[RPG •200] Bestialissimos • Speeltopic 1 - Speeltopics

      Vee interpreteerde zijn stilte niet bepaald als een goed teken. Ze hoopte niet dat hij er iets achter zou zoeken, het was niet eens haar bedoeling geweest om hem een peptalk te geven, maar spijt had ze er ook niet van. Soms vergaten de anderen nog wel eens hoe zwaar het kon zijn om degene te zijn die elke rotzooi moest opruimen. Vee was misschien geen alfa, maar ze was wel een leider.
      ‘Goed, goed. I got the point.’ Ze bekeek hem sluik vanuit haar ooghoeken toen hij opnieuw zijn plaats naast haar had ingenomen. ‘En je hebt gelijk, ik moet niet meteen zaken aan elkaar binden zonder bewijs. Maar niet overal rondbazuinen dat ik je gelijk gaf, ik moet mijn stoere alleswetende charme behouden.’
Er kwam een combinatie van een lach en een ongelovig geluid uit haar keel rollen waarvan Vee geen idee had dat een wolf zo kon klinken. Deze man, dacht ze, haar kop langzaam schuddend voor ze een weinig voorzichtige hap in zijn schouder gaf. Het was niet bepaald haar reputatie dat ze anderen überhaupt iets vertelde. Nooit meer dan ze absoluut moesten weten. Haar packleden waren haar gekozen familie, maar over sommige dingen zou ze nooit spreken, niet als haar leven er vanaf zou hangen. Die onverschilligheid droeg ze helaas niet alleen mee op persoonlijk gebied. Het was gewoonweg niet haar stijl om pleasantries uit te wisselen, daarvoor was de meedogenloze wolvin te doorwinterd.
      Vee stond op het punt om een nieuw pad in te slaan, toen ze de welbekende huil van een Lupus wolf hoorde. De wolvin had haar mentale lijnen enkele seconden open gegooid om te zien of ze iets aan communicatie had gemist, maar Orpheus leek bewust te hebben gekozen voor een ander signalement om zijn positie vrij te geven. Het geluid was echter te casual om problemen te betekenen, waardoor ze automatisch vermoedde dat hij iets had gevonden. Orpheus bevond zich een heel stuk van Vee en Harveys huidige locatie, en er was nog een zeer groot stuk bos dat nog niet was verkend.
      Het was niet zozeer dat Vee vermoedde dat er een monster in de struiken stond te wachten, maar ze zou liegen als ze niet een stuk beter zou slapen als ze in ieder geval het grootste gedeelde hadden uitgekamd. Het was niet voor niets dat de packs de handen en klauwen ineen hadden geslagen.
      ‘Romeo krijgt punten voor creativiteit.’ Ze wisselde een blik met Harvey, voor ze opnieuw in de richting van een dichtbegroeid stuk territorium keek. ‘Ga maar. Ik wil dit afmaken.’
Ze dacht onbedoeld aan Nox en Linden Rose, en Eli — de leden van haar pack zonder tweede huid waarvoor ze een avond aan inkomsten opzij had geschoven en in plaats daarvan door een donker bos draalde, op zoek naar de bedreiging voor hun veiligheid. De grimmige gedachte alleen al dat de eerstvolgende aanval minder willekeurig zou zijn maakte haar koud tot op het bot. Ja, ze zou echt een geheel stuk beter slapen als ze die kon garanderen.
      De blik die in haar blauwe ogen lag was dan ook niet open voor onderhandeling.

      Vee legde haar kop in haar nek, maar maakte verder geen aanstalten om de huil te beantwoorden. Haar helderblauwe ogen speurden de donkere hemel boven hen af, langs de maan die zich ergens achter een nevelige bewolking had verscholen.
