[200 — RPG — Speeltopic] Clark Stables - Speeltopics

Clark Stables

---

Op één van de bekendste Britse paardenstallen wordt dit jaar een uitwisselingsprogramma georganiseerd voor jongeren tussen de zestien en twintig jaar. De jongeren leren met paarden omgaan en leren rijden in hun discipline naar keuze, of de discipline die zij toegewezen hebben gekregen. Een deel zal al kunnen rijden en zal enkel beter gaan leren rijden, terwijl het andere deel vanaf de basis begint. Het jongere personeel en enkele vrijwilligers van Clark Stables krijgt ieder een partner toegewezen die zij moeten helpen en begeleiden gedurende de periode van een maand. Het is dan ook de bedoeling dat het personeel een band ontwikkelt met de jongeren van het programma. Het doel van het project is dan ook een vriendschap en vooral dat de jongeren (beter) leren rijden en omgaan met paarden. Sommige jongeren zullen hier heen gestuurd zijn door hun ouders terwijl anderen zich enthousiast opgegeven hebben. Rollen Personeel en vrijwilligers — EthereaI — Emma Alissa Jackson [1.4] — Dressuur en Springen — Blurrieface — Charlotte Erin Cassidy [1.5] — Dressuur — CiriOfRivia — Cyrilla Sophia Estelle Chevalier [1.4] — Dressuur — Necessity — John Christian Ward [1.2] — Dressuur — LukeRHemmings — Finnegan Jasper Bell [1.2] — Springen (en dressuur) — Balloo — Charlie Dean Miller [1.4] — Dressuur (en springen) Jongeren van het uitwisselingsprogramma — LoveEeyore — Ella Ninette Thomson [1.2] — Dressuur — The_Glue — Ruby Dyani Wade [1.2] — Springen — Curia — Evry Maria Patterson [1.6] — Springen — RheagaI — Nordin Rhys Williams [1.2] — Dressuur — Voldemortx — Daniel James Lahey [1.6] — Dresuur — Shinoa — Christopher Jonathan Montgomery [1.5] — Springen en Dressuur Indeling begeleiders Emma — Nordin Charlotte — Christopher Cryllia — Daniel John — Ella Finnegan — Ruby Charlie — Evry Dit lijstje is zo ver mogelijk gemaakt op volgorde van inschrijven, en daarna nog een keer nagelopen met disciplines en is dus random gemaakt.

Rollentopic Praattopic

---

Regels RPG
— Minimaal 200 woorden per post.
— Reageer met regelmaat.
— Denk goed na voordat je je inschrijft, het zou jammer zijn als het RPG al snel doodloopt.
— Je hebt drie dagen om de opzet te maken aan je personage, en daarna nog twee dagen de tijd om je personage af te maken. Als dit langer duurt vervalt je rol zonder pardon.
— Alleen ik (EthereaI) open de nieuwe topics, tenzij anders aangegeven.
— Houd jongens en meisjes, uitwisselingsstudenten en personeel, gelijk.
— Wees Realistisch
— Er is geen personage limiet, maar neem er niet meer dan je aan kan. Wel geldt dat je bij meerdere personages van beiden geslachten minimaal een personage moet hebben.
— 16+ is toegestaan, maar meld het wel even aan de bovenkant van je post.
— Maak een volledige post, dit betekend dat er word verwacht dat je een foto van je faceclaim, de naam van je personage, de naam van het paard van je personage en je post- post.
— Sluit niemand buiten.
— Zonder toestemming mag je andermans personages niet besturen.
— Gelieve geen ruzie te maken.

