Quizlet High School || 2 - Speeltopics

Dit topic gebruiken we nog niet, alleen als de eerste niet meer kan.

---

Never grow up, it's a trap.

JoSnape schreef:
(...)
Yayy

Rachel heeft het zogezegd niet gehoord want ze mag nog niet weten dat haar goede vriend Joey ook op deze school is... Joey zelf mag het wel weten, maar ik had nog geen zin om voor hem te schrijven

Rachel Green --> Bad Girl (leerlinge)

'Nee, ik lus geen water. Ik heb liever mijn appelsap. Wat is je naam eigenlijk?' "Ik ben Rachel Green. Maar zeg maar Rach!" Opeens begon ze vreemde geluiden te maken, ze was dus aan het braken. 'Sorry, mijn moeder is een heks en ze probeerde me vast en zeker te vergiftigen, of ze wilde me iets duidelijk
maken of dat ik goed op ging letten.' Ik werd een beetje bang. Haar moeder kon haar waarschuwen. Maar ze had nog niets door, gelukkig maar. "Maakt niet uit hoor, gaat alles weer goed?" Vroeg ik, toch wel wat medeleven tonend. Ik nam nog wat water. "Gaan we de directrice zoeken? Dan kunnen we ons inschrijven!" Ik bedacht dat ze mijn vraag nog niet had beantwoord. "Maar hoe oud ben je nu eigenlijk?" Vroeg ik dus nogmaals. Ik keek nog wat rond, er waren af en toe nog wat asociale kindjes maar de meeste hadden al wel een gesprek aangeknoopt. Die aso's moest ik hebben. Maar, nu gewoon even vriendelijk blijven...

JoSnape schreef:
(Mensen niet vergeten dat Jo iets zegt door de luidsprekers van de school, ik zie dat bijna niemand erop reageert maar iedereen hoort het )

Dominique ook, maar ik zei dat ze je negeerde

---

Fate whispers to the wolf: 'You cannot whithstand the storm' and the wolf whispers back, 'I am the storm.'

Gabrielle ''Gabriel'' Red Ik ben het heksje van de nachtelijke klokkentoren (talking to Rachel)

"Ik ben Rachel Green. Maar zeg maar Rach!" Zegt dus blijkbaar Rachel tegen me. 'Zestien, wie was dat door de luidspreker?' "Maakt niet uit hoor, gaat alles weer goed?" Vroeg ze nadat ik het kleine stukje appel had uitgekotst. Ik knik en glimlach. Misschien hoef ik niet meer te zoeken naar een vriendin, maar heb ik er al 1 gevonden. "Gaan we de directrice zoeken? Dan kunnen we ons inschrijven!" Ik knik en loop alvast voor uit denk ik, want ik zie dat Rachel nog niet naast me is komen lopen. Ik zie een paar leerlingen in groepjes bij elkaar staan. Ik durf niet iemand aan te tikken, omdat dan al die groepjes me aan gaan staren. Ik loop rustig door de menigte heen zo de linker gang in, waar ik uitkom in de kamer van de directrice, ik klopte 3 keer en deed de deur open. 'Sorry dat ik misschien binnen val, ik ben de nieuweling...' Ik zie dat er niemand is en kijk dan nog eens goed om me heen. Echt helemaal niemand, is Jo al weg? 'Rachel?' Roep ik in de gang. 'Ze is er niet!'

---

Fate whispers to the wolf: 'You cannot whithstand the storm' and the wolf whispers back, 'I am the storm.'

Rumplestiltskin
Ik verscheen in mijn kamer waar ik een houten kistje uit een lade pakte, het kistje was verzegeld met een sterke ketting eraan en een zilveren slot, op dit moment zat er niks in maar dat zal al snel veranderen, het kistje kon alleen open met magie, er zat geen speciale sleutel bij voor het slot, de slot ging open en de ketting trok ik er af die ik voorzichtig op de ladekast legde, het kistje maakte ik open er lag een rood kussentje in, het hart van Jo legde ik er voorzichtig in, ik wilde het kistje verzegelen toen ik haar stem door de luidsprekers hoorde. Toen ze over mij begon krulde mijn mondhoeken even om wat een rotkind, nu gaat ze te ver. Toen ik niks meer hoorde pakte ik haar hart uit het kistje en kneep er even in, daarna praatte ik er door. 'Jij komt nu onmiddellijk naar mijn kamer!' riep ik, ik met een dreigende ondertoon. 'Nu!'

Jo Mari Gold
"I am a Ghost of a Girl"

Op dat moment kwam Odette aangelopen en liet me een filmpje zien, ik grinnikte even voordat ik haar vast hield, 'Waar nu heen majesteit?' vraagt ze terwijl ze uit het raam springt en een klein stukje naar beneden vlieg. 'Het school podium may dear?' ik keek haar even lachend aan totdat er een meisje aankwam lopen, de geest, 'Bied je excuses aan lieve schat.' ze liet even een lachje horen, "Had je gedroomd..." lach ik mee. Ze verdwijnt weer en ik wend me naar Odette, nog voordat ik iets kon zeggen voelde ik een verschrikkelijke pijn, mijn vader had het gehoord... Ik had kunnen verwachten dat hij boos zou zijn, ik geef geen kik, Odette hoeft niets te weten, 'Jij komt nu onmiddellijk naar mijn kamer!' riep hij met een dreigende ondertoon. 'Nu!' hij was woedend, ik kon hem nu maar beter niet tegenspreken. "Sorry Odette, ik moet weg, ik heb een afspraak met iemand, ga anders maar naar Cat ofzo..." ik wacht niet op haar antwoord en loop weg, waarom deed ik eigenlijk nog, waarom deed ik gemene dingen als ik weet dat ik daar problemen mee ga krijgen? Al snel wist ik het antwoord, ik wou gezien worden, de manier van aandacht...
Ik liep stevig door en kwam eindelijk bij het huisje van mijn vader en liep zonder te kloppen naar binnen, "Wat is er nou weer?" vraag ik onbeleefd aan hem.

---

---

Avan Odin Ravens "What? I am just smoking" Ze knikte even, ik snap hier niet zoveel van maar wat ik wel begrijp is dat het goed mis is, 'Ja, ik moet even naar de ziekenzaal ja...' ze probeerde weer op te staan wat mislukte, ik hielp haar even omhoog en keek haar aan, "laat die doekjes maar en kom mee..." ik tilde haar op en liep naar de zaal, wat zouden de mensen nu wel niet van me denken? Ach wat maakt het uit...

[ bericht aangepast op 16 juli 2016 - 23:23 ]

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Rumplestiltskin
Voordat Jo zou komen borg ik het hart weer op in het kistje en verzegelde ik het weer met magie, ik borg het veilig op.
De deur ging open en Jo stapte zonder te kloppen naar binnen, gelijk kwam er woede in me naar boven, woede dat ik gewoon niet kon beheersen, vooral niet toen ze op een onbeleefde toon 'Wat is er nou weer?' vroeg. Ik trok aan haar haren haar tegen de muur aan en sloot alle deuren en ramen nu kon je er alleen nog maar in als je sterke magie bezat maar onmogelijk was het zeker niet. Ik pakte mijn stok waar ik haar hard op haar rug sloeg zodat er striemen te zien zouden zijn.
'Jij bent ook echt een onhandelbare rotkind!' zei ik woedend. 'Het is dat Belle erop stond anders zou je zelfs niet eens in mijn kasteel wonen.' met magie liet ik haar hard tegen het plafond aankomen, hard tegen de grond en daarna aan de andere kant van de kamer weer tegen de muur zodat ze weer als een pop op de grond viel. Ik grijnsde. 'Voelt dat goed Jo? dat wil je toch, je wilt toch je lieve pappie boos maken?' Mijn ogen leken wel vuur te spuwen. 'Of niet dan? geef dan toe? je vindt het toch leuk als ik zo tegen je doe, daarom breng je jezelf toch altijd maar weer in problemen?' Ik pakte mijn dolk en pakte haar arm, in haar arm ik kerfde er een woord in. Rotkind bloed sijpelde uit haar arm maar ik deed er niks mee, van mij part mocht ze dood bloeden.

[ bericht aangepast op 16 juli 2016 - 23:48 ]

Alexandra Prince||De directrice

Ik knap bijna uit elkaar van woede. Hoe kon die Jo dat nou doen?! Het was niet alleen erg dom, maar ook erg gênant. Voor mij, en voor haar. Want zometeen ging waarschijnlijk de hele school zien hoe zij aangepakt werd door haar vader. Diep van binnen had ik wel een piepklein beetje medelijden met haar.
Gelukkig was het maar een piepklein beetje dus makkelijk te negeren.

Ik drukte het knopje van de luidspreker en hield het ingedrukt.
'Test, test,' zei ik. Ik hoorde het door de hele school. Ik werd rood, maar gelukkig kon niemand dat zien.
Ik schraapte mijn keel, en zei:
'Beste leerlingen van Quizlet High School. Hier spreekt directrice Alexandra Prince. Ik moet jullie allemaal dringend spreken. Jullie bliefen nu naar de eetzaal te gaan.
Allemaal. Bij voorbaat dank.'
Ik was blij dat het voorbij was, en probeerde niet te letten op mijn nette, ietwat bekakte, Britse accent en taalgebruik. Zo was ik nu eenmaal opgevoed. Het voelde ook een beetje als mijn plicht om die leerlingen wat discipline bij te brengen. Daarom heb ik ook Levi Ackerman erbij gevraagd, omdat ik weet dat hij wel een paar helse pubers aankan. Maar het valt me erg tegen. Niet meneer Ackerman, want die doet het geloof ik wel prima, maar de leerlingen vallen me tegen. Een meisje die geen uniform aanhad, een brandalarm, leerlingen die zaten te roken en de mededeling van Jo. Een complete ramp, dus. Zuchtend loop ik naar de gigantische eetzaal. De leerlingen stromen binnen.
Eerst probeer ik te tellen of iedereen er is, maar ik zie zoveel gezichten dat ik het opgeef. Als bijna alle banken gevuld zijn, loop ik naar het kleine podium waar toespraken gehouden worden. Ik ga voor de microfoon staan en klop er twee keer op. Er klinkt een schel, piepend geluid door de eetzaal. Bijna iedereen houdt zijn/haar handen voor hun oren. Met licht rode wangen begin ik te praten.
'Welkom bij deze korte, onverwachte toespraak,' begin ik. 'Ik wil even mededelen dat ik zeer gelukkig ben met de leerlingen van deze school, en verder geen problemen verwacht. Ik moet alleen wel wat zeggen .' Ik schraapte mijn keel. 'Vandaag is erg een jongen en een meisje van deze school overleden. Ze zijn vermoord. We weten wie het gedaan heeft door getuigen, en zullen diegene na deze toespraak daar zeker ook voor straffen. En geloof mij maar dat die straf een heel stuk erger is dan de campus schoonvegen.'
Er klinkt een zacht gegons door de zaal door de mensen die fluisteren. Ik laat ze maar even gaan. Een paar mensen huilen. Het is ook verschrikkelijk.
'Geen zorgen, geen doodstraf. Alleen een celstraf. Diegene krijgt nog wel les met jullie, maar met magische bewakers. Zeus heeft daar namelijk mee geholpen en de beste, magische bewakers gevonden. Hij of zij mag ook niet met anderen leerlingen in aanraking komen.
Na 5 jaar mag hij of zij vrij. Maar dan mag hij of zij nóóít meer naar onze school komen.'
Weer klinkt er gefluister. Eerst wou ik het nog eigenlijk nog over Jo's stund hebben, maar ik besef dat ik daar helemaal geen behoefte aan heb. Het is al genoeg voor die arme leerlingen voor één dag.
Bovendien zie ik haar, en haar vader nergens. Daar ben ik wel pissig om. Hoe kan Rumplestiltkin hier nou niet bijzijn?
Of misschien zie ik hem gewoon niet. Dat kan ook.
Hoe dan ook, ik zeg de leerlingen gedag en loop weg.
Terug naar mijn veilige, trouwe kantoor.

---

Never grow up, it's a trap.

Jo Mari Gold
"I am a Ghost of a Girl"

Ik keek Rumple aan, zijn ogen leken vuur te spuwen, ik wou een stap naar achter doen maar het lukte niet, ik was te bang of te geschrokken.
Hij pakte mijn haar vast en gooide me tegen de muur, waarom altijd haar? Kunnen ze niet gewoon een arm vasthouden ofzo? Ik zag dat hij alle deuren en ramen sloot, voor mij was er geen kans meer om hier heelhuids uit te komen. Hij pakte zijn stok om er vervolgens hard op mijn rug te slaan, ik wou gillen, maar dat zou het allemaal erger maken, een traan gleed over mijn wang. 'Jij bent ook echt een onhandelbare rotkind!' zei hij woedend, ik kon hem hier geen ongelijk geven, jammergenoeg, 'Het is dat Belle erop stond anders zou je zelfs niet eens in mijn kasteel wonen.' ik wou nog een opmerking maken maar besloot het bij mezelf te houden, hij liet me met zijn magie tegen het plafond aan knallen en liet me toen weer vallen, het voelde alsof alles, maar dan ook alles, gebroken was toen hij me ook nog eens naar de andere kant naar de kamer liet 'zweven'. Weer knalde ik tegen een muur en viel op de grond, bewegen wou even niet, ik liet het maar gewoon gebeuren, ik zou het vast wel verdient hebben... 'Voelt dat goed Jo? Dat wil je toch, je wilt toch je lieve pappie boos maken?' ik keek hem aan, "Jij hebt het recht niet om jezelf een vader te noemen, en al helemaal niet je lieve pappie!" schreeuwde ik, het maakte nu toch niet meer uit, pijn had ik al. 'Of niet dan? geef dan toe? je vindt het toch leuk als ik zo tegen je doe, daarom breng je jezelf toch altijd maar weer in problemen?' ik wou hier niets op zeggen, hij had gelijk, maar ook weer niet, als hij mij gewoon een keer positieve aandacht had gegeven was ik nooit zo geworden, denk ik...
Hij pakte zijn dolk, ik schoof naar achter maar kwam tegen de muur, hij pakte mijn arm en kerfde er een woord in, Rotkind, de verschrikkelijke, ondraagbare pijn ging door mijn hele lichaam, ik voelde me even slap worden maar beveelde mezelf om wakker te blijven. Het bloed droop uit mijn arm, het leek me nu wel een mooi moment om iets terug te gaan zeggen, al had ik zoveel pijn, meer kon het toch niet worden, of wel?
"Hoe bedoel je ik rotkind? Jij rotvader! Jij hebt me zo opgevoed, als jij me ooit, al was het een beetje, een beetje positief behandeld had, was ik heel anders geweest, dat weet ik zeker!" ik deed even mijn ogen dicht, de pijn, ik hield ze ook voor een lange tijd dicht, ik vertrouwde mijn vader niet maar ik moest wel,
"Ooit eraan gedacht dat jij dit rotkind rot hebt gemaakt?" ik deed mijn ogen open en keek hem boos aan, "Jij vond het ook niet leuk dat je vader je in de steek liet, waarom doe je precies hetzelfde?" ik moest een gevatte opmerking maken, ik moest erboven uitkomen, ik ging staan, wat lastig was want het bloed droop nog steeds uit mijn lichaam, mijn lichaam deed überhaupt al pijn, ik keek even naar mijn arm, ik ben bang dat dat er voor altijd opstaat.
Ik liep naar hem toe en ging vlak voor hem staan, "Jij bent niets minder dan een klein mannetje die zich laat omringen door duisternis omdat hij te bang is..." ik keek hem diep in zijn ogen aan, "Je bent niets, geen goede man, geen goede vader, geen goede dief, je bent zelfs geen goede echtgenoot..." even deed ik mijn ogen dicht, de pijn werd heviger.

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Rumplestiltskin
'Jij hebt het recht niet om jezelf een vader te noemen, en al helemaal niet je lieve pappie!' schreeuwde ze, ik lachte. 'Hoe bedoel je ik rotkind? Jij rotvader! Jij hebt me zo opgevoed, als jij me ooit, al was het een beetje, een beetje positief behandeld had, was ik heel anders geweest, dat weet ik zeker!' nog een lach van mijn kant. 'Dan had je maar niet zo als een verwend nest moeten gedragen dan was het makkelijker geweest om je op te voeden!' grijnzend keek ik haar aan. 'Ooit eraan gedacht dat jij dit rotkind rot hebt gemaakt?' . 'Jij vond het ook niet leuk dat je vader je in de steek liet, waarom doe je precies hetzelfde?' Ze opende haar ogen en keek me boos aan. Mijn grijns verging ze was nu echt te ver gegaan. Voordat ik haar weer wilde aanvielen sprak ze verder. Ze ging staan en ging vlak naast me staan. 'Jij bent niet minder dan een klein mannetje die zich laat omringen door duisternis omdat hij te bang is.' Ze keek me aan en weer een grijns ontstond. 'Je bent niets, geen goede man, geen goede vader, geen goedde dief, e bent zelfs geen goede echtgenoot.' ze deed haar ogen dicht nu was ze echt te ver gegaan. Ik gooide haar naar achter daarna met magie naar de andere kant ik zag dat haar hoofd tegen de muur aankwam hoopte dat ze dood was of in iedergeval bewusteloos ik toverde touwen om haar heen, en een doek strak om haar mond zodat ze niet kon schreeuwen. Woedend liep ik mijn huis uit terug richting de school, niet beseffend dat er bloed op mijn kleding zit.

Rachel Green

'Zestien, wie was dat door de luidspreker?' Ik schud mijn hoofd en terwijl ik drink loopt ze al binnen in een gebouw, waarna ik ze hoor roepen 'Ze is er niet!' Ik wandel ook de gang binnen en kijk ook eens in de kamer. "Neen, inderdaad niet nee... Anders wachten we even? Dan kunnen we wat praten!" Ik ging tegen de muur hangen, en verwachte dat Gabriel mijn voorbeeld ging volgen. In de verte hoorde ik al het zachte getik van hakken op de grond. "Ik denk dat ze er aan komt." Ik ging rechtstaan, uit eerbied voor de directrice die haar school binnenkort zal moeten sluiten.

[ bericht aangepast op 17 juli 2016 - 10:18 ]

[ bericht aangepast op 17 juli 2016 - 10:08 ]

---

Never grow up, it's a trap.

Jupiter Stephanie Demeter

||Jupiter||Daughter Of Persephone||God Of Hell||

Die doekjes konden me blijkbaar echt niet helpen, dat wist Avan blijkbaar ook. Hij tilde me zo naar de ziekenzaal, ik las zijn gedachten. 'Sorry als ze je zo meteen pesten.' Ik zag dat mijn nieuwe Go Away tattoo verdween, en ik was best wel opgelucht dat de letters wisten wat ik ook wilde, dat hij verdween. Nee, niet Avan, de tattoo. Ik raak nog is in de war van mezelf!

---

''Bad Girls Are The Best Girls.''

Cat

Na de toespraak van de directrice, liep ik weg. Ik zag een woedende Rumplestiltskin op de school af lopen. Ik zie bloed op zijn kleding en schrik; wat heeft hij nu weer gedaan?! Ik wil eerst op hem af lopen om het te vragen, maar ik bedacht me. Hij zou dan natuurlijk nooit de waarheid zeggen. Waar kwam hij vandaan? Ik pijnig mijn hersens; hadden leraren niet een huis, heel vlakbij de school, waar ze dan sliepen, behalve de directrice?
Ik geloof van wel. Als ik voorbij Rumple loop, huiver ik even. Wat is die man een creep. Als ik hem niet meer kan zien, transformeer ik in een kat en loop weg van de school.
Ik loop langs allerlei huizen, maar zie dan één heel groot, duister huis. Dat moet het zijn. Ik glip naar binnen. Een kat zijn heeft veel voordelen.
Ik loop een willekeurige kamer in. Ik zie niks, behalve een groot spinnenwiel, samen met wat stro en goud. Ik loop verder, en open een andere kamer. Daarin staat een groot tweepersoonsbed, en een inloopkast, maar verder weer niks. Ik transformeer weer in mens, maar nog wel met kattenogen en oren, de kattenzintuigen heb ik altijd.
Ik open nog één kamer, denk ik, en dan geef ik het op. Het huis is zo groot. Ik pak de zware deurklink vast en open de deur. Tenminste, dat wil ik, maar het lukt niet. Na een tijdje trekken en duwen lukt het eindelijk. De zware deur ging piepend open. Binnen trof ik iets vreselijks aan.
Ik zag Jo vastgebonden en ze had een een doek op haar mond. Ik kon niet zien of ze bewusteloos of dood was. 'Jo!' schreeuwde ik. 'Jo!' Ik schudde haar zachtjes heen en weer, en keek in paniek om me heen; wat moest ik doen?!

---

Never grow up, it's a trap.

Joey Tribianni

De man sloot de deur, wat betekende dat het gesprek voorbij was. In de luidsprekers hoorde ik mijn naam, en dat deed me iets. Ik had nog geen les gegeven en er zijn al haters. Op mij, maar ook op mijn collega Levi. "Kom Vale, we gaan naar het schoolgebouw. Daar kan je even bekomen van wat er is gebeurt. Oké?" Ik keek naar de deur van het appartement van Levi, die op slot werd gedraaid. Hopelijk krijgt die man niet meer te veel te verduren...