkamer gedeelte, klaar om de strijd aan te gaan.

[ bericht aangepast op 9 maart 2020 - 9:43 ]

---

Marrow deep, soul deep, essence deep

HARVEY LOWELL ARMISTEAD

---

Het was een grappig zicht geweest, Linden Rose in de gigantische auto, ik kon ze er moeilijk uit laten tuimelen. Daarbij het dame was net een veertje, dus kon ik haar zo optillen en veilig met haar beide voetjes op de grond zetten. Kennende de onhandige Harry dat ze was, zou ze zo nog over haar eigen voetjes kunnen struikelen.
"Oh dus zo is het weer hierboven," grinnikte ze me plagend toe waardoor ik ook even lachte. "Nee inderdaad, hier kan ik wel aan wennen, Meneer vijf meter twaalvenveertig," vervolgde de roodharige meid met een glimlachje, "Dank je, Harv," bedankte ze me nog al haalde ik simpel mijn schouder op. Het was het minste wat ik kon doen al wist ik in mijn onderbewustzijn dat het niet enkel voor haar beneden te helpen was.
Vervolgens knikte Linden Rose naar haar bibliotheek, waar we samen heen liepen. Het gebouw was waarschijnlijk één van de oudste in heel Fulgur Falls, al had het de nodige renovaties wel gehad over de jaren. Linden Rose grabbelde ondertussen in haar tasje achter de sleutel, die je zo zou kunnen inbeelden bij dit oude gebouw. Je zou denken dat de bibliothecaresse ook bijna de leeftijd van dit gebouw zou gaan evenaren, maar nee, we hadden vast een van de jongste en enthousiaste van heel Maine. Je moet nog maar over ene boek beginnen en Linden Rose fleurt helemaal op. Eens Linden eindelijk de sleutel uit haar sleutelboscollectie gevonden had opende ze de deuren van de bieb "Het zou boven moeten staan," sprak Linden, waardoor mijn blik even naar de bovenste verdieping gleed. Erg veel was ik niet meteen met die info, want er lagen hier duizenden boeken. Ik volgde Linden Rose op de voet en ging de trappen op en eens boven wist de dame meteen welk rek we moesten hebben. Ik kende dan wel het woud vanuit mijn broekzak, hier kon ik toch wel verdwalen.
"De oudste boeken staan op het bovenste schap, ik ben vrij zeker dat er één daarvan moet zijn," sprak Linden terwijl ze wees naar de bovenste plank. Een boel stoffige boeken vooral, maar hun ouwe afgesleten covers vertelden me dat het één van die zou moeten zijn. Ik mocht dan wel een lange kerel wezen, op de bovenste rij kon ik ook maar net aan. Ik draaide me even om- om een opstapje te vinden toen er een stemmetje van beneden galmde. Ik keek even naar Linden Rose die al over de railling was gaan kijken. Ik fronste licht, wie kwam er nou om dit tijdstip de Bibliotheek binnen? "Neem jij het boek vast dan ga ik even kijken," sprak Linden Rose al was ze al weg voor ik iets te zeggen had. Onrust borrelde licht in me op, al schudde ik het snel weg. De stem had zo fragiel geklonken, het kon niet iets bedreigends zijn. Ik zocht vluchtig een opstapje welke ik al gauw vond en zo kon ik de stoffige boeken gaan bekijken. Stof vooral want zodra ik nogmaar op ooghoogte was met de covers, moest ik al even niezen. Jeezus. Ietswat geïrriteerd bekeek ik dan ook vluchtig de boeken. Eens ik het boek herkende nam ik die eruit, al viel hierbij een tweede boek op de grond met een luide plof en daarbij het nodige stof dat opnieuw naar boven dwarrelde waardoor een luide "HATCJOE" ongewild over mijn lippen ging. Ik had een veel te gevoelige neus voor dit . Ik ging het afstapje weer af met het dikke boek tussen mijn armen toen mijn blik op het boek viel dat gevallen was. "Wat is dit?" ik fronste. Het boek was opengevallen, maar de tekst was alles behalve Engels. En de symbolen leken me ook niet iets wat normale mensen konden begrijpen. Wel waren er afbeeldingen van planten of eerder schetsen te vinden. Ik weet niet wat het was, maar mijn buikgevoel zei me dat dit het boek was dat ik nodig had. Ik raapte het ding op, al hield ik het voor nu even verborgen onder het andere boek. Ik wilde niet dat Linden Rose me zou vragen waarom ik dit vreemde onleesbare boek wilde uitlenen. Met de twee boeken in mijn armen, en de iets norse blik op mijn gezicht daalde ik de trappen af, waar mijn blik viel Op Linden Rose die neergehurkt zat bij een klein kereltje.
Linden Rose wees even naar mij waardoor ik mijn blik iets verzachtte. Het kereltje keek me vluchtig aan, met grote oogjes en fluisterde meteen weer iets terug naar Linden Rose. Eens ik beneden was zag ik Linden Rose al achter haar bureau zitten en keek het kleine jochie even twijfelend van mij naar enkele boeken waar hij tussen zat te snuisteren. Ik plaatste mijn twee boeken even op een bijzettafeltje toen ik het kleine jongetje vanuit mijn ooghoeken naar me toe zag komen. Ik draaide me om en de jongen verstijfde even, waardoor ik hem een zwak geruststellend glimlachje haf, of iets wat er toch op zou moeten lijken, vooraleer ik me neerhurkte. "Hey daar, ik ben Harvey, wie ben jij?" vroeg ik de jongen voorzichtig , hierdoor leek het kereltje zich iets meer op zijn gemak te voelen. "A-Alex... De aardige vrouw gaat mijn papa opbellen." zei het mannetje zacht en ik knikte, vervolgens hield hij wat stil het boek voor zich en duwde het voorzichtig in mijn handen. "W-wil je me voorlezen a-alsjeblief?" kwam er wat onzeker over zijn lippen. "De aardige dame zei dat je dat zou doen als ik het vriendelijk vroeg." vervolgde het jongetje al iets zekerder toen ik het boekje even bekeek. Het was roodkapje, één van die typische sprookjes waar de wolf als de slechterik aanzien werd. " Tuurlijk wil ik je voorlezen? Ga maar alvast in het zeteltje zitten daar. " sprak ik waarna Alex glimlachte en alvast naar de zeteltjes holde. Ik plofte me naast hem neer en schraapte even mijn keel. " Dus roodkapje?" vroeg ik de jongen en hij haalde zijn schouders lichtjes op. "Of wil je mijn versie van het verhaaltje horen?" vroeg ik de jongen met een klein lachje, waardoor ik zijn oogjes even zag fonkelen. Dit haf mij dus de vrijheid om de wolf een brave kerel te maken. Ik opende het boekje, zodat hij wel de prentjes kon zien en begon met vertellen. "Er was eens een jong meisje, ze dartelde vrolijk door het bos, waarbij haar vuurrode haren mooi in de zon glansde." begon ik te vertellen. Voor iedere rol had ik dan ook een leuk stemmetje, een piepstem voor roodkapje, een korrelige gekke stem voor de gestoorde oma, en mijn eigen stem voor de aardige wolf. Het jochie kirde het soms uit van het lachen, wat me ook soms deed lachen. "'Ga van mijn erf af jij gek mormel!' sneerde de oma tegen haar eigen spiegelbeeld, Oma was een beetje gek, dat gebeurd er namelijk als je veel drugs neemt in je jeugd." grapte ik waardoor het jochie luid aan het giechelen was.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Eli 'Bellamy'

