[RPG • 200 • Speeltopic 2] Durmstrang Insitute - Speeltopics

[ bericht aangepast op 12 juni 2016 - 22:11 ]

[ bericht aangepast door een moderator op 27 maart 2016 - 19:29 ]

---

take me back to the basics and the simple life

'Tuurlijk, dan mag jij me helpen om die achterkant van die jurk dicht te ritsen' antwoordde ze, waarna ze haar tong naar me uitstak. Als ze me plaagde begreep ik het niet helemaal. Zo moeilijk was het toch niet om een jurk voor iemand dicht te ritsen? Ach, misschien vond ze het gewoon leuk om haar tong uit te steken, had ik ook soms last van. Ik liep achter haar aan naar haar kamer. Eenmaal daar aangekomen liep Gail een beetje heen en weer om een aantal spullen op zij te leggen. Ik wist niet of ze dat voor mij deed, maar mij maakte het eigenlijk vrij weinig uit of je kamer een rotzooi was of dat er geen spatje vuil was of iets daartussen in. Zelf had ik af en toe zo eens een bevlieging dat ik mijn kamer erg netjes wilde hebben, terwijl ik vijf minuten genoeg had van die sereenheid en een aantal spullen op de grond gooide voor een rommelig effect om ze vijf minuten daarna weer op te ruimen, maar hé, dat was ik en niet zij. “Ik denk dat mensen ook wel naar jou zullen kijken, al zal het niet zijn omdat je een mooi pak aanhebt maar juist het feit dat je geen pak aanhebt” zei ze, terwijl ze haar jurk uit haar kast pakte. Ik had het mezelf inmiddels makkelijk gemaakt door op haar bed plaats te nemen. Mijn benen had ik in kleermakerszit gelegd, op de één of andere manier zat dat gewoon erg lekker. Ja, ik had geen pak aan, maar zo erg was dat toch niet? Zelf was ik niet echt bang voor reacties van anderen. Misschien waren er regels die ik zou overtreden, maar daar zou niemand toch echt op letten? Als ik weggestuurd zou worden, zou ik dat dan wel echt onzin vinden. Terwijl Gail zich aankleedde, gaf ik haar wat privacy door een beetje rond te kijken in haar kamer vanaf haar bed. Ik kon zien dat zij er ook pas net was, maar ik kon ook zien dat er al langer was dan ik. Ik had enkel mijn koffers naast mijn bed gezet en was gelijk mijn kamer uit gegaan. Dat uitpakken haatte ik, het kwam later wel. Toen ik Gail hoorde vloeken, kon ik het niet laten even naar haar te kijken. Ik dacht er niet echt over na of ik haar nu naakt zou zien, maar was gewoon benieuwd wat de reden was dat deze woorden uit haar mond kwamen. Ik zag dat moment echter iets wat me eerder nog niet echt opgevallen was. In plaats van twee benen had het meisje namelijk één been en een prothese. Arme meid, het lijkt me echt lastig om met zo'n ding te moeten leven. Gail leek er echter wel gewend aan te zijn. Op het moment dat ik haar te hulp wilde schieten, lukte het haar al. Haar jurk deed ze ook aan en ik liep alvast naar haar toe om zoals van te voren afgesproken, haar jurk dicht te ritsen. 'Zou je hem verder willen dichtritsen?' vroeg ze me. Ik was al bezig voordat ze de zin volledig uitgesproken had, mijn handen had ik namelijk al in de aanslag gehad. Ik ritste de rits in één zip omhoog. 'Oh, ik moet trouwens nog wel mijn haar doen maar verder duurt het niet zo lang' liet ze me weten. Ik liep naar haar make up tafel, of in ieder geval iets waar haar make up op lag. In mijn hoofd vormde zich een plannetje. Ik zou dit meisje misschien weleens goed voor de gek kunnen houden. Dit bedoelde ik niet gemeen hoor. Ik bedoel; vrienden halen toch grappen met elkaar uit? 'Hé, mag ik het doen?' ik draaide me naar haar om met een vriendelijke glimlach op mijn gezicht. 'Het klinkt misschien raar, maar thuis maakte ik mijn zusje ook altijd op. Je kunt me misschien zelfs wel een professional noemen zo vaak heb ik het gedaan.' Dat ik eigenlijk helemaal geen zusje had en geen idee had van wat je waarop moest smeren, wist zij niet...

i'm the cutest ugly person ever

---

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

Nathaniel en een meisje kwamen bij ons staan terwijl we bezig waren onze voorwaarden voor een date op te stellen. Hierdoor kwam dit stil te liggen en ging het gesprek en de aandacht meer naar hen toe, dan naar onze mogelijke date. Nathaniel leek evenveel zin te hebben in het feest als ik, waardoor ik hem probeerde op te zetten met het meisje naast hem, wat ook nog eens verrassend goed lukte. Het meisje werd helemaal enthousiast, waardoor ik me weer op Claudai kon richten, omdat ik me toch had bedacht over het dansen. Ik kon niet dansen, en wilde het ook echt niet zolang ik nuchter was, of zelfs maar in de buurt van nuchter. Het meisje leek al verbaasd zat dat ik had ingestemd, en bleef wat verbaast zitten, terwijl Nathaniel het meisje eenmaal echt tot date had geregeld en met haar mee de dansvloer op moest in zijn apenpakje. Ik zat hier nog in mijn apenpakje, wat ik wel best vond. Claudai was een lief meisje, en dronken wat heen en weer hopsen was vast niet zo erg, maar ik was daar nog veel te nuchter voor. Ik nam nog een flinke slok uit mijn veldfles, voor ik die wegstopte. Toen ik weer opkeek, werd ik overrompeld door de aanwezigheid van Zuze. Ik keek haar verward aan, en toen naar haar tweelingzus. Mijn hersens begonnen nu al wat langzamer te werken door de alcohol, maar ik voelde toch vooral ongemakkelijkheid over me heen spoelen met de twee meisjes hier zo bij me. Het ene meisje was mijn date, het andere meisje de vrouw van mijn dromen. Velen zeiden dat ze op elkaar leken, maar ze waren zo verschillend op zo veel manieren. "Hey" zei ik zacht tegen Zuze, in de hoop mijn ongemakkelijkheid te verbergen. Gelukkig hielp de opmerking van Claudai wel mee om de spanning in mijn lichaam iets te breken. Ik ginnikte zacht door haar woorden, en draaide mijn hoofd zo, dat we elkaar van toch wel heel dichtbij aankeken. Haar ogen waren prachtig, al zaten ze verstopt achter een bril met dikke glazen. Ik verzonk er even in, terwijl er een klein en zeldzaam glimlachje rond mijn lippen speelde. "Het feit dat ik een paard kan temmen en een paar hoepels kan verdedigen betekent niet dat ik controle heb over mijn ledematen." fluisterde ik zacht terug. Ik was ergens wel bang om haar straks te laten vallen, of op haar tenen te gaan staan. Misschien dat ze op mijn tenen kon staan, zo lang was ze toch niet. Dan zou in elk geval niemand gewond raken. Mijn tenen hadden toch nog maar weinig gevoel erin, door de hoeveelheid paarden die er al op hadden gestaan. Een meisje van een kilo of 70 zou voelen als een veertje. "Je kiest anders maar een nummer, want een goede dans wordt het toch niet. Misschien kan je nog iets vinden waarmee we niet helemaal op bezopen llama's lijken." grinnikte ik zacht. Nu pas merkte ik echt hoe dichtbij we bij elkaar waren, een paar van haar haartjes die tegen mijn huid kriebelden, haar adem die tegen mijn huid sloeg. Dit trok me ook uit deze houding, en zorgde ervoor dat ik terug ging zitten in een wat teruggetrokken houding. Ik keek op naar Zuze en knipperde even langzaam, want het was voor mij wat onwerkelijk dat ze hier stond, in plaats van bij haar vriendje, een gedachte waarvoor ik mijn doosje lucifers uit mijn binnenzak haalde, en ermee in de weer ging, in de hoop mezelf in de hand te houden, en het feest niet zou verpesten voor wie dan ook.

