[200] The Dangerous Claws ~ Speeltopic - Speeltopics

De al jaren gezochte bende 'The Dangerous Claws ' zijn weer op zoek naar nieuwe slachtoffers. De bende is al jaren bezig met hun duivelse plannetjes. Ze ontvoeren onschuldige mensen. The Dangerous Claws behandelen hun net als slaven en de mensen moeten alles doen wat ze zeggen. Na een week verkopen ze hen aan onbekende klanten. De klanten komen regelmatig op bezoek om te zien welke nieuwe mensen er bij zijn gekomen. Niemand ontsnapt uit hun klauwen. Ze doen het allemaal voor het geld. Hun enige interesse ! Maar alles verandert als ze op straat een groepje van zeven meisjes tegenkomen. Ze ontvoeren hen en merken al snel iets vreemd. De jongens worden elk verliefd op één van de meisjes. Maar ze hebben het geld hard nodig! Elke jongen wilt zijn meisje beschermen bij het verkocht zijn. Ze willen het niet en zijn daarvoor tot alles in staat. De klanten worden ook ongeduldig, wat zullen ze doen ?... Loopt dit nog goed af voor de meisjes ? Worden de jongens gearresteerd ?

Regels

- Geen perfecte personnages
- Maximum 3 personnages [Jongen en meisje, klant ]
- Minimum 200 woorden
- 16 + is toegestaan, alleen als je wilt
- Verboden personnages van andere te besturen !
- Zet boven je post altijd de naam van je personnage
- Geef door als je een tijdje afwezig bent
- Naamsveranderingen doorgeven aub

Meiden
- Jessica Geline Talia || Levinia
- Ellison Breakway || Nuevo
- Skyler Jordan Mouthen|| Mevalina
- Carmen Sydney Rivello || Parrish
- Abel Ambrose Sadler|| Whilted
- Lucia Loren Colton || Redrosex
- Christina Rose Shiff|| Briar

Jongens
- Tyler Jay Santiago. || Parrish
- Valentino Jonathan Davis || CavalierYouth
- Nathaniel Zac Carter|| Mudita
- Jonathan Tarly|| Nuevo
- Jake Milligan || Silvanaa
- Julian Sadler || Geleninja
- Finnick Evans || Silvanaa
Klanten
- Jerico Elija Cortez ~ Briar
- Dimitri Romanov ~ Parrish



Het begin
De jongens zijn op zoek naar nieuwe slachtoffers in de stad. Daar zien ze zeven onschuldige meisjes samen praten die net van een restaurant terugkomen. Ze zijn alle zeven vriendinnen van elkaar. De jongens besluiten om hun te ontvoeren en brengen hun in een wit busje mee naar hun grote villa. . De jongens worden niet meteen verliefd. Ze zijn erg gemeen en doen wat ze willen.


Later hebben de jongens het geld echt nodig. Ze moeten beslissen welke twee meisjes van de zeven ze gaan verkopen. Elke jongen wilt zijn meisje beschermen.

[ bericht aangepast op 19 aug 2014 - 12:55 ]

---

Everyone is good as it is, do not change people

(OMG, noooo, I don't want you to go!
Wat jammer, ik hoop ook niet dat deze rpg daardoor doodgaat.)

( Omg, neenee! :o Dat is.kut Maar inderdaad, hopelijk blijft de rpg doorgaan.)

[ bericht aangepast op 4 sep 2014 - 21:24 ]

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."

Christina Rose Shiff


Algauw was ik aan het slapen. Mijn ogen gesloten, waardoor je de eyeliner heel duidelijk zag en mijn ademhaling was rustig en regelmatig. Ik was dus kortom, aan het slapen. En wanneer je slaapt, droom je. Ook een droom ging bij mij door.

Na een lange slaap werd ik wakker. Midden in een witte ruimte. Alleen een witte ruimte, gevuld met wolken. Het was mistig en behalve het wit en de mist zag je niets. Helemaal niets. Ik opende langzaam mijn grijze kijkers en mijn blik gleed over het wit. Alleen maar wit. Ik keek naar mij. Het enigste wat ik droog, was een witte zijden jurk. Hij ging tot mijn voeten en ik had geen schoenen aan. Mijn rode lokken vielen losjes over mijn schouders. Alles voelde hier licht aan. Of ligt dat aan mij? Ik keek bedenkelijk op en zag een grijzige schaduw. Er kwam iemand. Ik bleef stil staan en wachtte op de komst af. Zo langzamerhand, toen het persoon dichterbij kwam, zo beter kon ik dingen herkennen. Gespierd lichaam. Donkere kleding. Donkere haren. Een duidelijk zienbare kaaklijn. Een knap gezicht. Met felblauwe ogen. Finnick. Hij was compleet in zwart gehuld. Een zwarte broek en een zwart hemd. Ik keek hem met een glimlach aan en stapte op hem af. We omhelsden elkaar. Waarom omhelsden we elkaar? Hij gaf een kus op mijn wang. Waarom deed hij dat? Waarom leek ik zo blij ? Samen liepen we de mist in. En algauw was niks anders als wit te zien.