---

"Bien sûr. Als je kan helpen opeten, kan je ook helpen nieuwe maken." sprak Ollie wat me deed grinniken. Daar had hij wel gelijk in, maar eigenlijk had ik daar ook wel zin in. Even mijn mouwen opstropen en helpen, mijn eigen donut babies creëeren. Ollie sprong dan ook recht om sinaasappelsap te gaan persen voor mij waardoor ik tevreden naar de jongen glimlachte. "Komt eraan, samen met een bord donuts." sprak hij nog. Asra was ondertussen langs mijn arm komen kruipen, waarbij ik zijn tong even lang mijn kaak voelde kriebelen, wat me deed grinniken, waarna ik Ollie vroeg of hij meer wist over de run. "Esti de câlice de tabarnak. Ik mocht niet mee, want 'iemand moet op de diner letten, Olivier'. Maudit. Dus nee, ik heb geen idee wat hij daar deed. Ik hoop dat het wat goeds is, maar dat ik niet alle actie heb gemist." zei de jongen, ik hoorde de frustratie wel in zijn stem luidden. "Maar ik ga dat sapje voor je halen." ik hoorde Ollie enkele stappen zetten, al luidde er niet veel na de bel. Ik schrok iets op, ik dacht dat de diner gesloten was. Ik duwde Asra dan ook even vlug onder de tafel al ontspande ik me meteen en hoorde ik Asra ook 'Asher!" kirren in mijn hoofd. Asher mocht dan wel een doodnormale kerel zijn, hij wist van ons bestaan af en was een beschermer zoals we het noemde. "Hey Asher!" sprak ik vrolijk. De man leek honger te hebben en Ollie was even bezig om zijn bestelling op te nemen. Ik hield me dan bezig met Asra, al nam ik gauw mijn gsm bij me toen het deuntje van Nox afging.
Ik hield het ding vast en luisterde naar Asra op welke knopjes ik moest gaan tikken om het berichtje te kunnen luisteren.
"Hé — Het gaat... redelijk. Ik ben bij Vee, hoe is het bij Linden?" ondanks dat zijn stem anders klinkt op elektronica dan in het echt kon ik hier ook wel ontdekken dat het niet zo redelijk ging met de jongen. Hierdoor kwam een vlaag van bezorgdheid bij me, al leek hij bij Vee te zitten, dat was goed. Zo was hij tenminste niet alleen. Ollie en Asher waren toch nog even bezig, dus stuurde ik een spraakberrichtje terug naar Nox.
" Hou het rustig aan hé, en doe Vee de groeten." begon ik, ik wilde nox niet gaan betuttelen, daar heeft hij ook geen behoefte aan, maar door de jongen gerust te stellen, wilde ik hem mee rop zijn gemak laten voelen, zodat Hadeon zich niet door de onzekerheid zou gaan boren. " Ik zit momenteel bij Ollie. Asher is er ook. Harvey had Linden Rose nodig met een boek, dus kon ik niet echt helpen." sprak ik ik probeerde een beetje humor erin te stoppen, om Nox te laten horen dat we oké waren.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