---

Regels Clark Stables en uitwisselingsprogramma
— De stallen zijn vrij te betreden, maar wees er netjes.
— Om zes uur (zowel 's ochtends als 's avonds) wordt er gegeten. Er wordt niet op je gewacht dus als je te laat bent ben je te laat en zal je zelf moeten zorgen dat je iets eet.
— Ga netjes om met de paarden en je spullen. Wij ruimen het niet voor je op. Er wordt verwacht dat je je paard dan ook goed verzorgt voor- na- en tijdens het rijden.
— Gooi geen afval weg op het stallen terrein.
— Sta op tijd op om je paard te voeren, dit wordt enkel op zondag gedaan door ons. De rest van de dagen zal je zelf je paard moeten voeren.
— Mest de stal van je paard minimaal drie keer per week uit, waarvan minimaal een keer grondig (al het stro/zaagsel er uit en nieuw stro/zaagsel er in).
— Ga netjes met elkaar om.
— Schreeuw, ren en vecht niet in de stallen. Als je dit echt zo nodig moet doen doe je dat maar ergens anders, maar niet in de stallen of bij de paarden.
— Om half twaalf zijn alle lichten uit en is iedereen in zijn eigen kamer.
— Luister naar je begeleider.
— Geen jongens en meiden bij elkaar op hun kamer.
— Luister naar de aanwijzingen en waarschuwingen.
— Houd je aan de regels.

---

Belangrijke informatie over Clark Stables
— Zowel iedere uitwisselingsstudent als ieder personeelslid verblijft gedurende het programma op Clark Stables. Er is een gebouw met voor ieder een kleine kamer en enkele badkamers. Meiden op de eerste verdieping, jongens op de tweede. Op de begane grond is een woonkamer, eetkamer en keuken te vinden.
— Er zijn vijf rijbakken, twee dressuurbakken met een afmeting van 20x60, twee springbakken met afmetingen van 60x35 en een trainingsbak waarin o.a. ook vrijheidsdressuur wordt gedaan met een afmeting van 40x40
— Er zijn verscheidene kleine weides en paddocks voor de paarden en ook enkele grotere paddocks en weides.

---

Het begin
Alle uitwisselingsstudenten zijn net aangekomen en zoeken hun begeleiders op/hun begeleiders zoeken hen op. Het is 14.30, 13 September en de meesten zullen kennis gaan maken of gaan rijden, anderen zullen een rondleiding geven. Dit hangt helemaal van de begeleiding, en de jongeren, af.

[ bericht aangepast op 28 aug 2015 - 19:26 ]

---

take me back to the basics and the simple life

Chris was nog op weg naar Clark Stables, maar dit kwam door zijn vader die zeker moest weten dat Chris alles bij had voor wat hij daar ging doen. Gelukkig kwam hij al redelijk snel aan, naar zijn schatting een enkele minuut over tijd. Hij stapte uit de auto en hoorde zijn vader wat zeggen, maar hij luisterde niet echt. Natuurlijk luisterde hij altijd naar zijn vader, maar soms was hij wat over beschermend. Hij knikte maar wat en uiteindelijk ging zijn vader eindelijk weg, waarna hij zijn weg naar de stallen kon vervolgen.
De jongen stond een beetje te trillen. Hij was redelijk goed met mensen en het was niet echt dat hij een introverte jongen was, maar dit was wat anders. Hij had liever zowel een goede band met de mensen als met de paarden, dus hij ging er zeker zijn best voor doen. Hij strompelde rond totdat hij een aantal mensen bij de stallen zag. Hij beet op zijn onderlip en stopte met lopen. Hij zag een meisje staan, hoogstwaarschijnlijk een uitwisselingstudente. Hij besloot om op haar af te stappen en hij tikte op haar schouder.
“Hé, eh- Ben jij een uitwisselingstudent? Ik namelijk ook,” zei Chris, toch nog steeds een beetje nerveus. Hij stond wat rond te kijken terwijl hij wachtte op een antwoord van het meisje. Hij stak zijn handen in zijn zakken en beet weer op zijn onderlip, een gewoonte van hem wanneer hij nerveus was.

[ bericht aangepast op 25 aug 2015 - 0:42 ]

---

I'm the one who gripped you tight and raised you from perdition.

