• D U R M S T R A N G      I N S T I T U T E

    STORY
    Durmstrang Institute, 2014. De school richt zich nog altijd wat op de duistere magie, maar een stuk minder dan vroeger. Muggleborns worden echter nog altijd niet toegelaten op Durmstrang, en de school heeft een duidelijke voorkeur voor Purebloods. Toch is de school een stuk toegankelijker dan hij vroeger was. Sinds enkele decennia is Durmstrang over gegaan op het indelen van zijn studenten in afdelingen. Dit omdat ze, na weer meer contact gehad te hebben met Hogwarts, het gevoel hadden zo beter overzicht te kunnen houden over de leerlingen en hen beter naar wens dingen konden leren. Leerlingen krijgen hun eerste twee jaar op Durmstrang de kans om zich beter te ontwikkelen, en worden aan het begin van hun derde leerjaar gesorteerd in een van de vier afdelingen. Aan het einde van ieder jaar moet iedereen naast zijn examens een andere grote test begaan, waarin gekeken word of zij nog wel het best passen bij de afdeling waar ze dat jaar in hebben gezeten. Hoewel het nauwelijks voorkomt, veranderen sommige leerlingen dus van afdeling. Op het moment van het RPG volgen we leerlingen in hun zevende jaar, wat voor de meerderheid van deze leerlingen hun voorexamen jaar is.

    HOUSES
    Credits
    • Hallestrom
    (Colors: Navy Blue & Red, Animal: Eurasian Lynx, Traits: Intelligence & Loyalty) Opinionated, but open to suggestion. These fair few are of the brightest and most inquisitive. They seek knowledge, and respect intelligence. However as students of Durmstrang their chosen paths are still often dark in nature, and the knowledge they truly thirst for is that which no others have found before and the power that comes with it. Their loyalty may be favoured in many situations, but they can be somewhat selfish friends at times, and hard masters to work for as they also command complete loyalty and respect from those around them.
    • Molokov
    (Colors: Burned Orange & Black, Animal: Black Bear, Traits: Strength & Endurance) Of great strength, comes great power. The ability to endure whatever is thrown at them, and still hold their heads high. They value not only physical or magical strength, but also inner strength. Many Molokovs rely only on these things and blunder into situations without thinking, and learning to also appreciate mental strength sometimes proves difficult. Molokovs can be bullies, and make excellent henchmen. Hallestroms in particular occasionally think of them as stupid, but this is by no means always the case.
    • Ranaulph
    (Colors: Steel Grey & Lime, Animal: Grey Wolf, Traits: Cunning & Bravery) Valiant and chivalrous - for Durmstrang students - those in this house enjoy a challenge. Daring and sly, they rarely back down even from the toughest opponent. And quite a lot of the time they win. But it is often with the aid of copious and outrageous cheating. A good Ranaulph will learn to successfully conceal this deceit. But those who know this house will always be aware of it, even if there is no proof. Charming on the outside, they are often rather talented individuals, and occasionally they are exceptionally talented. but their rash actions can lead them into trouble later on.
    • Rhoswen
    (Colors: Purple & Gold, Animal: Osprey, Traits: Integrity & Perseverance) Rhoswens do what they set their minds to no matter the consequence - and what they do always benefits them in some way. The word "impossible" is not a part of their vocabulary. They are determined to remain true to themselves, rarely choosing to voluntarily follow another unless it serves part of a long term plan. When questioned, their integrity holds true, lying is not tolerated. They are proud of their achievements and as a general rule do not particularly care about hiding mistakes unless doing so is essential. They can be very blunt, and usually have a few amusing insults ready for use at any time. Rhoswens are experts at twisting things to their own advantage.

    OTHER INFORMATION
    • Vakken en Lessen
    Durmstrang heeft een groot vakkenpakket, met veel keus, maar ook redelijk wat verplichte vakken. Leerlingen zitten tot en met hun vierde leerjaar vast aan een bepaald vakkenpakket zonder keus. In het begin van het vijfde jaar zullen zij minimaal twee extra vakken moeten kiezen naast de verplichte. Het maximum wat betreft keuzevakken ligt op 5, op deze manier probeert de schoolleiding van Durmstrang er voor te zorgen dat leerlingen niet te veel doen, en ook wat vrije tijd overhouden. In totaal heeft een leerling op Durmstrang keuze uit een tiental vakken naast de zes verplichte vakken.
    • Lijst met vakken voor het 5e, 6e, 7e, en 8e jaar
    [V] Charms
    [V] Dark Arts*
    [V] History of Magic [HoM]
    [V] Transfiguration
    [V] Potions
    [K] Astronomy
    [K] Quidditch**/****
    [K] Sports***/****
    [K] Care of Magical Creatures [CoMC]
    [K] Arithmancy
    [K] Divination
    [K] Studie of Ancient Runes [SoAR]
    [K] Music****
    [K] Art****
    [K] Ghoul Studies
    * Bij Dark Arts wordt zowel de geschiedenis van de Dark Arts, de uitvoering en de verdediging behandeld.
    ** Enkel leerlingen die Quidditch volgen mogen in het Quidditch-team voor de bovenbouw zitten.
    *** Bij Sports wordt gericht op individuele sporten. De leerlingen die dit volgen zullen ook wedstrijden hebben, zowel onderling als uitjes naar de muggle-wereld om hier wedstrijden te hebben. Dit zijn sporten waar geen magie bij nodig is, en waar het dan ook verboden is om gebruik van magische hulpmiddelen (spreuken, toverdrankjes, etc.) te maken. Leerlingen richten zich binnen dit vak vaak nog op een sport, om hier meer en beter in te trainen. Eenmaal in de week is er een gezamenlijke les, en twee keer in de week wordt er specifiek getraind. Natuurlijk mogen de fanatiekelingen, in overleg met het schoolbestuur en de leerkracht, ook vaker trainen. Er wordt binnen Sports gericht op Atletiek, Zwemmen, Paardensport, Boogschieten, Roeien en Wielersport.
    **** Een leerling mag enkel een van deze vakken als extra vak hebben. Als een leerling wenst meerdere van deze vakken te kiezen, dient zij bij een tweede ook een derde keuzevak te kiezen, en bij een derde van deze vakken, een vierde keuzevak.
    • Rooster


    • Quidditch
    Ook op Durmstrang wordt er natuurlijk Quidditch gespeeld, in twee verschillende klassen weliswaar. De onderste klasse is voor de onderbouw (1e - 4e Leerjaar), en de bovenste klasse voor de bovenbouw (5e - 8e Leerjaar). Enkel leerlingen die ook Quidditch volgen, mogen onderdeel nemen in de Quidditch teams in de bovenbouw. Voor ieder afdeling is er een team, maar wanneer een afdeling te weinig leerlingen heeft wordt dit of aangevuld met de bete leerlingen van die afdeling (of eerste/tweede leerjaar) uit de onderbouw, of met leerlingen uit andere afdelingen. Iedere maand is er voor beide klassen een wedstrijd, uitgezonderd van de eerste twee maanden school. Na afloop van de laatste wedstrijd wordt het eindklassement bekend gemaakt, en de winnende afdeling wint de Quidditch-beker van dat jaar.
    • Hallestrom
    Captain —
    Chaser —
    Chaser —
    Chaser —
    Beater —
    Beater —
    Keeper — Oliver Amaro Delray
    Seeker —

    • Molokov
    Captain — Vincent Milan Procházka
    Chaser — Zuzana Ružicka
    Chaser —
    Chaser —
    Beater —Manuello Ezequiel Alvaréz
    Beater —
    Keeper — Vincent Milan Procházka
    Seeker — Claudai Ružicka

    • Ranaulph
    Captain — Dimitri Viktor Volkov
    Chaser — Dimitri Viktor Volkov
    Chaser —
    Chaser —
    Beater —
    Beater —
    Keeper —
    Seeker —Iza Afina Caterina Dascu


    • Rhoswen
    Captain — (Loten?)
    Chaser — Alexander Stoyan Lyuben
    Chaser —Erika Isole Falker
    Chaser —
    Beater —Vyara Kaven Rumaneck
    Beater —
    Keeper —
    Seeker — Sara Tali Herbovitz

    • Nationaliteiten
    Leerlingen van Durmstrang komen voornamelijk uit Scandinavië en Oost-Europa, al zijn er ook uitzonderingen van leerlingen uit Noord-West Europa en enkele leerlingen uit het middenoosten.

    • Leerjaren en Schooljaar
    Op Durmstrang volgen de leerlingen acht jaar aan onderwijs, en wanneer zij deze succesvol afsluiten heeft bijna elke leerling de kans op een studiebeurs of een gedeeltelijke betaling voor een opleiding. De eerste twee leerjaren zijn leerlingen nog niet ingedeeld in een afdeling, en tot en met het vierde leerjaar hebben zij een vast vakkenpakket. Vanaf het vijfde kiezen zij vakken, die zij tot hun examen zullen moeten volgen, behalve wanneer zij meer dan twee keuzevakken hebben. Wanneer dit het geval is, mag de leerling een van zijn of haar keuzevakken tot en met het zevende leerjaar laten vallen. Het schooljaar begint op de laatste maandag van augustus, en op twee dagen hiervoor vertrekken de leerlingen al naar Durmstrang. Leerlingen krijgen in mei van het jaar dat zij elf worden een brief dat zij zijn toegelaten op Durmstrang, en zullen dat jaar dan ook hun eerste schooljaar starten. Het schooljaar loopt tot en met de laatste vrijdag van juni, en tussen elk schooljaar zit dus telkens ongeveer twee maanden aan zomervakantie. Tussendoor is er natuurlijk de Kerstvakantie, maar ook nog vier andere vrije weken en natuurlijk een aantal vrije dagen/middagen.

