[200] The Dangerous Claws ~ Speeltopic - Speeltopics

De al jaren gezochte bende 'The Dangerous Claws ' zijn weer op zoek naar nieuwe slachtoffers. De bende is al jaren bezig met hun duivelse plannetjes. Ze ontvoeren onschuldige mensen. The Dangerous Claws behandelen hun net als slaven en de mensen moeten alles doen wat ze zeggen. Na een week verkopen ze hen aan onbekende klanten. De klanten komen regelmatig op bezoek om te zien welke nieuwe mensen er bij zijn gekomen. Niemand ontsnapt uit hun klauwen. Ze doen het allemaal voor het geld. Hun enige interesse ! Maar alles verandert als ze op straat een groepje van zeven meisjes tegenkomen. Ze ontvoeren hen en merken al snel iets vreemd. De jongens worden elk verliefd op één van de meisjes. Maar ze hebben het geld hard nodig! Elke jongen wilt zijn meisje beschermen bij het verkocht zijn. Ze willen het niet en zijn daarvoor tot alles in staat. De klanten worden ook ongeduldig, wat zullen ze doen ?... Loopt dit nog goed af voor de meisjes ? Worden de jongens gearresteerd ?

Regels

- Geen perfecte personnages
- Maximum 3 personnages [Jongen en meisje, klant ]
- Minimum 200 woorden
- 16 + is toegestaan, alleen als je wilt
- Verboden personnages van andere te besturen !
- Zet boven je post altijd de naam van je personnage
- Geef door als je een tijdje afwezig bent
- Naamsveranderingen doorgeven aub

Meiden
- Jessica Geline Talia || Levinia
- Ellison Breakway || Nuevo
- Skyler Jordan Mouthen|| Mevalina
- Carmen Sydney Rivello || Parrish
- Abel Ambrose Sadler|| Whilted
- Lucia Loren Colton || Redrosex
- Christina Rose Shiff|| Briar

Jongens
- Tyler Jay Santiago. || Parrish
- Valentino Jonathan Davis || CavalierYouth
- Nathaniel Zac Carter|| Mudita
- Jonathan Tarly|| Nuevo
- Jake Milligan || Silvanaa
- Julian Sadler || Geleninja
- Finnick Evans || Silvanaa
Klanten
- Jerico Elija Cortez ~ Briar
- Dimitri Romanov ~ Parrish



Het begin
De jongens zijn op zoek naar nieuwe slachtoffers in de stad. Daar zien ze zeven onschuldige meisjes samen praten die net van een restaurant terugkomen. Ze zijn alle zeven vriendinnen van elkaar. De jongens besluiten om hun te ontvoeren en brengen hun in een wit busje mee naar hun grote villa. . De jongens worden niet meteen verliefd. Ze zijn erg gemeen en doen wat ze willen.


Later hebben de jongens het geld echt nodig. Ze moeten beslissen welke twee meisjes van de zeven ze gaan verkopen. Elke jongen wilt zijn meisje beschermen.

[ bericht aangepast op 19 aug 2014 - 12:55 ]

---

Everyone is good as it is, do not change people

Grijnzend blijf ik de meisjes aankeken. Beiden zijn ze erg knap en dan vooral in die jurken. De ene zwart en de ander wit. Meestal voelen de meisjes hier zich erg ongemakkelijk in die kleding. Nu is dat ook wel zo en dan vooral bij die vegatarische. Ellison als ik me niet vergis. Zij slaat haar handen om haar heen om een poging te doen om zichzelf te verbergen. Ik lach bij het idee alleen al. Als zij zich ongemakkelijk voelt, wordt ik daar juist erg blij van. Ze wilt iets anders aan, maar dat kan niet omdat ik dat niet wil. Dat machtgevoel maakt mij tot wie ik ben. Ik geniet er met volle teugen van. Toch voel ik me iets onzekerder als ik Lilith zie. Ik snap niet hoe die twee vriendinnen kunnen zijn. Ellison is zo soft en klein terwijl Lilith eigenlijk alles heeft. Ze heeft een stuk meer pit dan haar vriendin en raar genoeg spreekt me dat wel heel erg aan, met de nadruk op heel erg.
"Nou moeten jullie maar eens halfnaakt rondlopen, eens zien hoe ongemakkelijk dat is." Verweerd Lilith zichzelf. Ik glimlach naar haar en meteen al schiet me een veel te stom idee te binnen. En dan ben ik nog stom genoeg om dat te doen ook. Mijn computer die ik inmiddels al had gepakt zet ik even naast me neer en met mijn handen pak ik het uiteinde van mijn shirt vast. Die trek ik over mijn hoofd heen en leg ik ergens aan de kant. Dan kijk ik haar weer aan.
"Volgens mij had je het mis. Ik ben het bewijs en ik kan je garanderen dat ik me dan ook totaal niet ongemakkelijk voel op dit moment. Ik durf te wedden dat jij dit" Even maak ik een gebaar naar mijn ontblote bovenlichaam. "nog ongemakkelijker vindt dan ik." Nog steeds lach ik vriendelijk naar haar. "Maar als je wilt dat ik me ongemakkelijk ga voelen, vraag me dan maar eens om ook mijn broek uit te doen. Als jij het zou vragen zou ik het heus niet weigeren. Dat beloof ik je. Ik ben een man van mijn woord. Ik weet alleen dat jij mij dat niet gaat vragen, omdat je het zelf ongemakkelijk vindt." Ik sta op en loop naar Lilith toe, waar ik heel dicht tegen haar aan ga staan. "Zelfs dit vinden meiden als jij al ongemakkelijk." Fluister ik in haar oor. "Als ik jouw was zou ik maar snel leren om dingen minder ongemakkelijk te vinden, want ongemakkelijke momenten zal je hier nog zeker vaak tegenkomen."

