[200 — RPG — Speeltopic] Clark Stables - Speeltopics

Clark Stables

---

Op één van de bekendste Britse paardenstallen wordt dit jaar een uitwisselingsprogramma georganiseerd voor jongeren tussen de zestien en twintig jaar. De jongeren leren met paarden omgaan en leren rijden in hun discipline naar keuze, of de discipline die zij toegewezen hebben gekregen. Een deel zal al kunnen rijden en zal enkel beter gaan leren rijden, terwijl het andere deel vanaf de basis begint. Het jongere personeel en enkele vrijwilligers van Clark Stables krijgt ieder een partner toegewezen die zij moeten helpen en begeleiden gedurende de periode van een maand. Het is dan ook de bedoeling dat het personeel een band ontwikkelt met de jongeren van het programma. Het doel van het project is dan ook een vriendschap en vooral dat de jongeren (beter) leren rijden en omgaan met paarden. Sommige jongeren zullen hier heen gestuurd zijn door hun ouders terwijl anderen zich enthousiast opgegeven hebben. Rollen Personeel en vrijwilligers — EthereaI — Emma Alissa Jackson [1.4] — Dressuur en Springen — Blurrieface — Charlotte Erin Cassidy [1.5] — Dressuur — CiriOfRivia — Cyrilla Sophia Estelle Chevalier [1.4] — Dressuur — Necessity — John Christian Ward [1.2] — Dressuur — LukeRHemmings — Finnegan Jasper Bell [1.2] — Springen (en dressuur) — Balloo — Charlie Dean Miller [1.4] — Dressuur (en springen) Jongeren van het uitwisselingsprogramma — LoveEeyore — Ella Ninette Thomson [1.2] — Dressuur — The_Glue — Ruby Dyani Wade [1.2] — Springen — Curia — Evry Maria Patterson [1.6] — Springen — RheagaI — Nordin Rhys Williams [1.2] — Dressuur — Voldemortx — Daniel James Lahey [1.6] — Dresuur — Shinoa — Christopher Jonathan Montgomery [1.5] — Springen en Dressuur Indeling begeleiders Emma — Nordin Charlotte — Christopher Cryllia — Daniel John — Ella Finnegan — Ruby Charlie — Evry Dit lijstje is zo ver mogelijk gemaakt op volgorde van inschrijven, en daarna nog een keer nagelopen met disciplines en is dus random gemaakt.

Rollentopic Praattopic

---

Regels RPG
— Minimaal 200 woorden per post.
— Reageer met regelmaat.
— Denk goed na voordat je je inschrijft, het zou jammer zijn als het RPG al snel doodloopt.
— Je hebt drie dagen om de opzet te maken aan je personage, en daarna nog twee dagen de tijd om je personage af te maken. Als dit langer duurt vervalt je rol zonder pardon.
— Alleen ik (EthereaI) open de nieuwe topics, tenzij anders aangegeven.
— Houd jongens en meisjes, uitwisselingsstudenten en personeel, gelijk.
— Wees Realistisch
— Er is geen personage limiet, maar neem er niet meer dan je aan kan. Wel geldt dat je bij meerdere personages van beiden geslachten minimaal een personage moet hebben.
— 16+ is toegestaan, maar meld het wel even aan de bovenkant van je post.
— Maak een volledige post, dit betekend dat er word verwacht dat je een foto van je faceclaim, de naam van je personage, de naam van het paard van je personage en je post- post.
— Sluit niemand buiten.
— Zonder toestemming mag je andermans personages niet besturen.
— Gelieve geen ruzie te maken.

---

Regels Clark Stables en uitwisselingsprogramma
— De stallen zijn vrij te betreden, maar wees er netjes.
— Om zes uur (zowel 's ochtends als 's avonds) wordt er gegeten. Er wordt niet op je gewacht dus als je te laat bent ben je te laat en zal je zelf moeten zorgen dat je iets eet.
— Ga netjes om met de paarden en je spullen. Wij ruimen het niet voor je op. Er wordt verwacht dat je je paard dan ook goed verzorgt voor- na- en tijdens het rijden.
— Gooi geen afval weg op het stallen terrein.
— Sta op tijd op om je paard te voeren, dit wordt enkel op zondag gedaan door ons. De rest van de dagen zal je zelf je paard moeten voeren.
— Mest de stal van je paard minimaal drie keer per week uit, waarvan minimaal een keer grondig (al het stro/zaagsel er uit en nieuw stro/zaagsel er in).
— Ga netjes met elkaar om.
— Schreeuw, ren en vecht niet in de stallen. Als je dit echt zo nodig moet doen doe je dat maar ergens anders, maar niet in de stallen of bij de paarden.
— Om half twaalf zijn alle lichten uit en is iedereen in zijn eigen kamer.
— Luister naar je begeleider.
— Geen jongens en meiden bij elkaar op hun kamer.
— Luister naar de aanwijzingen en waarschuwingen.
— Houd je aan de regels.

