[200 — RPG — Speeltopic] Clark Stables - Speeltopics

Clark Stables

---

Op één van de bekendste Britse paardenstallen wordt dit jaar een uitwisselingsprogramma georganiseerd voor jongeren tussen de zestien en twintig jaar. De jongeren leren met paarden omgaan en leren rijden in hun discipline naar keuze, of de discipline die zij toegewezen hebben gekregen. Een deel zal al kunnen rijden en zal enkel beter gaan leren rijden, terwijl het andere deel vanaf de basis begint. Het jongere personeel en enkele vrijwilligers van Clark Stables krijgt ieder een partner toegewezen die zij moeten helpen en begeleiden gedurende de periode van een maand. Het is dan ook de bedoeling dat het personeel een band ontwikkelt met de jongeren van het programma. Het doel van het project is dan ook een vriendschap en vooral dat de jongeren (beter) leren rijden en omgaan met paarden. Sommige jongeren zullen hier heen gestuurd zijn door hun ouders terwijl anderen zich enthousiast opgegeven hebben. Rollen Personeel en vrijwilligers — EthereaI — Emma Alissa Jackson [1.4] — Dressuur en Springen — Blurrieface — Charlotte Erin Cassidy [1.5] — Dressuur — CiriOfRivia — Cyrilla Sophia Estelle Chevalier [1.4] — Dressuur — Necessity — John Christian Ward [1.2] — Dressuur — LukeRHemmings — Finnegan Jasper Bell [1.2] — Springen (en dressuur) — Balloo — Charlie Dean Miller [1.4] — Dressuur (en springen) Jongeren van het uitwisselingsprogramma — LoveEeyore — Ella Ninette Thomson [1.2] — Dressuur — The_Glue — Ruby Dyani Wade [1.2] — Springen — Curia — Evry Maria Patterson [1.6] — Springen — RheagaI — Nordin Rhys Williams [1.2] — Dressuur — Voldemortx — Daniel James Lahey [1.6] — Dresuur — Shinoa — Christopher Jonathan Montgomery [1.5] — Springen en Dressuur Indeling begeleiders Emma — Nordin Charlotte — Christopher Cryllia — Daniel John — Ella Finnegan — Ruby Charlie — Evry Dit lijstje is zo ver mogelijk gemaakt op volgorde van inschrijven, en daarna nog een keer nagelopen met disciplines en is dus random gemaakt.

Rollentopic Praattopic

---

Regels RPG
— Minimaal 200 woorden per post.
— Reageer met regelmaat.
— Denk goed na voordat je je inschrijft, het zou jammer zijn als het RPG al snel doodloopt.
— Je hebt drie dagen om de opzet te maken aan je personage, en daarna nog twee dagen de tijd om je personage af te maken. Als dit langer duurt vervalt je rol zonder pardon.
— Alleen ik (EthereaI) open de nieuwe topics, tenzij anders aangegeven.
— Houd jongens en meisjes, uitwisselingsstudenten en personeel, gelijk.
— Wees Realistisch
— Er is geen personage limiet, maar neem er niet meer dan je aan kan. Wel geldt dat je bij meerdere personages van beiden geslachten minimaal een personage moet hebben.
— 16+ is toegestaan, maar meld het wel even aan de bovenkant van je post.
— Maak een volledige post, dit betekend dat er word verwacht dat je een foto van je faceclaim, de naam van je personage, de naam van het paard van je personage en je post- post.
— Sluit niemand buiten.
— Zonder toestemming mag je andermans personages niet besturen.
— Gelieve geen ruzie te maken.

---

Regels Clark Stables en uitwisselingsprogramma
— De stallen zijn vrij te betreden, maar wees er netjes.
— Om zes uur (zowel 's ochtends als 's avonds) wordt er gegeten. Er wordt niet op je gewacht dus als je te laat bent ben je te laat en zal je zelf moeten zorgen dat je iets eet.
— Ga netjes om met de paarden en je spullen. Wij ruimen het niet voor je op. Er wordt verwacht dat je je paard dan ook goed verzorgt voor- na- en tijdens het rijden.
— Gooi geen afval weg op het stallen terrein.
— Sta op tijd op om je paard te voeren, dit wordt enkel op zondag gedaan door ons. De rest van de dagen zal je zelf je paard moeten voeren.
— Mest de stal van je paard minimaal drie keer per week uit, waarvan minimaal een keer grondig (al het stro/zaagsel er uit en nieuw stro/zaagsel er in).
— Ga netjes met elkaar om.
— Schreeuw, ren en vecht niet in de stallen. Als je dit echt zo nodig moet doen doe je dat maar ergens anders, maar niet in de stallen of bij de paarden.
— Om half twaalf zijn alle lichten uit en is iedereen in zijn eigen kamer.
— Luister naar je begeleider.
— Geen jongens en meiden bij elkaar op hun kamer.
— Luister naar de aanwijzingen en waarschuwingen.
— Houd je aan de regels.