Er stonden inmiddels al drie kinders. Ze leken niet veel jonger dan wij waren, maar wel een paar jaartjes. Ze leken allemaal wat nerveus en onzeker, maar eentje was brutaal genoeg om naar ons toe te lopen. Natuurlijk was ik weer vergeten hoe mijn student heette, en stond wat ongeduldig te tikken met mijn voet. Ik wilde weer wat gaan doen, maar dat kon jammer genoeg niet. Ik moest me concentreren en rustig blijven, wat dus echt haast onmogelijk voor me was. Dat Bain naast me zat, en ik hem kon aaien, hielp me wel met rustiger blijven dan ik normaal was geweest. Toen ik de naam van het meisje hoorde, dat brutaal genoeg was om naar ons toe te komen, kwam in me op dat ze mijn studente was. "Je zit hier goed. Dit is Emma en ik ben Fynn. Ik zal je helpen met springen. Wil je nog even wachten tot de rest er is, of wil je liever direct een rondleiding over het terrein?" Het kwam er allemaal vrij rap uit, zoals meestal. Ik was misschien de rust zelve op het cross en springterrein, maar zeker niet zodra ik zelf aan het rijden was. Ik aaide nog even over Bain's koppie, die mijn hand likte. Gekke hond dat het was. "Als je het terrein wat hebt leren kennen, kan ik je voorstellen aan een paar paarden, en die van mij. Richting de avond zal ik kijken wat je niveau is en waar we vooral aan moeten werken. Dan wijs ik je ook je definitieve paard toe om de komende tijd mee te werken." Ik was misschien streng, maar ik kende de gevaren van het vak en wilde de gevaren zo ver mogelijk verkleinen. Als ze direct wilde rijden en op een niveau dat ze wilde les wilde krijgen, dan had ze pech. Ik gaf geen les op een te hoog niveau, alleen omdat mensen dat wilden. Ik gaf les op het niveau wat ze aan konden, want ik had te veel gevaarlijke en potentieel dodelijke situaties gezien door mensen die boven hun niveau reden, dat ik dat toch echt wilde voorkomen.

---

Bowties were never Cooler

Ik stond ondertussen het terrein wat verder in me op te namen, ik zag stallen, meerdere rijbakken. Waaronder springbakken. En diverse weides waar paarden in liepen te grazen. Uit mijn broekzak haal ik een haar elastiekje. Ik hield er nooit van om die dingen om mijn pols te dragen, na een tijdje gingen ze knellen en zaten ze in de weg of deden ze zelfs pijn. Mijn losse, blond geverfde krullen kam ik met mijn vingers naar achter om er dan een slordige knot van te vormen en het vast te zetten. Zo zou het niet meer de hele tijd in mijn gezicht waaien. Lang had ik ook niet alleen gestaan want iemand bleek me opgemerkt te hebben en tikte me op mijn schouder wat me liet omdraaien.Er stond een jongen achter me die aangaf dat hij ook aan het uitwisselingsprogramma mee deed. Ik knik zachtjes op zijn vraag. "Oh hey.. Ehm ja... Mijn naam is Ella" Antwoord ik wat twijfelachtig op zijn vraag. Helemaal aankijken deed ik niet, ik keek vaak net iets langs mensen heen. Het was een gewoonte geworden door de jaren heen. Een gewoonte die mijn moeder graag uit me wou hebben. Ze vond het maar asociaal om mensen niet recht aan te kijken.

