[200] The Dangerous Claws ~ Speeltopic - Speeltopics

De al jaren gezochte bende 'The Dangerous Claws ' zijn weer op zoek naar nieuwe slachtoffers. De bende is al jaren bezig met hun duivelse plannetjes. Ze ontvoeren onschuldige mensen. The Dangerous Claws behandelen hun net als slaven en de mensen moeten alles doen wat ze zeggen. Na een week verkopen ze hen aan onbekende klanten. De klanten komen regelmatig op bezoek om te zien welke nieuwe mensen er bij zijn gekomen. Niemand ontsnapt uit hun klauwen. Ze doen het allemaal voor het geld. Hun enige interesse ! Maar alles verandert als ze op straat een groepje van zeven meisjes tegenkomen. Ze ontvoeren hen en merken al snel iets vreemd. De jongens worden elk verliefd op één van de meisjes. Maar ze hebben het geld hard nodig! Elke jongen wilt zijn meisje beschermen bij het verkocht zijn. Ze willen het niet en zijn daarvoor tot alles in staat. De klanten worden ook ongeduldig, wat zullen ze doen ?... Loopt dit nog goed af voor de meisjes ? Worden de jongens gearresteerd ?

Regels

- Geen perfecte personnages
- Maximum 3 personnages [Jongen en meisje, klant ]
- Minimum 200 woorden
- 16 + is toegestaan, alleen als je wilt
- Verboden personnages van andere te besturen !
- Zet boven je post altijd de naam van je personnage
- Geef door als je een tijdje afwezig bent
- Naamsveranderingen doorgeven aub

Meiden
- Jessica Geline Talia || Levinia
- Ellison Breakway || Nuevo
- Skyler Jordan Mouthen|| Mevalina
- Carmen Sydney Rivello || Parrish
- Abel Ambrose Sadler|| Whilted
- Lucia Loren Colton || Redrosex
- Christina Rose Shiff|| Briar

Jongens
- Tyler Jay Santiago. || Parrish
- Valentino Jonathan Davis || CavalierYouth
- Nathaniel Zac Carter|| Mudita
- Jonathan Tarly|| Nuevo
- Jake Milligan || Silvanaa
- Julian Sadler || Geleninja
- Finnick Evans || Silvanaa
Klanten
- Jerico Elija Cortez ~ Briar
- Dimitri Romanov ~ Parrish



Het begin
De jongens zijn op zoek naar nieuwe slachtoffers in de stad. Daar zien ze zeven onschuldige meisjes samen praten die net van een restaurant terugkomen. Ze zijn alle zeven vriendinnen van elkaar. De jongens besluiten om hun te ontvoeren en brengen hun in een wit busje mee naar hun grote villa. . De jongens worden niet meteen verliefd. Ze zijn erg gemeen en doen wat ze willen.


Later hebben de jongens het geld echt nodig. Ze moeten beslissen welke twee meisjes van de zeven ze gaan verkopen. Elke jongen wilt zijn meisje beschermen.

[ bericht aangepast op 19 aug 2014 - 12:55 ]

---

Everyone is good as it is, do not change people

whilted schreef:
(...)

[Abel ligt in het busje haha, hoe lang werkt chloroform eigenlijk, want Google helpt niet echt?]

Een aantal uur. Volgens mij ben je eerst een tijdje bewusteloos en zak je daarna in een slaap. Als alle meisjes bewusteloos zijn, zullen we waarschijnlijk pas de volgende ochtend wakker worden. Het is nu geloof ik een uur of twee dus zeg de meisjes zijn vijf uur bewusteloos plus drie uur slaap en ze rond tien uur wakker.

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

Oeps zie net dat het drie uur duurt voordat het uit gewerkt is. (https://answers.yahoo.com/question/index?qid=20110711204021AAc4z1s)
Dus ik zou zeggen dat ze rond een uur of acht wakker worden. (maar ik ben geen expert)

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

geleninja schreef:
(...)