Ik kwam met een ruk overeind. Mijn ogen waren open. Een droom. Het was maar een droom, toch ? Ik keek om me heen. Ik lag nog telkens op dit gigantische bed. Nou ja, tot nu dan. Nu zat ik rechtop. Wat was dat voor een droom? Ik had een serieuze blik op mijn gezicht en staarde bedenkelijk voor me uit. Waarom droomde ik van hém? Mijn hoofd zei me, dat we de jongens niet konden vertrouwen. Finnick niet vertrouwen. Maar in mijn buik lag een ander gevoel. Ik wist niet wat voor gevoel. Maar het was een vreemd gevoel en geen haatgevoel. Ik beet op mijn onderlip en schoof langzaam naarvoren. Mijn voeten raakten de grond en ik trok mijn jurkje nu wat naar beneden. Ik besloot om de pumps daar te laten. Zulke schoenen zijn gewoon niks voor me. Ik opende de deur en liep de gang op. Verdomme, welke kant ook alweer? Zou ik iemand tegenkomen, of zou ik het ongemerkt naar de woonkamer komen? Ik besloot een gang te nemen, waarvan ik wist dat ik zou verdwalen. Verdwalen in een huis. Ja, het is mogelijk..

[ bericht aangepast op 6 sep 2014 - 11:42 ]

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."

"Ik moet toegeven dat ik een beetje teleurgesteld ben. Weet jij wel niet hoe erg ik mijn best aan het doen ben om jouw tevreden te stellen?"zei Jonathan duidelijk kon ik de teleurgesteldheid in zijn stem horen, iets wat me dus deed omkijken. Om zijn lippen ging echter een verleidelijk glimlachje. "Door jouw raak ik zelfs een beetje in de war. Eerst zeg je het ene en nu wil je mij niet, zoals je zelf al aangaf net. Denk maar niet dat ik dit voor iedereen doe hoor, het was alleen omdat jij het vroeg. Ik had je beloofd om het te doen als jij het vroeg. Een man als ik breekt zijn beloftes niet, dus hier zijn we nu."vervolgde hij en kwam wat dichterbij , iets wat mij dan weer ongemakkelijker stelde. Dit kwam niet goed, ik wilde hier weg en zo snel mogelijk.
"En meisje, in jouw spectaculaire woordkeuze vergeet je alles waar het hier om draait. Laat ik het je even simpel uitleggen en probeer alstjeblieft het spelletje van net te vergeten. Het gaat hier namelijk om mij en totaal niet om jouw. Mij kan het niet schelen wat jij wilt. Want ik wil wel graag dat jij hier bent, dat jij die kleren draagt en alleen ik bepaal of jij wel of niet bij mij in de buurt bent. Ik kan je verzekeren dat er werkelijk niets is wat jij daaraan kan veranderen. Zelfs jouw koppigheid niet. Begrijp je dat?" die vriendelijk lijkende Jonathan van net leek als sneeuw voor de zon verdwenen te zijn. Alles wat hij zei deed me ineenkrimpen. Ik was niet zo stoer en moedig als Abel of Carmen, ik ben geen leiderstype zoals ik mezelf voordoe tegenover mijn vriendinnen. Ik stond vastgenageld aan de grond en wist niet meer wat te zeggen. Mijn blik gleed naar de grond en ik beet hard op mijn lip, proberend om niet te huilen om niet angstig over te komen. Ik raapte al mijn moed bij elkaar en knipperde vlug die tranen in mijn ogen weg. Ik kon dat wel zijn, hij zou me niet bang maken! Mijn blauwe kijkers haakte ik nu in zijn groene ogen vast en daarna liep ik naar hem toe en prikte hem in zijn borst. "Nee, deze koppige meid begrijpt dit niet." zei ik kwaad. Negerend dat hij nogsteeds halfnaakt voor me stond. "Kidnapper of niet, jij moet mij behandelen met respect dan doe ik hetzelfde bij jou."