---

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign

Grinnikend keek ik naar Ace. De hengst deed er momenteel alles aan om maar geen extra stap vooruit te moeten zetten en tegelijk toch het felbegeerde snoepje te pakken te krijgen dat ik in m'n hand hield. Het gevolg was dat hij zich zo lang mogelijk probeerde te maken en enorm gek figuur sloeg en er nog niet bij kom. Na een paar vruchteloze poging brieste hij even gefrustreerd en zette dan toch maar die ene pas die hij niet had willen zetten. Zachtjes streelde ik hem over z'n neus toen hij het snoepje te pakken had. "Rare jongen." Ik had een vreemde gewoonte om tegen het dier te praten alsof hij ook werkelijk iets terug zou zeggen. Ach, iedereen had zo z'n rare trekjes. Terwijl hij verder stond te kauwen op de lekkernij klikte ik het halstertouw vast en begon hem in de richting van de poort te leiden. Hij had genoeg z'n buik kunnen vullen op het weiland vandaag. Eigenlijk wilde ik nog wat werk gedaan krijgen en daarvoor moest meneer z'n leuke stekje verlaten. Een trilling in m'n zak deed me even fronsen tot ik m'n mobiel eruit viste en het alarm zag dat afging. "Shit..." Zachtjes vloekend duwde ik eht af. Ik was glad vergeten dat de studenten vandaag kwamen en ik was eigenlijk al te laat om op tijd te zijn. Met een zacht geluidje spoorde ik het paard naast me aan tot een beetje meer tempo. Als in een droom repte ik me de weide uit en richting parking. Lichtjes buiten adem, 5 minuten te laat en nog met een paard naast me kwam ik toe. In de verte zag ik al twee van de andere begeleiders staan, evenals een paar van de nieuwe studenten. Ik haalde een paar keer diep adem, voor ik op de andere toe liep. Ze moesten me maar even excuseren voor het paard. Als ik die nog op stal gezet had, dan was ik immers nog later geweest. Even keek ik naar de nieuwkomers. Fynn en Emma had ik de afgelopen dagen leren kennen, maar ik was totaal vergeten wie ik onder mijn hoede zou krijgen eigenlijk.

---

"Nothing is True. Everything is Permitted"

MT

---

Little do you know

Zodra ik mijn hoofdstel weer in elkaar gezet heb, besluit ik te stoppen. Dat zadel komt later vandaag nog wel. Ik pak mijn spullen om ze op te ruimen. Natuurlijk moet ik aan de andere kant van het terrein zijn, aangezien eerst het hele terrein oversteken om je spullen in te vetten - maar wel terwijl je naar je knappe merrie kan kijken - en vervolgens weer helemaal terug te moeten lopen handig is. Vooral met een dressuurzadel. Als het nou nog een lichtgewicht zadel zou zijn geweest...
Om weer bij de zadelkamer te komen, moet ik bijna langs de ingang dus ik kies ervoor om - met mijn zadel en hoofdstel - een kleine omweg te maken om de studenten te begroeten. Ik zie Fynn, Emma en Cyrilla staan en een paar studenten. Ik beslis om me niet bij de rest van de begeleiding te voegen, maar loop in plaats daarvan naar het groepje toe die iets van ze verwijderd zijn.
"Hallo, jullie zijn hier voor het uitwisselingsprogramma?" zeg ik als ik bij ze sta en ik leg het zadel iets beter op één arm zodat ik ze een hand kan geven. "Ik ben Jace, een van de begeleiders." Zoals gewoonlijk stel ik me voor als Jace. Ik had gewoon een hekel aan mijn echte naam, al wist ik niet precies waar dat vandaan kwam. Het was niet dat er iemand was met die naam waardoor ik daar niet naar genoemd wilde worden ofzo. John klinkt gewoon niet leuk. Het is de naam die aan naamloze mensen gegeven wordt en ik ben niet naamloos, dus ik heb mijn eigen naam gekozen.