---

Belangrijke informatie over Clark Stables
— Zowel iedere uitwisselingsstudent als ieder personeelslid verblijft gedurende het programma op Clark Stables. Er is een gebouw met voor ieder een kleine kamer en enkele badkamers. Meiden op de eerste verdieping, jongens op de tweede. Op de begane grond is een woonkamer, eetkamer en keuken te vinden.
— Er zijn vijf rijbakken, twee dressuurbakken met een afmeting van 20x60, twee springbakken met afmetingen van 60x35 en een trainingsbak waarin o.a. ook vrijheidsdressuur wordt gedaan met een afmeting van 40x40
— Er zijn verscheidene kleine weides en paddocks voor de paarden en ook enkele grotere paddocks en weides.

---

Het begin
Alle uitwisselingsstudenten zijn net aangekomen en zoeken hun begeleiders op/hun begeleiders zoeken hen op. Het is 14.30, 13 September en de meesten zullen kennis gaan maken of gaan rijden, anderen zullen een rondleiding geven. Dit hangt helemaal van de begeleiding, en de jongeren, af.

[ bericht aangepast op 28 aug 2015 - 19:26 ]

---

take me back to the basics and the simple life

Ze was duidelijk wat verlegen. Dat hoefde geen probleem te zijn, als ze me maar vertrouwde op mijn kunnen en ik haar kon vertrouwen rond de paarden. Ik wilde net weglopen, toen ze vroeg of ze Bain mocht aaien. "Tuurlijk, maar ik wilde je eigenlijk je slaapkamer voor de komende tijd laten zien en dan naar de weides, zodat we te paard een rustig rondje kunnen doen. Gewoon zonder zadel, halstertje, lekker rustig. Vanavond ga je er echt tegenaan, maar dan heb je eerst wat tijd om te acclimatiseren en uit te pakken. We kunnen het ook omdraaien, als je dat liever hebt." Zelf vond ik het altijd fijn om even bij te komen na een hele reis, maar het kon zijn dat zij liever meteen aan het werk ging. Voor zo'n ritje kon ze prima op Olivia of William rijden, die liepen toch wel achter Ben aan, vreemd genoeg. Ze waren beiden veel groter, maar mijn oude Benjamin was toch echt de baas. Daarbij waren ze zeker na een ochtend als vanochtend wel te houden, zeker Olivia. Die was vast nog op van de conditietraining, terwijl William nog wel eens vreemde sprongen wilde maken als hij eenmaal weer ontspannen was na de dressuur. "Voor dat ritje zet ik je gewoon op een van mijn paarden, als je het niet erg vind. Je zal de anderen, waarvan een jou leenpaard wordt, wel zien, maar voor zoiets heb ik toch liever een mee die op mijn stemcommando's reageert." Tja, je wist nooit, en ze reageerden ten minste goed op mij, terwijl ik het van de anderen niet wist. "Kom, dan kan je je koffer wegzetten." zei ik nog, voor ik toch maar richting het gebouw liep. Antwoorden kreeg ik onderweg wel, maar veel langer hier blijven staan had toch geen enkele zin.

[ bericht aangepast op 27 aug 2015 - 23:19 ]

---

Bowties were never Cooler

Daniel James Lahey

Uitwisselingstudent - 20 - Dressuur

Een zucht rolt over mijn lippen terwijl ik de auto uit stap. Mijn vader haalt mijn koffer uit de auto en mijn moeder komt naar me toe voor een laatste afscheid.
"Waaróm doen jullie me dit ook alweer aan?" vraag ik geïrriteerd aan mijn beide ouders "Is het nou zo erg voor de media dat de zoon van twee topruiters niks van paarden wil weten?"
"Daniel, we willen gewoon dat jij door heb dat het zo erg niet is als jij denkt" mijn moeder zucht, ze heeft door dat de kans heel klein is dat ik over een maand thuis vrolijk op een paard stap. Hell ik heb niet eens een rijbroek, ja mijn ouders hebben er één gekocht maar denk maar dat ik dat ding aan trek. Ik lijk wel een homo in dat strakke ding. Het lijkt nergens naar en het zit nog eens niet lekker ook.
"Probeer het nou gewoon, alsjeblieft" mijn vader kijkt me doordringend aan, die alsjeblieft was gewoon om aardig te klinken. Het enige wat ik zal proberen is hier weg gestuurd te worden. Ik heb hier alles behalve zin in. Het enige wat me een beetje vrolijkheid geeft is dat die paardenmeisjes niet lelijk zijn. Tuurlijk kijk ik wel vaak genoeg thuis uit mijn raam met de jongens als er weer meiden aan het rijden zijn, ze zien er goed uit dus dan moeten we wel kijken! Maar dichterbij dan vanuit mijn kamer komen we écht niet. Voor je het weet stink je naar paard.
Met mijn spullen loop ik het terrein op, mijn tempo laat behoorlijk zien dat ik er geen zin in heb en mijn gezicht staat inmiddels op onweer. Mijn ouders een normaal afscheid gunnen deed ik niet, ik heb doei gezegd en me om gedraaid om het terrein op te lopen. Hadden ze me hier maar niet naar toe moeten sturen. Het kan me ook niets schelen dat ze willen dat ik me meer verdiep in hun sport, zij zullen zich ook nooit gaan verdiepen in wat ik doe. Ze weten niet eens wat ik doe. Alles wat ze van mij denken is dat ik in het weekend dronken word en dagelijks drugs gebruik. Alleen omdat mijn vrienden 'eruit zien als een stelletje wietgebruikers'.
Als ik bij de stallen kom zie ik dat er al een aantal mensen staan, allemaal ongeveer mijn leeftijd. Ik ga er maar bij staan maar voeg me niet echt in het gesprek, geen idee waar ik over moet praten met paardenmensen... -aangezien het vaak alleen maar over paarden gaat-

