Ik mag dan wel een optimist zijn, maar ik heb van die momenten dat ik mezelf wel kan vermoorden, zo negatief zoals ik denk.
Zit nu weer doemscenario's te bedenken hoe ik zou moeten kampen met een tragisch ongeluk van mijn vriend. Verdomme Sofie, wat heb je hier aan? Helemaal niets. En hij gaat niet dood, je moeder pleegt niet zomaar een zelfmoord en bij je schoonmoeder is al helemaal geen sprake van een terugkomende tumor. Klaar, en nu weg die tranen, want dat is helemaal nergens voor nodig.
Waarom doe je nu weer zo hysterisch, ik snap er helemaal niets van. Waarom kun je dit soort doemideeën niet zomaar loslaten en moet je er op gaan doorfantaseren?
Omdat ik een schrijver ben? Omdat ik altijd de meest tragische eindes voor mijn verliefde hoofdpersonages bedenk?
En daar zou ik me dan beter aan doen om persoonlijke ervaring mee op te doen? Het is nog niet erg genoeg dat ik minstens vier mensen ken waarvan hun moeders borstkanker hadden? Het is nog niet erg genoeg dat ik twee mensen ken die hun vader zijn verloren? Het is nog niet erg genoeg dat ik zelf geen opa's en oma's meer heb? Het is nog niet erg genoeg dat mijn moeder de grootste kut jeugd heeft gehad en daardoor een levensverhaal van 100 kilo elke dag met haar meedraagt? Het is nog niet erg genoeg dat je vriend twee ouders heeft die vier jaar geleden oog en oog stonden met de dood?
Nee, want het kan altijd fantastischer in het hoofd van Sofie. Totdat ik weer helemaal overstuur in bed lig te huilen. FACKING EEN KEER IN HET HALFJAAR.
Tyf op negatieve gedachten. Jullie zijn het laatste wat ik nu nodig heb. Ik ben een normaal functionerend mens.