[RPG • 250] Hotel Aphrodite (16+) [Speeltopic] - Speeltopics

Zachtjes neuriënd stond ik een spiegelei voor mezelf te bakken. Het was nog behoorlijk vroeg in de ochtend – pas half negen. Dat het vroeg was viel ook wel te merken aan het feit dat het nog vrij donker was buiten. Het was al na zonsopgang, maar de lucht had nog steeds een soort zalmroze kleur. Ik was zo geïntrigeerd aan het staren naar de lucht dat ik mijn eten in de pan totaal vergeten was. Pas toen ik een soort brandlucht rook, schoten mijn ogen gealarmeerd naar de pan.
      ‘Fuck,’ vloekte ik zachtjes toen ik zag dat de randjes van mijn eitje een beetje zwartgeblakerd waren. Zou je dood gaan als je verbrand eten at? Misschien een beetje. Ik zette onmiddelijk het gasfornuis uit en vervolgens de afzuiger aan om de stank van brand uit de keuken te krijgen. Het was pas half negen 's ochtends en ik had al bijna – soort van – het hotel in de fik gezet. Lekker bezig Laelia.
Ik hoorde een hoop lawaai vanuit het trappenhuis komen en kwam tot de conclusie dat iedereen langzaam wakker aan het worden was. Ik besteedde er niet al te veel aandacht aan, ook al leek er wel iets aan de hand te zijn. Echter verwachtte ik dat één van de jongens stennis aan het schoppen was omdat iemand hem had wakker gemaakt – en wee je gebeente als je dat deed. In de meeste gevallen kon je dan maar alvast beginnen met je begrafenis te gaan organiseren.
      ‘Jongens. Wakker worden. Mason is dood,’ hoorde ik iemand roepen – net toen ik mijn eitje op een bord wilde leggen. Iemand bleef maar verkondigen dat Mason dood was. Ik liet nog net niet mijn pollepel vallen toen het pas goed tot mij doordrong. Mason was dood. Ik wist niet goed wat ik moest denken of voelen. Was het nu de bedoeling dat ik hier nu een potje ging janken – want dat kon ik wel doen – of was het normaal dat ik eigenlijk een soort opluchting voelde? Mason was echt één van mijn minst favoriete personen in het hotel en hij had me ook al een paar keer fysiek pijn gedaan. Toch was ik gechoqueerd dat dit was gebeurd, rond Kerstmis nota bene. Daarbij – dit betekende dus dat er een moordenaar in ons midden was, want er waren geen gasten geweest.
      ‘Jij bent een vroege vogel.’ Ik schrok op en keek in de ogen van Nika. Alsof ik me betrapt voelde, zette ik gelijk de afzuigkap uit. ‘Geen behoefte aan zolang mogelijk uitslapen?’ Ik schudde mijn hoofd en hield hem nauwlettend in de gaten. Hij kwam dichterbij. ‘Wat maak je?’ Er was iets aan Nika dat ervoor zorgde dat ik hem het minst wantrouwde van de jongens. Hij was uiteraard nog steeds één van hen en dus bad news, maar hij leek niet heel goed te weten wat hij hier nou eigenlijk deed – en dat stelde mij soort van gerust. Ook nu leek hij niet goed te weten zichzelf een houding te geven.
      ‘Ik ben niet echt een uitslaper nee... of een slaper überhaupt.’ Ik zei het laatste zachtjes en verwachtte niet dat hij me had verstaan. ‘Ik maak ontbijt.’ Ik vulde het reservoir van het koffieapparaat met water en zette 'm aan.
      ‘Maak eens wat te eten voor me, wil je?’ Was dat nou een bevel? Het had zo... niet bevelerig geklonken. Niet zo bars en commanderend zoals de andere jongens.
      ‘Vind je het– houd je van gebakken ei?’ Ik trok de koelkast deur open. ‘Als je– op zich– bacon en toast erbij maken kan ook...’ Ik sloot de deur weer zonder eigenlijk wat uit de koelkast gehaald te hebben en keek om naar Nika. ‘Tenminste... als je dat lekker vindt uiteraard.’

Terwijl ik nog ergens ver in dromenland zat, hoorde ik een vaag geluid op de achtergrond. Doordat ik nog steeds half aan het slapen was, klonk het nog een beetje gedempt, alsof ik onder water zat. Echter werd het geluid steeds luider en ook steeds irritanter – als een soort vlieg of mug die om je hoofd bleef zoemen. Het geluid veranderde langzaam in een stem.
      ‘Jongens. Wakker worden. Mason is dood,’ klonk Zeke's stem op de gang. Verdomme, er probeerden hier mensen te slapen. Kut Zeke. Ik was echt een persoon dat heel veel waarde hechtte aan uitslapen. Zeke bleef maar roepen dat Mason dood was. Wacht. Er was iemand dood? Meteen was ik klaar wakker en schoot overeind. Mason. Ik wreef even in mijn ogen en keek vervolgens op mijn wekker. 08:30. Nope, te vroeg voor drama en te koud om mijn bed uit te komen. Masons dood kon nog wel even wachten.
Ik liet een gaap uit mijn mond ontsnappen en ging weer liggen. Nu viel me pas op dat er nog iemand in mijn bed lag. Romy, om precies te zijn. Fronsend keek ik op haar neer en probeerde me te herinneren wat ze in Gods naam in mijn bed deed. Oh ja. Ze had aan mijn bed gestaan vanacht vanwege een nachtmerrie. Eigenlijk had ik willen zeggen dat ze niet zo moest zeuren en maar troost moest gaan zoeken bij haar kamergenootje. Echter had ze er zo treurig uitgezien en was ik te slaperig geweest om zoveel woorden aan haar vuil te maken. Vandaar dat ik had gezegd dat ze hier mocht blijven slapen zolang ze haar mond maar hield. Sowieso moest ik Romy nog even in de waan laten dat ze nog speciaal voor me was.
      ‘Hey Romy?’ Ik dwong mezelf even lief te doen en mijn armen om haar heen te slaan. ‘Ben je wakker?’ Ik deed een schietgebedje dat ze Zeke niet had gehoord. Want als ze hem wel gehoord zou hebben dan was de wereld te klein – en zo 's ochtends vroeg kon ik dat echt niet aan.