[RPG — 300] Heatherville University: War of Houses — Speeltopic - Speeltopics

      Er bestonden zo goed als geen betere excuses om als een dier over straat te hobbelen dan een feest. Twee dingen waar je de bruinharige jongedame ontzettend mee kon verblijden. Terwijl ze de laatste hand legde aan het zwarte puntje op haar neus, bekeek ze haar kostuum nog eens goed. Het had haar enige moeite gekost het ding te bestellen, maar ze was er van verzekerd dat ze hem niet eenmaal zou dragen. Het hoofd zou absoluut een plekje in haar kamer krijgen. Min of meer als een troffee, als ze er na vannacht toch klaar mee bleek te zijn.
      Uiteindelijk was Sav in haar ogen klaar, en plofte ze neer op de bureaustoel die in een hoek van haar kamer stond. Met haar telefoon in haar zwart gelakte nagels, overwoog ze wie ze een berichtje moest sturen. Er waren opties genoeg, daar Sav behoorlijk aardig was tegen iedereen en maar weinigen het een straf zouden vinden met haar te verschijnen. Ze zocht echter niet naar een random vriend voor vanavond, maar iemand met wie ze even volledig kon ontsnappen. Uiteindelijk bleef haar blik dan ook hangen op Candicane, zoals Candice in haar telefoon vernoemd stond. Glimlachend begon ze aan een sms'je.

Panda in the house. Waar is mijn party animal at en hoe laat gaan we feesten?

Zodra hij was verzonden, kwam ze overeind om haar lichtjes uit te knippen en een laatste pepermuntje in haar mond te laten verdwijnen. Met de telefoon in haar hand, wachtend op een antwoord, trok ze de deur van haar kamer achter zich dicht en maakte ze haar weg naar de voordeur; paraderend zoals alleen Sav dat zou kunnen, gekleed als een panda met een capuchon die haar halve zicht wegnam.

      Zodra Candice haar een berichtje terug had gestuurd, stond Sav al op de veranda van het Virgo huis. Ze wierp een blik op de tijd, en bedacht zich dat ze er lopend wel op tijd zou zijn. Candice kennende, zouden de twee geen gewone entree maken. Een opgewekte glimlach speelde dan ook om haar lippen toen ze op weg ging naar het Gemini huis waar haar blondharige partner in crime verbleef. Onderweg kwam ze hier en daar een ander beest tegen, al moest ze toegeven dat haar kostuum er best mocht wezen. Ze stopte haar telefoon weg en sneed de route af zodat ze om 18:42 de voordeur bereikte. Alhoewel haar oorspronkelijke plan was geweest buiten te wachten, stelde ze dat bij op het moment dat er een groep studenten langsliep en enkelen daarvan een opmerking maakte. Ze wist niet van welk huis ze waren, en ze gaf er ook niks om. Met haar mond wijselijk gesloten klopte ze aan, zich voorbereidend op het moment dat Candice er zou zijn en ze het feest konden betreden. Nu al snakte de jongedame naar een goed drankje en wat welkome muziek. Het was alweer even geleden dat ze volledig uit haar dak was gegaan, en gekleed als panda zou ze het er nu van moeten nemen.
      'Candicane, where are thou?' De jongedame gniffelde zodra ze de woorden luidop had gesproken, wetende dat de Gemini toch al niet zo'n hoge pet van haar op hadden. Ze verschoof het pandahoofd iets zodat ze wat meer kon zien, zich beseffend dat haar losse haren enigszins in haar nek kietelde. 'Het is tijd om de campus onveilig te maken. Beware Heatherville.' Het was schandalig hoe ze soms om zichzelf kon lachen, maar ze moest het wachten toch enigszins leuker maken. Als ze het Gemini huis zo bekeek, verschilde het aan de buitenkant nog niet eens zo van haar eigen. Het was in haar ogen niet bepaald correct dat mensen nog altijd werden opgedeeld in huizen, maar dat maakte het des te heerlijker om gewoon met anderen op te trekken.

short but hopefully gold ;')

De dikke boek lag open op mijn bureau, ook nog precies voor mij onder mijn neus, maar werd er niet echt uit gelezen. Mijn ogen gleden wel over de stukken teksten en ik zag de letters wel voorbij gaan, maar het leek alsof ik helemaal niets snapte of ik las het gewoon niet. Normaal gesproken ben ik nooit zo. Vandaag leek het alsof ik extra afgeleid was. Waarom zou dat nou komen? Misschien door al de lachende studenten die ik uit mijn raam kon zien, waar ik nu dus naar staarde. Al die studenten die in allerlei dierenpakken richting de huis van de andere studenten van Scopio liepen. Er waren zo veel studenten die ik om de aantal secondes met de gekste dieren pakken voorbij zag lopen: ik zou bijna kunnen geloven dat heel Heatherville University daarheen ging. Heel de universiteit.. exclusief ik. En Hunter, natuurlijk. Aangezien we beiden niet echt veel van feesten hielden en liever in het stilte willen zitten dan tussen al die feestbeesten- letterlijk, dachten we dat we onze tijd beter konden besteden aan het studeren.. of specifieker gezegd: Ik besteed mijn tijd aan het studeren en Hunter heeft geen tijd om aan zijn eigen studie bezig te zijn omdat hij mij continu aan het helpen is. Maar ik werd afgeleid. Door al die schreeuwende en lachende studenten- nee- dieren. Maar alsnog kon ik de lege gevoel onderin mijn buik nog steeds niet verklaren.

Met een zucht duwde ik mijn bril wat verderop mijn neus en haalde een hand door mijn haren die alweer te lang waren geworden. Ik zou het deze week nog gaan knippen, maar ik had geen tijd. Raad eens waarom? Ik was aan het studeren. Net als altijd. Maar wat dan wanneer ik klaas was met studeren en wat tijd voor mijzelf overhield? Dan las ik een boek of ben ik wat aan het krabbelen in mijn schrift. Ik let niet zo veel op mijn uiterlijk, hoewel mijn ouders het zo vaak duidelijk gemaakt hebben dat ik mijn haren regelmatig moet gaan knippen. Puur om deze reden ga ik het deze week ook doen.
      ‘Ik denk dat ik vandaag wat eerder mijn bed in ga springen,’ murmelde ik, meer tegen mijzelf dan tegen Hunter. ‘..Als ik tenminste überhaupt kan gaan slapen met al die..’
Ik stopte echter halverwege mijn zin toen ik erachter kwam hoe stom het zou klinken. “met al die dierentuin dieren op het straat.” Met een zucht scheurde ik mijn blik van het raam af om al mijn aandacht aan het boek te besteden, maar nog steeds leek ik afgeleid te zijn. Misschien komt het door de holte in mijn buik.. of door de opkomende hoofdpijn. Wat het ook was, blijkbaar was vandaag niet echt mijn dag.