[RPG] [300] A Modern Marauders Story [SPEELTOPIC] [4] - Speeltopics

Ik wil reageren op de sokkenopmerking van Isla, wanneer Longbottom ertussendoor komt. Kort sla ik mijn ogen ten hemel, want hij lijkt de fout bij alles en iedereen te leggen, behalve bij zichzelf. "Die hufflepuff," stoot ik dan ook met nadruk uit, "heeft een naam Longbottom. Daarnaast help ik je er graag fijntjes aan herinneren dat Carrow en ik verdomme de enigen zijn geweest die onze taak hebben gedaan. Jij dacht dat je alles maar gewoon door moest laten en Greta had zand in haar ogen. Neem je verantwoordelijkheid en stop met stampvoeten als een klein kind. Dan praten we verder."
      Ik ben er niet rouwig om wanneer hij de kleedkamers binnengaat en ik ben er al evenmin rouwig om — eerder verrast — wanneer Iz me een knuffel geeft. Wegduwen doe ik haar echter niet en ik laat mijn handen als vanzelf over haar rug afglijden naar haar billen. "Een hufflepuff met een ding voor Quidditch-spelers, weliswaar," plaag ik haar, waarbij ik haar kort een onschuldig kneepje in haar kont geef. Dat dit misschien niet het allerslimste is om te doen bij het meisje waarmee je net je relatie hebt beëindigd, daar denk ik niet direct bij na, maar wanneer Isla een kus op mijn wang drukt, dan realiseer ik me dat we ons niet helemaal gedragen als hoe het hoort. Kort blijf ik staan, wat aarzelend wat ik moet doen — aarzelend Eichenauer, daadwerkelijk? — maar dan begint ze over mijn knie. Ik kijk even naar beneden en haal mijn schouders op. "Dat is niets, heus," lieg ik en ik tover een jongensachtig grijnsje op mijn gezicht, waarbij ik met mijn hand door haar haren woel.
      "Ik kan niet wachten om te zien wat je voor me in petto hebt, met Castor kleffende hufflepuff, maar ik zal eerst gaan douchen. Je mag met me mee, maar ik geloof niet dat je in dat hol wil komen nu, want de hel is er niets bij." Na verloren wedstrijden is het overleg nooit heel erg... gemoedelijk. Ik steek mijn hand op, zeg dat ik vijf minuten nodig heb en loop naar binnen, waarbij ik snel onder de douche spring en waarbij ik me expres afzijdig houd van het gekibbel tussen Longbottom en Pixie. Terwijl ik mezelf afdroog, vis ik mijn mobiel uit mijn tas en een frons verschijnt op mijn gezicht wanneer ik berichtjes van Marly zie. Mary is aangevallen. Marly heeft haar gevonden. Ze huilt en fuck. Ik beloof haar dat ik er snel aankom, zodat we er samen belachelijk uit kunnen zien. "Sorry jongens, ik eh, skip dit overleg even," mompel ik, waarbij ik met nog vochtige haren de kleedkamer weer uitloop. Daar bots ik nog net niet tegen Isla op, die inmiddels de souvenirs heeft gehaald, en ik vloek binnensmonds. Timing.

Terwijl ik de film opzet, hoor ik een plof achter me en met een wat behoedzame blik in mijn ogen draai ik me om. Het beeld van een zekere James die op mijn bed ligt alsof het zijn bed is — zo... op zijn gemak — laat mij mijn bewegingen kort staken. Ik staar ernaar, want dit is een beeld dat ik nooit heb verwacht te zien, maar ik probeer me snel te herpakken. "Maak het jezelf vooral gemakkelijk," merk ik luchtig op, terwijl ik naast hem kruip en er hierbij zorgvuldig voor zorg dat ik hem niet aanraak.
      Ik kan het niet laten om kort te gniffelen wanneer James stelt dat hij zijn best zal doen ervoor te zorgen dat ik hem niet hoef te troosten. Shit. "Ik zou je niet troosten, Potter," wijs ik hem fijntjes terecht, waarbij ik mijn lach probeer te verhullen. "Ik zou chantagemateriaal verzamelen." Hierna richt ik mijn blik braaf op het televisiescherm, maar de film is nog niet begonnen of James begint alweer te praten (snapt hij niet dat het hele punt van een film kijken is dat je stil moet zijn?).