Jessica Geline Talia

Ik was blij dat Jake niet verder vroeg naar mijn privéleven. Ik hoopte maar dat hij nooit een vermoeden ging krijgen van wat ik was. Zelf mijn vriendinnen wisten het niet ! Alleen een paar mensen uit de school waar ik vroeger zat wisten mijn geheim. Ze dreigden me er steeds mee en wouden het aan iedereen zeggen. Ze wisten hoeveel pijn het me deed en daar maakten ze gebruik van. Gelukkig was die tijd helemaal over en was ik weer de vrolijke Jessica. Maar dat was dan toch voor dat we werden ontvoerd !
'Natuurlijk!', zei hij glimlachend om te antwoorden op mijn vraag. Ik wist niet waarom maar ik voelde me bij hem erg goed op mijn gemak. Hij was lief en hoorde niet in dit wereldje ! Ik zag dat Jake opstond en zijn hand naar me uitstak. Ik nam zijn hand vast zodat hij me omhoog kon halen.
'En maak je maar geen zorgen om de kleding, ik breng je wel naar de badkamer die ik heb klaargemaakt.', zei hij weer. Zijn stem klonk erg ruststellend en ik was blij dat ik waarschijnlijk niet van die blote kleren moest dragen. We stapten door een lange hal opweg naar de badkamer. Ik wist niet wat er met me was maar ik kreeg een raar gevoel. Iets wat ik nog nooit eerder had gevoel. Het was alsof ik bij Jake alles aankon. Ook al was hij een ontvoerder en kende ik hem nog maar pas leek hij me zo een goeie jongen. Iemand die je nooit kwaad zou doen !

---

Everyone is good as it is, do not change people

"Nou echt niet? Dan zullen je vriendinnen vast mijn aansteker gepikt hebben," begon hij, "Weet je, ik heb het niet zo op mensen die aan mijn spullen zitten," vervolgde hij zijn zin op een iets meer dreigende toon. Je kon nog steeds horen dat dit hele gebeuren hem ergens wel amuseerde, maar waarschijnlijk vertelde hij nu ook precies wat hij ervan vond als iemand iets van hem had. Ik moest wel toegeven dat dit ook mij amuseerde. Het feit dat zijn stem zo laag en mannelijk was en gewoon enorm goed klonk als hij je bedreigde, was waarschijnlijk grotendeels de oorzaak voor mijn plezier.
"Je wilt toch niet dat er wat gebeurd met hen?" vroeg hij toen met een ietwat spottend lachje. Zijn handen zette hij hardhandig tegen mijn schouders waardoor ik achteruit geduwd werd. Mijn rug raakte de koude muur achter me, maar zelfs dan stopte hij nog niet met me in zijn greep te houden. Zijn ene hand gleed van mijn schouder en belandde in plaats daarvan in mijn lila-kleurige lokken. Mijn voortanden zetten zich onbewust weer vast in mijn onderlip. Op dit moment was ik alles al vergeten wat er zich eerder was afgespeeld. Niet de touwen, niet het bewusteloos zijn, niet de ontvoering, niets zat nog in mijn hoofd. Kon je het me ook kwalijk nemen als er iemand als Nathan voor je stond, zo dichtbij dat je zijn parfum kon ruiken en zijn ogen in een heel ander licht kon bestuderen?
Zijn hand gleed verder door naar mijn wang en belandde uiteindelijk onder mijn kin zodat hij mijn hoofd kon optillen zodat ik niets anders kon dan hem aankijken.
"Als je een spelletje wilt spelen, fine by me, al heb ik wel mijn eigen regels," zei hij. Opnieuw sprak hij zijn woorden uit alsof ze even zoet waren als de suiker die ik normaal elke dag in mijn koffie deed en ik voelde mijn benen even week worden bij zijn woorden. Ik zou bezorgd moeten zijn. Bezorgd om wat er met mijn vriendinnen zou kunnen gebeuren als ik de aansteker niet gaf, maar iets in me zei dat hij zijn aandacht op mij zou gericht houden.
Een uitdagend glimlachje kwam om mijn lippen te liggen terwijl ik hem bleef aankijken, "Misschien hebben je woorden een ander effect moest je tegen iemand anders spreken," begon ik, "Maar om eerlijk te zijn klinkt je aanbod enorm aanlokkelijk."
Ik keek hem nog even aan waarna ik kort met mijn tong over mijn lippen ging aangezien ze wat droog waren en keek hem toen weer aan.

