Ik snap wat je voelt. Toen ik het destijds hoorde, zat ik in groep twee. Ik was een kleuter, dus voor mij betekende het toentertijd niet zoveel, totdat andere kinderen begonnen te doen alsof het een besmettelijke ziekte was, of dat ik gestoord was. Op een gegeven moment had ik gewoon geen vrienden en de mensen die voorheen mijn vrienden waren, hadden me in de steek gelaten. Toen kwam het, zoals ik het noem, rouwproces. De klap. Het moment dat je - je realiseert dat je anders bent dan anderen. Soms vind ik het nog steeds moeilijk. Vooral doordat christelijke mensen om me heen zeggen dat alles gebeurt om een reden. Ik kan daar zo kwaad om worden, vooral omdat ik nooit gevraagd heb om een mislukt lichaam en verknipte persoonlijkheid.