[RPG •200] Bestialissimos • Speeltopic 1 - Speeltopics

Fulgur Falls - Maine, USA In de regenachtige, dicht beboste omgeving van Maine ligt het stadje Fulgur Falls. Het kreeg zijn naam vanwege de onmetelijke blikseminslagen die het al gekend heeft, die wonder boven wonder nog geen enkel dodelijk slachtoffer gekend hebben. Dat is echter niet het meest bizarre aan deze vreemdsoortige plaats. Het is de thuishaven van vele bovennatuurlijke wezens en half-mensen. Aan de absolute top van deze eeuwenoude hiërarchie behoren de Lycantropen - de weerwolven. Deze zijn zich doorheen de jaren gaan onderscheiden in twee geheel tegenovergestelde Roedels; Lupus Sanguinibus en Versipellis. De eerste bestaat uit aristocratische families, die hun bloedlijn al generaties lang zo zuiver en intact mogelijk willen houden. Ze zijn de bewaarders van alle kennis omtrent hun soort en de bewakers van de regels. Zij staan bekend om hun intelligentie en gecontroleerde vechttechnieken. De Versipellis zijn dan weer een relatief jonge Roedel. Zij hebben zelf hun familie samen gesteld en verwelkomen iedereen die nergens anders terecht kan. Ze worden veelal gezien als beschermers, zowel van hun eigen Roedel als van de Lupus leden. Hun kwaliteiten bestaan onder ander uit compassie en mededogen, waardoor ze het vaak minder strikt met de regels nemen. Toch dient de strikte code in acht genomen te worden, zeker nu een onbekend gevaar zich heeft aangediend in de eens zo veilige haven; een burger heeft tegen hun wil De Beet ontvangen. Dat druist in tegen het meest voorname principe van elke weerwolf. De Lycantropische Raad heeft reeds bepaald dat geen van beide Roedels met het voorval gemoeid zijn, en er een derde partij in het spel is. Het onderzoek is reeds ingezet, terwijl men in afwachting van de volle maan het slachtoffer nauwlettend in de gaten houdt, hopend dat De Beet niet gewerkt heeft.

---

---

De Roedels Lupus Sanguinibus Aristocraten, plichtsbewust. Eén Alfa. Wolven ♰ Orpheus Spencer Grey • m • 23 • Bloed • Council Member/Student • Hanson • 1 ♰ Harvey Lowel Armistead • m • 37 • Bloed • Alfa/Houthakker • Witcher • 3 ♰ Maddie Grace Travers • v • 22 • Bloed • Cleverness • 3 ♰ Scarlett Young • v • 25 • Bloed • Joy_x • 4 ♰ Oliver Louis Desrosiers-Grey • m • 21 • Bloed • KIaus • 5 ♰ Evelyn Finley Gardner • v • 25 • Beet • Dierenarts • Witcher • 6 Mensen (beperkt) ♰ Dove Lazaroth • fluid • 22 • Onbewust • FreeThyself • 2 Versipellis Personen boven regels. Duopositie Alfa. Wolven ☮Vivianne "Vee" Laurier • f • 21 • Bloed • Bartender • Dreamweaver • 2 ☮ Lucas Alexander Sanders • m • 20 • Bloed • Venustic • 3 ☮ Jérémie ‘'Jem’' Matthias Dubois • m • 22 • Bloed • Fika • 4 ☮ Laurel Tallmund • v • 25 • Bloed • Alfa • Elentiya • 4 Mensen ☮ Linden Rose Orbin • v • 21 • Onbewust • Bibliothecaresse • Hanson • 1 ☮ Asher Ambrose Steele • m • 27 • Bewust • High School leraar • Venustic ☮ Soren Virtanen • m • 25 • Bewust • Guardian • Quinlan Ander ☮ Nox "Hadeon" Zion • m • 22 • Half Demon • Cleverness • 2 ☮ Eli Bellamy • m • 24 • Magiër • Theezaak • Witcher • 2 texttextexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttext

[ bericht aangepast op 14 mei 2020 - 19:17 ]

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

Bezorgd keek Asher naar Linden Rose, hij had het altijd goed kunnen vinden met de roodharige dame, maar hij kon zich niet voorstellen dat Linden Rose zomaar om zijn hulp kwam vragen, want zo close waren ze ook weer niet. Hoewel, Asher mocht dit waarschijnlijk niet toegeven, ze was altijd één van zijn lievelingetjes geweest toen hij haar les gaf. Niet meteen de meest opvallende, maar na de les was Linden Rose wel eens naar zijn bureau toegekomen en had hij vaak goede gesprekken met haar gehad.
"Ik weet het niet?" zei Linden Rose, "Ik hoopte dat jij mij dat kon vertellen?" Asher knikte langzaam nog altijd niet wetend waar dit precies heen ging, maar hij had allang door dat het niet heel veel goeds kon betekenen. 'Oké,' zei hij dan ook langzaam afwachtend wat Linden Rose hem verder zou zeggen.
"Ik was daarnet in het bos," begon Linden Rose uiteindelijk haar uitleg. "Ik hoorde rumoer en dacht dat het tieners waren die elkaar aan het uitdagen waren, ik wilde gewoon zeker weten dat ze veilig terug naar de kermis zouden komen en - ik - er was - toen kwam ik Nox tegen? Hij leek op Nox... qua uiterlijk. Ik dacht dat het make up was, voor Halloween. Maar er was zwarte mist. En ik hoorde gehuil, niet als een baby maar als een wolf. En - en Harvey! Harvey's ogen waren goud!" Asher zijn tanden zonken in zijn onderlip bij het horen van Linden Rose haar verhaal. Niet alleen omdat hij nu doorkreeg wat er van hem veracht werd, maar ook door haar omschrijving van Nox, Asher wist inmiddels maar al te goed wat dat betekende. Dat Nox niet langer Nox was. 'Fuck,' mompelde Asher zachtjes, waarna hij Linden Rose even schuldig aan keek voor zijn scheldwoord.
"Ik heb het heus niet verzonnen... toch?" stamelde Linden Rose vervolgens onzeker. Vervolgens haalde Linden Rose een kettinkje tevoorschijn die ze aan Asher liet zien, vaag herkende Asher de uitgekerfde weerwolf aan het kettinkje, maar hij wist niet precies te plaatsen waar hij de hanger eerder had gezien. "Harvey zei dat jij meer wist. Alsjeblieft?" zei Linden Rose, waardoor het kwartje bij Asher viel, een zachte zucht wist zijn lichaam te ontsnappen.
'Oké,' begon Asher, hij begreep waar dit heen moest gaan, maar had geen idee hoe hij dit aan moest pakken. 'Oké,' herhaalde hij na een korte stilte dan ook nogmaals. 'Ik denk niet dat dit een gesprek is wat we hier moeten voeren,' zei Asher terwijl hij kort om zich heen blikte naar de nietsvermoedende mensen om hen heen. 'Waarom kom je niet mee naar huis, ik kan een kop koffie of thee voor je zetten, dan vertel ik je meer.' zei Asher, de kop koffie klonk hem nu wel heel goed aan, het kon nog wel eens een lange avond worden.

