[RPG • 200 • Speeltopic 2] Durmstrang Insitute - Speeltopics

[ bericht aangepast op 12 juni 2016 - 22:11 ]

[ bericht aangepast door een moderator op 27 maart 2016 - 19:29 ]

---

take me back to the basics and the simple life

---

'I am not waiting for a prince, I am waiting for the one who thinks i'm their princess.'

---

Voor ik mijzelf kon bedenken, trok de jongen me al mee de dansvloer op. Even keek ik twijfelend in de donker bruine kijkers van de jongen, voor ik mijn handen op zijn schouders plaatsten. Ik had al in de gaten gehad dat Alex een lange jongen was, maar dit viel al helemaal op als je net met iemand zoals Gus gedanst had, die toch een kop kleiner was dan Alex.
Ik schrok lichtjes van Alex handen die zijn handen op mijn lichaam plaatste. Dat de jongen de dans serieus leek te nemen, maakte me toch iets rustiger in mijn doen en laten. Ik liet de jongen me meevoeren in de ritme, waar zelfs ik toe moest geven dat Alex wel enig talent voor dansen bezat.
‘Dat doe ik toch nooit?’ wierp de jongen op mijn laatste dreigement. Ik trok weer mijn wenkbrauw op, waar ik plagend een hand van zijn schouder haalde. ‘Meen je dat? Want ik herinner me een jongen die in onze moedertaal ging spreken om míj mee naar de bal te vragen, terwijl ik al met je beste vriend ging. Als dat niet onder stom valt, dan weet ik het ook niet meer.’ Ik kon het kleine glimlachje dat zich rond mijn lippen vormde niet tegenhouden, waardoor ik gauw even mijn blik van de jongen afhaalde. Ik liet mijn hand weer terug naar zijn schouder gaan, terwijl het ene liedje alweer in het andere overging.
Zachtjes wist ik na een tijdje mijn hoofd tegen zijn harde, gespierde borst aan te leggen. De controle die ik eerder wilde hebben liet ik varen, gezien zelfs iemand als Alex geen dans kon verpesten. Mijn ogen sloten zich, terwijl ik blindelings de passen volgde die me al jarenlang waren aangeleerd. Misschien had ik nooit de plakkaat van een prinses mogen dragen, maar ik vond dat ik wel zo’n opvoeding gehad had. Echter had ik nooit een droom prins gevonden en vermoedde ook niet dat deze ooit zou komen. Toch was dit moment voor mij toch beter dan Gus mij had kunnen geven. Alex was voor mij een vreemde in vergelijking tot Gus. Ik was heus wel bewust van het feit dat Alex allerlei meisjes aan het keuren was terwijl deze met mij danste, maar toch wist ik deze feit buiten te sluiten om het ene moment te krijgen waar ik stiekem al tijden naar verlangde. Voor deze ene keer stond ik eens in de spotlights. Voor een keer kreeg ik de perfecte dans, waar ik slechts altijd van een afstandje naar toe had kunnen staren. Dat Alex deze persoon was om dat met mij te delen, hield ik dan ook buiten beschouwing.

---

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Het was misschien toch wel een goede keuze om Claudai te vragen als date. We hadden het nu al leuk, en we waren nog niet eens een minuutje aan het dansen. Nu was wat we deden geen dansen te noemen, maar goed, we hadden lol en daar ging het om. We kwamen door het dansen steeds dichter tegen elkaar te staan, wat onze moves niet verbeterde, al voelde het wel prima. Nu kon dat ook aan de alcohol liggen, maar daar maakte ik me nu zeker geen zorgen over, wat waarschijnlijk nog een bijwerking van de vodka was. Misschien zorgde de zorgeloosheid er ook wel voor dat ik haar probeerde rond te laten draaien, wat op alle vlakken mis ging. Zo lagen we dan ook niet veel later op de grond, stuiptrekkend van het lachen, met tranen rollend over onze wangen. Ik wist zeker dat er naar ons werd gestaard, maar het kon me geen klap schelen. We hadden lol en daar ging het om. Zo konden we allebei niet stoppen met lachen, en haar woorden hielpen ook niet. "Zei ik toch." kwam hikkend van het lachen uit mijn keel. Ik had nooit gedacht dat ik zo veel lol kon hebben op een feest, of met iemand in het algemeen, maar ik was heel blij dat het wel zo ging. Langzaam wist ik mezelf te bedaren en veegde de tranen uit mijn ogen. Hierna stond ik op, en tilde haar voorzichtig op haar voeten. De hakken die ze aan had waren echt belachelijk hoog. Ik had geen idee waarom iemand er ook maar aan kon denken om ze aan te trekken, laat staan erop te kunnen lopen. Toen ik haar op haar voeten had gezet, hield ik mijn armen casual om haar heen, gewoon om ze ergens te laten, zonder echte bijbedoelingen. "Krijg je nu echt geen zin om gewoon gympen aan te trekken om normaal te kunnen bewegen?" Zelf had ik wel een pak aan, maar mijn afgetrapte gympen droeg ik er nogsteeds gewoon onder. Ik ging me niet nog ongemakkelijker voelen dan ik al deed. Ik haalde een arm van haar af, om mijn veldfles te pakken voor een van de laatste slokken nam en het flesje ook weer aan haar aanbood. Deze slok was eerder om mezelf weer wat te kalmeren na de lachstuip, die me zware buikpijn had gegeven door mijn spastische spieren. Het kwam hopelijk wel weer goed, maar vaak hielp iets van het brandende goedje wel om het wat te versnellen. Intussen was het volgende nummer alweer gestart, wat betekende dat we de dansvloer af konden, iets waar ik nu over twijfelde. Ik was bont en blauw, maar had zeker wel lol, waardoor ik nu niet zeker meer was of ik wilde stoppen. "Zullen we de rest van de mensen weer wat rust gunnen? Of blijven we hun en onze levens in gevaar brengen?" vroeg ik dus maar grappend aan haar. Normaal hield ik graag alle touwtjes in handen, maar de drank deed mijn strakke hand erop iets vieren. Ik werd wat losser, en naast beangstigend, voelde het ook vreemd goed. Ik hoefde even niet te denken, me te houden aan extreem strikte routines en gebruikten, en nogsteeds ging er niets mis. Een welkome afwisseling als je het mij vroeg, zeker met een aardig meisje als Claudai.