---

You speak like constellations but you're just a black hole.

Ik merkte hoe Christina begon te blozen bij het horen van mijn compliment. Voor een hele lange tijd zei ze niks. Ze leek verzonken in haar eigen gedachten, haast alsof ze in tweestrijd met zichzelf was. Ik bleef haar aanstaren terwijl ze met moeite mijn blik te ontwijken. Ik kreeg het om een één of andere onbekende reden warm van binnen.
Plots stond Christina op en keek ze mij grijnzend aan. Haast ondeugend. Ze pakte mijn hand vast en trok mij overeind, wat ik erg knap vond, gezien de schoenen die ze droeg. Een glimlach sierde mijn mond toen ze mij achter haar aan één van de gangen in trok.
'Ik wil het huis wel zien, een rondleiding misschien ?' Ze keek mij met een uitdagende lach aan die ervoor zorgde dat ik het alleen maar warmer kreeg.
'Ja, sure.' kreeg ik er met moeite uit. Wat was er toch aan de hand met mij?
'Hebben jullie by the way een zwembad hier ? Omdat het zo groot is..' vroeg ze mij toen ik naast haar was gaan lopen. Ik hield haar hand nog steeds vast en was ook niet van plan deze los te laten. Het voelde te fijn.
'Ja, die hebben wij.' beantwoordde ik haar vraag nonchalant. 'Een binnen- en buitenbad.' Ik dacht even na en besloot toen haar als eerste het binnenzwembad te laten zien.
'Je zult het vast geweldig vinden.' Ik ging nog een paar gangen met haar door en liep een trap naar beneden die toegang bood onder de begane grond. De geur van chloor drong mijn neusgaten al binnen toen we al door de gang liepen. Eenmaal aangekomen bij het zwembad kon ik het niet laten breed te glimlachen bij het aanzicht.
'Wat vind je ervan?'

---

"We accept the love we think we deserve."

Ik besloot om de jongen toch achter me laten, zeker toen ik zag dat mijn vriendinnen gedoucht en omgekleed waren. Nu ik erover nadenk, ik ben echt toe aan een douche. Ik wist waar de badkamer was, aangezien ik natuurlijk rond had gekeken in de ochtend. Ik loop stil maar toch snel de kamer uit en loop naar boven. Ik loop de badkamer in en zie al setjes kleding klaar liggen in de kast.
Ik zucht als ik zie wat voor kleding het is. Het is het soort kleding wat ik aan zou doen naar een feestje, misschien. Niet in het dagelijks leven. Ik schud mijn hoofd en zucht even diep. Het is niet dat ik een keus heb. Om de hele tijd in dit jurkje te lopen gaat natuurlijk ook niet. Ik draai de deur op slot achter me en kleed me snel uit om vervolgens onder de douche te stappen. Na een vrij lange douchebeurt stap ik eruit en wikkel een handdoek om mijn lichaam om met de andere mijn haar droog te maken. Ondertussen loop ik weer naar de kast en pak een lingeriesetje eruit.
Ik vernauw mijn ogen als ik de rode, kante stof tussen mijn vingers houd en ik zucht weer. Dit deed me eerder denken aan iets wat een prostituee zou aandoen, maar oké. Nu begon ik me echt af te vragen wat ze met ons wouden, met dit soort lingerie en de kleding die er voor de rest ligt. Ik schud mijn hoofd maar trek de twee kleine stukjes stof dan toch aan. Het is niet dat ik echt een keus heb. Ik kijk wat ik kan kiezen qua kleding en bijt op mijn lip. Uiteindelijk vis ik er een zwart jurkje uit en doe die snel aan. Ik merk gelijk dat het een erg kort jurkje is, met een duidelijke decolleté en een open rug. Ik pak een föhn om mijn haar echt droog te maken en al snel vallen mijn lokken golvend over mijn rug. Qua make up doe ik wat mascara, eyeliner, oogpotlood en rode lippenstift op. Ik glimlach toch even kort als ik in de spiegel kijk.
Ik vis uit de kast nog snel een paar rode hakken die ik snel aandoe. Ik draai me weer om naar de spiegel en bijt op mijn lip. Het was niet zo dat het vreselijk stond. Ik bedoel, naar een geweldig feest zou ik het zeker aandoen. Maar nu? Gewoon voor overdag bij een groep jongens die ik niet ken, het geeft toch een ietswat ongemakkelijk gevoel. Maargoed, het moet maar. Ik kan niet voor eeuwig in de badkamer blijven, denk ik.
Ik open de deur en loop dan weer terug naar beneden waar ik me langzaam op de bank laat zakken. Ik kijk om me heen en sla dan maar mijn benen over elkaar heen. En nu? Even verderop zie ik de jongen die net nog langs liep en hij kijkt me kort aan voor hij zich weer richt op zijn koffie en mobiel. Ik rol mijn ogen. What to do... What to do...

---

El Diablo.