[ bericht aangepast op 28 aug 2015 - 17:12 ]

---

Little do you know

-

[ bericht aangepast op 28 aug 2015 - 19:23 ]

---

take me back to the basics and the simple life

[left]Ruby Wade
Uitwisselingsstudent - springen
Ik luisterde naar zijn woorden, en liet de hond ondertussen aan mijn hand ruiken. Ik aaide het dier over zijn kop, terwijl ik de jongen bleef aankijken. Ja, natuurlijk wilde ik de paarden graag zien. Bij het horen van het rijden op zijn eigen paarden voelde ik de onzekerheid weer. Nogsteeds, eigenlijk. Wat als ik zou vallen? Wat als het paard ineens zou schrikken? Ik haalde een keer diep adem. Waarom was ik nou ineens zo onzeker? Ik wist dat ik kon rijden - in ieder geval goed genoeg om te blijven zitten...
Maar voor ik goed antwoord kon geven begon hij al te lopen. Snel pakte ik mijn koffer vast aan het handvat en liep achter de jongen aan naar de slaapvertrekken. Ik kwam naast hem lopen. "Ik wil liever eerst rijden. Nadat je me hebt laten zien waar ik mijn koffer kan laten, natuurlijk. Maar anders wordt ik alleen maar zenuwachtiger..." Ik glimlachte onzeker, beet op mijn lip en keek weer voor me uit. Had ik dat laatste wel moeten zeggen? Wat dacht hij nu van me? "Wat voor paarden heb je?" vroeg ik toen maar, aan de ene kant was ik nieuwsgierig, aan de andere kant wilde ik het gesprek graag gaande houden, en het liefst een andere kant op...

---

You got teeth like a wolf, but you cry like a sheep

”K linkt goed! Het is wel een tijdje geleden dat ik op buiten rit ben geweest, maar ik ben er zeker van dat het helemaal goed gaat komen," zei de jongen enthousiast, waardoor ik even moest grinniken. Het was wel fijn gelukkig, dat hij snel wou gaan rijden. Zijn enthousiasme kwam op mij totaal positief over, het straalde uit dat hij graag wou rijden en zijn best wou doen. Of dit dan ook de waarheid was moest nog maar blijken, maar rijden wou hij zeker, dat was duidelijk. Of hij ook bereid was om ’s ochtends vroeg zijn bed uit te stappen om de paarden van de weide te halen en te voeren was nog maar de vraag. Nadat ik stil was gestaan bij zijn kamer bedankte hij me en liep hij naar binnen. Ik liet mijn schouders zakken en een zucht verliet mijn mond. Mijn hoofd legde ik zo ver mogelijk in mijn nek en mijn rug kromde zich van de muur af. Mijn ogen sloot ik en een tevreden glimlachje gleed over mijn gezicht. Niet veel later opende ik mijn ogen en nam ik een iets andere houding aan toen ik de deur open hoorde gaan "Ik ben klaar," zei Nordin en hij wreef, alweer, met zijn hand in zijn nek, wat ik opvatte als nervositeit. Een kleine grijns verscheen om mijn lippen terwijl ik met mijn hoofd richting de trap knikte en ik naar beneden trippelde. Mijn turquoise rijbroek stak fel af tegen de rest van mijn outfit af, die volledig zwart was. Mijn cap had ik nog altijd in mijn hand en toen we niet veel later bij de stallen aankwamen begon ik wat langzamer te lopen, zodat Nordin de tijd had om- om zich heen te kijken en alle indrukken binnen te laten komen. “Dit zijn dus de stallen, zoals je wel kan merken,” begon ik mijn verhaal, “De stallen hebben, in tegenstelling tot sommige andere stallen geen onderscheid tussen wedstrijdpaard, dekhengst of pensioenpaard. Op Clark Stables heeft elk paard in principe de zelfde rechten. Er zijn echter wel indelingen te vinden bij de zadelkamer over welk paard waar staat en welke spullen waar liggen.” Ondertussen was ik bij Ace aangekomen. De zwarte ruin was een aantal jaar geleden gestopt met de topsport en werd nu voornamelijk geleden als recreatie-, trainings- en, in uitzonderlijke gevallen, lespaard. “Dit is Ace, je zult alleen nog even aan moeten singelen en de beugels op maat moeten maken.” Eerder waren we al langs een van de rijhallen gekomen, bedacht ik me, dus daar kon ik hem heen sturen terwijl ik Snow op zou zadelen. “Als je dat in de rijhal, waar we net langs gekomen zijn, zou willen doen en je daar alvast even warm zou willen stappen met een lange teugel, dan kom ik daar zo heen.” Ik wou al weglopen toen ik me nog iets bedacht, ik liep even terug naar Nordin en glimlachte. “Warmstappen doen we altijd op de binnen hoefslag, op de rechterhand.” Deelde ik hem nog mee, voordat ik dan toch echt richting Snow verdween. Zo ongeveer een kwartiertje later liep ik naar de bak, Snow aan mijn zijde trippelend. Snow was een drukke merrie, en het liefst zou ik een intensieve springtraining met haar doen deze middag, maar die ging natuurlijk niet door. Ik singelde haar soepel aan en stapte op. De teugels hield ik lang terwijl ik Snow een beetje rustig probeerde te houden, de merrie liep nu al te trippelen. Mijn losse hand liet ik losjes langs mijn zij hangen. “Nordin, we gaan naar buiten, zou je achter me aan willen stappen? De teugels kan je gewoon los laten hangen, Ace loopt er wel achteraan.” Zei ik tegen de donkerharige jongen toen ik naast hem kwam te lopen. Ik stuurde Snow richting de buitendeur en stapte naar buiten.