---

Bowties were never Cooler

Het duurde even voor Gabi leek te ontspannen, maar toch ging het sneller dan verwacht en Alexander voerde haar mee met de passen die hij al jaren kende. Het was ook niet verwonderlijk dat hij de dans leidde. Zo had hij geleerd te dansen, want dat scheen belangrijk te zijn in de kringen van zijn familie. Echt veel had hij er in zijn leven nog niet aan gehad, maar hij wist ook dat dat uiteindelijk wel zou komen en dat hij dan dankbaar zou zijn dat hij de passen zo automatisch kon doen. “Meen je dat? Want ik herinner me een jongen die in onze moedertaal ging spreken om míj mee naar de bal te vragen, terwijl ik al met je beste vriend ging. Als dat niet onder stom valt, dan weet ik het ook niet meer,” antwoordde Gabi hem. Een glimlach speelde om zijn mond. Het was pas gisteren geweest, maar het voelde alsof het al eeuwen geleden was geweest. Gabi had het oogcontact verbroken, maar Alexander zag haar glimlach wel, iets waardoor zijn glimlach iets groter werd. Ze vond het heus niet zo erg als ze toe durfde te geven. “Mag een man niet trots zijn op zijn moedertaal?” antwoordde hij haar grijnzend in het Bulgaars. De muziek ging haast ongemerkt over in het volgende nummer en ergens verwachtte Alexander dat ze nu zou gaan wegrennen. Hij had zijn dans gekregen en dat zou het zijn. Toch bleef ze in zijn armen en dansten ze in stilte verder. Het was niet erg. Er waren gewoon geen woorden die echt uitgesproken moesten worden. Gabi liet haar hoofd tegen zijn borst rusten en hij trok haar heel iets dichter naar zich toe. Niet te veel, hij wilde haar niet het idee geven dat hij alleen op fysiek contact uit was, maar net genoeg dat ze wat dichter bij elkaar stonden. Ze was een goede danspartner merkte hij en duidelijk niet onervaren met het dansen. Dit gegeven maakte hem alleen maar nieuwsgierig naar haar achtergrond. Hij wist ook wel dat zijn eigen opvoeding niet heel gewoon was voor de meeste mensen en dat hij toch wel tot de bovenlaag van de zou zeggen. Ergens was hij zich er wel van bewust dat iets verderop een aantal meisjes zeer overdreven dansbewegingen aan het maken waren met telkens een blik op hem, maar hij – misschien wel voor het eerst in zijn leven – negeerde dit. Hij was momenteel met Gabi aan het dansen, een dans die vertrouwder aanvoelde dan hij zich had kunnen voorstellen. “Zie je wel dat dit niet zo erg is?” mompelde hij uiteindelijk, doelend op haar eerdere tegenzin. Hij was blij dat hij toch de kans gekregen had van haar en was ook vastbesloten om haar te laten zien dat hij echt niet zo erg was als zij dacht. Hij liet haar ronddraaien.“Geef me de kans om te laten zien dat ik wel de perfecte date kan zijn, Gabi. Heck, desnoods maken we er een weddenschap van als je dat liever hebt. Maar geef me die kans.” [Waarom klinkt hij nu heel wanhopig? :’)]

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

Vincent lachte net zo hard mee en voor even voelde Claudai zich volledig vrij. Ja, natuurlijk waren er mensen aan het kijken naar die twee gekken die op de grond lagen, maar het maakte haar voor het eerst in haar leven echt niet uit. Ze werd er niet beschaamd van en had ook niet de neiging om hard weg te rennen of door een gat in de grond te verdwijnen. Die mensen keken maar als ze daar gelukkig van werden. Uiteindelijk was Vincent degene die als eerste overeind kon komen en hij hielp haar vervolgens overeind. Ze merkte met een glimlach dat hij zijn armen om haar heen hield. Het had ongetwijfeld niks te betekenen, maar toch had hij ervoor gekozen om van alle plekken waar hij zijn armen kon houden, ze gewoon om haar heen te houden. "Krijg je nu echt geen zin om gewoon gympen aan te trekken om normaal te kunnen bewegen?" vroeg hij haar met een blik op haar schoenen. Ze volgde zijn blik. “Eigenlijk wel,” antwoordde ze en een beetje spijtig dacht ze aan haar sneakers die keurig naast haar bed stonden te wachten en waar ze nu met geen mogelijkheid bij zou kunnen. “Helaas liggen die behoorlijk buiten mijn bereik.” Toen hij haar nog een slok uit zijn veldfles aanbood, pakte ze het opnieuw aan en nam ene slok, waarna ze het flesje weer teruggaf. Ze voelde zich deze avond losser dan ze ooit had gevoeld en ze was er bijna zeker van dat dat in elk geval voor een deel aan de alcohol te danken was. Vroeger had ze altijd neergekeken op mensen die alcohol dronken en beweerden zonder alcohol geen feest te kunnen vieren, maar ineens begon ze te begrijpen waarom mensen het zouden drinken. Het maakte alles toch iets anders. "Zullen we de rest van de mensen weer wat rust gunnen? Of blijven we hun en onze levens in gevaar brengen?" vroeg Vincent haar grappend en een grijns speelde om haar mond. “Heb ik het voor elkaar?” vroeg ze hem quasiverbaasd. “Je zou zelfs op de dansvloer blijven, buiten onze deal om?” Ze stak even onschuldig haar tong naar hem uit. Haar maakte het niet zo heel veel uit. Ze zou het heel gezellig vinden om te blijven dansen en ze hadden er ook erg veel lol mee, maar ze wist ook dat het al een wonder was dat Vincent überhaupt op de dansvloer te vinden was en dat hij waarschijnlijk zo snel mogelijk weer weg wilde. Ze verwachtte ook niet dat zij het meisje zou zijn dat hem ervan kon overtuigen om te blijven dansen. Zoveel andere meisjes, die duidelijk op iets anders dan alleen dansen uit waren, hadden hem nooit kunnen overtuigen. Waarom zou zij het wel voor elkaar krijgen?

