[200] The Dangerous Claws ~ Speeltopic - Speeltopics

De al jaren gezochte bende 'The Dangerous Claws ' zijn weer op zoek naar nieuwe slachtoffers. De bende is al jaren bezig met hun duivelse plannetjes. Ze ontvoeren onschuldige mensen. The Dangerous Claws behandelen hun net als slaven en de mensen moeten alles doen wat ze zeggen. Na een week verkopen ze hen aan onbekende klanten. De klanten komen regelmatig op bezoek om te zien welke nieuwe mensen er bij zijn gekomen. Niemand ontsnapt uit hun klauwen. Ze doen het allemaal voor het geld. Hun enige interesse ! Maar alles verandert als ze op straat een groepje van zeven meisjes tegenkomen. Ze ontvoeren hen en merken al snel iets vreemd. De jongens worden elk verliefd op één van de meisjes. Maar ze hebben het geld hard nodig! Elke jongen wilt zijn meisje beschermen bij het verkocht zijn. Ze willen het niet en zijn daarvoor tot alles in staat. De klanten worden ook ongeduldig, wat zullen ze doen ?... Loopt dit nog goed af voor de meisjes ? Worden de jongens gearresteerd ?

Regels

- Geen perfecte personnages
- Maximum 3 personnages [Jongen en meisje, klant ]
- Minimum 200 woorden
- 16 + is toegestaan, alleen als je wilt
- Verboden personnages van andere te besturen !
- Zet boven je post altijd de naam van je personnage
- Geef door als je een tijdje afwezig bent
- Naamsveranderingen doorgeven aub

Meiden
- Jessica Geline Talia || Levinia
- Ellison Breakway || Nuevo
- Skyler Jordan Mouthen|| Mevalina
- Carmen Sydney Rivello || Parrish
- Abel Ambrose Sadler|| Whilted
- Lucia Loren Colton || Redrosex
- Christina Rose Shiff|| Briar

Jongens
- Tyler Jay Santiago. || Parrish
- Valentino Jonathan Davis || CavalierYouth
- Nathaniel Zac Carter|| Mudita
- Jonathan Tarly|| Nuevo
- Jake Milligan || Silvanaa
- Julian Sadler || Geleninja
- Finnick Evans || Silvanaa
Klanten
- Jerico Elija Cortez ~ Briar
- Dimitri Romanov ~ Parrish



Het begin
De jongens zijn op zoek naar nieuwe slachtoffers in de stad. Daar zien ze zeven onschuldige meisjes samen praten die net van een restaurant terugkomen. Ze zijn alle zeven vriendinnen van elkaar. De jongens besluiten om hun te ontvoeren en brengen hun in een wit busje mee naar hun grote villa. . De jongens worden niet meteen verliefd. Ze zijn erg gemeen en doen wat ze willen.


Later hebben de jongens het geld echt nodig. Ze moeten beslissen welke twee meisjes van de zeven ze gaan verkopen. Elke jongen wilt zijn meisje beschermen.

[ bericht aangepast op 19 aug 2014 - 12:55 ]