---

Bowties were never Cooler

---

''Butterflies can't see their wings. They can't see how truly beautiful they are, but everyone else can. People are like that aswell.''

---

Nors wendde ik mijn blik af van de leraren bij de deur, waar ik maar even naar de grond keek. Mijn armen waren nog steeds over elkaar heen geslagen. De jongen grijnsde alleen maar stom naar me alsof dit alles grappig was en dat maakte me toch wel wat vurig. Hij leek dan ook enorm te genieten van zijn voordeel op dit moment. Hij had dan ook benadrukt dat wij beide toch samen in deze kooi opgesloten waren gezien we beide niet terug de school in konden gaan. De macht dat hem daarin gaf gunde ik hem echter niet. Het feit dat hij moest lachen bij mijn laatste opmerking stak me toch enigszins. Ik was niet gewend dat mensen bij deze woorden bleven grijnzen en laat staan lachen.
‘Jij ziet mij echt als een monster, hè?’ antwoorde hij slechts op mijn furie. Het was niet precies de antwoord die ik wilde, hoewel ik ook niet wist wat ik wel wilde dat hij zei.
‘Wat zal jou dat uitmaken. Stalk je iedereen die niet aan je hielen liggen te likken of mag ik mijzelf een uitzondering op de regel noemen.’ Verwaand trok ik een wenkbrauw op naar de bruine kijkers die mijn gezicht maar niet los leek te kunnen laten. Hij had slechts een keer weg weten te kijken en dat was in onze staarwedstrijd. Echter had deze winnen geen enkele vorm van bevrediging voor mij gezien Alex op een of andere manier daar niet zwakker door geworden leek te zijn. Toch gaf ik mijzelf nog niet gewonnen. Ook al was het een feit dat wij samen hier vast zitten.
‘Het maakt me ook allemaal niet uit wat je wilt gaan zeggen om jezelf beter te praten dan jíj bent. In tegenstelling tot jou, geef ik wel om mensen. Veel plezier op de gala, Alex. Ik ga Gus zoeken, mits jij mij kan vertellen waar hij is, gezien jij hem zo nodig moest weg jagen.’ Mijn ogen gleden weer door de zaal, hoewel Gus in nergens te bekennen leek te zijn. Zachtjes zuchtte ik terwijl er een gons van spijt door me heen ging. Ik had de jongen over gehaald om met míj naar de bal te gaan en nu heb ik het ook nog eens weten te verpesten. Ik hoopte maar niet dat hij boos was want ik ging hem natuurlijk niet inruilen voor iemand en al zeker niet voor Alex.

---

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Svetlana Irina Volkov
Ranaulph || If anyone can explain what is happening and what is going on, I would be very greatful.
Ik keek in stilte diep in de ogen van de jongen die me dicht tegen zich aan hield. Het voelde fijn, vertrouwd, alsof het zo hoorde. Ik had er nooit verder over gedacht, maar nu we toch ouder werden, en er voor mij nooit een andere jongen in beeld was gekomen, leek het zo gewoon om verder met hem te gaan. Ik had alleen geen idee hoe hij hier tegenover stond, en omdat het niet hoorde, durfde ik het ook niet te vragen. Ik was opgevoed om een goede huisvrouw te zijn, niet om een brutale kip te zijn die altijd haar grote bek bij zich had. Dat was altijd hard afgestraft, en ik durfde er niet eens meer aan te denken. Er gebeurde alleen helemaal niets. Hij trok niet terug, maar kwam ook niet dichterbij, terwijl er wel een klein denkrimpeltje in zijn voorhoofd kwam te staan. Ik wist niet goed waaraan hij dacht, maar het kon niet goed zijn, want je hoorde hierover niet na te hoeven denken. Nu wist ik ook niet waarom hij dacht, het kan goed zijn, als hij bijvoorbeeld zijn eerste kus wilde sparen voor zijn bruiloft, maar het kon ook slecht zijn, dat hij het niet wilde maar me niet wilde afwijzen. We bleven wel doordansen, maar de spanning bleef zich opbouwen, wat ik vrij ongemakkelijk begon te vinden. Ze wist het gewoon niet en durfde ook niet echt iets te doen. Dit alles werd doorbroken toen Emiel begon te proesten, en zij eigenlijk eerder van schrik dan van wat dan ook, naar achter sprong. Gelukkig raakte ze niemand, maar ze bleef hem wel even met grote ogen aankijken, voor ze merkte dat hij alleen aan het hoesten was. Ze schonk hem bij zijn verontschuldiging een zachte glimlach en een knikje. Ze vond het niet heel fris, en zou straks zeker douchen, maar het was een natuurlijk iets, en ze wilde niet dat hij zich er rot over ging voelen. Ze deed dus maar een paar pasjes terug, tot ze bijna weer even dichtbij elkaar waren als eerst. Stilletjes legde ze haar handen op zijn borst, maar niet om zijn nek. "Als je het niet wilt, moet je het gewoon zeggen, Emiel. Ik wil niet at je dingen tegen je zin doet, of dat je je ongemakkelijk voelt." zei ik zachtjes, met grote, licht trieste ogen. Mijn eerste idee zou altijd nog waar kunnen zijn, maar om eerlijk te zijn was ik bang dat het dat niet zou zijn. Dimitri's blik bleef me nogsteeds achtervolgen, iets wat me nu dus het slechtste deed denken. Ik sloeg niet veel later mijn ogen neer en keek naar onze voeten. Die van hem waren zo veel groter dan mijn kleine pootjes, die echt kindervoetjes leken, zelfs in deze hakken. Ik had niet meer op een kind willen lijken vanavond, want ik leek door mijn lengte en mijn kleding altijd al op een klein meisje, maar dat was duidelijk nog niet gelukt. Ik zuchtte zacht en kantelde mijn hoofd, opzoek naar oogcontact met mijn broer. Misschien wist hij wat ik nu zou kunnen doen, of kon me in elk geval een gevoel geven of het de goede kant opging of niet. Hij had alleen maar het beste met me voor, waardoor zijn blik van net me ook echt niet lekker zit. Ik wist het gewoon allemaal niet meer, en hoopte dat een van de twee jongens, ofwel Emiel met woorden danwel daden, ofwel mijn broer met een blik, dit voor me konden verduidelijken. Ik was hier niet echt goed mee, en had het ook nog nooit gedaan, dus ik kon alle hulp gebruiken die ik kreeg. Toch had ik aan de andere kant het gevoel dat ik dit eens een keer zelf wilde doen, zelf wilde uitzoeken, en zelf keuzes wilde maken, maar ik durfde het gewoon niet. Ik durfde niet spontaan iets te doen, omdat het nooit mocht en omdat het niet hoorde, en dat maakte dit misschien nog wel moeilijker dan dat het voor een normaal meisje met een leuke jongen was.

