[RPG • 200 • Speeltopic 2] Durmstrang Insitute - Speeltopics

27 maart 2016 - 18:08 EASE is offline

EASE 14238

D U R M S T R A N G I N S T I T U T E

Rollentopic
~~Praattopic~~
Praattopic 2
Speeltopic 2

STORY
Durmstrang Institute, 2014. De school richt zich nog altijd wat op de duistere magie, maar een stuk minder dan vroeger. Muggleborns worden echter nog altijd niet toegelaten op Durmstrang, en de school heeft een duidelijke voorkeur voor Purebloods. Toch is de school een stuk toegankelijker dan hij vroeger was. Sinds enkele decennia is Durmstrang over gegaan op het indelen van zijn studenten in afdelingen. Dit omdat ze, na weer meer contact gehad te hebben met Hogwarts, het gevoel hadden zo beter overzicht te kunnen houden over de leerlingen en hen beter naar wens dingen konden leren. Leerlingen krijgen hun eerste twee jaar op Durmstrang de kans om zich beter te ontwikkelen, en worden aan het begin van hun derde leerjaar gesorteerd in een van de vier afdelingen. Aan het einde van ieder jaar moet iedereen naast zijn examens een andere grote test begaan, waarin gekeken word of zij nog wel het best passen bij de afdeling waar ze dat jaar in hebben gezeten. Hoewel het nauwelijks voorkomt, veranderen sommige leerlingen dus van afdeling. Op het moment van het RPG volgen we leerlingen in hun zevende jaar, wat voor de meerderheid van deze leerlingen hun voorexamen jaar is.

HOUSES
Credits
• Hallestrom
(Colors: Navy Blue & Red, Animal: Eurasian Lynx, Traits: Intelligence & Loyalty) Opinionated, but open to suggestion. These fair few are of the brightest and most inquisitive. They seek knowledge, and respect intelligence. However as students of Durmstrang their chosen paths are still often dark in nature, and the knowledge they truly thirst for is that which no others have found before and the power that comes with it. Their loyalty may be favoured in many situations, but they can be somewhat selfish friends at times, and hard masters to work for as they also command complete loyalty and respect from those around them.
• Molokov
(Colors: Burned Orange & Black, Animal: Black Bear, Traits: Strength & Endurance) Of great strength, comes great power. The ability to endure whatever is thrown at them, and still hold their heads high. They value not only physical or magical strength, but also inner strength. Many Molokovs rely only on these things and blunder into situations without thinking, and learning to also appreciate mental strength sometimes proves difficult. Molokovs can be bullies, and make excellent henchmen. Hallestroms in particular occasionally think of them as stupid, but this is by no means always the case.
• Ranaulph
(Colors: Steel Grey & Lime, Animal: Grey Wolf, Traits: Cunning & Bravery) Valiant and chivalrous - for Durmstrang students - those in this house enjoy a challenge. Daring and sly, they rarely back down even from the toughest opponent. And quite a lot of the time they win. But it is often with the aid of copious and outrageous cheating. A good Ranaulph will learn to successfully conceal this deceit. But those who know this house will always be aware of it, even if there is no proof. Charming on the outside, they are often rather talented individuals, and occasionally they are exceptionally talented. but their rash actions can lead them into trouble later on.
• Rhoswen
(Colors: Purple & Gold, Animal: Osprey, Traits: Integrity & Perseverance) Rhoswens do what they set their minds to no matter the consequence - and what they do always benefits them in some way. The word "impossible" is not a part of their vocabulary. They are determined to remain true to themselves, rarely choosing to voluntarily follow another unless it serves part of a long term plan. When questioned, their integrity holds true, lying is not tolerated. They are proud of their achievements and as a general rule do not particularly care about hiding mistakes unless doing so is essential. They can be very blunt, and usually have a few amusing insults ready for use at any time. Rhoswens are experts at twisting things to their own advantage.

OTHER INFORMATION
• Vakken en Lessen

• Quidditch

• Nationaliteiten

• Leerjaren en Schooljaar

• Schoolregels

• Dorms

• Hallestrom
De Hallestrom Dorm bevind zich op de derde verdieping van het kasteel, achter een grote houten deur met daar de naam van de afdeling op. Momenteel is het wachtwoord Wisdom and Knowledge are not completely the same. Hallestroms' slaapzalen zijn verdeeld per leerjaar en sekse. De bovenbouw slaapt aan de rechterkant van de zitkamer, de onderbouw links. Bij beiden is het zo dat de meiden het dichts bij de deur naar de zitkamer slapen, en de jongens meer naar achter.
• Molokov
Molokov's Dorm ligt vlak naast de eetzaal van de school, verborgen achter een simpele deur als ieder ander. De jongere leerlingen van andere afdelingen vragen zich dan ook dikwijls af waar de Molokov Dorm is. De Dorm neemt twee verdiepingen in beslag, en heeft dan ook op de tweede verdieping van de school een deur. Ook deze valt nauwelijks op. Het wachtwoord is momenteel We may be Reckless, but we create the best stories of all.De slaapzalen voor de meiden bevinden zich op de tweede verdieping, die van de jongens op de begane grond, samen met de zitkamer.
• Ranaulph
De Ranaulph Dorm bevind zich tegenover die van Rhoswen. Dit komt omdat, voordat Durmstrang de afdelingen invoerde, er op deze plekken ook twee slaapzalen tegenover elkaar waren, en het schoolbestuur het onzin vond om die ruimte niet te gebruiken. Het wachtwoord is Succes, even with cheating, remains succes. Ranaulph heeft twee grote slaapzalen, waar alle leerjaren door elkaar slapen. Jongens en meiden wel gescheiden.
• Rhoswen
Rhoswen's Dorm is tegenover Ranaulph, en heeft een grote Visarend op de deur geschilderd. De Dorm is strategisch opgedeeld, met slaapzalen ingedeeld in leeftijd. Jongens hebben altijd de linker slaapzaal, en de meiden de rechter. De onderbouw slaapt het verst van de zitkamer af, zodat zij niet gewekt worden wanneer de oudere leerlingen naar bed gaan. Het wachtwoord is de vraag bij het antwoord wat luid Lydia and Simon, de vraag— het wachtwoord— is; Who were unable to stand eachother throughout their school life, but now have a baby?

• Uniform

• Huisdieren

• Kasteel en omgeving

• Cijfers, toetsen en essays

CHARACTERS
Naam — Faceclaim — User — Pagina
[Girls/Boys: 10/10]
Hallestrom [2/2]
• Eleanore Ingrid Novak — ? — MaIfoys — 1.4
• Gabriëla Antansia Rozycha — Kristina Bazan — Philip — 1.8
•

• Oliver Amaro Delray — Lucky Blue Smith — Poppys — 1.2
• August Felix Björk — ? — Raccoon — 1.6
•

Molokov [3/4]
• Zuzana Ružicka — Ebba Zingmark — Deamus — 1.4
• Claudai Ružicka — Ebba Zingmark — Necessity — 1.6
• Natalya Alissa Ivanov — Alycia Debnam Carey — Clarik — 1.9

• Vincent Milan Procházka — ? — MikeGClifford — 1.2
• Marcello Aloisio Alvaréz — Marcio Patriota — Malfoys — 1.8
• Manuello Ezequiel Alvaréz — ? — Raccoon — 1.8
• ? — ? — Probie — ?

Rhoswen [3/2]
• Sara Tali Herbovitz — Imaan Hammam — Tiva — 1.3
• Erika Isole Falker — Katherine McNamara — Clarik — 1.8
• Vyara Kaven Rumaneck — ? — Morgen — 1.8

• Alexander Stoyan Lyuben — Francisco Lachowski — Necessity — 1.4
• Emiel Elijah Rostville — ? — Florentina — 1.7
•

Ranaulph [2/2]
• Mae Nicola Mickelson — ? — caIypso — 1.7
• Iza Afina Caterina Dascu — Lodovica Comello — sandordinja — 1.7
•

• Dimitri Viktor Volkov — ? — calice — 1.3
• Adrian Andrej Nordheim — Alexander Koch — Solemnly — 1.9
•

[justify]RULES
• Schrijf minimaal 200 woorden, naam, codes etc is uitgezonderd!
• De Huisregels van Quizlet gelden uiteraard ook hier.
• Posts dienen geschreven te worden in correct Nederlands.
• 16+ (sex, extreem geweld, etc) is toegestaan, maar meld dit wel even aan de bovenkant van je post, in het rood.
• Enkel ik (Remarkeyable) maken nieuwe topics, tenzij anders vermeld.
• Als je twee weken niet reageert, zal ik je een PB sturen. Als je een geldige reden hebt zal je niet uit de RPG gezet worden.
• Als je niet meer met plezier meespeelt of niet meer mee wilt doen, meld je dan netjes af én schrijf nog minimaal een post over hoe je personage het gesprek af rond o.i.d.
• Bespeel andermans personages niet zonder toestemming.