---

Everyone is good as it is, do not change people

Hoe langer ik daar sta, hoe banger ik wordt. Die jongens geven geen duidelijke antwoorden op onze vragen en lijken dit hele gedoe wel leuk te vinden. Steeds zeg ik tegen mezelf dat ik rustig moet blijven, maar dat lijkt maar niet te lukken. Ik ben totaal in paniek. Ik ben in een vreemde kamer, in een vreemd huis met een stel jongens. Dat lijkt mij nou niet echt de ideale situatie. Ik verlang zo erg naar mijn eigen huis met mijn ouders. Het lijkt ineens zo lang geleden sinds ik daar gisteren wegging en vreemd genoeg mis ik ze heel erg, ook al is het nog geen vierentwintig uur geleden dat ik bij mijn huis weg ging om te gaan stappen met mijn vriendinnen. Opeens kwam er een nieuwe jongen binnen, die ik gisteren ook had gezien. Hem vindt ik maar vreemd. Zodra hij binnenkomt kijkt hij niet eens naar ons en hij praat alsof het doodnormaal is dat wij hier zijn. Dat is gewoon raar. Ze zijn allemaal gestoord. Dan kijkt de net binnengekomen jongen naar Skyler en hij loopt op haar af en grijpt haar gezicht beet. Met grote ogen kijk ik toe hoe hij haar meeneemt naar de keuken. Ik zou wel willen gillen dat hij dat niet moet doen, maar ik lijk wel versteend. Ik kan maar niet toekijken hoe hij haar meeneemt, maar toch kijk ik. Even later komt ook Christina binnen en ze vraagt om drinken en een badkamer. Eerlijk gezegd is het laatste waar ik nu aan denk een badkamer, maar ik snap het enigzins ook wel als ik naar haar ogen kijk met uitgelopen mascara. Gelukkig doe ik nooit zoveel make-up up, dus mijn ogen zullen vast niet zo zijn uitgelopen als de hare.
'Nou, hebben jullie meisjes zin in een ontbijt? Jezelf voorstel kan ook wel nadat jullie hebben gegeten.' Zegt de jongen die zich had voorgesteld als Jake dan opeens en hij neemt ons ook mee naar de keuken, waar ik Skyler op een stoel zie zitten. Die ene jongen lijkt haar blauwe plek wel te verzorgen. Daar schrik ik van. Ik wist niet eens dat ze een blauwe plek had. Wat was er eigenlijk allemaal gebeurd nadat ik gisteren bewusteloos was geraakt. Vaag kan ik me nog herinneren dat ik viel, samen met degene die me vast hield. Ik hoop zo erg dat dat pijn deed, hoewel dat vast wel niet zo is. Ik heb ook geen pijn, waarom zou hij dat wel hebben? Toch hoop ik het. Ik laat mijn blik even over de tafel heen glijden. Ik moet toegeven dat het er lekker uitziet en mijn honger begint een beetje te komen. Dan merk ik opeens dat ik wel iets moet zeggen.
"Als jullie ons fatsoenlijk ontbijt geven, hoop ik ook dat jullie ons fatsoenlijk avondeten gaan geven. Houd er dan maar wel rekening dat ik vegatarisch ben." Zeg ik met een klein stemmetje tegen de jongens.