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

Ik snapte echt niet hoe Claudai zo kon bewegen op die hakken, en zij blijkbaar ook niet, gezien ze al snel op mijn vraag zei dat ze liever op haar gympen zou lopen. Ik nam intussen een slok uit mijn veldflesje en bood haar de laatste slok aan. Ze nam die, terwijl ik rustig bij haar bleef staan met mijn arm om haar haan. Ik had geen idee waar ik die anders moest laten, en daarbij voelde het vrij ongedwongen. Ik had me nog nooit zo comfortabel gevoeld rond een meisje, en zeker niet een aan wie ik niet gerelateerd was. Nu kwam dit waarschijnlijk door de drank, maar dat maakte me niet uit. We konden hier een goede avond hebben, en daar draaide het om. Ik stopte het lege veldflesje weer weg en keek even naar de dame in mijn armen. Ik durfde het bijna niet toe te geven, maar ik vond het zelfs op de dansvloer best leuk. Het was best een schok, want nuchter zou ik het nooit doen. Niemand had me ooit zien dansen, laat staan doen dansen. Toch was het Claudai gelukt, waarschijnlijk door een combinatie van drank en dat ze me toch wel leek te snappen, op een vreemde manier. Ik hield eigenlijk altijd afstand van mensen, zeker als er ook nog een statusverschil tussen zat. Hoe kon ik een overtuigende captain zijn, als iedereen me als vriend zag? Hoe kon ik hard tegen mensen zijn, die mijn vrienden waren? Daarom hield ik afstand, onder meer redenen, maar dat terzijde. Misschien moest ik af en toe toch iemand toelaten, want zoveel lol als nu had ik in jaren niet meer gehad. Ik vroeg haar of we zouden blijven dansen, of niet, wat haar leek te verrassen, en haar woorden deden me grijnzen. "Wie had dat gedacht? De roodharige Seeker die de Captain ver genoeg om haar vinger wind om hem te laten dansen... Als je dit dansen wil noemen." Ik grinnikte zachtjes en duwde zacht een plukje haar uit haar gezicht en achter haar oor. Ik had geen idee hoe ze het voor elkaar had gekregen, dat ik hier half uit vrije wil stond, maar het was haar gelukt, hoeveel drank er ook wel niet in het spel was. Misschien kwam het ook wel omdat we juist allebei zo ongemakkelijk waren, en dit anders nooit zouden doen. Ik sloot mijn armen iets, waardoor de afstand tussen ons werd verminderd. Ik voelde haar adem tegen mijn borst slaan, wat mijn huid deed tintelen, terwijl het al heet was door de drank. Ik had geen idee wat er met me gebeurde, maar het voelde goed, mijn hoofd was licht, en wilde er niet eens vraagtekens bij stellen. Het tempo van de muziek was inmiddels vertraagd tot een slow-dance nummer. Ik begon zo goed en zo kwaad als ik kon op de muziek heen en weer te wiegen, met haar in haar armen. Ik tilde haar rustig en voorzichtig wat omhoog en zette haar voorzichtig met haar tenen op de mijnen, zodat we in elk geval een minder groot hoogte verschil hadden. Ik duwde speels mijn neus even tegen die van haar en trok daarna mijn hoofd weer terug, om mijn tong speels naar haar uit te steken. "Zullen we hierna nog wat alcoholvrij gaan drinken?" vroeg ik zachtjes aan haar, in haar oor. We zagen er vast uit als een stelletje, maar dat kon me, net als alles, niets schelen. Wij wisten hoe het zat, en dat was meer dan genoeg, zelfs al was ik er nu niet helemaal meer zeker van, al was het waarschijnlijk door de drank, en dat wist ik ook wel.

---

Bowties were never Cooler

---

'Treat me like a princess and I treat you like a prince. Treat me like a game and I'll show you how it is played.'

---

Zachtjes voelde ik de jongen mij wat dichter bij hem trekken. Er zat nog steeds enige centimeters tussen ons, maar Alex leek slim genoeg om deze laatste niet te overbruggen. ‘Zie je wel dat dit niet zo erg is?’ mompelde de jongen dan ook zachtjes. Een kleine zucht verliet mijn lippen bij deze woorden, waar ik mijn ogen even bij liet rollen. Ik had het kunnen weten dat hij gepikeerd was. Niet specifiek om mij, maar omdat iemand eens tegen hem in ging. Was hij vast niet gewend.
Mijn ogen waren net op tijd weer geopend om te zien dat hij me liet ronddraaien. Ik volgde zijn beweging, maar doordat deze zo impulsief gekomen was, kwam ik iets dichter bij hem dan ik gewild had. Niet dat de jongen dat in de gaten leek te hebben. Deze leek met zijn hoofd al heel ergens anders en ik hoefde niet eens te denken waar, gezien de jongen waarschijnlijk zijn grootste geheim nog prijs ging geven als ik hier om vroeg. ‘Geef me de kans om te laten zien dat ik wel de perfecte date kan zijn, Gabi. Heck, desnoods maken we er een weddenschap van als je dat liever hebt. Maar geef me die kans.’ Ik schudden zachtjes mijn hoofd, waar geamuseerd een kleine glimlach rond mijn lippen speelde. Ik keek even met een schuin hoofd naar onze voeten die netjes dezelfde ritme hadden en de juiste passen wisten te maken.
‘Je kan nog zo hard proberen om een perfecte date te zijn, maar dat betekend niet dat ik je leuk vind of ga vinden.’ Bitste ik in het bulgaars naar de jongen, voor ik hem los liet en een uitdagende blik naar de jongen zond. ‘Maar omdat ik zo lief ben, zal ik je deze keer een kans geven. Maar als je het verpest moet je me vertellen met wie Gus mee is gegaan.’ Ik hield mijn hoofd weer wat schuin, waar ik weer even in zijn bambi kleurige kijkers staarde. Ik had haast medelijden met de jongen dat hij voor mij ging, terwijl er zat andere makkelijke meisjes wanhopige pogingen achter mij deden. Ik had ze al uit mijn ooghoeken gezien, maar het waren van die typische tienermeisjes die allerlei knappe jongens achterna jagen om vervolgens flauw te vallen als deze met ze praatte. Dat Alex nou juist deze type meisjes aantrok, was zijn probleem. Ik zou daar in ieder geval niet zo’n grote ego van krijgen als hij had.
‘Ik denk echter al dat je de weddenschap verloren had, toen je de vraag begon. Dus je kan maar beter gaan opgeven want volgens mij wachten er mensen op je.’ ik knikte even naar het groepje meisjes, voor ik een blik zond die duidelijk vertelde dat ik antwoord wilde op mijn vraag over Gus. Hij mocht misschien zojuist wel hebben mogen leiden, maar ik bleef de meester van het spel.