Haar blik haf niet veel vrij, maar ze leek me duidelijk verstaan te hebben. "Was dat het? Geen uitleg, niets? Want als dat het geval is dan ga ik gewoon verder met het lopen door deze gangen." zei ze en nu was het mijn beurt om mijn wenkbrauwen op te trekken en haar nog eens te bekijken.
Aan haar houding te zien leek ze met me te willen spelen, vast kijken hoever het zou gaan lopen. Een ietswat klein lachje verliet mijn lippen, als ze het zo wilde spelen waarom zou ik dan niet mee gaan doen en kijken hoe ver haar limits liggen. Mijn blik was al zeker gevallen over haar lichaam, het witte doorkijkende bloesje haf haar slanke vormen mooi vrij en ik kon duidelijk haar zwarte bh zien, ze leek er echter zelf niet veel om te geven. Ook kon ik de sierlijke zwarte lettertjes op haar ribben zien en hield mijn hoofd wat schuin zodat ik de tekst kon lezen en daarna grijnsde ik even. Deels omdat ik moest terug denken aan wat ze daarnet had gezegd, langs de andere kant omdat ik het wel leuk vond zo uitgebreid naar haar lichaam te kunnen staren. Al wist ik me wel in te houden... een beetje toch. Mijn handen legde ik op haar heupen en trok haar wat dichter tegen me aan. "Hmm, interesseert je dat zo?" vroeg ik speels en streek dan haar Lila haarlok achter haar oor. "Je zachte kant doet me denken aan van die porseleinen popjes, mooi, leuk maar evengoed breekbaar." fluisterde ik vervolgens en liet mijn andere hand onder haar bloesje kruipen en haar rug strelen. Ik zei toch dat ik mijn eigen regeltjes had, ik wilde haar zwakke plek vinden. Echter net toen mijn vingers haar Bh slotje rijkten leek mijn mobiel in mijn jaszak te trillen en liet ik haar los. Een plagende grijns sierde mijn lippen en daarna liep ik wat van haar vandaan, maar wel zo dat ik haar gemakkelijk in de gaten kon houden. Ik haalde 'mijn' mobiel tevoorschijn welke ik gisteren uit haar zakken had gehaald en keek daarna naar het berichtje die ik had gekregen. Ik bleek een oproep gemist te hebben van Jerico, één van onze klanten. Mijn blik richtte ik nog even kort op Abel en daarna liep ik de trap af naar beneden, voordat ze me achterna zou gaan lopen om haar mobiel terug te nemen etc. Het vervelende van die smartphones was dat je met of zonder code kon bellen naar de hulpdiensten en dat was het laatste wat we hier wilden. Ik luisterde ondertussen naar de ongeduldige voicemail van onze klant en ging de woonkamer binnen. Hij wilde de meiden zien en gauw. "Verdomme." vloekte ik zachtjes en keek ondertussen eens rond. Jake was er, maar hij zou nooit akkoord gaan. Om eerlijk te zijn ik ook niet echt. Het begon net leuk te worden. Ik keek even rond of ik niemand anders zag, maar lette ondertussen ook niet op of Abel nog achter me aan zou zitten of niet. Wat gefrustreerd haalde ik een hand door mijn warrige bruine haren. Eugh, wat snakte ik achter een sigaret nu.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Hij trok zijn wenkbrauwen op bij het horen van mijn woorden en nam daarna de kans om me nog eens te bekijken. Een klein lachje verliet zijn lippen, wat best vreemd was aangezien hij mijn lichaam stond te keuren, maar ik werd er niet nerveus door. Ik wist heus wel dat ik niet dik was en dat hij me dus niet uitlachte, hij dacht waarschijnlijk aan iets dat hij wou doen of van plan was om te doen en moest daarom lachen.
Het duurde zo'n 2 minuten voor hij abrupt zijn handen op mijn heupen legde en me tegen hem aantrok. Mijn harte miste een slag en voor een korte seconde stopte ik met ademen. Ik mocht echter mijn zelfzekere houding niet verliezen, niet nu.
Mijn tong gleed even over mijn lippen waarna ik zijn gezicht scande.
"Hmm, interesseert je dat zo?" vroeg hij op een speels toontje. Hij streek een haarlok achter mijn oor waardoor mijn boventanden zich vanzelf in mijn onderlip zetten. Ik was dit zo niet meer gewend.
"Je zachte kant doet me denken aan van die porseleinen poppetjes, mooi, leuk, maar evengoed breekbaar." Zijn woorden kwam er fluisterend uit en zijn uitleg deed mijn mondhoeken naar boven krullen. Ik wou net iets terugzeggen toen ik zijn warme hand op mijn blote rug voelde. Kippenvel verspreidde zich over mijn armen en rug en mijn tanden zetten zich opnieuw vast in mijn onderlip. Ik voelde zijn vingers bij het slotje van mijn bh, al werd het moment verstoord door het getril van zijn gsm. Wel mijn gsm, waardoor ik nu ook wist dat hij degene was geweest die me ontvoerd had. Was het raar dat me dat niets meer kon schelen? Vast wel. Hij liet me los en zette een paar stappen naar achteren. Mijn armen hingen langs mijn lichaam en zijn warmte werd vervangen door de koude lucht die in de gang hing.
Nathan keek wat het probleem was en keek toen kort naar mij. Zonder nog iets te zeggen liep hij naar beneden waardoor ik mijn wenkbrauwen fronste. Een vlaag van teleurstelling stroomde door mijn lichaam, maar ik schudde resoluut mijn hoofd. Nee, nee, ik kon niet teleurgesteld zijn hierdoor, niet hier en niet bij hem. Zeker niet bij hem.
Ik keek even om me heen en haalde de aansteker boven die tussen mijn heup en het bandje van mijn ondergoed had gezeten. Ik korte lach verliet mijn mond aangezien dit kleine dingetje de aanleiding was geweest van alles. Ik overwoog om de aansteker gewoon beneden te gaan leggen, maar dat zou willen zeggen dat ik opgaf en dat hij won en laat dat nu eens net zijn wat ik niet wou.
Ik beet zachtjes op mijn lip en besloot achter hem aan te gaan. Zachtjes liep ik de trap af, de zitkamer terug in. Ik ging tegen de deurpost staan en liet mijn armen naast mijn lichaam hangen, zodat hij zeker niet het gevoel kreeg dat ik terug afstandelijk was geworden door mijn armen te kruisen.