---

Belangrijke informatie over Clark Stables
— Zowel iedere uitwisselingsstudent als ieder personeelslid verblijft gedurende het programma op Clark Stables. Er is een gebouw met voor ieder een kleine kamer en enkele badkamers. Meiden op de eerste verdieping, jongens op de tweede. Op de begane grond is een woonkamer, eetkamer en keuken te vinden.
— Er zijn vijf rijbakken, twee dressuurbakken met een afmeting van 20x60, twee springbakken met afmetingen van 60x35 en een trainingsbak waarin o.a. ook vrijheidsdressuur wordt gedaan met een afmeting van 40x40
— Er zijn verscheidene kleine weides en paddocks voor de paarden en ook enkele grotere paddocks en weides.

---

Het begin
Alle uitwisselingsstudenten zijn net aangekomen en zoeken hun begeleiders op/hun begeleiders zoeken hen op. Het is 14.30, 13 September en de meesten zullen kennis gaan maken of gaan rijden, anderen zullen een rondleiding geven. Dit hangt helemaal van de begeleiding, en de jongeren, af.

[ bericht aangepast op 28 aug 2015 - 19:26 ]

---

take me back to the basics and the simple life

Ella is wel enthousiast om het terrein te bekijken, al komt dat deels door de drukte gok ik. Ze ziet er niet uit alsof ze zich erg op haar gemak voelt tussen alle vreemde mensen. Gelukkig begint iedereen af te druppelen met hun begeleider, dus hoef ik niet sociaal te doen naar de rest en kan ik haar uit deze drukte weghalen. Ik hoop dat ze wanneer we eenmaal een op een zijn wat losser durft te komen en anders is dat een van de eerste dingen waaraan we gaan werken. Ja, ik verwacht dat er hard gewerkt gaat worden, maar het is nog belangrijker dat ze zichzelf durft te zijn rondom mij en dat ze me gaat vertrouwen. Alleen dan kan deze combinatie echt werken.
"Zou ik dan ook even snel mijn spullen ergens kunnen droppen?" vraagt ze me en ik zie dat het haar moeite kost om het te vragen. Het is haast alsof ze verwacht dat ik nee zeg en dat we nu meteen gaan doen wat ik wil, iets wat niet het geval is.
"Natuurlijk," antwoord ik haar met een glimlach. "We gaan wel eerst even naar het huis toe. Krijg je alles mee of zal ik even helpen?" Ik heb wel een zadel vast, maar die kan ik ook wel met één hand tillen, wat dus betekent dat ik nog een hand vrij heb. Sowieso ben ik wel gewend om teveel tegelijk te moeten tillen, aangezien ik altijd te veel mee wil naar onhandige afgelegen plekken - zoals nu om een zadel in te vetten aan de andere kant van het terrein - maar nooit vaker dan één keer wil lopen.