'Ik heb een hele roedel om voor te zorgen — en om zorgen over te hebben — iemand moet het doen en deze daarbij zien te voorkomen, zodat zij dat niet hoeven. Het is een belasting die ik hen niet wil geven — vooral nu niet, en daarom. . .'       Soren houdt zijn blik geconcentreerd op Laurel's bewegende mond gericht — niet vanwege de onmiskenbare aantrekkingskracht, maar vanwege haar zwaarbeladen woorden. Alfa's hebben het heel zwaar, dat weet hij — maar Laurel's passievolle dwang om andermans problemen over te nemen, onherkenbaar. . . Soren heeft weinige jonge alfa's mogen ontmoeten die dusdanig denken — zichzelf compleet willen geven voor hun roedel, alsof ze zelf veel minder waard zijn.       'De eenzaamheid. . . Wat doe je er tegen?'       Soren voelt Laurel's onmiskenbare blik, waardoor zijn ogen omhoog kruipen — de hare ontmoetend. Achter haar voorzichtige glimlach zitten zware emoties — emoties die hij direct herkent. Soren voelt zijn gezicht voor even samentrekken, zijn eigen eenzaamheid plotseling opborrelend — eentje waar hij normaal gesproken nachten lang van wakker ligt. Soren doet zich dan altijd te goed aan suikervol snoep, of urenlang trainen. Maar hij heeft de oplossing niet gevonden.       'Ik drink veel.'       Soren voelt zijn mondhoeken langzaam omhoog kruipen, waarna ze plotseling weer terugvallen.       'Nee, dat is onzin. Ik weet het eigenlijk niet, Laurel. Het spijt me.' Soren pakt zijn glas vast, kijkend naar de amberkleurige vloeistof. 'Ik denk dat er een moment komt waarop we iemand ontmoeten die de eenzaamheid wegneemt. Alsof je in een gigantische regenbui rijdt, maar dan plotseling onder een brug komt. Ik denk dat die persoon de brug is die de regen helemaal wegneemt.' Soren's mondhoeken kruipen onbewust omhoog, gelovend in zijn eigen woorden.       'En tot die tijd moeten we het doen met drank,' grinnikt hij dan.