Een zuchtje verliet mijn lippen terwijl ik nog wat woelde in mijn bed, mijn kussen was te zacht waardoor ik bijna verdronk in het met veren gevulde ding. Wacht eens even. Mijn hand taste even de dekens om me heen en een frons ging door me heen als ik niet de zachte fleece voelde die ik normaal altijd om me heen had als ik ging slapen. Verward opende ik mijn ogen en staarde ik naar het kale plafond voor me. Wat? Met een ruk kwam ik overeind en keek ik schichtig rond waardoor mijn blonde lokken langs me heen zwiepten. Dit is niet mijn kamer, daar was het veel te proper voor en de muren waren niet bedenkt met mijn herinneringen van vroeger. Ik gooide de onbekende lakens van me af en zuchtte toen ik gelukkig nog mijn kleren van gisteren aanhad al lag mijn jasje mooi opgehangen aan een stoel en mijn schoenen naast het bed. Ik heb geen idee wat ik beangstigender moet vinden, het feit dat ik in een onbekend huis was beland of het feit dat iemand aan me heeft gezeten. Dan plots wist ik het weer, mijn vriendinnen en ik hadden net zo'n gezellige avond achter de rug totdat we de weg kwijt waren en dan opbotsten op een groepje jongens die kidnappers bleken te zijn. Met een hand ging ik door mijn golvende haren geen en daarna deed ik snel mijn schoenen aan en liep ik naar mijn jasje, in de hoop mijn mobiel te vinden. Noppes, shit mijn blauwe kijkers gleden naarboven waar ik mijn spiegelbeeld zag. In een vluggertje deed ik mijn haren goed en zuchtte ik opgelucht toen mijn make-up nog staande was. Lang leve waterproof! Dus nu, wat moest ik nou doen. Het raam die de kamer verlichte was duidelijk op slot al kon ik het toch niet laten om er eens goed aan te trekken. Helaas kwam er niets van beweging in. Mijn blik gleed naarbuiten maar ik herkende deze plek niet. Het leek wel een villa te zijn in the middle of nowere. Dan maar de deur proberen. Ik hield mijn adem in terwijl mijn hand naar de ijzeren deurklink greep en deed deze daarna naar beneden. Tot mijn verbazing was deze open. En wat nu? Ik keek even om me heen alle deuren leken al open te zijn, waren mijn vriendinnen veilig beneden? Ik hoopte het echt, in gedachten verzonken schuifelde ik wat vooruit en botste per ongelijk tegen een tafeltje waardoor er een duur uitziende vaas op de grond viel wat een hard knetterend geluid veroorzaakte. Mijn gezicht was lijkbleek, waarom ben ik zo'n lomperik? Voordat de jongens naar boven konden gaan, strompelde ik naar beneden waardoor ik bijna de laatste drie trappen miste en zo de woonkamer in struikelde. Met geluk kon ik nog vlug afremmen voordat ik op Jessica zou botsen. "Jess! Waar zijn we?" vroeg ik haar en keek daarna om, om dan te ontdekken dat iedereen mijn lompe actie vast gezien en gehoord heeft. Ik kuchte even en rechtte mijn rug, maar ik was echt enorm bang. De jongens zaten hier allemaal net zoals de meiden. Ja goed hoor Lilz daar gaat je ego. Ik liep wat verder de woonkamer in en zag hoe iedereen zo verschillend was qua uitdrukking. Abel en Carmen toonden zich sterk, geen angst was te zien. Terwijl Ellison en Jessica eerder bange vogeltjes waren. Skyler was verdwenen, maar ik wist dat ik als laatste hier aangekomen was. Christina stond er dan wat nerveus bij. "Euh, " verliet mijn lippen en ik keek even rond. ' Als we niet worden opgesloten in een vieze kelder en wakker worden in zulke grote kamers, hebben jullie zeker ook wat te drinken of eten ? ' hoorde ik Christina zeggen en mijn blik viel op de appel in Carmens handen. Iets wat er voor zorgde dat ik ook honger kreeg. Ik kon best een veelvraat zijn, vooral in de ochtend. Daarna leek het erop dat de jongens net hun voorstelrondje hadden gedaan en ik net deze gemist had. Ik zou het zo wel vragen aan de meiden al wist ik niet waarom ik de namen van die eikels wilde weten. 'Nou, hebben jullie meisjes zin in een ontbijt? Jezelf voorstel kan ook wel nadat jullie hebben gegeten.' zei een van de jongens die er wat vriendelijker uitzag dan de anderen. Ik besloot hem maar te volgen en keek ondertussen nog eens rond terwijl ik iedere jongen goed bekeek en eens telde. Wetend dat het ze vast niet allemaal waren. De een stond tegen een zetel aangeleund en toonde ook jonger, ongeveer mijn leeftijd zou ik schatten. Lichte sproeten op zijn gezicht en een brutale grijns die me niet echt aanstond. Niet zo ver van hem vandaan stond nog een jongen. Ook deze had donkere haren en groenkleurige ogen, hij toonde wat ouder dan de andere, hij was ook wat langer dan de andere als ik me niet vergiste. Dat waren er nu ongeveer drie al zag ik nog een ander iemand zitten in de zetel. Die 'britse jongeman' die ons erin geluisd had. Eenmaal we de keuken binnen waren leek er een tafel vol te zitten met voedsel. Iets die meteen mijn blik ving al liet een stem van iemand anders mijn blik van het eten afscheuren en die richting opkijken. Het was Skyler en die andere jongen die ons met een geweer zat te bedreigen. Hij was haar aan het verzorgen. Dat maakte dus vijf.

(Lilith is vrij voor wie wilt, Nate komt zo gezien mijn internet traag is en het weer best rap gaat :') )

[ bericht aangepast op 27 aug 2014 - 14:34 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Valentino Jonathan Davis



(Zo zeg het eerste post met tino getypt hij is alleen wat flutjes )

[ bericht aangepast op 27 aug 2014 - 14:55 ]