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

Daniel James Lahey

Uitwisselingstudent - 20 - Dressuur

"Nou, ik denk dat je versteld zou zijn om wat voor redenen mensen allemaal naar een stal gaan." zegt ze dan met een lach op haar gezicht. Zie ik eruit alsof ik een grapje kan waarderen dan? Mij een zorg waarom mensen op zo'n stinkstal willen zijn... hun probleem, niet de mijne.
Dan zegt ze dat ze haar paard op stal zal zetten en dan mijn koffers wel kunnen weg brengen, oké fijn. Ben ik ook van die zware koffers af, ik weet niet hoeveel zooi ik mee heb maar ik heb mijn koffers dan ook niet ingepakt... dankjewel ouders. Ik hoop tenminste dat er wat normale kleding in mijn koffers zit, anders word ik écht gek hier.
"Of je moet willen beginnen met een rondleiding natuurlijk, de keus laat ik aan jou." zegt ze dan tegen me.
"Nee, ik wil mijn koffers kwijt" reageer ik kortaf. Alsof ik een rondleiding wil in die stallen, en al helemaal niet in deze kleding. Mijn zusje komt na een uurtje op de stallen zijn ook altijd stinkend en smerig weer het huis binnen baggeren dus nee, ik wil eerst iets anders aan trekken. Voor ik paardenkwijl of stront op me krijg, nee dank je.
In mijn broekzak trilt iets, mijn mobiel. Eindelijk antwoord vanuit de bewoonde wereld. Zonder ook maar te bedenken dat het misschien heel asociaal zou kunnen zijn pak ik mijn mobiel en begin ik meteen mijn berichtjes te lezen. De jongens vragen waarom ik niet bij onze gewoonlijke hangplek was vanochtend. Mijn vingers gaan als een sneltrein over het scherm terwijl ik ze terug stuur dat ik in een strafkamp zit dankzij mijn ouders.
Natuurlijk krijg ik als reactie of hier ook mooie meiden rond lopen, een grinnik rolt over mijn lippen maar ik stuur terug dat dat vast niet zo zou zijn en dat ik ook niks wil met een paardenmeid.. Dan stop ik mijn mobiel weer terug in mijn broekzak en volg ik ben-haar-naam-vergeten naar de stal van haar paard. En dan zo snel mogelijk naar mijn kamer om mijn spullen te dumpen en me om te kleden of zo.

---

Little do you know

Tot mijn opluchting verteld Jace me met een glimlach dat we eerst mijn spullen kunnen wegbrengen. Dat was al een meevaller. Hij verteld me dat we zelfs wel eerst langs het huis heen zouden kunnen gaan. Op zijn volgende vraag of ik alles mee kan krijgen knik ik. 'Ja hoor" vertel ik hem met een kleine glimlach. "Ik heb het mee hier heen kunnen krijgen, dus dan kan ik het vast ook wel mee naar het huis krijgen."
Ik had 1 reistas mee genomen en een koffer. Alles had ik namelijk netjes ingepakt inclusief mijn nieuwe rijlaarzen die genoeg ruimte in beslag hadden genomen. Dat was ook ongeveer de reden geweest waarom ik niet genoeg had gehad aan mijn koffer alleen. Want extreem veel kleding had ik niet mee, een probleem met dingen 2 keer dragen had ik nooit gehad. Dat scheelde al de helft. Daarbij kwam dat ik waarschijnlijk toch de helft van de tijd in een van mijn rijbroeken rond zou lopen. Ik had uitgebreid geshopt voor nieuwe rijspullen toen ik hoorde dat ik mee mocht doen aan het uitwisselingsprogramma. Want de spullen van 5 jaar geleden pasten toch echt niet meer. Mijn reistas pak ik bij het hendel en ik hang hem over mijn schouder. In mijn andere hand pak ik mijn koffer beet. Nu was ik klaar om achter Jace aan te gaan zodra hij weg wou.

---

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign

Ze zegt dat ze alles zelf wel mee kan krijgen en dat geloof ik ook wel. Ze heeft niet zo heel veel mee, maar een tas en een koffer. Samen lopen we richting het huis toe en ik kijk opzij naar haar.
"Allereerst wil ik geen u of meneer ofzo horen," zeg ik met een glimlach. "Dan voel ik me meteen zo oud. Je noemt me maar gewoon Jace of 'jij daar', of iets in die richting." Ik lach even zacht en loop verder. "Als je iets wilt weten of iets niet begrijpt, moet je het gewoon zeggen. Je bent hier om te leren en ik ben hier om je te begeleiden, dus je hoeft het echt niet alleen te doen. Als je iets niet goed durft, mag je het gewoon aangeven. Je hoeft niks te doen wat je niet durft, ook niet als anderen het wel doen."
Ik denk even na. Heb ik nu alles gehad? Ik geloof het wel. Ik kijk weer opzij naar haar. "Je was hier voor dressuurlessen toch?"
Ondertussen zijn we bijna bij het huis aangekomen en in mijn hoofd zit ik al te bedenken in welke volgorde ik alles zal laten zien. Allereerst in elk geval de zadelkamer, aangezien ik nog steeds met dat zadel rondloop, en daarna de stallen denk ik. Ja, ik ben geweldig voorbereid joh. Ik heb in elk geval al een paard uitgezocht voor haar in de hoop dat er een klik is, omdat ik anders een andere moet gaan zoeken.