      ‘Hij heeft iets gevonden, kan belangrijk zijn.’ besloot Harvey, niet lang nadat de speelse sfeer was omgeslagen. Ergens hoopte Vee dat het inderdaad om waardevolle informatie ging. Het zou in elk geval helpen om iets gerichter te kunnen zoeken. Op dit moment hadden ze geen enkel idee in welke richting ze het moesten zoeken. Die frustratie droeg niet bepaald bij aan haar toch al wankele humeur. Nadat ze dan ook kenbaar had gemaakt dat ze nog een gedeelte van het gebied wilde uitkammen, leek de alfa van de Lupus hier zonder verdere woordenwisseling mee in te stemmen. Misschien een kleine indicatie dat hij haar niet tot de pups rekende, alhoewel de wolvin er weinig waarde aan hechtte wat wie dan ook van haar dacht.
      ‘Hou je mentale lijn voor me open.’ waren de laatste woorden die hij achterliet op het moment dat hij in de tegenovergestelde kant verdween.
Vee keek hem na, lang nadat ze enkel nog haar eigen hartslag hoorde en de lucht om haar heen veranderde. Misschien was het toch wel fijn geweest om niet helemaal alleen op pad te zijn. . . Ze schudde haar kop tweemaal, voor Vee zichzelf tussen de bomen door shouderde, weinig aandacht schenkend aan de takken en het verwilderde struikgewas dat ze daarmee op gewelddadige wijze uiteen dreef. Een voordeel aan haar tweede huid was dat ze het amper voelde. Een nadeel was dat ze wanneer ze terug veranderde soms uren spendeerde aan het opvissen van verdwaald onkruid uit haar lokken.
      Vee hield haar mentale lijn gevierd, maar nadat ze had geconstateerd dat er in de wijde omgeving niets buitengewoon rondliep, besloot ze om terug te cirkelen naar het gebied dat het dichtst bij de bewoonde wereld lag. Zeker nu veruit de meeste wolven zich bij Orpheus en Harvey bevonden.
      Vee merkte het aan de subtiele veranderingen in de aarde, waar mensen in de loop der jaren wandelpaden hadden aangelegd en de geur van hun aanwezigheid die van de natuur overstemde. Ze kon een enkele auto horen in de verte en glimpsen van de lichten verderop.
      ‘Niets gevonden, check rondom de stad, voor de zekerheid.’ Liet ze Harvey weten, alhoewel het kort en bondig was. Ze zorgde ervoor dat ze zich dichter bij de grond bevond door diepere passen te nemen, en het hielp dat haar pikzwarte vacht een enorm goede camo was in het donker. Riskeren dat een dronken stedeling haar anders zou spotten wilde ze niet — al zou ze liegen als ze zou zeggen dat het nooit eerder was gebeurt.
      Vee stond op het punt om zich dan toch maar naar de rest te begeven, toen ze een veel bekendere combinatie geuren oppikte. De grijns om haar lippen was met recht wolfachtig. Het was in elk geval een geruststelling te weten dat het trio buiten levensgevaar verkeerde — al vroeg ze zich ergens wel af wat er precies gebeurt was met het concept filmavond. Voor zover ze wist, was dat idee juist bedoeld geweest om Linden Rose binnen te houden.
      Besluitend het erop te wagen, legde Vee nogmaals haar kop in haar nek, een huil producerend die niet door merg en been zou gaan maar waarschijnlijk wel de aandacht zou trekken, waarna ze zich iets verder terugtrok tussen bomen en zich zodoende kon inmengen met wat schaduwen.

      Meerdere minuten verstreken nadat Vee zich had ingemengd met de bomen, haar mentale lijn al even stil als haar directe omgeving. Ze was dan misschien praktisch onzichtbaar geworden, maar alles om haar heen besefte zich maar al te goed dat er zich een roofdier in de buurt begaf — waardoor ze ofwel de benen hadden genomen, of zich verborgen hadden. Vee had uiteraard geen enkele interesse in een rauwe maaltijd. Haar ogen bleven ongeduldig langs de bosrand dwalen, waar ze vanaf haar gekozen uitkijk perfect zicht op had. Met twee packs in tow kon het geen kwaad om poolshoogte te nemen bij de andere leden van de Versipellis, al deed ze dat voornamelijk voor haar eigen gemoedstoestand. Met alle neuzen dezelfde kant opgericht, wilde ze niet riskeren dat Nox, Eli en Linden uit het oog werden verloren.
