[RPG] [300] A Modern Marauders Story [SPEELTOPIC] [4] - Speeltopics

Same school, same story, same characters, different time; a Modern Marauders Story.

Kerst is voorbij. Een nieuw jaar is aangebroken. De vier vrienden - James, Sirius, Remus en Peter - staan klaar om zoals in het originele verhaal de boel op stelten te zetten. Hogwarts is echter wat veranderd; er zijn geen uilen en geen perkamentrollen, alles gaat nu via het internet! In dit RPG kan je uitvinden hoe het zou zijn als de Marauders nu geleefd zouden hebben.

Dit is een doorstart van het RPG Modern Marauders, we doen dit zodat het ook voor andere makkelijker is om mee te doen.

speeltopic • rollentopic • praattopic

Lana bleef verdacht lang stil en dat was voor mij al genoeg om te kunnen concluderen dat mijn vader iets bij haar had geflikt.
      ‘Iek... je suis désolé. Iek... iek kan wel voor mijzelf opkomen. Ja, 'ij trok mij naar hem toe, maar dat betekent niet dat iek dat toe liet. Iek ben 'ier toch. Er is niks gebeurd en als 'ij meer geprobeerd 'ad, dan 'ad ik 'em zelf wel tegen kunnen houden.' Een vermoeide zucht verliet zowel mijn lippen als die van haar en ik wreef gefrustreerd met mijn handen in mijn gezicht.
      ‘La–’ en verder kwam ik niet want ik viel compleet stil toen ik zag wie er achter Lana was komen staan. Ongewild werden mijn ogen waarschijnlijk een stuk groter en leek ik spontaan volledig verlamd te zijn. Hij wikkelde een arm om Lana's middel heen en ik wist mezelf wakker te schudden uit mijn trance. Ik maakte al aanstalten om naar voren te stappen, zodat ik hem van Lana af kon trekken, maar Lana was me voor. Ik stond op een redelijke afstand van mijn vader, maar de enorme walm van alcohol, die er altijd om heen hing, viel niet bepaald te missen.
      ‘Hallo Caleb,’ zei hij en ik keek weg, ‘ik zie dat je je frans hoertje weer terug hebt. Heb jij Castor misschien gezien? Ik wil even met hem praten. Zijn optreden vandaag was... geweldig. Erg jammer van die bludger en de rest van zijn team. Je zou een voorbeeld aan hem kunnen-’ en Lana liet hem niet verder uitpraten. Ze haalde hard naar hem uit met haar flakke hand en mijn mond zakte wat open. Mijn vader leek een moment nodig te hebben om te beseffen wat hem nou zojuist precies was overkomen. Dit duurde even vanwege het gebrek aan hersencellen. Na een kleine halve minuut leek hij zich pas te beseffen dat hij boos moest worden – maar dan ook echt boos. Hij balde zijn handen tot vuisten en ik duwde Lana gelijk achter mij. Normaliter zou ik misschien bang zijn geweest, gezien ik wist dat mijn vader geen genade kende. Hij zou misschien zelfs naar een pasgeborene uithalen als hij dronken genoeg was. Echter voelde ik op dit moment enkel woede – en die woede kwam tot uiting in een flinke uithaal naar zijn gezicht. Ik zou zweren dat ik iets hoorde kraken – maar of dat nou mijn knokkels waren of zijn neus wist ik niet.
      ‘Fuck you,’ siste ik hem toe. ‘En voor de duidelijkheid: dit is Lana, mijn vriendin, die van mij houdt. Gek hè, dat iemand van mij kan houden?’

Geen lucht – ik kreeg geen lucht meer. Wanhopig probeerde ik naar adem te happen – maar de touwen die mijn keel omsloten, knepen mijn keel steeds strakker dicht, elke keer als ik naar adem snakte. De lucht werd uit mijn longen geperst en tranen liepen als watervallen over mijn wangen. Als mijn grafsteen niet “verstikking” zou vermelden, dan zou 'ie wel “gestorven vanwege uitdroging” aangeven. Iemand praatte tegen mij. Wat er werd gezegd kon ik niet verstaan. Mijn beeld was wazig waardoor ik ook niet kon zien wie het was. Of het degene was die mij dit aandeed, of dat het iemand was die mij kwam redden wist ik evenmin. Het enige wat ik zeker wist, was dat het een jongen was.
Een helse pijn schoot er door mijn wang en vervolgens door mijn gehele lichaam. Ik wilde wat zeggen, smeken om genade of desnoods enkel heel hard gaan huilen – maar door de touwen om mijn keel kon ik niets behalve hopen dat dit alles snel voorbij zou zijn.
Ergens, heel ver weg, hoorde ik plots een andere stem – wederom een jongen. Wie? Geen idee. Wie mij dit aandeed wist ik echter plots wel. Het vage beeld dat ik de hele tijd had gehad werd plots glashelder. Mulciber. Vervolgens verloor ik mijn bewustzijn.