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

---

---

Langzaam voelde Lucas de spanning uit zijn lijf trekken, hij had niet eens door gehad dat de hele Nox situatie zijn spieren strak hadden doen staan, maar nu hij wist dat alles oké was kon hij weer relaxen. Lucas volgde dan ook graag het voorbeeld van Jem en Evelyn die zich beide op de grond lieten zakken. Lucas legde zichzelf vlak naast Jem, terwijl hij half opkeek naar Evelyn die tegen het tweetal sprak. ’Hebben jullie dit ... transformeren.. Al heel jullie leven moeten doen?’’ vroeg Evelyn. Lucas knikte langzaam, al was het niet volledig waar, het was niet iets wat Lucas van jongs af aan deed, het kwam pas op latere leeftijd, gelukkig maar. Lucas wou zich niet eens voorstellen hoe het moest zijn voor een klein kind om te moeten transformeren, hij vond het al vervelend genoeg dat het moest gebeuren op zijn leeftijd.
’'Zo ongeveer wel ja?" antwoordde Jem, terwijl hij zijn jongere broertje aankeek. Uhuh, stuurde Lucas terwijl hij zijn ogen even half dicht liet vallen. 'Ik denk dat het ongeveer begint vanaf de puberteit of niet,' Lucas kon zich niet precies meer herinneren wanneer het transformeren was begonnen, aan de ene kant was hij er al zo aan gewend dat hij zich niet meer anders kon voorstellen, maar aan de andere kant leek het bij hem nooit te wennen. Hij leek altijd een beetje angst te hebben voor het moment dat het moest.
’'Je hebt dit vast al vaak gehoord, maar het wordt echt makkelijker....na een tijdje.’' Bij het horen van Jem zijn woorden kwam er een vaag geluid vanuit Lucas, wat waarschijnlijk het beste kon worden vertaald als een lach. "Nou dan vraag ik me af hoelang dat tijdje duurt, ik vind het nog altijd even kut." Pas na een paar seconden realiseerde Lucas zich dat dit natuurlijk totaal niet was wat Evelyn van hen wou horen. Dit was niet bemoedigend en waarschijnlijk was dat wat de jonge weerwolf het meeste nodig had. "Sorry negeer dat," Lucas keek de vrouwelijke weerwolf even aan. "Ik ben gewoon niet zo handig van mezelf, tegen bomen aanrennen op hoog tempo doet wat met mijn ego."

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

Demonic Vessel — Forrest Edge — Laurel, Eli & Harvey

Nox zijn geest is niet de zijne — is dat ook nooit geweest. Hij heeft nooit de ruimte gehad alleen te zijn in zijn hoofd, al dacht hij soms van wel. Achteraf bleek altijd dat die hoop tevergeefs was, dat Hadeon vooralsnog wist wat zich had afgespeeld in zijn gedachten ondanks dat de demon zich op die momenten niet kenbaar had gemaakt. Nox heeft geen geheimen, geen privacy en deelt zijn bewustzijn met Hadeon zonder begin of einde, heeft nooit de keuze gehad zijn geest af te schermen of een halt te roepen aan de dingen die Hadeon met hem wilde delen — verwrongen en sadistisch.       Het communicatiesysteem van de wolven is een prachtige, maar voor iemand als hem is het een moeilijk te overschrijden grens. Andermans gedachten zouden enkel en alleen tot diegene moeten behoren en dat is iets waar hij vooralsnog nooit vanaf is gestapt. Het feit dat hij geen idee heeft van wat Hadeon aan zou kunnen richten over zo'n band heeft hem ook vaak tegengehouden, maar nu is de zwartharige er zeker van dat het wezen in zijn kern verdoofd is — diens aanwezigheid zo goed als weggevaagd na de inslag op zijn energie. Het doet er niet aan af dat zijn naar Laurel uitgestrekte bewustzijn een chaotische is — voor hem niets dan hij gewend is maar nu plots in scherp contrast met de weerwolf haar heldere begrip. Even is hij bang dat het hem niet lukt, onwennig als het voor hem is, maar dan klinkt haar stem door zijn hoofd — vele malen aangenamer dan wat er normaliter te horen is.       "Het is oké, Nox. Het is oké. En hoewel hem dat enigszins kalmeert, beweegt hij toch onrustig — zich bewust van de glimp die hij haar geeft op wat voor hem normaal is. Het is dat het Laurel is en dat hij haar vertrouwd en Kurt terugziet in haar ogen, anders zou hij de muren rond zijn geest weer omhoog gooien zonder twijfel. Hij knikt haar toe ten teken dat haar woorden hem bereiken, de beweging lusteloos door het gebrek aan energie.       "Hier, drink dit op. Adem rustig in en uit," prevelt Eli zachtjes naast hem, waarop hij zijn ogen op de blonde jongen richt. Diens haren zijn donkerder dan anders, aan zijn hoofd geplakt door hun zeiknatte staat — de reden van zijn doorweekte kleding onduidelijk voor Nox. Hij put kracht uit de aanwezigheid van de Magiër, heeft hem meer gemist dan hij toe wil geven in de afgelopen week.       "Dankjewel. Eli waarom—" zijn woorden worden afgekapt door zware voetvallen op droge bladeren, de grom welke Harvey uit bij zijn betreding van de open plek er een speciaal gericht aan hem. De enorme Alfa van de andere pack zet een dreigende stap dichter in zijn richting, lippen verwrongen in woede en de vacht over zijn rug borstelig in ongenoegen. Nox weet dat de wolf het ziet — weet dat Harvey weet dat Hadeon weer weg is en vooralsnog kiest voor een vijandige houding. Laurel onderbreekt hem met een eigen grom, eist zijn aandacht weg van Nox, die pas dan ontdekt dat hij was verstijfd tegenover de donkergrijze verschijning. Eli verlaat zijn zijde en vind zijn weg richting Laurel, spreekt op heldere wijze tegen de laatste toevoeging aan het gezelschap en ontfermt zich vervolgens over de Versipellis alfa.       Nox weigert van hen weg te kijken, blijft zich angstvallig op Laurel focussen in de hoop dat hij controle genoeg heeft om die mentale link de enige te laten zijn. Als Laurel slim was zou ze bij de beroering van zijn geest het besluit nemen zich van hem te ontdoen, wat ze vooralsnog niet heeft gedaan en wat hij ook niet van haar verwacht. Harvey... wel Harvey zou die bevestiging met beide handen aangrijpen en zich eindelijk van hem verlossen, zijn kans schoon zien.       "We moeten naar mijn huis." Laurel staat, zij het wankel — ogen op hem gericht op een manier die haar volgende woorden al kenbaar maken. "Jij ook."       Zijn toegeeflijke knikje zou haar ontgaan kunnen zijn, aangezien haar kop terug beweegt richting Harvey. Zijn blijdschap over het feit dat de andere en hij geen connectie hebben van korte duur wanneer Laurel diens gedachten doorstuurt.       "Jouw huis!" vuurt hij scherp af langs de band, achteraf hopend dat ze zijn woorden niet op die manier door communiceert aan Harvey. "Alsjeblieft, jouw huis."       Hij weet dat de garage vlakbij is, heeft die overweging in de afgelopen minuten al meerdere keren gemaakt en heeft telkens weer verworpen het te zeggen. Deze situatie lijkt te veel op de laatste welke hen daarheen heeft geleid — de gevolgen van die avond nog steeds niet helemaal ingezonken, maar te pijnlijk om onder ogen te komen. Liefst zou hij Eli willen vragen met hem mee naar huis te gaan — zich samen met de blinde jongen uit de voeten maken van deze situatie en zich enkel laten omgeven door diens kalmerende aura. Het zou vluchtgedrag zijn. Laf en onterecht tegenover Laurel. Wel hoopt hij dat Eli op zijn minst mee wil, waar ze dan ook heen gaan. Hij verlegt zijn focus op zijn zeiknatte vriend, blikt richting de vertrouwde witte ogen — het contact zoekend ondanks dat dit voor Eli geen verschil maakt.       "Ga mee?" stem rauw en de stille smeekbede hoorbaar in zijn stem.

