[200] The Dangerous Claws ~ Speeltopic - Speeltopics

De al jaren gezochte bende 'The Dangerous Claws ' zijn weer op zoek naar nieuwe slachtoffers. De bende is al jaren bezig met hun duivelse plannetjes. Ze ontvoeren onschuldige mensen. The Dangerous Claws behandelen hun net als slaven en de mensen moeten alles doen wat ze zeggen. Na een week verkopen ze hen aan onbekende klanten. De klanten komen regelmatig op bezoek om te zien welke nieuwe mensen er bij zijn gekomen. Niemand ontsnapt uit hun klauwen. Ze doen het allemaal voor het geld. Hun enige interesse ! Maar alles verandert als ze op straat een groepje van zeven meisjes tegenkomen. Ze ontvoeren hen en merken al snel iets vreemd. De jongens worden elk verliefd op één van de meisjes. Maar ze hebben het geld hard nodig! Elke jongen wilt zijn meisje beschermen bij het verkocht zijn. Ze willen het niet en zijn daarvoor tot alles in staat. De klanten worden ook ongeduldig, wat zullen ze doen ?... Loopt dit nog goed af voor de meisjes ? Worden de jongens gearresteerd ?

Regels

- Geen perfecte personnages
- Maximum 3 personnages [Jongen en meisje, klant ]
- Minimum 200 woorden
- 16 + is toegestaan, alleen als je wilt
- Verboden personnages van andere te besturen !
- Zet boven je post altijd de naam van je personnage
- Geef door als je een tijdje afwezig bent
- Naamsveranderingen doorgeven aub

Meiden
- Jessica Geline Talia || Levinia
- Ellison Breakway || Nuevo
- Skyler Jordan Mouthen|| Mevalina
- Carmen Sydney Rivello || Parrish
- Abel Ambrose Sadler|| Whilted
- Lucia Loren Colton || Redrosex
- Christina Rose Shiff|| Briar

Jongens
- Tyler Jay Santiago. || Parrish
- Valentino Jonathan Davis || CavalierYouth
- Nathaniel Zac Carter|| Mudita
- Jonathan Tarly|| Nuevo
- Jake Milligan || Silvanaa
- Julian Sadler || Geleninja
- Finnick Evans || Silvanaa
Klanten
- Jerico Elija Cortez ~ Briar
- Dimitri Romanov ~ Parrish



Het begin
De jongens zijn op zoek naar nieuwe slachtoffers in de stad. Daar zien ze zeven onschuldige meisjes samen praten die net van een restaurant terugkomen. Ze zijn alle zeven vriendinnen van elkaar. De jongens besluiten om hun te ontvoeren en brengen hun in een wit busje mee naar hun grote villa. . De jongens worden niet meteen verliefd. Ze zijn erg gemeen en doen wat ze willen.


Later hebben de jongens het geld echt nodig. Ze moeten beslissen welke twee meisjes van de zeven ze gaan verkopen. Elke jongen wilt zijn meisje beschermen.

[ bericht aangepast op 19 aug 2014 - 12:55 ]