      Hij begint over mijn knuffel. Wederom: shit. Als ik van tevoren had geweten dat hij op mijn kamer zou belanden, dan zou ik hem wel eerder hebben weggestopt — die dingen zijn persoonlijk. Gemiste kans. "Oh, ja," antwoord ik dus maar snel, "dat is Karl. Je ligt aan zijn kant, weet je, dus ik zou je maar gedragen. Het is nogal een... jaloers type." Ik probeer er maar een grapje van te maken, terwijl het een feit is dat de lila eenhoorn me elke nacht vergezelt. Eigenlijk slaap ik al vanaf mijn kindertijd met een knuffel en die gewoonte is er nooit meer uitgegaan. Niet dat James dat hoeft te weten, want ik weet dat hij vast niet zal schromen om dat door de hallen van Hogwarts te bazuinen. Het mogelijk te verzamelen chantagemateriaal zou in dat geval meer dan welkom zijn.
      Wanneer de film daadwerkelijk begint, word ik niet afgeleid door James, maar door mijn mobiel. Terwijl ik de berichtjes die op mijn scherm verschijnen doorlees, word ik met de seconde droeviger. Mulciber is degene die Mary heeft aangevallen en hij is gepakt, maar hij blijkt niet degene te zijn die Nova heeft aangevallen. Maia wel. Wanneer ik Nova erover spreek, zegt ze oké te zijn, maar overduidelijk is ze dat niet en ik haat het dat ik er niet voor haar kan zijn. Dat ze mij er niet voor haar laat zijn. Ik zucht misschien net iets te luid, waarbij ik me realiseer dat ik niet alleen ben.
      Ik stop mijn mobiel weg en kijk op, waarbij ik een glimlach forceer en waarbij ik James vooral niet probeer te laten zien dat ik ergens mee zit. "Sorry," murmel ik, terwijl ik een vrolijker gespreksonderwerp probeer te verzinnen. "Ik heb deze film vroeger echt grijsgedraaid met mijn zus." Petunia, niet bepaald een vrolijker gespreksonderwerp. Get yourself together, Lily.
      "Waar vulde jij je tijd eigenlijk mee, als de cultuurbarbaar die je bent?" praat ik er snel overheen.

James lijkt feilloos aan te voelen dat ik niet over mijn zus wil vertellen en een gevoel van dankbaarheid gaat door me heen wanneer hij hier niet verder op ingaat. Een minieme glimlach verschijnt op mijn gezicht wanneer hij me over zijn jeugd vertelt — die invulling mag me niet verrassen. "Zoveel vlieguren aan ervaring en toch zo slecht presteren tijdens de wedstrijden," plaag ik hem. "Je zou je moeten schamen." Mijn lach verdwijnt echter al snel weer van mijn gezicht wanneer ik aan Nova denk en stilletjes richt ik mijn aandacht weer op de film — in gedachten verzonken, zonder echt veel van de film mee te krijgen. James' blikken merk ik niet op en ik zou misschien zijn hele aanwezigheid zelfs vergeten zijn, wanneer een semi-hoge stem me niet op zou hebben laten schrikken. Met een frons kijk ik op, recht in het pluchen gezicht van Karl, zelfs al komen James' geamuseerde ogen erbovenuit. Mijn lippen bewegen zich van elkaar, maar er komt niet gelijk geluid uit. Waar had hij Karl überhaupt weer vandaan weten te vissen?
      "Doe normaal," snauw ik deze laatste opgelaten toe wanneer ik mijn stem hervonden heb, maar tegen mijn wil in breekt een lach mijn stem. Ik geef hem een duw tegen zijn borstkas en red Karl per direct uit zijn armen. Op slag ben ik de narigheid uit de groepschat vergeten en voor even is een James die mij en mijn knuffel volledig in het belachelijke trekt mijn grootste zorg. "Je bent een idioot, James Potter," snuif ik misnoegd. "Een godvergeten idioot." Ik sla mijn armen beschermend om Karl heen en richt mijn blik weer op het televisiescherm, waarbij ik mijn best doe om mijn gezicht in een plooi te houden. Ik ben me echter akelig goed bewust van de jongen naast me, die dit waarschijnlijk allemaal veel te amusant vindt en ik kan me niet meer concentreren op de ronddartelende hertjes.