---

Bowties were never Cooler

Ugh, waar was hij mee bezig? Hoewel ze beide wel wat konden doen aan deze situatie waarbij alles een beetje in het midden hing, wist hij dat hij een keuze moest maken. Wel of niet. Svetlana was immers een dame en hij wist wel dat zij niet zomaar de eerste stap zou zetten, al had ze zijn volle goedkeuren om dat te doen.
Nog nooit had hij zo lang bij een meisje zitten twijfelen wat hij moest doen. Dus er was echt wel wat aan de hand. Normaal gesproken kuste hij iemand gewoon, zonder er over na te denken, maar nu wilde hij dit ook wel doen, maar had hij zichzelf abrupt tegengehouden. Tegelijkertijd wilde hij haar ook niet afwijzen, waardoor alles maar in het midden bleef hangen. En dat maakte dat er spanning in de lucht hing maar deze daar maar bleef hangen en er niets mee werd gedaan. Misschien kon ze het wel in zijn ogen lezen, dat hij wel wilde, maar zijn acties handelde daar niet naar. Hoewel ze nog steeds dicht bij elkaar stonden kwam hij niet even die ene millimeter dichterbij om haar op haar mond te kussen.

Hij was normaal gesproken heel los in dit soort dingen, hij deed het gewoon. Maar bij haar niet. Bij haar was het anders. Niet alleen omdat ze een goede vriendin was maar ook omdat hij wel degelijk dingen voor haar voelde, die hij niet verwacht had om te voelen. Hij merkte nu pas op dat hij de afgelopen 2 jaar eigenlijk alleen maar losse dingetjes had gehad, niets was een relatie geworden en dat dit voornamelijk aan hem had gelegen. Het was makkelijk om wel wat te voelen qua fysieke aantrekkingskracht, maar verliefd zijn was want anders en maakte alles gelijk gecompliceerd. En hij had er ook niet voor open gestaan, hij wilde niet verliefd worden. Hij had ook niet verwacht dat dit ooit nog zou gebeuren. Hij had verwacht dat hij gewoon zo door zou kunnen gaan, van one night stand naar one night stand. Maar nu opeens, op het moment waarop je het minste verwachtte, merkte hij dat hij meer voor haar voelde. Had hij dit eigenlijk ook eerder wel kunnen voelen, als hij het had toegestaan? Deze avond had hij zich wat meer open gesteld en nu kwamen die gevoelens opeens naar boven, maar ook alsof ze er misschien al eerder geweest waren.

Hij was er alles behalve blij mee. Hoe kon je immers verliefd op iemand zijn als je niet van jezelf hield? Hij snapte dan ook echt niet hoe dat kon gebeuren. En dan nog, als hij haar nu vol op haar mond zou kussen zou het betekenen dat het iets serieus was, en dat kon hij zichzelf niet toestaan om te laten gebeuren. Hij zou best kunnen liegen maar je kon niet veinzen dat je vrolijk verliefd was. Je kon namelijk niet vrolijk doen als je diep van binnen doodongelukkig was, hoe zeer je dit ook probeerde te verbergen. Het was dan ook beter dat hij dit besluit nam. Hij hield haar nog wel dicht tegen zich aan maar besloot haar de waarheid te zeggen, althans maar een gedeelte er van, toen hij haar woorden hoorde. Haar grote ogen die een trieste aanblik hadden kon hij echt niet aanzien. Hij hoopte dat daar nog verandering in zou komen. "Als je het niet wilt, moet je het gewoon zeggen, Emiel. Ik wil niet at je dingen tegen je zin doet, of dat je je ongemakkelijk voelt." had ze gezegd.

Hij schudde zachtjes zijn hoofd. “Nee, dat is het niet” sprak hij zacht tegen haar, gezien ze dichtbij genoeg stonden om zo te communiceren en hij ook niet wilde dat iemand anders het zou horen, ook al zou dat niet gebeuren. Impulsief kwamen de eerlijke en oprechte woorden al uit zijn mond, voordat hij er verder nog over kon nadenken. “Het ligt daar niet aan. Het is juist het tegenovergestelde. Het ligt aan mij, niet aan jou.” sprak hij. Het volgende fluisterde hij in haar oor, gezien het wel echt een privé dingetje was. “Ik wil juist wel. Ik voel meer voor je dan dat ik zelf had verwacht. Maar het gaat even niet. De timing komt niet uit” fluisterde hij. Hij wist niet hoe ze op zijn woorden zou reageren. Was het volledig genoeg voor een goede verklaring of riep het alleen maar meer vragen op? En had hij het hier volledig mee verpest?

Zachtjes nam hij ietsjes meer afstand van haar, zodat het in ieder geval duidelijk was dat hier niet gekust werd. Hoewel, als zij wel een move had gemaakt of hij al aangeschoten was geweest van de drank, zou dat wel gebeurd zijn. Maar nu dus niet. Gezien hij nuchter was en hij dit overdacht had.
Hij liet de woorden even bezinken bij haar. Haar blik was ergens anders, en toen ging die van hem ook ergens anders naar.

Tussen de mensen spotte hij Iza. Ze was echt een goede vriendin van hem en hij had ook echt de behoefte, zeker na dit, om weer eens met haar te praten. Misschien dat hij morgen wel naar haar toe kon gaan, want nu was niet het goede moment. Ze zag er heel mooi uit in haar jurk, maar wat hem voornamelijk opviel was dat ze alleen stond. Hoezo was dat zo? Hij kon niet geloven dat Iza geen date zou hebben, die zou vast even drankjes aan het halen zijn voor hun of iets dergelijks. Hij glimlachte even naar haar voordat hij zijn aandacht weer volledig op Svetlana richtte.

Svetlana zag er ondanks die triestheid nog steeds even mooi uit als aan het begin van de avond. Wat het des te moeilijker maakte om niet toch iets van een move te maken. Hij keek in haar ogen. “Kunnen we er nog een leuke avond van maken verder of heb ik het nu volledig verpest?” vroeg hij aan haar, zij het wel met een glimlach omdat hij hoopte dat ze er geen probleem van maakte. Hij hoopte gewoon dat ze het voor even kon vergeten en ze nog samen konden dansen, lol maken, zonder dat er ongemakkelijkheid heerste. Als het aan hem lag zou dat nog wel lukken, maar hij wist niet hoe zij daarin stond.

---

Aan niets denken is ook denken.

Gail was toch wel blij dat hij net dat ene stukje van haar jurk nog kon dichtritsen. Misschien dat het haar wel zou lukken als ze even lenig zou doen, maar dit was makkelijker. Ze wilde ook echt niet de kans toelaten dat ze haar jurk zou kunnen molesteren. Gezien hij aardig wat had gekost maar ze hem ook oprecht heel mooi vond. Ze mooi om hem laten stuk gaan door haar ongeduldigheid.

Hij had gelukkig geen opmerking gemaakt over haar been. Want dat vond ze irritant. Of mensen schrokken er van of ze deden net alsof ze het niet gezien hadden. En een opmerking van ‘oh wat naar’ of ‘hoe is dat gebeurd?’ kon ze niet gelijk op prijs stellen. Gezien het toch enigszins gevoelig lag en ze vooral niet gezien wilde worden als een zielig meisje. Zij was eraan gewend. Je kon prima leven zonder been had ze steeds beter gemerkt, vooral als je allerlei trucjes verzon om toch zoveel te doen als dat andere mensen ook deden. Het was niet nodig om zielig te doen als je geaccepteerd had dat het altijd moeilijkheden met zich mee bracht. Nee, dan kon het eigenlijk alleen maar meevallen. En ze was inmiddels zo gewend aan haar prothese dat dat gewoon haar tweede been was geworden.