---

•

---

---

"Oké. Maar er bestaat dus ook een kans dat het over meer dan één persoon gaat?" parafraseerde Lucas wat Orpheus net had gezegd. De donkerharige Grey knikte en haalde vervolgens kort zijn schouders op. "Ik hoop het toch niet. Bah, alleen het idee al." De afkeurende toon waarmee Maddie sprak bracht een geamuseerd glimlachje bij Orpheus teweeg. Hij kon niet meteen zeggen waarom het een bepaalde humor voor hem inhield, maar het was wel degelijk zo. "Ik schat de kans niet hoog in, maar de mogelijkheid is er zeker en ik wil het risico niet lopen ervan uit te gaan dat we slechts met één persoon te maken hebben om later het deksel op ons neus te krijgen. Er mogen niet nog meer slachtoffers vallen," sprak hij resoluut. "Rooibos is prima, dank je," voegde hij er in dezelfde adem aan toe zodra hij besefte dat hij de kameraad van zijn verloofde nog geen antwoord gegeven had op zijn eerdere vraag. Hoewel hij geen van beiden in de buurt van het vreemde goedje had gezien was hij opgelucht te horen dat zijn vermoedens correct waren. Hij had Laurel's reactie gezien, en er rekening mee houdend dat zij vanwege de kracht die haar leiderspositie haar schonk al verminderde werking ervaren zou moeten hebben stond hij er niet om te springen er achter te komen wat het kleverige spul in zijn volle werking met iemand kon doen. "Goeie avond," groette Orpheus de andere bewoner van het huis, die net gearriveerd was. Zijn aandacht was echter vrijwel meteen verloren aan de dame die achter hem binnen kwam. Zoals hij al aan de twee Alfa's verteld had was Scarlett niet in staat geweest haar nieuwsgierigheid te bedwingen en was ze bij de onbekende substantie geraakt voor hij de kans had het gekregen het af te raden. Nu hij de mogelijkheid had hield hij haar dan ook nauwlettend in de gaten, op zoek naar enige restant van wat hij bij Laurel herkend had. Onbewust was hij met zijn vingers wat aan zijn mouw gaan frunniken. De drang er aan te ruiken werd steeds sterker, samen met de stresserende gedachte dat de blonde wolvin zich mogelijks wel eens heel wat heibel op de hals gehaald met haar gesnuffel. Net op het moment dat hij zijn neus wilde krabben, zonder zijn mouw los te laten, om op die manier -hopelijk ongemerkt- aan zijn neurotisch trekje toe te geven kruiste Scarlett's blik de zijne. Er lag iets in haar ogen, iets dat zijn nieuwsgierigheid prikkelde. "Orpheus en ik wilden net gaan, toch?" hoorde hij Maddie ondertussen vragen. "Ja, klopt," antwoordde hij zonder nadenken, dankbaar voor de uitweg van de sociale broeihaard waarin hij zich momenteel bevond. Toch bleef zijn blik op de blondine gericht. Hij wilde haar vragen naar haar ervaring, zonder haar daar echter mee bloot te geven in bijzijn van de anderen. Hij wist dat ze niet makkelijk sprak over wat binnenin haar roerde. Hij begreep maar al te goed hoe dat was, en hoe confronterend het kon zijn als men je -zelfs zonder het te bedoelen- die keuze ontnam. "Hé uhm, gaat onze run morgen nog door? Om twee uur bij jou was het, toch?" vroeg hij haar uiteindelijk, slinks. Ze hadden helemaal geen afspraak gemaakt, maar hij hoopte dat ze zou snappen dat dit zijn manier was haar duidelijk te maken haar persoonlijk, en vooral buiten bereik van luistervinken te willen spreken. Hij hoefde er niet voor te vrezen dat zijn verloofde jaloers zou worden; ze wist precies welk type genegenheid hij en Scarlett voor elkaar hadden, en dat deze geen enkele bedreiging voor hun relatie vormde. Terwijl hij wachtte op antwoord maakte hij alvast een achterwaartse stap richting de deur, steeds meer en meer oncomfortabel met het aantal mensen in de kleine ruimte.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

