[RPG •200] Bestialissimos • Speeltopic 1 - Speeltopics

      Het stond haar niet aan, de manier waarop hij haar bestudeerde.
Zijn strenge poelen boorden dwars door haar gekneusde huid en botten heen; rechtstreeks in de ziel die zich daaronder verschool. Het was het soort naakt waardoor ze zich wilde bedekken; met wat dan ook. Maar bij die ondoorgrondelijke blik hield hij het niet.
      ‘Je bent te koppig voor je eigen goed,’ zei hij, waarop Vee snoof, bijna cynisch, gezien hij voor iemand die haar door en door leek te kennen toch beter had moeten weten. De dag dat Vee Laurier op een man zou wachten, zou de aarde verzwolgen worden door de zon, en geen moment eerder.
      Maar zelfs haar hatelijke doch eerlijke pleidooi had niet het verwachte effect. Nox was onvermurwbaar. ‘Je zou dood zijn gegaan door mij. Nee, je bent geen reddingsproject. Je bent een consequentie van iets wat ik heb gedaan en daarbij iemand om wie ik geef. Hoewel mijn acties deze avond niet echt voor me spreken, probeer ik zijn — mijn acties altijd te herstellen.’
      Als de zwartharige wolvin op dit moment niet in zo'n absurd menselijke staat was geweest — zou de wasbak onder haar verkrampte vingers zonder enige twijfel in tweeën zijn gebroken. Dat hij dat niet deed op het moment dat ze haar kin de lucht in hief was puur geluk. Ze wist dat hij niet anders deed dan Hadeons chaos op te ruimen. Vee weigerde echter die rommel te zijn.
      ‘Stop,’ het was meer keelgeluid dan stem. Ze was gaan zweten, een bijwerking van de rapide stijging van haar temperatuur, terug te leiden naar de moeite die het haar kostte om rechtop te blijven staan. ‘Vergis je niet. Ik heb je dit laten doen. Ik koos ervoor de klappen op te vangen in plaats van ze uit te delen. Wat de uitkomst ook was geweest: het was mijn keuze. Denk nooit, niet voor een seconde, dat jij daar ook maar enige verantwoordelijk in hebt.’
Niet genoeg. Het was niet genoeg om hem om te laten keren. Ze had het gevoeld, de angst, zijn angst, vereeuwigd in een litteken aan de binnenkant van haar huid, maar daardoor niet minder echt. Vee haatte het; haatte dat hij naar haar keek alsof ze zou verdwijnen wanneer hij haar uit het zicht verloor. Hij was niet bang voor haar, nooit voor haar, maar bang omwille van haar, en ze had nog nooit zo hard gewenst dat het—het omgekeerde was.
      ‘Je gaat de rum zelf halen als ik het niet doe hé?’ Heel even bleven haar vingers haken, stopte ze met trekken om één van haar schouders omhoog te hijsen in een ontwijkend gebaar. Vee had een policy, een ik beantwoord geen domme vragen clausule.
Vee had de ruïnering van een prima shirt voortgezet op het moment dat hij een aanzienlijke afstand overbrugde, ongetwijfeld omdat ze hem negeerde. Het was te laat om weg te kijken, te missen hoe zijn wangen van tint versprongen terwijl het gebeurde. Te laat. De zwartharige ademde scherp in, staakte het openrijten van het doorweekte katoen ergens halverwege haar middel, gezien ze haar beide handen nodig had om zich om te kunnen draaien.
      Met haar goede arm leunend op de wastafel achter zich, nam ze hem met geheven kin in zich op. Nox had zich niet omgekleed thuis, hoewel zijn zijdezachte lokken alle kanten op stonden en de donkere kringen onder zijn ogen bijna dezelfde kleur hadden als de hematomen in zijn hals, welke boven haar zwarte trui uit piekten en zodoende ondanks alles haar aandacht trokken. Haar gezicht was een leeg canvas, maar haar blik verduisterde sterk.