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

---

You got teeth like a wolf, but you cry like a sheep

---

      Nordin kwam aan bij het terrein van de wel bekende stal Clark Stables en een nerveus gevoel ging door de jongeman heen. Hij wilde zijn ouders niet teleurstellen, hij ging er dan ook alles aan doen om zichzelf te bewijzen. Ook al hebben zijn ouders een verkeerd beeld over hem, hij wilde toch laten zijn dat hij geen verloren zaak was. Niet omdat zijn liefde voor paarden weg was, niet omdat zijn ouders hem weer in de dressuur sport wilden zien maar omdat Nordin ook de relatie met zijn ouders wilt verbeteren. De jongeman was de laatste tijd erg achteruit gegaan — hij ging vaak met de verkeerde mensen om, hij zat aan de alcohol en drugs waardoor het gedrag van hem niet al te best was. Nordin kon erg onverwachts reageren als hij dronken is waardoor hij in lastige en gevaarlijke situatie's terecht kwam. Met heel zijn hart hoopt hij dat het nu wel goed gaat komen. Althans, nu hij in een totaal andere omgeving is. Ook hoopt Nordin dat hij weer meer met paarden gaat doen als hij terug komt van het project.

Met zijn linkerhand wreef hij eens in zijn nek terwijl hij om zich heen keek. Hij zag een huis, verschillende stallen die er vanaf deze afstand er erg netjes en verzorgd uit zagen. Ook zag hij rijbakken, weides en paddocks voor de paarden. De plek was gigantisch vergeleken met de oude boerderij van zijn ouders. Een zwak glimlachje verscheen op zijn gezicht als hij de wel bekende geur in zich op nam — wat was het lang geleden dat hij hier zo van genoot. De bruinharige jongen liep wat verder het terrein op, richting de parkeerplaatsen waar hij moest zijn. Een groepje mensen waren er al, waarschijnlijk andere uitwisselingsstudenten het programma en de begeleiders. Toen hij bij de parkeerplaatsen aan kwam merkte hij gelijk een meisje op met licht bruine lokken; zijn begeleider. Iet wat behoedzaam liep hij op Emma af en gaf haar een zwak glimlachje. "Hey. Jij bent mijn begeleider, toch? Ik ben Nordin."

---

But perhaps the monsters needed to look out for each other every now and then.

Niet veel later kwam Fynn mijn kant op lopen en praatten we even kort. Toen de eerste jongeren aankwamen kwam er al meteen een meisje hier heen lopen, Fynn's uitwisselingsstudente als het goed is. Het meisje lijkt zich af te vragen of ze op de goede plek is. Ergens verbaasd dit me, gezien ik mijn uitwisselingsstudent bij de korte informatiebrief een foto heb gestuurd, simpelweg zodat hij geen vijf uur zou hoeven te zoeken bij aankomst. In de minuten die volgen voegen meerdere begeleiders en meerdere jongeren zich op het terrein en ga ik op het hek zitten waar ik eerder al tegen aan leunde. De bijhorende paddock is op het moment leeg, al zullen er vanavond weer enkele paarden in staan. Mijn handen zet ik naast me op het houten hek en ik laat mezelf relaxed voorover leunen. Mijn voeten gekruist op de onderste plank. Een jongen met donkerbruine, bijna zwarte haren komt niet veel later ook deze kant op lopen. Iets meer in het midden van het parkeerterrein staat ook al een klein groepje te wachten. De jongen stopt prompt voor mijn neus en ergens heb ik, natuurlijk, het gevoel dat het Nordin is, de jongen die ik de komende weken begeleid en train. En damn, hij was knap. Mijn eerste indrukken gaan meestal af op iemands uiterlijk en het kan dan ook nog wel voorkomen dat ik mensen ook enkel daarop beoordeel, ook voordat ik ze leer kennen. "Hey. Jij bent mijn begeleider, toch? Ik ben Nordin." zegt hij, een zwak glimlachje speelt rond zijn lippen en hij komt zenuwachtig over. Ik spring soepel van het hek af en pak mijn cap, die ik op de grond had gelegd, snel op. "Klopt, Emma." zeg ik hem en ik geef hem een hand. Ik overweeg mijn opties, ik kan hem een rondleiding geven, zijn kamer laten zien, of meteen aan de bak zetten. Het laatste klinkt wat mij betreft het meest aanlokkelijk, maar gezien hij bagage nodig heeft voor een aantal weken zal hij die toch echt eerst maar moeten droppen. "Het liefst wil ik je zo snel mogelijk op een paard hebben." Deel ik hem dan ook meteen mee. Hoewel ik dolgraag zou willen beginnen met een zware dressuurtraining, zal ik vandaag beginnen met een ontspannen buitenrit. Zo kan hij even wennen aan het paard waarop hij zal gaan rijden en kan ik wat meer over hem, en zijn ervaring, te weten komen. "Daarvoor zullen we dus eerst je spullen moeten droppen en zal je je vlug om moeten kleden. Ik laat je zien waar je kamer is en daarna zal ik je meenemen naar de stallen, waar Ace, het paard waar je de aankomende weken op zal gaan rijden, al klaar staat. We zullen beginnen met een rustige buitenrit zodat je kennis kan maken met je paard en dan kan ik nog wat dingen uitleggen." Ondertussen ben ik begonnen te lopen en komen we aan bij het verblijfsgebouw. De deur trap ik zachtjes open, gezien deze op een kiertje stond. Niet wachtend om te kijken of hij volgt trippel ik de trap op richting de tweede verdieping. "Hier is je kamer," meld ik hem met een glimlachje en ik leun even tegen de muur aan, "Ik wacht hier op je, en dan gaan we naar de stallen."