Jonathan stond op en glimlachte daarna even. Oh ow, ik dijnsde een stapje achteruit en keek toe hoe hij met gemak zijn shirt uittrok. Verbaasd en overdonderd keek ik hem aan. Iets wat ik totaal niet verwacht had was dat hij die uit zou doen, laat staan dat hij er nog eens erg aantrekkelijk uitzag. Ik beet zachtjes op mijn lip en kon het niet laten mijn blik te laten glijden over zijn welgevormde paspoortje."Volgens mij had je het mis. Ik ben het bewijs en ik kan je garanderen dat ik me dan ook totaal niet ongemakkelijk voel op dit moment. Ik durf te wedden dat jij dit" Even maak ik een gebaar naar mijn ontblote bovenlichaam. "nog ongemakkelijker vindt dan ik." Nog steeds lach ik vriendelijk naar haar. "Maar als je wilt dat ik me ongemakkelijk ga voelen, vraag me dan maar eens om ook mijn broek uit te doen. Als jij het zou vragen zou ik het heus niet weigeren. Dat beloof ik je. Ik ben een man van mijn woord. Ik weet alleen dat jij mij dat niet gaat vragen, omdat je het zelf ongemakkelijk vindt." Jonathan liep naar me toe en kwam erg dicht bij me staan waardoor ik inderdaad ongemakkelijk werd. "Zelfs dit vinden meiden als jij al ongemakkelijk." Fluisterde hij in mijn oor waardoor er een rilling over mijn rug gleed en er zachte blosjes op mijn wangen verschenen . "Als ik jouw was zou ik maar snel leren om dingen minder ongemakkelijk te vinden, want ongemakkelijke momenten zal je hier nog zeker vaak tegenkomen." vervolgde hij en ik slikte even. Niet wetend wat te zeggen. Ik kon een rake opmerking maken, maar gezien Ellison vast nog ongemakkelijker werd besloot ik maar slim mijn mond te houden. Mijn blauwe kijkers rusten nog even op zijn sixpak en daarna gleden deze naar zijn gezicht. Komaan Lil conceal don't feel. "Best, die je broek dan maar uit" ik trok een wenkbrauw op en keek hem afwachtend aan. God, geen idee waarom ik toch zo koppig was mijn gedacht te zeggen. Voordat hij het ook nog echt zou gaan doen draaide ik me om en 'vluchtte' weg een andere kamer in. Ergens hoopte ik dat hij me zou volgen dan kon ik tenminste kijken of mijn plan werkt waar ik op dit moment erg in faal en zou het voor mijn vriendinnen minder ongemakkelijker zijn als hij weg zou zijn. Ik keek even de kamer rond het leek op een soort hobby kamer, helaas ook hier geen weg naar buiten.



Even kort leek ze overdonderd te zijn door mijn actie en woorden, maar daarna krulde er een uitdagende glimlach over haar lippen. "Misschien hebben je woorden een ander effect moest je tegen iemand anders spreken," sprak ze waardoor mijn rechtermondhoek zorgde voor een schuine glimlach om mijn lippen. "Maar om eerlijk te zijn klinkt je aanbod enorm aanlokkelijk." vervolgde ze en een lachje verliet mijn lippen. "Games huh, pittig zeg." zei ik en kwam wat dichter. "Laten we hopen dat je geen valsspeler bent." grijnsde ik en keek dan kort naar haar volle lippen. Ik heb de vage neiging mijn lippen op de hare te drukken, maar ik hield me in. Mijn blik gleed naar haar bloesje waar ik licht haar zwarte bh door kon zien en daarna ging mijn blik weer naar haar porseleinen gezichtje. "Weet je, ik hou wel van pittig en uitdagend al kom ik evengoed overeen met je tere kant. Maar wat maakt jou zo speciaal?" zei ik bedenkelijk Ze had gewoon iets waar ik niet doorheen kom maar me wel fascineerde.

[ bericht aangepast op 31 aug 2014 - 22:13 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Kort gezegd voel ik me erg.... ongemakkelijk. Dat woord lijkt Jonah maar al te vaak te zeggen, maar dan vooral tegen Lilith. Het is alsof ik totaal buiten hun gesprek sta. Ergens ben ik daar wel blij mee, vooral als Jonah zijn shirt uitdoet en met zijn blote bovenlichaam zo dicht tegen Lilith aan gaat staan dat ik me er totaal ongemakkelijk bij voel. Al die tijd sta ik er gewoon naast en kijk ik erna terwijl ik geen idee heb wat ik ga doen.
"Ik ga heel even ergens zitten." Zeg ik zacht zonder dat ik weet of ze het wel horen. Niet dat het mij iets uitmaakt of Jonah me hoort. Ik begin een beetje bang te worden van hem en het helpt nou ook niet echt als hij er zonder shirt bij gaat lopen. Zo zacht mogelijk zet ik een paar stappen achteruit en kijk ik waar ik kan gaan zitten. Ik loop naar een stoel en ga erin zitten, of dat probeer ik tenminste. Mijn jurkje is erg kort en ik hoop niet dat het te ver naar boven schuift als ik ga zitten. Pas als ik kijk of niemand het zou zien als er iets gebeurt met mijn jurk zie ik een jongen (Tyler) zitten op de stoel naast de mijne. Waarom heb ik hem niet eerder gezien? Dan zou ik hier niet eens willen zitten. Nu lijkt het me ook zo stom om ergens anders heen te lopen. Tot overmaat van ramp zou die jongen het zien als mijn jurkje omhoog zou schuiven. Uiteindelijk besluit ik het maar te proberen en ga ik zo snel mogelijk, maar een beetje klungeliger dan ik hoopte, zitten. Ik hoop dat hij niets heeft gezien en ik kijk hem even aan om zijn reactie te peilen, maar dan besef ik me hoe stom het zou overkomen als ik hem alleen maar stom aan zit te staren. Ik besluit dus maar het eerste te zeggen wat in mij op is gekomen.
"Waarom.... Die kleding. Heeft dat een reden?" Even kijk ik weer naar mijn jurk waar ik zo onzeker van ben geworden. Ik schuif de onderkant maar weer een beetje naar beneden, wachtend op zijn antwoord.