HET BEGIN

Datum en Tijd
Maandag 1 september.
We skippen door naar de volgende ochtend. Natuurlijk is het prima om nog even een avond post te schrijven, maar zorg dat dit niet langer wordt dan 1 post p.p. Je mag ook een deel avond en een deel ochtend schrijven, zo,lang je dit maar duidelijk aangeeft. Het is nu maandagochtend 1 september, 9:46. Er is deze dag gewoon les, maar de leerlingen hebben geen lesplichten, gezien de leraren ook wel snappen dat zij als bovenbouw zijnde het liefst uit zouden willen slapen en even een dagje rust zouden willen hebben. De lessen gaan dus wel gewoon door, maar de leerlingen zijn niet verplicht om te komen, enkel wanneer zij dit willen.

[ bericht aangepast op 12 juni 2016 - 22:11 ]

[ bericht aangepast door een moderator op 27 maart 2016 - 19:29 ]

take me back to the basics and the simple life

8 juli 2016 - 11:26 Necessity is offline

Necessity 5622

ALEXANDER STOYAN LYUBEN
“My opinions may have changed, but the fact that I’m right didn’t”
Pureblood – Rhoswen – Chaser - Bulgaars

Hij schudde even zijn hoofd om zijn hoofd leeg te maken van gedachten aan Aaron-die-waarschijnlijk-geen-Aaron-geweest-was, voor hij zich weer op Gabi richtte. Hij zou vanzelf de kloon tegenkomen en dan zou hij erachter komen dat het gewoon een willekeurige student was die toevallig een beetje op hem leek. Misschien zouden ze zelfs familie blijken te zijn, aangezien bijna alle Pureblood-families wel op de een of andere manier aan elkaar verbonden waren. De kans dat ze wel familie waren, was groter dan de kans dat ze het niet waren. Je moest gewoon goed genoeg zoeken.
Na zijn actie met de jam werd zijn hand vastgegrepen en hij merkte hoe sterk ze eigenlijk was. Dit was geen hand vasthouden, dit was gewoon een wurggreep. Wat haar plan was, merkte hij al snel toen ze haar vingers in de honing dipte – serieus, wie koos er nou honing? Dat spul plakt verschrikkelijk – en strepen op zijn wang zette. Hij had natuurlijk zijn hoofd kunnen wegdraaien, maar dat deed hij niet. Hij hield zijn hoofd stil terwijl ze de strepen zette.
“Je ziet er zo wel een stuk beter uit met deze contouren. Moet je vaker doen,”zei ze plagend. Ze probeerde haar handen schoon te vegen, maar kwam er natuurlijk achter dat dat niet zo makkelijk ging met honing. Hij grijnsde even, nu had zij ook last van de honing.
“Wat, zie ik er niet al goed genoeg uit van mezelf?” vroeg hij haar vervolgens en hij trok een wenkbrauw op. In zijn ogen stond echter een plagerige twinkeling. Natuurlijk wist hij het antwoord op deze vraag – ja – maar dat maakte niet uit. Heel even hield hij zijn ongelovige ‘beledigde’ uitdrukking vast, waarna hij weer begon te grijnzen.
“Waarom kon ik niet nog eens de boter pakken in plaats van honing,” zei ze vervolgens toen ze erachter kwam dat ze de honing echt niet zomaar van haar vingers af zou krijgen.
“Dat vraag ik me ook af,” antwoordde hij lachend. Hij voelde hoe de strepen op zijn wang al begonnen uit te lopen en hij veegde even met zijn vinger erlangs om te voorkomen dat er honing van zijn gezicht zou druppen. Hij was wel zo verstandig om niet eens meer een poging te doen zijn vinger aan een servetje schoon te vegen, maar stak gewoon heel zijn vinger in zijn mond. Daar werd hij tenminste wel redelijk schoon van.

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

8 juli 2016 - 12:14 KIaus is offline

KIaus 21035

Svetlana Irina Volkov
Ranaulph || Now I feel like a third wheel.
Aaron leek een beetje af te dwalen bij mijn uitleg. Ik probeerde het echt kort te houden, maar er was nu eenmaal informatie die hij nodig had, wat niet allemaal even interessant was. Ik snapte niet dat de hoofdmeester dit niet allemaal aan hem had uitgelegd, maar goed. Ik bracht de twee jongens als een flink aantal van de klaslokalen, en de bibliotheek, voor we aankwamen bij het lokaal van Care of Magical Creatures. Zelf kwam ik er al jaren niet mee, en ik had er ook niets mee. Ik bleef dan ook stil in de deuropening staan, terwijl Nathaniel Aaron naar binnen sleepte. Dat was in elk geval het plan, want Aaron sleepte me mee naar binnen. Eenmaal binnen wist ik me uit zijn greep te wrikken, waarna ik snel weer ik de deuropening ging staan. Het was niet dat ik bang was, maar er stonden hier dieren waar ik liever bij uit de buurt bleef. Aaron klaagde erover, maar de andere jongen leek zich er niets van aan te trekken. Hij haalde een van de dieren uit hun hokken en begon ermee te klooien. Ik deed nog een stapje naar achter, hopend dat hij niet achter mij aan zou komen. Ik zag hoe Nathaniel tegen een kast leunde, waardoor een kooi met twee Jarvey's begon te wankelen en op de grond viel, waardoor het deurtje open sprong. Zodra ze de behekste kooi uit waren, werd het duidelijk waarom je ze liever in de kooi hield. Een eindeloze stroom vloekwoorden van de twee vloeide luid door het lokaal. Het duurde heel even voor ik mijn stok had gepakt. "Petrificus Totalus" Mijn stem was niet luid, maar het was genoeg om eerst de ene, en niet snel erna de andere Jarvey, te bevriezen, zodat het vloeken stopte en ze ook de andere dieren niet zouden opeten. Nathaniel mocht ze mooi terug stoppen in hun kooi. Hij had ze uit hun kooi laten ontsnappen, en had nogsteeds die gore worm in zijn handen. "Nathaniel, zou ze je willen opbergen? Dan kunnen we verder zonder dat er straks Doxies of de baby Kelpie uitbreken." Ik keek naar de grond, gezien ik mensen eigenlijk nooit vroeg om dingen te doen. Ik was degene die opdrachten uitvoerde, niet degene die opdrachten gaf. Ik wachtte stilletjes, in de hoop dat de jongens het zouden doen en ik niet naar binnen hoefde te gaan. We hoefden alleen nog langs Aaron's Common Room en dan zouden we klaar zijn, kon Aaron uitpakken, en kon ik hopelijk nog even op mijn bezem stappen. Ik had Dimi zien vliegen, en eigenlijk wilde ik wachten tot hij weg zou zijn, maar de lucht gaf me altijd een vrij en geweldig gevoel. Ik had nu dat gevoel echt nodig, want na dat hele gedoe met Emiel, en de ruzie met mijn broer, voelde ik me echt niet goed, zeker emotioneel gezien niet. Ik speelde nog wat met mijn haren en keek op, in de hoop te zien dat de Jarvey's weer in hun kooi zaten, net als de worm van Nathaniel. Een uil en een kat waren goed genoeg voor mij en andere dieren moest je bij uit de buurt blijven.

Bowties were never Cooler

10 juli 2016 - 20:51 R3HAB is offline

R3HAB 12456

Gabriëla Antansia Rozycha

Hallestrom •7th year • Music

'Don't be a woman who needs a man.
Be a woman a man needs.'

