Blaze Miller
Egoism —
It’s not to live the way you want, but make others live the way you want.
Clothes | Canteen | With Rozelyn and Damon
•••
|
Net op het moment dat ik op Damon afstapte hoorde ik de stem van Rozelyn ”Blaze, nee! Niet doen!” maar het was al te laat. Nog geen seconde later haalde ik uit met als bedoeling Damon te raken. Wat er toen gebeurde had ik alleen nooit aan zien komen, het moment dat ik met mijn vuist uithaalde veranderde het gezicht van Damon plots in dat van Rozelyn ”Roos, nee!” hoorde ik de stem van Damon nog roepen maar voordat ik mezelf kon stoppen was er al een harde klap te horen.
Verstijfd bleef ik stil staan op de plek waar ik stond, in stilte toekijkend hoe het meisje achteruit wankelde door de klap die ik haar zojuist had gegeven. De blik in de ogen van het meisje lieten me moeizaam slikken waarna ik een hand door mijn haren liet glijden. Toen ze haar hand naar haar gezicht liet glijden, gevolgd door een zachte ”Auw” kon ik het niet langer aanzien en wende ik mijn blik af. Het was nooit mijn bedoeling geweest haar pijn te doen, als Rozelyn nou gewoon stil was blijven staan was er niks aan de hand geweest, dan had ik Damon gewoonweg de klap gegeven die hij verdiende, maar dit was wel het laatste wat ik wilde.
”Waarom deed je dat in Godsnaam?” hoorde ik de bezorgde maar ook licht woedende stem van Damon aan Rozelyn vragen. Een vraag waar ik ook graag het antwoord op wilde weten. Wat haalde ze zich wel niet in haar hoofd.
”Hufter?” hoorde ik Damon mijn laatste woord herhalen. Toen ik op keek naar de jongen zag ik dat hij zijn schooltas op de grond liet zakken en zijn mouwen begon op te stropen. Geweldig nu was hij natuurlijk al helemaal boos op me bedacht ik. Ik mocht me nu dan wel verschrikkelijk schuldig voelen tegenover Rozelyn maar dat zou niet betekenen dat ik me zou laten slaan door Damon ik zou me zeker weten hardhandig verzetten tegenover hem. ”Wie is hier nou de hufter?” hoorde ik hem vragen waarna ik hem een pissige blik toewierp. Net alsof ik zelf niet besefte wat ik zojuist had gedaan “Ja Damon ik weet het, ik ben een eikel. Het was nooit mijn bedoeling geweest Rozelyn te raken” dat laatste zei ik meer tegen Rozelyn dan tegen Damon. “Maargoed je bent zelf ook niet bepaald onschuldig, hoewel je maar al te graag de held uithangt natuurlijk. Maar ik zal wel weer the bad guy spelen hoor.” Mompelde ik er achteraan.
”Wat zijn jullie in Godsnaam aan het doen?” hoorde ik plots een andere stem vragen, al gauw vonden mijn ogen de eigenaresse van de stem Lola. Kort haalde ik mijn schouders op als antwoord, ik zou nooit hardop herhalen dat ik zojuist een meisje had geslagen, dat was hetgeen wat ik had gezworen dat ik nooit zou doen. En nu was het gebeurd, zonder dat het mijn bedoeling was. Als ze nou gewoon was blijven staan Damon had het wel kunnen hebben.
”Gaat het?” hoorde ik Lola vervolgens vragen. Voor een moment keek ik onderzoekend naar het meisje om tot de conclusie te komen dat de vraag voor zowel Rozelyn als mij bedoeld was. Op de een of de andere manier wist ik het voor elkaar te krijgen kort naar Lola te glimlachen “Maak je over mij maar geen zorgen” antwoordde ik haar zacht. En ik meende het oprecht, hoewel ik me vreselijk ellendig voelde om wat ik had gedaan, verdiende ik het absoluut niet dat Lola zich zorgen zou maken om mij, ze kon zich beter op Rozelyn richten. Eerlijk waar had ik liever nog 10 van zulke klappen van Damon gekregen dan dat dit was gebeurd, maar helaas voor mij konden we de tijd niet terugdraaien.
Zal ik wat ijs voor je halen?” hoorde ik Damon aan Rozelyn vragen waarna ik een hand door mijn haar haalde. “Ik ga wel ijs halen, blijf jij maar bij haar” reageerde ik op de jongen waarna ik weg liep om het ijs te gaan halen.
Niet veel later kwam ik teruglopen met een icepack een glas water en twee paracetamolletjes. Terwijl ik me weer bij de anderen voegde liet ik mijn ogen kort over het gezicht van Rozelyn heen glijden, het was duidelijk te zien waar ik het meisje had geraakt. “Beter ga je even zitten” zei ik zacht tegen Rozelyn waarna ik rond keek en naar de dichtstbijzijnde stoel liep om deze mee te nemen en voor haar neer te zetten. Zachtjes duwde ik haar op de stoel neer waarna ik naast haar neer knielde en de icepack tegen haar gezicht hield “Ik heb ook paracetamol en water voor je meegenomen” vertelde ik haar zacht. “Het spijt me echt enorm. Maar waarom deed je dat in hemelsnaam Rozelyn? Je moet zoiets echt nooit weer doen oké?” vertelde ik haar zachtjes. “Je had me echt beter Damon gewoon kunnen laten slaan, ik bedoel ik weet zeker dat hij het veel leuker had gevonden als jij voor hem moest zorgen, dan dat hij nu voor jou moet zorgen” voegde ik er nog aan toe. Hoewel ik het helemaal geen prettig idee vond deze woorden daadwerkelijk uit te spreken, hoopte ik wel dat ze de sfeer iets luchtiger zouden maken omdat dat beter zou zijn voor Rozelyn.
|
I disapprove of what you say, but I will defend to the death your right to say it. - Voltaire