Haar jurk zat aan en daar was ze blij mee, want het voelde goed. Hij zat niet te strak maar ook niet te los. Perfect dus. Hier zou ze ook wel mee kunnen dansen, want hoewel ze niet wist of de jongen wilde dansen of niet zou ze hem gewoon de dansvloer opsleuren. Om er daar achter te komen of hij kon dansen en als hij het echt niet leuk zou vinden zou hij maar moeten wegrennen. Ze dacht even aan welke make-up ze op wilde doen. Iets naturel, want hoewel ze veel dingen aandeed wilde ze er nooit uitzien als een barbiepop dus hield ze het vrij simpel. Dat was ook gewoon niet haar stijl.

'Hé, mag ik het doen?' Ze keek van deze woorden op naar de jongen en pakte een stoel naast het tafeltje waar ze haar make-up al op had klaargelegd. Hoewel ze toch alleen voor de huidtinten zou gaan, had ze maar alles uitgestald. Om een goed overzicht te krijgen van wat ze had. Waarom had ze eigenlijk die knalrode lippenstift? Oh ja, die had ze van iemand gekregen. Maar nog nooit gebruikt…Anyway, ze ging op de stoel zitten en keek hem even met een glimlach aan.
'Het klinkt misschien raar, maar thuis maakte ik mijn zusje ook altijd op. Je kunt me misschien zelfs wel een professional noemen zo vaak heb ik het gedaan.' Ze lachte even kort. “Oké dan, ga je gang professional” zei ze. Ook al geloofde ze maar half dat de jongen veel ervaring had. Misschien kon hij het wel beter dan haar. Ach, ze gaf hem een kans. Echter toen hij even bezig was moest ze de neiging onderdrukken om niet te gaan lachen. Het kriebelde ook erg. ‘Wat doe je allemaal wel niet?’ vroeg ze hem. Ze had geen idee wat hij allemaal deed, ze kon enkel dingen voelen. Ze kon het nog wel net voor elkaar krijgen om een enigszins serieus gezicht op te zetten. Je wilde namelijk niet dat je make-up uit zou lopen doordat hij uit zou schieten of iets dergelijks.

---

Aan niets denken is ook denken.

Dat Manu niet bij me kwam staan deed me even opkijken, gezien hij nog bij de drankjes stond, een twijfelachtige uitdrukking op zijn gezicht. Onmiddellijk vroeg ik me af wat er was. Het was toch niet iets met mij? Zou hij zich nu ineens bedacht hebben en denken dat hij- al zijn we al een tijdje samen- uit elkaar wilt gaan? Ik verbande de gedachte onmiddellijk, wetende dat dit het niet was. Tenminste, voor zover ik wist, en aangezien ik Manu best wel heel goed kende, moest ik eerlijk toegeven dat ik zoiets waarschijnlijk wel aan zou zien komen. Ik trok mijn wenkbrauwen even richting hem op, maar aangezien ik meteen begroetingen kreeg en ik het nogal onbeleefd vond om meteen weer weg te lopen, besloot ik eventjes te wachten. "Hello Zuze, geniet je al van je avond?" vroeg Clau vrolijk, waardoor ik meteen in de lach schoot. "Tuurlijk, ik kan niet echt anders he. Het is fantastisch! Het weer werkt mee, ik heb jullie, en ik heb Manu natuurlijk!" zei ik dan ook enthousiast terug. Na een tijdje bij ze hebben te gestaan, besloot ik om echter weer naar Manu te gaan, Clau en Vince waren duidelijk ook in gesprek met elkaar. Manu stond met zijn rug naar me toegekeerd, kijkende naar de dansende leerlingen. Met een glimlach op mijn lippen liep ik naar hem toe en vouwde mijn armen rond zijn lichaam, mijn hoofd legde ik tegen de bovenkant van zijn rug/zijn nek. "Hey," fluisterde ik zachtjes, terwijl ik met mijn handen een beetje speelde met de knoopjes van het jasje dat hij aanhad.

Sorry voor de late shitpost :') Ik zit een beetje in zo'n halve writersblock. mweh.

---

take me back to the basics and the simple life

"Heb je geen leuke avond ofzo? Of kun je gewoon nog wat wodka gebruiken?" Vroeg ik Gus.
Er verscheen een kleine grijns op het gezicht van de jongen. "Feestjes boeien me niet zo, iedereen ijkt me toch altijd tegen te werken." zei hij ongeïnteresseerd. "Maar alcohol is altijd een leuke oppepper, heb je wat bij soms?" vroeg hij vervolgens. Dit gaf nog en klein beetje hoop.
Hij keek me uitdagend aan met zijn ijzige grijze ogen.
Ik antwoordde zijn blik met het laten zien van mijn flacon met wodka.
"Hmm, pure wodka, goede keus." keurde Gus mijn voorstel goed.
Ik overhandigde hem de flacon. Gus nam de dop eraf en nam een slok. Als teken van dank gunde Gus me een knikje, wat al heel wat was voor hem.
"Dus jij en Iza zijn een stelletje?" vroeg hij me, opnieuw op een ongeïnteresseerde toon.

Het antwoord was natuurlijk nee, maar hoe moest ik nu uitleggen waarom ik dan met Iza was gegaan? Nu ik hier met Gus stond was ik zelf ook de reden vergeten waarom ik met Iza was gegaan. Natuurlijk was het om mezelf er voor de laatste keer van te overtuigen dat ik echt wel wat voor meisjes kon voelen. Maar nu ik weer met Gus was, was dat hele gevoel weg. Ik wist wat ik wou, en dat was niet Iza.. Sorry Ies.
"Nee, we zijn geen stelletje, gewoon goede vrienden." legde ik het aan Gus uit. "We hadden allebei geen date, dus samen gaan kon geen kwaad. Of zijn jij en Gabriëlla wel een stel?"
Nog voor Gus had geantwoord kwam hij met een nieuwe vraag.
"Moet je niet terug? Iza staat vast op je te wachten." hij zei het koeltjes. Deze jongen veranderde met de minuut van houding.
Maar ik besloot het niet zo snel op te geven. "Iza redt zich wel. Jij bent daarentegen alleen als ik weg zou gaan, zo te zien wordt je date gekaapt." Ik knikte naar Gabriëlla die overduidelijk versierd werd door Alexander. "Zullen we anders naar buiten gaan en daar mijn wodka opdrinken? De avond kan er alleen maar leuker van worden.."

[ bericht aangepast op 19 april 2016 - 17:00 ]