Om eerlijk te zijn werd het me te druk hier beneden. Zowel de jongens al de meisjes begonnen te praten en ik begon steeds verder terug te zakken in mijn normale karakter. Het karakter waarin ik niet bang was, maar ik ook geen grote mond had. Ik was het eigenlijk al beu om de jongens te laten zien dat ze mij niet konden bang maken, ook al dachten zij waarschijnlijk dat ik enkel deed 'alsof'. Wel, moesten ze ons niet in deze villa gestoken hebben dan zou ik nog kunnen begrijpen dat ze dachten dat ik een toneeltje speelde, maar ik had hier letterlijk niets te kort en al bij al waren de jongens totaal niet agressief. Enkel een beetje kil, maar zo werd ik soms ook wel eens beschreven door anderen.
Eén van de jongens stelde voor om te ontbijten en ook al was ík degene geweest die achter eten had gevraagd, mijn honger was helemaal over. Het kwam waarschijnlijk omdat het nog relatief vroeg was en ik pas at rond het middaguur, aangezien dat ook normaal het uur was waarop ik wakker werd. Dit was dus op elk vlak een nieuwe ervaring voor me.
Een paar van de jongens hadden zich voorgesteld, maar ik had niet geluisterd. Ik wou een beeld krijgen over hen en dat wou dan ook zeggen dat ik in mijn eigen gedachten wegzakte om te discussiëren met mezelf over hoe ze elk waren. Het was best vreemd hoe mijn gedachten werkten soms, maar ik was eraan gewend.
Ik ging tegen de muur zitten op de grond aangezien ik altijd al een voorkeur had gehad voor vloeren en liet mijn handen in mijn schoot vallen. Mijn bleek gleed over elk van de jongens en gleed daarna naar degene die mijn 'vraag' had beantwoord een tijdje geleden. Ik vroeg me af wie van hen me eigenlijk had ontvoerd, want op een arm na had ik niets gezien die avond.
Een zachte zucht rolde over mijn lippen waarna ik mijn benen languit uitrekte, wat niet echt speciaal was aangezien ik een klein postuur had en liet mijn hoofd tegen de muur leunen. Ik was niet van plan om hier sociaal te beginnen doen en ik was ook niet meer van plan een grote mond op te zetten, tenzij ze me ertoe uitdaagden.

---

You speak like constellations but you're just a black hole.

De meisjes leken niet erg op hun gemak, maar het was duidelijk dat ze liever met mij mee liepen dan bij de anderen te blijven in de zitkamer. Toen we de keuken binnen kwamen zag ik hoe Julian een meisje met lang bruinhaar dat golfde aan het verzorgen was. Ze had een blauwe plek die maar al te hard schreeuwde dat Julian die had gemaakt.
Ik wendde mij blik van de twee af en keek even naar de meisjes die hongerig naar het ontbijt staarde. Ze leken niet erg goed te weten wat ze moesten doen, dus ik besloot ze allemaal één voor één voorzichtig op een stoel te plaatsen.
'Goed, ik weet dat dit niet makkelijk is maar neem alsjeblieft de tijd om te eten.' probeerde ik tot ze door te dringen. Ik wierp even een blik op Julian om te kijken of hij van plan was een opmerking te maken over mijn beleefdheid jegens de meisjes.
'Als jullie ons fatsoenlijk ontbijt geven, hoop ik ook dat jullie ons fatsoenlijk avondeten gaan geven. Houd er dan maar wel rekening dat ik vegetarisch ben.' zei één van de meisjes met een klein stemmetje. Ik keek haar voor enkele seconden aan.
'Ik zal er rekening mee houden.' beloofde ik, wetend dat ik dadelijk fikse ruzie zou gaan krijgen met de andere jongens als ze hoorde dat ik hiermee instemde. Finnick zou hoogst waarschijnlijk gaan brullen dat het hem niets kon schelen dat ze vegetarisch was en dat ze gewoon at wat haar voor geschoven werd, net als de rest waarschijnlijk.
Ik besloot ook plaats te nemen aan tafel, maar aan de andere kant zodat ik de meisjes wat ruimte kon geven rustig te ontbijten. 'Komen jullie ook aan tafel?' vroeg ik Julian terwijl ik een blik wierp op het meisje dat erg hongerig naar het ontbijt keek. 'De rest moet zelf maar uitmaken of ze komen eten of niet.'
Ik nam een croissant op mijn bord en begon hem droog op te peuzelen. Ik goot wat appelsap in mijn glas en nam een slok. Ik bestudeerde de meisjes kort om te kijken of ze van plan waren te gaan eten. Sommige waren dat dus absoluut niet van plan, sommige durfde nog niets te pakken.
'Het eten is heus niet vergiftigd.' grapte ik, al wist ik dat het nog te vroeg was voor grapjes.