      Het was die eerste die uiteindelijk haar kant op kwam, gelokt door de huil die ze eerder had gegeven. Zijn welbekende geur bracht onbewust een gevoel van rust met zich mee, al was ze zich zeker in deze staat nog meer bewust van de onderliggende vermoeidheid die Hadeon ongetwijfeld had achter gelaten. Vee gaf zichzelf enkele seconden om hem gade te slaan, een stiekeme bewondering voor het feit dat hij zich voorzichtig doch onverschrokken door de duisternis bewoog.
      ‘Vee? You there?’
Toen duidelijk was dat niemand hem achterna was gekomen, wachtte ze tot hij haar voorbij was. Het was een tijd geleden geweest sinds ze zich voor het laatst in deze vorm aan hem had laten zien. Geruisloos, wat nog best een opgave bleek gezien haar formaat, maakte ze zich uiteindelijk los van haar schuilplaats en nam ze één duik in de richting waar hij tot stilstand was gekomen. Het kostte minder dan een seconde om haar neus tegen zijn rug te duwen.
Ze ademde expres hard, de hete lucht uit haar longen een sterk contrast met de buitenlucht in zijn nek, voor ze hem een relatief zachte duw tegen zijn onderrug gaf, haar tanden daarbij bijna speels over zijn bovenkleding trekkend.
      Het geluid dat vervolgens over haar tong naar buiten rolde zou zowel waarschuwend als begroetend kunnen zijn geweest, maar de glinstering in haar ogen was amuserend genoeg in afwachting van Nox' reactie.
      Vee wist dat dit niet de ideale tijd was om iemand te laten schrikken, maar ze wilde Nox er eveneens aan herinneren hoe makkelijk het was geweest om hem te belagen. Of. . . had hij dat juist gewild?

      Met zichtbaar amusement keek Vee toe hoe Nox bijna voorover tuimelde — maar zich uiteindelijk toch staande wist te houden, de manier waarop hij zich naar haar omdraaide een indicatie dat hij zich maar al te goed bewust was van de veroorzaker van zijn bijna—kus met de modder.
      De versnelde hartslag van de zwartharige jongen was hypnotiserend genoeg om hem met een schuin gehouden kop te bekijken. De uitdrukking op zijn gezicht kon Vee niet plaatsen. Het was alsof hij halverwege een expressie iets anders had besloten. De afwezigheid van angst zorgde er echter voor dat ze zich nog iets verder uitstrekte, haar poten inmiddels meer bruin dan zwart van een opgedroogde laag aan zand. Als ze niet beter wist, zou ze denken dat Nox sprakeloos was, en als ze iets zelfbewuster was dan zou ze zich misschien ongemakkelijk hebben gevoeld onder de schaamteloze staarronde tussen de twee.
      De grijns die Nox echter om zijn lippen kreeg maakte dat het moment passeerde. Haar blauwe irissen onafgebroken op zijn gezicht getraind, dat hij had verlaagd tot ze vrijwel op ooghoogte waren gekomen.
      ‘Aaaaah wie is een lieve pupper? Ja jij hé, ja jij hé! Who's a good girl?’ bracht hij uit op hogere octaven dan ze mogelijk had geacht van iemand met zijn stem. De verrassing was echter niet van haar kop af te lezen.
      Met de laatste twee woorden waren haar oren bijna zonder bewuste aanmoediging in haar nek gekropen, en de snarl die normaal gesproken al losjes op haar lippen lag verbreedde zich enkel iets, tot haar bovenlip zover was teruggetrokken dat Vee de vorm van haar tanden kon terugzien in de weerspiegeling van zijn ogen.
Voor iedere, mogelijke buitenstaander zou dit portret eruit zien als een eindscène van een bloeddorstige horror. Na zijn provocerende gedrag, kon Vee hem echter niet beloven dat hij er zonder kleerscheuren onderuit zou komen.