Een korte, hese lach verliet zijn lippen na mijn woorden, "Games huh, pittig zeg."
Hij kwam nog wat dichter waardoor hij tegen me aan kwam te staan en vervolgde toen: "Laten we hopen dat je geen valsspeler bent." Opnieuw kwam diezelfde grijns om zijn lippen te liggen die ik al meer dan eens had gezien sinds ik hier was. Zijn ogen flikkerden kort naar mijn lippen, zo kort dat ik niet eens zeker wist of ik het me had verbeeld of hij het echt had gedaan.
"Weet je, ik hou wel van pittig en uitdagend, al kom ik evengoed overeen met je tere kant," vertelde hij toen, "Maar wat maakt jou zo speciaal?" De vraag kwam eruit alsof hij er echt een antwoord wou voor weten te vinden en ik wist ook maar al te goed dat het een retorische vraag was en dat hij niet verwachtte dat ik er antwoord op zou geven, maar ach, ik wou er nu niet voor zorgen dat het gesprek eindigde.
Ik hief mijn rechterhand op en volgde de aders van zijn linkerarm met mijn wijsvinger. Zijn arm hield me nog steeds tegen de muur gedrukt, maar niet meer met evenveel kracht als daarnet.
Kort keek ik op naar hem, waarna ik terug naar zijn arm keek en mijn vinger over zijn aders liet verder glijden, "Ik heb gemerkt dat mensen het als een uitdaging zien," begon ik, waarna ik opnieuw naar boven keek, "Als je iets makkelijk kan krijgen is het plezier eraf, als er een uitdaging aan gebonden is, dan hebben ze er genoeg plezier aan."
Ik was ondertussen al aangekomen aan zijn pols en liet mijn hand terug naar beneden zakken. Mijn hoofd hield ik opnieuw een tikkeltje schuin waarna ik hem opnieuw aankeek, "Maar ik zou wel eens willen horen waarom mijn tere kant zo aantrekkelijk is voor je."

---

You speak like constellations but you're just a black hole.

Nadat ik een tosti door mijn keel had gekregen en mijn 3e kop koffie onder het koffiezetapparaat vandaan haalde besloot ik me naar de woonkamer te begeven. De meiden liepen weet ik veel wat te doen. Douchen en omkleden, I guess? Het maakte me niet echt uit, om eerlijk te zijn. Als ik iets nodig had liet ik het wel weten. Ik plof neer op de stoel die ik zowat als mijn eigen had geclaimd. Ik zat hier altijd, en als er iemand anders zat duwde ik die er gewoon uit.
Ik neem nog een slok van mijn koffie en stuur wat berichtjes naar verschillende mensen. Dimitri die wou weten hoe het met de dames zat. Mijn broertje Samuel die ik moest informeren waar ik zat en nog wat andere mensen die me eerlijk gezegd niks boeien maar ik heb toch niks beters te doen. Ik functioneer sowieso niet goed in de ochtend, al helemaal niet als de koffie zijn werk nog niet doet.
Ik kijk kort op als ik het getik van hakken hoor, ik zie het meisje met de roodbruine haren op de bank verderop zitten. Maar ze wekt mijn aandacht niet echt op het moment. Toen ik weer iemand dichtbij hoorde keek ik ook niet op. "Waarom.... Die kleding. Heeft dat een reden?" hoor ik iemand vragen en ik kijk dan toch maar op. Ik kijk het meisje voor me aan en laat mijn groene ogen langzaam over haar glijden. Bruin haar, grijs-blauwe ogen en ik zal liegen als ik zeg dat het jurkje haar niet goed staat. "Het is leuk om naar te kijken natuurlijk..." zeg ik nonchalant als eerste antwoord. Ik kijk kort naar mijn telefoon die ik naast me leg en neem nog snel een slok koffie voor ik die op de tafel voor me zet.
''Maar ja, het heeft een andere reden... Wil je je daar nou echt druk over maken?" mompel ik en boor mijn groene ogen even in de hare. Ik grijns kort en pak dan mijn koffie waarna ik nog een slok neem. "Wat is je naam?" vraag ik haar dan en ik kijk haar rustig aan terwijl ik afwacht...

---

El Diablo.