---

"We accept the love we think we deserve."

[Abel is niet in de keuken, moet Jake haar komen halen? Of zal Finnick haar brengen? x'd]

---

"We accept the love we think we deserve."

(Moet ze perse naar de keuken? Nee toch? xp)

---

You speak like constellations but you're just a black hole.

whilted schreef:

(Moet ze perse naar de keuken? Nee toch? xp)

[Neeh, dat hoeft niet perse. We laten haar wel alleen met Finnick en de rest ]

[ bericht aangepast op 27 aug 2014 - 18:20 ]

---

"We accept the love we think we deserve."

Silvanaa schreef:
(...)

[Neeh, dat hoeft niet perse. We laten haar wel alleen met Finnick en de rest ]

[Ze kan het mentaal wel aan hoor hahaha, niet dat ze echt zal reageren aangezien ze niet vindt dat ze dat moet doen (:]

---

You speak like constellations but you're just a black hole.

Skyler Jordan Mouthen

Ik slikte toen de jongen die gisteren een doekje voor mijn gezicht had geduwd naar me toekwam. Hij greep mijn hoofd en ik schrok. Eerst keek hij naar mijn lippen en toen naar mijn borst. Beschaamd maar ook verbaasd keek ik toe. Ik zag aan zijn ogen dat hij mijn pijn gewoon leuk vond. Trots was het woord dat ik in zijn ogen zag. Hij nam me mee naar wat volgens mij de keuken was en ik ging op één van de stoelen zitten. Ik stribbelde niet tegen. Nee, ik bleef gewoon rustig zitten. Wat zou het dan ook uitmaken. Ik zag dat hij iets uit de kast pakte maar ik zag net niet wat het was. Snel merkte ik dat hij mijn lip verzorgde. Ik fronste mijn wenkbrauwen. Hij had me dit toch zelf aangericht ? En hij leek er zo trots op zonet. Nu stond hij mijn wonden gewoon te verzorgen. Maar mij hoorde je niet klagen, dan was ik van die pijn af.
'Waarom verzorg je mijn wonden ? Je hebt me dit toch zelf aangedaan ?', vroeg ik erg rustig. Misschien kreeg hij eindelijk wat respect voor me ! Ik zag dat mijn vriendinnen binnenkwamen en enkele gaven me een bezorgde blik. Ik glimlachtte even naar hun om te laten weten dat alles oké was. De jongen verzorgde ook snel mijn blauwe plek.

[ bericht aangepast op 27 aug 2014 - 19:03 ]

---

I'm not perfect, but I'm glad because perfect is boring

[Ik ga binnen half uur een stukje schrijven uit Jessica ]

[ bericht aangepast op 27 aug 2014 - 19:05 ]

---

Everyone is good as it is, do not change people

Jessica Geline Talia

Ik was heel de tijd stilgebleven. Niemand had me echt opgemerkt wat ik nu wel best goed vond. Ik was nog doodmoe en wou het liefst weer naar binnen. Ik zag dat de meeste meisjes met de jongen die blijkbaar Jake heette. Ik wist nog heel goed dat hij me gisteren in het busje had gestopt. Maar in tegendeel tot Finnick was hij veel liever geweest. Ik vroeg me af waarom hij meedeet aan het ontvoeren, het was gewoon niets voor hem. Ik snapte wel dat de meisjes zich bij hem veiliger voelden. Maar ik had totaal geen honger en had geen zin om haar vriendinnen te zien eten. Gelukkig bleef Abel ook in de woonkamer. Ik keek even naar Abel en ging in een hoekje van de woonkamer zitten. Ik hoopte maar dat niemand me opmerkte. Abel leek zich hier echt helemaal niet druk om te maken. Ik snapte haar soms echt niet maar ja, iedereen is anders. Mijn gedachten gingen steeds weer naar de vorig avond. Ik was ng nooit zo bang geweest. Ik verlangde steeds meer naar mijn gelukkig gezinnetje. Wanneer zou ik ze weer terug zien ? Zou ik ze wel eens terugzien ? Ik probeerde deze gedachten ver van me te houden.