      Ze had geen spier bewogen sinds de bewuste woorden over zijn lippen waren gerold, de stilte gebruikend als een versterker van de huidige sfeer, maar eveneens om nogmaals zeker te kunnen zijn van hun absolute eenzaamheid. Toen de zwartkleurige wolvin daarover uit was, kwam ze in beweging, een ijdele ronde makend rondom Nox' gestalte. Het was zowel wolfachtig als het kenmerkende gedrag van een roofdier. Je zou haar stappen bijna lui kunnen noemen, was het niet zo geweest dat ze haar lichaam lager bij de grond hield en daarmee de indruk wekte dat ze elke seconde zou kunnen springen. Haar wolvin genoot van de jacht. Het was enerverend na de lange, lange avond die ze had gehad en misschien was dit precies wat ze nodig had. Een uitlaatklep.
      Voor Nox zich zou kunnen berekenen op haar volgende stap, gooide Vee haar tactiek over een andere boeg en deed ze precies wat ze als allereerste instinct had gehad: ze sprong, niet omhoog, maar recht naar voren, met de absolute intentie om Nox onderuit te halen, met haar voorpoten op zijn schouders en haar tanden op een millimeter van zijn gezicht. Is that so? Ze dacht de woorden zo hard dat ze bijna vergat dat hij haar met geen mogelijkheid kon horen, waarna ze zonder enige waarschuwing haar tong uitrolde en in een schaamteloze beweging over zijn gezicht trok.
      Ze knipperde enkele malen met haar ogen voor ze zichzelf opzij wierp, zich uitschudde alsof ze alles daarmee van zich af zou schudden, en there and then de verandering in haar menselijke vorm naar voren dwong.
      Vee deed geen pogingen de geluiden van pure agonie die daarbij kwamen kijken te onderdrukken. Alles dat zij hoorde was het geluid van brekende botten die zichzelf keer op keer op een andere wijze aan elkaar lijmden. Toen dat voorbij was, zat ze op haar knieën voorover gebogen in de clearing.
      Haar ademhaling was hijgend, alsof ze een marathon had gelopen, en haar vingers waren diep weggezonken in de aarde terwijl de vlagen van de transformatie langzaam wegebden. Het was nooit minder pijnlijk geworden, wel makkelijker. Vee had echter besloten dat ze niet kon communiceren in haar andere vorm, alhoewel de speelse mentaliteit tussen haar en Nox een welkome afleiding was geweest.
      Nadat de initiële gevoeligheid was verdwenen, duwde Vee zich dan ook iets verder overeind, alhoewel ze bewust bleef zitten. Als wolf was naaktheid bepaald geen ding, al hielp het misschien ook wel dat Vee er geen two craps om zou kunnen geven hoe ze eruit zag. En gezien de avond die zij had gehad, met alle debris die het bos met zich meebracht, kon ze zich voorstellen dat ze totaal geen plaatje was.
      ‘Wat dacht je?’ haar stem was nog niet veel meer dan een rasp, waarbij ze haar wijsvinger naar hem uitstak om hem dichterbij te wenken. ‘Ik flirt nog niet genoeg met de dood, laat ik mijn prachtige gezichtje aan een already pissed wolf offeren.’
Vee deed haar best zijn stem te imiteren, maar de waarheid was dat ze ondanks haar grootte een relatief hoge en fijne stem had. Ze stretchte haar armen boven zich uit, haar zere, gespannen spieren hierbij zo goed en kwaad mogelijk tot leven wekkend. Weer rolden er enkele geluiden over haar lippen naar buiten, maar maakte ze geen aanstalten om overeind te komen. De kou was zo goed als geen factor, zelfs in haar menselijke vorm, alhoewel ze betreurde dat ze geen kleding dichterbij de bosrand had achtergelaten.
      ‘Wat is er met de filmavond gebeurt?’ Wilde ze weten.