---

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Jonah Serge Procházka ~ Molokov

Jonah had best wel zin gehad in het gala. Hij had al een pak en een date was volgens hem niet nodig. Natuurlijk, er waren genoeg mensen die meenden dat je wel een date moest hebben maar hij ging net zo graag alleen. Het was niet echt zijn ding, zo’n date. Hij ging liever gewoon met zijn vrienden lol hebben en daar had hij zich dan ook op verheugd. Maar hij was gisteren al ziek geweest en hoewel hij zichzelf bij elkaar raapte en probeerde voor te doen dat het niets was, was hij alleen maar zieker geworden. Hij was hartstikke verkouden maar had gisteren al hoge koorts gekregen. Ondanks dat hij zich beroerd voelde had hij vandaag nog een paar paracetamolletjes genomen, ook in de hoop dat dit de koorts voor even deed verlagen. Misschien dat hij hiermee wel naar het gala kon gaan, maar tegen de middag had hij al door dat het echt niet zou gaan lukken. Hij was helemaal klam, en had het ondanks zijn warme lichaam ontzettend koud.

Toen hij dan toch zijn pak aan had getrokken had hij maar even in de spiegel moeten kijken om te zien dat het echt niet ging, ook al wilde hij nog zo graag. Hij voelde zich namelijk erg misselijk en had het pak dan ook meteen uitgetrokken en ingewisseld voor een joggingbroek en comfortabel shirt.

Hij had net nog even de tijd gehad om zijn vrienden te melden dat hij niet op het gala zou zijn, voordat hij zich snel terug trok om binnen de kortste keren van zijn bed naar de wc te rennen om te overgeven en weer terug. Hij voelde zich ellendig beroerd en wist dan ook dat hij met geen mogelijkheid ook lol zou kunnen hebben op het gala. Toch was het zuur dat hij uitgerekend op deze dag nog zieker moest worden en niets anders kon doen dan binnen blijven en in bed liggen. Hij had al een extra deken weten te vinden dat hij bovenop zijn eigen dekbed deed. Het was namelijk ontzettend koud. Helaas kreeg hij helemaal niets mee van het hele feestgebeuren zo. Het nare was dat hij wel net de muziek kon horen, die de wind met zich meebracht en door het raam te horen was. Zo was hij er niet bij en werd hij daar wel nog aan herinnerd.

Hij kon enkel de muziek horen en keek zelf hier een beetje naar de muren om hem heen, de lege bedden, gezien hij de enige was die hier was en niet bij het feest of ergens anders buiten. Hij had ook nog eens last van hoofdpijn, zo ongeveer alle kwaaltjes bij elkaar maakten het voor hem bepaald geen feest. Hij rilde even en trok het deken verder over zich heen. Hij kon enkel hopen dat zijn vrienden en zijn broer een leuke tijd hadden. Hij hoorde vast wel verhalen van achteraf, maar dat was toch anders dan er zelf bij zijn. Nu was hij erg misselijk en had hij zelfs een kots bakje naast hem staan, omdat de wc toch echt te ver was gebleken. Het vervelende was ook dat niemand er was om voor hem te zorgen, dus hij al dat braaksel zelf moest gaan zitten opruimen terwijl hij daar veel te zwak voor was. Hij hoopte dat hij straks iets minder misselijk was zodat hij misschien met slofjes aan zijn voeten over de hal kon gaan zitten sloffen. En dan door het raam kon gaan zitten kijken om toch even te kijken wat de sfeer van het feest was.

Even later had hij het idee dat hij in ieder geval niet meer om de 5 minuten moest overgeven. Al was het maar voor even, het ging ietsjes beter nu qua misselijkheid. Hij was te nieuwsgierig om niet even door een van die ramen te gaan kijken om te kijken of hij wat kon zien van wie met wie aan elkaar aan het dansen was en dat soort dingen. Hij deed zijn konijnenslofjes aan (ja hij was nu eenmaal nog steeds gehecht aan die dingen) en begon voorzichtig uit zijn bed aan het klimmen. Hij deed nog een shirt met lange mouwen over zijn shirt aan want hij had het nog o zo koud. Met een pakje zakdoekjes gereed in zijn gangen was hij klaar om te gaan. Hij snotterde al snel wat en gebruikte het ene naar het andere zakdoekje. Maar hij wist dat dit hygiënischer was dan een enkele katoenen zakdoek gebruiken. Op een rustig tempo slofte hij nu door de gangen en keek een beetje naar de hoge ramen. Als hij iets wilde zien zou hij wel zijn best moeten gaan doen merkte hij op, gezien zijn lengte nu niet bepaald meehielp hiermee.

[ bericht aangepast op 6 mei 2016 - 13:38 ]

---

Aan niets denken is ook denken.