---

Everyone is good as it is, do not change people

Zo te zien volgt de meerderheid van de meisjes Jake naar het eten, dus uiteindelijk besluit ik maar hetzelfde te doen. De meisjes in de kamer die zijn achtergebleven in de kamer laat ik met rust. Eenmaal aangekomen in de keuken zie ik dat de meisjes al zitten. Jake lijkt een beetje grappig tussen hun in. Al die meiden kijken bang en hij zit ertussen in en behoorlijk relaxt. Ook Julian is er, terwijl hij de blauwe plek van één van die meisjes verzorgt. Ondertussen blijkt één van die meiden vegatarisch te zijn, waar ik een kleine zucht bij sla. Ik rol met mijn ogen als Jake zegt dat we daar rekening mee gaan houden. Tuurlijk gaat dat helemaal niet gebeuren, maar ik zal de pret nu nog niet gaan bederven voor haar. Het meisje zelf lijkt een stuk blijer te zijn met het antwoord dan ik. Haar gezicht staat erg opgelucht, wat ik ergens wel snap. Even kijkt ze Jake aan, alsof ze zeker wil weten dat hij zei dat het goed is.
"Bedankt." Zegt ze daarna, heel zacht. Ik trek mijn wenkbrauwen op. Van de meisjes die we ontvoeren krijgen we veel woorden te horen, maar bedankt hoort daar meestal niet bij. Dan begint Jake alvast uitgebreidt te eten terwijl de meiden dat absoluut niet doen.
'Het eten is heus niet vergiftigd.' Zegt Jake als hij dat ook merkt. Ik besluit maar eens het goede voorbeeld te nemen en neem plaats tussen twee meisjes. Mijn kritische blik gaat de tafel rond en ik bedenk me wat ik ga pakken. Uiteindelijk wordt het een biscuitje, waar ik wat jam op smeer. Ondertussen zie ik het vegatarische meisje ook aarzellend een broodje pakken. Even blijft haar blik op mij vallen, alsof ze goedkeuring zoek. Ik knik haar toe, om te laten weten dat ze dat best mag pakken. Nog steeds aarzelend neemt ze een paar happen en pakt ze het pak van de appelsap. Vermakelijk kijk ik toe.
"Wist je dat er technisch gezien vlees zit in appelsap?" Verbaast kijkt ze me aan. "Volgens mij was het iets met gelatine of zo, al weet ik niet meer zeker wat er nou precies in zou zitten. Ik ben hier dan ook niet de vegatarische die dat soort dingen hoort te weten." Op dat moment ziet ze er een beetje op haar teentjes getrapt uit, maar ook nog steeds bang.
"Ik kan toch niet alles ontlopen, dat is onmogelijk. Ik probeer gewoon zoveel mogelijk te vermijden." Haar stem klinkt zo breekbaar, klein, zacht en lief, als een vogeltje.
"Maar je wist het nog niet, over die appelsap." Zeg ik dan weer op mijn beurt.
"Nee." Zegt ze uiteindelijk met tegenzin, weer dat gefluister. Gelijk zet ze het pak appelsap weer aan de kant en schenkt ze wat water in.
"Je hoeft heus niet zo te fluisteren. Dadelijk verstaan we je niet." Glimlach ik. Deze keer geeft ze geen antwoord. Toch heeft ze me aardig weten te amuseren. "Wat is je naam?" Zeg ik dan nog even tegen haar. Ze kijkt me weer aan.
"Ellison." Alweer zo zacht. Ik rol met mijn ogen. Na een tijdje begint dat gefluister me te irriteren. Als ik besluit dat mijn gesprek met haar is afgelopen kijk ik de tafel verder rond, naar de gezichten van de meisjes. Ik eindig bij degene die rechts naast mij zit (Lilith). Blonde haren, knap gezicht. Dat is een mooie. Ik grijns naar haar.
"En wat mag jouw naam dan wel zijn schoonheid? Of wil je graag dat ik je schoonheid blijf noemen, wat ik natuurlijk prima vindt, als jij je daar prettig bij voelt. En ook voor jouw staat dit eten op deze mooie gedekte tafel. Wij hebben graag dat jullie je op je gemak voelen, dus pak gerust wat je wilt. Neem een voorbeeld aan je vriendin Ellison."