[ bericht aangepast op 28 aug 2015 - 20:15 ]

---

take me back to the basics and the simple life

---

      Een kleine grijns verscheen op Emma haar gezicht terwijl ze met haar hoofd richting de trap knikte. Daarna bewoog ze zich voort richting de trap, waar ze vervolgens vanaf liep met Nordin achter haar aan. Hij staarde van achter naar haar hoofd en een onhoorbare zucht verliet zijn mond. De knul had wat gemixte gevoelens over heel dit gebeuren — het uitwisselingsprogramma. Hij wist nog niet zo goed wat hij er van moest vinden maar hij mag eigenlijk nog niet oordelen gezien hij hier nog niet eens een uur is. Hij was er echter wel zeker van dat het allemaal wel goed ging komen, het moest niet anders. Misschien was dit wel wat hij werkelijk nodig had na al die foute maanden.
     

"Dit zijn dus de stallen, zoals je wel kan merken," begon Emma met vertellen. Nordin keek met indruk om zich heen, de stallen zagen er fantastisch en onderhouden uit. Het gebouw was ook erg mooi, het paste goed bij de rest van het terrein en alles gaf een gezellige sfeer af — iets wat hij niet had verwacht. "De stallen hebben, in tegenstelling tot sommige andere stallen geen onderscheid tussen wedstrijdpaard, dekhengst of pensioenpaard. Op Clark Stables heeft elk paard in principe de zelfde rechten. Er zijn echter wel indelingen te vinden bij de zadelkamer over welk paard waar staat en welke spullen waar liggen," vervolgde het meisje haar zin. Hij wist alleen maar onder de indruk te knikken terwijl hij nog steeds vol bewondering om zich heen keek.
Ondertussen was het paar bij de stal van een zwarte ruin, die nieuwsgierig naar zijn bezoekers keek. "Dit is Ace, je zult alleen nog even aan moeten singelen en de beugels op maat moeten maken." zei Emma, waar hij gelijk op reageerde. "Gaat helemaal goed komen, ik kan niet wachten om op Ace te stappen. Hij ziet er uit als een heerlijk paard om op te rijden."
"Als je dat in de rijhal, waar we net langs gekomen zijn, zou willen doen en je daar alvast even warm zou willen stappen met een lange teugel, dan kom ik daar zo heen," had ze daarna nog gezegd.
Iet wat enthousiast, maar wel rustig, liep Nordin naar de ruin toe. "Hey buddy, zo te zien zitten we voor een tijdje aan elkaar vast," fluisterde hij met een glunder. Hij stak voorzichtig zijn hand uit naar het paard toe en begon zachtjes over zijn snuit te aaien, naar zijn voorhoofd, en dan zijn kruin toe terwijl hij ook zachtjes Ace zijn wang streelde. De zwarte ruin brieste in zijn gezicht en een lach verliet Nordin zijn lippen terwijl hij een laatste klopje op Ace zijn nek gaf.
Emma begon weg te lopen, maar blijkbaar bedachte ze zich en liep weer terug zijn richtig op. "Warm stappen doen we altijd op de binnen hoefslag, op de rechterhand," meldde ze waarop Nordin alleen met een knikje reageerde.
     

Wanneer Nordin zijn cap had opgezet en Ace uit zijn stal had begeleid naar de rijhal, zoals Emma hem eerder had verteld. Nadat hij Ace had aangesingelt en de beugels op de juiste maat had gemaakt, stapte hij rustig in de midden van de bak op. Een opgeluchte zucht verliet Nordin zijn mond wanneer hij in het zadel was gezakt, wat was het lang geleden voor hem om een vreemd paard te berijden. Hij liet Ace warm stappen op de binnen hoefslag tot dat een aantal minuten later Emma ook aankwam met een paard.
"Nordin, we gaan naar buiten, zou je achter me aan willen stappen? De teugels kan je gewoon los laten hangen, Ace loopt er wel achteraan." zei Emma tegen de knul, waarop hij een brede glimlach haar richting op stuurde. "Oké, komt in orde, madame" grapte hij met een plagerige grijns.
Samen liepen ze richting de buitendeur waar ze het terrein afliepen, richting het bos. "Zeg, wat houd dit alles eigenlijk precies in? Mijn ouders hebben me hier heen gestuurd maar erg informatief waren ze niet," lachte Nordin ongemakkelijk terwijl hij alweer eens met zijn hand in zijn nek wreef. "Wat heb je trouwens allemaal op de planning voor de komende tijd?" verliet vlak daarna zijn mond en hij aaide eens Ace over zijn nek.