---

take me back to the basics and the simple life

Het meisje knikte en zei dat ze Ella heet. Chris knikte ook en hij keek snel rond, proberend om een oké antwoord te bedenken in zijn hoofd. Oh, natuurlijk- jezelf voorstellen zou een goede stap zijn.
“Ik ben Chris,” zei de jongen en hij keek opnieuw rond. Er kwamen wat meer mensen en het begon al wat gezelliger te worden, maar hij voelde de spanning op het plein. Hij beet harder op zijn lip en proefde een klein beetje bloed. Niet zo hard bijten, dacht hij. Hij bleef nog steeds staan bij Ella en propte zijn handen in zijn zakken.
“Dus… Wie is jouw begeleider? Die van mij is Charlotte,” zei Chris, proberend om een klein gesprek te beginnen. Hij zag nog nergens zijn eigen begeleider, dus hij kon nog wel even met haar praten, tenzij zij haar begeleider zag.
Het is niet dat Chris zich ongemakkelijk voelde, maar hij voelde zich nog steeds erg nerveus en hij wist niet wat hij kon verwachten van dit alles. Hij hield enorm veel van paarden maar soms waren ze niet te vertrouwen. Hij kreeg ook nog een paard aangewezen dus hij kende het paard ook nog niet.
Chris probeerde niet aan de erge dingen te denken door nog meer rond te kijken. Hij probeerde de verschillende mensen in zich op te nemen.

[ bericht aangepast op 26 aug 2015 - 22:18 ]

---

I'm the one who gripped you tight and raised you from perdition.

In slaap gevallen. Op de hooiberg. Achter de stallen. De enige persoon die dat kan gebeuren, dat ben ik. Ik zie er helemaal verkreukeld uit, en nu heb ik mijn rijbroek ook niet gewassen... Ik rol met mijn ogen, en spring snel op van de berg. Ik weet dat het al laat is en dat mijn 'student' of hoe ik het moet noemen, er elk moment kan zijn, maar ik wil geen verkeerde indruk maken. Snel loop ik langs Eeyore en Atticus, om beide paarden even te knuffelen en hun voer bij te vullen. Uitmesten, dat komt wel. Nu eerst naar huis. Douchen en omkleden.