Svetlana Irina Volkov
Ranaulph || I gave you my heart, and you broke it to pieces.
Ik had me bloot gegeven, niet fysiek, maar wel emotioneel. Ik had nooit echt interesse in een jongen gehad, in elk geval niet tot hij langs kwam. Het was eerst een hele tijd gewoon een goede vriendschap geweest, maar sinds eind afgelopen jaar was ik langzaam aan meer voor hem gaan voelen dan alleen vriendschap. Het was gewoon zo gegroeid, heel natuurlijk, comfortabel, en bovenal ongemerkt. Ik had het pas echt gemerkt toen hij me voor het feest had gevraagd, dat mijn hart een sprong had gemaakt. Nu had ik het opgebiecht, of in elk geval duidelijk genoeg gemaakt, om deze situatie extreem ongemakkelijk te maken. De stilte die tussen ons hing, waarin de spanning zichtbaar was, was heel anders dan de gemakkelijke stilte waarmee we ons normaal omhulden. Het was koud, onzeker, en bovenal heel ongemakkelijk. Hij hield me dicht tegen zich aan, maar het fijne gevoel wat net door mijn lichaam had gestroomd, was vervangen door een ongemakkelijke kilte, die me deed rillen, terwijl het niet koud was. Toen hij uiteindelijk dan toch begon te praten, kreeg ik eerst hoop. Mijn hart fladderde iets op, maar toen hij zijn woorden vervolgden, leek het of hij er van korte afstand een pijl doorheen had geschoten, en dan een jachtpijl om een hert te doden, niet een van liefde. Het deed zo veel pijn, een pijn die ik nog nooit had gevoeld. Het was een emotionele pijn, zo intens en onverwacht, dat mijn lichaam fysiek pijn deed terwijl ik vocht tegen de tranen. Wat hij verder fluisterde plakte mijn hart weer bij elkaar, gaf me weer hoop, om het binnen dezelfde adem in nog meer stukjes dan voorheen te breken. Ik wilde niet huilen, ik wilde een leuke avond hebben, maar ik was al aan het trillen, en wist niet wanneer mijn knieën het zouden begeven en mijn tranen zouden beginnen met stromen. Alles deed pijn. Hij leek met zijn blote handen mijn hart uit mijn ribbenkast te hebben getrokken en het voor mijn ogen te hebben verscheurd. Mijn tranen begonnen al op te wellen in mijn ogen, hoe hard ik er ook tegen vocht, maar ik kon nergens heen. Hij was veel te sterk voor me, en ik was gevangen in zijn armen. Ik kon geen kant op, terwijl hij wat rondkeek, voor ik zijn ogen weer op me voelde branden. Ik sloeg mijn ogen op en keek recht in zijn grote kijkers, en de zwakke glimlach op zijn gezicht. Hij stelde voor om er nog een leuke avond van te maken. Normaal was ik niet iemand om zich mee te laten slepen met wat dan ook, maar deze emoties waren sterker dan ik ooit had gevoeld, waardoor ik mezelf eigenlijk compleet verloor op dit moment. Ik verloor mijn grenzen, mijn terughoudendheid, mijn manieren. "Eerst geef je me hoop, dan breek je mij hart in duizend stukjes, en dan herhaal je dit cirkeltje nog een keer! Wat denk je zelf?!" Mijn stem was een stuk harder dan normaal, hoog met emotie, terwijl de tranen over mijn wangen liepen. "Ik had moeten weten dat er iets mis was toen Dimitri zo raar keek. Stik er toch lekker in." beet ik zijn kant op, voor ik me zo hard mogelijk van hem af duwde, om vrij te breken uit de sterke greep van zijn armen. Ik keek hem nog even aan, voor ik me omdraaide en niet meer omkeek. In een seconde zag ik mijn broer. Hij stond bij Gus, en ik wilde hem niet storen, waardoor ik nu alleen wegrende richting binnen, naar mijn kamer. Mijn knieën voelden heel slap, alsof ik zou vallen als ik zou stoppen. Ik had me zo verheugd op deze avond, dansen met Emiel, zwieren over de dansvloer, genieten van de sfeer en elkaar, maar intussen liet ik me huilend op mijn bed vallen. Ik had het gevoel of er een groot gat in mijn borstkas zat, wat niet wilde stoppen met bloeden. Mijn kat kwam stilletjes naast me liggen, waarschijnlijk in de hoop me te troosten, maar het hielp eigenlijk niet. Zo bleef ik doodongelukkig op mijn bed liggen. Mijn avond was verpest, net als mijn vriendschap met Emiel, en het zou allemaal nooit meer goed komen. Dat ik niet alleen een mogelijk vriendje, maar ook een van mijn beste vrienden kwijt was geraakt, maakte dit allemaal nog wel dat beetje erger.

[ bericht aangepast op 19 april 2016 - 18:49 ]

---

Bowties were never Cooler

Nathaniel Finley Bakker
Volbloed s Renaulph

Mae haalde haar schouders op en keek me aan met haar donkere kijkers. 'Ja tuurlijk, waarom ook niet?' met een glimlach om haar lippen nam ze mijn hand vast en begeleide me vrolijk naar de dansvloer. Ze begon te bewegen en ik volgde haar voorbeeld door mee te dansen op de muziek. Een erg goede danser was ik dan wel niet, maar erg slecht kon je het ook niet noemen, dus normaal was wel een goede rangorde. 'Waarom heeft een knappe jongen als jij geen date?' vroeg ze me op een luider volume zodat ze de muziek kon overtreffen en kort overdacht ik mijn volgende woorden. "Helaas had deze knappe jongen niet door dat het al lang te laat was om een prachtdame zoals jouw mee uit te vragen." haf ik als antwoord met een scheve grijns en liet haar een rondje draaien. "Waarom heeft een prachtdame als jij geen knaap aan haar arm?" vroeg ik haar terug. We hadden al zo wat aardig gedanst en ik mocht Mae wel, het is pas na het vierde liedje dat we samen hadden gedanst dat ik Iza alleen opmerkte. Ze was toch met Dimi hier? "Hé? Wat is er met Iza?" vroeg ik aan Mae en liet haar los. Gezien die twee beste vriendinnen waren vond ik het zeker geen probleem als ze naar haar toe wilde. Mijn donkere ogen scanden de ruimte even en ook Emiel stond alleen, en in de verte zag ik net de groene jurk van Svetlana om de hoek verdwijnen. Hoewel ik me nog steeds schuldig voelde tegenover Emiel sende ik hem toch een vragende en deels bezorgde blik naar hem toe.

Gezien een dame in rode jurk al aan de dranktafel stond, doelloos roerend in de punch stond ik er maar schaapachtig naar te kijken. Dat was mijn plan namelijk geweest. Echter toen Alexander op haar afliep en haar aandacht van de punch had nam ik haar plaats in en begon zelf doelloos in de kom te roeren, puur omdat ik geen zin had om bij Vincent in de buurt te komen. Mijn lippen vormden een horizontale streep en ik had al alles driemaal doorroert voordat ik nog eens naar de drie keek. Vincent leek met Claudai te gaan willen dansen, dus Zuzuna zou zo wel komen. Hoopte ik dan...
Gelukkig had ik gelijk en voelde gauw een paar armen teder zich rond mijn lichaam vouwen wat me zacht deed gniffelen. Haar hoofd hield ze tegen mijn rug aan wat me mijn ogen genietend deed sluiten. Ik draaide me om in haar armen zodat ik haar kon aankijken en drukte glimlachend een kus op haar lippen. "Hey beautiful" zei ik terug "Hoe was het met Clau? Ze leek het wel naar haar zin te hebben met Vincent." vroeg ik haar, iets uit beleefdheid voor vincent, gezien hij toch ook een Molokov was en natuurlijk vriendschappelijk voor Claudai. Ik was wel blij voor haar dat ze toch iemand had gevonden om mee te dansen en ze leek het wel naar haar zin te hebben bij hem.
Haar vingers speelden met de knopen van mijn vest en mijn armen liet ik rusten om haar middel. "Wil je wat punch? " vroeg ik haar dan maar gezien ik het nog eens doorroert had , niet dat het echt een meerwaarde haf en er eigenlijk niet meer uitzag maar goed.