Ik wiebelde wat speels met mijn vinger, waar het servetje nu aan plakte. Rustig zweefde het in de lucht en luisterde het naar iedere beweging wat mijn vinger maakte. Geweldig. Nu had ik niet alleen honing op mijn vingers, maar ook een servet dat zal scheuren als ik deze los zou trekken.
Ik wierp de jongen een norse blik, toen deze – tot mijn ergernis – slimmer dan ik, de honing van zijn wangen ving en deze afsabbelde. Natuurlijk had ik daar ook aan moeten denken, maar ik was geen kleuter van twee die nog aan zijn vingers sabbelde.
‘Wat, zie ik er niet al goed genoeg uit van mijzelf dan?’ Ik trok mijn wenkbrauw op, waar ik de jongen hetzelfde zag doen met een duidelijke twinkeling in zijn ogen. Misschien leken we qua sommige gezichtstrekken toch meer op elkaar dan ik wilde geloven. Ik gaf de jongen genadeloos een duwtje door zijn roekeloze opmerking, waardoor mijn servetje die aan mijn vingers uit elkaar scheurde. Het had toch eens ervan moeten komen. Het leek nu net alsof ik een vinger – honing – papier monster was aan mijn rechterhand. Misschien paste het wel bij mijn gezicht en uiterlijk, gezien ik mezelf nog steeds niet in de spiegel gezien had. Slapen op de grond en op Alex zouden mijn verschijning vast niet goed gedaan hebben. Wie weet had ik nu wel van die hele lelijke mascara vlekken op mijn gezicht of zaten er allemaal klitten in mijn haar. Great Gabi, geweldig. Nu zag iedereen je als ma tokkie.
‘Een schroeistaartige skreeft op zijn sterfbed ziet er nog knapper uit dan jou.’ Kaatste plagend terug, hoewel mijn antwoord deels waar was. Ik zag die beesten liever dood dan levend, gezien ze levend echt een hel waren. Ik kon dan ook overwegend helemaal niet met dieren overweg, hoewel ik altijd mijn best deed bij COMC. Blijkbaar lag het gewoon niet in mijn genen.
Ik keek even rond me heen, waar al sommige leerlingen weg waren gegaan. Misschien was het dan ook maar tijd om even gedag tegen Alex te zeggen, wilde ik niet meer lessen gaan missen. Ik vermoedde al dat ik er een gemist had en nog een ging missen omdat ik eerst toch echt moest gaan douchen en ik hoopte dan ook niet dat mijn ouders daar achter gingen komen. Het was weliswaar optioneel om lessen te gaan volgen vandaag, maar gezien mijn ouders wilde dat ik presteerde was dit niet optioneel voor mij. Daarnaast had zowel ik en Alex middels al onze broodje opgeknabbeld waardoor er geen reden meer was om bij elkaar te blijven. Ietwat ongemakkelijk stond ik op, waar ik even in zijn bruine kijkers keek. Ik wist niet precies hoe ik afscheid van hem moest nemen, waardoor ik hem met mijn schonen hand een zacht stompje tegen zijn arm gaf. ‘Ik moet me nu toch echt gaan opfrissen en naar de les gaan, wil ik niet de risico gaan lopen om achter te liggen met schoolwerk. Eet smakelijk nog.’ Met die woorden draaide ik me snel om, waar ik Alex achter liet. Ik voelde nog blikken op mij branden, terwijl ik de zaal verliet wat mijn wangen rood lieten worden. Ik vermoedde allemaal al wat ze dachten en vooral dat ze hun mening al klaar over mij hadden liggen. Een negatieve in dit geval, hoewel daar geen reden naar toe was. Ik en Alex hadden enkel samen geslapen en meer dan slapen was niet toepasbaar in deze context. Dat ik zijn jas nog rond mijn schouders had was ik dan ook totaal vergeten. Daar kwam ik pas weer achter toen ik deze uit moest doen voordat ik de douche in kon springen. Zacht gerinkel was hoorbaar uit de jas, wat mijn wenkbrauwen even deed fronsen. Het was een geluid die ik nog niet eerder gehoord had tijdens het lopen. Het klonk als zacht gerinkel van flesjes, hoewel ik deze niet gevoeld had tegen mijn lichaam tijdens het lopen. Ik vouwde de jas dan ook open en voor ik het erg in had keek ik al naar allerlei flesjes met rare bedrukkingen en kleurtjes. Ik hoefde dan ook niet lang na te denken om te weten dat dit niet onschuldige potions waren maar drank. Gatverdamme.
Snel keek ik om me heen of niemand op de kamer bevond, waar ik de jas met flesjes gauw onder mijn bed schoof. Het was misschien cliché maar ik had geen zin dat iemand dacht dat het van mij was. Daarnaast wilde ik Alex nog niet verloochenen door deze informatie met iemand anders te delen. Misschien overdreef ik wel; maar het waren teveel flesjes om niet een zwaar alcoholisch probleem te hebben. Alex zou niet de eerste in mijn leven zijn gekomen met een serieus alcohol probleem en daarnaast zag je ook wel eens van die vieze oude mannen over straat zweven in de dreuzelwereld. Ik wist nog niet wat Svetlana, Alex en alcohol in hetzelfde straatje gemeen hadden, maar ik zou daar wel achter komen en dan Gus inlichten. Hij was per slot van rekening Alex vriend. Ik niet.
Peinzend beet ik op mijn lip, voor ik gauw onder de douche sprong om deze nare hersenspinsels van me af te laten druipen net zoals het vuil wat zich aan mijn lichaam kleefde.

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

10 juli 2016 - 21:49 R3HAB is offline

R3HAB 12456

Aaron Christian Løvik
Hallestrom - Pure blood - Homoseksual

'I don't believe what you say. I believe what you do.'

Mijn blik werd steenkoud toen de jongen de worm voor mijn neus liet bungelen. Als ik van iets niet hield was het wel als iemand me probeerde te intimideren. Mijn ogen schoten vuur, terwijl mijn gelaat strak stond. Ik haatte iedere seconden van zijn schaterlach en de opmerking die over zijn lippen rolde. Svetlana stond angstig in de deuropening toe te kijken, terwijl ik geen voetstap verder was bewogen. Mijn ogen volgde Nathaniel die tegen een kast ging leunen, waardoor een kooi op de grond viel. Het meest misselijkmakend beesten ooit sprong er uit. Het waren Jarvey’s en terwijl deze ontsnapten kwamen er een hoop kabaal uit hun – bij gebrek aan beter woord – mond. Voor ik echter mijn toverstok kon grijpen en al mijn eerste spreuk kon uitspreken op school voor dat de lessen überhaupt begonnen waren, deed Svetlana het al.
‘Nathaniel, zou ze je willen opbergen? Dan kunnen we verder zonder dat er straks Doxies of de baby Kelpie uitbreken.’ Ik schudden afkeurend mijn hoofd naar de jongen die nog steeds een walgelijk staafje stuk dier tussen zijn vinger hield wat zich een flubberwurm mocht noemen. Ik had genoeg woorden die ik op dit moment kon plaatsen, maar ik had geen zin op een fikse ruzie op de eerste dag. Wijselijk hield ik dan ook mijn mond, waar ik me omdraaide en de deur uit liep. Schijnbaar hadden de jaren hem misschien fysiek goed gedaan, maar mentaal niet. Hij gedroeg zich net zoals die achterlijke adoptiebroer van hem. Waar je mee om ging werd je mee besmet zeiden ze dan ook wel eens en dat was te merken bij Nathaniel. Stug liep ik ook dan van het koppel weg, hoewel ik geen flauw idee had waar naartoe. Niet dat het me deerde. Ik was graag onder de mensen, maar niet als ze zich zo stom gedroegen als Nathaniel net deed. Ik moest dan ook weer helemaal weer opnieuw beginnen met vrienden maken en hoewel ik van mijzelf uitging dat het wel ging lukken, net zoals iedere keer, was dit een enorm slecht begin van mijn dag hier op school. Het was misschien ook maar beter dat ik regelrecht naar de directeur ging om daarna lessen te gaan volgen. Naast schoolballen waar de nodige roddels meestal begonnen, waren lessen ook een bijzonder informatief punt om te zien hoe mensen in elkaar staken. Je kon het zien aan hoe geboeid ze waren. Er waren altijd stereotypes in de klas. De een stak bij iedere vraag zijn vinger in de lucht, smachtend om een antwoord te geven en de ander praatte er maar er door heen. Ik hield ervan om mensen te bestuderen om ze zo nodig om mijn eigen vinger te draaien. Het was een soort sport voor mij naast atletiek.
Ik liep de zoveelste trap af, het hoekje om, maar voor ik de hoek om kon lopen botste ik al tegen iets warms op. Pijnlijk wreef ik even over mijn hoofd, voor ik een hand door mijn blonde lokken haalde en de persoon tegenover me aanstaarde. Great. Mijn stalkerige, jaloerse neefje genaamd Alex.