    • Schoolregels
    — Tijdens lesuren duurt het schooluniform ten allen tijden gedragen te worden.
    — Vernieling van andermans bezittingen is niet toegestaan.
    — Het pesten of vernederen van wie dan ook is verboden.
    — Alle lessen dienen gevolgd te worden, tenzij je een goedgekeurde reden hebt.
    — Meisjes en jongens mogen niet bij elkaar in de dorms komen
    — Iedere avond worden de dorms gecheckt, is iedereen er, en zijn er geen meiden bij de jongens/andersom? Als jij niet aanwezig bent, volgen er maatregelen.
    — Wees op tijd bij lessen en Quidditch wedstrijden.
    — Aanwezigheid bij Quidditch wedstrijden is voor iedereen verplicht.
    — Muggle-voorwerpen zoals moderne technologie, dienen niet meegebracht te worden, deze zullen toch niet werken.


    • Dorms
    Iedere Durmstrang afdeling heeft zijn eigen Dorms, hier kunnen de leerlingen na de lessen rondhangen, huiswerk maken, en natuurlijk zijn hier ook hun slaapzalen en badkamers. Leerlingen van andere afdelingen kunnen in principe niet in de Dorm van een andere afdeling komen, gezien deze beschermd is met een wachtwoord. Iedere maand veranderd het wachtwoord.
    • Hallestrom
    De Hallestrom Dorm bevind zich op de derde verdieping van het kasteel, achter een grote houten deur met daar de naam van de afdeling op. Momenteel is het wachtwoord Wisdom and Knowledge are not completely the same. Hallestroms' slaapzalen zijn verdeeld per leerjaar en sekse. De bovenbouw slaapt aan de rechterkant van de zitkamer, de onderbouw links. Bij beiden is het zo dat de meiden het dichts bij de deur naar de zitkamer slapen, en de jongens meer naar achter.
    • Molokov
    Molokov's Dorm ligt vlak naast de eetzaal van de school, verborgen achter een simpele deur als ieder ander. De jongere leerlingen van andere afdelingen vragen zich dan ook dikwijls af waar de Molokov Dorm is. De Dorm neemt twee verdiepingen in beslag, en heeft dan ook op de tweede verdieping van de school een deur. Ook deze valt nauwelijks op. Het wachtwoord is momenteel We may be Reckless, but we create the best stories of all.De slaapzalen voor de meiden bevinden zich op de tweede verdieping, die van de jongens op de begane grond, samen met de zitkamer.
    • Ranaulph
    De Ranaulph Dorm bevind zich tegenover die van Rhoswen. Dit komt omdat, voordat Durmstrang de afdelingen invoerde, er op deze plekken ook twee slaapzalen tegenover elkaar waren, en het schoolbestuur het onzin vond om die ruimte niet te gebruiken. Het wachtwoord is Succes, even with cheating, remains succes. Ranaulph heeft twee grote slaapzalen, waar alle leerjaren door elkaar slapen. Jongens en meiden wel gescheiden.
    • Rhoswen
    Rhoswen's Dorm is tegenover Ranaulph, en heeft een grote Visarend op de deur geschilderd. De Dorm is strategisch opgedeeld, met slaapzalen ingedeeld in leeftijd. Jongens hebben altijd de linker slaapzaal, en de meiden de rechter. De onderbouw slaapt het verst van de zitkamer af, zodat zij niet gewekt worden wanneer de oudere leerlingen naar bed gaan. Het wachtwoord is de vraag bij het antwoord wat luid Lydia and Simon, de vraag— het wachtwoord— is; Who were unable to stand eachother throughout their school life, but now have a baby?

    • Uniform
    Aangezien Durmstrang in een koud gebied staat, dragen de leerlingen altijd veel kleding. De hoofdkleur in het uniform is bruin of zwart, gecombineerd met wit en de afdelingskleuren. Vroeger was het Durmstrang uniform bruin met rood, maar sinds de komst van de afdelingen is dit veranderd. Leerlingen mogen zelf kiezen of zij een rok of broek dragen, maar deze moet altijd egaal van kleur (zwart of bruin) zijn, en er mogen geen gaten in zitten. Daarboven dragen de leerlingen een witte blouse met lange mouwen en een blazer, gevoerd met de hoofdkleur van hun afdeling, en met de buitenkant de andere kleur. Zo kunnen Hallestroms rode blazers met donkerblauwe voering dragen, of donkerblauwe blazer met rode voering. Voor buiten krijgt iedereen een mantel en een dikke winterjas. Ook krijgt iedereen een bontmuts en sjaal, en moeten de leerlingen in de winter stevige laarzen of winterschoenen dragen, waar zij in de zomer, lente en herfst ook hakken, open schoenen, en dunne sneakers mogen dragen.
    Mocht een leerling de dresscode niet volgen, dan krijgt deze een waarschuwing.

    • Huisdieren
    Op Durmstrang staan huisdieren niet hoog in de lijst met prioriteiten, maar zijn ze wel toegestaan. Studenten mogen uilen, padden, katten, ratten en paarden (wanneer zij zich focussen op paardensport en het vak sport hebben) meenemen naar de school, mits zij deze goed verzorgen.

    • Kasteel en omgeving
    Durmstrang's kasteel is oud, en heeft drie verdiepingen. Het kasteel heeft naast het hoofdgebouw een astronomietoren, een uilentoren en ligt naast een groot bos, een groot meer en ver verwijderd van de eerste muggle-beschaving. Wanneer de leerlingen van school weggaan of aankomen, gebeurt dit via een boot. Op school aankomen aan het begin van ieder jaar vergaat ook zo. De leerlingen stappen in de buurt van hun woonplaats op de trein/auto/bus/vliegtuig/whatever, en lopen het laatste stuk naar het meer, waar zij opgepikt zullen worden door de boot. Naast het kasteel bevinden zich ook verscheiden sportaccommodaties, waar de leerlingen die het vak sport volgen, dan ook les hebben en trainen. Naast de sportaccommodaties bevind zich het quidditchveld.

    • Cijfers, toetsen en essays
    Op Durmstrang wordt educatie in een hoog vaandel gezet, wat logisch is voor een school. Leerlingen mogen per week maximaal een toets hebben voor een verplicht vak, en een voor een keuzevak. Dit zodat de leerlingen goed de tijd hebben om te leren, en om ook dingen te doen aan hun andere vakken. Essays en Opdrachten voor een cijfer mogen echter zo veel gegeven worden als leraren willen, al moet het wel nut hebben. Cijfers worden gegeven op een schaal van 100%. Wanneer een leerling lager dan 65% haalt voor een essay of andere opdracht, wordt dit als onvoldoende beschouwd. Voor toetsen ligt dit op 60%. Wanneer een leerling lagen dan 65% staat als gemiddelde, is er een mogelijkheid dat hij of zij aan het eind van het jaar zijn examens niet mag maken totdat hij of zij zijn cijfers ophaalt door het herkansen van toetsen, maken van extra essays, etc. Wanneer een leerling zijn examens niet maakt, blijft hij automatisch zitten. Wanneer een leerling voor zijn examens minder dan een 65% overall-score haalt, mag hij of zij nog herkansen, maar wanneer de overall-score onder de 50% ligt, blijft hij of zij ook zitten. Wanneer een leerling zijn herkansingen faalt, blijft hij of zij ook zitten.




    CHARACTERS
    Naam — Faceclaim — User — Pagina
    [Girls/Boys: 10/10]
    Hallestrom [2/2]
    • Eleanore Ingrid Novak — ? — MaIfoys — 1.4
    • Gabriëla Antansia Rozycha — Kristina Bazan — Philip — 1.8


    • Oliver Amaro Delray — Lucky Blue Smith — Poppys — 1.2
    • August Felix Björk — ? — Raccoon — 1.6


    Molokov [3/4]
    • Zuzana Ružicka — Ebba Zingmark — Deamus — 1.4
    • Claudai Ružicka — Ebba Zingmark — Necessity — 1.6
    • Natalya Alissa Ivanov — Alycia Debnam Carey — Clarik — 1.9

    • Vincent Milan Procházka — ? — MikeGClifford — 1.2
    • Marcello Aloisio Alvaréz — Marcio Patriota — Malfoys — 1.8
    • Manuello Ezequiel Alvaréz — ? — Raccoon — 1.8
    • ? — ? — Probie — ?

    Rhoswen [3/2]
    • Sara Tali Herbovitz — Imaan Hammam — Tiva — 1.3
    • Erika Isole Falker — Katherine McNamara — Clarik — 1.8
    • Vyara Kaven Rumaneck — ? — Morgen — 1.8

    • Alexander Stoyan Lyuben — Francisco Lachowski — Necessity — 1.4
    • Emiel Elijah Rostville — ? — Florentina — 1.7


    Ranaulph [2/2]
    • Mae Nicola Mickelson — ? — caIypso — 1.7
    • Iza Afina Caterina Dascu — Lodovica Comello — sandordinja — 1.7


    • Dimitri Viktor Volkov — ? — calice — 1.3
    • Adrian Andrej Nordheim — Alexander Koch — Solemnly — 1.9


    [justify]RULES
    • Schrijf minimaal 200 woorden, naam, codes etc is uitgezonderd!
    • De Huisregels van Quizlet gelden uiteraard ook hier.
    • Posts dienen geschreven te worden in correct Nederlands.
    • 16+ (sex, extreem geweld, etc) is toegestaan, maar meld dit wel even aan de bovenkant van je post, in het rood.
    • Enkel ik (Remarkeyable) maken nieuwe topics, tenzij anders vermeld.
    • Als je twee weken niet reageert, zal ik je een PB sturen. Als je een geldige reden hebt zal je niet uit de RPG gezet worden.
    • Als je niet meer met plezier meespeelt of niet meer mee wilt doen, meld je dan netjes af én schrijf nog minimaal een post over hoe je personage het gesprek af rond o.i.d.
    • Bespeel andermans personages niet zonder toestemming.