      Zonder dat ik het zelf echt doorheb, glijdt mijn blik weer af naar James en wanneer mijn blik de zijne kruist, proest ik het tegen beter weten weer uit. Hoe kan ik ooit nog normaal naar hem kijken wanneer hij enkel en alleen maar met stomme openingszinnen op de proppen komt en knuffels van een stem voorziet? Misschien nog wel belangrijker: hoe kan ik hem ooit nog zien als een jongen die anderen voor de lol behekst, wanneer hij zich verveelt? Waarom doet hij dit nu wanneer ik probeer hem uit mijn hoofd te zetten? Ik haat mezelf om het feit dat ik mijn lach niet in kan houden, want dat voedt zijn ego alleen nog maar meer, en dus probeer ik zijn stomme grijns van zijn gezicht te vegen.
      "Je bent gevoelloos," ik smijt Karl naar zijn hoofd toe, "een volslagen idioot," vervolg ik waarbij ik er een kussen achteraan gooi, "en je hebt de film totaal verpest." Ook het kussen waar hij op ligt moet er nu aan geloven: ik trek het onder hem vandaan en gooi ook dat naar hem toe. "Ben je nu blij?"

Een tikkeltje wanhopig kijk ik naar het meisje voor me, want juist op dit moment besef ik dat ik er een ongelooflijk zootje van maak. Ik open mijn mond om mezelf te verontschuldigen en om haar te vertellen dat ik naar Marlene moet gaan, maar wanneer ik de grootte van het pakket zie dat Isla in haar handen heeft, kan ik het niet over mijn hart verkrijgen om haar af te wimpelen. God, Eichenauer, je toont jezelf weer een ware casanova. Hoe ben ik ook alweer in de situatie beland waarin op twee plekken tegelijk een ander meisje te woord moet staan? Ik ben zelfs niet mans genoeg om Isla te vertellen dat mijn knie echt wel oké is, want hoewel ik mijn mond open om te protesteren, laat ik me toch braaf op een bankje duwen. Ik steek mijn handen als teken van overgave in de lucht en vouw dan mijn handen rond het pakket dat ze me mij heeft overhandigd.
      "Ik weet niet of dat zo'n geruststellende gedachte is," grijns ik, wanneer ze aangeeft dat ze direct aan mij moest denken. Terwijl ze mijn knie bekijkt, scheur ik het papier van de dingen af en bestudeer ik de inhoud ervan. Mijn grijns verbreedt zich en ik open mijn mond om commentaar te geven op de inhoud, maar wanneer mijn blik op de een stuk papier valt, vouw ik deze eerst open. Een foto; een brief.
      "Geweest," herhaal ik traag, als ik Isla over mijn knie hoor praten. "Dat is een mooi woord. Verleden tijd en zo." Mijn gedachten zijn echter bij het lezen van de brief en ik reageer dan ook enkel met een vaag handgebaar wanneer ze me vraagt of ze het terug moet duwen. De fysieke pijn die het teweeg zou brengen, zou in ieder geval niet op wegen tegen het rare emotionele gevoel in mijn buik dat de woorden op het papier bij me teweegbrengen. Wanneer ik aan het einde van de brief ben, vouw ik het papier dicht — vloek ik binnensmonds wanneer ze mijn knie terugduwt — en kijk ik haar met een vreugdeloos lachje op mijn gezicht aan.
      "Als je het zo bekijkt, ben ik best wel een klootzak, hè?" vraag ik haar, met het papier zwaaiend. Zij stort haar hart uit op papier met tienduizendeneen redenen waarom ik zo leuk ben en ik stuur haar een sms'je met de woorden dat ik het niet meer volhoud. "Ik eh..." Het is duidelijk dat deze brief is geschreven voordat ik het met haar uit heb gemaakt en ergens snap ik niet zo goed waarom deze er nu bij zit. Ongemakkelijk maakt het dit alles wel.