August Felix Björk
Volbloed T Hallestrom

"Nee, we zijn geen stelletje, gewoon goede vrienden." zei Dimi na een korte stilte waardoor ik hem iets ongelovig aankeek. Het leek me net overduidelijk dat hij haar wilde zoenen, maar niet dat ik er iets op tegen had. Integenstelling zelf, de alcohol zorgde ervoor dat mijn harde blik ontspande en mijn schouders ook iets losser gingen. "We hadden allebei geen date, dus samen gaan kon geen kwaad. Of zijn jij en Gabriëlla wel een stel?" kaatste hij de vraag weer terug waardoor een kort lachje mijn lippen verliet en zachtjes mijn hoofd schudde. "Nee, nee, Gabi en ik zijn net zoals jij en Iza gewoon vrienden." zei ik Geamuseerd. " Daarbij had ik haar gered van een date met Alex, maar die heeft haar ondertussen alweer weggekaapt." zei ik antwoordend op de ene en ook de volgende vraag die hij stelde. Gabriella was een prachtige meid en nu ze eens op haar opperbest was, moest ze niet haar kostbare tijd aan mij verspillen. Wie weet kon ze het goed vinden met Alexander? Of vond een andere betere gozer. Het is niet dat ik haar de avond van haar dromen kon schenken en daarbij hoopte ik ook dat ze niet al te kwaad op me zou worden.
"Zullen we anders naar buiten gaan en daar mijn wodka opdrinken? De avond kan er alleen maar leuker van worden.." stelde hij voor en mijn kijkers keken recht in die van hem. Dat is een geweldig idee." grijnsde ik en nam zijn hand vast, waarna ik hem meetrok naar de tuin ergens waar haast niemand ons zou zien. Ik plofte me neer in het gras en sprak een refill charm uit zodat zijn flacon vodka weer vol zat met het goede spul. Iets gulzig nam ik dan ook een slok van het drankje om losser te worden en besloot er gewoon recht voor te gaan. Nadat ik hem het flesje had terug gegeven leunde ik iets dichter tegen hem aan en keek hem strak aan, met een iets verleidelijke grijns om mijn lippen. "Vertel me eens Volkov. Wat voel je nu echt voor mij?" De alcohol steeg me naar mijn hoofd waardoor ik het warm kreeg vanbinnen en iets roekeloos greep ik hem bij zijn kraag en drukte mijn lippen vol op die van hem.

Op dit moment haf ik echt geen ene fuck om wat de anderen dachten en daarbij zaten we hier voor even verstopt.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Hij had wel nagedacht over de woorden die hij zou zeggen. Toch kon hij niet precies formuleren wat hij eigenlijk wilde. Misschien viel dit gewoon niet te vertellen in woorden. Of was het te moeilijk om de waarheid te spreken en dan gelijk niet de hele waarheid. Het werd dan een soort middenweg, een soort cappuccino zonder opgeklopt schuim, wat moge duidelijk zijn: het werd niets. Of de ene weg kiezen of de andere weg kiezen, maar hij leek er een soort mengeling van te maken wat alleen maar voor verwarring zorgde hij Svetlana. Zelf had hij dit eigenlijk niet zo door. Ja, hij wist dat de woorden niet bepaald soepel over zijn mond kwamen maar het effect wat ze hadden bij haar, had hij van te voren niet verwacht. Anders had hij ze nooit uitgesproken.

Aan haar gezicht te zien was het goed mis. Hij wist ook dat het goed mis was, omdat ze niet meer bijtrok. Hij hield zijn adem dan ook enigszins in terwijl hij gespannen wachtte op een reactie. Een reactie die nogal heftig was en hij ergens wel had verwacht, maar niet zo heftig. Haar woorden deden hem doen schrikken. "Eerst geef je me hoop, dan breek je mij hart in duizend stukjes, en dan herhaal je dit cirkeltje nog een keer! Wat denk je zelf?!" Hij hoorde hoeveel emotie er in haar stem zat en wilde het liefst zo snel mogelijk iets van verontschuldigingen aan haar aanbieden, al stond hij nog steeds achter zijn woorden, maar dat kon niet op dit moment. Hij keek haar met even grote ogen aan als dat hij had gehad. Hij had niet verwacht dat ze zo uit haar slof zou kunnen schieten. Zo had hij haar nog nooit meegemaakt. Hij kon haar tranen op haar gezicht zien en voelde een steek in zijn borst. Het deed hem echt veel, al zou zij hier niets aan hebben op dit moment. "Ik had moeten weten dat er iets mis was toen Dimitri zo raar keek. Stik er toch lekker in." zei ze waarna hij voelde hoe ze hem van haar afdrukte. Het irriteerde hem wel enigszins dat ze Dimitri hier op de een of andere manier in wist te betrekken. Die jongen had niets te maken met hun tweeën.

Hij beet op zijn lip en kon alleen maar machteloos toekijken hoe de groene jurk langzaam maar zeker uit zijn gezichtsveld verdween. Fuck. He messed it up, big time. Op dit moment was hij gewoon te shocked om iets nuttigs te doen en staarde hij even voor zich uit. Toen hij even om zich heen keek, still no Svetlana, merkte hij de blik van Nathaniel op. Echter negeerde hij deze, en keek hij weer voor zich. Hij voelde hoe de emotie die ook bij hem los kwam te veel met zijn lichaam deed. Hij kreeg moeite met ademhalen en hoewel hij even hoestte, hielp dit niet. Het lukte hem niet goed om te ademhalen en zijn ademhaling stokte, terwijl hij hier nog steeds alleen stond, date-loos. Hij werd duizelig. Hoe moest je ook alweer ademhalen? Hij wist het niet, hij wist niet op dit moment hoe hij dat weer voor elkaar moest krijgen. Hij werd dan ook vrij duizelig en liep ondanks dit toch richting de dranktafel waar hij zich onopvallend even vasthield aan de tafel. Het ging gelukkig wel beter na hier een tijdje te hebben gestaan. Hij keek weer om zich heen en zijn oog viel op Iza en zij stond nog steeds alleen. Hij snapte daar niets van.

Gezien ze nu beide loners leken te zijn besloot hij op haar af te stappen. Onderweg had hij twee flessen onopgemerkt met zich meegenomen, whisky & wodka, van de drankvoorraad van hem en wat vrienden en andere vage mensen. Hij vond dat ze die wel konden missen. Naja, hij had gewoon drank nodig op dit moment. Hoewel die leraren nog steeds keken had hij wel vaker dingen meegesmokkeld dus zou dit ook wel lukken. Als je je maar genoeg tussen de mensen heen manoeuvreerde en die dingen niet te veel in beeld hield. Hij had ook twee bekertjes gepakt, al zou hij nu waarschijnlijk wel gewoon uit die fles gaan drinken. “He Ies, wat doe jij hier nog steeds alleen?” zei hij, maar al snel kwam er een vriendelijke glimlach op zijn gezicht. Ze waren immers goede vrienden en hij was liever nu in haar gezelschap dan alleen. Iets behoedde hem er toch van om niet zichzelf te gaan opsluiten in de wc of een andere kamer om in zichzelf te gaan snijden…
Hij had echter wel drank nodig, hoewel hij niet wist hoeveel Iza dronk. “Laten we even weg hier gaan en ergens gaan zitten” zei hij en impulsief trok hij haar –vriendelijk- aan haar hand mee om een eindje verder van het feest naar het gras te gaan. Het was een beetje een gedoe om die drankflessen verborgen te houden, like je steeds omdraaien en dingen, maar het wilde wel.

Hij ging zitten in kleermakerszit op het gras. Gelukkig was dit niet nat. Vanaf hier konden ze het feest nog wel bekijken, maar mensen zouden niet naar hen kijken. Niet alleen omdat ze toch een stukje van het feest afzaten maar ook omdat iedereen veel te druk bezig was met elkaar. “Waar is je date gebleven?” vroeg hij haar, al kon zij hem precies dezelfde vraag stellen. Hij kon niet wachten om iets te drinken dus opende hij die wodka fles en dronk er snel een aantal slokken uit. Hij zette deze (met de dop er weer op) samen met de andere fles naast zich. “You kinda looked like you also needed a drink” zei hij voorzichtig “So go ahead if you want to” doelend op de drank. Ze hadden er in ieder geval genoeg van en hij had daar op dit moment dan ook echt behoefte aan.