---

Marrow deep, soul deep, essence deep

---

---

• 25 • Alpha Versipellis • Nox & Eli & Harvey •

Laurel negeert in alles de overduidelijk afkeer welke Harvey uitstraalt in de richting van Nox, of haar eigen manier van er mee omgaan. Dit was Versipellis terrein en hoezeer ze de andere Alfa dan ook leek te mogen, de grijze wolvin tolereerde het niet als deze zich poogt te bemoeien met hoe ze haar roedel moet leiden. Hij was niet bekend met de manier waarop de regels in haar familie gelden, hoe belangrijk een belofte was en de zwaarte daarvan wist mee te wegen in elke beslissing die ze maakte. En dus nam Laurel de moeite niet om het hem uit te leggen, wachtende ergens op de dag dat het tot een fikse confrontatie wist te brengen. Ze zou dan wel zien hoe verder, voor nu had de jonge alfa andere dingen aan haar hoofd.       "Laurel," klinkt het zacht vanuit Eli, waarop de jongen zijn hand naar haar uitsteekt. Instinctief weet Laurel op hem te reageren, komt dusdanig dichterbij zodat haar vacht de toppen van zijn vingers weten te raken. Een haast letterlijk blind vertrouwen tussen de grijze wolf en Magician naast haar. "Zod ah mah rah na ee es lah gee roh sah." De geweven spreuk is al gauw voelbaar voor de jonge alfa, geven haar eigen helingsproces een extra kickstart, waarop de diepe wonden laag voor laag aan het helen raken. Vederlicht, om haarzelf niet nog meer pijn te doen of om Eli te besmeuren met haar bloed, streelt ze met haar lochtige lichaam langs de jongen af — een subtiel gebaar van dankbaarheid, daar ze dit op geen andere wijze wist te tonen.       "Laurel, waar is Maddie?" klinkt het vragende over de mentale band in tussen haar en Harvey. "Er was iets met Orpheus, ik heb haar gezegd er op af te gaan," is de haast kortaffe reactie welke ze hem terug geeft. Niet eens zozeer bewust, maar eerder omdat ook Laurel geen verdere informatie meer had over wat er aan de hand was. De hectiek op dat moment allesoverheersend. "Mijn Cabin is dichterbij, jullie kunnen daarheen..."       "Jouw huis!" vuurt Nox vrijwel direct terug, eens Laurel hem doorgeeft wat Harvey zojuist heeft voorgesteld. De mentale link tussen haar en de jongen in nog zo nieuw dat het nog niet gewoon was, waardoor het bijna vreemd leek aan te voelen. Het zijn eveneens de beelden van zijn geest die het hare weten te beroeren, welke haar dusdanig veel angst aan zouden moeten jagen dat ze zich van Nox zou moeten afkeren. Maar hoe duister zwart de beelden ook zijn, hoe afschuwelijk sommige terrors ook lijken, in niks is er iets dat het makkelijker maakt om de belofte te doorbreken. Voor de veiligheid van iedereen zou het wellicht beter zijn, maar wie bekommerde zich dan om zijn veiligheid?       "Alsjeblieft, jouw huis."             "We moeten weten wie of wat onze vijand is Laurel... Voordat het paarse spul ons van binnenuit verscheurd," doorbreekt Harvey gelijktijdig onwetend het gesprek tussen haar en Nox, waardoor ze dien laatste van geen directe reactie weet te voorzien. Haar kop verschuift van de een naar de ander, en ondanks dat Laurel de noodzaak inziet van het gebeuren dat er nu gaande was — de substantie die ze moesten zien te achterhalen, met het oog op het vinden van de dader. Toch besloot de grijze wolvin anders, liet haar stem mede daarom autoritair over beide banden heen golven in een bericht tot ieder voor zich gericht.       "We gaan naar mijn huis." De klanken van haar stem waren duidelijk en dulden geen andere tegenspraken, zelfs niet van de mannelijke alfa voor haar. "Ik weet hoe belangrijk het is, Harvey," spreekt Laurel desondanks toch uit naar hem. "maar in deze toestand is niemand van ons in staat om het te onderzoeken."       Hoewel ze hoopt op begrip, acht ze de kans ergens een stuk kleiner dat het haar ook daadwerkelijk toe gaat komen. De effecten van het paarse spul waren Laurel echter niet onbekend, tevens de reden waarom ze er nu niet naar opzoek wilde gaan. Haar lichaam had tijd nodig, net als het zwartgeblakerde in de diepte van haar ziel — de woorden uit het gevecht eerder haast gebrandmerkt tot in de verste verte van haar onderbewustzijn. Nog voor Laurel zich volledig omdraait blikt ze van Harvey naar Eli, waar haar goudgele kijkers blijven rusten op Nox. Luttele seconden verstrijken als ze de jongen in zich op neemt, waarna ze hem de woorden toezend alvorens deze zich vermengen het sluimerende gedeelte van zijn geest dat haar toekomt.       "We gaan naar huis."

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Eli 'Bellamy'

---

De zachte vacht van de vrouwelijke Alfa voelde vertrouwd aan tegen mijn koude vingertoppen en vergde dan ook een gevoel van vertrouwen met zich mee. Zolang ik kon zou ik aan haar zijde blijven staan, trots dat ik tot de versipilis roedel behoorde. Na mijn woorden die haar hopelijk sneller zouden laten helen, voelde ik hoe ze haar dankbaarheid jegens me uitte. Een simpel gebaar die meer dan genoeg aan mij vertelde. Mijn mondhoekjes krulden dan ook omhoog, blij dat ze weer op haar poten kon staan. Wat de mannelijke Alpha te zeggen had wist ik niet, maar ik kreeg alles behalve vriendelijkheid van hem teweeg. Hierdoor keerde ik terug richting Nox en liet Asra terug als mijn vertrouwde wandelstok fungeren. Het was nu pas, eens de adrenaline begon te zakken en ik wist dat mijn beste vriend weer veilig was, dat ik begon te beseffen hoe koud deze hallowseve wel niet was. Mijn natte krullen kietelden in mijn gezicht en de verdwaalde druppels kietelden mijn nek waardoor ik onbewust wat stond te rillen. Misschien voor het eerst in een lange tijd duwde ik mijn wilde krullen uit mijn gezicht en streek deze naar achteren, zodat ik even geen last had van de plakkende lokken. Ik keek op toen ik de zwaardere poten van Harvey hoorde weglopen en keek wat verward om me heen. "Ga mee?" De zwakke stem van Nox trok mijn gedachten terug naar mijn beste vriend, waardoor ik nu naast hem neer kwam te hurken. “Geen zorgen, ik blijf aan je zijde vanavond.” Sprak ik Nox zacht, geruststellend toe, mijn hand liet ik voorzichtig langs zijn haren glijden als een gebaar dat ik sowieso met hem mee ging. Daarna liet ik mijn hand even boven zijn wonden hooveren, ze waren aan het helen, de magische werking kon ik nog voelen. “Kom, ik help je overeind.” Zei ik met een klein glimlachje en stak mijn hand naar de jongen uit, klaar om hem te ondersteunen waarnodig. Net zoals hij vroeger deed toen ik es op de grond viel. Eens rechtop hield ik mijn beste vriend stevig beet en richtte me op Laurel. “Waarheen?” sprak ik, wetende dat ik haar voetstappen zou volgen.