    HET BEGIN

    Datum en Tijd
    Maandag 1 september.
    We skippen door naar de volgende ochtend. Natuurlijk is het prima om nog even een avond post te schrijven, maar zorg dat dit niet langer wordt dan 1 post p.p. Je mag ook een deel avond en een deel ochtend schrijven, zo,lang je dit maar duidelijk aangeeft. Het is nu maandagochtend 1 september, 9:46. Er is deze dag gewoon les, maar de leerlingen hebben geen lesplichten, gezien de leraren ook wel snappen dat zij als bovenbouw zijnde het liefst uit zouden willen slapen en even een dagje rust zouden willen hebben. De lessen gaan dus wel gewoon door, maar de leerlingen zijn niet verplicht om te komen, enkel wanneer zij dit willen.

    [ bericht aangepast op 12 juni 2016 - 22:11 ]

    [ bericht aangepast door een moderator op 27 maart 2016 - 19:29 ]


    take me back to the basics and the simple life

    Gabriëla Antansia Rozycha
    Hallestrom •7th year • Music

    'Don't be a woman who needs a man.
    Be a woman a man needs.'



    Zachtjes en rustig kneep ik mijn natte haren uit. De spiegel was nog beslagen van de hoeveelheid vocht wat zojuist uitgedampt had. Het was dan ook een redelijk lange douche geweest, maar dat was ook niet gek als je buiten geslapen had. Half op Alex en half op een boom. Het was zeker iets geweest wat niet voor herhaling vatbaar was.
    Snel droogde ik mijzelf af en schoot in mijn schoolkledij. Met een simpele spreuk wist ik mijn haar snel te drogen, voor ik de zaal weer inliep om mijn make up te pakken. Hoewel ik met liefde mijn producten wilde delen; vond ik het iedere dag een beetje te veel van het goede. Vooral als sommige meisjes van onze slaapzaal niet eens wisten waar alles voor doelde.
    Voor ik echter de slaapzaal in kon lopen, verscheen er al een veel te bekende gedaante voor me. Meteen een gedaante die ik liever niet gezien had omdat ik wist dat ik momenteel nog niet kalm genoeg ervoor was. Zeker niet toen ze haar woorden uitsprak.
    ‘Jij.. Waar ben jij geweest?’ de uitdagende blik in haar ogen vertelde genoeg dat ze alles wilde weten wat ik gedaan had. Iets waar ik zeker ook op geantwoord zou hebben als ze niet minstens een hele avond te laat was. ‘Dat kan ik beter aan jou vragen, met Marcello.’ Mijn stem klonk alles behalve vriendelijk en liep dan ook langs haar heen zonder het meisje, wat ik ooit als mijn beste vriendin beschouwde, heen richting mijn make up tasje, waar ook mijn kam en borstel in lagen. Eigenlijk was ik liever direct weg gelopen maar ik kon mezelf niet openbaar vertonen zonder mijn vertrouwde laag zelfvertrouwen en een degelijk borstel door mijn haar.
    Ik liep dan ook linea recta terug naar de badcel, waar ik gauw een borstel door mijn middels droge haar haalde en deze in een hoge staart optrok, voor ik aan mijn gezicht begon. Vanuit de spiegel keek ik een enkele keer naar Sasha. Ik kon haast wel vermoeden wat ze vannacht gedaan had met Marcello in een tentje en dat stootte me ergens enorm af. Ze kon niet verwachten dat ik spontaan vrolijk ging doen als ze beloofd had om nog naar mij en Gus te komen. Ze had het duidelijk gemaakt dat Marcello boven ons stond gezien ze haar gezicht geen enkele keer bij ons had vertoond. Juist toen ik haar net even nodig had.

    [ bericht aangepast op 22 juli 2016 - 0:34 ]


    When I taste Tequila, Baby, I still see ya

    Sasha Elena Draganov
    Hallestrom • Beater • Halfblood • Library • Alone and sad
    " / ”





    Gabi verscheen uit de douche en ik had haar gevraagd waar ze gisteravond was geweest. Echter had ik meteen door dat ze niet in de opperbeste stemming was.
    "Dat kan ik beter aan jou vragen, met Marcello" zei ze alles behalve vriendelijk. Zonder me een blik te gunnen liep ze langs me heen naar vertrouwde make up tasje. Opnieuw keek ze me niet aan toen ze weer terug naar de badkamer liep om zichzelf op te maken. Dit kon ze toch niet menen? Wat had ik in godsnaam verkeerd gedaan? Zo nu en dan keek ze me even aan vanuit de spiegel.
    "Serieus Gab?" vroeg ik haar dan ook met opgetrokken wenkbrauwen. "We zijn beste vriendinnen, zien elkaar iedere dag, delen alles. En nu omdat ik één avondje bij mijn date ben gebleven ben je boos? Je zou ook blij voor me kunnen zijn..." zei ik redelijk pissed. Gunde ze me het niet ofzo? Ze was bovendien bij Gus geweest, ze had hem zelf als date meegevraagd! "Maar goed, ik was erg benieuwd naar jouw avond. Maar ik merk al dat dat totaal niet wederzijds is."
    Ik had totaal geen zin om verder op m'n kop te krijgen, terwijl ik totaal niks verkeerd had gedaan. Dus ik besloot mijn boeken te pakken en dan maar naar de bieb te gaan. Eerlijk gezegd wou ik niet echt mensen om me heen nu dus skipte ik de lessen. Ik had toch nog een opstel voor Study of Ancient Rhunes die ik moest schrijven.
    Zonder nog een woord tegen Gabi te zeggen verliet ik onze drom en liep ik redelijk pinnig richting de bieb. Daar plofte ik neer en opende mijn boek voor me. De letters drongen echter totaal niet tot me door. Ik voelde me kut.. Had Gabi iets tegen Marcello? Of had ze gewoon iets tegen mij? Vond ze me misschien stom dat ik zo snel met Marcello heb geslapen? Maar stel dat was zo, dan was dat toch nog steeds mijn beslissing? Ze zou me moeten steunen.


    Svetlana Irina Volkov
    Ranaulph || Now I feel like a third wheel.
    Nathaniel borg gelukkig de Jarvey's op, maar Aaron stormde woest weg. Ik was bang dat ik hem boos had gemaakt, maar kon niet bedenken waardoor. Ik keek dus maar wat hulpeloos naar Nathaniel, in de hoop dat hij het wel wist. Zijn blik stond verslagen en zijn woorden deden me echt triest. Ik kreeg echt hele erge medelijden met hem. Ik wilde hem wel graag troosten, maar durfde dat niet zo goed. Hij was altijd wel een fijne vriend geweest en hij verdiende het niet om zich zo te voelen, zeker niet omdat hij het allemaal goed bedoelde, al was hij er misschien wat bot in. Ik schuifelde heel voorzichtig naar de jongen toe en legde een hand op zijn schouder. "Het komt echt wel weer goed, Nathaniel. Ik denk niet dat hij erg goed in zijn vel zit en dat moet er op een of andere manier uit." zei ik zacht, maar oprecht. Hopelijk zou Aaron zijn draai vinden op school, want hij leek een goede jongen. Ik trok een van mijn mondhoeken omhoog in een klein glimlachje. Ik liet mijn hand weer zakken en trok de rok van mijn uniform recht. Een van mij losse plukjes haar draaide ik licht ongemakkelijk om mijn vinger. "Ik wilde wat gaan trainen. Ga je mee?" Ik moest echt mijn bezem weer even goed invliegen, nadat ik er in de vakantie relatief weinig op had gevlogen. Nu had ik volgens mij mijn broer zien vliegen, en zouden Dimitri en ik nog echt wel een gesprek moeten hebben over de problemen van gisteren, maar dat moest maar wachten. Toch wilde ik wel heel graag op mijn bezem stappen en de wind door mijn haren voelen razen. Als Nathaniel niet wilde, was het ook prima, maar ik wilde hem de kans geven om niet alleen te zijn. Hij hoefde echt niet alleen te zijn en ik wist na gisteravond maar al te goed hoe slecht het voelde om je familie tegen je te hebben. Nu wist ik zeker dat Dimi het deed voor mijn eigen bestwil, maar zo voelde het gister helemaal niet. Ik plukte nog wat aan mijn haren en rok. Ik wilde niet zomaar weglopen, dat was een erg onbeleefd ding om te doen. Nathaniel bleef een vriend, zelfs al was ik nu wel wat afstandelijk en terughoudend. Emiel was namelijk ook een vriend geweest, en die had mijn hart gebroken. Eigenlijk had ik het zelf gedaan door mijn dromen, maar toch was de pijn in mijn hart heel zwaar en pijnlijk.


    Bowties were never Cooler

    Jonah Serge Procházka


    Hij hing over zijn paard heen. Niet de goede rechte houding die hij zich had aangeleerd en dus zeker iets wat hij niet zomaar zou doen. Hij had simpelweg de energie niet meer om iets anders te doen. Dit kwam voornamelijk doordat hij toch zieker was dan dat hij wilde toegeven tegenover zichzelf. Daarnaast had Saphire het laatste beetje energie uit hem getrokken door haar ongeduldigheid en eigenwijsheid. Er was echter geen enkele haar op zijn hoofd die het haar kwalijk nam. Hij had en zat nog steeds niet als zichzelf op haar rug. Meer dan een fout had hij gemaakt en eigenlijk vergaf hij dat zichzelf ook niet. Hij vond dat hij in zijn huidige conditie ook in staat moest zijn om in ieder geval enigszins fatsoenlijk te rijden. Maar dat had hij dus niet gedaan en hij vond het van geen wonder dat zijn paard daar op reageerde. Ze reageerde nu eenmaal gevoelig als dingen anders gingen dan ze verwachtte en hij meende dat te kunnen begrijpen.

    Adem in en uit. Dat was toch wat mensen deden als ze zich niet goed voelden? Hij wist in ieder geval niets beters te verzinnen en had geen zin om energie te steken om van Saphire af te komen. Hoewel het bepaald niet een positie was waar je je lang in wilde bevinden. Het duurde niet lang of hij hoorde voetstappen. Hij had geen zin om iemand te zien nu, wie dan ook niet. "Jonah, Laat je voorzichtig gaan. Benen eerst. Ik heb haar." hoorde hij een stem zeggen die hij uit duizenden kon herkennen. Hij zuchtte even. Alsof hij zelf niet wist hoe hij dat moest doen. Hij deed echter maar wat zijn broer zei gezien hij geen zin had in gedoe. En hij zelf ook wel wist dat het geen goed idee was om een eeuw lang aan Saphire haar nek te gaan hangen. Daar werd haar humeur ook niet beter van.

    "Je weet dat je niet alleen het bos in moet gaan." Nu kon hij het toch niet laten om een opmerking te maken, iets wat hij voornamelijk ook deed als hij niet goed gehumeurd was. Niet dat dat laatste vaak voorkwam maar nu hij zich nog steeds half ziek voelde en zijn broer hem een les wilde bijbrengen die naar zijn mening niet gegrond was, hield hij zijn mond niet. Oké, misschien moest hij niet alleen in het bos gaan rijden als hij zich niet goed voelde, maar hij kon toch zeker wel gewoon alleen rijden in het bos als hij zich wel goed voelde. Het was ook niet de eerste keer dat hij dat deed. “Daar is niets mis mee” zei hij enkel terug in het Tsjechisch. De grijze ogen van de kleine jongen keken even in de ogen van de persoon voor hem, wiens ogen dezelfde kleur bedroegen.

    Saphire leek weer te vervallen in haar slechte humeur. Waarschijnlijk kwam dat door Vincent, gezien Saphire niemand anders dan haar eigen ruiter leek te mogen. Vincent leek zich te irriteren aan Saphire maar hij had geen zin om zich tussen de twee te mengen. Toch deed het altijd wat als iemand anders je paard niet leek te mogen of hem of haar strafte. "Kalmpjes aan, tante. Je gaat nergens anders heen dan zo je stal in." hoorde hij zijn broer zeggen. Hij richtte zich liever altijd met een enorme dosis geduld op Saphire, ook al was ze nog zo irritant. Nu moest hij haar gelijk geven, want naar zijn idee had ze het recht wel om zich zo te gedragen. “Rustig maar” zei hij zachtjes tegen zijn merrie. Hij zag dat Saphire zich niet op haar gemak voelde en streek even, al was het vergeefs, over haar schouder. Beiden stonden ze nu bij haar maar volgens Jonah zou het toch niet veel uitmaken. Hoewel hij altijd hoopvol was, wist hij ergens wel dat als Saphire in een slechte bui was, ze toch vervelend bleef doen wat je ook deed. Hij keek even naar het paard en toen weer even naar zijn broer. “Het is haar schuld niet” zei hij voordat hij een stapje bij het paard vandaan deed om zich te ontdoen van zijn cap en andere paardrijdspullen. Hij legde ze neer waar ze hoorden te liggen.


    Aan niets denken is ook denken.




    "Uitstekend plan, Rostville, laten we naar buiten gaan. En Durmstrang heeft best leuke plekjes, mijn nieuwe vriend." Ergens begreep hij James zijn onzekerheid wat betreft ‘leuke plekjes’ wel, al had Ash wel gelijk. Er waren wel degelijk leuke plekjes, maar toen hij hier voor de eerste keer was gekomen had hij ze ook voor een aanzienlijke tijd niet gezien. Of beter gezegd: had hij ze niet willen zien. "We zullen wat wantrouwen van jou eens even het tegendeel bewijzen. Met ons is het best leuk hier op school." Bij die woorden ontstond bij hem een lichte glimlach. Ook dat was eigenlijk wel waar. Mensen maakten de beleving of het gevoel bij een plek leuker. Ook daar was hij sceptisch in geweest bij zijn eerste bezoek aan Durmstrang, dus zou het hem ook niet verbazen als James nu nog van hen dacht dat ze een stelletje idioten waren. Oké, misschien waren ze ook wel een stel idioten, maar in ieder geval wel leuke idioten.

    "Veel nieuwe leerlingen..." hoorde hij Ash zeggen. Wellicht was Aaron ook niet aan zijn oog ontgaan. Op de een of andere manier ontging niemand zijn oog aan Aaron. Hij had zich in ieder geval voorgenomen om voor een zo lang mogelijke tijd zo min mogelijk van hem aan te trekken. "Vreemd.. vreemd.." Hij zei niets op deze woorden.

    Ze waren buiten. Zijn favoriete plek, zonder twijfel. De lucht was ook goed voor zijn longen, want tegen verwachting was de lucht in Durmstrang zelf hem toch ietwat benauwd of bedrukt geweest. Het was niet super warm, maar dat hoefde van hem ook niet. Eigenlijk vond hij het soms ook best als het koud buiten was.

    "Welkom op de prachtige gronden van het Durmstrang Instituut, James." Ash had er zin in. Hij vond het ook best als hij het meeste gepraat op zich zou nemen, gezien Ash naar zijn mening goed was in dit soort dingen. Hij zelf zou het niet kunnen laten om sceptische opmerkingen te gaan maken over hoe de tuin erbij stond, terwijl er toch echt zoveel mensen aan werkten, of juist beginnen over de plekjes waar je juist niet zou moeten komen. Maar misschien had nieuwe James daar wel geen behoefte aan dus hij hield zijn mond maar.

    "Je hebt dit natuurlijk gisteren al gezien, maar toen in het donker.. hoe dan ook..." zei ik. "daar is het quidditch veld.. en hier..." Het quidditch veld. Zelf vond hij het eigenlijk niet zo bijzonder, maar dit kon uiteraard niet ontbreken in de rondleiding. Hij liep mee met Ash en James en luisterde half naar Ash zijn woorden. Misschien was het nadeel wel van dat hij aan het praten was dat hij dan zelf makkelijk in gedachten kon afdwalen. "Hier kun je eigelijk het wel beste chillen, bij het meer, ook al moet ik zeggen dat ik onze dorm ook wel prima vind."

    Het meer was een van de plekken waar hij ook graag kwam. Ook al kon hij niet zwemmen. Het leek er deze dag als een strakke spiegel bij te staan. Hij keek even naar het aanzicht. Toen hij omkeek lag er een kleed. Hij hoefde niet op of om te kijken van hoe dat kleed er zo opeens lag. Hij ging er in kleermakerszit op zitten. "James, zeg eens, gezien je natuurlijk nu nieuw bent op Durmstrang, waar heb je dan hiervoor op school gezeten?" vroeg Ash aan James. "En een misschien nog wel belangrijkere vraag: speel je quidditch?"

    “Dat is niet echt een belangrijke vraag hoor James, er zijn ook genoeg mensen die dat niet spelen” zei hij en hij stak even zijn tong uit naar Ash. Zelf had hij niets met die sport en snapte hij dan eigenlijk ook niet waarom mensen er zo fanatiek over konden zijn.

    James leek zo in de ban te zijn van plotseling verschijnen van het kleed dat hij niet meteen op Ash al zijn vragen antwoordde. Het was duidelijk dat deze jongen niet echt gewend was aan magie. ‘Je went er wel aan’ zei hij even tegen de jongen. Die leek nog even na te denken over zijn woorden.

    'Tja' begon hij ietwat onzeker. 'Eerlijk heb ik geen idee wat dat woord zou moeten betekenen wat je zojuist zei. Ik neem aan dat het een soort sport is, gezien je het in combinatie met het woord veld gebruikte, maar verder zal het me echt een worst wezen.' ‘Ach je hoeft er ook niet veel van te weten’ wuifde Emiel het onderwerp een beetje weg. Hij had liever altijd dat iemand zich op zijn gemak voelde. Nou ja, hij had voornamelijk geen zin om over quidditch te praten, gezien hij het zelf als onbelangrijk bestempelde. Maar ja, ieder zijn ding, als Ash nog even wilde lullen over de spelregels en waarom quidditch zo belangrijk is voor Durmstrang, moest zijn vriend vooral zijn gang gaan.

    ‘Ik dacht dat het wel overduidelijk zou zijn, maar ik kom hier dus niet uit de buurt. Ook kom ik verder niet van één of andere school waar je met stokjes zwaait als het geen pen, potlood of chinees stokje in de pauze is. Ik heb daardoor dus ook geen idee waar je dat kleed vandaan hield en hoe je van kikkers prinsen maakt of kan lopen op water.'

    Dit gehele antwoord ontging hem compleet. Omdat het zo stil en vredig was hier verloor hij zichzelf gewoon even in gedachten. Hij was dan ook even voor zich uit aan het staren. Juist als men probeerde om niet aan dingen te denken, dacht men eraan. Zo werkte dat nu eenmaal. Hij kon best niet aan Sveta of Nathaniel denken maar nu ze hier zo zaten en gewoon aan het kletsen waren, gleed hij zo in gedachten. Het was eigenlijk best wel vreemd dat hij nog niet met zowel Svetlana als Nathaniel had gepraat. Normaal gesproken had hij dat al wel met beiden gedaan. Maar nu had hij redenen om dat niet te doen en die twee hadden ongetwijfeld ook hun redenen om hem niet op te zoeken.

    Toch knaagde het ergens. Nathaniel wilde hij niet onder ogen komen omdat hij niet wist wat hij moest zeggen. Hij wilde namelijk geen woord spreken over dat-ene, maar ergens wilde hij zich er ook voor verontschuldigen gezien hij zich wel degelijk schuldig erover voelde. Hij plukte inmiddels zonder het zelf door te hebben van het gras naast zich terwijl zijn gedachtegang door ging. Hij voelde zich behoorlijk schuldig tegen zijn broer. Om het feit wat hij gezien had. Iets wat eigenlijk niemand hoefde te zien, maar zeker hij niet. Maar hij kon zich enkel verontschuldigen voor de schade die zijn broer had opgelopen aan het beeld wat hij waarschijnlijk niet heel snel van zijn netvlies zou kunnen krijgen. Hij kon zich niet verontschuldigen voor zijn actie zelf. Want tegen zijn broer was hij wel eerlijk en hij zou liegen als hij zei dat hij spijt had van de actie zelf, ook al was het gedeeltelijk accidenteel. Misschien was dat dan ook de reden dat hij hem ook niet opzocht om te praten. Hij hoopte gewoon dat tijd zijn werking zou doen en ze het hele onderwerp niet meer hoefde aan te kaarten. Doen alsof het nooit gebeurd is. In ieder geval zou hij dat doen. Maar om dat voor elkaar te krijgen zou enkel de tijd aan zijn hand moeten zijn. ‘Vergeten’ was immers iets wat enkel kon als er wat tijd verstreken was.

    Zijn gedachten verschoven van het ene persoon naar het andere persoon. Met haar had hij wel eerder willen praten maar hij had zich ingehouden. Gezien hij nu wel doorhad dat hij gras aan het plukken was en er niet veel meer te plukken leek te zijn op het stukje waar hij bezig was, ging hij rustig verder met de grond ontdoen van gras, enkel op een ander plekje. Wellicht bleef er geen enkel stukje gras meer over als hij zo lang in gedachten bleef. Svetlana dus. Hij wilde echt wel met haar praten maar hoe hij dat zou gaan doen zonder dat het ongemakkelijk zou worden wist hij niet. Misschien zou het dat sowieso toch wel worden, wat hij ook deed. Hij zou met haar gaan praten. Hoe dan ook. Wat hij ging zeggen daar zou hij nu nog niet over gaan zitten nadenken want dat zo op dat moment wel komen. Het hing eigenlijk voornamelijk van haar houding af. En naar zijn idee ook in hoeverre broerlief Dimitri haar had gehersenspoeld. Het leek hem namelijk wel het type om op zijn zusje af te springen en haar er toch nog even aan te herinneren ‘wat een slechte vriend’ hij wel niet moest zijn, ook al kende deze hem helemaal niet. Zeker na hun gezellige gesprek zou Dimitri zijn indruk van hem vast niet goed zijn. Niet dat dat hem dus kon schelen, hij zou Svetlana toch wel een keer apart kunnen nemen om te spreken.

    Hmm. Hij had eigenlijk geen zin om over beiden personen waar hij al aan had gedacht nog meer te denken, en merkte eigenlijk nu pas op dat hij echt een beetje verloren was geweest in zijn gedachten. Hij had niets om hem heen gevolgd. Zijn ene hand zat vol met grassprietjes en hij gooide ze maar ergens neer. James leek te kijken alsof hij een antwoord verwachtte. Of in ieder geval dat een van hun twee sprak. Van Ash kon hij eigenlijk vrij weinig aflezen. Maar het kon best dat hij al meerdere zinnen had gesproken. Gezien hij geheel niet wist of er een vraag was gesteld of dat Ash zojuist een leuk verhaal had verteld, was de beste optie om zijn mond te houden en iemand anders eerst te laten spreken. Ongetwijfeld dat hij er dan wel achter kwam wat het gespreksonderwerp was en dan zou hij zich wel makkelijk weer in het gesprek kunnen mengen.


    Aan niets denken is ook denken.

    Marcello Aloisio Alvaréz
    Halfblood / Molokov




    "Alleen een plant?” Hij glimlachte hier even om. “Ik dacht meer aan een heel bos.” hier moest hij even om gniffelen. Gelukkig niet te veel gezien dat nu echt niet prettig zou zijn. Het scheelde dat Claudai ook brak was en ze dus geen uitgebreid gesprek hadden. Dat kon hij namelijk nog niet verteren. Ze had wel gelijk. Zuze en Manu konden echt best wel een koppig stelletje waren, niet alleen met elkaar, maar ook naar anderen toe. Zo konden ze ook wel een front tegen de rest vormen als ze dat zouden willen. Niet dat hun koppelpogingen uit kwade aard waren.

    ‘Ja’ was Claudai haar korte antwoord. Claudai had wellicht wel gelijk, gezien ze dingen wel goed kon zien. Dingen die anderen niet zo snel zagen ontgingen haar dan weer niet. Maar voor hem was het geheel onduidelijk hoe het nu tussen hem en Sasha lag. Misschien was het voor Sasha ook geheel onduidelijk. Hij maakte zich er echter helemaal niet druk om en was dan ook niet van plan om meteen naar haar toe te gaan om het erover te hebben.

    Ze leek op te schrikken uit haar gedachten van zijn vraag. Merkte hij daar nu een rode kleur op haar wangen toen ze antwoordde? Natuurlijk was hij dan benieuwd naar haar antwoord. “Eh, Vincent,” Het leek een beetje onzeker uit haar mond te zijn gekomen. Hij niet zijn wenkbrauw opgetrokken bij het antwoord, maar in gedachten verbaasde het antwoord hem wel. Naar zijn idee was Vincent niet een lady magnet, eigenlijk het tegenovergestelde ervan, maar hij wist het ook niet gezien hij de jongen niet echt goed kende. Het was in ieder geval leuk dat Claudai een date had gehad en hij vulde maar in dat het gezellig was geweest, gezien Claudai anders niet te diep in het glaasje had gekeken. ‘Leuk dat je met hem was, het was vast gezellig’ zei hij dan ook. Erop door vragen hoe het was geweest deed hij niet. Hij had namelijk wel door dat Claudai er niet al te veel over los wilde laten en dat was ook niet nodig. ‘Waar zijn die familieleden van ons eigenlijk?’ vroeg hij zich hardop af, gericht aan Claudai. Hij keek even kort om zich heen en scande vlot de zaal. Geen teken voor zo snel als hij kon zien van Manuello nog Zuzana. Hij zag die twee er wel voor aan dat ze nog lazy bij elkaar in een tentje lagen..


    Aan niets denken is ook denken.





    De lach van Aurora op haar verzinsels van wat de titel van het boek inhield deed wat met haar. Het was een leuke lach. Het deed haar altijd goed als iemand lachte om haar grapjes. Dat betekende in ieder geval dat haar grapjes niet zo slecht waren dat de mussen er dood bij neer vielen. Of in ieder geval dat Aurora zo lief was om haar een beter gevoel te geven door te lachen, ook al vond ze het niet grappig.

    "Wauw, dat is een boek die ik zou kunnen gebruiken." hier moest zij dan even kort om lachen. Ze wist niet precies waarom, maar ze vond het meisje naast zich niet het type om haar buurman te vermoorden of ook maar iemand kwaad te doen. Maar misschien vergiste ze zich daar wel heel erg in, gezien ze er ook niet als een meisje-meisje uitzag.

    Bij het openen van het boek had ze geen zenuwen. Ze ging godverdomme toch niet zenuwachtig doen bij het openen van een boek. Of dat terecht of onterecht was, daar kwamen ze snel genoeg achter. Hmm, misschien had ze toch iets voorzichtiger moeten zijn. Gezien dat akelig schelle geluid wat bij het openen van het boek haar toch ook echt wel even liet schrikken. Zelfs iemand met weinig angst moest hier toch echt wel even verward of verbaasd van opkijken. Het was nog net niet zo dat ze het boek zomaar op de grond liet vallen, maar iemand anders had dat wellicht wel gedaan. Ze had het vervloekte ding nog in haar handen en keek er even aan. Maar raakte niets er verder meer van aan, want zo dom was ze nu ook weer niet.

    Ze was te verbaasd geweest dat er wel degelijk iets vreemds aan het boek was, dat ze het niet meteen had dichtgeslagen. Gelukkig had Aurora dat wel gedaan. Dat ijselijke geluid was bepaald niet prettig aan je oren. Het beeld van dat zwarte gezicht, waarvan ze echt niet zou weten wat het was, stond nog op haar netvlies. Het riep meteen vragen bij haar op. Wat zou het zijn? Waarom zat het in een boek? Zou het ook uit het boek kunnen komen? Opeens voelde ze zich eigenlijk best wel weer dom, gezien ze van dit soort magie niets af wist. " Okey, nieuwe les geleerd open geen onbekende boeken. Wat the hell was dat zelfs." Gail keek nu pas van het boek op naar het meisje naast zich. “Pfft, ik heb echt.. geen idee..” Meteen vroeg ze zich af of ze niet iets met dit boek moesten doen. Dat moest wel. Aan de ene kant was ze nieuwsgierig en wilde ze het best zelf uitvogelen, maar ze wist ook dat dit dom was gezien ze eigenlijk helemaal niets van dit boek afwist en waarschijnlijk ook niet zomaar te weten zou komen. Het boek lag voor hun. Op de tafel. Dichtgeklapt. Het zag er doodnormaal uit, afgezien dat het gewoon een oud kreng was, bleef het een boek. Een dik boek. Waar een apart gezicht uit kwam, wie verwachtte dat nou?

    Aan de ene kant vond ze dit best wel interessant, aan de andere kant wist ze dat ze maar beter niet op de eerste dag in de problemen kon komen. Zeker niet met iemand anders. Oh ja lessen Gail, je wilde naar de les. Op tijd in de les zitten, als dat nog ging lukken..

    “Ik denk toch echt dat we hier iemand naar moeten laten kijken?” Wauw, Gail wat maak je een verstandige opmerking. Zo kende ze zichzelf niet. Misschien had Aurora een soort goede invloed op haar. “Zoiets kan toch niet tussen de romans liggen?” ze keek naar Aurora. Misschien wist zij wel hoe ze om moesten gaan met dit boek.


    Aan niets denken is ook denken.

    Gabriëla Antansia Rozycha
    Hallestrom •7th year • Music • Alone in the classroom listening to the teacher lesson

    'I'm far from perfect. I know that.'



    Ik negeerde de luttele secondes dat Sasha nog in de deuropening stond, terwijl ik druk bezig was met mijn wenkbrauwen. Uit ervaring wist ik dat ik deze handelingen beter natuurlijk kon toepassen dan als met magie. Het was veel makkelijker. Echter leek het nu niet zo goed te lukken. Irritante bubbels van spanning borrelde in mijn buik. Iets wat ik altijd had als ik iets gedaan had wat niet mocht of hoorde, net zoals nu. Ik hoorde geen ruzie te hebben met mijn beste en enige vriendin. Zonder haar en Gus had ik nog enkel Nathaniel en Jonah over en beide hadden zich nooit kunnen bestempelen als beste vrienden zoals zij deden. Ik was daarnaast realistisch genoeg dat ik wist dat ik Gus zou kwijtraken als ik en Sasha ruzie zouden krijgen. Een van de voornaamste reden dat ik nooit mijn neus in de lucht had gestoken.
    ‘Serieus Gab? We zijn beste vriendinnen, zien elkaar iedere dag, delen alles. En nu omdat ik één avondje bij mijn date ben gebleven ben je boos? Je zou ook blij voor me kunnen zijn… Maar goed, ik was erg benieuwd naar jouw avond. Maar ik merk al dat dat totaal niet wederzijds is.’ Voor ik er erg in had stampte het meisje weg, wat me alleen achter liet op zowel de badcel als de slaapkamer. Ik sloot kort mijn ogen, waarbij mijn tand zich even in mijn lip boorden. Ik wist niet wat ik verwacht had, maar toch kwam de klap zwaarder op me neer toen ze weg liep. Onrustig gonsde de balletjes zenuwen in mijn buik, waarbij ook in een klap misselijkheid de kop kwam steken. Misschien was het toch beter geweest om niet naar Alex te luisteren en rechtstreeks naar de les gegaan te zijn. Ik had dan in ieder geval Sasha kunnen mislopen.
    Ik stopte mijn make up snel weer in het tasje en negeerde de laatste finishing toutches door de tasje weg te moffelen. Met een schuin oog keek ik nog even onder mijn bed waar het jasje van Alex nog lag. Ik bukte even naar onder om deze eronder vandaan te grijpen en moffelde deze weg in mijn hutkoffer. Ik had wel genoeg aan een probleem dan om ook nog Alex’ problemen er bij te hebben. Hij had zat vrienden om naartoe te gaan als hij ergens mee zat.
    Snel griste ik wat boeken van de grond en stopte deze in mijn tasje voor ik deze aan mijn arm hing en mijn vertrouwde tikje nastreefde; namelijk mijn uniform strak en glad strijken. Ik was niet de persoon die liet zien dat ze ergens mee zat. Mensen vonden mij daarom vaak nogal onpersoonlijk en harteloos overkomen, hoewel ze geen flauw idee bezaten hoe erg ik over iets in kon zitten. Ik had geen flauw idee waar Sasha was en wat er in haar hoofd stak. Echter ging ik niet achter haar aan zoals ik normaal deed om de boel te helen. Op een of andere manier voelde ik me te gekwetst deze keer of misschien kwam het wel door het opstapelen van meerdere dingen. Misschien waren we wel elkaar ontgroeit. Dat gebeurden wel vaker met mensen.
    Zachtjes zuchtte ik; waar ik een verloren haarpluk achter mijn oor stak. Misschien was les volgen toch de enige optie voor nu om te doen. Mijn ouders zouden hoogst waarschijnlijk niet leuk vinden als ze erachter kwamen dat ik twee lesuren had gemist; ook al waren deze niet verplicht en daarnaast werd ik daar tenminste met rust gelaten worden. Het zal niet de eerste keer zijn als ik alleen in de klas verscheen op zulke dagen net zoals het niet de eerste keer zal zijn dat ik mezelf alleen moest redden in deze school. 'Man up, Gabi.' mompelde ik verwoed tegen mezelf waarbij ik de stekende tranen doorslikte naar de onrust in mijn buik.
    Snel liep ik de slaapzaal uit en liep door de frisse gangen van Durmstrang tot ik bij de klaslokaal arriveerde. Met een geheven hoofd zoals ik altijd bedroeg liep ik naar binnen en nam ik plaats. Er waren enkele andere leerlingen maar geen waar ik ooit mee sprak. Iets wat perfect was voor een moment zoals nu. Ik stalde mijn spullen uit en probeerde op te lessen aan de lerares; hoewel ik algauw merkte dat ik nietszeggende tekeningetjes in mijn schrift aan het maken was dan daadwerkelijk naar het stof luisteren.

    [ bericht aangepast op 24 juli 2016 - 22:02 ]


    When I taste Tequila, Baby, I still see ya


    Vincent Milan Procházka
    Molokov || At least Stan seems to get me.
    Gelukkig luisterde Jonah naar me, maar zijn paard was een heel ander verhaal. Nu mocht zij niemand anders dan Jonah en zelfs met hem ging het vaker dan eens compleet fout. Ik kon het dan ook niet laten om hem de les te lezen. Hij had haar al een flinke tijd en had hier rekening mee moeten houden. Hij was het daar alleen duidelijk niet mee eens. Nu moest ik toegeven da top goede dagen het best goed ging tussen de twee, maar zodra het mis ging, had ik ook vaker dan eens de ziekenboeg erbij moeten halen. Nu stond ik met zijn paard in mijn handen en probeerde haar zo goed en zo kwaad als het ging haar stil te houden, maar ze was duidelijk niet van me gediend. Dan had ze wel heel erg pech, want ze moest van mij gewoon blijven staan en wachten, waar ze niet goed in was. Buiten stond Stan rustig te knabbelen aan het gras rond de boom. Zo hoorde een paard zich te gedragen, niet als een gepikeerd over het paard getild prinsesje. Ik beet haar dan ook terug dat ze zich moest gedragen. Ik mikte haar straks gewoon op stal, of op de weide, en dan was ik er echt helemaal klaar mee. Gelukkig had Jonah wel het halster onder het hoofdstel laten zitten, waardoor ik wat meer houvast had. Jonah probeerde haar nog met zoete woordjes te kalmeren, maar als hij haar beter had opgevoed, zou dat niet nodig zijn geweest. Ik hield haar nog altijd stevig vast, terwijl hij mij een standje gaf. "Ze moet toch iets hebben gedaan dat je er bijna onder lag." mompelde ik, terwijl hij een stapje terug deed. Ik klikte het paard vast tussen twee halstertouwen en deed haar hoofdstel en zadel af, waardoor ze bezweet en nog altijd woest tussen de twee touwen bleef staan trappelen. Ik hing ze op een van de haken en maakte het paard toen los, om haar mee te nemen naar de weiden. "Ik ben zo terug. Doe rustig aan." zei ik nog tegen Jonah, terwijl ik de woest briesende merrie mee naar buiten nam en daar, met grote moeite om niet gebeten of getrapt te worden, liet ik haar los in de weide. Snel sloot ik de draden en het hek achter me. Zo was ik in elk geval veilig en kon ik rustig naar Stan lopen en dit alles enigsinds van me af laten glijden. Ik moest hem nog altijd uitrijden, of longeren, want dit was slecht voor zijn gewrichten, maar ik nam hem voor nu mee naar de stallen. Daar haalde ik zijn zadel en teugels eraf, om ze te vervangen voor longeerlijnen en een longeersingel. "Ze staat buiten in de wei. Ik ga Stan nog even longeren. Ga je mee? Of niet? Toch is het misschien wel handig om straks naar de ziekenboeg te gaan." zei ik tegen hem, voor ik naar de longeercircel liep, waar nog een sprong in stond, zodat hij toch nog wel wat kon doen. Ik liet hem eerst wat rondjes langs de hindernis lopen, maar al vlug kon ik hem niet meer tegenhouden en moest ik de longeerlijnen losmaken, zodat ze niet achter de stijlen zouden blijven hangen. Hij had duidelijk nog veel energie in zich, en dat moest er echt uit. Vanavond zouden we wel nog een goede training houden, maar voor nu zou dit alles zijn wat hij kreeg, wat voor hem verre van genoeg was.