[ bericht aangepast op 27 aug 2014 - 21:28 ]

Ik had me maar wat op de achtergrond verder gehouden terwijl ik goed luisterde naar de rest. De meeste van die jongens hadden zich wel voorgesteld, maar ik had verder niks meer gezegd. Ik kijk goed om me heen en bijt op mijn lip. Er moest toch wel iets zijn dat van pas zou kunnen komen in de komende dagen, ik verwacht namelijk dat we hier nog lang niet weg zijn. Dus de tijd hier kan ik maar beter nuttig besteden en zoeken naar enige vorm van ontsnapping. Ookal verwachte ik niet dat het makkelijk zou worden.
Deze jongens leken bekend in dit wereldje, ze zouden aan vele dingen denken. Dat besefte ik me ook wel, maar dat betekent niet dat ik niks ga proberen.. Ik hoor een paar keer een paar harde kloppingen tegen de voordeur en mijn hoofd schiet in de richting van het geluid. Ik frons als het alleen maar harder wordt. Ik zou sowieso worden tegenhouden, dus ik probeerde het niet eens.
"Die appel is van mij." Sprak iemand zacht en ik kijk snel voor me als de appel in mijn hand wordt afgepakt. Ik kijk wat omhoog, wat ik zowat altijd moet doen bij de meeste mensen aangezien je me niet bepaald groot kan noemen. Zelfs niet als ik hakken aan heb, en sinds ik die nu ook mis... Tja, dan ben ik maar 1.59.. Ik kijk recht in een paar ogen die ik helaas maar al te goed herkende van de vorige avond. De jongen die ik nooit had moeten vertrouwen.. Maar oké, mensen maken fouten ook al was dit een vreselijk stomme en ik wist het zelf ook.
Ik keek toe hoe hij een hap nam en een gemene grijns op zijn gezicht verscheen. "Hmm hij is lekker. lekker zoet voor een appel." zei hij en ik slik even. Ik bijt kort op mijn lip en probeer rustig te blijven. Mijn angst voor mannen was nog steeds niet helemaal weg, en het feit dat een ontvoerder voor me staat helpt niet mee. Maar ik moet gewoon rustig blijven, sterk blijven.. Geen angst tonen, net zoals Abel...
"Geniet ervan zou ik zeggen.." spreek ik zacht zonder dat er echt een emotie in te herkennen is. Je kon geen angst horen in mijn stem, maar je kon ook niet zeggen dat het kil of bozig was. Ik kijk even van hem weg en zie dan een jongen (Tyler), of eerder gezegd man, de trap afkomen die ik nog niet gezien heb. Ik kijk kort naar zijn duidelijke spieren, die al snel in beeld zijn omdat hij alleen een jeans en sneakers draagt. Hij kijkt mij kort aan en kijkt dan kort naar de jongen voor me. "Blijf vooral hier staan.. Meer eten voor de rest.." mompelt hij voor hij de eetkamer in loopt. "Great..." mompel ik, en ik kijk de jongen voor me aan. Kon hij deze andere man nou echt niet volgen, ik vond het wel best zo toen ik hier alleen stond.. Maar het is niet dat ik wat te zeggen heb...

---

El Diablo.

And let the Chaos begin. Het werd maar een drukke warboel hier beneden, als ik me niet vergiste waren alle meiden nu beneden die elk hun ding deden. De meesten volgden Jake richting de keuken waar ze konden ontbijten de drie overigen bleven hier. De ene zat nogal in een hoekje verdoken best zielig, de zetels waren net voor hun opgewarmd en dan nog verkiezen ze de vloer. Tino was met het roodharige meisje bezig die wat verder stond en mijn blik eindigde op het meisje met de Lila haren. ze had haar benen languit gestrekt en leunde tegen de muur terwijl ze ook op de grond zat. Ik stak mijn handen in mijn broekzakken en liep naar haar toe. Eenmaal ik voor haar stond haf ik met de punt van mijn schoen-die eerder rond was- een duwtje tegen haar been, waardoor ze zou moeten opkijken. "Is dat een hobby van jullie ofzo, op de grond zitten." vroeg ik spottend maar besloot dan om gewoon rustig naast het meisje plaats te nemen. "En wat mag jou naam dan wel zijn?" vroeg ik haar met een lichte grijns om mijn lippen maar nieuwsgierigheid was duidelijk bij mij te zien.

