[RPG • 250] Hotel Aphrodite (16+) [Speeltopic] - Speeltopics

De opmaak komt er aan, zodra ik terug ben van de winkel. Ik moet eten kopen voor mijn monsters.

De moordenaar van Mason heeft een privéberichtje van mij gekregen. De anderen; helaas. MAAR. Dit betekent niet dat jij je personage niet verdacht kan doen lijken, of verdachte gedachten kan hebben. Het kan geen kwaad moest je iets verraden, maar het is leuk als we het allemaal spannend proberen te houden ^^

Het is zaterdag 24 december, omstreeks 8u30. Voor de kersttraditie heeft César toestemming gegeven om de vorige vrijdag het Hotel al om 1u 's nachts te laten sluiten. Er waren ook geen boekingen voor overnachtingen. Zowel de jongens als de meisjes - al moeten deze laatsten wel nog de was en de plas doen) hebben vrij tot maandag 26 december, 20u00. Daarna is Kerstmis voorbij en wordt de Hel weer voortgezet.
      Mason is in de nacht overleden in zijn kamer aan een overdosis drugs en alcohol, maar die zijn niet door hemzelf toegediend. Dit weet de overgrote meerderheid van het hotel niet, maar de situatie is alleszins verdacht. Bijna iedereen is wel eens verdwenen toen Mason dat was, en misschien hebben sommigen anderen wel mee zijn kamer zien ingaan, wie weet... Let the game begin!

---

Mijn brein breint zoals het breint.

Maximilian Gael Blidworth “I don't hate you – hating you would mean I care.” Soort van tevreden zag ik dat ze mijn vest braafjes had aangetrokken. Dat ze er in mijn vest minder flateus uitzag dan in haar kanten nachthemd viel te verwachten, maar was alsnog best een domper. Uit mijn kast pakte ik een t-shirt en trok deze aan.       ‘Ik heb prima geslapen hier, de nachtmerries bleven nu gelukkig weg.’ Ze schuifelde naar mij toe en ik onderdrukte een grijns. Dat ik nog steeds een soort kalmerend effect op haar had was een goed teken. ‘Heb jij goed geslapen?’ Een flauwe glimlach sierde haar lippen en ik knikte langzaam. Eigenlijk sliep ik altijd goed, maar volgens mij was het nu slim als ik zei dat het door haar aanwezigheid kwam. ‘Laten we maar eens gaan kijken dan of het koffieapparaat het overleefd heeft.’ Gniffelend liep ze richting de deur en ik fronsde even, waar had ze het o– oh ja. Zeke. Hier kwam drama. Om het nog even uit te stellen wikkelde ik een arm om haar middel heen en trok haar tegen mij aan.       ‘Hm ik heb ook goed geslapen–’ flusiterde ik in haar oor ‘–dankje.’ Het laatste bedoelde ik een beetje dubbelzinnig. Vervolgens liet ik haar los en we liepen samen de trap af richting de woonkamer.       ‘Het lijkt net alsof er iemand gestorven is.’ Je zou eens moeten weten, Romy. Ze had wel gelijk, in de woonkamer hing er nogal een gespannen en bedrukte sfeer. Kort schoten mijn ogen richting Cléo die aan het praten was met Harley en Bailey. Toen ik weer naar Romy keek viel mij heus wel op hoe zij naar Cléo aan het kijken was. Ik had echter totaal geen zin in een bitchfight op de vroege morgen dus ik pakte Romy's hand vast en trok haar weer naar mij toe zodat ik wat in haar oor kon fluisteren.       ‘Gedraag je een beetje, ja?’ ik vroeg het weliswaar, maar het was meer een bevel – of een niet zo vriendelijk verzoek, whatever. ‘Ik heb geen zin om nu al bemiddelaartje te moeten spelen.’ Ik keek Romy waarschuwend aan en keek toen weer even naar Cléo. 26 • Kamer 12 • Zes jaar • His bedroom > Livingroom • Romy