[ bericht aangepast op 10 juli 2016 - 21:51 ]

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

11 juli 2016 - 11:28 Fagerman is offline

Fagerman 4603

MAE NICOLA MICKELSON

Bijna aangekomen bij het bankje waar ik mijn vriendin had laten wachten, zag ik haar al zitten. Ze zwaaide naar me en droeg een glimlach op haar gezicht, wat mij ergens een positieve blije kriebel gaf. Ze pakte de broodjes aan die ik bij me had toen ik eenmaal bij het bankje aangekomen was en begon te eten. Ik keek even glimlachend naar haar, terwijl ze gulzig haar broodje naar binnen werkte.
In stilte werkten we onze broodjes naar binnen. Iza leek niet te willen praten tijdens het eten of dacht er niet zoveel overna, wat bij mij zo was. Natuurlijk was er niets mis met een gesprek, maar zo was er ook niets mis met stilte. Alhoewel, voor even; een lange stilte zou toch wel saai worden op den duur.
Gelukkig begon Iza weer te praten op het moment dat haar broodje op was. Ze vroeg me wat ze nu met Dmitri aanmoest, een vraag die me eigenlijk wel geruststelde. Ik wist dat ze zich er nog wel mee bezig moest houden en was dus blij dat ze haar moeilijkheid met mij deelde in plaats van er zelf over te blijven piekeren. Alhoewel ik zelf niet zo'n piekeraar was, wist ik dat dat niet echt fijn zou zijn.
Tegelijkertijd stond ze op om weg te lopen van het bankje. Dat vond ik ergens wel jammer, want alhoewel we wel gepland hadden naar de lessen te gaan - wat ik voor Iza deed, zelf had ik daar nooit voor gekozen - had ik liever nog wat tijd met zijn tweeën gehad op het bankje. Ik vond het fijn om met zijn tweeën te zijn zonder wie dan ook erbij.
'Ies, doe nu eens rustig.' Ik pakte haar hand vast om haar wat te remmen, voordat ik haar vraag beantwoordde. We konden toch wel één lesje missen?
'Waarom wil je zo graag naar de lessen? Er zijn zoveel mensen die niet gaan. Je zal dus waarschijnlijk niet zoveel missen.' bedacht ik me, hopend dat dat haar van mening zou laten veranderen. 'Al ga ik wel met je mee als je er erg graag heen wil hoor.' voegde ik er snel aan toe. Ik wilde haar niet laten denken dat het idee me erg van last was. Vervolgens besloot ik toch over te gaan op mijn antwoord op haar vraag over Dmitri.
'Ik vind dat hij je echt niet verdiend. Ik weet natuurlijk niet hoe de avond is verlopen tussen jullie twee en wat er allemaal gebeurd is, maar dat hij je zo alleen laat voor een ander, vind ik ook niet kunnen.' Ik haalde even adem, voordat ik verder praatte. Dit keer echter wat sneller.
'Maar ik vind dat hij hier niet zomaar mee weg kan komen en we iets zouden moeten doen zodat hij voor altijd weet dat er met jou, met ons, niet te spotten valt.' Ik haalde mijn schouders op. 'Mijn plan is weliswaar niet echt vriendschapproof, dus als je hem te vriend wil houden...'
Opnieuw hing er een haar voor haar gezicht die ik zonder na te denken uit haar gezicht veegde, waarvoor ik een stap naar haar toe zette en iets naar haar toe boog. Het leek wel een automatisme geworden; haren uit haar gezicht halen.

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

11 juli 2016 - 13:44 sandordinja is offline

sandordinja 456

Iza Afina Caterina Dascu
Renaulph - Pureblood - Seeker

'Ies, doe nu eens rustig.' zei Mae me. Ze pakte m'n hand vast waardoor ik mijn pas moest vertragen. 'Waarom wil je zo graag naar de lessen? Er zijn zoveel mensen die niet gaan. Je zal dus waarschijnlijk niet zoveel missen.' Inmiddels stonden we helemaal stil en keek ik Mae recht aan. Waarom wilde ik eigenlijk zo graag naar de lessen. Natuurlijk had ik daar zo wel mijn redenen voor. Ik had me echt verheugd op het nieuwe jaar. De afstand van mijn familie, het keten in de les met mijn vrienden en dat was iets waar ik nu echt aan toe was. Ik had geen zin in nog een dag stilzitten en niks doen. Ik werd gek van dat piekeren en nadenken. Nadat gedoe met Dimitri wilde ik al helemaal wat afleiding, maar misschien waren 'lessen' inderdaad niet mijn beste optie. Immers wist ik ook niet of ik daar Dimitri tegen zou komen... 'Al ga ik wel met je mee als je er graag heen wil hoor.' voegde mijn vriendin er nog aan toe. Ik glimlachte naar haar. 'Je hebt wel gelijk. Ik moet gewoon even mijn gedachten verzetten.' zei ik tegen haar. Ik vouwde mijn andere hand ook in de hare en begon er een beetje mee te spelen. 'Ik vind dat hij je echt niet verdiend. Ik weet natuurlijk niet hoe de avond is verlopen tussen jullie twee en wat er allemaal gebeurd is, maar dat hij je zo alleen laat voor een ander, vind ik ook niet kunnen.' beantwoordde Mae mijn eerder gestelde vraag. Ze leek er zelf ook een beetje mee te zitten, aangezien haar ademhaling versnelde tijdens het spreken. Ze moest ook wel iets van bozigheid voelen richting Dimitri. 'Maar ik vind dat hij hier niet zomaar mee weg ka komen en we iets zouden moeten doen zodat hij voor altijd weet dat er met jou, met ons, niet te spotten valt.' ze haalde haar schouders op. 'Mijn plan is weliswaar niet echt vriendschapproof, dus als je hem te vriend wil houden...' die laatste opmerking deed mij doen grinniken. 'Ik ga eerst wel even verhaal bij hem halen, hij is wel de captain van het Quidditchteam, ik kan niet alles op het spel zetten.' zei ik haar. 'Overigens sta ik wel open voor een beetje wraak...' Ik glimlachte mijn tanden bloot terwijl ik dat laatste zei. Ondertussen kwam Mae dichterbij. Met haar hand veegde ze het plukje haar weg dat voor mijn gezicht hing. Het gaf mij even een rilling, niet zozeer een vervelende rilling. Immers veegde ze zo vaak een haar uit mijn gezicht. Toch leek de sfeer voor mij anders. Ze boog meer naar mij toe dan ik gewend was. Misschien gewoon om mij te troosten en toch. Mijn hart begon er sneller van te slaan. Zonder dat ik er erg in had leunde ik zelf ook meer naar haar toe. Mijn gezicht nu nog maar enkele centimeters van haar vandaan. Ik keek haar in de ogen. Ze glinsterde in het zonlicht, dat zich achter mij bevond. Het voelde vertrouwd zo bij haar te staan. Mijn handen waren nog altijd in de hare, maar deze liet ik los en legde ik op haar heupen. Mijn gezicht nu nog maar één enkele centimeter van de hare af. Er kwam geen duw of afkeurende blik op haar gezicht, tenminste, niet op dat moment. Met mijn duim streelde ik haar heupen en bleef haar aankijken. Ik wilde haar bedanken dat ze er altijd voor mij was, ook nu weer, maar dat wat ik voelde was niet alleen dankbaarheid. Ik voelde... mijn hart leek opnieuw sneller te gaan kloppen. Met mijn handen bracht ik haar nog iets dichter bij mij. Onze lippen een millimeter van elkaar verwijderd. Was dit vreemd wat ik nu deed? Was ik nu onze vriendschap aan het verpesten? Ik twijfelde en nam kort meer afstand, bleef haar overigens in de ogen aankijken. Ik probeerde haar reactie te peilen, maar toch, op dit soort momenten, het was niet één van mijn talenten. Het verlangen om mijn lippen op de hare te drukken werd groter. Ging ik dit echt doen? Mijn gedachte sprong even over naar het moment dat ik haar voor de grap had gezoend. Dat voelde zo goed, dat voelde niet als vriendschap. En toch... mijn hart maakte opnieuw een sprongetje. Ik voelde me gespannen, zenuwen, adrenaline, ik kon het niet plaatsen, maar ik wist ook dat er maar één oplossing voor was. Zonder er nog over na te denken bracht ik mijn lippen naar de hare, mijn handen nog altijd op haar heupen en zoende ik haar. Zacht als haar lippen waren. Dit was de troost die ik van haar nodig had en dit was waar ik misschien al wel veel eerder naar verlangd had.