---

But perhaps the monsters needed to look out for each other every now and then.

Blijkbaar heb ik precies een vraag van de jongen onderbroken, want als ik me heb voorgesteld, richt het meisje zich op de jongen en zegt dat ik haar begeleider ben. Ik vraag me af of ze mijn naam niet stiekem vergeten is en alleen de J nog weet, want toen ik vroeg of ik in de gegevens als Jace kon staan, scheen dat heel moeilijk te zijn, dus ik gok dat ik daar wel als John sta. Ach ja, dit maakt het wel wat makkelijker.
"Ja wij zijn van het uitwisselingsprogramma, Mijn naam is Ella," antwoordt ze me.
"Welkom," zeg ik en op dat moment voegt Charlotte zich bij ons. Zij is blijkbaar de begeleider van de jongen, wat scheelt aange ik dan Ella alles kan laten zien zonder de jongen alleen achter te laten.
Ik wil net voorstellen om alles te laten zien als nog iemand zich bij ons voegt, die zich voorsteld als Evry en zegt dat ze Charlie zoekt. Precies op dat moment zie ik hem aankomen.
"Welkom Evry, je hebt geluk: hij komt er net aan," antwoord ik met een knikje richting Charlie. Ik verhef mijn stem iets zodat ik zeker weet dat Charlie me hoort. "Hé Charlie, kom eens!"
Vervolgens richt ik me weer op Ella, die me nog steeds verwachtingsvol aankijkt. "Zal ik je zo het terrein laten zien? Dan kan ik meteen dit even opruimen, " zeg ik lachend met een knikje naar het zadel die ik nog steeds vastheb.
Op dat moment komt er nog een jongen bij staan, al ziet hij er niet echt gemotiveerd uit. Inwendig zucht ik en ben ik blij dat hij niet aan mij is toegewezen. Ik kan niet echt tegen zulke types.
Aangezien ik de begeleiding ben, moet ik echter wel beleefd doen - en wie weet, misschien klopt schijn bedriegt hier wel dus ik groet hem. "Welkom bij Clark Stables."

[ bericht aangepast op 28 aug 2015 - 21:44 ]

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

"O"Oké, komt in orde, madame"zei hij met een plagerige grijns waardoor er een grijns op mijn gezicht belandde. Hij zag er, om eerlijk te zijn, heel aandoenlijk en schattig uit. Nou kende ik hem nog niet, maar iets in me liet me merken dat ik dat wel graag zou willen. Hij stapte relaxed achter me aan, terwijl ik probeerde Snow rustig te houden. Na een tijdje rijd ik een kleine volte zodat ze niet te ver voorop komt te lopen op Nordin. "Zeg, wat houd dit alles eigenlijk precies in? Mijn ouders hebben me hier heen gestuurd maar erg informatief waren ze niet," lachte hij even later, waarna hij weer met zijn hand in zijn nek wreef. Het aanzicht maakte me tot lachen. Ik kende hem al bij al nu nog niet zo lang, maar ik had dit al ruim vijf keer gezien, en een brede glimlach vormde zich dan ook op mijn gezicht. "Wat heb je trouwens allemaal op de planning voor de komende tijd?" Vervolgde hij meteen, zelfs nog voordat ik antwoord kon geven. "Well," begon ik, "Het programma houdt vooral in dat we de mensen met rijervaring beter trainen en kennis maken. Voor degenen zonder ervaring is het voornamelijk het idee dat ze de basis in de gaten krijgen en we het vertrouwen met paarden zullen stimuleren. Daarnaast is het natuurlijk de bedoeling dat je met nieuwe mensen omgaat en bovenal plezier hebt." beantwoord ik zijn eerste vraag. "Over wat ik op de planning heb.." een korte stilte viel terwijl ik even nadacht over wat ik nou eigenlijk precies op de planning had staan. Ondertussen kwamen we al bij de rang van het bos en passeerden daarmee de laatste weide. Omdat het ruiterpad relatief breed was, hield ik de witte merrie iets in en ging ik naast hem rijden. Ik keek met een glimlach zijn kant op en hoewel ik enkele foutjes merkte in zijn houding en ik hem even kritisch bekeek, noemde ik het niet. Dit was immers een ontspannen buitenrit. Vanavond, of morgenochtend, zou de training beginnen. "Ik wil eerst natuurlijk zien wat je kan en zorgen dat je aan Ace gewend raakt. Daarnaast moet ik zelf ook nog dagelijks zo'n drie á vier paarden rijden, dus zal ik niet de hele tijd met je bezig kunnen zijn." Ik grijnsde eventjes licht en praatte daarna weer verder, "Als dat goed gaat wil ik meer oefeningen met je gaan doen en eigenlijk zou ik ook willen zien dat je een paar sprongen leert maken, als je daartoe bereid bent natuurlijk. Het gaat er eerst en vooral om dat je rijden verbeterd en je kennismaakt met moeilijkere oefeningen. Daarnaast zal je misschien richting het einde van het programma deel kunnen nemen aan een kleine wedstrijd." vertelde ik hem. Ondertussen was Snow wat ontspannender gaan lopen en had ze wat rust gevonden, waardoor ik haar even over haar hals aaide.