Svetlana Irina Volkov
Ranaulph || I'm not okay.
Ik jankte tot mijn ogen droog waren, en het alleen maar wat droog gesnif en gehik was. Ik kon het gewoon nog niet echt geloven, en ik had niet eens door wat er aan de had was tot nu. Het was gewoon allemaal te veel. De enige jongen, buiten mijn familie om, waar ik me ooit gemakkelijk bij had gevoeld, leek me te hebben afgeschreven, en dat deed verschrikkelijk veel pijn. Ik had geen idee wat ik nu moest of kon doen, en ik had mijn broer al een tijd niet gezien, zelfs niet toen ik wegrende. Hij was de enige die ik op dit moment nog vertrouwde. Wie kon je anders vertrouwen dan degene van je eigen bloed? Blijkbaar niemand, want de enige andere, had me compleet gebroken. Ik veegde wat in mijn ogen, om me te herpakken, en stond uiteindelijk op uit mijn bed, om mijn jurk te sparen, want het was nogsteeds het mooiste kledingstuk in mijn bezit, en mijn haren los te doen, want de spelden prikten in mijn hoofd. Ik trok een simpele dunne trui aan, die tot over mijn knieën viel, en borstelde mijn haren uit tot ze in losse lokken over mijn schouders vielen. Ik keek nu pas in de spiegel en merkte dat ik er echt niet uit zag. Mijn make-up zat overal, ik zag eruit als een wasbeer, mijn ogen waren knalrood en opgezet van het janken, Ik zuchtte en hobbelde met mijn tandenborstel en een washandje naar de badkamers. Ik liep op blote voetjes over de steenkoude voeren van het kasteel, wat op het geluid wat va buiten kwam doodstil was. Geen andere studenten, geen docenten, zelfs geen ondersteunende staf die zich nog in de gangen bevonden. Het gaf me een onbehagelijk gevoel, maar tegelijkertijd was ik er ook wel blij om, want dat betekende dat niemand me in deze staat zou zien. Dat dacht ik in elk geval, want precies op dat moment dat ik de bocht naar de badkamers op draaide, botste ik, zonder na te denken of uit te kijken, tegen een jongen op. Ik herkende hem als de broer van de Captain van het Molokov team. Hij was wat raar, maar ik snapte zelfs voor hem niet waarom hij hier was. Daarbij wilde ik niet dat iemand me zo zag, en al helemaal geen jongen die ik niet kende. Ik sloeg dus maar snel mijn handen voor mijn gezicht en probeerde opzij te stappen, zodat hij weg kon lopen en we elkaars paden niet zouden kruisen. Ik had nu al meer dan genoeg aan mezelf, en om eerlijk te zijn waren Molokovs geen beste personen als het om emoties ging. Ik had gewoon tijd nodig, slaap, en mijn broer om me te troosten en te zeggen dat het wel goed kwam, zelfs al wist ik dat het alleen was om me te troosten, want hier was echt geen redden meer aan, en dat brak me misschien nog wel meer dan alleen het feit dat deze avond mis was gelopen. Ik hoopte dat Emiel en ik nog fatsoenlijk met elkaar om konden gaan, want ik gaf nogsteeds enorm veel van hem, maar misschien ook wel omdat ik te veel van hem gaf, ging het niet. Ik probeerde intussen diep adem te halen, niet te huilen, mezelf in de hand te houden. Dit was namelijk helemaal niet wie ik was. Ik hield het binnen, was netjes, proper, en kalm. Ik wilde die façade volhouden, maar was bang dat het niet zou lukken als deze jongen hier nog veel langer zou staan.

[Sorry dat het kort is]

---

Bowties were never Cooler

Jonah Serge Procházka

Op zijn konijnensloffen slofte hij voort over de gangen. Waarschijnlijk was hij, ondanks het sloffen, een stille verschijning die niet gehoord zou worden. Want zo was het nu eenmaal, de kleine jongen was gewend om over het hoofd te worden gezien. Niet dat dit erg was, hij was immers geen mens voor de spotlights. Toch had hij wel genoeg vrienden, gezien hij wel sociaal was. Mensen moesten gewoon maar de kans nemen om hem te leren kennen en van zijn kant zou al snel vriendschap kunnen ontstaan.

Een beetje in gedachten verzonken lette Jonah niet heel erg op. Gebeurde ook wel vaker. Maar ja, wie zou er dan ook echt gaan opletten als je doodziek in een hal aan het lopen was waarvan je –vrijwel- zeker was dat er niemand anders liep? Hij keek enkel eventjes om naar een raam en was aan het nadenken over hoe hij het beste daar doorheen kon kijken, toen iemand tegen hem opbotste. Vanzelfsprekend schrok de kleine jongen daarvan, gezien hij al van het minste of geringste kon schrikken. ‘Ah’ bracht hij dan ook uit, een klein schrikgeluidje, net zo klein als hijzelf. Hij keek op om te zien dat het een ‘normaal’ persoon was die voor hem stond. Nou ja wat had hij anders verwacht? Een geest ofzo. ‘Oh’ zei hij en zijn ogen lichtte nieuwsgierig op. Wow, nog een persoon hier! Dat had hij helemaal niet verwacht en eigenlijk werd hij er best vrolijk van. Gezien hij nu niet meer de enige ziel hier was en contact was altijd fijn. Maar gelijk keek hij beter naar het gezicht en kon hij zien dat het met diegene, hij herkende haar nog net, ook al had ze haar handen voor haar gezicht geslagen.
De jongen was niet dom, hij kon namen al gelijk bij de 1e of 2e keer aan het gezicht koppelen en had dus ook weinig moeite met ze te onthouden.

‘He, ik ga je niets aandoen hoor’ grapte hij, waarbij hij merkte dat zijn stem ook niet meer was wat het geweest was. Hij schraapte dan ook zijn keel voor zijn volgende woorden. De vrolijke glimlach was al van zijn gezicht verdwenen want hij had bij haar aanblik gemerkt dat er iets aan de hand was. Bovendien, wat deed zij hier? Iedereen zou toch op het feest moeten zijn. Behalve hij dan.

Zijn lieve kant, wat eigenlijk gewoon onderdeel maakte van zijn hele karakter, kwam meteen naar boven bij het aanzien van het meisje. Ook al kende hij iemand niet, zelfs bij vreemden kon hij nog troostende woorden over zijn lippen krijgen. Niet dat ze dat altijd waardeerden, maar optimistisch als hij was probeerde hij het toch altijd. ‘Ik weet niet wat er gebeurd is Svetlana, maar je ziet er uit alsof je wel een zakdoekje kan gebruiken’ Zijn stem was misschien schor en zacht, maar in de gangen sprak niemand en was hij dus wel verstaanbaar. Hij keek haar vriendelijk aan en haalde een zakdoekje uit zijn pakje en bood het haar aan. ‘Ik eh, heb er genoeg…’ zei hij maar. Als ze zijn troostende woorden niet wilde hebben, kon ze in ieder geval dat zakdoekje wel nemen om daarna van hem weg te lopen. Hij zette wel even een stapje bij haar vandaan, om zich om te draaien en daar netjes even zelf gaan zitten snotteren in een van zijn vele zakdoekjes, waarna hij zich weer omdraaide en afwachtte op de reactie van het meisje.

---

Aan niets denken is ook denken.

---

take me back to the basics and the simple life

Ik had Gus gevraagd om het tussen ons te houden.
"Waarom? Ben je beschaamd voor me?" vroeg hij me achterdochtig. Ik begreep het wel, maar hij moest de situatie toch ook wel begrijpen? De hele school zou erover praten, en daar heb ik gewoon geen tijd voor. Ik was serieus met mijn carrière als quidditch player, en dit zou er niet tussen gaan komen. Deze enkele uitspatting.
Gus ging rechter zitten en keek me scannend aan met zijn blauwe ogen. Onzeker keek ik naar mijn handen, ik wou hem niet de indruk geven dat ik me voor hem schaamde. Alles behalve dat!
Maar gelukkig hoefde ik niet meteen te antwoorden. Gus leek zich te bedenken, hij streelde mijn donkere haren en zei: "Voor nu dan." Vervolgens zuchtte hij. Hij pakte mijn flesje met wodka en nam er een slok van alsof hij in uren niet gedronken had. Blijkbaar was dit voor hem ook niet makkelijk. Hij legde zijn hoofd op mijn schouder en mompelde zacht. "Dit is fijn." Hij sloeg zijn armen losjes om me mijn nek heen om daarna mijn lippen opnieuw te kussen. "Laten we er gewoon een leuke avond van maken." grijnsde hij lichtjes. Ik grijnsde terug naar hem. Hij zoende me en opende lichtjes zijn lippen, ik had het gevoel dat hij wachtte tot ik een volgende stap ging zetten. Maar ik wist niet precies wat ik nu wilde. Deze hele avond was al zo verwarrend maar ook met zoveel ontwikkelingen. Ik had nooit durven dromen dat ik met Gus zou zoenen vanavond. Toch zat ik nu hier met hem.
In zoende hem, liet mijn handen over zijn rug glijden om vervolgens zijn haar te strelen. Ik maakte mijn lippen los van hem, want ik wou niet dat hij onzeker was over mijn gevoelens voor hem.

"Luister, ik schaam me nooit voor je oké?" zei ik tegen hem terwijl ik hem aankeek in zijn blauwe ogen. "Echt nooit. Het ligt niet aan jou." voegde ik er nog aan toe. Ik zoende hem opnieuw en zonder er echt over na te denken gleed ik met een hand onder zijn overhemd.
Maar net op dat moment trok iets anders mijn aandacht, het waren een stel meisjes die langs liepen. "Volgens mij is ze huilend vertrokken naar onze dorm"
Ze waren van Ranaulph en hadden het over een meisje uit ons jaar. Ik hoopte vurig dat dit niet over Iza ging. Het was totaal mijn bedoeling niet geweest om haar te kwetsen. Dat was alles behalve wat mijn bedoeling was... Ineens begon mijn schuldgevoel in te zetten, ik had haar helemaal in haar eentje gelaten. Fuck...
"Wie is het dan precies?" hoorde ik een van de meisjes vragen.
"Svetlana Volkov."
Mijn maag draaide om. Mijn schuldgevoel voor Iza werd meteen aan de kant geschoven door woede. Het was sowieso die Emiel... Hij had haar sowieso gekwetst. Ik had ze ook niet alleen moeten laten, ik wist het!
"Sorry... Mijn zusje..." verward haalde ik mijn lippen van die van Gus af en keek hem een seconde verloren aan. "Sorry... Ik moet naar haar toe. Maar dit wordt vervolgd." Nog een keer drukte ik mijn lippen op die van hem en het koste me moeite om ze weer vanaf te halen. Maar ik moest naar Svetlana toe.

Bijna bezeten liep ik van het duistere naar het lichtere gedeelte van de tuin. Ik scande alle gezichten die ik zag. Maar ik zag Svetlana niet, om zeker te weten dat ze niet nog beneden was liep ik naar binnen toe. De dansvloer was nog redelijk vol maar vrijwel meteen zag ik dat Svetlana er niet meer was. Echter viel mijn oog op een ander meisje waar ik eigenlijk naar toe moest gaan: Iza. Ze zag er nog steeds prachtig uit, ik haalde diep adem om op haar af te stappen. Maar net op dat moment draaide ze zich in haar dans en verscheen de persoon met wie ze was: Emiel.
Ik moet er als een maniak hebben uitgezien, zo langs de dansvloer, met gebalde vuisten. Maar hoe durfde hij eerst Svetlana te kwetsen, en vervolgens achter Iza aan te gaan? Ik wist wel dat ze vrienden waren, maar alsnog!
Maar nu op hem afstappen kon ik niet maken, dan zou ik Iza haar avond nog meer verpesten. Waarschijnlijk was het het beste om haar nu met rust te laten. Toch bleef ik nog even naar haar staren. Ze was zo mooi, ik had alles zo hard verpest.
Ik rukte mijn blik van haar los en maakte mijn weg richting de dorm. Met veel kabaal en terwijl ik een paar dingen omstootte kwam ik de dorm binnen maar ook hier: geen Svetlana. Er zaten nog een paar onderbouwers na te praten over de avond bij het haardvuur. Bij het zien van mij leken ze niet echt meer zin hebben om te blijven, want vrijwel meteen vertrokken ze naar de slaapzalen. Ik liet mezelf in een fauteuil ploffen en staarde naar de deur van de dorm. Zo nu en dan nam ik een slok wodka en keek ik even naar het haardvuur om vervolgens weer gefocust te zijn op de deur.

[ bericht aangepast op 8 mei 2016 - 14:22 ]

---

“Kom op, Sas” Hij glimlachte naar me nadat ik hem mijn oprechte vraag had gesteld. “Het is dat jij eerst was, anders had ik je natuurlijk gevraagd."
Het luchtte me op om die woorden van hem te horen. Ik glimlachte een soort van verlegen naar hem. En ik moest toegeven dat ik mezelf zo niet kende. Meestal was ik zelfverzekerd en kon niemand me wat maken. Maar nu hier met Marcello, hij zorgde ervoor dat ik zacht durfde te zijn.
"Je bent immer het mooiste meisje wat hier op school rondloopt." Zei hij vervolgens met een flirterige glimlacht.
Ik glimlachte uitdagend terug. "Dan heb je jezelf nog niet gezien... alhoewel, van jou zijn er dan natuurlijk wel twee." zei ik plagerig. "Bovendien je wordt toch niet boos als ik vanavond per ongeluk met Manu ga dansen?"
Eigenlijk kon ik de twee prima uit elkaar houden. Vooral hun manier van doen maakte het voor mij makkelijk om te zien wie wie was. Maar Marcello kon er wel tegen als ik hem een beetje laagde.