'Speak the truth, even if your voice shakes...'

12 juli 2016 - 12:26 Fagerman is offline

Fagerman 4603

MAE NICOLA MICKELSON

Wat er daarna gebeurde was algeheel nogal onverwachts. Ook Iza kwam dichter naar mij toe, waardoor de afstand tussen ons steeds meer verkleind werd. Niet dat dit was wat me verbaasde; Iza en ik waren heel wat meer momenten dichtbij elkaar geweest. Natuurlijk hadden we elkaar weleens aangeraakt - wow, wat een verrassing - en hadden we samen in één bed geslapen. Toch had ik bij die momenten een heel ander gevoel met wat er nu aan het gebeuren was. Niet dat het gevoel wat ik nu had me slecht liet voelen. Integendeel, hoe meer we bij elkaar kwamen hoe meer er kriebels ontstonden in mijn buik. Alhoewel ik ergens in mijn achterhoofd een heleboel vragen waren over wat er op het moment aan het gebeuren was, liet ik gedachten achterwege en liet ik het moment en de gevoelens op zijn beloop gaan. Mijn vriendin boog zich nog verder naar me toe, zodat wat mijn verwachtingen in mijn achterhoofd al voorspelt hadden - al had ik het ergens niet echt verwacht - waarheid kon worden. Mijn ogen waren al langzaam op weg naar geslotenheid.
Tot Iza besloot toch weer naar achter te gaan. Ik keek haar vragend aan, was het een vergissing geweest? Mijn gevoelens vonden van niet en mijn gedachten had ik het nog niet gevraagd. Daardoor kwam er ook van mijn kant veel overtuiging en energie toen Iza haar lippen toch op de mijne plaatste nadat de eerste twijfel eraf was. De eerste paar seconden waren vlagen van schrik, maar toch ook een goed gevoel. Bovendien was er herkenning van de vorige keer dat onze lippen elkaar geraakt hadden.
Voor een seconde ging ik terug naar dat moment toen het allemaal lacherig bedoeld was, als een grapje. Ik kon niet zeggen dat ik niets gevoeld had die dag, maar nooit had ik gedacht dat het tot dit zou leiden. Niet dat dit nou zo'n big deal was, een zoen, ik deed het wel vaker. Echter was dat wel met jongens en niet met mijn beste vriendin. Misschien was het toch best een big deal. Misschien was dit niet zo'n slim idee en moest ik er een einde aanmaken. Ik kon naar achter gaan, een stap naar achter en weglopen. Nee dat zou gemeen zijn, dat zou ik nooit doen bij Iza. Misschien kon ik w-
Mijn wil won het echter van mijn gedachten wat me misschien nog wel vuriger deze zoen in liet gaan. Ik plaatste mijn rechterhad op de zijkant van haar hoofd. De kus was hiervoor zacht, teder en lief geweest, maar vanaf het moment dat ik er een dot extra energie in gooide werd het vuriger met meer passie, in ieder geval vanaf mijn kant. Toch bleef ik voorzichtig. Ik wilde Iza immers niet afschrikken of pijn doen, net als mijn eigen gevoelens die voor mijn gevoel op een zijden koortje liepen. Dit kon op zoveel manieren verkeerd gaan. Toch wilde ik door, in geen mogelijkheid zou ik dit stoppen.
Was dit dan wilde? Had ik dit altijd gewild? Op dat moment maakte die vragen en twijfels echter niets uit. Ik was daar dichtbij Iza en genoot volop.

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

12 juli 2016 - 18:41 Fagerman is offline

Fagerman 4603

JAMES CAMILLO GRIFFITHS

'Is goed. Al zijn sommige dingen wel even lopen, maar ik denk wel dat iedereen nog niet zo brak is dat we dat niet redden.' antwoordde Emiel. Alhoewel ik me afvroeg wie iedereen was, of hij zichzelf en Ash bedoelde of ook nog anderen, die ik in dat geval niet zag op dat moment. Misschien bedoelde hij Gail, wat ik ergens ook wel hoopte, aangezien ik haar wel weer even wilde zien en spreken sinds wat er gisteravond gebeurd was. Echter zag ik haar niet meer zitten, maar of ik daar vanaf moest leiden dat ze niet mee zou gaan wist ik ook niet, aangezien er ook nog een andere onbekende groep was, benoemd als iedereen.
Afijn, hij stopte dus niet met praatte toen ik mijn gedachten op de vrije loop liet gaan. Hij stelde voor om naar het meer te gaan, wat denk ik meer een vraag was naar Ash en waar ik dus niet persé op hoefde te antwoorden. Ik kon namelijk wel ja of nee zeggen, maar ik wist toch niet hoe het daar was en dus zou het weinig zin hebben. Bovendien denk ik dat ik überhaupt weinig inspraak zou hebben.
Ook stelde Emiel voor om later bij een kroeg langs te gaan, wat ik helemaal prima vond. Kroeg zou natuurlijk betekenen dat ze zouden gaan drinken, wat niet bepaald een probleem voor mij was, al was ik ook niet bepaald een persoon dat geregeld alcohol naar binnen gooide. Ik was zestien, dus op zich was het niet heel raar als ik al dronk, wat ik soms ook deed op feestjes. Echter was drinken niet iets wat ik snel zou voorstellen om te gaan doen. Simpelweg omdat ik veel van de drinkjes niet top vond smaken en bovendien maar al te goed van de gevolgen wist, die hadden mijn ouders me immers vaak genoeg benadrukt.
Echter werd mijn leven door deze school toch al verpest, dus zou het ook een mindergroot probleem zijn om alcohol te drinken en mijn leven lekker helemaal te vergooien. Eerlijk gezegd had ik daar best wel zin in, al klinkt dat misschien raar. Ook Ash vond de kroeg een goed idee.
'En Durmstrang heeft best leuke plekjes, mijn nieuwe vriend.' liet hij me weten, wat ik nog maar moest zien. Eerst zien, dan geloven, nietwaar? Dat vriend vond ik echter wel snel. Als iemand mij om mijn vrienden zou vragen, zou hij daar echter nog niet tussen zitten. Misschien zou dat later komen, al twijfelde ik daar nog wel over na gisteravond, al was ik toen degene die misschien wel een beetje raar deed.
'We zullen wat wantrouwen van jou eens even het tegendeel bewijzen. Met ons is het best leuk hier op school.' Deze opmerking liet mijn wenkbrauw even omhoog gaan, ik moest echt nog even wennen aan de overvloed aan zelfverzekerdheid bij deze jongen, al stoorde het me niet meer, wat denk ik iets positiefs was.
We liepen de eetzaal uit en de jongens die vanaf nu mijn gidsen zouden zijn zeiden eventjes niets meer. Niet dat ik het heel erg vond hoor, kon ik een beetje om me heen kijken en mezelf de weg zo goed mogelijk in mijn hoofd te printen zodat ik heel binnenkort de weg zelf ook zou kunnen vinden hier. Dat leek me nog best fijn.
'Veel nieuwe leerlingen...' hoorde ik Ash mompelen, maar het was volgens mij niet tegen mij bedoeld, alhoewel het wel over mij ging. Weliswaar reageerde ik er dus niet op en liep ik gewoon achter de twee aan naar buiten. Ash leek het vreemd te vinden. Waarom wist ik echter niet. Het maakte me ook niet zo heel veel uit eigenlijk.
Buiten was het niet geweldig lekker weer, maar toch ging het wel. Ik had zijn hele leven in het zuiden van Californië gewoond, waar het weer bijna nooit koud was. Hierdoor was ik dan ook niet echt gewend aan lagere temperaturen en alhoewel het wel kouder leek te zijn, had ik er niet echt last van. Waarschijnlijk zou mijn temperatuurzintuig zich al snel aangepast hebben.
'Welkom op de prachtige gronden van het Durmstrang Instituut, James.' zei Ash. Op zijn gezicht stond een brede glimlach. Ik keek om me heen. Waar we nu stonden herkende ik echter makkelijk. Ik was hier gister geweest toen ik hier aankwam en vanochtend.
'Je hebt dit natuurlijk gisteren al gezien, maar toen in het donker... hoe dan ook daar is het quidditch veld' vertelde hij me. Ik volgde zijn bewegingen die in richtingen van de plek die hij noemde. Bij de naam van hetgene dat hoogstwaarschijnlijk een sport was trok ik echter een vragend gezicht. Ik had geen idee waar hij het over had. Wat was quidditch? Ik had er werkelijk nog nooit van gehoord. Misschien een sport hier uit de buurt of erger, een tovenaarssport. Ik hoopte dat het het eerste was, maar vreesde voor het tweede.
'Hier kun je eigenlijk wel het beste chillen, bij het meer, ook al moet ik zeggen dat ik onze dorm ook wel prima vind.' Hij maakte een beweging met een stok die hoogstwaarschijnlijk zijn toverstok moest voorstellen. Natuurlijk toverde die gast ook. Alhoewel ik dit tovenaarsgedoe inmiddels geaccepteerd had, was erin geloven een heel ander punt. Ik was dan ook nog steeds verbaasd toen er plots een kleed op het gras verdween. Het lag daar opeens in het gras zonder ook maar een enkel kreukje, wat echter werd verpest doordat Ash erop plofte. Ik bleef vol ongeloof naar het kleed staren, terwijl de jongen eropzat alsof het niets was. Gast, je hebt net een kleed uit je stok gekregen. Het leek net Mary Poppins alleen dan zonder die grote tas van haar. Oke, ik bedaarde mezelf. Zijn moeder had ook zulke dingen gedaan thuis alleen dan minder openlijk en duidelijk. Zij deed dingen met drankjes, omdat dat nu eenmaal minder op zou vallen, vertelde ze hem later. Voordat James van zijn moeders krachten wist had hij zich eigenlijk nooit afgevraagd hoe haar drankjes zo goed werkten. Het was gewoon vanzelfsprekend. Toen hij ervan wist, was dat echter ook een logische verklaring voor hem, al geloofde hij het allemaal dus niet echt. Tot nu. Door de jongen die hem nu ook uit zijn gedachten en verbazing trok.
'James,' begon Ash. 'Zeg eens, gezien je natuurlijk nieuw bent op Durmstrang, waar heb je dan hiervoor op school gezeten?' Het verbaasde me nog dat dat niet overduidelijk was. Nou ja, het moest toch in ieder geval wel duidelijk zijn dat ik geen tovenaar was zoals hem?
Ik schraapte mijn keel en krabte even aan mijn achterhoofd. Ik weet niet of het normaal was dat je hier kwam als niet tovenaar, al had ik Gail ook niet over toveren gehoord. Ugh, het klonk zo kinderachtig, als een sprookje of iets. Voordat ik geantwoord had, stelde Ash echter nog een vraag.
'En een misschien nog wel belangrijkere vraag; speel je quidditch?' Tuurlijk, weer die onbekende sport. Heel fijn dat dat hier belangrijk blijkt te zijn, terwijl ik er dus nu al niets van kan. Ach, wat maakte het ook uit. Het was niet alsof ik hier het mannetje wilde zijn, haantje de voorste, de show wilde stelen en geweldig wilde zijn. Ik bedoel; dat laatste was ik überhaupt natuurlijk al, maar de rest hoefde echt niet van mij op een plek waar mensen zo kinderachtig deden.
Ik besloot mijn antwoord, zo geordend als ik ben, maar ergens te beginnen in het midden zodat ik de rest er later nog wel bij zou kunnen lullen.
'Tja' begon ik. 'Eerlijk heb ik geen idee wat dat woord zou moeten betekenen wat je zojuist zei. Ik neem aan dat het een soort sport is, gezien je het in combinatie met het woord veld gebruikte, maar verder zal het me echt een worst wezen.'
Ik besloot toch ook maar op het kleed te gaan zitten. Alhoewel ik het een wonderbaarlijk fenomeen gevonden had, zag ik het niet als een vervloekt voorwerp dat je kont zou elektrocuteren wanneer het het kleed raakte.
'Ik dacht dat het wel overduidelijk zou zijn, maar ik kom hier dus niet uit de buurt. Ook kom ik verder niet van één of andere school waar je met stokjes zwaait als het geen pen, potlood of chinees stokje in de pauze is. Ik heb daardoor dus ook geen idee waar je dat kleed vandaan hield en hoe je van kikkers prinsen maakt of kan lopen op water.' Ik trok een bloemetje uit het gras om de blaadjes er één voor één af te plukken. 'En jullie?'

i'd rather have zero friends than only toxic ones

[ bericht aangepast op 12 juli 2016 - 18:42 ]

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

14 juli 2016 - 16:23 Necessity is offline

Necessity 5622

CLAUDAI R U Ž I C K A
“It took me long enough to realize I don’t look good in pictures because I have the kind of beauty that moves”
Molokov – Seeker –Twin - Halfblood - Dress front/back

"Alleen een plant?” antwoordde ze zacht lachend. Niet te hard, dat vond haar hoofd toch niet zo heel leuk en die van Marcello waarschijnlijk ook niet. “Ik dacht meer aan een heel bos.” Goed, dat zou tegen de kracht die Zuze en Manu genoemd werd niet helpen, zouden ze het echt willen proberen. Als die twee iets in hun hoofd hadden – zoals dat Claudai en Marcello ook een leuk stelletje zouden zijn – was dat moeilijk weer uit hun hoofd te praten. Ze zouden zich echt niet laten tegenhouden door de tussenkomst van een bos, of dat bos nu letterlijk of figuurlijk bedoeld was.
“Ja,” was haar korte antwoord op zijn verbaasde reactie. Ze had weinig hoeven te zeggen, want kort erna zei Marcello dat ze misschien wel gelijk daarmee had. Natuurlijk had ze daar gelijk in. Ze besteedde niet zoveel tijd aan de zijkant van het veld – om maar even een Quidditch-metafoor te gebruiken – om niks te zien. Ze was daar om alles te overzien en om de Snitch te vinden – of in dit geval, om mensen te zien.
Met zijn vraag over wie haar date was geweest, trok hij Claudai uit haar gedachten. Misschien was dat maar goed ook, want haar gedachten begonnen toch redelijk naar Vincent en de avond ervoor af te dwalen, en daar wilde ze helemaal niet aan denken momenteel. Dat zou later weer komen.
Helaas ging zijn vraag precies over de avond ervoor. Ze kon hem eigenlijk geen ongelijk geven, zij had hem hetzelfde gevraagd. Het was ook geen vreemde vraag op zich, maar toch voelde ze dat ze iets rood werd, al matchte ze gelukkig nog niet bij haar haarkleur.
“Eh, Vincent,” antwoordde ze hem. Nu ze dat zo zei, klonk het eigenlijk best bijzonder. In al die jaren was het voor zover zij zich kon herinneren nog nooit een meisje gelukt om hem als date mee te nemen. Misschien was het wel eens gebeurd, maar niet voo zover zij wist. Toch was het haar gelukt en ze hadden gedanst – weliswaar dronken, maar daar ging het niet om. Dat was in elk geval meer dan iemand ooit had bereikt.

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

14 juli 2016 - 16:48 Necessity is offline

Necessity 5622

ALEXANDER STOYAN LYUBEN
“My opinions may have changed, but the fact that I’m right didn’t”
Pureblood – Rhoswen – Chaser - Bulgaars

Gabi leek behoorlijk gefascineerd door het servetje aan haar vingers. Helaas voor haar kwam daar toch een einde aan toen ze Alexander een duw gaf als reactie op zijn opmerking, want het arme servetje scheurde doormidden.
“Een schroeistaartige skreeft op zijn sterfbed ziet er nog knapper uit dan jou,” was haar antwoord. Alex kon er slechts om lachen. Het was bijna een overtuigende opmerking. Bijna. “Dus ze ondergaan toch een metamorfose op hun sterfbed,” antwoordde hij haar. “De geruchten zijn dus waar.” Natuurlijk wist hij ook wel dat die beesten op hun sterfbed niet ineens in iets heel moois veranderen – afgezien het feit dat ze van ‘levend’ naar ‘dood’ gingen, veranderde er helemaal niks – maar ze vroeg er gewoon om om dit antwoord te krijgen. Hij was zelfverzekerd genoeg over zijn looks om te weten dat hij er toch behoorlijk goed uitzag – dat hadden alle meisjes de afgelopen jaren hem ook wel verteld.
Gabi gaf aan zich toch echt eens te willen opfrissen. Voor hij kon antwoorden, was ze al verdwenen. Ergens had ze wel een punt. Zij was misschien van plan om daarna naar de les te gaan, maar hij was dat niet van plan. Even douchen en wat schoons aantrekken klonk wel aanlokkelijk. Op de een of andere manier is bosgrond niet al te geweldig voor je kleren, en hij wist ook redelijk zeker dat zijn kleren onder het zand zaten. Ach ja, dat werd wel weer schoon.
Het nadeel van het feit dat ze zo snel verdwenen was, was dat ze er met zijn jasje vandoor was gegaan. Natuurlijk zou hij het ooit wel terugkrijgen – en anders kocht hij wel een nieuwe – maar zijn huidige drankvoorraad zat daar ook in. Hij was niet van plan zich nu nog dronken te zuipen – morgen was de les niet meer optioneel – maar het zou wel fijn zijn om het weer te kunnen opbergen. Hij wist niet zeker wat zij ermee zou doen als ze het zou vinden. De meeste mensen zouden het gewoon teruggeven of zelf opdrinken, maar het was wel Gabi waar hij het over had. Weggooien of willekeurig laten verdwijnen klonk helemaal niet zo heel vreemd.
Hij dronk even de laatste slok op van zijn koffie en stond zelf ook op om richting zijn dorm te gaan. Hij had de eetzaal nog maar net verlaten voor iemand vol op hem botste. Het was alleen aan zijn lengte en kracht te danken dat hij overeind bleef staan. “Kijk ui-“ begon hij op zijn ik-ben-Alexander-Lyuben-en-daarom-automatisch-beter-dan-jij-bent-toon, maar halverwege stopte hij. Hij had degene tegenover hem herkend. Zijn hersenen hadden eerder echt geen spelletje met hem gespeeld, zag hij nu. Voor hem stond namelijk precies die persoon die hij hier toch niet verwacht had.
“Aaron?”

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

14 juli 2016 - 21:46 R3HAB is offline

R3HAB 12456

Aaron Christian Løvik
Hallestrom - Pure blood - Homoseksual - waarschuwing offensief taalgebruik.

'Your appearance almost made me fucking straight.'

Neerbuigend liet ik mijn blik even over de jongen voor me glijden. Honingstrepen waren zichtbaar op zijn gezicht en zijn kledij was nogal vuil alsof hij in een vuilnisbelt had liggen rollen, maar laten we eerlijk wezen; iets beters dan een eersteklas slet kon mijn perfecte neefje toch niet krijgen. Wie of waar het blonde ding ook kon wezen; wist ik nu al dat het een goedkope hoer was. Ik was dan ook liever homoseksueel dan dat ik ook maar een seconde iemand zoals Alex moest zijn. Vuile kleding sierde geen enkel mens. Net zoals het geen enkel man sierde om in een net pak te lopen zonder een net jasje over zijn blouse. ‘Aaron?’ wierp de jongen dan ook dommig, waarbij een draai met mijn ogen een must was. Ik wist dat we elkaar een tijdje niet gezien hadden, maar zolang je niet geraakt was door een gigantische golf korsakov of dementie leek het me niet nodig om je eigen achterneef niet te herkennen. Zeker niet als ik altijd duplo blokjes behekste die altijd tegen zijn achterhoofd stuitte. Oké misschien was er toch een geldige reden dat hij schade aan zijn hersenen had. Toch kon ik het zoals gewoonlijk niet laten om een gigantische botte opmerking te maken. Als ik dit niet deed zou ik mezelf niet zijn en als ik iets niet deed dan was het mezelf veranderen voor een ander. Mensen moesten zich maar aanpassen aan mij.
‘Nee, de kerstman op een bobslee nou goed.’ Ik zetten mijn armen geïrriteerd in mijn zij om wat breder en groter te lijken; gezien Alex nog steeds boven mijn uittorende met zijn een meter negenentachtig. Ik wist niet wat zijn ouders hem te eten gaven, maar hij was gigantisch lang. Net een wortel die te ver uit de grond geschoten was. ‘Als je me kunt excuseren; ik heb namelijk wel iets beters te doen vandaag dan met een of andere halve zwerver te praten. Zelfs een wortel voeren aan mijn rendieren is nog interessanter namelijk. Om maar iets op te noemen, bijvoorbeeld.’

[ bericht aangepast op 14 juli 2016 - 22:00 ]

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

15 juli 2016 - 10:53 Ken_ is offline

Ken_ 18305

Nathaniel Finley Bakker
Volbloed T Renaulp

Een kooi met Jarvey's was door mijn schuld op de grond beland en de fred lijkende wezentjes liepen het lokaal door. Het was pas toen Svetlana de volgende spreuk uitriep dat ze geen teken van leven meer vertoonde. "Petrificus Totalus" De wezens waren bevroren en nadat ik mezelf uitgescholden had hoorde ik haar spreken "Nathaniel, zou ze je willen opbergen? Dan kunnen we verder zonder dat er straks Doxies of de baby Kelpie uitbreken." Beschaamd knikte ik en stak de beestjes weer zorgvuldig in hun kooien en stak deze weer op de juiste plaats great..
Aaron was woest weggelopen en voor even dacht ik dat we nog vrienden waren, maar mijn lompe actie had daar dus iets anders van gemaakt nu. "Ik ... Ik wilde gewoon weer even doen zoals vroeger." mompelde ik en waste mijn handen even. "Het spijt me Svetlana, ik... ben een idioot." mompelde ik en stak mijn handen weer in mijn zakken. Aaron was weg dus dit betekende ook het einde van haar rondleiding. Het zou me werkelijk verbazen mocht het meisje nog met me willen omgaan dus besloot ik dat ik gewoon een waardeloos iemand was. Niemand mocht me, er waren slecht enkele mensen die me durfden hun vriend te noemen. "Aaron gaat me hier nooit voor vergeven." zuchtte ik en haalde even gefrustreerd een hand door mijn donkere haren. Als kinderen was dit nog heel anders, tja, meestal was het Aaron die mij treiterde maar dat vond ik wel geinig als kind zijnde ik was ten minste een jongen. Aaron, die vond alles wat vies was dan ook niets en tja, het zou een leugen zijn als ik zou zeggen dat hij 100% mannelijk was. Iedereen was echter liever hem tevriend dan vijand, want hij had macht en tja ik keek wel naar hem op... Maar nu... Ik wilde gewoon weer even mijn jeugd naar boven halen al heb ik hier enkel nog meer een kras doorgehaald. Mijn broer haatte me, Aaron nu ook nog, straks mocht Gabi me ook niet meer... Wat zat ik hier nog dan?