---

take me back to the basics and the simple life

Jace heet me welkom bij Clark Stables en in een vlot tempo verzamelen diverse begeleiders en uitwisselingsstudenten, zich bij ons. Nog meer mensen. Nog meer drukte. En om het nog gezelliger te maken roept Jace er ook nog even een jongen bij. Waarschijnlijk een begeleider als ik het goed begrepen had uit zijn woordenwisseling met het meisje. Evry was haar naam? Als hij voorstelt om me het terrein te laten zien zodat hij direct zijn zadel terug kan brengen begin ik opgewekt te knikken. "Ja graag."
Ik was zo nieuwsgierig naar alles wat er achter en in de gebouwen verschuild zat. Ik wist dat het gene wat ik vanaf hier kon zien niet de helft van het terrein was. En daarbij wou ik maar al te graag weg van de drukte. Het maakte me nog nerveuzer dan ik al was. Jace gaat verder met mensen begroeten, dit keer een jongen. Nogmaals kijkend naar zijn zadel besef ik me dat hij niet de enige is met bagage. Ik had voor een maand aan spullen mee moeten nemen. "Zou ik dan ook even snel mijn spullen ergens kunnen droppen?" vraag ik hem wat meer terughoudend.
Misschien vond hij wel dat ik wel kon wachten dat ik alles het terrein over zou slepen. En wat moest dat moest, maar het zou nou niet echt ideaal zijn.

---

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign

Ik kon natuurlijk niet wachten, waardoor mensen me wel kwalificeerden als asociaal, maar ze leek er niet heel veel problemen mee te hebben. Ze begon erover dat ze eerst wilde rijden. Dan zou ik haar nog niet in kunnen schatten, of ik moest haar onveilig op William zetten, die nog het meest van vreemden kon hebben, en Olivia was er echt nog niet klaar voor om met een vreemde te lopen. Alleen William was niet voor beginners. Hij had mij er de eerste keren bijna afgemikt en toen was ik al Z, dus hij was ietsjes wild, maar een geweldig crosspaard. Nu was hij in de omgang wel makkelijker geworden en reageerde op stemcommando's, maar het bleef gevaarlijk. Nu kon ik de andere paarden niet met een woord stoppen als het mis ging, en dat bracht weer andere gevaren mee. Ach, ik liet haar wel kiezen. Toen ze naar mijn paarden vroeg begon ik te stralen. "Ik heb een Fell Pony van 20, Ben, de baas van het hele zooitje. Dan William, mijn toppaard. Onbehouden, koppig en enorm sterk, maar een geweldig paard voor Eventing, een Ierse Hunter. Olivia is een jong paard die ik zo snel mogelijk op niveau probeer te krijgen, ook een Ierse Hunter. Allemaal zijn ze erg fel, zeker niet voor beginners en ze accepteren geen vreemden. Toch luisteren ze heel goed naar mij en zelf naar mijn stem. Dan heb ik ook nog een paar paardjes in de weide gezet, die minder fel en wild zijn, maar die stoppen niet direct als ik het zeg. Je mag zo dus kiezen: William, heel fel en wat wild, maar die nooit echt te ver zal gaan omdat hij naar me luisterd, of een van de minder wilde paarden, maar waarvan ik niet weet hoe snel ze stil zullen staan als ze schrikken of als je eraf valt." vertelde ik haar terwijl we het complex al even door liepen. Ik stopte na even bij een van de deuren, degene met haar naam erop. "Dit wordt je kamer voor de komende tijd. 6 uur is ontbijt, 6 uur is diner. Lunch kijken we even. Ik zal je twee dagdelen les geven, de laatste mag je tuurlijk je paard verzorgen en vertroetelen, mesten, poetsen en voeren horen daarbij." vertelde ik rustig, voor zover ik dat kon, voor ik de deur open duwde en wachtte tot ze haar spullen wegzette. Dan konden we naar de paarden. Misschien was er meteen een klik, maar waarschijnlijk werd het kijken en dan voor mij beslissen.

---

Bowties were never Cooler

Langzaam maar zeker vonden de nieuwe studenten hun begeleider en gingen ze hun eigen weg. Ik voelde me een beetje verloren, wachtend op m'n eigen student die maar niet leek op te dagen. Onder het wachten had ik er niets beters op gevonden dan Ace de snoepjes te voeren die hij ontdekt had in m'n zak. Het hield hem in ieder geval tevreden, want lang stilstaan als dit, zonder enig doel was niet bepaald z'n sterkste kant. Als het om te poetsen was, dan was het een ander verhaal.
Even keek ik op toen ik iemand uit een wagen zag stappen. Hij keek alles behalve vrolijk en ik had het idee dat hij hier liever niet was. Gezien iedereen anders al weg was, moest het wel mijn student zijn. Met een zacht geluidje nam ik Ace met me mee terwijl ik op hem toe liep. Hij had een gezicht dat op onweer stond, wat me deed besluiten dat ik beter rustig aan kon doen. "Daniel Lahey?" Vragend keek ik hem aan. M'n gebruikelijke over enthousiasme liet ik even voor wat het was. Ik vreesde namelijk dat ik het dan enkel erger zou maken in plaats van hem te helpen. "Cyrilla Chevalier." Beleefd stak ik m'n hand naar hem uit, die echter gelijk onderzocht werd op meer lekkers. "Schij uit." Even gaf ik paard een tik tegen z'n neus dat hij z'n manieren moest houden, voor ik m'n hand opnieuw aanbood. "De bedelaar is Ace." Even knikte ik naar het paard, ten teken dat ik hem bedoelde. "Ik neem aan dat je hier bent voor het uitwisselingsprogramma, of niet soms?"

---

"Nothing is True. Everything is Permitted"

Daniel James Lahey

Uitwisselingstudent - 20 - Dressuur

Daar sta je dan, gezellig in je eentje. Iedereen die hier net nog stond is al vertrokken met hun begeleider. En ik sta hier alleen, wachtend op de aangewezen persoon die mijn begeleider moet zijn. Zelf heb ik totaal geen contact gehad met wie dan ook van hier. Hell, ik wist gister pas dat ik hier heen moest. Mijn ouders hebben alle dingen geregeld met deze stallen, dus hebben ze waarschijnlijk ook contact gehad met mijn begeleider.
Dan zie ik van een afstandje een meisje aan komen lopen. Ze heeft een paard naast zich, natúurlijk moet ik meteen geconfronteerd worden met die stink beesten hier. Ze lijkt een jaar of 23, ik weet niet of ze zo oud is maar zo oud lijkt ze. Als ze bij me staat vraagt ze me of ik Daniel ben, en ze steekt haar hand uit. Voor ik haar hand uberhaupt kan aan nemen komt haar paard al nieuwsgierig schooien of ze misschien eten in haar hand heeft. En dan maar altijd zeggen dat die dieren zo intilligent zijn... Veel zin om die hand nog aan te nemen heb ik niet, maar aangezien ik geen gezeur wil op dag één al neem ik hem aan.
Ze stelt zich voor, en ook stelt ze haar paard voor. Alsof ik wilde weten wat zijn naam was... maar goed, paardenmensen praten nou eenmaal graag over paarden, en dan het liefst hun eigen.
"Ik neem aan dat je hier bent voor het uitwisselingsprogramma, of niet soms?" vraagt ze me dan, alsof dat niet al duidelijk is.
"Het is volgens mij wel duidelijk dat ik hier niet ben om die beesten hier te bekijken of zo" mompel ik, lichtelijk geïrriteerd met een vleugje sarcasme.

---

Little do you know

"Het is volgens mij wel duidelijk dat ik hier niet ben om die beesten te bekijken ofzo." Z'n reactie was niet bepaald een die droop ban het enthousiasme en ik kon me zo al inbeelden dat dit een lastige dag zou worden. Het enige wat ik kon hopen dat hij met het verkeerde been uit bed gestapt was vanmorgen en het morgen een stuk beter zou gaan, want als het was omdat hij hier tegen z'n zin was, dan zou het nog wel eens een heel lange maand kunnen worden. "Nou, ik denk dat je versteld zou zijn om wat voor redenen mensen allemaal naar een stal gaan." Glimlachend keek ik hem aan. "Ik zet even deze jongen op stal en dan kunnen we kijken om je koffers weg te zetten." Het leekt me het beste om mee te beginnen. "Of je moet willen beginnen met een rondleiding natuurlijk, de keus laat ik aan jou." Voor mij was het allemaal om het even eigenlijk. Het enigste wat ik vandaag eigenlijk nog wilde bereiken was dat hij de stal leerde kennen en we samen een geschikt paard vonden dat paste bij zijn niveau en zien of het tussen hen klikte. Het echte werk zou voor morgen zijn. Er zou al genoeg op hem afkomen vandaag om dat even te laten voor wat het was. Hopelijk lukte het me om z'n humeur een beetje op te vrolijken, want op deze manier was er voor niemand wat aan. Even bekeek ik hem onbeschaamd van boven tot onder. Hij was in ieder geval niet gekleed op paardrijden. Zelf liep ik er zoals altijd weer bij in m'n rijbroek met een paar makkelijke schoenen die ik zou verruilen voor m'n laarzen zodra ik ging rijden. Ik hoopte maar dat hij een rijbroek mee had.

---

"Nothing is True. Everything is Permitted"

---

      Een brede glimlach verscheen op haar gezicht. "Het programma houdt vooral in dat we de mensen met rijervaring beter trainen en kennis maken. Voor degenen zonder ervaring is het voornamelijk het idee dat ze de basis in de gaten krijgen en we het vertrouwen met paarden zullen stimuleren. Daarnaast is het natuurlijk de bedoeling dat je met nieuwe mensen omgaat en bovenal plezier hebt," beantwoorde ze zijn eerste vraag. Begrijpend knikte Nordin terwijl hij probeerde om Ace rustig te houden, de ruin werd een beetje onrustig maar hij wist Ace onder controle te houden. "Klinkt voor zich, leuk dat jullie dit doen. Ik denk dat dit echt heel erg goed is voor sommige ruiters — ook voor mij, uiteraard. Niet alleen voor het rijden maar ook met andere mensen omgaat, ik heb niet bepaald in een goede omgeving gezeten deze laatste paar maanden."
"Over wat ik op de planning heb.." een korte stilte viel terwijl ze even nadacht. De twee ruiters kwamen ondertussen al aan bij de rand van het bos en ze hadden net de laatste weiden gepasseerd. Het paard waar Nordin op reed werd al wat drukker dan voorheen, duidelijk blij dat hij het bos in mocht. Een klein lachje verliet Nordin zijn mond als Ace begint te draven richting het ruiterpad. Hij hield hem wat in zodat hij weer ging stappen en keek richting Emma die naast hem begon te rijden. Nordin liet de teugels weer wat hangen zodra de zwarte ruin weer wat ontspannender liep.
"Ik wil eerst natuurlijk zien wat je kan en zorgen dat je aan Ace gewend raakt. Daarnaast moet ik zelf ook nog dagelijks zo'n drie á vier paarden rijden, dus zal ik niet de hele tijd met je bezig kunnen zijn," ze grijnsde even licht waarna ze snel weer verder begon met praten. "Als dat goed gaat wil ik meer oefeningen met je gaan doen en eigenlijk zou ik ook willen zien dat je een paar sprongen leert maken, als je daartoe bereid bent natuurlijk. Het gaat er eerst en vooral om dat je rijden verbeterd en je kennismaakt met moeilijkere oefeningen. Daarnaast zal je misschien richting het einde van het programma deel kunnen nemen aan een kleine wedstrijd."
Een grijns verscheen op zijn gezicht als hij even via zijn ooghoek naar Emma keek. "Klinkt prima, ik heb er zin in. Het is al een tijdje geleden dat ik heb gesprongen aangezien mijn ouders graag willen dat ik verder kom in de dressuursport en daarnaast is Bacardi, mijn paard, totaal geen springpaard. Als ik moest kiezen tussen springen en dressuur dan zal ik toch voor dressuur gaan omdat mijn passie daar ligt. Natuurlijk ben ik bereid om nu en dan een sprong te maken, lijkt me erg leuk." zei de bruin harige jongen terwijl hij even bij Ace zijn oren kriebelde.

---

But perhaps the monsters needed to look out for each other every now and then.

”Klinkt voor zich, leuk dat jullie dit doen. Ik denk dat dit echt heel erg goed is voor sommige ruiters — ook voor mij, uiteraard. Niet alleen voor het rijden maar ook met andere mensen omgaat, ik heb niet bepaald in een goede omgeving gezeten deze laatste paar maanden." Antwoordde Nordin al snel. Een glimlach verscheen op mijn gezicht dat Ace langzaam wat actiever begon te worden, en ik moest even lachen toen de bruinharige jongen hem niet meteen in kon houden toen Ace begon te draven. Ik schudde lichtjes met mijn hoofd. De kritiek en de paardenkenner in mij schreeuwde voor een moment dat ik er wat over moest zeggen, hoe hij het wel zou kunnen. Maar dat zou ik niet doen, de buitenrit was voornamelijk ter observatie, nog niet voor tips en kritiek. Toen hij het zwarte paard weer terug had genomen en ik weer naast hem liep, keek hij even mijn kant op. Een grijns stond nog steeds op mijn gezicht. "Klinkt prima, ik heb er zin in. Het is al een tijdje geleden dat ik heb gesprongen aangezien mijn ouders graag willen dat ik verder kom in de dressuursport en daarnaast is Bacardi, mijn paard, totaal geen springpaard. Als ik moest kiezen tussen springen en dressuur dan zal ik toch voor dressuur gaan omdat mijn passie daar ligt. Natuurlijk ben ik bereid om nu en dan een sprong te maken, lijkt me erg leuk." Een grijns verscheen op mijn gezicht toen ik hoorde dat hij het ook wel leuk zou vinden om een sprongetje te maken. Dat was mooi, want dat zou betekenen dat ik ook kon springen, en niet een aantal weken lang het springen hoefde te verwaarlozen. Ik trok even mijn wenkbrauw op bij het horen dat de jongen een eigen paard had gehad, maar bedacht me toen dat een deel van de jongeren die naar dit programma kwam dan ook al serieuze ervaring had, en ze hier voornamelijk kwamen om nog beter te leren rijden. Ik richtte mijn ogen en op Nordin en reageerde daarna op wat hij net gezegd had. “Dat is mooi. Ik wil deze buitenrit even laten duren en dan zou ik vanavond, na het eten, een klein dressuurlesje met je willen doen, om simpelweg te kijken wat je al kan, en waar aan gewerkt moet worden.” In mijn hoofd liep ik deze planning na. Buitenritten duurden meestal zo ongeveer twee uur, wat zou betekenen dat we tegen vijven terug zouden zijn. Paarden op stal zetten zou ook even duren en dan zouden we als het goed is, gewoon op tijd bij het eten aan kunnen schuiven. “Ook is het zo, dat je waarschijnlijk een tweede paard te rijden krijgt op buitenritten, of voor een ander trainingsuur. Ace kan namelijk niet vier tot zes uur op een dag lopen, waarvan twee tot vier uur intensieve training.” Deelde ik hem nog mee. Op wie hij naast Ace zou gaan rijden zou ik nog wel bekijken, maar dit was voor nu genoeg informatie. Ik draafde lichtjes aan en knikte even naar de jongen naast mij, als teken dat ook hij aan kon draven. Het zonlicht baande zich af en toe een weg door de bomen en een glimlachje verscheen op mijn gezicht, terwijl ik ontspannen in het zadel zat.

---

take me back to the basics and the simple life