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

Ik knik begrijpend zodra hij me verteld hem geen meneer of u te noemen. En dat ik met vragen naar hem toe moet komen en eerlijk moet toegeven als ik dingen niet durf. Ja dat zat wel een probleem... Ik gaf niet zomaar op als ik iets graag wou. Ook niet als ik niet durfde. Ik ging soms zelf door tot het verkeerd ging.. Daarbij was ik al niet heel makkelijk in communicatie met mensen. Dus ze dingen vragen, of vertellen dat ik bang was liep ook altijd iets anders dan ik soms wou.
"Ja" Beantwoord ik zijn vraag over de dressuurlessen. "U..... Je rijd zelf ook dressuur toch?" Vraag ik hem voor de zekerheid.
Ze hadden me wel goed ingedeeld hoop ik? Niet dat ik springlessen een ramp zou vinden dat had ik immers altijd gedaan, maar ik was hier inderdaad voor dressuurlessen. Dus les krijgen van iemand die er geen verstand van had zou lang niet zo effectief zijn.
Inmiddels hadden we het huis bereikt. Ik was benieuwd hoe het er binnen uit zou zien, ik was benieuwd naar het erf en de stallen. Maar ik was vooral heel nieuwsgierig naar het paard waar ik de komende maand mee zou gaan werken. Hem of haar ontmoeten was misschien wel waar ik het meest naar uitkeek. Zou hij zelf ook een paard hebben staan hier? Of zou hij hier gewoon werken? "Heb je hier zelf ook een paard staan?" Na wat twijfel besloot ik het hem maar gewoon te vragen. Ik zou een maand met hem moeten werken dus ik zou toch moeten leren om met hem te praten.

---

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign

Ze antwoordt dat ze inderdaad hier is voor de dressuurlessen. Gelukkig maar, stel je voor dat er een fout was gemaakt. Ik zou echt geen springles kunnen geven, simpelweg omdat ik er niet zo heel veel ervaring mee heb. Ja, natuurlijk ken ik de theorie en alles, maar het gevoel ben ik al lang geleden verloren.
"U..... Je rijd zelf ook dressuur toch?" vraagt ze. Ik merk dat ze zich snel verbeterde en me geen u noemde.
"Ja," antwoord ik knikkend. "Ik rijdt inmiddels Z, dus ik gok dat ik er wel iets vanaf weet." Dit laatste zeg ik als een grapje en ik hoop heel erg dat zij het ook zo opvat. Anders klinkt het toch wel erg arrogant, bedenk ik.
We zijn inmiddels bij het huis aangekomen en ik open de deur voor haar, omdat ze haar handen vol heeft. Ondertussen vraagt ze me of ik zelf ook een paard hier heb staan.
"Ja, mijn merrie staat hier ook. Je zult haar zo wel ontmoeten tijdens de rondleiding. Voor jou heb ik een van de paarden van hier uitgezocht, aangezien ik alleen Widdow heb. Het is een leuke merrie, ook haar zul je zo wel zien. Als er trouwens geen klik is, moet je dat vooral aangeven. Er staan hier genoeg andere paarden en met een paard waar geen klik mee is, kan je niet zo fijn werken."
Ik had de merrie die ik voor haar had uitgezocht de afgelopen dagen zelf gereden, zodat ik nu weet hoe ze is, waar ze moeilijk mee is en waar haar knopjes precies zitten. Ieder paard is nou eenmaal anders. Ik hoop wel dat er een klik is, anders zou ze op een onbekend paard te rijden komen en dan zou het voor mij ook maar even afwachten zijn hoe die reageert. Dat het een merrie zou worden, stond eigenlijk wel vast. Niet omdat het nou perse moest, maar omdat ikzelf simpelweg een merriepersoon ben. Echt alle paarden waar ik een klik mee had in mijn hele leven waren merries en dan meestal de meest dominante met wie je echt een overeenkomst aan moest gaan, al had ik nu een wat rustigere uitgekozen die de oefeningen allemaal wel kon en echt graag met je wilde werken.

