Joon Hanuel Park
Too glam to
Give a damn
20 jaar | Outfit | School | With Nathaniel
Zoals Joon wel had kunnen verwachten leek Nathaniel zijn grapje nou niet bepaald te kunnen waarderen, maar ja Nathaniel was dan ook net iets meer anti-kisslist dan Joon zelf was. Joon beschouwde zich zelf zeker als een tegenstander van de lijst, maar ging er niet erg ver in. Hij probeerde het onderwerp over het algemeen gewoon te vermijden zodat hij het rustig over andere dingen kon hebben die er niks mee te doen hebben. Zolang ze daar niet over hoefden te praten kon iedereen toch wel gewoon een beetje vrede me elkaar houden of niet? Misschien was Joon er net iets te onverschillig over, maar hij voelde gewoon vaak niet de behoefte zich druk te maken om dingen die niet direct invloed op hem hadden. De kisslist had nou eenmaal niet zoveel invloed op Joon en dus probeerde hij het ook gewoon een beetje te ontwijken.
'Ik zou niet weten waarom überhaupt op die stomme lijst zou willen,' hoorde Joon Nathaniel vervolgens mompelen, waarna Joon kort zijn schouders ophaalde. 'Aanzien, populariteit, status, je weet wel, het gewone riedeltje,' somde Joon snel op, Joon kon nou niet perse zeggen dat hij zich helemaal niet bezig hield met status, maar de manier waarop was inderdaad wel een beetje fucked up. Hoewel Joon zijn populariteit ook niet bepaald claimde omdat hij de meest aardige persoon op de wereld was, de wereld was nou eenmaal niet zo zwart wit als men graag wou dat het was, soms had je grijze gebieden.
Gelukkig ging Nathaniel al snel over op iets anders waardoor ze niet langer meer over de lijst hoefden te praten. 'Ik ga wat eten halen,' zei de jongeman waarna Nathaniel begon met zijn spullen doorzoeken.'Jij al gegeten?' vroeg Nathaniel nog terwijl hij door de zakken van zijn broek ging, Joon volgde elke beweging van de jongen met zijn ogen terwijl hij kort nadacht over de vraag als of er echt over na gedacht moest worden. 'Ja, ik heb al gegeten,' zei hij uiteindelijk terwijl hij met Nathaniel mee liep naar de dichtstbijzijnde tafel waar hij zijn kont boven op de tafel zette. Nu leek Nathaniel echt moeite te moeten doen om geld te vinden, hij had inmiddels al zijn tas omgekeerd en alles opzoek naar een paar muntjes. 'Als je niet genoeg hebt, wil ik je best wat geven,' zei Joon, waarna hij naar Nathaniel glimlachte. Joon wist dat Nathaniel dit liever niet had, maar waar hadden ze het nu over een broodje? Nathaniel zijn ontbijt, de belangrijkste maaltijd van de dag, dat geld had iedereen hem wel gegeven als het had gemoeten. Op dit punt zag Joon het niet als het laten zien van zijn geld, maar gewoon een vriend helpen.
Uiteindelijk wist Nathaniel Joon echter wel een hand vol kleingeld te laten zien, een korte lach rolde over Joon zijn lippen Hoe deed de jongen het toch? Misschien kon Nathaniel wel gewoon toveren en kon hij muntjes tevoorschijn toveren, net zoals die goochelaars die dan geld achter je oor vandaan wisten te halen. 'Als ik nog even doorzoek, kan ik misschien wel het huis naast het jouwe kopen.' zei Nathaniel vervolgens, opnieuw rolde er een lach over Joon zijn lippen. 'Ach, je moet toch ergens beginnen hè.' zei Joon, hij wist niet precies wat hij hier moest zeggen. Joon probeerde zijn arrogante opmerkingen bij Nathaniel altijd tot een minimum te houden en zijn geld niet te veel in Nathaniel zijn gezicht te duwen dus hij wist ook niet hoe hij hier subtiel een opmerking over kon maken. 'Maar als je nou opschiet met je geld investeren dan kan je het huis zo kopen en ben ik ook van mijn vervelende buren af.' zei Joon, terwijl hij weer van de tafel afsprong. 'Je zou denken dat de afstand tussen hun huis en de mijne groot genoeg is om geen last van ze te hebben, maar helaas... Het zijn van die eind twintigers die denken dat het oké is om elke avond een feestje te geven.' vertelde Joon. 'En ik bedoel dat was allemaal oké geweest als ze me tenminste eens uitnodigden, maar nee helaas.'
|
I could be your perfect disaster, you could be my ever after.