---

I just caught the wave in your eyes

---

---

'Nee, Misha is prima,' zei hij. Met mijn ogen volgde ik zijn hand, waarvan zijn vingers om mijn kin sloten. Hij dwong me om hem aan te kijken en zijn lichtgrijze ogen zijn bijna onmogelijk te ontwijken. Ik slikte moeilijk terwijl ik zijn vingers over mijn wang voel gaan. Een koude rilling liep over mijn rug, terwijl ik na probeerde te gaan of dit de manier was waarop ik behandeld hoorde te worden. Mijn adem voelde als lood in mijn longen terwijl ik het naar buiten probeerde te persen in haperige ademhalingen. 'Je hoeft niet bang te zijn... of nerveus,' zei hij, maar zijn ogen waren zo doordringend dat ik het nerveuze gevoel niet kon onderdrukken. Mijn tanden stonden onderhand iets te diep in mijn onderlip en in een poging om antwoord te geven ontspande ik mijn kaak, waardoor mijn mond een klein beetje openhing. Er kwam alleen geen geluid uit. Kwam hij dichterbij? Voor een moment spanden al mijn spieren samen zodra ik zijn lippen tegen mijn oorschelp voelde. 'Maak je geen zorgen, zo'n mooi meisje zou ik nooit pijn doen,' fluister hij. Voor ik mij volledig realiseerde dat hij zo dichtbij was zet hij ook weer een stap achteruit. ik fronste zodra een lach zijn mond verlaatte. Voor een moment wist ik niet of ik mij uitgelachen moest voelen of simpelweg toegelachen. Ik voelde hoe ik het warmer kreeg en ik wist dat mijn wangen op zijn minst roze zouden zijn, als ik niet helemaal rood aan liep. Afwezig en onbewust komen mijn handen samen bij mijn buik en beginnen mijn vingers met de rand van mijn trui te spelen. Misha pakte kleren uit zijn kast. 'Je zult vast wel begrijpen dat alles hier een beetje anders zal zijn na... wat er zojuist voorgevallen is.' mompelde hij en ik volgde hem met een nieuwsgierige blik terwijl hij zich door de kamer bewoog, maar ik bewoog me niet. Ik hoorde hem achter me langs lopen en ik wilde me omdraaiden tot ik een hand over mijn kont heen voelde. Noem het automatisme, of anders onhandigheid, maar de onverwachte aanraking zorgde ervoor dat zowel ik als mijn hart een klein sprongetje maakte. 'Je zult er wel aan wennen. Wil je misschien wat... te drinken? Koffie... thee? Persoonlijk drink ik niet, maar ik kan altijd iets sterkers voor je halen,' zei hij terwijl zijn handen door mijn haren gingen.Even vergat ik te antwoorden. "Ik drink niet, daar heb ik de leeftijd nog niet voor," zei ik afwezig en mijn vingers krullen zich om de rand van mijn trui. "Maar thee, thee klinkt heel goed. Muntthee." Ik sloeg mijn armen over elkaar en draaide me om zodat ik hem weer aan kon kijken. Mijn ademhaling was al een stuk rustiger. Ik stak bedenkelijk mijn hand omhoog, al wist ik niet geheel waarom. "als je zegt dat ik er wel aan zal wennen," begon ik, terwijl mijn vingertoppen langs zijn sleutelbeen haalde, al duurde het maar een seconde voor ik me bedacht en mijn armen weer over elkaar sloeg. "Waar zal ik dan precies aan wennen?" Ik zette het meest onopvallende stapje achteruit onzeker over mijn eigen acties, maar ook over die van hem. Misshien was de kerstgedacht bij hem aangekomen, of misschien waren de jongens nou eenmaal niet zo erg. Was dat mogelijk? Dat het allemaal wel mee viel?

---

We've lived in the shadows for far too long.

24 • 5 Jaar • Kamer 16 • His room • Vaiana 'Ik drink niet, daar heb ik de leeftijd nog niet voor,' zegt ze en ik moet lachen om haar opmerking. Haar vingers krullen om de rand van haar trui en ik stel vast dat dat een van haar nerveuze ticjes is. 'Maar thee, thee klinkt heel goed. Muntthee.' Ze slaat haar armen over elkaar heen en draait zich om waardoor ze nog maar enkele centimeters van mij verwijderd staat. Ik grijns, maar stap niet naar achteren. Ze lijkt zich al wat meer op haar gemak te voelen en ik begin langzaam te vergeten waarom ik ook alweer zo boos was. Iets met Mason. Ik kijk toe hoe zij haar hand omhoog steekt en frons. 'Als je zegt dat ik er wel aan zal wennen,' begint ze haar klaarblijkelijke statement. Ik voel haar hand over mijn sleutelbeen glijden en kijk haar aan met een geamuseerde blik. 'Waar zal ik dan precies aan wennen?' ze lijkt zich te bedenken en zet een stapje achteruit, maar ik zet vervolgens een stap vooruit en duw haar tegen de muur aan. Ik zet een hand tegen de muur en kijk haar dan aan met diezelfde geamuseerde blik.       'Je zult eraan moet wennen,' zeg ik en ik laat een hand, heel langzaam onder haar trui glijden, 'dat je genoeg aandacht krijgt van jongen,' mompel ik dan en ik druk mijn lichaam wat dichter tegen dat van haar aan, 'dat je moet luisteren naar wat je verteld wordt,' vervolg ik en ik druk mijn lippen zachtjes in haar nek, 'en dat je niet bang moet zijn... om los te laten.' Ik kijk haar aan met mijn meest charmante glimlach en strijk met mijn duim zachtjes over haar lippen. Nadat ik een paar seconden intens in haar ogen heb gekeken, zet ik mijzelf af van de muur en stap ik naar achter. Ik draai mij om en loop naar het luxe thee- en koffiezet apparaat. 'Muntthee was het toch, wat je wilde?' vraag ik. Ik pak twee mokken en vul die met kokend water. Vervolgens pak ik een bakje uit de koelkast met een paar blaadjes munt erin en draai ik mij naar haar om terwijl ik het bakje omhoog hou. “If there is a past, I have forgotten it.”