Aurora Loreen Nemecek
Halfbloed { Rhowsen

“Ja, dat heb jij nu allemaal op je gezicht” zei Gail glimlachend wat me even deed lachen waarna ik wat stof van mijn gezicht probeerde te vegen. Het zag er vast niet meer uit, maar ah dat boeide me eigenlijk geen zier. Gail liet haar vingers over de titel glijden, maar ook zei leek niet te begrijpen wat er op stond.
“Hoe-vermoord-ik-mijn-buurman-het-effectiefst-en-zonder-al-te-veel-moeite, voor dummies” zei Gail met een bloedserieus gezicht wat me even deed grinniken. “Limited edition” een lachje verliet mijn lippen bij haar woorden. "Wauw, dat is een boek die ik zou kunnen gebruiken." grijnsde ik geamuseerd. Gail had een geweldig gevoel voor humor, en ik moest toegeven dat ik dat altijd wel leuk vond bij vrouwen. Na Gail haar volgende woorden besefte ik pas dat ik had zitten staren. “Uhh ik zou echt niet weten wat dit is” zei ze en ik knikte waarna ik vroeg of ze het durfde te openene.
“Tuurlijk, laten we even kijken” zei Gail vastberaden en verplaatste het boek naar een tafeltje in de buurt en ik ging naast haar staan waarna ik nieuwsgierig toekeek hoe ze het stoffige boek opende . De bladen waren geelachtig van kleur en de geur die uit het boek kwam was zo'n typische muffe geur. Te zien aan hoe het boek nog met veer en inkt geschreven was durfde ik te wedden dat hij tussen de 100 en 150 jaar oud moest geweest zijn, maar eens ik het boek wilde aanraken om het van dichtbij te kunnen lezen, verliet een ijselijke luide gil het boek en vulde de bib met het schelle geluid. Uit reflex bracht ik mijn handen naar mijn oren en zag hoe een soort demonisch gezicht zich uit het boek probeerde te wurmen dus sloeg ik deze pardoes dicht. " Okey, nieuwe les geleerd open geen onbekende boeken. Wat the hell was dat zelfs." mompelde ik verbaasd.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

18 juli 2016 - 13:09 darkurge is offline

darkurge 3074

D I M I T R I V I K T O R V O L K O V
Ranaulph • Captain & Chaser • Fullblood • Quidditch Field • Gus
"I got this feeling inside..."

Ik was net geland van mijn verwarde maar toch opluchtende vlucht toen ik Gus zag verschijnen op het zwerkbalveld. Meteen draaide mijn maag zich om. Ik was er nog helemaal niet klaar voor om met hem te praten. Had amper de tijd gehad om na te denken wat ik nu werkelijk wou. Lichtelijk zenuwachtig knipte ik wat takjes van mijn bezems af, tot ik Gus hoorde kuchen. "Hey Dimitri." zei hij.
Nu kon ik niet meer om hem heen. "Hee!" zei ik, ook al vond ik het onwijs stom klinken uit mijn mond.
"Ben je aan het trainen voor Quidditch?"vroeg hij me.
En ik knikte. "Ja wat tactieken bedenken, hoort erbij als aanvoerder natuurlijk." legde ik hem uit.
Gus stond voor me met zijn armen over elkaar, dit terwijl hij me onderzoekend aankeek.
Fack, wat moest ik nu zeggen? Ik was helemaal niet goed in deze dingen.
"Ik wil met je praten over gisteren." verbrak hij de stilte uiteindelijk. Hij liet zijn guard down en zijn armen langs zijn lichaam vallen. "Ik meende alles wat ik gisteren zei, dus het waren geen woorden uit een dronken mond." vertelde hij. "Je doet wat met me Volkov." zei hij met zijn ogen op die van mij gericht.

Bij die laatste woorden van hem maakte mijn hart een sprongetje. Snel keek ik om me heen om te checken of er nog anderen waren. Maar tot mijn opluchting waren we alleen.
"Ik meende ook alles wat ik zei." gaf ik eerlijk toe. "Ben blij dat je er geen spijt van hebt, want dat heb ik in ieder geval zeker niet."
Een koel briesje ging langs me heen, maar ik voelde het amper. Ik had het verschrikkelijk warm nu ik zo dicht bij Gus stond.
"Dus wat nu?" vroeg ik hem. Ik bleef erg praktisch ingesteld. "Dit klinkt misschien een beetje vreemd... maar wil je een keer afspreken ofzo? Samen naar het dorpje gaan of gewoon chillen bij het meer." stelde ik voor.
Ik wou niet te hard van stapel lopen, maar ik wou hem nog zeker wel blijven zien. Bovendien als we gewoon gingen chillen samen, leek het alsof we vrienden waren. Dat was prima, niemand hoefde er iets meer van te weten.
Even vroeg ik me af of Gus het al aan iemand had verteld... maar eerlijk gezegd durfde ik niet aan het antwoord op die vraag te denken.

[ bericht aangepast op 18 juli 2016 - 13:20 ]

21 juli 2016 - 11:30 darkurge is offline

darkurge 3074

Sasha Elena Draganov
Hallestrom • Beater • Halfblood • Hallestrom Dorm • Gabi
"I ”

Ik keek nog een laatste keer om. Gus en Dimi stonden met elkaar te praten. Mission accomplished, besloot ik. Die Gus.. ik had dit even helemaal niet zien aankomen. Zou hij echt verliefd worden? Het leek er in ieder geval wel op.. Eerst ging ik maar eens terug naar de dorm. Het was niet echt mijn plan geweest om naar de lessen te gaan vandaag. Maar gezien het feit dat ik nu alleen was en niet echt iets beters te doen had.. oh god, werd ik nu gewoon een nerd uit verveling?
Hoofdschuddend kwam ik de dorm binnen en liep zonder er echt over na te denken naar de slaapzaal. Tot mijn verbazing lag Gabi haar jurk weer op haar bed. Dus ze was in de buurt. Ik wou terug naar de dorm lopen, maar net op dat moment kwam Gabi de douche uit.
"Jij.." zei ik soort van uitdagend. "Waar ben jij geweest?"

Eigenlijk had ik al een idee waar ze was gweest. Gus had verteld dat Alex haar even van hem had gestolen. Maar ze zou toch niet echt ook bij hem geslapen hebben? Zo was Gabi helemaal niet... Plotseling kwam er een beangstigende gedachte bij me op. Wat als zij ook verliefd werd? Wat als zij en Gus allebei verliefd werden.. Dan zou ik ze kwijt raken. Dan zou ik alleen overblijven... Ik liet Gabi niks van mijn innerlijke paniek blijken, ik keek haar slechts uitdagend en afwachtend aan.

[ bericht aangepast op 21 juli 2016 - 11:35 ]

21 juli 2016 - 12:37 Ken_ is offline

Ken_ 18305

August Felix Björk
Volbloed T Hallestrom

Dimitri leek opgelucht te zijn en keek even rond zich heen , iets wat ik daarnet ook had gedaan dus nam ik het hem niet kwalijk. "Ik meende ook alles wat ik zei." Bij zijn woorden verscheen er een tevreden glimlach om mijn lippen, ik was opgelucht en blij dat we beiden nog steeds wat voor elkaar voelden. "Ben blij dat je er geen spijt van hebt, want dat heb ik in ieder geval zeker niet." zijn woorden deden mijn hart even stoppen en hoewel ik het liefst mijn lippen weer op de zijne drukte, deed ik dit niet. Ik moest me inhouden en daarom haf ik hem dus een knipoogje. "Geen seconde spijt, niet gisteren en vandaag ook niet en ik ben er zeker van in de toekomst ook geen spijt te hebben." zei ik hem eerlijk en keek hem weer even in zijn mooie ogen aan.
"Dus wat nu?" vroeg Dimi me en ik keek hem even vragend aan al begreep ik na enkele seconden waar hij heen wilde gaan "Dit klinkt misschien een beetje vreemd... maar wil je een keer afspreken ofzo? Samen naar het dorpje gaan of gewoon chillen bij het meer." stelde de jongen voor en ik knikte waarna ik voor even zijn hand vast nam. "Dat zou ik geweldig vinden." glimlachte ik , ik wou dolgraag tijd spenderen met de jongen en hem nog beter leren kennen, ookal betekende dat dat ik af en toe uit mijn comfort zone moest kruipen. "En misschien kun je me eens de spelregels van Quidditch aanleren?" stelde ik voor en liet zijn hand weer los, gezien ik ons niet wilde gaan verraden. Ik durfde hem wel niet te vertellen dat Gab en Sasha het wel al wisten dus liet ik dat terzijde. "Hoe is het gisteren dan nog afgelopen met je zusje?" vroeg ik hem dan nog.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Index RPG Actieve Topics Zoek