HARVEY LOWELL ARMISTEAD

---

Dat ik niet meteen gewenst was in deze groep was wel duidelijk, al had ik hetzelfde gevoel tegenover enkele andere hier. De andere Alpha reageerde dan ook kort op mijn vraag, iets waar ik niet meteen mee gediend was. "Er was iets met Orpheus, ik heb haar gezegd er op af te gaan," Ik spitste mijn oren even. Dit was niet meteen het nieuws dat ik hoopte te horen. Van zowel Oprheus als MAddie had ik niets meer gehoord en als Laurel al in deze conditie was, hoe zou het dan wel niet met Maddie gesteld zijn. Mijn zoenoffer om de groep naar mijn cabin te laten vertoefen leek ook niet gewaardeerd te worden. "We gaan naar mijn huis." Ik respecteerde haar keuze natuurlijk, maar met die woorden wist ik ook genoeg. Ze had mijn hulp niet nodig? Best.
Ik zou haar alleen nog maar helpen als het ook mij hielp, en nu was het belangerijkste de veiligheid van mijn roedel. Eén die ik nu niet kon garanderen, omdat Laurel, verdomme Maddie op Oprheus had afgestuurd. Ik probeerde nogmaals contact te maken met de roodharige wolvin en mijn second in command, maar het leek alsof onze communicatielijn afgebroken was. "Ik weet hoe belangrijk het is, Harvey," sprak Laurel me nog toe. "maar in deze toestand is niemand van ons in staat om het te onderzoeken." Ik snoof om haar laatste woorden. En richtte mijn goudkleuriige kijkers een laatste maal p haar duivelsgebroed vooralleer ik haar weer strak aankeek. “ Dan doe ik het zelf wel.” Gromde ik waarna ik mijn poten beval mezelf noordwaards te begeven.. “Oh en Laurel.” Sprak ik nog streng, duidelijk niet tevreden. “Now zal zich mogen voor de raad moeten verdedigen. Na het opnieuw verbreken van de regels berijd je hem maar beter voor. De straffen worden niet milder per overdreding. “Ik snoof nogis minachtend waarna ik me hier uit te voeten maakte en de geur volgde van mijn roedellid, hopend dat zowel Maddie als Orpheus geen dommiteiten zouden begaan.

EVELYN FINLEY GARDNER

---

De koele aarde deed wel goed tegen het nabranden van mijn huid aan, deze transformaties waren echt een hel om te doorstaan, maar eens in mijn vachtzijnde deed het wel goed om een frisse neus te nemen. Beter dan de stoffige kelder waar ik een moment geleden nog gezeten had. Ik snapte de redenering van Harvey ergens wel. Veiligheid boven alles, maar een avond vertoeven in het bos zorgde wel voor een pak minder stress dan alleen in die kleine ruimte. Ik rolde iets op mijn zij en keek toe hoe Jem mijn voorbeeld volgde, nazichzelf eerst even uit te schudden. Het was vreemd om te bedenken dat mijn geest een lichaam deelde met zo’n magnifiek wezen als de wolf, maar tegelijkertijd was het ook beangstigend. Wat als ik ooit een onschuldig iemand aanviel? Net zoals de jonge wolf bij mij gedaan had… En de jongeman die in het hospital gelegen had… De twee broers schudden hun kop op mijn vraag. Ergens was het een geruststelling dat ze eenzelfde iets hadden meegemaakt, al waren zij zo geboren, de meeste weerwolven hier in main zo bleek.
’'Zo ongeveer wel ja?" sprak de oudste broer 'Ik denk dat het ongeveer begint vanaf de puberteit of niet,' Vervolgde Lucas daarop, ik krabte mijn poot even geamuseerd in het mos, gezien ik niet echt wist hoe je moest lachen in dit lichaam. “Leuke puberteitsverandering, extra veel haar enzo.” Grapte ik. Gelukkig was het haargedoe enkel bij de volle maan, ik zou gillen moest ik morgen opstaan met een behaard gezicht. ’'Je hebt dit vast al vaak gehoord, maar het wordt echt makkelijker....na een tijdje.’' Klonk Jem met een soort geluid waardoor ik merkte dat het hem ook wel amuseerde. Het gevaar was weg en even in het gras liggen met de twee kerels was waarschijnlijk het rustigste dat ik al geweest was deze week. "Nou dan vraag ik me af hoelang dat tijdje duurt, ik vind het nog altijd even kut." Mompelde Lucas in mijn gedachten waardoor ik zou lachen al ik echt kon. Nu leek het bijna een soort hyena lachje te zijn, wat me nog meer deed lachen, wat was dit voor geluid? Erg wolfelijk hoor Evelyn. "Sorry negeer dat, Ik ben gewoon niet zo handig van mezelf, tegen bomen aanrennen op hoog tempo doet wat met mijn ego."sprak de jongste wolf waardoor ik hem een bemoedigend wolven glimlachje schonk. “ Nahw, maak je geen zorgen om je ego, liever een onhandige wolf dan een hevig norse wolf.” Sprak ik hem toe en blikte even naar zijn broer Jem. “Toch Jem?” vergeleken met mijn alpha waren deze twee kerels echte lieverdjes.

[ bericht aangepast op 22 juni 2020 - 19:48 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

---

---

Ondanks zijn waarschuwing bleef de wolvin staan, staarde koelbloedig terug. Hij gromde nogmaals, luider dit keer en knapte in de lucht, hopend dat het zicht op zijn tanden genoeg zou zijn haar achteruit te doen deinzen. Ze jankte zachtjes, wat hem enkel meer wist te enerveren. De rover zag toch wel met zijn eigen ogen hoe ze weigerde hem ruimte te geven? Zo makkelijk was hij niet om de tuin te leiden! Toen ze naar hem gromde was hij er dan ook klaar voor, kopieerde nog geen fractie van een seconde later haar houding een trachtte haar daarin te overtreffen. Hij voelde haar snuit rakelings langs zijn hals gaan en wist met zijn voorpoot nog een rake klap op haar kop te geven. Het leek te helpen, gezien ze weer afstand leek te nemen. Hij liep een aantal keer van links naar rechts, zijn prooi nog steeds beschermend, terwijl hij de jonge wolvin met haviksogen in de gaten hield. Zijn staart ging de hoogte in en hij maakte zichzelf zo groot mogelijk. Toen ze daarmee nog steeds geen aanstalten tot vertrekken maakte probeerde hij zijn slag te slaan. Hij maakte een sprong in haar richting en hapte naar gelijk wat hij te pakken kon krijgen, zolang het maar pijn zou doen. De wolvin was hem echter te snel af en wist zijn tanden te ontwijken, zette het op een rennen. Vastberaden om haar op haar plaats te zetten zette de grijze wolf de achtervolging in. Hij nam een afslag en verdween tussen de bomen, waarna hij de rode wolvin langs haar flank aanviel. Dit keer was het wel raak en tuimelden ze beiden over de grond. Hij klemde zijn tanden om haar hals en gromde vervaarlijk, als laatste waarschuwing: of ze liet hem met rust, of hij zou ervoor zorgen dat ze hem met rust liet.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