    Bowties were never Cooler

    Jonah Serge Procházka


    Eigenlijk was hij best wel opgelucht dat hij van Saphire af was. Het hangen aan een paard maakte dat je je niet beter voelde als je ziek was. Hij had ook er ook wel af kunnen vallen. Het verschil tussen beide paarden kon niet groter zijn: terwijl Saphire niet eens stil kon blijven staan, stond Stan rustig
    als een engeltje zich te goed te doen aan het gras onder een boom.

    "Ze moet toch iets hebben gedaan dat je er bijna onder lag." had zijn broer gezegd. Hij vond niet echt dat Saphire iets verkeerd had gedaan. Maar misschien zag de naïeve Jonah dan ook niet dat zijn paard gewoonweg stront eigenwijs en irritant was. Hij zag eerder alleen maar dat zijn eigen inzet slecht was geweest en dat het zijn onrust was geweest die haar onrustig had gemaakt. Was het niet logisch dat een paard de stemming van zijn of haar berijder kon aanvoelen? Hij had zichzelf over haar heen laten hangen omdat hij zich niet goed voelde uiteindelijk. Of Saphire niet goed naar hem had geluisterd of dat hij dingen op het laatst toch niet meer goed had aangegeven, wist hij niet precies. Maar hij weet het aan zichzelf. Hij wilde er echter niet al te veel woorden aan verspillen. “Ik gaf geen duidelijke signalen en zat niet goed, dan is het logisch dat ze onrustig wordt” zei hij nog wel. De neiging om haar te verdedigen was toch groot.

    "Ik ben zo terug. Doe rustig aan." Vincent vertrok met de merrie naar de weide. Hij deed het rustig aan. Iets anders kon hij ook niet echt. "Ze staat buiten in de wei. Ik ga Stan nog even longeren. Ga je mee? Of niet? Toch is het misschien wel handig om straks naar de ziekenboeg te gaan."
    “Ik ga wel mee” zei hij. Iets doen was beter dan niets doen, ook al was hij toch blij dat hij niet meer op een paard zat want het was toch een iets te optimistisch idee geweest om te gaan paardrijden. Naar de ziekenboeg gaan leek hem niet echt nodig. De jongen liep met zijn korte beentjes met zijn broer naar de longeercirkel, waar hij maar een beetje tegenaan ging zitten leunen. Hij keek naar Stan, waar makkelijk van af te zien was dat hij vol met energie zat. “Het is maar goed dat je wat met hem doet” merkte Jonah op met een glimlachje. Hij vond het eigenlijk nu wel prima om een beetje toe zitten te kijken.


    Aan niets denken is ook denken.

    ALEXANDER      STOYAN       LYUBEN
    “My opinions may have changed, but the fact that I’m right didn’t”
    Pureblood – Rhoswen – Chaser - Bulgaars


    Ergens diep in Alexander was een deel dat zich ongemakkelijk voelde onder Aarons blik. Hij wist dat hij onder het vuil zat en dat dat zeker geen goede presentatie van zichzelf was. Hij wist ook dat in zijn familie je daar echt op werd aangekeken. Hij was een Lyuben after all. De erfgenaam ook nog. Hij representeerde zijn Pureblood-familie en dat deed je niet in vieze kleding, zeker niet in kleding die zelfs nog een deel miste.
    Hij was best een stuk langer dan de jongen die voor hem stond en daar maakte hij ook zeker gebruik van door zich nu op te richten. Het gaf hem het voordeel dat Aaron, ondanks alles wat hij ongetwijfeld momenteel over hem dacht, nu naar hem op moest kijken en dat hij naar beneden kon kijken.
    “Nee, de kerstman op een bobslee nou goed,” zei Aaron en Alexander kon de irritatie in zijn stem horen. Hoewel dit hem ook enigszins irriteerde – hij had wel een iets warmer welkom van zijn achterneef verwacht – liet hij dit niet merken. Alle lessen van zijn ouders – of beter gezegd, zijn privéleraren – kwamen weer boven. Hier op school had hij ze natuurlijk toegepast omdat hij nou eenmaal een Lyuben was, maar pas wanneer je je in het gezelschap van alle gehaaide Purebloods bevond, waren ze echt belangrijk. Een van de belangrijkste lessen was geweest dat je nooit, maar dan ook nooit, mocht laten merken wat je voelde. Blijf altijd charmant. Blijf glimlachen en bespeel de gevoelens van de ander.
    “Als je me kunt excuseren; ik heb namelijk wel iets beters te doen vandaag dan met een of andere halve zwerver te praten. Zelfs een wortel voeren aan mijn rendieren is nog interessanter namelijk. Om maar iets op te noemen, bijvoorbeeld.” Alexander ademde even een keer in en uit voor hij op kalme toon antwoord gaf. Die laatste opmerking amuseerde hem wel en zijn mond was dan ook in een geamuseerd glimlachje vertrokken. Hij kende zijn neef goed genoeg om te weten dat die het liefste zo ver mogelijk bij rendieren uit de buurt bleef.
    “Vreemd, ik dacht toch echt dat ik iemand van zuiver bloed voor me had,” antwoordde hij hem. Het was algemeen bekend dat de kerstman – mocht hij ooit bestaan hebben – hooguit een Muggleborn kon zijn geweest.
    Alexander merkte aan zichzelf dat hij nu hij met Aaron praatte automatisch was overgegaan naar het gedrag dat er altijd was op alle diners en dat hij daarom automatisch overgegaan was op de mening dat Purebloods boven de rest stonden.
    “Maar als dat niet het geval is, heb ik ook wel wat beters te doen,” vervolgde hij met uitgestreken gezicht. Aaron was zeker niet de enige die dit spelletje kon spelen.
    Toch was dit niet hoe Alexander het wilde. Ja, hij wilde natuurlijk boven Aaron staan, maar hij had geen zin in dat constante gevecht om de hoogste plaats. Zelfs toen ze jong waren geweest en nog relatief weinig over de standenstrijd hadden geweten - voor zover dat mogelijk was in een familie waar alles draaide om de beste te zijn – was die strijd er geweest. Alexander wilde gewoon een goede reünie met Aaron.
    Daarom liet hij zijn masker ook zakken en keek de ander met een grijns aan. “Ook leuk om jou weer te zien Aaron. Hoe is het met je? Hoe ben je hier nu weer beland, man?”



    The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.


    Nathaniel Finley Bakker
    Volbloed T Renaulp





    Een hand op mijn schouder deed me langzaam opkijken naar het meisje naast me. "Het komt echt wel weer goed, Nathaniel. Ik denk niet dat hij erg goed in zijn vel zit en dat moet er op een of andere manier uit." zei ze zacht om me wat beter te laten voelen en glimlachte kleintjes wat me even deed knikken en een klein maar dankbaar glimlachje naar haar schonk. Na wat Emiel gisteren had gedaan, had ik gedacht dat ze me ook niet meer als een vriend zag, maar ik was meer dan opgelucht eens dit niet bleek te zijn.
    Svetlana liet haar smalle hand weer van mijn schouder glijden en trok haar rokje even recht waarna ze met één van haar krullende lokken wat ongemakkelijk zat te spelen. "Ik wilde wat gaan trainen. Ga je mee?" haar uitnodiging was vriendelijk al wist ik niet meteen wat te antwoorden. Misschien was het wel eens tijd dat ik met mijn broer ging praten al had ik ook liever zin om het te gaan uitstellen en hoog in de lucht te gaan zweven op mijn bezem. Dit deed me zoveel verlangen naar quidditch en haast hopen dat het schooljaar goed van start ging, al was dit niet echt wat ik hoopte. "Lijkt me een fantastisch plan Svetla en ik zou graag meewillen, maar misschien moet ik maar eens met mijn broer gaan praten." begon ik en keek het meisje met een zwakke glimlach aan. "Je bent niet de enige die momenteel problemen heeft met Emiel en dat zal ik maar eens moeten oplossen, hoe erg die jongen ook mag zijn hij blijft mijn broertje. " een zacht zuchtje verliet mijn lippen waarna ik haar weer even dankbaar aankeek. "Bedankt voor de steun, Aaron vergeeft helaas niet zo snel, maar ik hoop dat hij voor mij een uitzondering gaat maken. Veel vrienden heb ik niet echt, maar ik ben blij dat ik je er toch mag bijtellen." ik glimlachte schuin naar haar en keek haar nog even vragend aan. "Ik weet dat het mijn zaken niet zijn, maar als ik nog iets moet zeggen van je aan mijn broertje, voel je vrij het te zeggen."







    Aurora Loreen Nemecek
    Halfbloed { Rhowsen





    “Pfft, ik heb echt.. geen idee..” zei Gail even verbaasd als ik was, langs de ene kant vond ik dit best wel griezelig en zou ik dit boek niet al te gauw meer aanraken, maar langs de andere kant... Dit was een kans op een groot avontuur om het mysterie van dit boek op te lossen en zeg nou zelf Gail was het perfecte avontuurmaatje hiervoor, stoer en ook nog eens een knappe meid. -het oog wilt ook wat- en ze had een geweldig gevoel voor humor.
    “Ik denk toch echt dat we hier iemand naar moeten laten kijken?” merkte Gail op en ik keek haar even vragend aan. “Zoiets kan toch niet tussen de romans liggen?” hun ogen kruisten elkaar en een grijnsje verscheen op mijn lippen. " Ik heb het vage voorgevoel dat we hier niet bij de romans zitten." zei ik met een zachte grinnik en keek nog even rond, van wat ik nog wist uit Hogwarts hadden ze ook overal geheime kamers vol met verboden zwarte magie. Dus zou dit hetzelfde zijn? "Misschien is dit wel zo'n verboden ruimte bewaakt door trollen waar niemand in mag komen." zei ik met een wenkbrauwwiebel en grijnsde speels. Ik hield wel van mysteries en avontuur dus waarom niet? "Daarbij zou ik ook niet weten aan welke proffesor we dit boek moeten laten zien, ik weet zelfs niet wie het schoolhoofd is." zei ik onschuldig. "Dus Gail wat zeg je ervan, worden we avontuur maatjes?" grijnzend stak ik mijn hand uit naar haar en knipoogde even naar Gail.



    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    Iza Afina Caterina Dascu
    Renaulph - Pureblood - Seeker-16+??



    De eerste seconden hadden een beetje schokkerig aangevoeld. Alleen onze lippen raakte elkaar, maar beiden bewogen we geen spier. Het deed me opnieuw doen twijfelen. Ik wilde mijn lippen van de hare halen, maar juist op dat moment leek Mae ervan overtuigd dat dit toch een goed idee was. Haar lippen brandde op de mijne, een fijn en warm gevoel. Haar hand vond de zijkant van mijn hoofd, waarop ik haar nog wat dichter tegen mij aandrukte, mijn handen nog altijd op haar heupen. Was dit echt een goed idee? Ik voelde hoe ik dit wilde, maar mijn hoofd, mijn gedachte...
    Ik dwong het te zwijgen. Ik voelde dat ik mezelf op een zekere manier begon te verliezen. Het maakte even niet uit dat ik met mijn beste vriendin stond te zoenen. Dat wat uitmaakte was mijn verlangen, dat na zo lang hunkeren vervuld werd. Mijn handen verplaatsten zich naar beneden, zonder dat ik daar erg in hand. Echter voelde ik daar vooral de jurk die ze nog altijd aanhad. Ik besloot haar een klein zetje te geven. Even waren onze lippen van elkaar gescheiden terwijl we beiden op de grond terecht kwamen. We waren achter een struikje beland, dat ons in de schaduw plaatste. Ik zette mijn rechterhand naast haar rechter oor en drukte mijn lippen opnieuw op de hare. Mijn linkerhand streelde haar zij.


    'Speak the truth, even if your voice shakes...'





    Ze wist echt even niet wat ze met dat boek moest doen. En het kwam niet vaak voor dat ze niet wist wat ze moest doen, of dat ze überhaupt echt nadacht over haar acties. Dit boek was tegelijkertijd vreemd maar ook spannend. “Zoiets kan toch niet tussen de romans liggen?” Haar blik gleed zonder dat ze er erg in had weer naar Aurora, of beter gezegd: naar haar ogen. Ze vond het altijd leuk om even naar iemand zijn of haar ogen te kijken. Ze had mooie ogen, constateerde ze, maar ze ging haar niet al te lang aanstaren dus blikte ze weer terug naar het boek. Aurora had hoogstwaarschijnlijk gelijk: zoiets zou niet tussen de romans liggen, dus vroeg zij zich ook gelijk af op welke afdeling ze zich precies bevonden.

    “Ik heb het vage voorgevoel dat we hier niet bij de romans zitten." Ze hoorde de zachte grinnik, die even leek na te echoën in de verder stille ruimte. Aurora leek ook niet te schrikken en dat beviel haar wel. Ze vond het leuk om gelijken als haar te treffen: mensen die ook niet zo bang waren, of in ieder geval niet voor elk ronddwarrelend stofje zouden opspringen. “Ik denk dat jou intuïtie wel goed zit” zei ze met een glimlach naar Aurora. Ze kende haar nog niet eens zo lang, maar op de een of andere manier had je bij sommige mensen dat je je meteen op je gemak voelde. Aurora was zo iemand, net als ze bij James en Ash had gehad eigenlijk. Misschien zou het nog niet eens zo moeilijk worden om hier vrienden te maken, al moest ze natuurlijk de gezichten van de eerste paar dagen niet gelijk tot haar vrienden durven rekenen. Ze was wel iemand die iemand pas een vriend zou noemen als ze diegene echt begon te vertrouwen, en dat kost nu eenmaal tijd.

    "Misschien is dit wel zo'n verboden ruimte bewaakt door trollen waar niemand in mag komen." Ze keek haar nog steeds aan. “Oehhh dan zijn wij wellicht de uitverkorenen die door het lot hier wel mogen komen!” speelde ze enthousiast in op Aurora. Ze kon het nooit laten om een beetje spottend te zijn soms. Als ze Aurora zo peilde, leek die dit ook net als haar als een soort avontuur te zien. Lessen vergat ze nu eigenlijk wel, maar ja ze kon wel zeggen dat dit hier met Aurora interessanter zou zijn dan in een muf lokaal zitten. "Daarbij zou ik ook niet weten aan welke professor we dit boek moeten laten zien, ik weet zelfs niet wie het schoolhoofd is.” Gail knikte op deze woorden met een glimlach op haar gezicht. “Tja dat weet ik ook niet” zei ze, zich van de domme houdend.

    “Natuurlijk!” zei ze enthousiast op het voorstel van Aurora, want als ze nu eenmaal enthousiast was, bleef ze dat ook. “Op een goede samenwerking, partner in crime” Ze schudde haar hand en liet haar hand toen weer los. “Dus wat wordt precies ons eerste gezamenlijke avontuur?” Naar Gail haar idee konden ze hier nog wel even blijven rondhangen. Als ze dit boek zo even hadden gevonden, zouden er dan niet nog veel meer interessante dingen liggen? Al zou het fijn zijn dat als ze een volgend boek zouden pakken, ze niet half doof zouden worden.


    Aan niets denken is ook denken.

    Z U Z A N A      R U Ž I C K A
    “Success is not final, failure is not fatal: it is the courage to continue that counts.”
    Dress — Molokov — Track and Field — Chaser — Twin


    "Hmm, en jij denkt dat ik je zomaar laat gaan?" Grapte Manu met een soort wenkbrauwwiebel, waardoor ik even moest lachen.
    "Sure," ging Manu vervolgens dan ook in op mijn voorstel om te picknicken. "En daarna ga ik me omkleden, is dat een deal? En dan moet je me ook mijn hemd teruggeven." Een knipoog, een lichte por en een kus op mijn wang volgden.
    "Hmm, dat weet ik zo net nog niet hoor," zei ik vaagjes. Mijn handen pakten se uiteinden van de mouwen van zijn shirt vast en hoewel ik ze hiervoor een beetje op moest rollen, maakte dat me vrij weinig uit. Opstaande vanuit de kleermakerstzit keek ik de jongen voor me met een glimlach aan en haalde ik mijn handen even door zijn haren. "Well, dan ga ik maar eens even de eetzaal in glippen om wat ontbijt te halen." Een ondeugende glimlach gleed over mijn gezicht het moment dat ik de tent uitstapte en het shirt ietsjes naar beneden trok. Nou kwam het al halverwege mijn bovenbenen, maar dat betekende niet dat ik me er zo waar iedereen me kon zien 100% op gemak voelde. "Als jij dan een deken ofzo kidnapt en buiten wacht? Dan kom ik er zo snel mogelijk aan" riep ik nog even de tent in voordat ik verdween richting het kasteel. Ik deed mijn best er op te letten dat ik niet extra langs leraren liep, maar ondanks mijn moeite stapte er meerderen mijn kant uit die ik -gelukkig- door de drukte wist te vermijden. Toen ik in de eetzaal aankwam zag ik onmiddellijk Claudai zitten en ik zwaaide even, een brede glimlach op mijn gezicht, terwijl ik richting een buffettafel liep, meerdere dienbladen in de lucht liet zweven, en er etenswaren naar heen te laten vliegen. De blikken die ik kreeg waren onder te verdelen in drie categorieën; irritatie, bewondering en verbazing.
    Toen er dan ook een duidelijk zeer boze professor op me af kwam lopen- je mocht 1) niet eten uit de eetzaal halen om je maaltijd ergens anders te nemen, enkel kleine porties, en 2) niet zonder broek rondlopen als het geen jurk was waar je in liep, en aangezien ik geen jurk droeg, golden deze beiden voor mij.- de dienplaten voor me uit laten zwevende, rende ik dan ook lachend de eetzaal uit, naar buiten, waar ik Manu al zag staan. Ik pakte zijn hand in de mijne en lachend rende ik verder richting het bos waarin ik- toen we er eenmaal in waren- een aantal bochten maakten om de professor, waarvan ik niet zeker wist of hij nog achter ons aan rende, af te schudden. Niet heel veel later kwamen we echter bij het meertje waar we afgelopen nacht ook geweest. Abrupt stopte ik dan ook om me vervolgens, lichtelijk hijgend, op de grond neer te laten vallen, nog steeds luid lachend.


    take me back to the basics and the simple life