      "Merlin, dit is klote. Het spijt me, oké? Het spijt me en ik ben en zak en..." Ik haal een hand door mijn haren heen. "Marlene. Ik moet naar haar toe. Mary is aangevallen en... dankjewel voor de souvenirs en mijn knie en..." Ik sta op en zucht moeilijk. "Luister, ik weet dat die brief een tijd geleden is geschreven en ik weet bij god niet of je er wel of niet over wil praten, of we dat überhaupt wel moeten doen, want jij hebt Cedric en ik heb Marly en als we gevoelens op gaan rakelen dan eindigt dat alleen maar in een klotesituatie en we weten allebei dat dit nu al aan het gebeuren is, want anders, nou ja, dan stonden we hier nu niet." Ik haal mijn hand door mijn haren heen, geef Isla een wat halfslachtige knuffel met de woorden 'ik kan dit even niet nu' en kijk haar moeilijk aan, alvorens ik me omdraai. Casanova my ass.
      Mijn gedachten zijn niet bij Marly wanneer ik in haar richting loop, maar zodra ik haar zie zitten, besef ik dat ik geesten uit mijn verleden voor nu even opzij zou moeten duwen. Isla zou dat ook doen vandaag, dat heeft ze me wel duidelijk gemaakt, en de confrontatie die hierna zou komen, nou ja... dat zou ik dan wel weer zien. Of niet, want ik ben behoorlijk goed in het ontlopen van mijn verantwoordelijkheden en in het verhullen van mijn emoties door flauwe grappen. Ik zucht en loop op het alleen zittende meisje af.
      "Hé jij," kondig ik mijn bezoek aan, waarbij een waterig glimlachje rond mijn lippen speelt. Ik aarzel niet en plof naast haar neer. Mijn vrije arm sla ik rond haar fragiele schouders om haar zo tegen me aan te trekken. "Je zou niet zo moeten fronsen; je weet maar nooit wie er verliefd wordt op die stralende lach van je." Terwijl ik haar knuffel verlaat een zucht mijn mond. Mijn ogen zijn gericht op een willekeurig punt in de verte, terwijl mijn hand op een regelmatig tempo haar bovenarm streelt.

Ik kan het niet laten om stilletjes te gniffelen wanneer James me ervan probeert te overtuigen dat hij heus wel gevoelens heeft, maar dat hij het feit dat ik hem een idioot noem niet probeert te ontkrachten. Zelfkennis, wie had nog eens gedacht dat hij dat zou hebben? "Oh, maar ik voel ook heel, heel veel als ik bij jou in de buurt ben, James Potter," kaats ik de bal lieflijk terug, waarbij ik zijn achternaam met nadruk mijn mond laat verlaten. Ik duw mezelf net zoals hij recht, zodat we tegenover elkaar zitten en ik kijk hem met een uitdagende blik in mijn ogen aan. "Ik dacht dat je dat ondertussen ook wel wist." Ik trek Karl uit zijn handen wanneer hij deze voor mijn gezicht laat bungelen en klem de arme eenhoorn veilig in mijn armen, waarna ik de jongen tegenover me fijntjes mijn gevoelens voor hem uitleg, terwijl ik me niet van mijn stuk probeer te laten brengen wanneer hij dichter naar me toe verschuift. "Ik voel dingen als... moordneigingen. Wurgneigingen." Ik pauzeer even, waarbij ik mezelf wat onderuit laat zakken, zodat ik op mijn rug lig en naar het plafond kan staren. Dit zorgt er tevens voor dat de minieme afstand tussen James en mij weer iets groter wordt, zodat ik weer ruimte heb om te ademen en rustig mijn lijst kan vervolgen. "Haat, nijd, irritatie, frustratie — zei ik al moordneigingen? Moordneigingen hoort zonder twijfel op de lijst, met een hoofdletter M."