Als ik thuis ben, kijk ik recht in het lachende gezicht van mijn vader. Hij doet net alsof hij zijn neus ophaalt omdat ik stink. "Die paarden ook altijd..." Knipoogt hij, en ik druk een kus op zijn wang. "Ja, ja" Mompelt hij, en ik schud lachend mijn hoofd. Ik spring onder de douche, schiet een spijkerbroek en een hemdje aan, aangezien mijn rijbroek vies is en de rest in de was ligt, ren weer naar beneden, pak een broodje van de tafel en loop de deur weer uit. "Leuk je even te zien!" Roept mijn vader, en ik steek lachend mijn tong uit. Hij weet dondersgoed dat het nu even druk is, en hij heeft er zelf mee ingestemd.

Als ik weer terug op het terrein ben, zie ik een groepje staan. Vrolijk loop ik er naartoe en kijk de mensen een voor een aan, tot ik de jongen zie die volgens mij mijn 'student' is, die ik moet begeleiden, of zoiets. "Hoi!" Zeg ik dan glimlachend, "Ik ben Charlotte, jij bent Christopher, toch?"

[ bericht aangepast op 26 aug 2015 - 22:59 ]

---

Spinning around, I'm weightless.

De jongen stelt zich voor als Chris en lijkt al net zo nerveus te zijn als ik zelf. Dat maakte mij in ieder geval niet de enige. Hij verteld me wie zijn begeleider is en vraagt vervolgens naar de mijne waar ik toch echt even over na moet denken. J... iets met een J dat wist ik wel. Op dat zelfde moment komt er een andere jongeman op ons aflopen met een zadel in zijn handen. Hij stelt zich voor als Jace en ik richt me terug naar Chris om alsnog zijn vraag te beantwoorden. "Dat is mijn begeleider." Antwoord ik waarna ik me tot Jace richt. "Ja wij zijn van het uitwisselingsprogramma, Mijn naam is Ella" Antwoord ik terwijl ik hem zijn hand schud. Nogmaals voegt een nieuw persoon zich bij ons toe, dit keer een meisje van volgens mij wat meer onze leeftijd. Ze bleek voor Chris te komen. Hoe meer mensen zich bij ons toe voegden hoe erger het ongemakkelijke onderbuikgevoel werd. Ik was een dierenmens, geen mensen mens. Ik was het nooit geweest en zou het ook nooit worden. Ik besluit dus ook niet teveel aandacht meer te besteden aan alle anderen en me wat afwachtend te richten op Jace.

---

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign

---

      Het meisje sprong soepel van het hek af van een bijhorende paddock, waar ze voorheen relaxed voorover geleund op zat. Daarna had ze haar cap op gepakt. Nordin liet zijn ogen over Emma heen glijden, ze zag er uit als een vriendelijk meisje. Ze was best wel knap — ze had licht bruin haar, een redelijk blanke huid met hier en daar wat sproeten, een donkerbruine oogkleur en hij schatte dat ze zo circa vijf centimeter kleiner dan hem was.
"Klopt, Emma," zei ze tegen hem terwijl ze haar rechterhand naar hem uitstak. Onmiddellijk nam Nordin haar hand aan en hield het kort vast. "Aangenaam kennis te maken, Emma." zei hij met een iet wat nieuwsgierig toontje. Nordin kon niet wachten om het meisje meer te leren kennen, ze leek een erg interessant en eigenwijs persoon — iets waar hij wel van hield.

