Douglas William Purcell
Raven draaide zich om en haar norse, nieuwsgierige gezicht veranderde in een glimlach. Ze gaf een lieflijke lach. Douglas keek haar even afwachtend aan.
"Hallo, hmm," begon ze. "Meneer' zou erg oud klinken, vind je niet, als ik je zo zou noemen?" klonk er, gevolgd door een zachte lach. Ik knikte. "Doe dat maar niet." ".. tegenspeler?" maakte ze uiteindelijk haar begroeting af. Douglas lachte even kort om zijn collega, die duidelijk moeite had met haar woordkeuze. Hij zag hoe haar blik ergens anders heen ging en Douglas keek mee, maar kon zo gauw niet zien wat haar afleidde. Veel tijd om daar achter te komen had hij ook niet, want Raven begon weer te praten. "Ik ben erg benieuwd wat voor nieuws de serie zich weer met zich meebrengt." Douglas knikte. Daar was hij ook benieuwd naar. Raven zou zijn vriendin spelen, iets waar hij benieuwd naar was. In het echt hadden twee niet veel contact, althans, alleen oppervlakkig. Hij kende haar niet goed. Raven bestelde een whiskey. "Laten we dan maar direct proosten voor de succes van de serie," stelde ze voor en daar stemde Douglas mee in. Hij hief zijn glas, terwijl hij de dame met een scheve glimlach aankeek. Hij wist dat ze de laatste tijd nogal was lastig gevallen door alles en iedereen, sinds ze een slippertje met Nolan was begaan. Douglas beoordeelde haar daar verder niet op, dat moest ze zelf weten. Hij was wel benieuwd hoe het nu zo gekomen was. Nolan en Raven waren nu niet de eerste twee die hij zelf bij elkaar gedacht zou hebben. Om een ongemakkelijke stilte te voorkomen, stelde hij dan maar een van de meest voorspelbare vragen van deze avond. Hij liet zijn ene arm tegen de bar aanleunen, terwijl hij met de andere zijn biertje beet hield. Met een schuin gezicht keek hij Raven aan. "Hoe was je vakantie?" vroeg hij.
Tell me about it, stud.