We dansten samen een tijdje tussen alle andere leerlingen. Hij kon verschrikkelijk goed dansen, en het was leuk om Marcello zo te zien. Een beetje uit zijn relaxte en nonchalante manier van doen. Hij leidde me soepel tussen de mensen door en liet me zo nu en dan een draai maken.
"Laten we even wat anders proberen." zei hij, zodat ik een beetje voorbereid was op dat we van dansstijl gingen veranderen. Hij liet me zien hoe ik me om hem heen moest bewegen en het ging me verassend makkelijk af. Dit kwam grotendeels wel door de ervaring van Marcello.
De nummers wisselden elkaar af en langzaam werden de nummers langzamer. De avond begon ten einde te lopen en de dansvloer werd leger en leger. Inmiddels waren ik en Marcello aan het schuifelen en had ik mijn hoofd op zijn borst gelegd. Bij zijn schouder kon ik nooit komen, zelfs niet met hakken aan...
Het voelde vertrouwd aan, maar tegelijkertijd vond ik het ook nog wel spannend. Het was opwindend.

We hadden meerdere drankjes gedronken tussen het dansen door en ik kon de alcohol zijn werk voelen doen. Maar dat was niet iets negatiefs. Even haalde ik mijn hoofd van Marcello zijn borst af om me heen te kijken. De meeste leerlingen waren de dansvloer verlaten en gingen naar buiten of naar de dorms terug. Eerlijk gezegd wou ik ook wel buiten slapen. Ik had dat wel eens gedaan met Gabi in voorgaande jaren, maar nog nooit met een jongen.
Ik pakte Marcello zijn hand voor de tweede keer deze avond vast. "Zullen we een tentje gaan zoeken, voordat ze allemaal bezet zijn?"
Hoe erg ik mijn best ook deed om in mijn nette vrouwelijke rol te blijven, kon ik het niet laten om een klein beetje te willen leiden en uitdagend te zijn. Het zat nu eenmaal in me. Eigenlijk wachtte ik Marcello zijn antwoord ook niet af, volgens mij wist ik het al wel. We hadden dan nog niet gezoend, maar ik had wel de indruk gekregen dat hij het leuk met me vond. Hand in hand liepen we naar buiten en ik zag dat een aantal meisjes om kijken. Ze mochten kijken wat ze wouden, ze hadden het goed gezien! Ik liep hand in hand met Marcello. Stiekem was ik er wel een klein beetje trots op.
Bij een klein tentje te midden van alle andere besloot ik dat dit het tentje voor ons was. Ik kroop naar binnen en deed mijn hakken uit. Even keek ik Marcello afwachtend aan of hij me zou volgen.

[ bericht aangepast op 8 mei 2016 - 14:51 ]

Claudai glimlachte toen Vincent een plukje van haar haren achter haar oor duwde. Ze wist wel dat het plukje nooit zou blijven zitten – dat deed het nooit – maar het ging om het gebaar. Het voelde allemaal heel natuurlijk, zeker toen hij zijn armen iets sloot en ze veel dichter op hem kwam te staan. De muziek was inmiddels in een slow-dance over gegaan en hij zette haar boven op zijn voeten, ongetwijfeld om te voorkomen dat hij op haar tenen ging staan. Toen hun neuzen elkaar raakte, grinnikte ze zacht. Voor iedereen zag het er vast uit alsof ze een stel waren, maar zij wist zelf wel beter. Zelfs deze kleine gebaartjes die veel anderen verkeerd zouden interpreteren was gewoon vriendschappelijk, zelfs al wist zij ook niet helemaal zeker of dat nog waar was. Het voelde heel gewoon zoals ze nu met elkaar om gingen. “Ja, dat komt allemaal door de kleur van mijn haar,” antwoordde ze hem nog plagend en ook zij stak haar tong uit naar hem. Dat was gewoon hun manier van met elkaar omgaan: een beetje plagen en elkaar uitdagen. Door de alcohol was het weliswaar iets verschoven, maar het principe bleef hetzelfde. --- Claudai had een hele leuke avond met Vincent gehad. Na de slowdance hadden ze de dansvloer verlaten om wat te drinken. Pas toen Claudai met het drinken in handen had gestaan, had ze gemerkt hoeveel dorst ze eigenlijk had gehad. Tot haar grote verbazing was het haar uiteindelijk zelfs gelukt om hem voor de tweede keer richting de dansvloer te slepen, en ze baalde eigenlijk wel dat de avond nu al voorbij was. Dit was een van de beste schoolfeesten geweest die ze had meegemaakt. “Ben jij van plan om vannacht in een tent te slapen?” vroeg ze hem. Haar hoofd liet ze al een tijdje op zijn schouder rusten. Het lag gewoon lekker. Zij wist eigenlijk nog niet echt of ze dat zou gaan doen. Ze wilde wel natuurlijk, maar ze had geen zin om alleen in een tent met onbekenden terecht te komen. Ergens hoopte ze dat ze samen met Zuzana en nog een of twee anderen een tent kon delen, maar ze zou ook niet verbaasd zijn als Zuze een tent zou delen met Manuello, en ze had ook niet echt zin om een tent te delen met haar zus en haar vriendje. Bij sommige dingen kon je maar beter niet zijn.

[ bericht aangepast op 8 mei 2016 - 18:53 ]

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

Svetlana Irina Volkov
Ranaulph || I'm not okay.
De jongen had geen kwaad in de zin, of in elk geval dat leek niet uit zijn woorden, maar ik had nogsteeds echt geen behoefte aan gezelschap. Ik nam dan ook een stapje terug van hem. Ik wilde niet dat iemand me zo zag, en zeker geen botte Molokov jongen. Zijn stem was schor en zacht, ergens wel lieflijk, iets wat mijn handen iets liet zakken, om naar de jongen te kunnen kijken. Hij had een wat zachter en opener gezicht dan zijn broer, en zijn ogen stonden duidelijk bezorgd. Zijn gebaar was ook lief, vreemd lief voor een Molokov. Normaal waren die erg bot, zonder dat ze ergens over dachten, maar hij leek toch meer Hallestorm of Rhoswen. Ik zuchtte zacht en pakte het zakdoekje aan met een hele zwakke glimlach op mijn gezicht. Ik probeerde mijn façade weer wat op te trekken, hoe moeilijk het ook was. "Dank je." kwam zacht uit mijn keel, voor ik langs hem glipte richting de wc's. Toen de deur eenmaal achter me sloot, brak ik weer, nu niet alleen door wat Emiel had gezegd, maar omdat de jongen zo bedachtzaam tegen me was, terwijl hij me helemaal niet kende. Ik was meer kilte gewend ter opzichte van emoties, en als het geen kilte was, dan was het meestal wel ongemakkelijkheid.

Het duurde een flinke tijd voor ik me voldoende gekalmeerd had, en ik me wat kon opfrissen. Ik hoopte dat mijn verschijning weer iets was opgeknapt, maar ik zag er nogsteeds vrij belabberd uit. Mijn haren zaten nu wel netjes in een vlecht, en mijn ogen waren iets minder dik, maar mijn oogwitten waren nog altijd rood en mijn algehele uiterlijke verschijning gaf een gevoel van troosteloosheid af. Ik zuchtte zachtjes en liep terug naar de Common Room. Het was nu iets drukker in de gangen, maar ik had zo het gevoel dat er velen al naar bed waren, al dan niet buiten bleven slapen, wat ik anders ook met Emiel had gedaan. De gedachte hieraan voelde als een ijspegel door mijn hart, ijskoud en verschrikkelijk pijnlijk. Ik had veel moeite om me staande te houden tot de deur, die ik met moeite open kreeg. Gelukkig was de ruimte erachter leeg, wat ik dacht tot ik een donkere gedaante bij het haardvuur zag zitten. Ik probeerde me snel weer bij elkaar te rapen, om een complete meltdown te voorkomen, tot ik zag wie het was: Precies degene wie ik nu nodig had. Ik trippelde snel naar hem toe en stortte me tegen hem aan. Weer kwamen er tranen. Ik had geen idee waar ze vandaan kwamen, maar het feit was dat ze kwamen en niet te stoppen leken. Ik klampte me aan hem vast als een koalabeertje. Hij was de enige hier die ik nog durfde te vertrouwen, en duidelijk de enige die me nooit in de steek zou laten. "Waarom doet het zo'n pijn?" snikte ik zachtjes tussen mijn tranen door. Ik had nog niet eens naar zijn avond kunnen vragen. Wat voor een verschrikkelijke zus wat ik wel niet? Direct mijn problemen op hem leggen, zijn avond verpesten, en niet eens aandacht schenken aan de gebeurtenissen in zijn leven. Zo hoorde dit niet te gaan, maar toch gebeurde het, en mijn lichaam leek een heel eigen leven te lijden. Ik kon niet stoppen met huilen. Emiel had mijn hart uit mijn borstkas gerukt en vertrapt met zijn woorden, en de pijn was iets wat ik nog nooit had gevoeld.

---

Bowties were never Cooler

Het was een hele gezellige avond met Claudai, gezelliger dan ik ooit had durven denken dat het had kunnen worden. Ik had verwacht dat ik een paar uurtjes alleen zou zitten drinken, en daarna naar bed zou gaan. Het was compleet anders gelopen, in de positieve zin. Het was een avond geweest vol wederzijds geplaag en uitdagingen over en weer, activiteiten die door velen werden toegeschreven aan stelletjes, alcohol, en bovenal heel veel lol. Ze had me zelfs nog een keer zo ver gekregen om te gaan dansen. Niet dat mijn bewegingen als dansen konden worden beschreven, maar het was wel degelijk enorm leuk. Het was echt een geslaagd schoolfeest geweest, misschien wel het beste schoolfeest waar ik ooit was geweest. Nu waren we alleen op het punt van de avond beland dat de meeste mensen al naar hun dorm waren, of naar de tentjes die verzorgd waren door de school. Ik wilde niet dat de avond eindigde, gezien het een van de beste avonden in tijden was geweest. Dat was toen de vraag kwam van het meisje met de felrode haren. We waren hier als vrienden, al hadden we al zat gedaan vanavond wat het tegendeel leek te bewijzen. Ik wist het zelf niet goed meer, en wist ook wel dat ik dat niet bezopen kon beoordelen, maar pas morgen als de kater was gaan liggen. Voor nu ging ik gewoon met mijn gevoel en schonk haar een luie dronken glimlach. "Alleen als mijn date me vergezelt natuurlijk. Anders is het zo ongezellig." Inmiddels was mijn accent alleen maar zwaarder geworden en sprak ik haast met een dubbele tong. Mijn armen lagen nog altijd om haar heen, nu misschien meer om wat houvast dan om wat dan ook. Ik was normaal gesproken een jongen die zelfs met een Bludger tegen zijn hoofd niet van zijn bezem te mikken was. Alcohol veranderde daar wel wat in, ik werd namelijk niet alleen losser in mijn gedrag, maar ook in mijn bewegingen, die nu makkelijker kwamen, maar ook meer onbehouwen, en mijn balans was al zeker niet wat het geweest was. Ik veranderde wat van positie, zodat ik naast haar stond met een arm om haar schouders. "Dus wat zeg je ervan, dame? Of duik je niet zomaar met een jongen in een tentje naar de eerste date?" Ik schonk haar een scheve glimlach en een knipoog. Echt flirten was het niet, maar dit was de enige mogelijkheid om het feest in elk geval nog een klein beetje door te zetten in de vorm van de lol die ik ook straks nog kon hebben met Claudai, op welke manier dan ook. Ik wilde deze gevoelens van geluk en plezier gewoon nog iets langer vasthouden, maar alleen als ze het toeliet natuurlijk.

[ bericht aangepast op 9 mei 2016 - 22:08 ]

---

Bowties were never Cooler