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

---

You got teeth like a wolf, but you cry like a sheep

He duurde even voor ik antwoord kreeg op mijn vraag over de paarden. Ze wilde William omdat als het fout zou gaan, waarop er met hem een grote kans op was, ik hem stil zou kunnen zetten. Met de andere paarden zou de kans op ongelukken kleiner zijn, maar ervaring leerde me dat die kans nogsteeds groot genoeg was. "Prima. Dan gaan we hem uit de weide halen en hem klaarmaken. Pas een beetje op voor zijn tanden." mompelde ik, voor ik weer begon te lopen richting de weide. Daar zag ik de paarden niet, maar het zou wel lukken. Ik floot tussen mijn tanden en alle 3 kwamen ze aanstormen. Bij de rand lagen hun halsters, maar alleen die van Will pakte ik van het haakje. Ik kroop onder het hek en tussen het schrikdraad door. "Blijf daar maar gewoon even staan. Hij heeft het niet zo op vreemden... Allemaal eigenlijk niet." Met die woorden aaide ik de twee paarden en de pony over hun neuzen, voor ik de hengst zijn halster om deed en met hem naar de deur liep. Hij kon met gemak over het hek als hij wilde, maar dat mocht hij echt niet van mij, en daarom gebeurde het ook eigenlijk niet dat de paarden los rondliepen over het terrein, al gebeurde het soms wel. Nu maakte ik het hek open, terwijl hij aan een los touwtje achter me stond. "Jullie blijven hier." zei ik tegen de andere twee, die maar al te graag mee wilden lopen. Ze waren hun eigen kleine kudde, met Ben aan het hoofd. Ik sloot het hek achter William weer en keek naar het meisje. "Kom, dan gaan we naar de stallen. Blijf maar wat uit zijn buurt voor nu. Ik zet hem zo vast op een poetsplaats en dan is het een stuk veiliger." sprak ik haar toe, terwijl ik rustig richting de stallen begon te lopen. Will was duidelijk wat achterdochtig naar het meisje toe, en leek nu al te proberen iets te flikken, zelfs al wist hij heel goed dat hij dat rond mij niet moest proberen. In de wijdste stallen zette ik het paard uiteindelijk op een poetsplaats aan twee ringen vast, zodat hij niet te veel meer rond kon kloten. "Ik ga zijn spullen en een borstel pakken. Je kan kennismaken, maar let goed op zijn oren. Gaan ze naar achter, ga dan zelf ook." met deze woorden liep ik weg om zijn spullen te halen uit mijn kluisje met Bain nogsteeds aan mijn zijde.

[ bericht aangepast op 12 sep 2015 - 21:56 ]

---

Bowties were never Cooler

Hij verteldt me dat hij zelf inmiddels op Z niveau rijd. Dan zou ik dus in ieder geval les krijgen van iemand die er, hopelijk, meer dan genoeg verstand van had. En anders meer verstand dan ik. Ik bedank hem zodra hij de deur voor me open houd, wat me een heel gesjouw scheelt met twee volle handen. Verder krijg ik te weten dat hij hier zelf een merrie heeft staan en dat ik haar strakjes waarschijnlijk zou ontmoeten tijdens de rondleiding. Ook verteld hij me dat dat ik de merrie waar ik mee zou moeten werken zal gaan ontmoeten tijdens de rondleiding. "Ik ben een dierenmens, geen mensenmens, meestal zit ik redelijk goed.."
Het was de waarheid, en als er niet direct een klik was, dan viel er met veel geduld altijd wel iets te bereiken. Nou had ik hier maar een maand en dus geen eeuwen de tijd om een echt goede band op te bouwen. Ik wil doorlopen en besef me dan dat ik geen idee heb welke kant ik op moet. "Waar moet ik eigenlijk heen?" Besluit ik aan hem te vragen zodra we eenmaal binnen staan. We stonden in het huis maar ik wist nog niet waar mijn kamer was.

---

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign

Ze bedankt me als ik de deur voor haar openhoud en vertelt dat ze geen mensenmens is, maar een dierenmens. Dat had ik al gemerkt aan haar, maar het scheelt dat ze het zelf ook weet en dat vervolgens wel durft te vertellen.
"Het komt helemaal goed," vertel ik haar met een glimlach. "Ik heb ook liever dieren om me heen, dus ik weet hoe je je voelt." Het was wel waar. Hoe sociaal ik ook altijd was en hoe graag ik altijd vriendelijk naar iedereen was en hoe zeker ik altijd leek, ik had liever de rust van dieren om me heen dan mensen. Het leek wel alsof ik helemaal op mijn gemak was - en ik kon ook best aardig functioneren tussen mensen - te lang had ik ze liever niet en als het te druk werd, vluchtte ik liever naar Widdow toe.
"Waar moet ik eigenlijk heen?" vraagt ze me. Daar had ze eigenlijk een hele goede vraag. Ik had namelijk echt geen idee, zo goed als ik was voorbereid. Ik had haar kamernummer wel ergens gekregen, maar natuurlijk niet onthouden en ik had ook niet van tevoren gekeken welke kamer het was zodat ik zou weten welke kant ik op zou moeten.
"Goede vraag," antwoord ik lachend en ik hijs het zadel iets beter op mijn arm, zodat ik mijn andere arm vrij heb om mijn mobiel te pakken. Ik vergat zulke dingen altijd dus zette ik belangrijke informatie altijd in mijn telefoon. Dan had ik het tenminste bij de hand.
"Dat zullen we eens bekijken," vervolg ik terwijl ik door alle notities heen scrol op zoek naar de juiste. "Nee, nee, die ook niet," denk ik hardop. "Ah, hier staat het, kom maar mee," ga ik weer tegen haar verder als ik eindelijk de juiste gevonden heb en ik loop - hopelijk - de goede richting op. Ik ben 99% zeker dat ik goed loop, maar je zult altijd zien dat het deze keer net die overgebleven 1% is.

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

AuntieBex schreef:

Jace verteld me dat hij mijn gevoel helemaal begrijpt omdat hij zelf ook liever dieren om zich heen heeft en dat het allemaal wel goed kwam. Dat hij dat gevoel deelde scheelde al weer, maar of het allemaal goed kwam moest ik eerst nog zien. Op mijn vraag waar ik nou eigenlijk heen moest begint hij lachend te vertellen dat het een goeie vraag is. Met andere woorden, hij had nog geen flauw idee. Was ik dan te opdringerig geweest? Had ik hem helemaal geen tijd gegeven om het op te zoeken..
Mijn tassen zet ik even op de grond zodat ik ze niet continu hoef te blijven dragen. Na een tijdje werden ze toch wel zwaar en hij had toch geen idee waar we heen moesten. Geduldig wacht ik af terwijl hij zijn telefoon doorspit opzoek naar mijn kamernummer.
Wat zouden zij eigenlijk allemaal weten over ons? Ik had wel wat informatie moeten doorgeven bij de aanmelding. Of nouja, mijn ouders hadden dat moeten doen, want anders was het geen verrassing meer geweest. Precies wist ik het dus ook niet. Maar wat hij nou allemaal zelf wist... Ik hoor hem wat 'nee'tjes mompelen waarna hij toch de juiste informatie lijkt te hebben gevonden. Zoals me wordt opgedragen pak ik mijn bagage weer op en volg hem rustig terwijl hij op pad gaat naar mijn verblijfplaats.

[ bericht aangepast op 28 sep 2015 - 22:12 ]

---

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign

[CalTHood became MikeGClifford]

---

Bowties were never Cooler

Ze leek geschrokken door mijn reactie op haar vraag, alsof het haar schuld was dat ik zo vergeetachtig en chaotisch was. "Ik ben niet zo goed in het onthouden van zulke dingen," zei ik glimlachend tegen haar om haar een beetje gerust te stellen. Ik wilde haar niet afschrikken terwijl ze er nog maar zo kort was. Net zoals je bij bange paarden ook niet meteen uitgebreid een poetsbeurt ging geven, maar ze eerst voorzichtig aan je aanwezigheid liet wennen en pas als zij er klaar voor waren een stapje verder ging. Zo zou ik haar ook moeten behandelen. Zij zou degene moeten zijn die aan zou geven wanneer ik dichterbij kon komen.

Wonder boven wonder waren we de juiste kant op gelopen en al snel kwamen we bij haar kamer aan. "Dit is jouw kamer," zei ik tegen haar, terwijl ik de deur voor haar openhield. "Wil je eerst uitpakken of liever eerst een rondleiding over het terrein?" vroeg ik haar vervolgens. Mij maakte het niet zo heel veel uit, maar als ze eerst zou willen uitpakken, ging ik toch echt eindelijk eens mijn zadel en hoofdstel opruimen en niet op haar wachten. Hoewel ik het niet heel erg vond dat ik nu eerst hierheen had moeten lopen met mijn spullen, was een dressuurzadel toch niet echt licht en ik zou hem graag gewoon opruimen, zodat ik tenminste mijn armen weer vrij had.