‘Hallo, Mary... Incarcerous... Weet je... ik ben wel benieuwd of het bloed van mudbloods echt bruine is... Crucio!’ Deze woorden spookten onafgebroken door mijn hoofd. ‘Weet je... ik ben wel benieuwd of het bloed van mudbloods echt bruine is... Weet je... ik ben wel benieuwd of het bloed van mudb–’
      ‘Mulciber!’ gilde ik en schoot overeind. Dat was echt het domste wat ik had kunnen doen. Enorme pijnsteken schoten er door mijn lichaam en ik werd onmiddelijk weer achterover gedrukt. Mijn beeld was eerst wazig maar werd langzaam scherper en ik keek in het gezicht van mevrouw Pomffrey, die me hoofdschuddend stond aan te kijken. Ze leek op het punt te staan iets te zeggen, maar zei uiteindelijk niets. In plaats daarvan bleef ze gewoon stil en deed ze een paar kleine testjes bij mij. Toen deze niets alarmerends aangaven, gaf ze me mijn telefoon aan – opnieuw hoofschuddend – en liep weg.
Mensen – en dan bedoelde ik eigenlijk Lily – leken daadwerkelijk bang te zijn geweest dat ik nu engel Mary was, of in Lily's geval, duveltje Mary – a.k.a. dat ik dood was. Ik liet zo snel mogelijk weten dat ik er nog was en me prima voelde. Nou ja, 'prima'. Gezien de omstandigheden 'prima'.
Via WhatsApp liet Gilderoy mij weten dat hij mij had gered... wacht wat? Marlene stuurde me bijna op hetzelfde moment een berichtje om te zeggen dat zij in feite het meeste werk had gedaan – niet Gilderoy. Dat klonk al een stuk aannemelijker. Desalniettemin was ik Gilderoy niet minder dankbaar – hij had me immers wel als eerste gevonden – en vond het daarom ook leuk dat hij mij een bezoekje kwam brengen. Zo erg was eigenlijk helemaal niet, in tegenstelling tot wat iedereen altijd beweerde, sterker nog, hij leek me eigenlijk heel aardig.

Ik lag een beetje te dagdromen – of echt te dromen, ik wist niet zo goed of ik nu aan het slapen was of niet – toen iemand mijn naam zei.
      ‘Hallo Mary.’ Ik schrok 'wakker' en keek op in het gezicht van Gilderoy.
      ‘Hey Roy,’ zei ik zachtjes en glimlachte kleintjes. Ik ging, zo goed en zo kwaad als het ging, een beetje rechtop zitten. ‘Bedankt nog hè... dat je me hebt gered.’ Ik wist dat mijn leven eigenlijk had te danken aan Marly, maar Roy was toch ook wel deels my knight in shining armour – hoewel, eerder in aliminiumfolie.
Het was waar dat Roy graag over zichzelf praatte, maar als je dat een beetje door de vingers zag, was hij best een sympathieke jongen. Na een leuk gesprekje – ik wist nu niet goed of hij met me aan het flirten was – ging hij een beetje met zijn telefoon aan de haal en kreeg ik de kans om kort mijn ogen dicht te doen. Echter opende ik ze weer snel toen het matras waar ik op lag wat indeukte. Roy was wat dichterbij gekomen en ik keek hem vragend aan. Echter, voor ik het wist had Roys zijn – belachelijk zachte – lippen op die van mij gedrukt. SOS? Door de schrik was ik spontaa vergeten wat ik moest doen en hield ik maar gewoon in paniek mijn ogen open. Lang duurde ons eh... moment – een zoen kon je het eigenlijk niet noemen – niet en keek ik toe hoe hij zich terugtrok en mij net zo geschokt ging terug aanstaren. Volgens mij had mijn eerste kus niet minder romantisch kunnen zijn.
      ‘Het was een dare!’ Of toch wel. Ik keek Roy een beetje schaapachtig aan en haalde mijn schouders op – voor zover dat ging.
      ‘Eh...– dankje... denk ik?’ mompelde ik en kon het niet helpen teleurgesteld te klinken. ‘Ik eh– jij– je lippen zijn eh... zacht?’