      Ik sla mijn armen om het kussen dat James zojuist naar mijn hoofd heeft geslingerd heen en kijk hem vanuit mijn positie — liggend op mijn bed zodat hij boven me uittorent — aan. "Heeft iemand je ooit al eens gezegd dat je er ondersteboven best grappig uitziet?" vraag ik hem met een bedachtzame blik in mijn ogen. "Want dat is zo. Je bent echt het levende bewijs dat god humor heeft," vervolg ik met een uitgestreken gezicht, alsof ik hem zojuist niet heb beledigd. "PS: We zouden Bambi kijken, weet je nog? De laatste keer dat ik het checkte, was mijn naam nog altijd Lily en geen Bambi, en Lily kijken of Karl bespotten was geen optie toen we gingen bepalen wat we zouden gaan doen. Dat is het nog steeds niet, overigens." En met die woorden gooi ik het kussen omhoog in zijn gezicht. Dat zou hem leren. Hoop ik dan toch.

Een geamuseerde blik verschijnt in mijn ogen wanneer James voor even zijn tong verloren lijkt te zijn. Is dat zelfs ook maar mogelijk? Ik kan het echter niet laten om met mijn ogen te rollen wanneer hij me vertelt dat hij hilarisch is, want dat was niet precies hetgeen waar ik op doelde met mijn grap, maar ik houd wijselijk mijn mond dicht. Zijn volgende opmerking daarentegen, daar kan ik onmogelijk niet op reageren.
      "Mannen en multitasken?" stoot ik uit. "Je weet dat het wetenschappelijk is bewezen dat mannen dat niet kunnen, toch?" Ik grinnik, sceptisch mijn wenkbrauwen optrekkend wanneer hij beweert dat hij de film heus wel volgt. Ik betwijfel deze uitspraak ten zeerste en mijn blik schiet dan ook geamuseerd naar het scherm. "Maar, vooruit. Hoe heet... hij dan?" vraag ik, waarbij ik naar het scherm wijs als er een schattig hupsend konijn voorbij komt. Uitdagend trek ik mijn wenkbrauwen op, want dit is het moment waarop ik erachter kom hoe de verhouding tussen Bambi kijken en Lily kijken daadwerkelijk is.
      Wanneer we ons daadwerkelijk op de film concentreren, glijdt mijn aandacht af en toe af naar de groepschat, totdat de sfeer grimmiger wordt; op dat moment is mijn aandacht voor de film volledig verdwenen. Ik kijk pas weer op wanneer ik voel hoe iemand aan mijn haren zit en ik James' stem hoor. Ik kijk op en pers er een glimlachje uit, al lachen mijn ogen niet mee.
      "Nee," mompel ik zacht. "Het is best oké." James is best oké; dat weet ik zelf ook wel, hoewel ik graag zoveel andere dingen beweer. Eerder vandaag zat ik al in de put door de aanvallen op Nova en Mary, en James lijkt over een soort bovennatuurlijke gave te beschikken om ondanks alles weer een lach op mijn gezicht te toveren. Mijn speelse, uitdagende houding die hij teweeg heeft weten te brengen, is echter volledig verdwenen door het gesprek in de groepschat, waar ik inmiddels uit ben. De mudblood opmerkingen kan ik nog wel redelijk negeren, maar wanneer Celebran in de groepschat luid en duidelijk te weten geeft dat hij hoopt dat ik de volgende ben en dat het ditmaal hopelijk wel lukt, breekt er iets en verlaat ik de groepschat. Hoewel Isla me probeert aan te sporen voor mezelf op te komen, kan ik me hier nu niet toe zetten. Gewoon even niet... vandaag.
      Ik leg mijn mobiel op mijn nachtkastje en klauter overeind, zodat ik weer tegen de hoofdsteun van het bed aanzit. Mijn blik richt ik op de televisie en ik probeer James nadrukkelijk te negeren, al weet ik dat hij de berichten natuurlijk ook meekrijgt. Ik wil de sfeer niet verpesten en probeer te doen alsof het me niets uitmaakt, al klinkt mijn geveinsd vrolijke minder echt dan ik graag had gehad gewild wanneer ik een poging doe het gesprek weer luchtig te krijgen.
      "Dus, wat vind je van de film?"