Ik sta zo dicht tegen haar aan dat ik haar adem op mijn huid kan voelen. Vreemd genoeg tintelt dat een beetje, op een goede manier. Als ik ben uitgesproken blijft ze even stil. Ik had verwacht dat ze een paar stappen naar achteren zou doen om mij en mijn lichaam te ontwijken, maar ze blijft staan alsof ze versteend is. Ik blijf ook staan en ik moet toegeven dat ik een beetje geniet van deze positie waar we in staan. Ik houd mijn lippen stijf op elkaar, want zij is degene die aan de beurt is om te praten.
"Best, die je broek dan maar uit" Komt er uit haar mond. Vlug kijk ik op en kijk ik haar geschrokken in haar ogen aan. Ik had onderhand op elk antwoord een passend atwoord bedacht, maar dit had ik nooit kunnen verwachten. Haar ogen kijken mijn lichaam aan en dan met name het deel wat geen kledingstuk om zich heen heeft. Daarna gaan ze omhoog en kijkt ze me uitdagend aan. Ineens lijk ik wel degene die versteend is. Dan rend ze opeens weg en duikt ze de eerst de beste kamer binnen die ze tegenkomt. Nog steeds sta ik versteld en herhaal ik mijn eigen woorden in mijn hoofd. De hele scene speel ik opnieuw af en dit keer ben ik er een stuk minder blij mee. Alles wat ik heb gezegd komt mij niet goed uit in deze situatie. Lilith heeft alles omgedraaid. Meestal moeten de meisjes op mijn bevel uit de kleren en nu zei zij.... Eigenlijk heb ik mezelf in deze problemen gebracht. Hoe kon ik nou zeggen dat ik een man van mijn woord ben? Dat was wel het domste wat ik kon zeggen tegen haar. Ik had haar beter moeten inschatten. Ik ben zo stom geweest. Wat moet ik nu doen? Ik heb het antwoord al gegeven, aangezien dat ik blijkbaar een man van mijn woord ben. Even kijk ik de kamer rond en slik ik, maar dan loop ik toch met tegenzin achter Lilith aan. Op dit moment zou ik haar alleen maar dankbaar moeten zijn over dat ze een andere kamer is binnengelopen, want dit lijkt me al moeilijk genoeg zonder dat al die jongens erbij staan te grijnzen. Met een blok in mijn keel duw ik de deurklink naar beneden en zie ik Lilith staan. Ik bijt even zenuwachtig op mijn lip en ik wacht tot Lilith mij opmerkt. Nog nooit ben ik zo zenuwachtig geweest. Wat doet dat meisje met mij? Nog niemand heeft mij zover gekregen om me zomaar uit te kleden tegen mijn zin in.
"Ik zei je dat ik een man van mijn woord was. Ik moet zeggen, je hebt het spel goed gespeeld. Mijn complimenten." Zeg ik terwijl ik de deur dicht doe. Niet iedereen hoeft hiervan mee te genieten. Met tegenzin maken mijn handen de knoop van mijn broek los. "Ik moet je zeggen dat er nog nooit een meisje is geweest die heeft kunnen doen wat jij deed. En dit heb ik nog nooit gedaan zonder dat ik het zelf wil." Besluit ik maar te zeggen, nog net voordat ik mijn broek laat vallen. Zacht komt hij neer op de grond en stap ik eruit. De zenuwen gieren door mijn lichaam. Ik kan me niet herinneren dat ik me ooit zo onzeker heb gevoeld. Ik weet niet waarom, maar er is iets met haar. Iets wat mij zo nerveus maakt.
"Is dit wat je wilde? Want nu heb je het."

Ik voel me nogal ongemakkelijk als ik merk dat ik hij me bekijkt. Ik moet zeggen dat ik nu wel genoeg heb van het ongemakkelijk voelen. Nog steeds wacht ik op antwoord.
"Het is leuk om naar te kijken natuurlijk..." Met opgetrokken wenkbrauw kijk ik hem aan. Vindt hij het leuk om naar mij te kijken als ik dit aanheb? Ergens vindt ik dat hij mij gebruikt en mijn privacy helemaal achterwegen laat. Ergens ben ik daar dan ook ontzettend boos over, maar aan de andere kant.... Nog nooit heeft een jongen het leuk gevonden om naar mij te kijken. ''Maar ja, het heeft een andere reden... Wil je je daar nou echt druk over maken?" Ik denk na.
"Nee, daar wil ik me niet druk over maken. Al wil ik me ook niet druk maken iets wat ik niet weet. Ik wil niet graag ontwetend zijn." Mijn stem klonk niet onvriendelijk, bij lange na niet. Hij klonk alleen net zo ontwetend als ik me voel.
"Wat is je naam?" Ik kijk naar hem op.
"Ellison." Zeg ik meteen. Mijn naam zeggen is het makkelijkste wat ik tot nu toe heb gedaan. Het liefst wil ik even alleen zijn, maar dit is al een stuk beter dan naast Jonah en Lilith staan. Even kijk ik rond om te zien hoe het met Lilith gaat, maar vreemd genoeg kan ik haar niet vinden. Waarschijnlijk zijn ze ergens anders, maar waarom? "Je zei dat je het leuk vind om naar te kijken, maar betekent dat dat je het leuk vindt om naar mij te kijken? Vindt je mij mooi?" O, Ellison, hoe dom kan je zijn. Ik zeg nooit zomaar wat zonder dat ik erover na denk. Hoe stom kan ik zijn. Ik heb serieus aan één van mijn ontvoerders gevraagd of hij me mooi vond. Het is te laat om de woorden terug te nemen. Hij heeft ze gehoord. Nu zal hij vast denken dat ik stom ben en ongelofelijk dom ook. Een beetje geschokt staar ik naar mijn voeten, terwijl ik nog steeds niet kan geloven wat ik nou eigenlijk heb gezegd.