[ bericht aangepast op 6 sep 2014 - 15:56 ]

---

You speak like constellations but you're just a black hole.

Jerico Elija Cortez

Met een lachje op mijn lippen, waarvan niemand wist wat erachter zat, keek ik m'n "kollega's" één voor één aan. 'Ik dank jullie nog eens en jullie zullen zien dat het werkt.' Met een bijna spottend glimlachje schoof ik mijn stoel naar achter. Met mijn handen steunend op de tafel, stond ik op. Ik knikte nog een keer en liep toen het restaurant uit. De autosleutels lagen al in mijn hand en met snelle passen liep ik naar m'n Alfa Romeo 4c. Een makkelijke auto voor vandaag, dacht ik grijnzend. Ik keek weer op de display van mijn mobiel. Ik heb al Jake, Nathaniel en Jonathan een keer opgebeld. Jezus, die konden geen één keer reageren. Een korte lach omspeelde mijn lippen. Ze zullen de meisjes vast de aandacht geven. Hopelijk waren het niet van die lelijke lapzwanzen. Een paar keer hadden ze namelijk echt misbaksels meegenomen. Dat was verschrikkelijk. Een kille blik nam in mijn ogen plaats, toen ik zag dat het druk was en met de auto nergens uitkwam. Ik ontgrendelde mijn mobiel en belde Jack op. 'Kom even met de Jaguar, ik kom hier niet weg.' Mijn stem klonk kil en ik kon duidelijk het zuchten van hém horen.
Toch kwam hij na een kwartiertje met de Jaguar aanrijden. Hij stapte uit en liep op me af. ' Hier. Ik ben even weg, ik wil de Alfa op de plek naast de Porsche.' Ik drukte de sleutels in zijn handen en liep naar de Jaguar. Toen ik opkeek zag ik Jack z'n ogen omdraaien. 'tjah, wat moet je anders kopen als je geld hebt?' Hij keek me schuldig aan, duidelijk van zijn "ogen draaien." Ik stapte de Jaguar in en scheurde de straten uit. Waarom moesten die guys op het land wonen.. Ik draaide geïrriteerd met mijn ogen en reed een veldweg op. Daarna reed ik door een Bos en toen ik eruit kwam rijden, met zeker modder op het auto, zag ik een reusachtige villa. Oké, ik kon niet ontkennen dat ie klein was. Maar kleiner als de mijne, zeker. Een grijnsje omspeelde mijn lippen en ik reed toen langzaam de oprit op. Ik stapte uit de auto en pakte weer mijn mobiel. Ik belde opnieuw Nathaniel op. ' Jullie klant, staat voor de deur.' Ik zette een ijskoude stem op en daardoor moest hij weten, dat ik het niet op het wachten heb. Ik grijnsde even en stapte de trappen, naar de deur op.

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."

Het was een eindje geleden dat Jerico gebeld had, dus héél lang zou het ook niet duren voor hij hier zou zijn. Ik stak het mobieltje terug in mijn jaszak en draaide me om, om dan vervolgens Abel bij de deurholte te zien staan. Haar houding stond relaxt, waar ik op gehoopt had al had ik haar eerder wat kwaad verwacht. Mijn mondhoeken zorgden voor een scheve grijns op mijn lippen en ik liep weer naar haar toe. Ze was echt uniek, interessant en ondoordringbaar. "Waar waren we?" vroeg ik met nogsteeds dezelfde grijns om mijn lippen als ik mijn armen om haar middel liet glijden, helaas ging net op dat moment alweer mijn gsm af en haalde ik geïrriteerd de mobiel weer boven en nam op. "Met Natha-," bruusk werd ik onderbroken door de ongeduldige stem van Jerico. ' Jullie klant, staat voor de deur.' de kille en ijzige stem zorgde voor een onaangename rilling over me heen. Wacht, nu al? Shit! Mijn blik gleed vluchtig naar Abel en daarna naar de ruit waar ik inderdaad een bekende Jaguar geparkeerd zag staan. "Euh, we zijn er zo." zei ik vlug en klikte het gesprek af, waardoor ik haastig naar Abel keek. Ik had absoluut geen zin om haar nu al kwijt te spelen, zeker niet aan Jerico, al haf hij altijd super geldsommen. "Abel, ga naar boven, snel." fluisterde ik haar toe maar wel serieus zodat ze kon zien dat ik het meende. "Jake, Finnick?! Jonah, Tyler!Julian en Valentino ! We hebben bezoek!" riep ik door het huis heen en ging daarna met erg veel tegenzin naar de voordeur en deed daarna open om vervolgens een nep glimlach op te zetten. Kon hij echt niet wat later komen ? Een paar maanden ofzo?