Ze meende een vlaag van herkenning op Asher's gezicht te bespeuren zodra ze het kettinkje getoond had, al leek de daaropvolgende blik weinig goeds te voorspellen. Het was zo'n blik die hij in de klas wel eens tevoorschijn gehaald had, wanneer hij een proefwerk aankondigde of iemand een slecht cijfer had moeten geven. Nerveus beet Linden Rose op haar onderlip. "Oké...Oké." "Oké?" herhaalde de jonge bibliothecaresse onzeker. Ze wilde hem niet in een benarde positie plaatsen, ondanks Harvey met het idee op de proppen was gekomen. Ze wist alleen zeker dat ze gek zou worden mocht ze nu met enkel haar eigen gedachten als gezelschap naar huis gestuurd worden. "Ik denk niet dat dit een gesprek is wat we hier moeten voeren. Waarom kom je niet mee naar huis, ik kan een kop koffie of thee voor je zetten, dan vertel ik je meer." De ex-studente knikte, verbeet nieuwe tranen terwijl het woord "huis" als een bom insloeg. Zou Nox nog veilig naar huis kunnen komen? Ze liet haar arm door die van Asher glijden, op zoek naar een beetje steun en geborgenheid tot hij haar wat meer antwoorden kon schenken. Duizend vragen kwamen in haar op en ze hoopte maar dat ze niet teveel van hem zou vragen ze allemaal te beantwoorden. "Ik volg je," sprak ze stil. Haar vrije hand friemelde nog steeds aan het kettinkje terwijl ze zich door haar oud-leraar bij de kermis vandaan liet leiden. Ze wist niet om wie ze ze zich het meeste zorgen moest maken, wist niet of ze zich überhaupt zorgen hoefde te maken - wist wel dat ze dat hoe dan ook toch zou doen. Het dreigde haar de muren op te drijven, en hoewel ze het oprecht geprobeerd had kon ze niet nog een seconde langer wachten om met haar vragenvuur van wal te steken. "Weet je of Nox oké is?" Met grote ogen keek ze Asher aan. "Was - was hij dat echt? Komt het goed met hem?" Ze voelde haar onderlip dreigend trillen en trachtte zich sterk te houden. "Iets sleurde hem... hij - het - hij - en ik deed niks..." bracht ze uit, overmand door schuld en onrust. "Zeg alsjeblieft dat hij oké is?" smeekte ze.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

Forrest      -      Orpheus

Orpheus is nergens te bekennen — lijkt compleet weggevaagd en de tik op haar snuit bevestigd dat des te meer. Als er ook maar een flard van haar geliefde aanwezig zou zijn in het dier tegenover Maddie, dan zou deze geen enkele haar op haar hoofd krenken. Het contact van zijn poot is te vluchtig geweest om haar daadwerkelijk pijn te doen, maar de intentie was er duidelijk.       Haar vertoon van agressiviteit raakt een snaar in hem, zijn instincten hem hoogstwaarschijnlijk vertellend dat ze een indringer is op zijn terrein — dat ze hier is voor het bemachtigen van zijn prooi. Oracle richt zich tot zijn uiterste op voor haar neus, torent boven de rode wolvin uit zonder daar enige moeite voor te hoeven doen en verandert binnen seconden in de vleesgeworden nachtmerrie die weerwolven kunnen zijn tegenover vijanden. Dat hij haar ziet als vijand doet haar meer pijn dan menig wond zou kunnen bewerkstelligen.       Het moment dat hij hapt op haar uitdaging is een duidelijke — de spieren welke zich aanspannen in zijn ranke doch sterke lijf iets wat zijn momentum verraad, zij het enkel omdat ze hem beter kent dan wie dan ook. Maddie hoort zijn kaken opeen klappen ter hoogte van de ruimte waar ze zoëven nog had gestaan, maar waarvan ze krap-aan op tijd is weggestoven.       Ze is sneller weg, aangezien ze compacter is en minder weegt. Zijn lange poten hebben net die fractie langer nodig om hun houvast te vinden, maar ze hoort hoe hij de achtervolging inzet. Orpheus zijn voetvallen lijken echter steeds minder hoorbaar te worden en Maddie hapert in haar pas, tracht een blik achterom te werpen om te zien of hij überhaupt wel volgt in haar gecalculeerde richting — het watertje even verderop.       Het is haar afleiding welke haar nekt, de impact vanaf haar andere flank er een die haar laat kermen van schrik, alvorens de lucht niet voor het eerst die avond uit haar longen wordt geperst. Maddie verliest haar balans en wordt op haar zijkant geworpen, het gewicht van de grijze wolf niet iets waaronder ze zich staande kan houden en zijn tanden in haar nek iets wat haar doet verstillen voor ze weer op kan krabbelen.       "HARVEY!" En het is pas dan dat de redhead beseft hoeveel focus ze op Orpheus heeft gelegd — de andere lijnen in haar hoofd dicht tot nu. "Harvey, help! Hij is zichzelf niet!"       Ze piept, probeert weg te schuwen van de grip welke hij op haar heeft maar voelt zijn hoektanden verder wegzinken in haar pels zodra ze beweegt. Haar ogen legt ze naar achteren in haar nek in een poging hem te laten zien dat ze zich neerlegt bij zijn dominantie, in haar achterhoofd wetend dat ze dit enkel voor hem doet. Zou een ander haar uitdagen dan zou ze erin klappen zonder twijfel. Dit is echter Orpheus en ze kan het niet over haar hart krijgen hem iets aan te doen — kan enkel hopen dat Harvey die stap wel durft te zetten al zou dat niet te laat zijn.

---

Marrow deep, soul deep, essence deep

Versipellis – In the Woods – With Lucas and Evelyn       Bij Evelyn’s uitspraak “Leuke puberteitsverandering, extra veel haar enzo.” ontglipte hem een geluid wat voor dit lichaam het meest in de buurt kwam van een lach, hoewel een onwetende het geluid ook zou kunnen interpreteren als pijnlijk gepiep –een fout die hij zelf wel eens gemaakt had- maar met een beetje geluk hielpen de opgekrulde mondhoeken. Toch een handige eigenschap van de wolfachtige al was het natuurlijk niet de originele functie ervan. ’'Dat, en een dosis extra emoties, want de pubertijd had er nog niet genoeg.’' Voegde hij er zelf aan toe.       Nu de rust weer was wedergekeerd voelde hij zelf ook een verandering in zijn lichaam. De wereld leek weer in zijn eigen tijd te bewegen en niet in een snellere realiteit. De warmte had zijn lichaam weer verlaten en was in de grond onder hem getrokken en zijn spieren waren weer beheerst, al was het nog niet voldoende om terug te gaan naar zijn menselijke vorm, een vorm die hij in gesprekken toch wel fijner vond. Hij beschouwde de mentale connectie altijd als een geavanceerde Whatsapp functie. De toon was misschien wel hoorbaar, maar de menselijke trekjes die de context over brachten waren ietwat gelimiteerd.       Na zijn uitspraak over hoe het makkelijke werd produceerde de wolf naast hem een geluid wat enigszins in de buurt kwam van menselijk gelach. "Nou dan vraag ik me af hoelang dat tijdje duurt, ik vind het nog altijd even kut.". Ondanks dat Jem het allesbehalve eens was met de timing van de uitspraak had Lucas wel een punt. Voor Jem zelf was het misschien te doen, maar dat hoefde niet per se een universeel iets te zijn. Desondanks richtte hij een ongeamuseerde blik op Lucas die zichzelf al corrigeerde. Uiteindelijk bleek het niet nodig te zijn. “Nahw, maak je geen zorgen om je ego, liever een onhandige wolf dan een hevig norse wolf. Toch, Jem?” Hij wist direct waar ze op doelde en kon het wel waarderen dat ze hem ook als nors beschouwde. Opnieuw grinnikte hij op z’n wolfs. ’'Ik kon het niet beter verwoorden,’'begon hij ’'Maar los van de grumpy old man, bevalt het een beetje bij Lupus Sanguinibus?’