"Het liefst wil ik je zo snel mogelijk op een paard hebben," deelde ze nog mee. Zijn glimlach werd iets breder, hij had paardrijden erg gemist en keek erg naar de rit uit. "Daarvoor zullen we dus eerst je spullen moeten droppen en zal je je vlug om moeten kleden. Ik laat je zien waar je kamer is en daarna zal ik je meenemen naar de stallen, waar Ace, het paard waar je de aankomende weken op zal gaan rijden, al klaar staat. We zullen beginnen met een rustige buiten rit zodat je kennis kan maken met je paard en dan kan ik nog wat dingen uitleggen," had ze nog gezegd terwijl ze samen met Nordin naar het verblijfsgebouw liepen. "Klinkt goed! Het is wel een tijdje geleden dat ik op buiten rit ben geweest, maar ik ben er zeker van dat het helemaal goed gaat komen," vermelde Nordin.
Wanneer het paar bij het verblijfsgebouw zijn aangekomen, trapt Emma de deur zachtjes open, die op een kleine kier stond. Zwijgend achtervolgde de jongeman haar de trap op naar de tweede verdieping toe. "Hier is je kamer," meldde ze hem met een glimlachje en ze leunde even tegen de muur aan, "Ik wacht hier op je, en dan gaan we naar de stallen."
Hij geeft haar een zwak glimlachje terug terwijl hij zijn tas beter om zijn schouder sloeg. Hij bedankte haar waarna hij snel de kamer in liep om zich om te kleden. De deur viel met een zachte bons dicht en hij liet even zijn ogen door de kamer heen glijden. De kamer zag er netjes uit dus je hoorde hem niet klagen, hij hield van een nette en onderhouden kamer.
Nordin liet zijn grote, zwarte weekendtas naast het bed vallen waarna hij zichzelf op het bed liet zakken. Een iet wat zenuwachtige zucht verliet zijn mond terwijl hij een hand door zijn donkerbruine haar haalde, waardoor het nog slordiger over zijn voorhoofd viel. Nadat hij wat moed had verzameld, ritste hij zijn tas open om zijn rijkleding eruit te halen.

Niet veel later stond hij klaar in een zwart AC/DC t-shirt - daaronder droeg hij een zwarte rijbroek met leren paardrijlaarzen. Met een cap in zijn hand liep hij weer richting Emma. "Ik ben klaar," grinnikte hij en met zijn linkerhand wreef hij eens ongemakkelijk in zijn nek.

---

But perhaps the monsters needed to look out for each other every now and then.

[ bericht aangepast op 27 aug 2015 - 21:26 ]

---

I am not as think as you drunk I am

Tevreden leg ik het zweetmes tussen de borstels op de grond voordat ik de geur van shampoo opsnuif. De geur heeft zich door de wasplaats verspreid en doet mij glimlachen. Ik laat mijn vingers door de haren van Ody glijden die tegen de huid zijn geplakt door het water. Vervolgens pak ik zijn deken van het rek en leg deze voorzichtig over de pony heen. Ik gesp de riempjes dicht en controleer nog even of alles goed vast zit. Mijn oog valt op mijn horloge die 14:32 aangeeft. Gefrustreerd veeg ik met mijn hand door mijn haar want ik kwam zoals gewoonlijk weer eens tijd te kort. Ik moest Ody nog verder klaarmaken en ook kon Raven nog een aardige wasbeurt gebruiken. Ik neem een emmer mee naar de kraan, die ik tot de helft vul met lauw water. Om vervolgens weer terug te lopen en een spons erin te dopen. Mijn kijkers schieten over het terrein waar al meer mensen aangekomen zijn. Ik pak de spons vast en maak het hoofd en de ogen van Ody schoon. Daarna gooi ik het water weg en berg de andere spullen op. Raven zou ik later wel een beurt geven, nu was het zowat tijd om mijn utwisselingsstudente op te zoeken. Ik neem Ody, die ongeduldig dribbelt mee naar zijn stal, doe het halster af en sluit zijn staldeur. Als ik naar buiten loop, kijk ik opnieuw naar de klok die nu 14:46 aangeeft. Vlug neem ik de verdeelde groepjes in mij op en besluit maar alleen te gaan staan, wel dicht genoeg bij de andere groepen zodat ik iedereen kon bekijken en de gesprekken een beetje zou kunnen beluisteren. Misschien zou ik er op die manier achterkomen wie mijn uitwisselingsstudente.

---

Spencer Reid - 'I know what it's like to be afraid of your own mind.'