---

Aan niets denken is ook denken.

Ik keek nog altijd de dansvloer rond, inmiddels met een glas drinken in mijn hand, die bijna leeg was doordat ik er maar steeds onbewust van bleef drinken. Mijn ogen bleven gefixeert op twee specifieke koppels. Enerzijds Nathiel en Mae, waarbij ik de blik van mijn vriendin probeerde te vangen, anderzijds August en Dimitri, die ik nog maar net tussen alle dansende mensen zag staan. Dimitri maakte nog geen aanstalte om terug te komen. Ik bleef hen van een afstandje bestuderen. De jongens leunde naar elkaar toe, waren geïnteresseerd in elkaar. Het moment dat ik me omdraaide om mijn drankje op de tafel neer te zetten waren ze verdwenen. Een golf van teleurstelling overviel me. Daarnet nog had Dimitri me willen zoenen, het had een geweldige avond kunnen worden. Iza en Dimi, het klonk zelfs leuk. Het deed me pijn dat hij me zo liet staan, niet alleen als date, maar ook als goede vriend. Leunend tegen de dranktafel staarde ik voor me uit. Nathiel en Mae was ik inmiddels ook verloren op de dansvloer. Echter zag ik wel Svetlana en Emiel staan, hoewel de sfeer daar akelig leek verpest. Svetlana liep met een grote snelheid van hem vandaan en Emiel stond daar maar, op de dansvloer, te staren, net als ik deed. Een paar minuten leken te verstrijken voor hij mijn richting op liep. 'Hey Ies, wat doe jij hier nog steeds alleen?' zei Emiel. 'M'n date vond me niet mooi genoeg,' grapte ik, nadat er een brede glimlach op zijn gezicht was verschenen. 'Laten we even hier weg gaan en ergens gaan zitten' stelde Emiel voor. Ik had hem net willen vragen naar zijn drama. In plaats daarvan werd ik meegesleurd naar een afgelegen plekje vanwaar we het feest op een afstand konden bekijken. Ik volgde de contouren van de witte jurk van Mae, terwijl ik naast Emiel in het gras ging zitten. 'Waar is je date gebleven?' vroeg hij. Het was de vraag die ik net ook had willen stellen.'Met z'n mannelijke aanbidder,' zei ik, een beetje nors. 'De jouwe? Je was met Svetlana toch?' vroeg ik. Hij zette een fles drank aan zijn mond en boodt mij met een paar Engelse zinnen ook aan wat te drinken. Ik accepteerde zijn aanbod en zette de fles aan mijn eigen mond. Een paar flinke slokken gleden mijn lichaam in. Ik leek er gelijk een beetje duf van te worden, sterk spul moest dit zijn. 'Je hebt toch niet weer teveel gedronken hea, de afgelopen dagen.' Zei ik hem, op een bezorgde toon.

[ bericht aangepast op 20 april 2016 - 20:14 ]

---

'Speak the truth, even if your voice shakes...'

Ik vertelde de knappe jongen voor me dat ik en Iza geen stelletje zijn. Zijn houding en blik leken te ontspannen.
"We hadden allebei geen date, dus samen gaan kon geen kwaad. Of zijn jij en Gabriëlla wel een stel?" vroeg ik hem vervolgens.
Er verscheen een klein glimlachje op zijn lippen, waardoor ik misschien net iets te lang naar zijn lippen bleef kijken. "Nee nee. Gabi en ik zijn net als jij en Iza gewoon vrienden." Vertelde hij, op een iet wat geamuseerde toon. "Daarbij had ik haar gered van een date met Alex, maar die heeft haar ondertussen alweer weggekaapt."
Even keek ik nog op naar Gabriella en Alexander, zo te zien was er inderdaad geen ruimte meer voor Gus. Wat ik niet erg vond.
"Zullen we anders naar buiten gaan en daar mijn wodka opdrinken? De avond kan er alleen maar leuker van worden." stelde ik voor.
Gus keek me recht in mijn ogen aan. Mijn hart begon sneller te kloppen. Ik wou in zijn ogen blijven kijken, maar tegelijkertijd was het te intens op dit moment. Ik wou dichterbij hem zijn, maar dat kon niet.
Gus begon te grijnzen. "Dat is een geweldig idee." sprak hij, thank god.
Voor dat ik er erg in had pakte hij mijn hand vast en nam me mee naar buiten. Gus had een plekje in de tuin op het oog waar anderen ons niet zouden kunnen zien. Mijn hart klopte nog steeds snel, en helemaal nu hij mijn hand vasthield was mijn hart niet te stoppen.
Gus plofte in het gras en sprak een charm uit die ik niet verstond, maar ik begreep wel wat hij ermee deed. Mijn flacon met wodka vulde zichzelf opnieuw en Gus nam er een teug uit. Hij overhandigde hem aan mij en ik nam er zelf ook een flinke slok van.
Ondanks dat het buiten redelijk koud was, had ik het warm. Daarbij leunde Gus nog dichter naar me toe en keek me strak aan, waardoor ik het nu niet bepaald koeler ging krijgen. Opnieuw toverde hij een grijns tevoren en zei: "Vertel me eens Volkov. Wat voel je nu echt voor mij?"
Mijn hart leek te stoppen. Ik werd gek van de manier waarop hij mijn achternaam zei. Ik wou hem, nu, wat maakte het ook uit.
Maar ik kreeg de kans niet om te handelen.
Gus leek allang besloten te hebben hoe de avond zou gaan lopen. Hij greep mijn kraag vast en drukte zijn lippen op die van mij.
Hoe ijzig en koud zijn ogen meestal stonden, hoe warm en verwelkomend zijn lippen waren. Mijn hoofd vertelde me dat ik hem van me af moest duwen, boos moest worden, hem uitschelden voor homo. Hem vertellen dat ik niet zo was, niet zoals hij.
Maar ik kon het niet opbrengen.
In plaats daarvan luisterde ik naar mijn hart en ik ging met mijn hand door zijn blonde haren terwijl ik hem terug zoende.
Het was alsof alle opgebouwde spanning van de afgelopen weken er in deze ene zoen uitkwam.
"Laat ik het zo zeggen: je bent de enige echt interessante persoon op deze school. En ik weet niet waarom, maar ik wou dit al weken doen, iedere keer als ik je zag."
zei ik tegen hem, het was de wodka die me liet praten, maar wat ik vertelde waren wel echt de gevoelens die ik voor hem had.
Om zijn antwoord of afwijzing nog even uit te stellen drukte ik deze keer mijn lippen op die van hem. Ik moest ze nog één keer voelen.

Ughh, hij kon zich nog steeds niet beseffen wat er zojuist gebeurd was. Hij plukte dan ook een beetje aan het gras, om iets te doen te hebben. Maar de kleur groen deed hem weer aan Svetlana haar jurk denken. En dat deed hem weer aan Svetlana zelf denken en het hele moment speelde zich weer opnieuw af in zijn hoofd. Gelukkig had hij hier twee goede dingen: drank en vooral Iza. Hij was blij dat hij in ieder geval nog 1 iemand had deze avond om mee te zitten hier. Misschien voelde zij zich niet zo kut als hem, maar ze hadden in ieder geval 1 ding gemeen op dit moment: dat ze beide geen date hadden.