---

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

Laurel, Eli & Harvey — Forrest edge

De witte ogen van Eli vinden hem zonder hapering, de accurate wijze waarop hij altijd Nox zijn gezicht weet te vinden iets wat nog wel eens doet vergeten dat de jongen blind is. Het vertrouwde gezicht wordt omlijst door zijn zeiknatte haren, de krullen voor nu getemd en spoortjes water lekkend langs zijn huid.       "Geen zorgen, ik blijf aan je zijde vanavond," belooft de magiër, de hand welke kort Nox zijn eigen verwarde haren beroert dat doend zonder twijfel. Hij beweegt als automatisch richting de aanraking, put er meer kracht uit dan hij misschien zou moeten in de wetenschap dat dit zijn beste vriend is en niets meer dan dat. Wanneer de beweging echter afdwaalt richting de nog steeds gevoelige huid rond zijn schouder, krimpt zijn lichaam op eigen akkoord in elkaar — als om hem te behoeden voor een aanraking ondanks dat hij weet dat deze niet zal komen. Eli heeft hem vaker opgelapt dan hij kan bijhouden en nooit heeft de jongen hem meer pijn gedaan dan nodig was.       "Kom, ik help je overeind," klinkt het zacht, waarop Nox de uitgestoken hand aanpakt en zich overeind laat hevelen voor hij er beter over na kan denken — de kreun welke hij slaakt bij het ondervinden van zijn nu al beurse lichaam er een die luid tussen de bomen klinkt. Eli laat hem niet los en dit is voor de zwartharige maar goed ook wanneer het ondersteuning aankomt, waar hij op zijn beurt Eli kan sturen wanneer ze zo vertrekken. Zijn ogen vinden hierop Laurel weer — vragend en zelfs met een achterliggende drang niet naar Harvey's cabin te hoeven. Hij is als de dood dat de andere alfa zich zal mengen en betwijfeld of hij dat er momenteel bij kan hebben, ontkent niet dat Laurel schappelijker is.       "We gaan naar huis," speelt de wolvin hem toe, de geruststelling die haar stem meedraagt er een die Nox diep uit laat ademen in opluchting. Zijn ogen flitsen voor het kortste moment richting de enorme weerwolf en hij vangt diens bovennatuurlijke blik, zou bijna wegkijken onder de intensiteit waarmee Harvey hem gade slaat. De groenogige zou wederom kunnen herhalen dat het hem spijt, maar houdt zijn lippen stijf op elkaar — wetend dat het de Sanguinibus alfa een rotzorg zal zijn. De donkergrijze gestalte verlegt zijn focus terug op Laurel en hij ziet haar verscherpen omtrent de conversatie welke onhoorbaar voor hem en Eli plaatsvind. Harvey snuift nog een laatste maal dreigend alvorens weg te lopen tussen de bomen, hen achterlatend onder leden van hun eigen roedel.       "Waarheen?" vraagt Eli zacht naast hem, en ondanks dat hij het misschien tegen Laurel zal hebben is het Nox die antwoord.       "Laurel haar huis, daarheen." En hij wijst in de richting alvorens zich te beseffen dat dat geen enkele zin heeft, het schrapen van zijn keel op schaapachtige wijze zijn gene kenbaar makend. "Ik navigeer wel."       Hij knikt dankbaar in Laurel haar richting en laat haar hiermee tevens het voortouw nemen, de weg naar haar huis absoluut geen onbekende, de keren dat hij Kurt er heen is gevolgd ontelbaar. Echter wil hij dat zij een voor haar haalbaar tempo aanneemt, geen idee hebbend of de wolvin tevens snel van spierpijn hersteld. Steunend op zijn beste vriend komen ze in beweging en al snel raakt zijn kleding doorweekt op de plekken waar ze elkaar raken, de koude welke dit meebrengt niet zozeer onwelkom als wel zorgwekkend met betrekking tot de jongen naast hem.       "Wat heb je gedaan, E? Kan je jezelf niet drogen? Straks wordt je ziek," mompelt hij zacht, niet gewillig de nu heersende rust in het bos te doorbreken.

---

Marrow deep, soul deep, essence deep

---

Linden Rose stak haar arm door die van Asher terwijl ze in de richting van Asher zijn appartementje liepen. Asher zag dat de roodharige erg overstuur was en meende zelf haar te voelen beven naast hem, maar wist toch niet heel veel te zeggen om haar op haar gemak te stellen. Niet hier in ieder geval, maar Asher wist ook niet of het wel echt beter zou worden zodra ze veilig achter zijn voordeur waren. In zijn hoofd probeerde Asher alvast te verzinnen wat hij moest zeggen, maar ook vooral hoe hij het moest zeggen. Hoe legde hij alles uit zonder het al te eng te laten klinken. Asher wist dat Linden Rose goed bevriend was met een aantal van de roedelleden en hij wou ze niet direct anders laten denken over haar vrienden. Voor hem had het nooit echt een verschil gemaakt met Laurel, ze was zijn beste vriendin en ja, het bleek allemaal lastiger te zijn dan hij eerst dacht, maar Laurel bleef Laurel.
"Weet je of Nox oké is?" begon Linden Rose voordat ze ook maar in de buurt waren van Asher zijn huis. "Was - was hij dat echt? Komt het goed met hem?" ging Linden Rose verder"Iets sleurde hem... hij - het - hij - en ik deed niks... Zeg alsjeblieft dat hij oké is?" Asher beet op zijn onderlip, twijfelend wat hij Linden Rose moest vertellen, vooral in deze omgeving, ze liepen nog altijd tussen de mensen en Asher kon moeilijk veel vertellen over Nox zijn identiteit. Fulgar Falls was een klein dorpje, je wist maar nooit wie het hoorde. 'Ehm..' begon Asher dan ook twijfelend, maar al snel herpakte hij zich, Linden Rose had al genoeg onzekerheid. 'Ik heb geen idee of het oké met Nox gaat,' zei Asher zeker. 'Maar, als we straks bij mij thuis zijn zal ik Laurel een berichtje doen, ik kan Nox ook nog wel persoonlijk een berichtje sturen en dan vraag ik het, oké?' Asher glimlachte verzekerend naar zijn oud-studente.
Toen de twee eindelijk bij Asher zijn appartement aankwamen leidde hij de jongedame direct naar zijn keuken. 'Thee, koffie? Chocolademelk heb ik misschien ook nog wel.' vroeg Asher, hij begreep wel dat Linden Rose een heel aantal vragen zou hebben, maar hij wou haar eerst even rustig aan de eettafel hebben.