---

Everyone is good as it is, do not change people

Skyler Jordan Mouthen

De jongen had me daarstraks verzorgd en ik snapte nog steeds niet waarom. We zaten hier in een supermooi en luxe huis. Dit was toch niet echt een plaats voor een ontvoering. Waarom wouden ze dat we er zo uitzagen. Ik kwam net uit de badkamer waar ik een setje kleren aan moest. Ik durfde niet eens naar mezelf te kijken in de spiegel van de badkamer. Ik had niet veel keus gehad voor de kleding, maar het was veel te bloot naar mijn smaak, en dan had ik het nog niet eens over het ondergoed. Ik schaamde me dood in dat mini jurkje die zo strak zat. Ik kon nauwelijks lopen in deze kleding en hoopte niemand tegen te komen. Waarschijnlijk was ik niet de enige met zo'n kleding. Het zou ook raar zijn dat ik de enige was van de meisjes. Ik besloot gewoon wat rond te stappen en bleef in de keuken. Ik draaide me om toen ik één van de jongens zag binnenkomen.
''Gast, wat doet Jerico hier nou zo vroeg? Hij weet toch niet hoeveel van die meiden we hebben hé?", vroeg de jongen aan een andere. Ik begreep er niets van, wie was die ene Jerico ? Ik luisterde niet meer naar de rest toen ik een een hand rond mijn pols voelde, ik slikte en keek recht in de ogen van de jongen.
"Jij voldoet wel, kom." zei hij dwingend. Wat bedoelde hij daar nou mee ? Boos, probeerde ik me los te rukken maar hij was sterker en ik begreep dat dit geen zin had. Ik besloot gewoon rustig te blijven, ik had geen andere keus. Toen hij de woonkamer inliep keek ik bang naar de onbekende man die voor de deur stond. Ik merkte dat Carmen er ook bij was en keek haar met een vragend gezicht aan. Wat was er toch aan de hand ?

[ bericht aangepast op 7 sep 2014 - 16:28 ]

---

I'm not perfect, but I'm glad because perfect is boring

Terwijl ik even op het aanrecht leun, hoor ik Nath binnenkomen.
"Gast, wat doet Jerico hier nou zo vroeg? Hij weet toch niet hoeveel van die meiden we hebben hé?" Even haal ik mijn schouders op, maar dan bedenk ik me iets. Het zou Nath toch niet uit moeten maken hoeveel meiden Jerico denkt dat we hebben. Waarom vraagt hij dat? "Kunnen we ze niet wt langer houden ofzo? Enkelen dan toch, voor....klusjes enzo?" Die woorden bevestigen mijn vermoedes alleen maar meer. Ik kijk toe hoe Nath een meisje mee neemt naar de kamer. Zo te zien stribbelt ze eerst wel een beetje tegen, maar laat zich daarna maar gewoon meenemen. Ik besluit maar achter ze aan te lopen met de wodka in mijn hand. Eenmaal in de kamer zie ik gelukkig dat Lilith er niet is. Goddank is ze niet achter me aan gelopen. De wodka zet ik voor Jerico neer.
"Alstublieft meneer. Ik hoop dat alles naar uw wens is." Komt er sarcastisch uit mijn mond. Tyler heeft ook ergens een meid vandaan gehaald, wat het aantal twee maakt. Ik hoop maar dat Jerico daar tevreden genoeg mee is. Ze zijn tenminste wel mooi, dus daar zou hij toch wel blij mee moeten zijn, hoop ik.

Christina Rose Shiff


Ik kwam in één of andere kleine hal uit. Ik hoorde namen roepen van zo een jongen. Hij riep alle jongens. Waarom ? Ik haalde mijn schouders op en keek om me heen. Het leek overal hetzelfde. Deden ze dat expres ? Ik liet mijn vingers over een antieke vaas glijden en liep toen langzaam verder. Mooi was het zeker, maar gewoon groot. En verwarrend. Ik liep naar een deur en opende hem.
Weer een badkamer. Hmm. Ik stapte de badkamer in en liep naar de grote spiegel. Overal stonden spulletjes. Haarproducten. Kammen. Gel. Aftershave. Dit was niet echt voor meiden bedoelt. De jongens hadden hier dus ook hun badkamers. Waren dan hier ook hun slaapkamers ? Ik stapte de badkamer uit en sloot de deur achter me. Ik kwam weer uit in de hal en ik liep naar een andere deur. Ik opende hem en liep er weer in. Dit was een slaapkamer. En deze was moderner als de rest van de villa. Het was groot. Ik liep naar grote kasten en opende ze. Kleren. Van de jongens. Dit was één van de kamers. Zouden ze verdeelt over het huis slapen ? Ik liep de kamer uit en liet de deur open. Misschien zou diegene die naar zijn kamer liep vragen wie in zijn kamer was, dan kon ik bevestigen dat ze hier ook sliepen.
Ik kwam weer uit in de kleine hal. Dezelfde vazen. Dezelfde zetels. Dezelfde kasten. Ik liep weer een gang in en zag een trap. Hij ging naar boven. Ik zuchtte. Ik was nieuwsgierig en omdat ik niks anders te doen had. Dan maar het huis onderzoeken. Ik liep de trap op en hij voelde koud onder mijn voeten aan. Oh ja, ik de pumps nog in die slaapkamer. Ik haalde mijn schouders op. Hun probleem. En liep verder. Ik ging de eerst beste kamer in en sloot de deur achter me. Een slaapkamer. Ik keek even rond. Ik zag een jas over een stoel hangen. Die van Abel. » Abel ? « Mijn stem klonk zacht en ik keek om me heen, want ik zag haar nergens.