"Ellison." Zegt ze meteen en ik knik even. "Past wel bij je.. Ik ben Tyler." zeg ik en ik grijns weer even. Het was eigenlijk vrij simpel. Erger je me niet, dan doe ik normaal tegen je. Erger je me wel, dan kan ik het nog wel is heel moeilijk voor je maken.. Maar dat is niet het geval met Ellison, tenminste.. Tot nu toe niet. Ik neem nog een slok en zet dan de lege kop op tafel. Dat ruimt iemand wel op, iemand die ik dus niet ben.
"Je zei dat je het leuk vind om naar te kijken, maar betekent dat dat je het leuk vindt om naar mij te kijken? Vindt je mij mooi?" vroeg ze opeens en ik kijk haar weer aan. Ik zie haar een beetje geschokt naar haar voeten kijken en ik lach zachtjes. Ik buig wat naar haar toe en til met twee vingers haar kin op. Mijn gezicht hangt misschien tien centimeter van het hare af en ik geef haar een charmante grijns. ''De mooiste in de kamer, dat sowieso.." grijns ik en ik knipoog even waarna ik weer naar achter leun.
"Trouwens... Niet zo onzeker zijn over de kleding.. Het staat je goed, en jullie dragen toch allemaal ongeveer hetzelfde dus..." zeg ik nonchalant terwijl mijn grijns op mijn lippen blijft hangen. Ik heb mijn charmes en ben ook best wel een flirt als je me aanstaat. Helaas zien de meeste mensen het als een soort vertrouwen, dat ze zeker kunnen zijn dat ik hen niet zal breken. Ach ja, moeten zij weten. Mijn vertrouwen krijg je niet zomaar, en dat leren ze snel genoeg..

---

El Diablo.

Het enige wat ik nu nog kan doen is wachten op zijn reactie. Ik weet niet wat ik daarvan moet verwachten. Ik ken hem niet eens, hoe kon ik het nou vragen? Opeens voel ik dat hij mijn kin aanraakt en daarna beetpakt, waardoor ik gedwongen ben om hem aan te kijken. De afstand tussen onze hoofden is zo klein dat ik me alweer ongemakkelijk voel. Met grote ogen kijk ik hem aan. Ik merk dat hij naar me lacht. Ik weet niet of ik daar nog onzekerder van moet worden of niet. Mijn kin tintelt van zijn aanraking en hij laat me niet los. Het is ook niet dat hij me beethoud op zo'n manier dat ik geen verzet kan tonen. Als ik zou willen zou ik mijn kin zo van hem weg kunnen halen, maar dat doe ik niet. Ik laat hem mijn kin vasthouden.
''De mooiste in de kamer, dat sowieso.." Even blijf ik hem aankijken om hem erop te betrappen dat hij een grapje maakte, maar hij lacht niet zoals hij zou doen als het een grapje was. Meende hij dat nou echt? Ik blijf hem maar aankijken, ook als hij achterover leunt in zijn stoel. "Trouwens... Niet zo onzeker zijn over de kleding.. Het staat je goed, en jullie dragen toch allemaal ongeveer hetzelfde dus..." Hij maakt zijn zin niet af. Weer glijden mijn ogen langs de kamer, op zoek naar Jonah en Lilith. Jonah had zijn shirt uitgedaan, wat nota bene nog steeds op de grond ligt. Wat moet hij met Lilith?
"Wat moeten jullie van ons?" Vraag ik weer aan hem. Meteen zodra ik die zin uitspreek weet ik eigenlijk al dat het een vekeerde is. Eerst weet ik niet waarom, later merk ik dat ik de rollen heb omgedraaid met mijn woorden. "Ik bedoel..... Wat moeten wij van jullie doen?" Ergens klonk mijn stem wel een beetje bang, maar dat komt ook omdat ik bang ben. Zo simpel is het. Bang zijn heeft ook een reden, meerdere zelfs als ik alles bij elkaar optel. Ik denk aan de kleren, de charmante opmerkingen van de jongens, het ontblote bovenlichaam van Jonah, de verdwenen Lilith en de mooie woorden van de jongen naast me. Als ik dat alles bij elkaar optel is er eigenlijk maar één antwoord mogelijk.

"Wat moeten jullie van ons?" Vraagt ze weer aan me. "Ik bedoel..... Wat moeten wij van jullie doen?" vervolgt ze en ik keek haar even aan.Ik vernauw mijn ogen even en de grijns verdwijnt langzaam van mijn lippen. Ik tik even met mijn voet en denk na. Ik grijns kort en knik dan. Ik kijk haar met een ietswat emotieloos gezicht aan en haal mijn schouders op. "Simpel..." begin ik en zak rustig wat onderuit.
"Nu? Jullie hoeven alleen te doen wat wij zeggen.. Als jullie dat niet doen, niet mijn probleem.. Maar zoals je vannacht wel hebt gemerkt, sommigen hier zijn niet bang om hun handen te gebruiken.." zeg ik alsof het niets is en ik kijk haar aan. ''Het uiteindelijke doel... Tja.. Verkopen, waarom denk je dat we willen dat jullie er zo goed uit zien? De mensen in de buurt hier gaan echt geen honderden dollars geven voor een mager, mishandeld popje.. Nee.. Ze willen een mooie dame zien, maar daarvoor moeten ze wel goed kunnen zien wat je te bieden hebt... Beantwoord dat alle drie je vragen?" zeg ik rustig.
Ik vertelde het haar gewoon, het is niet dat ze hier ooit weg komen. Als ze alleen al uit dit huis stappen hebben ze nog minstens een uur om te lopen voor ze in de straten terecht komen. En daar zijn natuurlijk mensen die de boel in de gaten houden. "Voordat je gaat denken dat er loverboys of pimps in het spel zijn.. Nee, zijn er niet.. Dus je hoeft je geen zorgen te maken dat je in.... Dat wereldje terecht komt..." zeg ik vervolgens. Dat is iets waar ik echt niet aan mee zou doen, nooit. Dat is gewoon een nieuw niveau van laag..

---

El Diablo.

Eerlijk gezegd vond ik mijn eigen vraag best wel slim uit mijn mond komen rollen. Mijn gesprekspartner lijkt even tijd nodig te hebben om op een antwoord komen. Ik zou hem wel alle tijd willen geven, als ik mijn antwoord maar krijg.
"Simpel..." Even zucht ik zacht. Betekent dit weer dat ik mijn antwoord niet krijg en dat hij er alleen maar omheen gaat draaien? Bijna geef ik de hoop al op, maar dan doet hij zijn mond weer open. "Nu? Jullie hoeven alleen te doen wat wij zeggen.. Als jullie dat niet doen, niet mijn probleem.. Maar zoals je vannacht wel hebt gemerkt, sommigen hier zijn niet bang om hun handen te gebruiken.." Bij die laatste zin moet ik weer denken aan de armen om mijn lichaam waar ik maar niet uit kon komen gisteren. Gelijk krijg ik er weer rillingen van. 'Het uiteindelijke doel... Tja.. Verkopen, waarom denk je dat we willen dat jullie er zo goed uit zien? De mensen in de buurt hier gaan echt geen honderden dollars geven voor een mager, mishandeld popje.. Nee.. Ze willen een mooie dame zien, maar daarvoor moeten ze wel goed kunnen zien wat je te bieden hebt... Beantwoord dat alle drie je vragen?" Geschokt draai ik mijn hoofd, die eerst weer eens naar mijn voeten staarde, om naar hem. Met grote ogen kijk ik hem aan. Ik weet niet echt wat ik moet denken. Het eerste dat ik mijn hoofd opkomt is dat ik in een vreselijke droom zit. Zei hij nou echt verkopen? Niet dat ik precies weet wat dat inhoud, maar het klinkt niet bepaald goed. "Voordat je gaat denken dat er loverboys of pimps in het spel zijn.. Nee, zijn er niet.. Dus je hoeft je geen zorgen te maken dat je in.... Dat wereldje terecht komt..." Nou, wat een geruststelling. Even schieten de woorden van Lilith mij weer te binnen. Ze zei dat we met hun moesten flirten. Nu klinkt dat nog grappiger dan eerst. Aan de andere kant wil ik hier ook zo graag weg. Ik ben zo bang en ook zo boos. Ik weet niet welke van die twee emoties sterker is. Misschien boos wel. Ik heb zoveel redenen om boos te zijn. Hij wilt ons verkopen alsof we een bosje bloemen zijn. En dan heb je nog die rustige toon in zijn stem. Hij spreekt de woorden uit alsof het niets betekent. Alsof we over de wolken aan het praten zijn. Die toon maakt me pas echt kwaad. Zo kwaad dat mijn handen ervan trillen. Voor ik het weet ben ik al te ver gegaan. Mijn hand geeft een rake klap op zijn gezicht en nadat ik dat heb gedaan ben ik weer verbaast. Ik kijk naar mijn hand terwijl ik nog steeds niet kan geloven wat er is gebeurd. Ik ben weer zo dom geweest, en nog wel na alles wat hij heeft gezegd. Hij zei dat we moesten doen wat zei zeggen en als we dat niet doen, dan zijn er sommigen niet bang om hun handen te gebruiken. Als ik dat in mijn hoofd herhaal wordt ik alleen maar banger. Nog steeds staar ik hem aan terwijl ik mijn domme actie nog steeds niet kan geloven. Ik sla echt nooit iemand, waarom nu ineens wel?