[RPG • 250] Hotel Aphrodite (16+) [Speeltopic] - Speeltopics

Van het ene op het andere moment was ik weer een loner en een beetje verloren keek ik om mij heen. Wat nu? Ik besloot mijn tijd te dooien door naar mijn broodje ei, dat er een beetje verlaten bij lag, te gaan staan staren. Door het hele gedoe met Nika was ik spontaan mijn eetlust kwijtgeraakt. Toch vond ik het zonde als ik het broodje niet op zou eten – ik bedoel, hallo, verspilling. Langzaam begon ik mijn ontbijt op te eten.
      ‘Gevecht gehad?’ Ik schrok me rot en keek het meisje voor een aantal tellen enkel zeer intelligent – ahum – aan. Dit was... A... Al... Alyx? Ze rommelde even in de diepvries, waar ze een zak met ijsblokjes uithaalde. Ze gaf mij het bundeltje ijs aan. ‘Vijftien minuten tegen je wang houden. Het zou moeten helpen met de pijn en zwelling. Oh, en neem geen aspirine.’ Ik kende Alyx nog niet heel goed, als ik het goed had was ze nog niet zo heel lang hier en één van de meisjes van Beau. Ik dacht even na over haar vraag terwijl ik afwezig de theedoek tegen mijn gezicht aandrukte. Had ik een gevecht gehad? Eigenlijk wel. Nou ja, ik had Nika een lief klopje tegen zijn gezicht gegeven en een soort mokerslag daarvoor teruggekregen. Omdat nu een gevecht te noemen. Ondertussen was Alyx bezig met vanalles te mixen en ik keek nieuwsgierig mee. ‘Nog speciale wensen?’
      ‘Ik?’ Had ik iets gemist. ‘Ga je pannekoeken maken? Ik wil wel helpen?’ Ik legde de theedoek weg en keek Alyx vriendelijk aan. ‘Jij bent Alyx toch? Sorry, ik ben een ramp met namen onthouden... Ik ben Laelia en eh... ik heb min of meer een gevecht gehad ja.. denk ik.’

Romy's krullen bewogen vrolijk mee toen ze haar hoofd schudde en ik wist dat ze me weer had vergeven, toen ze haar gezicht in mijn nek verborg. Mijn vermoeden werd bevestigd toen ze begon te praten.
      ‘Geeft niet Max. Het spijt me ook van mijn... gedrag,’ zei ze zachtjes en ik knikte langzaam. Ja, heb maar spijt, want jij en Cléo bezorgen mij echt migraine 24/7. Het bleef even stil en ik wist dat ze aan het nadenken was. Dit gaf mij ook even een moment van rust en stilte – iets wat vrij zeldzaam was in dit hotel. Vrijwel altijd was je wel omringd door mensen die van alles van je wilden en maar zeikten... en zeikten... en oh ja, zeikten. Ik was zo nu en dan echter wel nieuwsgierig wat er in Romy's hoofd omging. Ze deelde namelijk eigenlijk niets meer met mij, omdat ze me niet meer vertrouwde. Nogal dramatisch als je het mij vroeg. Ja, oké ik had haar er misschien wel een beetje – een héél klein beetje ingeluisd, maar voor de rest ben ik nog steeds Max. The same ol' Max – denk ik. ‘Hoe vind je de koffie?’ Ik kijk op Romy neer en haal mijn schouders op.
      ‘Prima hoor, dankjewel voor het maken.’ Ik kijk haar schattend aan en kauw kort op de binnenkant van mijn wang. ‘Waar dacht je trouwens aan... je vertelt mij bijna nooit meer iets.’ Ik zet een zielig stemmetje op. ‘Je kunt me alles vertellen, dat weet je toch? Gewoon eerlijk zijn.’ En dat – dat was een leugen. Als ze me iets zou vertellen wat mij niet aanstond, zou ik dat haar wel heel duidelijk maken.

‘Niets bijzonders, maak je maar geen zorgen.’ Ik keek Romy onderzoekend aan en zag dat ze alweer in gedachten verzonken leek te zijn. ‘Gewoon wat over mijn nachtmerrie vannacht, bedankt trouwens, dat ik bij je mocht liggen.’ Er verscheen een glimlach op haar gezicht nadat ze dat had gezegd. Stiekem wilde ik nu met mijn ogen rollen, dat Romy nog steeds een zwak voor me had was niet echt een geheim, maar dat ze eigenlijk nog steeds net zo gek op me bleek te zijn als vroeger was toch wel een beetje sneu. Maar hey, alleen maar makkelijker voor mij. Ik glimlachte en haalde mijn schouders op.
      ‘Zoals ik al zei, geen probleem, maar wen er niet aan, okay?’ Ik wilde opstaan, maar het geluid van een dichtslaande deur hield me tegen. Romy schrok op.
      ‘Max? Wil je me vertellen waarom iedereen zo ... gepikeerd lijkt vandaag?‘ Nee, nee, nee, niet die vraag. ‘Ik wil niemand van streek maken namelijk.’ Ik zucht iet wat geïrriteerd en pak voor de zekerheid Romy's polsen beet – voor het geval dat, weet je.
      ‘Okay, beloof me dat je geen drama zult schoppen, want daar heeft niemand in dit hotel op het moment zin in.’ Ik kijk Romy doordringend aan. ‘Ik weet nog niet hoe of wat, dus stel me die vragen ook vooral niet maar... er is iemand van ons dood. Mason, om precies te zijn. Je kent hem wel, toch?’ Ik kijk even om mij heen. ‘Vandaar dat deze ochtend een beetje messy is. Ik moet ook even met Cléo praten hierover.’