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Nathan draaide zich om toen hij zijn gsm had weggestoken. Toen hij me zag staan in de deuropening krulden zijn mondhoeken naar boven tot een scheve grijns en kwam naar me toegelopen. Een glimlach vormde zich ook op mijn gezicht en terwijl hij naar me toeliep, ging ik terug rechtstaan.
"Waar waren we?" vroeg hij met nog steeds datzelfde scheve lachje. Zijn armen krulden zich om mijn middel, maar verder dan dat kwamen we opnieuw niet. Ik kon me nog inhouden om niet met mijn ogen te gaan rollen toen zijn gsm opnieuw afging, maar een zucht verliet toch nog net mijn lippen.
"Met Natha-," Verder kwam hij niet. Zijn zin werd abrupt verbroken door een zware mannenstem. Ik kon niet horen wat werd gezegd, maar na de korte zin die werd uitgesproken, keek Nathan met een ietwat angstige blik naar mij. Het was niet écht een angstige blik, maar ik kon mijn vinger er niet opleggen wat er aan de hand was. Zijn ogen gleden door naar de ruit waardoor ook ik naar het raam keek. Een auto die er voorheen nog niet had gestaan, stond nu geparkeerd op het domein. Ik kon niet precies zien welke auto het was, maar het was zeker geen autootje die je voor 3000 euro de jouwe kon noemen.
"Euh, we zijn er zo." De woorden kwamen er vluchtig uit waarna hij met eenzelfde haast de gsm opnieuw wegstak. Opnieuw gingen zijn ogen naar mij. Ik wou hem vragen wat er aan de hand was, maar besloot gewoon af te wachten.
"Abel, ga naar boven, snel." Het gefluister kwam er serieus en opnieuw haastig uit waardoor ik wist dat dit menens was. Ik knikte en draaide me om. Ik begon te lopen naar boven, amper geluid makend en liep mijn kamer binnen. Mijn tong gleed over mijn lippen waarna ik alles wat kon wezen op aanwezigheid in deze kamer in de kast stak. Daarna ging ikzelf ook in de kast zitten, wetende dat ze me toch niet gingen opmerken aangezien ik in het kleinste hoekje was gekropen.

---

You speak like constellations but you're just a black hole.

Tyler Jay Santiago

Er volgt een kleine stilte en ik kijk kort naar mijn handen. "Wat is jouw naam eigenlijk, aangezien ik die nog steeds niet weet." Vraagt Ellison opeens en ik draai me weer naar haar om. "Tyler. Tyler Santiago.." zeg ik en ik kijk naar haar. Ik loop weer naar haar toe en haal langzaam de icepack weg van haar nek. Ik kijk even goed en knik langzaam. "Het is al minder... Valt niet zo op..." mompel ik, eigenlijk meer tegen mezelf dan tegen haar.
Ik gooi de icepack snel op het aanrecht en kijk haar weer aan. Mijn hand zet ik zacht tegen haar wang en ik kantel haar hoofd wat zodat ik het goed kan zien. "Ja... Moet binnen een uur helemaal weg zijn..." zeg ik en ik laat haar weer los.
"Jake, Finnick?! Jonah, Tyler!Julian en Valentino ! We hebben bezoek!" hoor ik Nathan opeens door het huis roepen. Ik denk even na, ik ga alle klanten langs in mijn gedachten. Dimitri zou pas morgen komen.. Een paar anderen hadden het veel te druk op het moment.. Dan is het dus, Jerico.. Ik zucht zachtjes en vloek even. "Ga naar boven." grom ik en ik kijk van de deur weer naar haar. "Nu." vervolg ik.
Ik loop de keuken uit en loop dan naar de voordeur waar Nathan al staat en ik zag Jerico natuurlijk ook staan. De kille blik in zijn ogen, zoals altijd. Het deed mij alleen nooit wat. "Yo.." mompel ik en leun nonchalant tegen de muur...

---

El Diablo.