Het had even geduurd voor haar programma geladen was maar via de informatie die ze van Alex gekregen had had ze uiteindelijk toch de gegevens van zijn vader op weten te diepen. Tot haar grote opluchting stond er inderdaad een telefoonnummer bij. Linden Rose nam de hoorn van de haak en tikte de opgegeven cijfers één voor één in. Na de kiestoon ging de lijn slechts twee keer over voor er werd opgenomen. "Goeie avond, ben ik bij Terry Bronwell?" vroeg de roodharige dame terwijl ze de wijsvinger van haar vrije hand in de gekrulde kabel van het toestel draaide. Een twijfelachtige stem aan de andere kant van de lijn bevestigde dat ze de juiste persoon had. "U spreekt met Linden Rose van de bibliotheek. Ik heb hier Alex bij mij, die een beetje verloren gelopen was en hier is binnen gestapt omdat hij licht zag. Hij stelt het prima, maar hij vroeg zich af of u hem wilde komen ophalen." "Oh godzijdank!" klonk het, vol opluchting. "Melissa! Hij is in de bib!" De spanning die thuis moest gehangen hebben was zo aanwezig dat hij bijna oversloeg op de jonge bibliothecaresse. Haar blik gleed automatisch naar het kindje toe, al leek die zijn verdriet inmiddels volledig vergeten. Dat leidde haar aandacht vervolgens naar Harvey. Ze genoot ervan hem bezig te zien (én horen). Hij ging zo op in het verhaal, en een professioneel theatergezelschap zou het niet beter kunnen gebracht hebben dan hij op z'n eentje deed. Op het zelfde moment als Alex moest ze lachen om de oma-stem die de reus wel heel erg goed wist na te bootsen. "Pardon?" sprak Terry, haar doen beseffend dat ze nog steeds in gesprek was. "Mijn excuses, ik was even afgeleid. Komt u maar gerust binnen als u er bent en maakt u zich alstublieft geen zorgen. Alex is in goede handen," deelde ze de ongeruste vader mee. Nadat ze nog enkele beleefdheden hadden uitgewisseld legde Linden Rose de hoorn neer en zette haar ellebogen op de balie. Ze ondersteunde haar hoofd met haar handen en keek vanop afstand toe hoe de houthakker het verhaal steeds knotsgekker maakte, bang dat ze het duo zou storen als ze dichterbij ging. "'Ga van mijn erf af jij gek mormel!' sneerde de oma tegen haar eigen spiegelbeeld, Oma was een beetje gek, dat gebeurd er namelijk als je veel drugs neemt in je jeugd." Zodra de haar eerste schok om deze uitspraak, bij het zien van Alex' pretlichtjes in de ogen, verdwenen was kon ook Linden Rose niet anders dan lachen. Ze wist niet waar Harvey het vandaan haalde, maar dat maakte het alleen maar beter. Vol bewondering bleef ze hem aankijken terwijl hij verder vertelde, niet beseffend hoe groot de glimlach op haar lippen was. Hij was net klaar en had het boek -dat hij amper gebruikt had- weg gelegd toen de deur opnieuw open ging en beide ouders van Alex binnen kwamen. Het kereltje rende vrolijk in de armen van zijn vader en begon honderduit te vertellen over het verhaal en de gekke oma. "Dank je wel, dame. Bedankt voor het verhaal Harvey! Dag! Tot ziens!" ratelde het ventje vrolijk, terwijl hij zijn ouders de deur uit trok, nadat ze ook zij de tijd hadden genomen om hen te bedanken. Het hele gebeuren deed een bepaalde verlangen opborrelen in de roodharige dame, waardoor ze nog even richting de deur staarde nadat het drietal al verdwenen was. Ze haalde diep adem en keek voor de zoveelste maal naar Harvey. "Jij wordt zo'n goede papa," vertelde ze hem, honderd procent overtuigd van haar woorden. "Dat kindje zal zich echt gelukkig prijzen." Ondanks Harvey bij haar weten momenteel geen partner had en dus ook geen koter in aantocht had, kon ze niet anders dan hem in die ouderrol inbeelden. Het was iets dat zo immens goed bij hem paste dat ze er niet bij kon dat hij nooit kinderen zou hebben. "Heb je gevonden wat je zocht?" vroeg ze vervolgens, achter haar balie vandaan komend. Ze stapte richting het sprookjesboek, dat de houthakker op een tafeltje gelegd had toen Alex werd opgehaald. Ze bekeek de kaft even terwijl ze ermee naar het juiste rek liep en keek de volgende seconde met een ruk richting de familievriend. "Ze is blond?" zei Linden Rose verward; doelend op de tekening van roodkapje. Ze had kunnen zweren dat hij het over rode haren had gehad.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

Nox krabbelde niet overeind nadat ze hem de deur had gewezen. Drie hartslagen lang gebeurde er helemaal niets. ‘Nee.’ Het was niet iets dat anderen haar vaak vertelden — maar zelfs als ze het zich had ingebeeld, lag de weerstand glashelder in zijn zeegroene kijkers.       ‘Nee.’ Weigerde hij. ‘Ik ga helemaal nergens meer heen, niet tot al die wonden dicht zijn en ik met honderd procent zekerheid kan zeggen dat je oké bent. Niet tot je me eigenhandig de deur uit kan trappen omdat je daar de kracht weer voor hebt. Ik ga schone kleding voor je pakken en tot ik terug ben blijf je zitten.’ Hij stotterde niet, struikelde over geen enkel woord, en sprak met zoveel vuur dat ze ontsteld naar hem opkeek. Had hij haar zojuist een bevel gegeven? Vee's wenkbrauwen waren omhoog gekropen, een uitdrukking die ze niet vaak had, gezien vrij weinig haar nog verraste. En hoewel haar tong klaar was geweest om de strijd aan te gaan — was de donkerharige jongen al achter de divider verdwenen, haar duidelijk geen ruimte gevend om terug te slaan. Fuck, soms haatte ze het dat hij haar zo goed kende.       Vee ademde diep in en schudde haar hoofd. Het was behoorlijk stil in haar gedachten. Te stil. Deze provocatie vanuit Nox zou haar wolvin normaliter naar de eerste rij hebben gelokt. Hoewel het haar niet lekker zat, duwde de zwartharige dame zich evengoed knarsetandend overeind in de badkuip. Alleen of niet, ze zou liever haar hoofd opensplijten tegen de badrand dan wachten op zijn hulp.       Kleurrijk vloekend onder haar verzwaarde ademhaling hees ze zichzelf omhoog aan haar goede arm. Het voelde alsof ze de totale coördinatie met haar ledematen miste, en daarnaast kletterde het water rijkelijk van haar af toen ze zich aan de naburige wastafel vastklampte. De spiegel erboven reflecteerde de moordzucht in haar uitgebluste kijkers van dichtbij. Vee knipperde, luisterend naar Greg's zware voetstappen op de houten trap, haar lippen inmiddels tot een dunne streep geperst.       Ze was nog altijd naargeestig opzoek naar haar tweede entiteit, toen haar lichaam reageerde op de nabijheid van Nox. Vee maakte echter geen aanstalten om hem te erkennen, hoewel ze hem in haar kielzog hield met de spiegel. Ondanks haar vele conflicterende emoties rondom de jongen — was de afwezigheid van haar innerlijke beest een allesverslindende realisatie.       ‘Het kan me niet schelen wat je denkt te moeten doen. Ik ben niet je reddingsproject. Ik genees, met of zonder jou. Ik ga dood, met of zonder jou. Pak een fles rum in de tussentijd, als je toch niet naar me luistert.’ Vee maakte een wegwerpgebaar met haar vrije hand, voor ze deze naar de bovenkant van het t—shirt bracht en eraan begon te trekken, geen moeite nemend om de stof te redden zodra deze op een bevredigende manier onder haar trillende vingers opgaf.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

• 25 • Alpha Versipellis • Soren •

Laurel weet haar blik niet meer van Soren af te halen als deze haar opnieuw aankijkt. Ze kan zien dat haar woorden iets met hem lijken te doen, de vraag wat is echter een die ze voor zich uit. De fijne trekjes in zijn gezicht waren als voer voor de groeiende nieuwsgierigheid in haar binnenste — welke de drang vergroten om hem beter te leren kennen.
      Wat was het aan hem dat haar zo aantrok? Zowel duidelijk geestelijk, maar ook lichamelijk reageerde ze haast instinctief en haar wolvin was haast nog nooit zo geïntrigeerd geweest door een ander wezen. Haar behoedzaamheid was al gauw naar de achtergrond gezakt en dat maakte het ergens dat Laurel op moest passen voor een nieuwe zwakte.
      "Ik drink veel."
Heel even trok ze haar wenkbrauwen op — deels verrast door haar verzonken gedachten in die paar seconden dat ze naar Soren keek, maar eveneens ook door zijn daadwerkelijke reactie.
      "Nee, dat is onzin. Ik weet het eigenlijk niet, Laurel. Het spijt me."
De subtiele trek om zijn mondhoeken was Laurel niet ontgaan. Ze kon zien dat hij het geprobeerd had, maar ze merkte ook de glimp van herkenning op in Soren zijn ogen. Er was bijna niets wat de leegte kon opvullen die veroorzaakt werd door de groeiende eenzaamheid — of zo leek het dan toch. Kende Soren het gevoel van verlies, waarmee het allemaal begonnen was?
      "Ik denk dat er een moment komt waarop we iemand ontmoeten die de eenzaamheid wegneemt. Alsof je in een gigantische regenbui rijdt, maar dan plotseling onder een brug komt. Ik denk dat die persoon de brug is die de regen helemaal wegneemt."
Laurel dacht na over deze woorden, terwijl ze een slok nam van haar drankje. De barman voor hen schroomde zich niet hun glazen telkens bij te vullen zodra de bodem in zicht kwam, alsof hij het gesprek wilde blijven voeren wat er tussen haar en Soren gaande was. "En tot die tijd moeten we het doen met drank."
      "Drank is goed, voor nu," reageerde Laurel met een glimlach. Zijn woorden bleven door haar hoofd heen spoken, waardoor ze des te meer verlangde naar dat ene moment wanneer het ging stoppen met regenen. De donkere weg voor haar leek eindeloos, waardoor de gedachten kort in haar op kwam dat de brug voor haar misschien wel veel te ver weg lag — telkens net een klein stukje buiten bij haar bereik, als wolk door boven haar hoofd zweefde.
      "Maar Guardian dus.. wat brengt je hier, als ik vragen mag?"
Ze kantelde haar hoofd een klein stukje en veegde een eigenwijze lok weg die besloot voor haar ogen te hangen — haar wolvin nog altijd geduldig wachtende op de jacht die ze dolgraag wilde inzetten.

[ bericht aangepast op 11 maart 2020 - 10:26 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Soren voelt een onzichtbare band ontstaan tussen hemzelf en Laurel. Alsof de eenzaamheid hen verbindt — zonder sporen achter te laten. Soren heeft zich niet zo verbonden gevoeld sinds het deelnemen aan een wolvenpack. En, als hij heel eerlijk is — mist hij het. Soren had nooit ofte nimmer gedacht alles dusdanig te missen.       'Drank is goed, voor nu.'       Glimlachend heft Soren zijn glas, waarna hij weer een grote slok neemt. Het brandende gevoel is enige slokken geleden plotseling volledig verdwenen — geen goed voorteken. Genietend zet hij het glas weer neer, vastberaden om het aangeschoten gevoel te negeren.       'Maar Guardian dus. . . Wat brengt je hier, als ik vragen mag?'       Soren is nooit ofte nimmer goed geweest in emoties verbergen, waardoor de pijn en spijt zichtbaar over zijn gezicht flitsen. Laurel heeft er lang genoeg over gedaan — om de lang verwachte maar de pijnlijke vraag te stellen. Soren had het ver moeten zien aankomen, maar dat maakt de pijn niet minder. Noora's gezicht flits kortstondig over zijn netvlies — iets waarvan hij hoopt nooit te vergeten. Soren ziet haar voldoende in zijn nachtmerries, welke hem iedere nacht weten te teisteren.       'Er was een moord gepleegd — iemand uit mijn oude pack. . . was het slachtoffer.' Soren kijkt naar zijn handen, welke het glas om en om laten draaien. 'Niemand herkende de geur en de sporen. Toen ik hoorde dat er hier eveneens vreemde dingen gebeurden, kwam ik direct. Ik hoopte op meer duidelijkheid.'       Soren slikt moeizaam, de whiskey plotseling opnieuw brandend. Wanneer hij omhoog kijkt in Laurel's richting, zijn zijn beide ogen glazig. 'Het was Noora,' zegt hij met een vermoeide minimale glimlach, herinnerend dat hij haar zojuist heeft genoemd in zijn verhaal als zijn zusje. 'Het is nu inmiddels drie maanden en zeventien dagen geleden,' zegt hij vervolgens met een hese stem, zijn emoties tastbaar. Soren houdt er niet van om over Noora te praten, waardoor het opnieuw echt voelt.

---

•

• 25 • Alpha Versipellis • Soren •

Wanneer de eerste flits van pijn — gevolgd door een van spijt — over het gezicht van Soren heen trekt, heeft Laurel zelf eveneens direct spijt van haar zojuist gestelde vraag. De blik die in zijn ogen verschijnt is vrijwel een weerspiegeling van het hare wanneer er niemand bij haar is. Een ongemakkelijk gevoel vormt zich in haar buik, terwijl Laurel wenste dat ze de vraag terug kon nemen.
      "Je hoeft niet — " hoort ze zichzelf zwak uitbrengen, maar Soren was haar al voor met het antwoord waar ze zelf om gevraagd had.
      "Er was een moord gepleegd — iemand uit mijn oude pack. . . was het slachtoffer."
Weg is de ontspannen sfeer die er luttele seconden eerder nog tussen hen in hing. Moord. Laurel schoof ongemakkelijk op haar kruk. Ze hoorde het de laatste tijd veel — iets teveel. Noodlottig ongeval, of moord? De beet die gegeven was. En nu een nieuwe moord. Wat was het volgende? De spanning van eerder trekt opnieuw door haar heen. Nog iemand verliezen kon Laurel niet aan, dat ging werkelijk het laatste zetje zijn wat ze nodig had om de afgrond in te storten die gevaarlijk onder haar voeten hing.
      "Niemand herkende de geur en de sporen. Toen ik hoorde dat er hier eveneens vreemde dingen gebeurden, kwam ik direct. Ik hoopte op meer duidelijkheid."
Laurel's wolf gromde zacht. Niet om wat Soren zei, maar om de uitdrukking op zijn gezicht en de oorzaak daarachter —alsof haar wezen vooraf al wist wat zijn volgende woorden waren. Bij het zien van zijn glazige poelen, breekt het hart van de jonge alfa opnieuw en voelt ze hoe haar eigen ogen prikken.
      "Het was Noora."
Stilte. Zijn zusje. Het was een vraag die ze niet hoefde te stellen, omdat Soren haar eerder in zijn verhaal al genoemd had. Zijn zusje, haar vader. Een verlies in zijn roedel, in zijn familie, maar ook in dat van haar. De band die tussen hen in gegooid was, trok zich strak tussen hen samen — en verbond de jonge alfa geheel als vanzelf aan de Guardian langs haar.
      "Het is nu inmiddels drie maanden en zeventien dagen geleden."
Onbewust stak Laurel haar hand uit en legde deze op de zijne. Zijn wond was nog zo vers. "Het spijt me zo," klonk het fluisterend — haar stem wankel vanwege de herkenning die er door haar heen trok. Je bent niet alleen. Ze huiverde zacht.
      "Het was niet mijn bedoeling om je.." Ze schudde zacht met haar hoofd, zoekende naar de juiste woorden waarvan ze wist dat die er niet waren.
      "Ik wilde niet.. als ik het geweten had dan.." Wanneer Laurel zich bewust raakt van haar hand op de zijne, trekt ze deze uit spijt terug en laat hem gebald in haar schoot vallen. Niet om Soren — of de troost die ze hem liever zou willen bieden — maar om wat ze zelf opgerakeld had en waarvan ze enorm goed wist hoe moeilijk het was om het hardop uit te spreken.
      "Ik zou willen dat ik de antwoorden al voor je had.." fluisterde Laurel zacht. Één antwoord had ze hem in ieder geval wel gegeven — het antwoord op de vraag hoe het kan dat een alfa zoals haar alleen was.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Soren voelt de sfeer veranderen — alsof er plotseling een knop is omgezet. Binnenin zijn gedachten vloekt hij, aangezien het voorheen gemakkelijk ging en nu het medelijden binnen zou komen stromen. Soren kijkt niet omhoog wanneer Laurel zijn hand vast neemt — haar blik vol medeleven niet willen zien.       'Het spijt me zo.'       Alsof haar onuitgesproken woorden hem hebben aangestoken, heft Soren zijn hoofd op — zijn kijkers langzaam op Laurel's gezicht richtend. Waarom klonk het alsof Laurel al zijn verschillende emoties herkende rondom dit alles? Normaliter wisten mensen niet wat te zeggen — laat staan hem maar aan te raken.       'Het was niet mijn bedoeling om je. . . Ik wilde niet. . . Als ik het geweten had dan. . .'       Plotseling is de aangename warmte van haar hand weer verdwenen. Soren weet de neiging om haar weer opnieuw aan te raken te weerstaan — maar voelt zich plotseling koud en leeg. Natuurlijk had Laurel niet kunnen weten dat dit is gebeurd. Soren doet er alles aan het wat stil te houden — bang dat zijn intenties in de buitenwereld bekend zouden worden. Als de eventuele dader het zou horen zou hij vluchten. Soren zou zichzelf eerder steken — dan dat te laten gebeuren.       'Ik zou willen dat ik de antwoorden al voor je had. . . '       Mensen zijn vreemd. Altijd wanneer Soren het nieuws over Noora deelde met anderen, voelde diegenen zich plotseling slecht. Alsof ze wat konden veranderen aan overlijden. Soren weet dat hij hetzelfde zou denken. Echter, maakte het het verdriet niet veel minder.       'Hé,' fluister Soren zachtjes — vrijwel volledig overstemt door de luide muziek. Voorzichtig pakt hij Laurel's gebalde vuist vast. 'Niemand kan dat van te voren weten, oké?' vraagt hij vervolgens — zijn duim over haar knokkels laten glijdend. Het toonde opnieuw dat Laurel meelevend was, iemand die zichzelf achter anderen plaats zonder na te denken. Soren wilde echter niet dat ze zichzelf achter hem plaatste. Integendeel — hij zou het liever andersom willen zodat hij de klappen op kan vangen voor haar.       Alhoewel Laurel niet overkomt als iemand die gered moet worden. Soren's valkuil was altijd denken dat anderen niet goed voor zichzelf kunnen zorgen — wat hem meerdere malen tegen de plank heeft laten lopen, hard. Inmiddels weet hij wel dusdanig beter en laat hij anderen grotendeels met rust.       'Ga me nu niet zien als een zielig hoopje mens, ja?' Soren geeft een kneepje in haar hand, een lichte grijns rondom zijn mondhoeken gevouwen. 'Dit gaat geen zeer emotievolle dronkenschap worden.' Soren leunt voorover, zodat hij Laurel beter aan kan kijken. 'Ik ben meer dan het verlies van mijn jongere zusje. Natuurlijk, het doet pijn — meer dan ik zou willen. Maar ik ben nog hier — met een bijzonder leuk alpha, moet ik zeggen — en dat pakt niemand me meer af.'       Soren's grijnst verandert langzaam in een glimlach — open, oprecht — terwijl hij haar ogen bestudeert.

---

•