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

---

The pup | 20 years | The woods | With Jem and Evelyn

---

Het waren de vage geluiden van Evelyn en Jem die Lucas aan het lachen maakten, hij gokte dat de andere twee hetzelfde probeerden te doen, maar in wolven vorm was er niet zoiets als lachen. Daarom volgde er net zo'n gek gepiep van Lucas zijn kant terwijl hij de andere twee met glinsterende ogen aan keek, na vanavond voelde dit moment toch wel even goed. Lucas wist dat het gevaar nog lang niet geweken was, maar hij voelde zich nu wel even content. ’'Dat, en een dosis extra emoties, want de pubertijd had er nog niet genoeg.’' antwoordde Jem op Evelyn haar statement, Lucas schudde even afkeurend met zijn kop. 'Ben ik even blij dat die tijd voorbij is. Volgens mij heb ik Jem een keer aangevallen omdat hij me aanstootte waardoor ik soep over mezelf goot. Net een tikkende tijdbom' Lucas stootte zijn oudere broer even aan, hij had al duizenden keren sorry gezegd voor deze specifieke uitbarsting dat hij deze voor nu even achterwege liet.
Uiteindelijk had Evelyn de andere twee gevraagd over de het shiften van hun menselijke vorm naar hun weerwolf vorm, waarop Lucas misschien iets te overhaast reageerde dat dit voor hem nog altijd niet soepel ging. Zijn gedachten lagen op de lijn voordat hij het zelf echt doorhad, maar Lucas wist zich zelf al snel te verbeteren en gooide het maar op zijn eigen onhandigheid. “Nahw, maak je geen zorgen om je ego, liever een onhandige wolf dan een hevig norse wolf. Toch, Jem?” verzekerde Evelyn hem vervolgens. "Ik kon het niet beter verwoorden,’' antwoordde Lucas zijn oudere broer.'Dank je wel, zei Lucas, terwijl hij even nadacht over de grumpy wolf waar over werd gesproken, zelf kende hij Harvey helemaal niet zo goed. Hij wist dat het de alfa was van Lupus Sanguinibus, maar had de oudere wolf nooit echt gesproken. ’'Maar los van de grumpy old man, bevalt het een beetje bij Lupus Sanguinibus?" vroeg Jem vervolgens aan de dame in het gezelschap, Lucas draaide zich naar Evelyn ook wel nieuwsgierig naar haar antwoord.

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

---

"Ehm... Ik heb geen idee of het oké met Nox gaat." Daar kwamen de waterlanders. Hoewel ze Asher's eerlijkheid apprecieerde was het natuurlijk niet wat ze horen wilde. Ze probeerde de tranen weg te vegen met haar mouwen, op z'n minst tot ze zeker zou weten of ze wel echt nodig waren, maar het verliep niet zonder moeite. "Maar, als we straks bij mij thuis zijn zal ik Laurel een berichtje doen, ik kan Nox ook nog wel persoonlijk een berichtje sturen en dan vraag ik het, oké?" "Ik wil hem graag zelf een berichtje sturen, ik ben alleen bang voor het antwoord - of dat het niet ko - Laurel?!" Vlak voor ze haar zin af had besefte Linden Rose ten volle wat haar oud-leraar zojuist had gezegd. Ze wist niet wat ze verwacht had, maar ze had er niet bij stil gestaan dat in deze mysterieuze affaire nog andere personen dan Nox en Harvey kon betrokken zijn. De roodharige krullenbol duizelde door het besef, en was dan ook blij dat ze Asher bij de arm had. De rest van de wandeling brachten ze in stilte door, voornamelijk omdat de bibliothecaresse bang was dat ze met elke vraag die ze stelde nog meer vragen zou krijgen dan antwoorden. Ze voelde zich als verdoofd, alsof ze elk moment uit deze bizarre droom wakker kon worden. Ergens in haar achterhoofd besefte ze maar al te goed dat haar dromen doorgaans weinig te raden over lieten en net heel expliciet waren. Nu voelde ze niet de drang om zichzelf wakker te schreeuwen, nog niet. Voor ze het wist bevond Linden Rose zich aan Asher's keukentafel. Ze knipperde een aantal keer en probeerde zich te herinneren wanneer ze door zijn voordeur gestapt was, had niet beseft dat ze zo diep in gedachten verzonken was geweest. Ze keek de jonge leraar aan toen hij tegen haar sprak, maar had nog enkele extra seconden nodig om de boodschap door te laten dringen. "Eh..." bracht ze uit, om zichzelf wat tijd te kopen terwijl ze moeite had met het beantwoorden van zijn vraag. "Thee? Thee is prima, dank je. Teach, wat heb ik gezien in het bos. Want dat was niet Nox. Toch?" Ze was het aanvankelijk zo zeker geweest dat hij het was. Maar de optelsom klopte niet, en de manier waarop Harvey haar bijna wanhopig het bos uit wilde krijgen... Er was iets vreemds gaande, zoveel wist de jongelinge wel. Ze kon zich alleen niet inbeelden wat dat dan precies wel mocht wezen. "En Harvey's ogen..." herhaalde ze wat ze op de kermis reeds gezegd had. "En Laurel?" Wat had Laurel hier in hemelsnaam mee te maken?

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

HARVEY LOWELL ARMISTEAD

---

De wind was kil en scherp zelf tussen mijn dikke vacht door kon ik ze voelen snijden aan mijn huid, echter stopte dit mijn vaart niet en duwde mijn grote klauwen zich goed in de aarde om vaart te creëren. onrust was een grote drijfsfeer geworden in mijn Alpha zijn, mijn familie, mijn roedel liep altijd gevaar en dit was mijn verantwoordelijkheid. Het feit dat ik Maddie niet kon bereiken, of Orpheus... Geen tijd om te piekeren, momenteel volgde ik de roodharige wolvin van mijn pack puur op geur, zo nu en dan hield ik korte stops om mijn snuit in de aarde te duwen zodat ik zeker was dat ik geen verkeerde afslagen nam. "HARVEY!" Mijn oren schoten recht en mijn pupillen werden even kleiner, Maddie. Haar mentale link was weer geconnecteerd van de mijne, en ik merkte aan alles dat dit een stresssignaal was, ze zat in de problemen. Met geur alleen had ik haar vast kunnen lokaliseren, maar dit signaal hielp me meteen met haar te vinden, noordoostenwaards. Ik had mezelf al afgeduwd, mijn de kracht van mijn rennen bezorgde een echo tussenin de donkere bomen terwijl het tweede deel van haar signaal binnen kwam. "Harvey, help! Hij is zichzelf niet!" Mijn hart ging als een razende tekeer en ik wist over wie ze het had, mijn second in command, haar verloofde, Orpheus. De jonge wolf waar ik een uur geleden nog tegen uitgeschoten was. Waar ik eerder bij de demoon nog aan het tactisch aanvallen was geweest, konden mijn emoties dit nu niet zorgvuldig handelen. Wat dit paarse spul ook was, het zorgde ervoor dat de pups zichzelf niet waren
Het idee dat ze hun eigen roedel zouden aanvallen... Nee ik zou vechten voor hen, hen allemaal ook als dat betekende dat ik de geïnfecteerde moest bezeren, ze moesten uit hun trance geraken. Eens ik dan ook op Maddies lokatie aankwam kwam er een gevaarlijke snauw over mijn lippen, mijn tanden gevaarlijk bloot. "Laat haar los! Ik beveel het je!" mijn stem streng, dreigend. Een Alpha kon een bepaald gehoorzaamheid op zijn beta's en omega's opleggen, maar ik was niet zo naïef. De blik in zijn ogen vertelde me genoeg, Opheus was gegijzeld onder de paarse waas van agressie. Voor de Greytelg dan ook iets kon doen dat hij zichzelf nooit zou vergeten ging ik in de aanval, zodat hij genoodzaakt was om zijn verloofde los te laten, eer hij zichzelf hoorde te verdedigen.