Even lijkt haar moed te vergaan. Voor even lijkt ze zo klein en breekbaar, waardoor ik niet zo goed weet wat ik moet doen. Haar houding is zo puur en natuurlijk, maar ook bang en gesloten. Ze is zo mooi, wat keer op keer tot me doordringt. Alles aan haar is prachtig, inclusief haar naam. Lilith, wat zo sierlijk klinkt als de naam van een bloem. De mooiste bloem ooit. Haar breekbaarheid, maar ook haar moedigheid fasineerd me meer dan ik voor mogelijkheid had kunnnen houden. Toch veranderd haar houding snel. Haar blauwe ogen kijken mij recht aan, een blik die mijn ogen maar al te graag beantwoorden. Zo te zien is de vastberaden en een stuk minder kwetsbare Lilith weer terug. Eigenlijk weet ik niet welke van de twee ik leuker vindt. Lilith de koppige, of Lilith de onzekere. Lilith de koppige loopt op me af en prikt me in mijn borst. Normaal zou ik alleen al daarom boos worden, maar nu blijkbaar niet. Haar aanraking geeft mij een warm gevoel, wat zich verspreid over de rest van mijn lichaam.
"Nee, deze koppige meid begrijpt dit niet." Haar woorden brengen een glimlach in mij naar boven, alhoewel ik niets anders van haar had verwacht dan dit. "Kidnapper of niet, jij moet mij behandelen met respect dan doe ik hetzelfde bij jou." Even denk ik na over haar woorden.
"Dat lijkt me een redelijk punt. Maar alleen als jij ook aardig blijft tegen mij. Jij zegt dat als ik het doe, jij mij ook met respect behandeld. Mag ik vragen hoe je dat gaat doen? Ik geloof in je goede voornemens, maar hoe kan jij ooit respect hebben tegenover mij? Zoals je zelf al aangaf ben ik je kipnapper. In jouw ogen zal ik vast niet veel respect verdienen." Even wacht ik haar antwoord af, maar dan hoor ik ineens de stem van Nath.
"Jake, Finnick?! Jonah, Tyler!Julian en Valentino ! We hebben bezoek!" Even frons ik mijn wenkbrauwen en zucht ik zacht. Ik weet niet of ik wel zin heb om te gaan. Misschien wel, misschien niet.
"Helaas zullen we ons gesprek later moeten voortzetten. Excuseer me." Zeg ik als ik me omdraai en richting de deur loop, waar ik net op tijd merk dat het wel handig zou zijn om iets aan te doen. Vluchtig graai ik mijn broek van de grond en doe ik hem aan. Nog heel even kijk ik om naar Lilith. "Wist je dat jij me wel fascineerd?" Vraag ik haar, hoewel ik niet echt op antwoord wacht. Daarna loop ik de kamer uit waar ik haar helaas moet achterlaten. Nu wil ik wel weten wat er aan de hand is. Terwijl ik de gang door loop kijk ik even op mijn mobiel. Een gemiste oproep van Jerico. Gelijk begint mijn hart te bonken en ga ik iets sneller lopen. Het zou toch niet zijn dat hij er nu al is? Eenmaal in de woonkamer pak ik snel mijn shirt op, die ik snel over mijn hoofd heen trek. Bij de deuropening zie ik Nath, met inderdaad Jerico. Niet nu al! Komt er gelijk in me op, met Lilith in mijn achterhoofd. Ik heb haar niet gezegd dat ze niet achter me aan moest komen. Het voelt raar om me zo beschermend tegenover haar te voelen, maar toch ook zo natuurlijk. Ik wil niet dat zij in de handen van Jerico terecht komt, nooit van haar leven. Als hij haar eenmaal ziet moet ze toch wel opvallen, ze is dan ook zo mooi. Te mooi dan goed voor haar is. Ik hoop zo dat ze niet achter me aan komt.
"Hallo Jerico, lang niet gezien." Toch had ik onze ontmoeting best nog iets langer willen uitstellen, heel erg lang.

(Ellison komt zo ook.)

"Tyler. Tyler Santiago.." Beantwoord hij mijn vraag. Tyler past wel bij hem, denk ik. Niet dat dat nu mijn voornaamste prioriteit is om over na te denken. Ik merk dat de kou in mijn nek verdwijnt als Tyler de icepack weghaalt en mijn wond zorgvuldig bekijkt.
"Het is al minder... Valt niet zo op..." Komt er als eerst uit zijn mond. Een dankbaar zuchtje verlaat mijn mond. Ik ben echt blij als de plek weg is. "Ja... Moet binnen een uur helemaal weg zijn..." Dat is in elk geval een goed vooruitzicht, daar ben ik blij om.
"Jake, Finnick?! Jonah, Tyler!Julian en Valentino ! We hebben bezoek!" Hoor ik iemand zeggen. Tyler lijkt niet zo blij om zijn bezoek. Hij lijkt eerder gefrustreerd en boos. Dat laatste vooral als hij vloekt.
"Ga naar boven." Zegt hij tegen mij. Zijn stem klinkt best wel boos en na alles wat er net is gebeurd wil ik niet graag dat hij boos is op mij. "Nu." Zegt hij dringend. Geschrokken draai ik me om en ren ik de eerste trap op die ik tegen kom. Ik wil er het liefst achterkomen waarom Tyler opeens zo woedend is, maar zolang hij die bui heeft, kan ik daar maar beter niet bij zijn dus ik ren weg. Het lijkt me beter om te gehoorzamen, omdat ik niet weer bij mijn keel vastgegrepen wil worden. Ik ren een tijdje door. Verschillende trappen, gangen en deuren vliegen aan me voorbij totdat ik de weg niet eens meer weet. Ik heb geen idee hoe ik terug moet gaan, maar het enige waar ik nu aan kan denken is aan hoe ik nog verder weg kan komen. Op een begeven moment krijg ik het idee dat ik op de bovenste verdieping ben en dus niet verder omhoog kan. Of dat denk ik tenminste totdat ik een luik zie, wat eigenlijk alleen maar een luik kan zijn van een zolder, die ik dan ook omlaag trek waardoor er een trap naar beneden komt. Snel klim ik hem op, waarnaar ik de trap weer met moeite omhoog breng. Ik wil niet graag laten merken dat ik hier ben, op deze zolder. Zodra ik eenmaal even alleen ben, wil ik niet meer naar beneden. Ik wil hier blijven en een uitweg zoeken.