      ‘Kom op Vee. Laat me je helpen.’ Ze staarde lang en hard naar het hoopje dat hij naar haar uitstak. Die kans had ze hem gegeven, nog niet zo lang geleden, op precies dezelfde plek. Haar verlangen had feller gebrand dan het vergif, of misschien hadden ze precies hetzelfde gevoeld en kon ze dat effect afschuiven aan de achtergebleven schade die Hadeon haar had berokkend.
      Een deel van Vee wilde dat het dat was, maar zodra ze de stapel uit zijn handen griste en daarbij onwillekeurig zijn vingers raakte, was haar lichaam de eerste om haar te verraden. De luttele aanraking was een bevestiging naar dat sublieme moment van stilte, het oog van de storm die haar al een leven lang achtervolgde, een lichtpunt waarvan ze niet had verwacht het ooit te vinden.
      ‘Je hebt geluk dat ik amper kan staan,’ ze dwong zichzelf één hand op zijn schouder te leggen hoewel ze elke seconde die ze op hem leunde een strijd met haar eigen lichaam voerde. Ze dacht niet dat haar wenkbrauwen ooit nog los zouden komen uit de diepe frons waarmee ze hem van dichtbij aankeek, de bundel in haar hand een extra zichtbare barricade die ze tussen hen in hield. Het veranderde helemaal niets aan het racen van haar hart.

      Voor het eerst bleef het stil en kon ze de onderliggende gedachtes niet van zijn gezicht aflezen. Nox had zijn ogen echter niet dichtgeknepen toen hij een arm om haar middel sloeg, haar uitnodigde op hem te leunen, hoezeer ze ook met die overgave worstelde. Misschien deed het hem niets meer, was hij de schaamte voorbij of... kon het hem gewoonweg niets meer interesseren. Het gebeurde niet vaak dat ze geen idee had wat er in zijn gedachten omging, en ze was nog nooit zo dichtbij geweest om over haar koppigheid heen te stappen en het hem gewoonweg te vragen.
      De stilte voelde te beladen, te afstandelijk om te doorbreken, waardoor ze haar mond hield. Op het moment dat ze al schuifelend de slaapkamer betraden, zag ze direct dat Greg de vloer had geveegd voor hij was weggegaan. De scherven waarvan ze zeker wist dat die over het hout verspreid lagen, waren namelijk nergens meer te bekennen. Ook daar begon ze niet over, ze zei in feiten helemaal niets nadat hij haar op de rand van het bed had laten zakken en ze de onbewuste spanning uit haar lichaam voelde wegvloeien.
      ‘Ik denk niet dat we het eens gaan worden over wie waar schuld aan heeft,’ begon hij, waarop ze haar hoofd achterover kantelde en haar ogen sloot. Daar gaan we. ‘De beslissingen die jij hebt genomen had je niet hoeven nemen als ik controle had. Dat is hoe ik het zie en daar kan je me niet vanaf brengen. Ja, jij hebt er voor gekozen zelf geen actie te ondernemen, maar tot die beslissing heb ik je gedwongen, hoe je het ook wend of keert.’ Stilte.
      Nog meer onzekere, uitgestrekte stilte.
Het badlaken dat hij haar overhandigde was bijna de symbolisch witte vlag. Wapenstilstand? Ze opende haar ogen slechts een beetje, onsuccesvol in het ordenen van haar gedachten. Als ze toch eens wist waar het allemaal zo vreselijk mis was gegaan... Hoe graag ze ook wilde geloven dat het door Hadeons optreden was gekomen vanavond — wist ze diep van binnen dat dit hen al een hele tijd boven het hoofd had gehangen.
      ‘Je was er niet bij,’ zei ze, haar toon bedoeld om hem daaraan te herinneren hoewel ze dondergoed wist dat hij zich daar bewust van was. ‘Je verloor de controle omdat Hadeon een monster is. En jij, ondanks alles, menselijk.’
Ze wreef de handdoek enkele malen ruw over de huid die ze tegenkwam, onhandig met één hand, waarna ze veel te snel opgaf om het shirt gewoonweg van zich af te pellen. Ze ging er vanuit dat hij zich om zou draaien of toevlucht zou zoeken in de badkamer, en dit keer deed ze de moeite niet om hem daar extra ongemakkelijk over te laten voelen.
Dat spelletje was uitgespeeld.