'M'n date vond me niet mooi genoeg,' Typisch iets voor Iza om te zeggen, hier moest hij dan ook even om lachen. Ze wist hem eigenlijk bijna altijd wel een glimlach op zijn gezicht te doen verschijnen. Ook al voelde hij zich nog zo kut, zij was wel een lichtpuntje in zijn leven. Daarvoor kon hij haar eigenlijk niet goed genoeg bedanken. Het was een grapje, maar hij kon zich echt niet voorstellen wat de echte reden was dat de date van Iza er vandoor was gegaan. Hij had haar ook even kort bekeken, en zag dat ze er prachtig uitzag. ‘Dan heeft hij geen ogen. Of is hij blind’ had hij gezegd en hij glimlachte naar haar.

Ze gingen in het gras zitten en hij had er eigenlijk niet over nagedacht dat haar jurk en zijn pak hier wel eens vies van zouden kunnen worden. Zelf had hij ook nog al zijn fancy stuff aan en op dit moment voelde hij zich daar helemaal niet zo fijn meer in. Het liefst zat hij nu in een joggingbroek en comfortabel shirt in dit gras. Ach het boeide hem eigenlijk ook niet of het wel of niet vies werd, hij had toch geen date meer… .'Met z'n mannelijke aanbidder,' antwoordde Iza een beetje nors. Hij trok even verbaasd een wenkbrauw op. Dat had hij echt niet verwacht. “Naja, dan is hij het je ook niet waard” zei hij en hij meende het. Wie ging Iza nou dumpen voor een ander, dat moest wel iemand zijn die niet straight was of niet goed bij zijn hoofd. Zelf had hij wat slokken genomen uit de fles en Iza scheen het ook geen probleem te vinden om uit de fles te drinken. 'De jouwe? Je was met Svetlana toch?' Die vraag had hij kunnen verwachten. Hij keek naar Iza. “Ja, Svetlana..” “Ik heb wat verkeerde dingen gezegd” bekende hij eerlijk. Naja, het was nog steeds de eerlijkheid in zijn ogen. Maar niet heel subtiel gezegd misschien. Misschien was hij ook te straight-forward. “En toen heeft ze dus de benen genomen” zei hij. Hij kon wel janken op dit moment, toch deed hij het niet. Hij was niet iemand die snel huilde. Hij had echt wat alcohol nodig na deze woorden en ging deze keer voor de whisky waar hij een paar grote slokken van nam. Hoewel hij aardig wat kon hebben zou het niet snel gaan duren voordat hij aangeschoten werd of verder, als hij in zo’n tempo bleef doordrinken. Hij voelde het warme gevoel van binnen. Alcohol was op dit moment het enige wat hem kon troosten.

'Je hebt toch niet weer teveel gedronken hea, de afgelopen dagen.' Die vraag deed hem weer naar haar opkijken. Hmm, nou ja, wat bedoelde ze met de afgelopen dagen. Dat was een vrije interpretatie vond hij. “Neuhhh” antwoordde hij dan ook nonchalant. Hij had altijd wel dagen waarop hij meer dan normaal dronk, maar het was wel echt minder erg dan vorig jaar. Maarja, of hij zichzelf nu echt meer in de hand had gehouden… Hij was meer en meer van de drugs gaan gebruiken, heroïne voornamelijk, en dat was eigenlijk een vervanger voor de alcohol. Misschien was het zelfs beter. Het gaf je namelijk niet echt een kater. Het verdoofde zijn emoties, wat hij maar al te prettig vond. En in het begin had je altijd een gelukzalig gevoel en alsof je alles aankon. Maar hij was het ook gewoon prettig gaan vinden om high te zijn, op welk moment dan ook.

Ach, ergens was dit nog niet zo erg. Met een goede vriendin in het gras zitten. Hij was zeker van plan om veel te drinken gezien hij deze avond eigenlijk niet hoefde te herinneren. Of in ieder geval een groot deel wilde vergeten. Het was juist zo mooi begonnen, des te pijnlijker was de afloop voor hem en Svetlana. “Hmm, zo heb je een date en zo heb je er geen meer” ergens vond hij dit wel grappig dus glimlachte hij erbij. Hij schaamde zich echt niet hiervoor zo zitten al ging het hem voornamelijk om het drinken, praten was ook goed. Iza wist toch al dat hij wel vaker meer dronk dus als hij het hier op een zuipen zette was dat voor haar ook geen verrassing. Hij pakte dan ook de o zo vertrouwde wodka fles weer en begon er weer gulzig zijn lippen aan te zetten. Toen hij weer naast zich had gezet keek hij weer naar Iza. “We kunnen eigenlijk ook best ons eigen feestje hebben hier. We hebben drank, we kunnen vanaf hier naar die mensen kijken en hebben hier meer ruimte om te dansen dan die mensen die daar tegen elkaar aan geplakt staan” grapte hij.

---

Aan niets denken is ook denken.

Door haar antwoord trok ook hij zijn wenkbrauw op, terwijl hij zich iets te laat realiseerde dat hij daarmee haar imiteerde. Toch deed hij niks met dit gegeven. Misschien – zeer waarschijnlijk – zou ze denken dat hij haar nadeed, maar plots doen alsof hij haar niet nadeed – wat hij toch echt niet deed – zou alleen erger zijn, meende hij. Dan zou het eerder zijn alsof hij haar toch nadeed, terwijl dit gewoon iets was wat hij ook wel deed. “Sinds wanneer is iemand ten dans vragen tot stalken benoemd? En kom nu niet met de opmerking dat ik je zou hebben gevolgd of iets dergelijks, want zover ik weet, had ik nog geen concreet antwoord op mijn vraag gekregen die toch echt aan jou gericht was.” Het laatste gedeelte van zijn opmerking klonk misschien iets geïrriteerder dan de bedoeling was, maar hij wist precies wat hij anders voor reactie zou krijgen. “Het maakt me ook allemaal niet uit wat je wilt gaan zeggen om jezelf beter te praten dan jíj bent. In tegenstelling tot jou, geef ik wel om mensen. Veel plezier op de gala, Alex. Ik ga Gus zoeken, mits jij mij kan vertellen waar hij is, gezien jij hem zo nodig moest weg jagen,” ging zij verder. Alexander zuchtte zacht. Het was iets wat hij wel had zien aankomen op zich en het feit dat ze nu zou gaan weglopen was ook niet de reden. De reden was dat hij haar nu, als goede vriend van Gus, moest gaan vertellen om bij Gus uit de buurt te blijven, en dat zou ze hem ook zeker niet in dank afnemen. “Ik zou je het wel kunnen vertellen, maar dat doe ik niet,” zei hij. “Jij hebt niet gezien hoe hij keek toen jij weg was. Naar een ander. Hij is zonet ook richting diegene verdwenen.” Hij weigerde om namen eraan te koppelen. Dat was niet zijn taak, maar Gabi moest het wel begrijpen. Vanuit zijn ooghoek zag hij Gus de plek verlaten. Er liep nog een tweede persoon, maar wie dat was kon Alexander niet zien door de mensen die ervoor stonden en het slechte licht. “Tenzij je meer voor hem voelt dan alleen vrienden, geef hem ook een kans. Geloof me, een date die plots opduikt, is meestal niet in je voordeel.” Die laatste zin zei hij met een zweem van een glimlach om zijn lippen. Het was hem wel eens overkomen en de herinnering stond hem nog levendig voor ogen. Hij was wel benieuwd of hij nu toch nog een antwoord zou krijgen op zijn eerste vraag, of dat ze zich gewoon zou omdraaien en zou weglopen. Hij verwachtte allang niet meer dat het antwoord ja zou worden. Hij kreeg misschien altijd het meisje, maar hij was niet dom. Hij wist ook echt wel dat zij hem echt niet mocht en dat het misschien deze keer zelfs beter was om op te geven, zelfs al gaf hij nooit op.

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.