Een aantal uur. Volgens mij ben je eerst een tijdje bewusteloos en zak je daarna in een slaap. Als alle meisjes bewusteloos zijn, zullen we waarschijnlijk pas de volgende ochtend wakker worden. Het is nu geloof ik een uur of twee dus zeg de meisjes zijn vijf uur bewusteloos plus drie uur slaap en ze rond tien uur wakker.

[Oh oké (: Het enige dat Wikipedia me vertelde was dat het meer waarschijnlijk was dat je overlijd van een doekje in je gezicht door een te hoge dosis dan dat je bewusteloos wordt, maar ik denk dat we dat negeren xp]

---

You speak like constellations but you're just a black hole.

Even kijk ik met een schuin oog naar de manier waarop de jongens de meiden aanpakken. Mijn mondhoeken krullen omhoog zodra een meisje Finnick een mep geeft. Dat is een felle, dat rode haar moet ik onthouden. Zodra ik haar met één van de jongens in één kamer zal zetten, zal ik wel even vermaakt zijn. Vanavond zal ik hoe dan ook wel vermaakt zijn. Ik zie geen enkele mogelijkheid voor die meiden om nog te kunnen ontsnappen, dus ik kan al lachen. Uiteindelijk vindt ik het ook wel tijd gaan om maar eens naar de anderen toe te gaan, vooral als Julian naar me toe knikt. Vlug pak ik mijn eigen pistool uit mijn zak en controleer ik even of hij goed geladen is. Zodra ik door krijg dat alles in orde is loop ik stilletjes de schaduw uit, op naar de anderen. Op dat moment zie ik hoe Nath samen met een meisje op de grond valt. Mijn glimlach wordt langzaam breder, blijkbaar heeft die meid tegengestribbeld. Ze zullen hopelijk wel leren om dat niet te doen. Met mijn komst worden de meiden, die nu nog met z'n vijfen echt wakker zijn, helemaal ingesloten. Ik sta op hun laatste uitvlucht. Zelfs als ze zouden vluchten, dan zouden we toch nog twee meiden hebben. Ook neem ik niet echt aan dat ze gaan vluchten terwijl ze hun vriendinnen achterlaten. Degene die al in de bus ligt zouden ze al helemaal niet te pakken kunnen krijgen, maar wellicht zouden ze nog een poging doen om het meisje mee te nemen die inmiddels bewusteloos is. Als ze dat doen gaat het hun al helemaal niet meer lukken. Maar ik hoef me waarschijnlijk geen zorgen te maken over hun ontsnappingspogingen, aangezien die er vast en zeker niet zullen zijn. Als ik eenmaal bij hun ben, hou ik mijn pistool strak op hun gezicht, met Julian tegenover me.
"Vanaf nu zijn alle wegen gesloten, dus als ik jullie was zou ik vanaf nu niet al te veel meer tegenstribbelen." Glimlach ik overtuigend, terwijl ik de meisjes één voor één aan kijk om onze aanwinst te aanschouwen. Ondertussen richt ik mijn aandacht op Julian die het op een brunette heeft voorzien. Ik moet lachen door zijn woorden en de manier waarop hij zijn pistool vasthoudt en tegen haar aandrukt. Haar gezicht zie ik niet, maar ik neem aan dat ze wel bang zal kijken.

Skyler Jordan Mouthen

Ik schrok toen één van de jongens zijn pistool op mijn hoofd richtte. Ik werd erg onrustig en keek naar de jongen die in tegendeel heel rustig was. Ik zou alles doen om op dat moment ergens anders te zijn geweest. Ik keek hem met smekende ogen aan maar het enige wat hij deed was grijnzen. Langzaam, of dat leek het toch, gleed het pistool naar mijn hart en werd ik echt bang. Dit gevoel had ik nog nooit gehad. Het was een vreselijk gevoel ! Hij begon ineens te duwen en een klein gejammer kwam uit mijn mond terecht. Ik kon het niet laten om ook een paar tranen te laten vallen. Waarom moesten de slechte dingen mij toch altijd overkomen ? Het deed zo verschrikkelijk pijn !
'Wat is je naam schoonheid?', zei hij nog steeds grijnzend. Ik keek hem met een gemene blik aan maar hij zag vast wel de angst die in mijn ogen waarschijnlijk te zien was. Ik slikte toen hij het pistool nog harder tegen mijn mager lichaampje duwde. Er kwamen weer meerdere tranen uit mijn ogen.
'Dat hoeft je toch niet te weten !', zei ik boos maar tegelijkertijd ook onzeker. Hij hoefde mijn naam echt niet te weten.

[ bericht aangepast op 24 aug 2014 - 23:10 ]

---

I'm not perfect, but I'm glad because perfect is boring

Julian Sadler

'Dat hoeft je toch niet te weten!' Zonder er verder over na te denken sloeg ik haar in haar gezicht met mijn pistool. Niet hard, niet iets dat permanente schade zou opleveren, maar haar hoofd sloeg opzij en haar lip bloede.
'Wel dat is niet echt beleefd,' zei ik terwijl ik de grijns van mijn gezicht liet glijden en haar mijn gebruikelijke kille blik gaf. Ik greep de doek met chloroform uit Nat's handen (want serieus dat grietje was allang bewusteloos en waarom duurde het zo lang om een doekje over te geven?), maar drukte het nog niet in haar gezicht. 'Ik hou niet van onbeleefde mensen en geloof me mij gelukkig houden zal een van je prioriteiten worden.' Ik ging dichter bij haar staan. Zo dicht bij dat ik als ik wilde haar wimpers zou kunnen tellen en haar parfum kon ruiken. 'Want als jij me niet gelukkig maak, ga ik zelf manieren bedenken waarop je me gelukkig kan maken en geloof me dat je dat niet leuk gaat vinden.' Ik deed mijn pistool rustig terug in het holster en bleef haar rustig aan kijken. Ik vroeg me af hoe ik er uit zag in haar ogen. Mijn haar zou waarschijnlijk nog in model zitten, mijn blik zou net zou koud zijn als het klimaat van Pluto en in mijn linkerhand had ik de doek met chloroform. Ik liet mijn rechterhand naar haar gezicht glijden en streek het bloed van haar lip. Mijn hand gleed langzaam naar beneden, naar haar hals en even had ik de neiging om te gaan knijpen. Simpelweg omdat ik dat kon, maar ach. We hadden al zo veel tijd verloren. Ik zuchtte. Mijn hand gleed naar de achterkant van haar nek en ik greep haar haar daar stevig vast. Ze kon nergens heen en ik kon simpel weg de doek in haar gezicht duwen. Ze zakte in mijn armen in elkaar.

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

whilted schreef:
(...)

[Oh oké (: Het enige dat Wikipedia me vertelde was dat het meer waarschijnlijk was dat je overlijd van een doekje in je gezicht door een te hoge dosis dan dat je bewusteloos wordt, maar ik denk dat we dat negeren xp]

Dat licht aan de concentratie van de dosis. Als je pure chloroform in je gezicht krijgt is het dodelijk, maar als het verdunt is niet.

[ bericht aangepast op 24 aug 2014 - 23:20 ]

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

Het meisje met bruine haren, die ik als nieuwe prooi had gekozen stribbelde hevig tegen waardoor ik af en toe moeite had om haar in bedwang te houden. Het leek net een bang hertje die uit de dodelijke klauwen van een lynx wilt ontsnappen. Ze weigerde het spul in haar op te nemen waardoor ik het ruwer in haar gezicht duw. Werk nou gewoon mee! Een kreetje van angst verliet haar lippen en daarna was ze weer stil al deed ze wel nog pogingen om zich uit mijn greep te verlossen. Eindelijk leek ze te wankelen waardoor ik ook mijn evenwicht verloor. Voor een laatste keer stribbelde ze hevig tegen en viel dan waardoor ik mee op de grond belande en best hard op mijn schouder belande. Pff, dat wicht had geluk dat ze op mij gevallen was, anders was haar gezichtje niet meer zo mooi geweest. Ik kroop vanonder haar vandaag en wreef even pijnlijk over mijn schouder heen. Julian kwam naar me toe en griste het doekje uit mijn handen waardoor ik hem met opgetrokken wenkbrauwen aankeek. Dude! Een zucht verliet mijn lippen en daarna deed ik een poging het meisje op te tillen zodat ik ze naar het busje kon brengen, maar een vreselijke pijnscheut ging door mijn schouder heen en ik beet even hevig op mijn kiezen. Verdomme, voor nu bleek ik uitgeschakeld te zijn. Het enige wat ik nog kon toen was het meisje naar de schaduwen toe slepen en daar legde ik haar tegen een muur aan, waarna ik naast heer ging zitten en mijn schouder bestudeerde. Dat kon niet zomaar een blauwe plek zijn.

[ bericht aangepast op 24 aug 2014 - 23:44 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Christina Rose Shiff

De manier hoe Finnick me aankeek, was beangstigend. Zeker toen hij z'n hand ophief, ik zette een grote stap achteruit en m'n grijze ogen, ondanks de angst, bekeken ze Finnick bewonderend, trots dit moment. Helemaal verkeerd tot dit moment, vond ik eigenlijk dat dat vurige karakter beter bij hem paste, dan die Engelse toerist. Net toen hij woe toeslaan, pakte iemand anders z'n arm vast. " Rustig aan Finn, we willen niet dat ze dadelijk iets mankeren, right ? " Mankeren ?! Dus die Finnick kon zo toeslaan dat iemand iets mankeerde. M'n mond viel open. Gelukkig leek Finnick te kalmeren. Toen stapte er nog een andere uit de schaduwen. Hoeveel komen er nog, jammerde er een stem in mijn hoofd. Ik kwam weer uit m'n gedachten, toen Finnick me hardhandig vast greep. " Laat los! " Ik spartelde zo hevig tegen dat m'n rode haren in het gezicht van Finnick belandden. Hij scheen me makkelijk onder controle te hebben. Ik zuchtte en gaf het op. Ik zakte door mijn knieën en zuchtte nog eens. De rest kreeg ik niet meer mee, omdat ik m'n ogen sloot en afschakelde. Er rolde een traan over mijn wang, meer uit angst en vermoeidheid, in plaats van verdriet. Ik was bang en nog nooit zo bang in m'n hele leven .. Wat wouden ze met ons doen ..

[ bericht aangepast op 25 aug 2014 - 12:58 ]

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."

Christina begon hevig in mijn armen te spartelen, maar gaf het na enkele seconden op toen ze merkte dat ik vele malen sterker was en mijn grip op haar alleen maar strakker leek te worden. Ze zuchtte diep en liet zich vervolgens door haar knieën zakken. Ik wist haar nog net op tijd op te vangen voor ze ook maar de grond kon raken. Een traan rolde over haar wang en ik had plots de drang deze weg te vegen.
'Nou, dit gaat mij veel te makkelijk.' mompelde ik nors waarnaar ik haar optilde en vervolgens mee nam. Haar ogen waren gesloten, maar ik wist nou niet of ze nog bij bewustzijn was of niet.
De deur van het busje stond nog open en ik zag nu twee meisjes erin liggen, allebei duidelijk buiten bewustzijn en vastgebonden. Ik plaatste Christina naast één van haar vriendinnen en bestudeerde haar gezicht aandachtig.
Ze was mooi, daar was niet over te discussiëren, maar ook pittig. Naast dat ze pittig was was ze ook slim. Het feit dat ze mij niet had tegen gewerkt bewees dat maar weer eens.
Ik besloot wat touwen te pakken en Christina haar handen en voeten vast te binden. Vanwege de klap in mijn gezicht besloot ik de touwen extra hard en ruw aan te trekken en ik hoopte nu vurig dat ze wél bij bewustzijn was. Die kreng mocht het voelen.



Ik keek toe hoe Finnick op zijn eigen subtiele manier het meisje met het rode haar vast nam en vervolgens wist te overmeesteren waarnaar hij haar naar het busje droeg. Ik draaide overdreven met mijn ogen en richtte mij toen op de overige meisjes.
'Goed, zonder tegenstribbelen zal dit een stuk gemakkelijker en minder pijnlijk voorbij gaan.' mompelde ik zonder enige emotie. Ik was de kou beu, net als het jagen. Ik wilde terug naar huis en lekker genieten van de warmte.
Ik besloot het meisje dat het dichts bij mij stond vast te nemen en haar zonder enige waarschuwing over mijn schouder te gooien. Haar bruine haren zwiepte alle kanten op door de wind en ik proestte het uit toen ik er een paar in mijn gezicht kreeg. 'Graag niet gillen, ik heb al een ontzettende hoofdpijn.'
Ik stapte naar het busje toe en zag hoe Finnick zijn meisje aan het vastbinden was. 'Is ze bewusteloos?' vroeg ik hem.
'Geen idee.' mompelde Finnick waarnaar hij haar gezicht aandachtig bestudeerde.
'Ze is mooi.' zei ik. 'maar dat zijn ze eigenlijk allemaal wel.'
Ik liet het tengere meisje dat ik vast had voorzichtig van mijn schouder zakken en plaatste haar in het busje. Haar blauwe ogen kwamen mooi uit maar haar bruine stijle haren. Haar smalle neus lieten haar volle lippen mooi uitkomen. Ze was bijzonder mooi en ik leek haar dan ook ergens van te kennen.
'Wat is je naam?' vroeg ik haar terwijl ik mijn hoofd schuin hield.

[ bericht aangepast op 25 aug 2014 - 14:35 ]

---

"We accept the love we think we deserve."

...

[ bericht aangepast op 25 aug 2014 - 14:34 ]

---

"We accept the love we think we deserve."

Jessica Geline Talia

De hele tijd was ik er als een bang kippetje bij moeten staan. Mijn vriendinnen werden op de grond gegooit, flauwgevallen en ze kregen bijna allemaal een doekje tegen hun gezicht waardoor ze in een diepe slaap vielen. Ik had niet kunnen doen. Ik had zelf geen poging gedaan om mijn vriendinnen te redden en ook niet geprobeerd om weg te vluchten. Vele tranen stroomden over mijn wangen toen ik mijn vriendinnen zag. Wie zou nu zoiets doen ? En het ergste was nog dat ik helemaal niets kan doen om hen te helpen. Ik wist maar al te goed dat de jongens sterker waren en dat ik al snel op de grond zou belanden.
'Goed, zonder tegenstribbelen zal dit een stuk gemakkelijker en minder pijnlijk voorbij gaan.' , zei één van de jongens opeens. We waren in de val gelokken. Nu konden we niets meer doen. Ik probeerde mijn tranen weg te vegen toen ik merkte dat ik meegenomen werd. Mijn haren gingen alle kanten uit en de tranen stroomde over mijn wangen.
'Graag niet gillen, ik heb al een ontzettende hoofdpijn.', zei de jongen die me had vastgepakt. Boos probeerde ik tegen te stribbelen ook al lukte dat niet.
'Laat ons gaan, alsjeblieft !', zei ik tussen mijn tranen heen. Hij bracht me naar een busje waar al enkele van mijn vriendinnen in lagen. Allemaal met hun ogen toe. Ik wou daar echt niet bij liggen. Ik hoorde Finnick en de andere jongen praten over één van de meisjes maar ik nam de moeite niet om er echt naar te luisteren. Ik probeerde me los te wringen maar dat wou niet lukken. De jongen liet me zachtjes in het busje plaatsen en ik bleef even versteend staan.
'Wat is je naam?', vroeg de jongen alsof dit doodnormaal was. Ik keek hem woest aan.
'Jij stomme ...', begon ik terwijl ik hem een duw gaf. Ik was vreselijk boos maar toch meer angstig. Wat moest ik nu doen, zou ik nog kunnen wegglippen om de politie te bellen ?

[ bericht aangepast op 25 aug 2014 - 15:08 ]

---

Everyone is good as it is, do not change people

'Jij stomme...' begon ze terwijl ze mij een duw gaf. De kracht achter haar duw was achter zwakzinnig want er kwam haast geen beweging in mijn bovenlichaam. Ik kon het niet laten te glimlachen om haar tevergeefse poging mij te beledigen en pijn te doen.
Ik hoorde Finnick grinniken maar ik negeerde hem. 'Ja, ik ben inderdaad stom dat ik hier aan mee doe. Dat hoef je mij heus niet te vertellen.' Mijn glimlach verdween en ik werd weer serieus.
'Maar goed, je bent dus niet van plan je naam te vertellen?' vroeg ik haar opnieuw. Ik keek even naar Finnick die mij met opgetrokken wenkbrauw aankeek.
'Ze zal haar naam heus wel vertellen, je hebt alleen de juiste aanpak nodig.' zei hij waarnaar hij uit het busje sprong en naast mij kwam staan. Hij greep haar bovenarm beet en begon haar ruw door elkaar te schudden.
'Luister goed, popje. Hij mag dan misschien een goedaardige lul zijn, dat ben ik niet.' Zijn stem bezorgde zelfs mij rillingen. 'Wat. Is. Je. Naam.'
'Oké, genoeg.' mompelde ik waarnaar ik Finnick bij haar wegduwde. 'Zo hoeft het ook niet te gaan.'
'Verdomme, Jake.' riep hij gefrustreerd uit. 'Waarom moet jij altijd zo doen?!'
'Omdat ik dit voor jullie doe, niet voor mijn plezier!' kaatste ik hem boos terug. 'Jullie zijn mijn vrienden en ik doe alles voor jullie, maar ik heb het gevoel dat onze band begint te verdoezelen door...- door dit.'
Finnick keek mij voor enkele seconden sprakeloos aan. Nog nooit was ik zo tegen hem uitgevallen. 'Het enige waar jullie alleen nog maar om lijken te geven is geld.' ging ik verder. 'Snappen jullie het dan niet? Ik heb dit nooit gewild, maar ik doe het voor jullie en het enige wat ik van jullie ontvang is ondankbare opmerkingen.'
Finnick zuchtte diep en keek van mij weg. 'Je hebt gelijk, onze band begint inderdaad te verdoezelen.' Hij leek mijn blik te ontwijken en richtte deze op het roodharige meisje. Hij sprong weer terug het busje in en ging bij haar zitten terwijl hij opnieuw aan de touwen begon te frunniken.
Ik richtte mijn aandacht weer op het meisje voor mij en keek haar onderzoekend aan. Ik pakte haar hand voorzichtig vast en bestudeerde haar ontblote bovenarm die langzaam blauw begon te worden door Finnick zijn veel te strakke greep. 'Doet het pijn?'

[ bericht aangepast op 25 aug 2014 - 15:30 ]

---

"We accept the love we think we deserve."

Skyler Jordan Mouthen

'Aaaaww !', schreeuwde ik uit toen het pistool op mijn wang terecht kwam. Die jongen had me gewoon durven slaan ! Ik keek hem woedend aan, niemand maar dan ook niemand had het recht om me te slaan. Ik voelde hoe het bloed van mijn lippen drupte op mijn wit jurkje. Ik probeerde hem te slaan of toch iets dat daar op leek maar het lukte niet.
'Wel dat is niet echt beleefd', zei hij met een kille blik. Mijn ogen werden groot van angst. Ik zag dat hij een doekje afnam van één van de jongens. Ik wou niet denken aan wat dit doekje zou moeten dienen maar ik wist het maar al te goed,
'Ik hou niet van onbeleefde mensen en geloof me mij gelukkig houden zal een van je prioriteiten worden.', zei hij terwijl hij dicht bij me aan ging staan. Het gaf me een koude rilling.
'Want als jij me niet gelukkig maak, ga ik zelf manieren bedenken waarop je me gelukkig kan maken en geloof me dat je dat niet leuk gaat vinden.', zei hij er nog eens bij. Weer keken mijn ogen hem beangstigend aan. Er sprookten zoveel vragen door mijn hoofd waar ik geen antwoord op kon vinden. Wat gingen ze nu met ons doen ? Rustig deed hij het pistool weg en een diepe zucht kwam uit mijn mond. Toen hij met zijn hand naar mijn lip gleed werd ik erg onrustig en probeerde zijn hand weer weg te duwen.
'Laat me met rust. Vuile klootzak !', zei ik zo gemeen mogelijk. Zijn hand zakte naar mijn hals en ik slikte even. Opeens zat zijn hand achter mijn nek en hij greep me stevig vast. Ik probeerde me nog los te ruiken maar het was te laat. De jongen duwde het doekje in mijn gezicht en langzaam voelde ik hoe ik naar de grond leek te vallen. Nog een laatste gil kon ik niet tegenhouden voordat ik in slaap viel. Hopelijk hoorde iemand me ...

[ bericht aangepast op 25 aug 2014 - 17:21 ]

---

I'm not perfect, but I'm glad because perfect is boring

Christina Rose Shiff

Ik had m'n ogen nog steeds gesloten, toen Finnick me optilde en ergens heen bracht. Ik voelde me ook veel te slap om zelf te kunnen lopen, op dit moment. Hij plaatse me in een auto, een grote waarschijnlijk, misschien een busje. Omdat ik mijn ogen gesloten had, zag ik het voertuig niet. Toen bond Finnick iets om mijn handen en voeten. Touw. Ik zette m'n tanden op elkaar om de pijn niet te laten zien. Zonder geluk. Ik stootte een raar geluid uit, toen hij het touw zo strak trok. Waarschijnlijk vanwege de klap. Als ik even nadacht, was het ook dom. Ik heb alles alleen erger gemaakt. Ik liet een diepe zucht los. Hij kon nu horen dat ik wél wakker was. Het kon me ook niet schelen. Ik keek Finnick aan, de domste vraag op dit moment, hij zou waarschijnlijk ook lachen. ' M'n voeten doen zeer, mag ik die vreselijke hakken uit ? ' Ik bewoog mijn voet, zoveel het nog kon. Mijn voeten deden echt zeer. Die strakke, rode hakken deden pijn aan m'n voeten. M'n voeten waren bijna net zo rood als de schoen zelf.
Ik hoorde nog hoe Jake en Finnick over mij praatten en nog over andere dingen, maar ik draaide me naar de anderen en had een bezorgde blik in mijn grijze kijkers. ' Gaat het? ' Ik fluisterde en ze reageerden niet. ' Hey .. ' Ze bleven stil, maar je hoorde ze langzaam in- en uitademen. Ik draaide me om naar hen. In een hese toon bracht ik nog enkele woordjes uit. ' Wat.. Hebben.. Jullie.. Met.. De, rest gedaan.. " Ik snikte en een nieuwe tranenvloed stortte uit mijn ogen. Ik draaide m'n hoofd weg en leunde tegen de kant. Ik keek de andere richting op, om niet te gezien worden in mijn panda ogen door de uitgelopen mascara. Finnick begon weer aan het touw te frunniken. Ik probeerde hem weg te stoten, maar niet hard. Het was meer een duwtje van laat me. M'n hoofd deed zeer. M'n voeten en handen deden zeer. Ik snikte nog een keer, en beet op m'n lip om een nieuwe tranenvloed tegen te gaan. Het lukte niet, enkel dat mijn lip een beetje bloedde. Hopelijk viel het niet op.. Ik liet m'n hoofd zakken, zodat mijn rode lokken voor mijn gezicht vielen.. Ik wou nu niet op dit moment zwak lijken. Niet nu. Nooit.
" Waarom hebben jullie óns meegenomen.. " Mijn stem klonk schor en ik mompelde meer, omdat m'n haren voor mijn gezicht waren.
Ik slikte even en schudde met een beweging mijn haar naar achter. Waarom wij ? Waarom nu ? Het boeide me ook niet meer, hoe ik eruit zag. Niks boeide me. Ik wou alleen naar huis. M'n grijze ogen zagen er glazig uit door de vele tranen. Ik knipperde een paar keer, op de hoop dat ik niet zo wazig zag. En het werkte. Ik keek Finnick direct in z'n ogen. Ik probeerde zijn emoties af te lezen, maar ik zag niet meer dan een kille blik. Ik zuchte iets teleurgesteld, op de hoop nog iets anders te zien dan die harde jongen. Ik keek weer voor me uit.

[ bericht aangepast op 26 aug 2014 - 13:02 ]

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."