EVELYN FINLEY GARDNER

---

HEt veld echoede onze vreemde gepiepjes wat alles enkel maar komischer maakte, het feit dat we als weerwolfen niet konden lachen, het geluid deed me denken aan de manier hoe honden afwachtten op hun favoriete snoepje gepaard met het geluid dat ze maakten na een lang blij weerzien. Dit en het zien hoe de twee broers naast elkaar aan het rollendlachen waren, haf iets... Puurs met zich mee. Dit was misschien wel mijn meest favoriete moment sinds ik lycantroop geworden was. "Dat, en een dosis extra emoties, want de pubertijd had er nog niet genoeg.’' Sprak Jem wat me liet gniffelen, waardoor ik mijn poot even tegen mijn snoet liet drukken. 'Ben ik even blij dat die tijd voorbij is. Volgens mij heb ik Jem een keer aangevallen omdat hij me aanstootte waardoor ik soep over mezelf goot. Net een tikkende tijdbom' voegde Lucas erbij toe wat me weer deed lachen. "Wees dan maar blij dat over die fase heen ben. Ik was zonder dit pluis al een handje vol." grapte ik en stond er dan even bij stil, dat de twee heren nooit anders gekend hadden. Ik zat hier misschien wel te grappen, maar hun hadden dit als een normale ejugd gekend, transformeren als pubertijds extra'tje, iedere volle maan hier gaan vertoeven in plaats van stiekem naar feestjes te glippen of naar de maan te staren zonder 'groeipijnen' ... Ik beurde Lucas wat op over zijn 'lompheids' kwaamtje wat in mijn ogen eerder een schattige perk was, dan iets vervelends en vertelde hem dat het beter was dan met een frons op je gezicht te hoeven te leven. Zonder echt namen te noemen leken beide heren mijn Alpha maar goed te kennen, dat bewees maar eens de vriendelijke indruk dat deze naliet -kuch kuch-
’'Ik kon het niet beter verwoorden, Maar los van de grumpy old man, bevalt het een beetje bij Lupus Sanguinibus?’' Ik richtte mijn kop even op de bruine wolf en zijn broer en richtte deze daarna even op de volle maan die tussen de hoge bomen heen spiekte. Ik denk dat mijn 'toevoeging' aan de Lupus Sanguinibus -wat zuiver bloed betekende- sowieso al de ronde had gedaan als een ongewenst 'ongelukje' wat het in mijn geval ook was. Kijk begrijp me niet verkeerd, Weerwolven zoals Jem en Lucas waren geweldige mensen of ehm weerwolven. Maar dat waren ze in mijn ogen ook toen ik nog zo onbewust was geweest over dit hele... gedoe... Heck mijn vertrouwen in Jem was na deze hele verklaring een groot deel geschaad geweest. De beet was een ongeluk geweest waar ik niet om had gevraagd, en het was oftewel aanvaarden dat de beet een 'gift' was of een korte pijnloze dood. De keuze was snel gemaakt. " Stapje per stapje." verklaarde ik de twee broers, niet vertellend over de nachten dat ik had zitten huilen en misschien wel erg veel potten ijs had binnengespeeld. " HEt wolf zijn gaat me wel af denk ik... maar het is vooral het luisteren en de controle houden dat ik nog niet mee overweg kan." vervolgde ik dan na even mijn woorden overwogen te hebben. Ik kon moeilijk de twee heren eerljik zeggen dat ik mijn pels liever inruilde voor mijn onwetend leventje, dat kon ik niet maken. Echter wist ik wel zeker dat de twee het wel uit mijn lichaamstaal konden opmaken dat ik neit bepaald gelukkig was. "Ik voel me soms wat eenzaam." floepte ik er vervolgens uit, wetende dat dit niet enkel ging over de roedel waar ik deel van uitmaakte, maar mijn bestaan in het algemeen. Ik snoof zachtjes, en besloot dat ik de twee hier niet zou laten zitten, denkend over mijn emotionele bekenning. Ik klauterde overiend, rekte me nog eens goed uit en maakt een klein hulpje met mijn poten. "Afleiding nodig, kom heren entertain me!" grimaste ik, waarna ik in kleine hupjes om de twee broers heen cirkelde. "Ik heb dit bos nog niet helemaal ontdekt, any funn places?"

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Versipellis – In the Woods – With Lucas and Evelyn       'Ben ik even blij dat die tijd voorbij is. Volgens mij heb ik Jem een keer aangevallen omdat hij me aanstootte waardoor ik soep over mezelf goot. Net een tikkende tijdbom.' Herinnerde Lucas hem. Zelf was het een detail die hij allang was vergeten, maar een wazige versie ervan wist toch boven te drijven na Lucas’ zijn uitspraak. Vooral het gevloek was hem bijgebleven. In eerste instantie kwamen de vuile woorden uit de mond van Lucas die bloedhete soep over zijn schoot had gegooid, vervolgens uit die van hem zelf toen de jonge wolf wel heel erg boos werd over een simpel stootje en ten slotte meende hij iets te hebben gehoord vanuit hun moeders mond, gevolgd door een diepe zucht. Het was ook niet makkelijk om twee weerwolven op te voeden.       ’’Dat was wel een dieptepunt van je.’’ Zei hij plagend, nog na wiebelend van het schouderstootje. Het was duidelijk dat ze aangekomen waren op het punt van beschamende herinneringen ophalen en ook hij had er genoeg op zijn naam staan. ’'Maar gelukkig staan we behoorlijk quitte. Aangezien ik ook joú een keer heb aangevallen nadat je het laatste ijsje had opgegeten. Nogmaals sorry daarvoor.’’       Evelyn leek even stil te vallen na zijn vraag. Hij vroeg zich af of ze terugdacht aan haar tijd als een mens. Een tijd die ze hoogstwaarschijnlijk als leuker beschouwde, dat was in ieder geval wat hij uit de woede had gehaald toen ze erachter kwam dat hij ook onderdeel was van het geheime leven. Het bracht hem een warm gevoel om hier weer te zitten, lachend over gekke verhalen van vroeger. Eigenlijk had hij haar best wel gemist.       ’’Het wolf zijn gaat me wel af denk ik... maar het is vooral het luisteren en de controle houden dat ik nog niet mee overweg kan." Vertelde ze hen. Hij knikte even begrijpend, maar het waren haar volgende woorden die helemaal zijn aandacht trokken. ’’Ik voel me soms wat eenzaam.’’ De gedachte aan haar eenzaam en alleen deed hem meer pijn dan hij verwachtte. Hij had haar altijd gezien als een powerwoman die alles aankon, maar eenzaamheid was een ongemak dat zelfs door de kleinste kiertjes binnen wist te sluipen. Voordat hij echter kon reageren sprong ze overeind en ging ze over op een volgend onderwerp –niet dat hij überhaupt had geweten wat te reageren op zo’n bekenning- namelijk het bos. De eerste locatie die in hem opkam was de minst verstandigste die je kon bedenken, maar dat trok hem juist. Hoopvol richtte hij zijn blik op Lucas in de hoop dat hij eerder een idee had, maar het idee brandde en voor hij het wist sprak hij het hardop uit. ‘'Ik weet een nieuwe plek met dat gekke paarse spul.’’ Dit topic is gesloten omdat het maximum van 300 berichten is bereikt

---

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home