Zou je de volgende keer ervoor willen zorgen dat Ella ook iets zegt? Dat maakt reageren voor mij wat makkelijker als ik ook echt iets heb om op te reageren (:

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

Sorry! Echt helemaal niet aan gedacht, is waarschijnlijk snel geschreven in enthousiasme dat we gereanimeerd waren :') Op een of andere manier hebben alle rpg's waaraan ik mee doe het talent om dood te gaan :')

Jace loopt voor me uit zoekend naar mijn kamer en meldt het zodra hij hem gevonden heeft. Ik bedank hem zodra hij de deur voor me open houdt en zet mijn spullen in de kamer neer waarna ik me naar hem omkeer maar zonder hem aan te kijken, net als ik bij Chris had gedaan. "Nee ik heb geen haast met uitpakken. Ik heb graag eerst een rondleiding dan kun je je zadel ook weghangen. Zal wel zwaar worden inmiddels." Vertel ik hem verontschuldigend.
Het moest vast zwaar zijn om dat de hele tijd mee te moeten sjouwen. Dus ik wou hem zeker niet nog meer ophouden. Het laatste wat ik wou doen was hem nu al tot last zijn. Daarbij was ik nooit zo direct met mijn spullen uitpakken, dat deed ik vaak in etappes. Elke keer als ik wat nodig had uit mijn tas pakte ik hem zover uit tot ik gevonden had wat ik hebben moest. En de rest, de rest dat kwam later wel.
Op de een of andere manier was dat het enige systeem dat voor me werkte, anders raakte ik mijn spullen te snel kwijt omdat ik vergat waar ik ze allemaal neer had gezet.
Ik loop de kamer vast weer uit en wacht op de gang tot hij de weg lijd. Ik wist nu misschien hoe ik bij mijn kamer moest komen... Ongeveer, maar ik wist niet hoe ik bij de zadelkamer moest komen. En ik ging er toch wel vanuit dat dat de eerste halte zou worden.

[ bericht aangepast op 1 okt 2015 - 20:51 ]

---

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign

Ze antwoordde dat ze geen haast had met uitpakken – gelukkig – en verontschuldigde zich voor het feit dat ik nu al de hele tijd met mijn zadel had rondgelopen, alsof het haar schuld was dat ik niet op tijd klaar was met mijn spullen opruimen.
“Ach, dat maakt niet uit hoor. Het valt wel mee hoor met het gewicht. Het is niet zwaarder dan stallen uitmesten,” antwoordde ik haar glimlachend. Oké, het begon wel zwaar te worden, maar dat was nog steeds geheel mijn eigen schuld dus ik wilde niet dat zij zich daar slecht over ging voelen.
Samen liepen we het gebouw weer uit. “We gaan eerst even langs de zadelkamer en vanaf daar zullen we de rest gaan bekijken,” zei ik en ik nam haar mee richting de zadelkamer. Het was niet heel moeilijk te vinden en ook niet zo heel ver weg, zodat we er al snel waren.
“Nou, dit is dus de zadelkamer,” zei ik aangezien dat ontzettend duidelijk was en ik liep naar mijn kast toe, die ik vervolgens met een hand open prutste. Normaal gesproken ging dat best soepel aangezien ik al jaren met kasten met mijn spullen erin werkte, maar natuurlijk klemde de deur vandaag en kostte het iets meer moeite. Goed bezig Jace, sprak ik mezelf in gedachten toe toen ik eindelijk de deur open kreeg en mijn spullen kon opbergen.
“Deze kast is de mijne. Verderop zijn de spullen van de paarden van Clark Stables zelf. Er staan namen bij, dus het is redelijk duidelijk welke spullen van wie zijn,” ging ik verder met mijn rondleiding terwijl ik mijn zadelhoes weer om het zadel deed. Ik was misschien chaotisch, ik was wel zuinig met mijn dure spullen.

Maakt niet uit hoor, gewoon even iets om op te letten voor de volgende keer (:

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.