Jerico Elija Cortez

Ik zag de deur opengaan. Ik liep met gemak naarbinnen en zag daar Nathaniel, Jonathan en Tyler staan. Een paar zeiden wat, maar ik negeerde ze en keek ze één voor één aan. ' Waarom duurde het zo lang? Is het niet, de klant is koning? ' Ik keek ze nogal droog aan en liep toen vanzelf verder, naar de zitkamer. Ik keek met opgetrokken wenkbrauwen naar de kamer. ' Zijn de meiden plots verdwenen? ' Ik draaide me om naar hun en keek ze afwachtend aan. Mijn ongeduld kwam weer tevoorschijn en een ongeduldige blik nam plaats in mijn ogen. ' Als jullie me niet één van die meiden brengen, dan zoek ík ze wel. ' Ik liet me in één van de zetels vallen en wachtte. Die hebben het ook weer op die meiden. Een spottende grijns omspeelde mijn lippen. Ik pakte een pakje met sigaretten uit de binnenzak van mijn leren jas en trok er een sigaret uit. Het pakje liet ik op het tafeltje vallen. Ik trok mijn aansteker ook uit die binnenzak. Ik zette de sigaret tussen mijn lippen en stak hem aan. De aansteker liet ik achteloos op de tafel vallen en blies toen de rook langzaam uit. ' Hebben jullie hier een Wodka ofzo? Of is er alleen water.. ' Ik nam weer een trek van m'n sigaret en keek ze met een belustigde grijns aan. ' Geen personeel hier? Dus jullie zijn de huisvrouwen hoogstpersoonlijk. Is me een eer..' Ik keek ze met een grijns aan, maar mijn ogen stonden kil. Ik begon nooit van die grappen, ze moesten weten dat ik op iets uit was. ' Die huisvrouwen kunnen me de meiden laten zien, nu.' Ik nam nog een trek van de sigaret en drukte hem toen uit in een asbakken op de tafel. Ik liep weer op ze af en keek ze afwachtend aan..

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."

''Waarom duurde het zo lang? Is het niet, de klant is koning?" Even zucht ik kort. Met Jerico in de buurt zucht ik sowieso veel. Ik kan me niet herinneren dat hij ooit iets aardigs tegen ons zal hebben gezegd. Ik kijk toe hoe hij de zitkamer binnenstapt en een blik werpt op de grote ruimte. "Zijn de meiden plots verdwenen?" Hij kijkt ons ongeduldig aan, maar ik geef geen reactie. "Als jullie me niet één van die meiden brengen, dan zoek ík ze wel." Ik hoop dus niet dat hij dat gaat doen. Ik heb geen idee waar de anderen meiden waren, maar Lilith was niet zo moeilijk te vinden, die stond gewoon in de eerste kamer die er te vinden is. Waarom zijn er hier eigenlijk geen meiden in de kamer? Waar hebben de anderen jongens hun gelaten? "Hebben jullie hier een Wodka ofzo? Of is er alleen water.." Zegt Jerico weer nadat hij is gaan zitten en een sigaret heeft gepakt. "Geen personeel hier? Dus jullie zijn de huisvrouwen hoogstpersoonlijk. Is me een eer.." Hoe meer woorden er uit zijn mond komen, hoeveel liever ik hem bewusteloos wil slaan. Nog even en ik doe het ook nog. "Die huisvrouwen kunnen me de meiden laten zien, nu." Zegt hij dreigend als hij weer op ons afloopt. Ik weet geen goed antwoord te vinden. Ik zou hem dolgraag één van die meiden laten zien, behalve Lilith dan. Het probleem is alleen dat ik niet weet waar ze zijn, dus besluit ik er maar tussenuit te knijpen.
"Ik zal wel even die wodka voor je pakken, dan kunnen Nath of Tyler wel ergens zo'n meid vandaan toveren. Ze waren er net nog mee aan het praten, was het niet?" Zeg ik uiteindelijk maar. De jongens konden toch niet weten waar Lilith zich bevond? Met een zelfvoldaan lachje op mijn gezicht loop ik zo nonchalant mogelijk naar de keuken, waar ik wodka pak voor Jerico en even een paar minuten blijf wachten. Als ik te vroeg kom moet ik misschien alsnog op zoek gaan naar die meiden.

' Waarom duurde het zo lang? Is het niet, de klant is koning? ' zei hij meteen toen hij binnenkwam, ik rol kort mijn ogen maar zeg niks. ' Zijn de meiden plots verdwenen? Als jullie me niet één van die meiden brengen, dan zoek ík ze wel. ' zei hij en hij liet zich vervolgens in een van de zetels vallen. "Natuurlijk zijn ze verdwenen, daarom hebben we jóu nu in het huis.." mompel ik sarcastisch.
' Hebben jullie hier een Wodka ofzo? Of is er alleen water.. ' zei hij niet kort daarna. ' Geen personeel hier? Dus jullie zijn de huisvrouwen hoogstpersoonlijk. Is me een eer. Die huisvrouwen kunnen me de meiden laten zien, nu.' zei hij en hij liep weer op ons af. Ik zucht even diep. "Ik zal wel even die wodka voor je pakken, dan kunnen Nath of Tyler wel ergens zo'n meid vandaan toveren. Ze waren er net nog mee aan het praten, was het niet?" Zegt Jonathan voor ik iets kan zeggen, waarna hij naar de keuken loopt. Ik vernauw mijn ogen even en kijk kort naar Jerico.
Ik draai me om en begin naar de trap te lopen. "Je bent hier pas vijf minuten en ik heb nu al zin om je bewusteloos te slaan.." mompel ik, het boeide me niet of hij het hoorde of niet. Ik loop de trap op en loop langs de kamers. De meeste zijn leeg, maar in de volgende die ik open zie ik het rood-bruinharige meisje zitten. Volgens mij had ik de naam Carmen horen vallen, maar geen idee eigenlijk. Ik loop met haar naar beneden en al snel staan we voor Jerico. "Nu blij, hoogheid?" zeg ik sarcastisch en ik neem zelf nonchalant plaats op een zetel..

---

El Diablo.

' Waarom duurde het zo lang? Is het niet, de klant is koning? ' bromde Jerico terwijl hij naarbinnen liep. Ik sloot de deur achter hem en rolde even kort met mijn ogen toen hij zijn rug naar me toegekeerd had. Hij liep onze zitkamer binnen en leek meteen door te hebben dat er iets niet leek te kloppen. ' Zijn de meiden plots verdwenen? Als jullie me niet één van die meiden brengen, dan zoek ík ze wel. ' vervolgde hij als hij in de zetel plofte. Waarom kidnapte hij ze dan niet van de eerste keer? dacht ik droogjes en liep dan achter de rest de woonkamer binnen. "Natuurlijk zijn ze verdwenen, daarom hebben we jóu nu in het huis.." mompelde Tyler sarcastisch en ik kon het niet laten om zacht te grijnzen. Daarna begon hij opmerkingen te maken die me echt begonnen te irriteren helaas kon ik er niet op tegen in gaan. "Ik zal wel even die wodka voor je pakken, dan kunnen Nath of Tyler wel ergens zo'n meid vandaan toveren. Ze waren er net nog mee aan het praten, was het niet?" zei Jonathan plots en ik vernauwde mijn ogen kort terwijl ik naar mijn beste vriend keek. Ah, shit, kan Jonah dat laatste niet gewoon voor zichzelf houden. Tyler liep alvast naar boven, shit, shit! Laten we hopen dat Abel zich goed verscholen had. Ik liep de woonkamer uit ook richting de keuken waar Jonathan zat. "Gast, wat doet Jerico hier nou zo vroeg? Hij weet toch niet hoeveel van die meiden we hebben hé?" vroeg ik hem voor de zekerheid en beet op mijn lip. Verdomme, hier had ik geen zin in. Normaalgezien had ik geen problemen om zo'n tuttebellen af te geven maar ditmaal lag het anders. "Kunnen we ze niet wt langer houden ofzo? Enkelen dan toch, voor....klusjes enzo?" probeerde ik Jonah te overhalen. Terwijl ik even rondkeek zag ik één van de meisjes. Ik kende ze niet en ze was vast niet zo bijzonder. Ik liep met zware passen naar haar toe en nam haar pols vast. "Jij voldoet wel, kom." zei ik dwingend en trok haar mee de woonkamer in. Zo te zien had Tyler ook al een meisje gevonden, het roodharige meisje als ik me niet vergiste.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH