[200] The Dangerous Claws ~ Speeltopic - Speeltopics

De al jaren gezochte bende 'The Dangerous Claws ' zijn weer op zoek naar nieuwe slachtoffers. De bende is al jaren bezig met hun duivelse plannetjes. Ze ontvoeren onschuldige mensen. The Dangerous Claws behandelen hun net als slaven en de mensen moeten alles doen wat ze zeggen. Na een week verkopen ze hen aan onbekende klanten. De klanten komen regelmatig op bezoek om te zien welke nieuwe mensen er bij zijn gekomen. Niemand ontsnapt uit hun klauwen. Ze doen het allemaal voor het geld. Hun enige interesse ! Maar alles verandert als ze op straat een groepje van zeven meisjes tegenkomen. Ze ontvoeren hen en merken al snel iets vreemd. De jongens worden elk verliefd op één van de meisjes. Maar ze hebben het geld hard nodig! Elke jongen wilt zijn meisje beschermen bij het verkocht zijn. Ze willen het niet en zijn daarvoor tot alles in staat. De klanten worden ook ongeduldig, wat zullen ze doen ?... Loopt dit nog goed af voor de meisjes ? Worden de jongens gearresteerd ?

Regels

- Geen perfecte personnages
- Maximum 3 personnages [Jongen en meisje, klant ]
- Minimum 200 woorden
- 16 + is toegestaan, alleen als je wilt
- Verboden personnages van andere te besturen !
- Zet boven je post altijd de naam van je personnage
- Geef door als je een tijdje afwezig bent
- Naamsveranderingen doorgeven aub

Meiden
- Jessica Geline Talia || Levinia
- Ellison Breakway || Nuevo
- Skyler Jordan Mouthen|| Mevalina
- Carmen Sydney Rivello || Parrish
- Abel Ambrose Sadler|| Whilted
- Lucia Loren Colton || Redrosex
- Christina Rose Shiff|| Briar

Jongens
- Tyler Jay Santiago. || Parrish
- Valentino Jonathan Davis || CavalierYouth
- Nathaniel Zac Carter|| Mudita
- Jonathan Tarly|| Nuevo
- Jake Milligan || Silvanaa
- Julian Sadler || Geleninja
- Finnick Evans || Silvanaa
Klanten
- Jerico Elija Cortez ~ Briar
- Dimitri Romanov ~ Parrish



Het begin
De jongens zijn op zoek naar nieuwe slachtoffers in de stad. Daar zien ze zeven onschuldige meisjes samen praten die net van een restaurant terugkomen. Ze zijn alle zeven vriendinnen van elkaar. De jongens besluiten om hun te ontvoeren en brengen hun in een wit busje mee naar hun grote villa. . De jongens worden niet meteen verliefd. Ze zijn erg gemeen en doen wat ze willen.


Later hebben de jongens het geld echt nodig. Ze moeten beslissen welke twee meisjes van de zeven ze gaan verkopen. Elke jongen wilt zijn meisje beschermen.

[ bericht aangepast op 19 aug 2014 - 12:55 ]

---

Everyone is good as it is, do not change people

[We doen even een sprongetje naar de volgende ochtend in de villa. De meisjes zitten elk in een aparte kamer en worden wakker. De jongens zitten in de woonkamer te wachten tot de meisjes naar beneden komen, de klanten komen wanneer ze willen even kijken]

[ bericht aangepast op 26 aug 2014 - 20:37 ]

---

Everyone is good as it is, do not change people

Jessica Geline Talia

Ik werd met een korte gil wakker van een enge nachtmerrie. Jongens ontvoerden mij en mijn vriendinnen en staken ons in een busje. Het was zo eng en leek zo echt. Maar toen ik merkte dat ik niet in mijn eigen kamer was twijfelde ik of het wel een nachtmerrie was geweest. Mijn grote ogen keek ik de kamer rond. Hij was best mooi maar dat kon me op dit moment niets schelen. Waar was ik? Langzaam liep ik uit mijn bed en keek naar de kleren die ik aanhad. Het waren nog steeds dezelfde als gisterenavond. Het was geen droom geweest ! Het was echt ! Bezorgd stapte ik door de kamer. Wat moest ik nu doen ? Ik kon hier niet eeuwig blijven rondstappen. Hadden de jongens me hier gebracht ? Wat moest ik toch doen ? Er spookten zoveel vragen door mijn hoofd waar ik maar geen antwoord op vond. Ik raapte al mijn moed op en deed de deur langzaam open. Ik slikte even toen ik uit de kamer kwam en stapte dan verder. Ik wist niet waar ik heen ging maar misschien vond ik wel een uitweg aan dit vreselijk huis. Dan kon ik hulp gaan zoeken bij de politie voor mijn vriendinnen. Ik keek naar een lange trap en aarzelde. Zou ik naar beneden gaan ? Ik besloot het gewoon te doen en zonder na te denken liep ik naar beneden. Mijn ogen werden groot toen ik de jongens zag. Het waren de jongens die ik gisteren had gezien ...

[ bericht aangepast op 26 aug 2014 - 21:01 ]

---

Everyone is good as it is, do not change people

Mijn ademhaling voelt regelmatig aan. Ik zucht een beetje als ik aan mezelf merk dat ik wakker wordt. Ik wil nog niet wakker worden, maar toch wordt het licht steeds verder en lukt het me maar amper om mijn ogen dicht te houden. Met een laatste zucht besluit ik ze uiteindelijk toch maar te openen. Met een lange gaap wordt ik dan uiteindelijk ook wakker en na een paar keer knipperen wordt mijn zicht ook duidelijker. Ik laat mijn blik over de rand van mijn bed vallen. Gelijk valt mijn mond open en schiet ik overeind. Nogal paniekerig kijk ik om me heen. Dit is niet mijn kamer, schiet er wel honderd keer door mijn hoofd heen. Ik voel mijn hart bonken en ik probeer me te herinneren hoe ik hier ben gekomen. Gelijk moet ik aan gisteren denken, ik neem dan ook aan dat het gisteren moet zijn geweest. Ik herinner me de jongen en zijn armen, die gesloten om mijn lichaam zaten. Ik herinner het gevoel wat ik had toen ik erachter kwam dat ik niet los zou komen. Ik herinner me de val en de leegte die erna kwam. Dan ben ik weer in de realiteit, in deze vreemde kamer. Alleen. Vlug stap ik het bed uit en mijn oog valt op de deur. Stel dat die op slot zit? Dat kan niet! Zo snel mogelijk ren ik als een gek naar die deur toe, die met een klik openvalt. Met grote ogen kijk ik naar de hal voor me. Weer kijk ik om me heen en ik beveel mezelf dat ik kalm moet blijven. Ik moet hier uit zien te komen, zo snel mogelijk. En waar zijn mijn vriendinnen eigenlijk? Ik moet hun zien te vinden, zouden zij hier ook zijn? Alleen maar vragen spoken door mijn hoofd heen, al kan ik er geen enkele beantwoorden. Toch neemt mijn inctinct wat zegt dat ik hier weg moet de overhand. Ik moet weten waar de uitgang is, waar ik dan ook naar op zoek ga. Ik ren de gang door, terwijl ik het idee heb dat ik elk moment kan flauwvallen van ontwetendheid. Als ik eenmaal ergens ben weet ik niet meer hoe ik daar gekomen ben. Dan hoor ik opeens stemmen uit een bepaalde kamer komen en zonder dat ik er verder bij na denk ga ik daar naar binnen. Daar wordt de schok alleen maar groter als ik die jongens zie zitten. Er zitten een aantal bekende gezichten tussen, vooral die ene. Ik herken gelijk de jongen die mij heeft ontvoerd of wat dan ook. Dan zie ik Jessica en zo te zien is zij ook net binnen gekomen. Meteen stap ik op haar af en knuffel ik haar. Toch blijf ik naar de jongens kijken. Heb ik het goed gezien als ik sommigen zie lachen.
"Wat moeten jullie toch van ons?!" Terwijl ik die woorden uitspreek lijkt dit alles een enorme slechte nachtmerrie waar ik heel graag van wakker wil worden. Ook merk ik dat ik een beetje begin te huilen. Ik heb het gevoel dat ik met die jongens al zoveel heb meegemaakt en ik ben nog nooit zo bang voor iemand geweest. Ook schreeuw ik nooit zo erg, maar voor nu neem ik een uitzondering. "Ik eis dat jullie ons nu laten gaan!" Mijn stem klinkt boos, maar ook heel erg bang. Waarschijnlijk zouden de jongens zich er niets van aantrekken.

Met een bonkend gevoel in mijn hoofd open ik mijn ogen maar sluit ze gelijk door de hoeveelheid licht. Ik kreun even zacht en haal een hand door mijn haar zodat het niet voor mijn gezicht hangt. Ik duw mezelf omhoog en open mijn ogen langzaam. Ze schieten gelijk wijd open als ik de kamer niet herken en ik kijk snel om me heen. Waar ben ik?!
Ik denk na en slik als ik het herinner. Verdomme.. Mijn vriendinnen werden stuk voor stuk in het busje gegooid. Zo erg als het misschien is ben ik gaan rennen. Kom op.. Ik ben niet dom. Als niemand op mij let probeer ik weg te komen. Maar mijn fout zat bij de jongen die ik smeekte te helpen. Ik vertrouw te snel mensen als ik in paniek ben.. Ik grom en denk na. Hoe kom ik hier weg..
Ik stap snel uit het bed waar ik op lag en merk dan pas dat de kamer vrij luxe is. Ik loop snel naar het raam wat makkelijk lukt omdat mijn hakken ook niet meer aan heb. Ik probeer het raam te openen en vloek. Op slot. Natuurlijk, what was I thinking..
Ik sluip de gang op en frons even als ik merk dat het een villa is. Nou, dat zie je niet vaak.. Ik loop naar het raam dat ik aan het einde van de gang zie en probeer het te openen. Natuurlijk lukt dat niet. Maar ik kon het proberen. Ik zucht en loop zacht de trap af. Ik loop zo zacht mogelijk door en kijk om het hoekje als ik stemmen hoor. Ik duik gelijk weer om het hoekje als ik de bekende gezichten van de jongens zie. Fuck..
Ik zag ook Ellison en Jessica. Ik zucht kort. "Wat moeten jullie toch van ons?! Ik eis dat jullie ons nu laten gaan!" hoor ik Ellison schreeuwen en ik bijt op mijn lip. Ik moest kalm blijven, logisch blijven nadenken. Als ik in paniek raak dan gaat het helemaal mis, dat merk ik nu ook wel. Ik sla mijn armen over elkaar en loop dan rustig de kamer in. ''Bespaar je energie Ell... Denk je echt dat ze ons laten gaan, zo makkelijk?" zeg ik als ik de kamer in loop. Het klonk misschien gemeen maar zij moest ook gaan nadenken...
''Als ze het ons echt zo makkelijk gingen maken hadden ze geen sloten op de ramen gezet.." mompel ik, eigenlijk meer tegen mezelf maar ja. Ik haal een hand door mijn haren en merk dan pas dat ik heel licht tril. Geweldig.. Ik slik en leun tegen de muur. No way dat ik bij die gasten ging zitten..

---

El Diablo.

Ik was al een tijdje wakker, maar weigerde nog naar beneden te gaan. Ik was eerder wakker geworden dan mijn vriendinnen, waarschijnlijk omdat ik ook de eerste was die ze bewusteloos hadden kregen en had dan ook alle tijd gekregen om rustig te bovenverdieping te doorzoeken.
Ik had gezocht naar aanwijzingen, iets persoonlijks van deze jongens. Het verbaasde me enorm dat ze in een villa woonden, dat moest ik wel toegeven, maar op het feit dat ze hier woonden na, wist ik niets over hen.
Vanuit mijn kamer hoorde ik dat al een paar meisjes naar beneden waren gelopen. Ik zuchtte, wetende dat ze waarschijnlijk belachelijke dingen gingen vragen zoals, 'laat ons vrij', of, 'ik eis dat we iemand mogen bellen,' want zo waren ze dan weer.
Ik rekte me even uit en deed mijn hakken af die ik nog altijd aanhad. Ze hadden ze best mogen uitdoen, zoveel werk was dat niet en ze konden tenminste een beetje vriendelijk zijn na mij bewusteloos te hebben gemaakt.
Ik ging rechtstaan en trok mijn zwarte kousen terug naar boven en streek mijn kleren plat. Mijn jeansvestje had ik al uitgedaan toen ik wakker was geworden aangezien het hier best warm was binnen.
Mijn blik gleed naar mijn polsen. Het was duidelijk dat ze me hadden vastgebonden aangezien de touwen lichte brandwonden hadden nagelaten, maar op zich deed het niet zoveel pijn.
Ik haalde een hand door mijn roze lokken en zuchtte opnieuw. Ik was niet van plan om te laten zien dat ik bang was, want ik was het niet. Deze jongens maakten me niet bang. Als ze het zo slecht met ons voorhadden, dan zouden ze ons niet elk apart in een kamer gelegd hebben in een villa. Dan hadden ze ons hardhandig ontvoerd in plaats van eerst de zachte aanpak te proberen gebruiken.
Mijn hand duwde de ijzeren klink naar beneden waardoor de deur openging. Alsof ik in mijn eigen huis rondliep stapte ik de bovenverdieping af naar de trap. Ik deed mijn best niet om geluidloos te blijven, maar ergens kon ik er gewoon niet aan doen dat je me amper hoorde lopen.
Ik liep de trap af naar beneden en zag een paar van mijn vriendinnen staan, zoals verwacht dus. Ik liep hen voorbij en keek kort de ruimte rond, zonder de jongens aan te kijken.
"Is er hier ook eten of is dit één van die ontvoeringen waar we moeten verhongeren?"

[ bericht aangepast op 27 aug 2014 - 0:27 ]

---

You speak like constellations but you're just a black hole.

Skyler Jordan Mouthen

Ik voelde langzaam hoe ik wakker werd maar had nog geen zin om mijn ogen te openen. Ik liet mijn hoofd in het kussen zakken en rook een onbekende geur. Met gefronste wenkbrauwen ging ik zitten en probeerde ik mijn ogen te openen. Na een paar keer knipperen lukte het me eindelijk om ze helemaal open te krijgen en ik schrok toen ik de onbekende kamer zag. Snel stond ik op en zocht naar iemand die in de kamer zat. Maar nee, ik was helemaal alleen. Niemand was hier. Er kwamen weer tranen in mijn ogen als ik me de vorige avond herinnerde. Ik weet nog hoe ik in elkaar zakte en het pistool tegen mijn lichaam. Ik voelde het nog steeds en het deed veel zeer. Trillend keek ik naar de deurklink die mijn enige kans was om weg te lopen. Ik deed de deur langzaam open en keek naar hal. Mijn mond vormde zich in een 'o' toen ik de vele deuren merkten. Waar zouden mijn vriendinnen zitten ? Hadden de jongens hun iets aangedaan ? Ik hoorde geschreeuw en liep snel naar het geluid. Ik twijfelde niet en liep de trap af terwijl ik Jessica, Ellison en Carmen opmerkte. Ik keek hun bezorgd aan en liep naar hun toe. Er kwam niets uit mijn mond maar ze zouden mijn angst wel voelen. Pas toen merkte ik dat we niet alleen waren in de kamer. Ik keek woedend naar de jongen die me gisteren pijn had gedaan. Zowel letterlijk als figuurlijk. Ik liep naar hem toe en keek net alsof ik hem in elkaar zou willen slaan maar ik stopte even toen ik merkte dat dat niet het beste idee was.
'Waarom doen jullie dit?', zei ik terwijl ik naar de andere jongens keek. Mijn stem klonk ineens heel klein en angstig.

---

I'm not perfect, but I'm glad because perfect is boring

Al uitstrekkend lag ik op mijn gemak in de zwartlederen zetel beneden in de woonkamer. Dit huis was gewoon zo... Zo geweldig. Echter stopte ik bruut toen ik weer een pijnscheut in mijn schouder voelde. Mijn blik gleed opzij en ik trok voorzichtig de hals van mijn shirt wat opzij waar ik het verband al kon zien. Een zware kneuzing, Erh, veel was daar niet aan. Ik nam mijn pakje Malboro uit mijn broekzak en haalde daaruit mijn aansteker en een peuk die ik vervolgens tussen mijn lippen plante. Het vuur danste en likte mijn peuk die zo in brand schoot en daarna stak ik alles weer weg en nam ik een diepe haal om dan genieten de rook die mijn longen vulde langzaam te laten ontsnappen. Het duurde namelijk ook niet lang voor ik gestommel hoorde vanboven. De eerste meisjes zijn wakker lijkt me. Ik haf echter geen aandacht aan hun en deed op mijn gemak verder aan mijn peuk. Ook de andere jongens leken geen aandacht aan hun te besteden. Steeds meer voetstappen kwamen de trap of en ik kon het toch niet laten om zachtjes te lachen als één van de meisjes begon te roepen op ons en daarna volgde de rest algauw. "Wat moeten jullie toch van ons?!Ik eis dat jullie ons nu laten gaan!" Ik keek even kort om en trok een wenkbrauw op eerst stonden er twee. De ene die me deze pijnlijke schouder had bezorgd, de andere leek me dan weer niet zo bekend. Daarna kwam er nog iemand bij staan een roodharig meisje als ik me niet vergiste. ''Bespaar je energie Ell... Denk je echt dat ze ons laten gaan, zo makkelijk?" zei ze zodra ze nog maar de woonkamer binnen was ''Als ze het ons echt zo makkelijk gingen maken hadden ze geen sloten op de ramen gezet."Dit maal stond ik op en trok mijn shirt wat beter naar beneden gezien dat ding telkens omhoog kroop.Daarna liep ik wat dichter naar de meiden toe. Het geluid van mijn leren botten maakte een dreigend geluid in hun richting. "Kijk, neem daar nou eens een voorbeeld aan." zei ik terwijl ik naar het roodharige meisje wees en daarna nog een trekje nam van mijn peuk. "Niet roepen en tieren, en al zeker geen eisen stellen aan ons." zei ik met een brutale grijns om mijn lippen al werd ik gauw serieus naar het einde toe.Een donderend geluid kwam van boven en ik rolde met mijn ogen en telde dan onhoorbaar af. 'één, twee drie...' en daar was de volgende meid al, ze liep eerst naar haar vriendinnen toe wat eerder leek op een kudde schapen dan wat anders en daarna opende zij om haar beurt haar mond 'Waarom doen jullie dit?' zei ze en ik wreef even over mijn voorhoofd. Jeezz. wat geïrriteerd keek ik het meisje aan. "En geen domme vragen stellen als dat daar." zei ik met een flauw gebaar richting het pas aangekomen meisje. Ik nam een laatste haal van de peuk en terwijl ik deze uitblies gooide ik de peuk ongeïnteresseerd hun richting op. Toen ik dat deed had ik het lila-harige meisje niet opgemerkt die haast onhoorbaar de woonkamer was binnen gekomen en zelf niet bij haar vriendinnen stond maar het veel verder waagde. Kort bestuderend keek ik haar aan. Hmmm, hard to get huh? Een brutale grijns verscheen om mijn lippen terwijl ik ongegeneerd haar bekeek. "Is er hier ook eten of is dit één van die ontvoeringen waar we worden verhongerd?" vroeg ze fel, mij en de andere jongens negerend iets wat me wel verbaasde. Niet zoals de andere tutjes hier, geen gezeik geen gejank geen dat. "Ahn, eten... Alsof jullie mager popjes dat wel nodig hebben." zei ik met een lachje terwijl ik mijn blik liet glijden over hun lichamen. Echt ze hadden allen een prachtig figuur en zeker een knap smoeltje. "Maar als je zo aandringt, ja er is hier inderdaad eten en als je een beetje zoekt vind je het heus wel." zei ik geamuseerd en sloeg mijn armen over elkaar heen terwijl ik wat leunde tegen de zetel die achter me stond. Ik hield mijn hoofd wat schijntjes en glimlachte schuintjes naar de meiden. "Zeg, het is niet dat we jullie gaan opeten hoor." zei ik met een lachje en kon het niet laten om weer gemenig te grijnzen. "Dat doen Julian's honden wel." zei gniffelend. Als ze wat meer uit hun hoekje kwamen dan zouden ze zien dat er in de kamer hiernaast een tafel opgedekt was met een uitgebreid ontbijt. Maar hun angstige blikken en domme vragen vermaakten me enigszins wel.

[ bericht aangepast op 27 aug 2014 - 0:26 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

"Ahn, eten ... Alsof jullie magere popjes dat wel nodig hebben." Met een opgetrokken wenkbrauw keek ik in de richting van de jongen die mijn vraag leek te beantwoorden, op één of andere manier. Hij keek ons allen aan met een blik die je gebruikte om nieuw meubilair te keuren en om eerlijk te zijn maakte me dat best boos.
Ik sloeg mijn armen over elkaar en bleef hem aankijken, wachtende tot hij een écht antwoord gaf, want ik was niet van plan hier te blijven zitten zonder enige vorm van eten.
"Maar als je zo aandringt, ja er is hier inderdaad eten en als je een beetje zoekt, vind je het heus wel." De geamuseerde toon die in zijn stem doorklonk, was niet te misvatten. Ik rolde met mijn ogen en liet mijn armen terug uit elkaar vallen. We moesten hier dus alles zelf doen.
"Zeg, het is niet dat we jullie gaan opeten hoor," hoorde ik hem nog vervolgen, "Dat doen Julian's honden wel."
Ik kon het niet laten. Ik kon het niet laten om een sarcastische lach uit te stoten terwijl ik rondkeek in de ruimte. Mijn blik schoot terug naar de jongen die het woord had genomen.
"Dreigen met honden? Origineel." Het was niet dat ik hem expres probeerde uit te dagen, het was mijn karakter gewoon. Wel, niet echt, het was de 'ik' die naar boven kwam in situaties waar anderen nood hadden aan iemand die geen angst toonde.
Met een nonchalante pas liep ik verder de zitkamer door. Wel ik vermoedde dat het de zitkamer was, maar het zag er alleszins uit als één. Eigenlijk was er hier vrij weinig te zien. Het deed me denken aan het huis waar ik opgegroeid was. Het was ook een villa, was precies in dezelfde stijl ingericht en je had dezelfde lelijke schilderijen.
Een glimlachje groeide om mijn lippen toen ik me herinnerde waar ik deze morgen was achtergekomen. Met een zacht gelach draaide ik me om naar de jongens en keek hen schuin aan.
"Ik weet trouwens dat één van jullie mijn gsm heeft gestolen. Wel, afgepakt, je kan het niet echt stelen noemen aangezien ik bewusteloos was. Oh en me vastbinden? Een echte klassieker! Echt proficiat!"

---

You speak like constellations but you're just a black hole.

Een van de jongens die de hele tijd op een zwartlederen zetel had gelegen stond op na mijn woorden en hij loopt richting ons. Ik vernauw mijn ogen. "Kijk, neem daar nou eens een voorbeeld aan." zei hij terwijl hij naar mij wees. Ik rol met mijn ogen. Ik voelde me eigenlijk heel ongemakkelijk, altijd bij mannen maar ik liet niks merken. Het laatste wat mijn vriendinnen nu nodig hebben is nog iemand die bang is.
"Niet roepen en tieren, en al zeker geen eisen stellen aan ons." zei hij vervolgens met een brutale grijns. ''Waarom doen jullie dit?'' vroeg Skyler die er blijkbaar bij was gekomen en als ik mijn blik van de jongen weg haal zie ik ook Abel staan. "En geen domme vragen stellen als dat daar." zei de jongen vervolgens. "Is er hier ook eten of is dit één van die ontvoeringen waar we worden verhongerd?" vroeg Abel fel en ik grijns kort. Dat kon ik wel waarderen aan haar, ze was nooit bang. En als ze het was toonde ze het nooit.
"Ahn, eten... Alsof jullie mager popjes dat wel nodig hebben." zei de jongen met een lachje en hij liet zijn blik glijden over onze lichamen. Serieus, ze zijn ook allemaal hetzelfde. "Maar als je zo aandringt, ja er is hier inderdaad eten en als je een beetje zoekt vind je het heus wel." zei hij vervolgens. "Zeg, het is niet dat we jullie gaan opeten hoor. Dat doen Julian's honden wel." zei de jongen vervolgens gniffelend.
Ik rol weer met mijn ogen. Alsof Abel mijn gedachtes kon lezen, "Dreigen met honden? Origineel." zei ze en ik lach even. Ik besluit ook maar weg te gaan van deze muur, want je komt toch niet veel verder hier. Ik loop verder de kamer in en kijk om me heen. Het is niet een plek die je zou verwachten als je denkt aan ontvoerders, maar oké. Over de plek hoor je me niet klagen, over die gasten zelf wel.
Ik zie een deur open staan naar een andere kamer en loop ernaartoe. Mijn wenkbrauw schiet ietsjes omhoog als ik het uitgebreide ontbijt zie op de tafel. 'Well... Found it.." mompel ik. Ik loop de kamer in en kan het niet laten om ook deze ramen snel te checken. Op slot.. Ach, altijd proberen. No? Ik pak rustig een appel en loop terug de kamer in. Je moet mij echt niet veel eten geven in de ochtend, behalve als je me de hele dag ziek wilt zien.
Ik leun tegen de muur naast de deur naar de andere kamer en kijk de jongens aan. "Nou, vertel is.. Jullie ontvoeren ons. We zijn in een villa met uitgebreid ontbijt en alles.. Dan vraag ik me af wat jullie met ons gaan doen, sinds je normaal ziet dat je gewoon zowat aan je lot wordt overgelaten in een vieze kelder.." zeg ik. Ik vroeg het me echt af, ze ontvoeren ons niet voor de lol lijkt me. Het is hoogstwaarschijnlijk voor een doel en tot nu toe lijkt het erop dat we daarvoor nog heel en gezond moeten zijn. Dus ik begon me nou echt af te vragen wat deze gasten van plan waren.
'Weetje, namen zijn ook fijn om te weten.. Tenzij jullie dude 1, dude 2, enzovoort willen heten..." mompel ik. Ik deed me eigenlijk alleen zo fel en zelfverzekerd voor voor mijn vriendinnen, maar dat hoeven ze niet te weten. Volgens mij kom je ook wat verder als je niet van die obvious vragen stelt, tenminste. Tot nu toe lijkt dat zo...

---

El Diablo.

Skyler Jordan Mouthen

Ik glimlachtte even bij Abel's woorden. Ze was gewoon echt nooit bang ! Ze maakte zich blijkbaar niet druk om het feit dat we ontvoerd waren. Of was dat wel zo ?
"Ahn, eten ... Alsof jullie magere popjes dat wel nodig hebben.", zei een jongen die op de zetel zat en ik merkte dat zijn blik over onze lichamen gleed. Ik was duidelijk niet op mijn gemak. Even later zei de jongen dat Abel het maar mocht uitzoeken als ze eten wou. Ik had op dit moment eerlijk gezegd echt geen honger maar dat was bijna iedereen ochtend.
'?Zeg, het is niet dat we jullie gaan opeten hoor. Dat doen Julian's honden wel.", zei de jongen gniffelend. Er kwamen tranen in mijn ogen die ik snel wegknipperde. Geen honden toch.... Honden waren dieren waar ik al mijn hele leven lang voor bang was geweest. Ik wist niet waarom en niemand kom me dan ook helpen. Wie was Julian trouwens ? Ik besloot er maar niets over te zeggen. Carmen ging naar een deur die blijkbaar stond en ze leek erg verbaasd. Even piepte ik ook om te zien wat er in zat. Ik fronste mijn wenkbrauwen even waarom zaten we in een grote villa, een lekker ontbijt en misschien nog meer ? Ik snapte het maar niet. Maar ik had geen honger en liep de kamer niet eens binnen om wat te eten. Waren de jongens dan niets slechts met ons van plan ? Waarom hadden ze ons dan ontvoerd. Weer kreeg ik meerdere vragen waar ik geen antwoord op vond. Ik besloot dat ik niet bang hoefde te zijn want als ze ons dood had willen maken hadden ze dat toch allang gedaan ?
''Nou, vertel is.. Jullie ontvoeren ons. We zijn in een villa met uitgebreid ontbijt en alles.. Dan vraag ik me af wat jullie met ons gaan doen, sinds je normaal ziet dat je gewoon zowat aan je lot wordt overgelaten in een vieze kelder..", zei Carmen. Het leek echt wel of ze mijn gedachten kon lezen want mijn vragen waren net hetzelfde. We waren dan ook in dezelfde situatie's.

[ bericht aangepast op 27 aug 2014 - 8:44 ]

---

I'm not perfect, but I'm glad because perfect is boring

Ik moet toegeven dat ik erg veel van dit werk houd, ook al heeft het een klein minpuntje. Het is ontzettend eentonig. Altijd soortgelijke vragen van paniekerige meisjes. Sommigen schreeuwen stomme dingen, anderen houden zich op de achtergrond en er zit er altijd ook wel minstens één bij die doet alsof ze helemaal niet bang is. Kort gezegd ben ik er niet zo van onder de indruk zodra als dat stukje drama weer begint. Eén voor één komen de meisjes binnenlopen en één voor één besluiten ze in welke catogorie ze horen. Nummer één houd zich op de achtergrond, terwijl nummer twee overduidelijk in de paniekerige catogorie hoort. En ja hoor, degene die niet bang zijn komen er ook weer aan. Ik besluit me er maar even buiten te laten als Nath de antwoorden geeft. In dat geval heeft hij zijn lol ook weer gehad. Dat kan ik ook wel horen, aangezien er vermaak in zijn stem schuilt. Elke keer vraag ik me af of en waarneer de meisjes er achter komen dat wij dit hartstikke leuk vinden. Ik zal wel wachten, net zoals ik met de anderen afwacht totdat Nath klaar is met zijn zogehete speech. Mijn mondhoeken krullen een beetje omhoog bij Nath's afsluitende woorden over honden, totdat dat wicht met het lila haar weer laat merken dat ze een weerwoord heeft klaarliggen.
"Ik weet trouwens dat één van jullie mijn gsm heeft gestolen. Wel, afgepakt, je kan het niet echt stelen noemen aangezien ik bewusteloos was. Oh en me vastbinden? Een echte klassieker! Echt proficiat!" Ik rol even met mijn ogen en besluit ook maar eens op te staan. Over het algemeen zijn mijn favorieten niet de meisjes die niet bang zijn. Als ze niet bang zijn, wat is er dan voor lol aan? Die met het lila haar moeten we binnekort maar eens een lesje leren, dunkt mij. Vooral als ze over haar gsm begint, waar mijn mond een kleine zucht slaat.
"Denk je nou echt serieus dat degene hier die jouw gsm heeft, die aan jouw terug gaat geven? In dat geval zal je nog dwazer zijn dan je vriendinnen. O, en over die touwen. Ja, ik denk inderdaad dat wij wel klasiek zijn, net zoals wij voor jullie alles zullen zijn. Van de hemel tot de hel." Zeg ik dan maar tegen haar. Ondertussen blijkt dat één van de meiden hun ontbijt heeft gevonden. Zo zie je maar dat als je gewoon rustig blijft, je alles vindt wat je hier wilt hebben. Toch vindt ik het leuker als ze niet zo rustig doen. Ik wil wel een beetje kunnen lachen als dat ook maar even kan. Gelukkig blijft het tenminste niet te lang stil als degene die het ontbijt had gevonden vragen begint te stellen.
"Nou, vertel is.. Jullie ontvoeren ons. We zijn in een villa met uitgebreid ontbijt en alles.. Dan vraag ik me af wat jullie met ons gaan doen, sinds je normaal ziet dat je gewoon zowat aan je lot wordt overgelaten in een vieze kelder.." Of misschien teveel vragen. Rustig en kalm loop ik een beetje haar kant op.
"Als je echt zo graag een vieze kelder wilt, zal ik er graag eentje voor je regelen. Toch lijkt het mij maar een saai leven in een kelder, wil je dat echt zo graag? Want als ik jouw was zou ik namelijk veel verstandiger zijn. Ik zou genieten van al dat lekkere eten en daarbij zou ik ook nog een geen domme vragen stellen, hoewel hij dat volgens mij al erg duidelijk heeft gemaakt net." Zeg ik terwijl ik Nath aanwijs. "En om niet te vergeten, zou ik als ik jouw was al zeker niet zo vergeetachtig zijn, want dat kan hier namelijk erg slecht uitpakken." Zeg ik op een kalme toon, al is er ook wel een beetje vermaak in te horen. Ik lach naar haar, nog terwijl ik na geniet van mijn woorden.
'Weetje, namen zijn ook fijn om te weten.. Tenzij jullie dude 1, dude 2, enzovoort willen heten..." Zegt dezelfde meid dan opeens. Vermakelijk kijk ik haar aan." "Wil je een voorstelrondje? Noem mij dan maar Jonah en ik zal vriendelijk tegen jouw zijn zolang jij dat bent tegen mij." Besluit ik dan maar. Het maakt niet uit of ze onze namen weten of niet. "Maar als jullie mijn naam weten zal ik het ook wel zo vriendelijk vinden als jullie je eigen naam ook even zeggen, tenzij jullie willen dat ik jullie ga nummeren."

[ bericht aangepast op 27 aug 2014 - 11:04 ]

Julian Sadler

Er was iets mis met Alister. Ik zag ik toen ik ze eten gaf. Hij had moeite met eten en het deed hem overduidelijk zeer. Ik zuchtte, opende zijn kooi en liep naar hem toe. Hij liet me rustig in zijn bek kijken en ik zag dat het tandvlees rond een tand dik was en bloedde.
Wel dat betekende een bezoekje aan de dierenarts vanmiddag. Ik gaf hem een aai over zijn hoofd en sloot de kooi achter me. De honden mochten dan wel rustig naar mij zijn, naar de meisjes konden ze niet zo vriendelijk zijn. Wel ze waren vriendelijk naar de jongens omdat ik wilde dat ze vriendelijk waren, als ik besloot ze op hen los te laten zouden ze er niet over twijfelen om hun kelen open te scheuren. Tja, je moet toch altijd iets achter de hand houden als je een leven zoals het mijne lijd.
Ik wierp een blik op mijn horloge en besefte dat de kans bestond dat er al een aantal meisjes wakker waren. De honden eten geven had meer tijd in beslag genomen dan gewoonlijk.
'Ik ga vanmiddag met Alister naar de dierenarts,' zei ik terwijl ik naar binnen liep en totaal geen aandacht besteedde aan de meisjes die daar stonden. 'Er is iets mis met zijn kies.' Ik waste snel even mijn handen en pakte een croissantje van de tafel met eten. 'Iemand zin om Rudolf uit te laten vanmiddag?'
Ik nam een hap van mijn croissantje en liet mijn blik even gaan over de meisjes. Mijn ogen vonden het meisje met wie ik gister een gesprek had dat was geëindigd met dat ik haar met mijn pistool in haar gezicht sloeg om daarna haar te verdoven met chloroform. Een goed gesprek dus.
Ik liep naar haar toe en pakte haar gezicht beet zodat ik haar lip en daarna de blauwe plek op haar borst beter kon bekijken. God, ik hield er van als ik sporen achter liep. Alles aan haar lip en de blauwe plek op haar borst riep: Van mij! Van Julian Sadler!
maar er zouden misschien klanten komen en dan moesten ze allemaal in top conditie zijn. Ik pakte haar arm op een losse, niet dwingende, manier en trok haar voorzichtig mee naar de keuken. Ik zette haar op een stoel en pakte de ehbokid uit een van de keukenkastjes en begon rustig haar lip en blauwe plek te verzorgen.

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

Onderuitgezakt op één van de zwarte zetels keek ik toe naar het dramatische tafereel dat zich afspeelde toen de eerste meisjes binnen kwamen. Ik bestat geen aandacht aan hun wel bekende vragen en keek enkel toe hoe Nathaniel en Jonathan met de meisjes in gesprek gingen. Uiteindelijk vroeg één met roodbruine haren onze namen en besloot ik daar maar eens antwoord op te gaan geven.
'Je mag mij Jake noemen.' zei ik haar waarnaar ik opstond en mijzelf even uitrekte. Ik keek even naar Finnick die naast mij had gezeten en merkte dat hij een beetje aan het dagdromen was. Ik schopte hem tegen zijn voeten.
'Hé!' Hij keek verdwaasd op en wierp mij een vernietigende blik toe.
'Als je door haar voortaan dude 1 of 2 wilt worden genoemd, zal ik vooral je naam niet zeggen.' grinnikte ik waarnaar ik even naar het meisje keek en knipoogde.
Hij ging wat rechter in de zetel zitten en keek even om zich heen, het tafereel bestuderend. 'Ja, ik ben Finnick. Maar jullie mogen mij wel Finn noemen.'
Ik keek weer verbaasd naar Finnick. Hij liet mensen nooit zomaar zijn naam afkorten, alleen wij mochten dat.
'Ik ga vanmiddag met Alister naar de dierenarts,' zei Julian toen hij binnen gelopen kwam, totaal geen aandacht bestedend aan de meisjes. 'Iemand zin om Rudolf uit te laten vanmiddag?'
'Ik neem de eer wel op mij.' zei ik nonchalant. Ik was immers niet bang voor honden en vond ze eigenlijk wel leuk. Vooral Julian zijn beestje waren leuk, ook al zagen ze er erg angstaanjagend uit.
Julian liep naar het meisje toe die hij gister had meegenomen en bestudeerde haar gezicht kort waarnaar hij haar meenam naar de keuken. Ik bestudeerde het groepje meisjes kort en merkte toen het meisje met de lange bruine haren op die ik gisteren had meegenomen. Ik wist haar nam nog steeds niet, want kort nadat ik het haar had gevraagd was ze flauwgevallen.
'Nou, hebben jullie meisjes zin in een ontbijt? Jezelf voorstel kan ook wel nadat jullie hebben gegeten.' besloot ik terwijl ik ze één voor één aankeek en ze vervolgens naar de keuken begeleidde. Ik had zelf ook een ontzettende trek gekregen, dus een lekker broodje kon er wel bij.

---

"We accept the love we think we deserve."

Christina Rose Shiff

Ik knipperde met m'n ogen, door het zonlicht. Ik wist niet hoe laat het was, maar voor mijn gevoel heb ik lang geslapen. Eerlijk gezegd sliep ik ook gelijk en best goed. Ik opende m'n ogen helemaal en viel van schrik zowat uit m'n bed. Dit is mijn kamer niet ! Een grote kamer, best mooi ook. Ik keek even om me heen en opeens schoten er allerlei gedachten door mijn hoofd. De toerist. De overval. De klap. De pijn. Nu wist ik het weer. Ik zag dat m'n rode hakken naast het bed stonden. Best, die konden daar blijven staan. Ik trok m'n jurkje wat omlaag en liep toen naar de deur. Ik legde mijn hand op het koude handvat en opende de deur. Verder zag ik nog een grote hal. Wat wouden ze van ons als ze zoveel hebben ? Ik pakte een elastiekje van m'n pols, om mijn rode lokken in een vlecht te doen en zag toen de grote rode wonden om mijn polsen. Ik voelde niet zo erge pijn eigenlijk, maar die Finnick kon die touwen ook wat losser kunnen maken. Blijkbaar heeft hij nog nooit een klap in z'n gezicht gehad. Dat bezorgde me een kleine glimlach om m'n lippen. Die alweer snel verdween, toen ik mijn gezicht in een spiegel zag. M'n rode lokken stonden alle kanten op en ik had grote panda ogen vanwege de uitgelopen mascara en eyeliner. De rode lippenstift was er ook af en nu waren mijn lichtroze lippen te zien. Ik zuchtte. Ik bond mijn haar snel in een losse vlecht, het zag er nog best goed uit in plaats van dat Einstein-kapsel. Ik zuchtte en keek om me heen. Ik zag een grote trap en besloot naar beneden te gaan. Het kon me niks boeien, hoe ze me zagen. Ik kwam beneden en zag de jongens én mijn vriendinnen.
' Hey.. ' Het was meer naar de meiden bedoelt. Ik keek door de kamer en zuchtte. Jeezz, wat groot ! ' Is hier ergens wat te drinken .. ' M'n lippen waren droog en ik had bovendien gewoon dorst. Iedereen zal me waarschijnlijk raar aankijken, vanwege mijn panda ogen, maar tjah. Hun kunnen zich ergens anders mee bemoeien. Toen ik even rondkeek, zei niemand gelijk iets. Ik liep door de kamer en opende een deur. Als niemand iets zei, dan doe ik het gewoon. En ik was best wel nieuwsgierig. Achter deze deur was nog een gang. En nog meer deuren. Ik zuchtte en stapte vervolgens de gang in. Ik wou niet bij de jongens blijven. Ik keek dan m'n vriendinnen aan en knikte naar hun, zo van komen jullie mee ? Ik draaide me om en liep met zachte stappen de gang in. Zullen hier hun slaapkamers zijn ? Of keuken en woonkamers ? Ik draaide me om en liep weer naar de rest. Nu wendde ik me meer tot de jongens. Daarna keek ik naar m'n vriendinnen. Ze staan bij elkaar. Heb ik iets gemist ? Ben ik de laatste ? Ik haalde mijn schouders op en wendde me weer naar de jongens. ' Als we niet worden opgesloten in een vieze kelder en wakker worden in zulke grote kamers, hebben jullie zeker ook wat te drinken of eten ? ' Mijn stem klonk kil, alhoewel ik probeerde normaal te klinken. Ik heb het gister al verkloot, maar het kon me niet meer veel schelen. Ik wou tenminste wat te drinken. Ik trok vragend mijn wenkbrauwen op en mijn grijze ogen hadden een vragende uitdrukking. ' Of tenminste een badkamer.. ' Ik herinnerde me weer, dat ik waarschijnlijk een gestoorde tuinkabouter leek. Ik zuchtte en plukte nerveus aan m'n korte zwarte jurk. Ik wou toch weten wat ze met ons wouden doen .. Dat onzekere gevoel keerde terug,gelukkig kon ik het verbergen. Dacht ik tenminste.
De jongen, genaamd Jake, vroeg of we zin hadden in ontbijt. Oh fijn. Maar ik had dorst en ik had het warm. ' Kunnen we ook naar buiten, of moeten we bij de oppassers blijven .. ' Ik had echt geen zin om over koetjes en kalfjes te praten. We waren gewoon ontvoerd en hun doen een namen ronde! Ik voelde m'n wangen warm worden, niet van woede, gewoon van de benauwdheid hier. Ik liep nu meer in de richting van de rest van de meiden en ging bij hun staan. Ik keek de jongens kort aan, waarbij ik ook Finnick zag en mijn blik naar mijn polsen gleed. Ik zuchtte even een keek toen uit een groot raam. Het was mooi en ik had frisse lucht nodig.

[ bericht aangepast op 27 aug 2014 - 13:47 ]

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."

Jerico Elija Cortez

Met de dure wagen, reed Jerico op de reusachtige oprit van de villa op. Hij grijnsde. Klein was het niet, maar veel kleiner als zijn huis wel. Die jongens wisten niet te verhandelen. Hij stapte uit de auto en liep richting villa. Hij was al aardig geïrriteerd, toen hij dat berichtje kreeg. We hebben beet. Die konden ook niet eerder op het idee komen, om die meiden te krijgen. Nu hebben ze beet, beter. Hij trok de kraag van zijn leren jas wat omhoog en stopte voor de grote voordeur. Hij klopte met z'n knokkels hard op de voordeur. Zonder enige pijn. Boksen was toch ergens handig voor. Een vals lachje verscheen op zijn gezicht. Toen hij geen reactie hoorde, verscheen er al weer een kille blik op zijn gezicht. Hij probeerde de deur te openen. Dicht. Waarschijnlijk zouden die meisjes wegrennen. Bange trutjes waren het zeker. Hij haalde een hand door zijn zwarte haar en zijn grijze ogen stonden op kille blik. Bij hem was het nooit goed, wanneer hij zo keek. Hij klopte nog harder op de deur en kreeg een lichtelijk rood hoofd. Door zijn tint, viel het niet heel erg op. Hij stapte naar achter en wachtte ongeduldig af..

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."