e Lilith Kailey Tylson f

~Outfit

'Goed, ik weet dat dit niet makkelijk is maar neem alsjeblieft de tijd om te eten.' zei de jongen die ik net gevolgd was, hij leek me wel vriendelijk maar mijn vertrouwen zou hij niet gauw krijgen. Misschien nooit zelfs net zoals de anderen. Ik had me al aan de tafel gezet en twee plaatsen naast me zat Ellison. De jongen ging voor ons zitten wat er voor zorgde dat ik alles nogal rustig deed. De kop koffie die ik net voor mezelf had uitgeschonken hield ik tussen mijn handen, zodat ik met gemak kleine slokjes kon nemen van het hete bittere goedje. 'Als jullie ons fatsoenlijk ontbijt geven, hoop ik ook dat jullie ons fatsoenlijk avondeten gaan geven. Houd er dan maar wel rekening dat ik vegetarisch ben.' zei Ellison en ik keek nu ook naar de jongen voor ons. Niet dat ik ook vegetarisch was, maar ik had het toch niet zo op producten die getest/gemaakt zijn door dieren die in kooien zaten en gepijnigd worden. Zelf was ik een grote dierenvriend en had ik thuis bij mijn vader zowat een halve dierentuin. Honden, katten, chinchilla's en nog veel meer. Tot mijn verbazing beloofde de jongen dat hij er rekening mee zou houden. Ik wilde net een hap nemen van het broodje die ik gekozen had tot de jongen weer zijn mond opende. 'Het eten is heus niet vergiftigd.' zei hij met een lachje. Iets wat me deed staren naar het broodje en dan zo aan de kant legde. Ik vertrouwde dat maar niet. Ik nam nog een slokje van mijn koffie maar dat vulde helaas niet genoeg. Er was nog een jongen in de keuken toegekomen. Diegene met de heldere groene ogen even kort keek ik hem aan, maar toen hij besloot tussen Ellison en mij te zitten deed ik mijn best hem te negeren. Ik volgde niet echt over dat appelsap gedoe, gezien ik dat te zoet vond en het me ook niet echt interesseerde wat hij te zeggen had. Met mijn roodgelakte nagels zat ik wat te pulke aan het chocolade broodje die ik ook op mijn bord had neergelegd. Hun leken er van te eten... Twijfelend zette ik mijn kop koffie neer en schrok lichtjes op toen de jongen waarvan ik de naam niet wist -gezien ik te laat was- het tegen mij had. "En wat mag jouw naam dan wel zijn schoonheid? Of wil je graag dat ik je schoonheid blijf noemen, wat ik natuurlijk prima vindt, als jij je daar prettig bij voelt. En ook voor jouw staat dit eten op deze mooie gedekte tafel. Wij hebben graag dat jullie je op je gemak voelen, dus pak gerust wat je wilt. Neem een voorbeeld aan je vriendin Ellison." zei hij plots waardoor ik hem even met opgetrokken wenkbrauwen aankeek maar daarna wat probeerde rustig te blijven. Normaal gezien was ik dol op complimentjes van leuke jongens, maar op dit moment had ik daar echt geen behoefte aan. Ik wilde een weg hieruit vinden niet zomaar geslijm aanhoren van een of andere... Tja goed uitziende kidnapper. "Lilith en noem me alsjeblieft niet zo." zei hij kortaf maar toch met een lichte trilling in mijn stem. Ik scheurde een stukje van mijn chocolade koek, keek hem kort aan en stak deze dan in mijn mond kijkend of hij het nu goed vond dat ik wat at. Als ik het stukje had doorgeslikt en er niets mis leek te zijn met mij scheurde ik nog een stukje af en liet mijn blik glijden over de jongens in deze kamer. "En hoe heten jullie? Gezien ik vast wat gemist heb." vroeg ik wat minder zelfzeker dan daarnet.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH