Ik ben helemaal klaar met het leven, met de wereld, met alles.
het is grappig sinds ik laatst nog zei dat ik verwachtte dat alles naar de shit zou gaan omdat de laatste maanden geweldig zijn geweest. En ja hoor; Hier zijn we dan. Alles is naar de shit. Mijn school, mijn toekomst, de relatie met mijn ouders komt ook op een punt waarvan ik denk: misschien kan ik maar beter verdwijnen want ik ben toch een doorn in het oog. Het is op zo'n punt gekomen dat ik geen eens keuzes voor mijn eigen toekomst mag maken, want het is allemaal fout. Alles wat ik kies is een domme keuze en 'ik ga daar later spijt van krijgen.' Volgens mij kan ik alleen die keuze voor mezelf maken? Op school gaat het slecht om bepaalde redenen, en ik heb een oplossing gevonden daarvoor, en dat mag niet van mijn moeder, en als ik dan uitleg dat het me dan wel gaat lukken is haar argument dat ik te jong ben om over mijn toekomst te beslissen; ja mam! Dat weet ik! 16 is een belachelijke leeftijd om over de rest van je leven te beslissen, maar het is niet alsof ik een andere keuze krijg van jou, school of het leven zelf. Alles wordt me 'aangegeven' en ik moet 'blij zijn met wat ik heb' maar op dit moment val ik nog liever tot mijn dood dan deze vakantie overleven en nog 2 jaar een educatie volgen waar ik geen interesse meer in heb. Er wordt gewoon niet naar me geluisterd, over wat IK wil, het is verdomme MIJN leven, MIJN toekomst! Ik wil die keuze's zelf maken, ik wil zelf de keuze willen maken of ik wil stoppen en een verandering wil maken in mijn pakket of dat ik door moet gaan! Maar als ik dat doe krijg ik van verschillende mensen te horen dat dit een domme keuze is, en daar kan ik dus echt niet tegen.
en ja er is meer aan de hand dan dit dat ik liever dood neerval dan nog een seconde blijf leven.