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

EIGHTTEEN || WITH BEAU || BEAU'S ROOM || OUTFIT

---

---

'Ljnee,' brabbelde Beau onduidelijk. 'Nee. Ja. Ik weet het niet.' Hij kwam iets overeind, waardoor zijzelf iets naar achteren gleed, maar hij voorkwam dat ze van zijn schoot afviel, door zijn armen om haar heen te slaan.       Alyx trok haar wenkbrauwen iets op. Beau die geen pannenkoeken wilde kon alleen voorkomen wanneer Pasen en Kerst op één dag vielen.       'Ach, waarom ook niet. We zijn nu toch wakker. Kom op, schoonheid.' Hij gaf een klap op haar kont. Waarom was duidelijk, dus ze bleef expres nog enkele seconden zitten voordat ze opstond en naar de kast liep. Normaal gesproken namen vrouwen het grootste gedeelte van de kast in. Beau deed daar niet aan. Het deerde haar niet zoveel. Het was toch niet alsof ze genoeg kleding had om tachtig procent van de kast te vullen, en de kleding die ze wel had was niet echt kreukbaar.       'Welke klootzak vond het eigenlijk nodig om ons zo vroeg te wekken?' vroeg ze terwijl ze zich omkleedde. 'En iets over iemand die dood is? Ik mag toch hopen dat hij niet Jezus bedoelde want dan is zijn algemene kennis wel erg slecht.' Ze wachtte tot Beau zich ook omgekleed had, waarna ze op haar tenen ging staan zodat ze een kus op zijn lippen kon geven. Hoewel ze het fijn vond dat hij zoveel langer was, vond ze het irritant dat ze niet zomaar bij zijn gezicht kon. Want dan wel weer fijn was, was dat het hotel enkele dagen dicht was. Ze hoefde enkel achter de bar te staan, maar ze vond het niks. Wat aandacht was nooit verkeerd, maar hoe sommige van die mannen keken. Gad-ver. Ze zou hun willen vertellen dat ze amper legaal was, alleen dat zouden ze waarschijnlijk des te leuker vinden.       'Al een idee wat voor pannenkoeken je wilt?'

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

---

---

Cas lijkt er niet helemaal bij te zijn. 'Ik heb een borrel nodig...' Dat moest in elk geval geen probleem zijn hier. 'Ik vind dood echt niet chill.'       Norah keek twijfelend naar de jongen, terwijl de woonkamer steeds drukker werd. Ze had nooit echt problemen gehad met hem, maar net zoals de meeste jongens was hij wel nogal licht ontvlambaar. Misschien zou ze gewoon in de woonkamer moeten blijven, maar ze zag Misha toch niet zo snel ergens en binnen enkele seconden had ze de beslissing gemaakt.       'Kom.' Met nog een enige aarzeling pakte ze zijn hand vast en trok ze hem de woonkamer uit. Misschien was het niet het allerbeste idee ooit om met een van de jongens ergens alleen heen te gaan, maar Cas leek niet bepaald in een staat te zijn om iets te doen. Hij leek meer blank. Bovendien vond ze het nog altijd ontzettend naar om mensen zo te zien, zelfs mensen als hem. Al was er misschien wel een klein deel van haar die er op hoopte dat hij misschien onthield wat ze nu deed, mocht er later ooit iets gebeuren.       Ze had hem meegetrokken naar de lift, naar beneden en naar het zwembad. 'Ik ben zo terug,' meldde ze hem met een lichte glimlach, nadat ze hem op een ligbedje had geplaatst.       Enkele minuten later kwam Norah terug met een dienblad met daarop een glas whiskey, koffie, water en iets te eten. Allemaal dingen die hem hopelijk goed zouden doen.       'Frisse lucht helpt mij altijd wanneer ik mij niet goed voel.' Ze had het idee dat ze zichzelf moest verantwoorden, waarom ze hem had meegeholpen naar buiten. 'Je zou iets moeten eten of drinken.'

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Ezekiel Joshua Blair
27 || 8 jaar || Loverboy || Zitkamer -> Bar || My girls need to learn to get along and Snow really needs to know her place. || Snow & Harley
Mijn meisjes konden het maar slecht met elkaar vinden, iets wat ik eigenlijk niet vond kunnen, maar waar ik maar weinig aan gedaan kreeg. Harley probeerde Snow constant te narren, en Snow was intussen erg bezitterig over mij. Allebei vond ik echt niet kunnen, maar toch leek ik het maar niet voor elkaar te krijgen om ze normaal met elkaar om te laten gaan. Ik had net Snow weggestuurd toen ik Harley wenkte, die stond te praten met twee andere meisjes. Langzaam begon het mij te dagen dat de moord op Mason een inside job was geweest, sinds we gisternacht vroeg waren gesloten en Mason zelf te voorzichtig was met zijn spul om zelf een overdosis te nemen. Dit betekende dat ik graag van mijn meisjes wilde weten wat zij erover wisten en ze daarna dichtbij me te houden, fysiek dan, want mentaal liet ik niemand toen. Intussen werd het hier best druk, waardoor ik eigenlijk wel weg wilde. Normaal zou ik naar mijn kamer gaan, maar ik wilde niet geconfronteerd worden met het lichaam van mijn vriend, want zo kon ik Mason eht best beschrijven, dus de bar leek mij een redelijke tweede keus. Mijn blik werd van Harley af gehaald, die natjes naar mij toe liep, door de woorden van Snow, die mij koffie, maar geen paperclips aanreikte. Ik nam de koffie aan en wilde haar net streng toespreken toen ze iets zei wat echt niet door de beugel ging. Ik was hier nog altijd de baas en ik bepaalde dus ook wat wie deed. Zij had geen enkel recht om dit te zeggen. Ze moest blij zijn dat Harley tussendoor kwam en ik haar niet hier en nu op haar flikker gaf voor het oog van iedereen. Wel greep ik met mijn vrije hand haar haren vast en sleurde haar naast Harley op haar knieën, terwijl Harley zicht verontschuldigde voor iets wat ze niet had gedaan. "Kan jij ontbijt maken voor twee en dat naar de bar brengen? Ik denk dat Snow geen trek heeft. Die heeft haar buik vol van praatjes die ze niet hoort te hebben." De vraag van Harley hoe het met me ging liet ik varen. Dat ging haar helemaal niets aan. Hierna richtte ik me op Snow. "Nu moet je heel goed luisteren. Er is hier een iemand die bepaald wat die doet en wanneer, en dat ben ik, begrepen? Daarbij is Harley nog altijd jou meerdere met ruim anderhalf jaar, dus een beetje respect i op z'n plek." Na die woorden stond ik op en sleurde haar aan haar haren op haar benen. "Ik zie je zo in de bar, Harley." zei ik hard en kil tegen het andere meisje, voor ik met grote passen richting de bar verdween, Snow achter me aan sleurend. Het maakte me echt niets uit of ze me bij kon benen of niet. Ze had mij een grote mond gegeven, haar taak niet uitgevoerd, en dat op het slechtste moment ooit, gezien ik al opzoek was geweest naar een manier om mijn emoties een uitweg te geven, en zij had mij die nu gegeven. Als ze aan het einde van de week weer kon lopen zou ze geluk hebben. Snow dacht dan wel dat ik Harley voortrok, maar Harley deed tenminste wat haar gevraagd werd en had respect voor me, zelfs al was het soms om het nieuwe meisje te sarren. Snow kende duidelijk haar plaats nog niet, maar daar zou vandaag een groot stuk in helpen, want als ze hierna het nog niet doorhad, dan was ze zo dom dat ik haar beter meteen een borstvergroting kon laten ondergaan en daarna kon verkopen als levende opblaaspop aan een of andere vieze oude rijke man.

---

Bowties were never Cooler

19 • kamer 25 • 4 maanden • worried Ik wist dat dit zou komen. Ik wist dat dit een slechte keuze was. "Au, au, au, au, au," het uitspreken van de pijnkreten zorgt er voor dat ik niet ga huilen. De grip die zijn hand op mijn haar heeft is strak, en het verbaast me als hij zometeen niet een pluk van de blonde lokken op de grond kan laten vallen. Natuurlijk is dit niet de eerste keer dat ik hem boos heb gezien - ik heb genoeg klappen gevangen, van hem maar ook van zijn collegae, maar dit is de eerste keer dat ik zijn woede zo intens meemaak. "Je doet me pijn," dat kan hem natuurlijk helemaal niets schelen. Daar doet hij het om. Hij geniet hier van, de volledige macht die hij nu over me heeft. In mijn hoofd, zonder mijn lippen ook maar van elkaar te halen, herhaal ik een regel van het nummer dat mijn moeder altijd voor me zong als ik niet kon slapen. Sometimes in our lives, we all have pain, we all have sorrow.. but if we are wise, we know that there is always tomorrow. Ondertussen schieten alle mogelijke scenario's door mijn hoofd. Ik kan hem niet peilen nu, heb geen idee wat zijn bedoelingen zijn. Voor het eerst in mijn leven ben ik oprecht bang voor Zeke. Natuurlijk beangstigde hij me al vaker, en vond ik het krijgen van klappen en andere vormen van straf alles behalve aangenaam, maar daar wist ik in ieder geval dat hij zou stoppen. Ik heb nu geen idee waar hij toe in staat is. Mijn excuses aanbieden gaat nu niet meer helpen, het kwaad is al geschied en daar ga ik nu de vruchten van plukken. "There's no doubt in my mind that if you could then you would try to crack my ribcage open and pull my heart right through."

---

I had a few, got drunk on you and now I'm wasted

22 • kamer 18 • 3 jaar • grumpy Alles gaat als een soort waas aan me voorbij, en ik voel me pas weer echt in mijn lichaam zakken als ik aan het zwembad zit. Een beetje verwilderd kijk ik om me heen, als het meisje aan komt lopen met een dienblad. "Frisse lucht helpt mij altijd wanneer ik mij niet goed voel." Het klinkt bijna als een excuus. Ik weet ook dat ik eigenlijk niet zou moeten waarderen dat ze me zomaar meeneemt - dat ze de leiding neemt. Ze is een vrouw en staat in geen enkel opzicht in de positie om de keuzes te maken. "Je zou iets moeten eten of drinken." Ze heeft wel gelijk, dat moet ik haar meegeven. En het is ook goed om even wat zuurstof tot me te nemen. Als ik veel langer binnen was gebleven, bij al die mensen die praatten over dood, was ik waarschijnlijk onderuit gegaan. "Dankjewel," komt er zowaar over mijn lippen. Ik neem een hap van de toast die ze op een bordje had gelegd en een aantal slokken van het glas water. Koffie is ranzig, en eigenlijk zou ze nu een standje moeten krijgen omdat ze me het toch voor durfde te zetten, maar ik laat het voor deze keer gaan. Ik ben niet in staat om al te harteloos te zijn, nu. Het glas whiskey sla ik in een keer achterover, als laatste hoop om weer wat leven in mijn lichaam te krijgen. De kop koffie steek ik naar haar uit. Ze mag het opdrinken of weggooien, dat interesseert me nu echt volledig niets. "Hier. Dit drink ik niet." Ik trek een pakje sigaretten uit mijn broekzak en steek een van de peuken tussen mijn lippen, waarna ik het ding aansteek. Ik steek het pakje naar haar uit. Geen idee of ze rookt, of dat dit tegen alle regels in is, maar goed. Het verbaast me hoe menselijk ik ben. "Ik ben vooral heel blij," ik blaas een wolkje grijze rook uit. Ik lach, ietwat sarcastisch, terwijl ik opnieuw inhaleer. "dat hij niet bloederig aan zijn einde is gekomen. Dan zou ik er nu heel anders aan toe zijn." "I only love it when you touch me, not feel me - when I'm fucked up, that's the real me."

---

I had a few, got drunk on you and now I'm wasted

---

---

De stap die ik achteruit had gezet om wat meer persoonlijke ruimte te hebben, werd te niet gedaan door Misha die vastberaden een stap een stap vooruit zette en mij tegen de muur duwde. In een enkele seconde klopte mijn hart minimaal twee keer zo snel en het ergste was dat ik het kon voelen. 'Je zult eraan moet wennen,' begon hij, 'dat je genoeg aandacht krijgt van jongens.' Ik drukte mezelf dichter tegen de muur aan, terwijl ik nerveus op mijn lip beet. Ja, dat was echt een tik waar ik vanaf moest. Mijn handen drukte ik ook plat tegen de muur. Zijn handen voelde warm, maar verkeer onder mijn trui. "Dat je moet luisteren naar wat je verteld wordt,' vervolgde hij en drukte zijn lippen in mijn nek, 'en dat je niet bang moet zijn... om los te laten.' Dat was ongeveer het punt waarop mijn benen zo erg begonnen te trillen dat ze het opgave. Ik voelde mezelf langzaam weg zakken tegen de muur, terwijl de plek waar zijn lippen mijn nek hadden aangeraakt in mijn nek leek te branden. Ik voelde zijn duim over mijn lippen en daarna, daarna was hij weg, net als zijn wartme en het tintelende gevoel, maar de angst en het nerveuze gevoel in mijn maag bleef hangen. Ik keek fronsend de kamer rond terwijl ik me realiseerde dat hij niet eens om toestemming had gevraagd. Zo zou het vanaf nu gaan, ik had geen controle meer over wat er met mij gedaan werd. Ik ging weer overeind staan en stapte weg van de muur terwijl ik met mijn vingertoppen over mijn nek wreef. 'Muntthee was het toch, wat je wilde?' vroeg hij en zijn woorden haalde me uit mijn gedachte. Ik knikte voorzicht en trok mijn trui weer goed. Ik wist niet goed hoe ik me voelde, maar ik wist wel dat Misha niks was zoals de vieze oude mannen waarvan ik wist dat die naar het hotel zouden komen na de kerst. Ik wist geeneens of ik wel gewild had dat hij me aanraakte. "Munt, ja," antwoordde ik. Mijn stem was zacht en trilde. Ik keek naar Misha, me afvragend hoeveel meiden mij voor waren gegaan. Ik liep richting Misha om om het bakje dat hij omhoog hield te pakken, om vervolgens blaadjes in de mok te doen. Ik concentreerde me zoveel mogelijk op de thee, zodat ik wat net gebeurt was niet zou gaan overdenken. "Jij ook muntthee?" vroeg ik. Ik voeldem ijn hart nog steeds kloppen in mijn keel en mijn handen trilde terwijl ik het laaste nodige blaadje in de mok deed. Ik draaide mijn hoofd zodat ik Misha aan kon kijken, maar ik durfde hem niet recht aan te kijken, dus staarde ik naar zijn borst, die voor mij op ooghoogte was. "Ik had gehoopt dat ik de rest van mijn leven zou mogen schoonmaken," zei ik, terwijl ik tranen achterin mijn ogen voelde brandden. ik knipperde ze snel we terwijl ik diep adem haalde. "Het is naïef en stom, maar ik kan altijd hopen, niet?"

---

We've lived in the shadows for far too long.

25 Y/O • ALMOST 5 YEARS • ROOM 25 • KIT'S GIRL • LIVING ROOM • CLÉO 'Ja... heel heftig. Mason en ik lagen elkaar misschien niet echt, maar je gunt niemand de dood toe, weet je?' hoor ik uit Cléo's mond komen en een kleine glimlach kan ik niet onderdrukken. Ook zij kan best acteren. Ik ben blij dat ik het kan, het heeft in dit wereldje heel veel zin als je een orgasme kan faken en ook kan doen alsof je geniet van de seks met een oude man die waarschijnlijk relatieproblemen heeft met zijn vrouw. Hoogstwaarschijnlijk wil zij geen seks meer met hem omdat zijn lul zo klein is dat hij niet te zien is onder zijn bierbuik en nog waarschijnlijker is het feit dat hij een hele dosis Viagra nodig heeft om hem omhoog te krijgen. Dus dan komt hij maar naar ons toe, de jonge meisjes in dit hotel om zijn frustraties weg te neuken. En wij maar doen alsof we het prettig vinden.       Harley wordt geroepen door Zeke en zo blijven Cléo en ik samen achter. Nu hoef ik tenminste niet meer heel duidelijk meer dat masker op te houden. Iedereen is met elkaar bezig en ze zijn allemaal bang dat het nog een keer zal gebeuren. Ik kijk naar Cléo en kom dan overeind van de bank, waarna ik haar hand grijp en haar meetrek de woonkamer uit, richting een lege kamer. We moeten erover praten, samen, wij twee. Partners in crime.       'Als ze erachter komen...' sis ik tegen het meisje en ik trek de deur achter ons dicht, zodat niemand ons kan verstaan. Ik schud mijn hoofd even. Het leek een best goed idee, maar volgens mij loopt iedereen hier op eieren zodat niemand ineens zal doordraaien. Het is überhaupt nog maar afwachten of de politie erbij wordt gehaald of niet. Voor mij en Cléo zou het het best zijn als dat niet zou gebeuren, maar ik reken erop dat de jongens hier en César helemaal, dit tot op de bodem gaan uitzoeken. 'Als ze erachter komen, zijn we dood,' maak ik mijn zin af en ik kijk naar mijn partner in crime. Letterlijk crime nu, dus. Ik leun tegen de muur aan. Heb ik er spijt van? Nee. Die goorlap had zijn poten van ons af moeten houden en dat deed hij niet, dus dan krijgt hij dit dubbel zo hard terug. Maar ja, wanneer de jongens erachter komen dat wíj achter de dood van Mason zitten, zijn de rapen gaar en zullen Cléo en ik het bezuren.

---

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

24 • 5 Jaar • Kamer 16 • His room • Vaiana Als ze naast mij kom te staan merk ik dat ze nog steeds staat te trillen op haar benen. Mooi zo. Ik heb haar in ieder geval een goede indruk gegeven. 'Munt, ja,' zegt ze en ik kan de trilling in haar stem horen. Ze pakt het bakje munt uit mijn handen en stopt er eentje in haar eigen thee. 'Jij ook muntthee?' vraagt ze en ik knik. Ik leun een beetje tegen de muur aan en kijk toe. Ze draait zich naar mij toe, maar het is duidelijk dat ze vrij weinig zin heeft om op naar mij te kijken. Ik lach zachtjes en schud mijn hoofd. 'Ik had gehoopt dat ik de rest van mijn leven zou mogen schoonmaken,' zegt ze en voor een moment lijkt ze bijna in tranen uit te barsten. Wauw. Ik moet moeite te doen om haar niet hardop uit te lachen. 'Het is naïef en stom, maar ik kan altijd hopen, niet?' Ik haal mijn schouders op en neem dan een slokje van mijn thee, negerend dat het mijn tong haast verbrand.       'Misschien,' zeg ik kalmpjes. 'Het is misschien een beetje dom om te denken dat je hier een geweldig leventje gaat leiden, maar wat ik altijd denk is dat je er het beste van moet maken. Het is misschien niet het leven dat je graag wilde leiden, maar ik weet zeker dat je er iets in gaat vinden wat je aanstaat. Mij bijvoorbeeld?' Ik lach om mijn eigen grap. 'Maar hey, als je alvast een introductie wil in hoe het hier meestal gaat, kan ik je die wel geven. Ik heb vast nog wel een paar condooms naast mijn bed liggen.' Ik mep tegen haar kont aan en loop langs haar op. Ik loop richting de deur en wil deze dicht doen tegen het geluid en tegen het geluid dat zij zometeen gaat maken, maar als ik mijn hand op de deurknop heb ik liggen, bevries ik. Mijn ogen schieten naar de deur tegenover mij, die open staat. Ik struikel bijna achterover en laat het glas uit mijn handen vallen. Ja, dat was er gebeurt. Het glas spat op de grond uit elkaar. Mason. Dood. De gevoelens die de druk de afgelopen minuten weggeduwd heeft, komen nu ineens weer terug en worden juist door de drugs weer versterkt.       'Oh... oops,' zeg ik, maar deze keer is de speelse toon in mijn stem verdwijnen en heeft plaats gemaakt voor iets kills. Ik draai mij om naar Vaiana. 'Dat ging per ongeluk.' Ik kniel en pak een groot stuk glas op. Een scherpe rand laat ik voorzichtig over de palm van mijn hand glijden en rood bloed drupt tevoorschijn uit de wond die er ontstaat. Vervolgens stap ik op haar af. Angst, verdriet en vooral woede razen door mij mijn lichaam, versterkt door de drugs. Een koude lach verlaat mijn mond. 'Lieve schat, je denkt toch niet dat je hier bent om schoon te maken.' Ik grijp naar haar nek met de hand waarin ik het stuk glas had en druk haar zo tegen de muur aan. De hete thee spoelt over het glas heen en daarbij over haar hand waarmee ze het glas vast heeft en een deel van haar buik en bovenbenen. 'Je bent hier voor ons. Om geld te verdien en om dit,' ik grijp naar haar kruis met mijn andere hand en druk mijzelf hard tegen haar aan, 'voor ons open te stellen,' sis ik in haar oor. Eigenlijk was het mijn plan geweest om haar om mijn vinger te winden en aan mijn voeten te krijgen. Jammer dan. Dan had ze mijn kamer maar niet precies op dit moment binnen moeten komen. “If there is a past, I have forgotten it.”

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Almost 24 Ω Sleepy & Careless Ω With Alyx Ω Room 13 Ω Undies This is my cup of care. Oh, look. It's empty

Beau bleef nog even zitten, terwijl hij toekeek hoe Alyx zich aankleedde. Hij baalde dat zijn kast aan de andere kant van de kamer stond, want zo ver kon hij niet echt zien. Hij was echter te lui om de bril uit zijn nachtkastje te vinden, als die daar al lag.       "Welke klootzak vond het eigenlijk nodig om ons zo vroeg te wekken?" vroeg ze terwijl ze zich omkleedde. "En iets over iemand die dood is? Ik mag toch hopen dat hij niet Jezus bedoelde, want dan is zijn algemene kennis wel erg slecht." Beau haalde zijn schouders op. Hij wist er ook niet het fijne van, of dat hij het zelf wel goed had verstaan. Of het nu de telefoonlijn of Mason was, die dood was, hij zou er niet om wenen. Hij betwijfelde of hij zelfs maar kon huilen.       "Ik weet het niet," mompelde hij dan ook, terwijl hij langzaam opstond en snel even zijn badkamer in glipte. Hij draaide de kraan open, stak zijn hoofd er enkele tellen onder en vloekte door het koude water. "maar we zullen het zo wel te horen krijgen." Vooral hijzelf waarschijnlijk. Hij droogde zich af, spoot wat deo onder zijn oksels en kwam de kamer weer binnen.       "Maak je er maar niet te druk over," glimlachte hij naar haar, terwijl hij een T-shirt van zijn min of meer schone kledingstapel plukte. Hij trok het donkerblauwe ding over zijn hoofd en schoot eveneens in een joggingbroek. Hij beantwoordde haar snelle kus en bedacht zich toen dat hij nog steeds niet deftig kon zien. "Twee secondjes, querida" grijnsde hij, waarna hij haar nog een snelle kus op haar kruin gaf en weer de badkamer inging om zijn lenzen in te prutsen.       "Al een idee wat voor pannenkoeken je wilt?" hoorde hij Alyx zeggen. Hij kwam de badkamer weer uit.       "Driehoekige," antwoordde hij vrolijk. Hij meende het half, gewoon uit nieuwsgierigheid of dat zou lukken, en hield de deur voor haar open. "Na u, prinses."

[ bericht aangepast op 27 jan 2017 - 14:10 ]

---

Mijn brein breint zoals het breint.

CLÉO MAHALIA AGUILLARD 24 • One of the girls • Room 23 • Living area • Harley & Bailey Zodra Harley weg was gelopen had Bailey een blik op Cléo geworpen, waarna ze overeind kwam, Cléo’s hand greep en haar meetrok naar een lege kamer. Ze had niet eens de tijd om een opmerking te maken tegen Romy. Wat jammer nou.       ”Als ze erachter komen ” siste Bailey tegen het meisje, waarna ze de deur achter hen dicht trok. Ze schudde haar hoofd even. “Als ze erachter komen, zijn we dood,” maakte ze naar een korte pauze haar zin af, waarna ze Cléo weer aankeek. Bailey leunde tegen de muur aan, Cléo stond naast haar.       ”Nee goh, wat een geniale ontdekking Sherlock,” zei Cléo, de sarcasme in haar stem duidelijk hoorbaar. “Dit maakt ons ook zeker niet verdacht,” vervolgde ze er fluisterend tegenaan. Ze zuchtte even diep en leunde met haar hoofd tegen de muur aan, waarna ze even haar ogen sloot. Het was nog lastig te bevatten wat de twee gedaan hadden en in hoeveel problemen ze nu zaten. Nou ja, ze hadden nog helemaal geen problemen eigenlijk, want niemand wist het. Nog niet en hopelijk zouden ze het ook nooit te weten komen ook.       ”Wat wil je doen?” vroeg ze aan Bailey, na een korte stilte. Het meisje beet even op haar eigen lip, terwijl ze met haar voet zachtjes op en neer bewoog, waardoor haar hak zachtjes tegen de muur tikte. “Wat stel je voor? Het keihard door het hotel schreeuwen en dan zo snel mogelijk het hotel uit vluchten?” vroeg ze zachtjes aan haar. “Of we moeten onze beste acteerkunsten naar voren laten komen - of hopen dat op den duur mensen het vergeten,” vervolgde ze zachtjes. Ze hadden hier nog niet echt goed over nagedacht. ”1-2-3.. I don’t care.”

---

That is a perfect copy of reality.

---

'I can't walk on the path of the right, 'cause I'm wrong.'

Mijn slaap was niet geheel zonder dromen geweest, maar wat er precies was gebeurd was ik vergeten. Ik was dan ook al niet meer in REM-slaap toen ik lichtelijk wakker werd geschud door een beweging naast me. Snel genoeg herinnerde ik me weer dat Dani vannacht opnieuw nachtmerries had gehad, en dat het daarom ook niet anders kon dan dat ze naast me lag.       Ik voelde hoe ze overeind kwam, en uit reflex hief ik mijn arm zonder mijn ogen te openen op om deze op haar arm te leggen.       'Ssh,' suste ik, verwachtende dat ze weer wakker was geschrokken door een droom. Ik probeerde haar zonder al te veel moeite te doen weer tegen me aan te trekken, maar dit lukte niet. Ze was wakker...       'Zei hij nou... dat Mason dood is?' Het duurde even voordat de betekenis van die slinger aan woorden mijn bewustzijn had bereikt, maar toen dit eenmaal het geval was opende ik extreem langzaam één oog.       'Wat?' vroeg ik slaperig terwijl ik zo goed mogelijk overeind probeerde te komen.       'Moeten we...?' Nu opende ik mijn ogen volledig. Toen ook ik hoorde dat Zeke door de gangen banjerde had ik door wat hij riep, alweer een eindje verderop. Meteen was ik klaarwakker. Wat krijgen we nu? Met een ruk zette ik me af van mijn bed terwijl Dani's voeten de grond ook al hadden gevonden. Zij pakte slechts een van mijn shirts om over zich heen te trekken, maar nadat ook ik mijn kleren eindelijk aangesjord kreeg, hield ik haar even tegen bij de deur.       'Ik heb geen idee wat er aan de hand is, maar doe alsjeblieft niets doms.' Ook al vertrouwde ik haar wel dat ze zoiets niet in haar hoofd zou halen, kon ik het niet genoeg benadrukken voor mijn gevoel.       Ik opende de deur discreet waarna ik voor haar de gang op liep. Direct besloot ik naar de woonkamer te gaan, waar ik Zeke verwachtte te vinden. Er stonden enkele andere mensen, maar hij was er niet. Waar is die gozer helemaal heen gerend? Ik vond de behoefte niet om ook maar iemand hier te vragen waar hij was, wetend dat het toch wel te laat was om hem tegen te houden dit aan iedereen rond te schreeuwen. Nu ze mij wakker hadden gezien, kon ik ook niet veel anders doen dan te handelen.       Ik zei verder niets, maar stormde de trap op, naar Mason's kamer. De deur opende ik echter rustig. Het meurde er naar de tering, iets waardoor ik ook al gelijk doorhad dat Zeke de waarheid vertelde. Mason was dood.

[ bericht aangepast op 25 jan 2017 - 15:30 ]

---

how dare you speak of grace

NIKA CALDBURY 20 • Loverboy • Room 17 • Kitchen • Laelia ”Nika? Wat d–“ Voor ze haar zin kon afmaken, had Nika zijn lippen al op de hare gedrukt. het goed en wel doorhad had hij zijn lippen op die van mij gedrukt.       De kus leek enkele tellen succesvol gegaan te zijn, tot dat hij een hand tegen zijn wang voelde en daarna twee handen tegen zijn borsten die hem wegduwden. Nika schrok ervan en veegde met zijn eigen hand over zijn wang. Het was niet alsof het meisje tegenover hem, hem hard had geslagen. Integendeel zelfs. Hij voelde het nauwelijks. Hij was geschokt omdat hij zojuist was geslagen door een meisje. Een mindere, zoals ze hier altijd genoemd werden. Een beetje beschamend eigenlijk.       ”Ben je helemaal gek geworden?!” vroeg Laelia geschokt, haar stem weer overslaand. Nika keek het meisje tegenover hem aan.       ”Nee.. Nee, helemaal niet,” mompelde Nika betrapt. Wat moest hij doen als een meisje opstandig tegen hem werd? Of hem fysiek pijn deed? Dan moest hij het terug doen toch? Zoiets was het. Hij wist het echt niet meer. Of mocht je meisjes van anderen niet slaan? Waarschijnlijk niet, maar hij had geen meisje - hoe moest hij dan ooit leren een meisje zijn mindere te maken?       Nika beet zachtjes zijn lip en hij sloeg het meisje vol op haar wang terug. Iets te hard, bleek, want het meisje verloor haar evenwicht en lag nu op de grond. Nika’s ogen werden groot. Oh god, wat had hij nu dan weer gedaan.       Hij probeerde het meisje zo snel als hij kon weer op haar voeten te zetten, terwijl hij controleerde of ze zich niet ook nog ergens anders tegen gestoten had in haar val.       ”Sorry, sorry, sorry, sorry, sorry. Het spijt me heel erg,” zei Nika toen, bijna smekend. In hoeverre je een sorry kon smeken. Een pruillipje ontstond er op zijn gezicht. (Ik mocht van Yu Laelia iets bespelen) "Shit. I fucked up - again."

[ bericht aangepast op 25 jan 2017 - 15:25 ]

---

That is a perfect copy of reality.