Jerico Elija Cortez

Ik kreeg nog mee, dat een paar wat zeiden. Grote mond. Onbeleefd. Ik negeerde ze maar, want dat wat ik wou zien was belangrijker. Jonathan zette de wodka neer, Nathaniel kwam met een meisje en Tyler ook. Ik bekeek ze van top tot teen. Ik stapte op het meisje af met de roodbruine lokken. Ik streek even over haar wang. » Mooi, maar kan beter.. « Ik grijnsde vals en liep naar de andere. Ik bekeek haar eventjes. Ik schudde mijn hoofd. » Deze niet. Beter hebben jullie niet ? « Ik keek ze grijnzend aan. » Ik hoef geen die zo verlegen lijken. En misschien nog een beetje pittiger. Ik kom volgende week wel weer. Dan wil ik betere zien. En wat betere kleding. « Ik grijnsde en verliet hiermee het huis.

[ bericht aangepast op 8 sep 2014 - 20:12 ]

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."

De kast zou hoogst waarschijnlijk leuker geweest zijn, moest hij geleken hebben op de kast die je zag in de films over Narnia. Helaas gaf de achterkant van mijn kast geen toegang tot een hele nieuwe wereld die een winterparadijs was voor degenen die winter verkozen boven eender welk seizoen. Ik, persoonlijk, verkoos de herfst, maar sneeuw en vriestemperaturen klonken enorm aanlokkelijk in een kast die vol lag met kleren en daardoor enorm benauwd én warm was.
Ik stond op het punt om enorm te beginnen zweten en voor een kort moment had ik spijt dat ik geen kleren had aangedaan die meer bloot gaven, maar voor ik echt kon beginnen nadenken over mijn kledingkeuze van vandaag hoorde ik een zachte stem mijn naam roepen.
Ik fronste mijn wenkbrauwen lichtjes en begon na te denken. Het was zeker niet de stem van Nathan, nee, zijn stem was een stem die je direct zou herkennen, een stem uit de duizend. Het klonk ook niet als een mannenstem, dus het moest één van de meisjes zijn, maar niemand wist dat dit mijn kamer was.
Een zachte kreun verliet mijn lippen toen ik me bedacht dat mijn jas waarschijnlijk nog op de stoel lag en terwijl ik de kastdeur opensloeg zuchtte ik opnieuw.
"Volgende keer kruip ik onder het bed," gromde ik geïrriteerd.
Ik ging rechtstaan van zodra ik uit de kast was en veegde de haren van mijn gezicht. De koude van de kamer sloeg om mijn lichaam waardoor een zucht van opluchting mijn lippen verliet. Je kon niet weten hoe blij ik was dat ik niet had gezweet. Anders ging ik me ook nog eens moeten douchen, maar eigenlijk wou ik gewoon zo snel mogelijk terug naar Nathan.
"Christina!" zei ik blij, waarna ik iets dichter naar haar toeliep. Ik stopte met stappen toen ik een deur hoorde dichtvallen. Voor zover ik kon raden was het de voordeur, wat waarschijnlijk wou zeggen dat, wie de persoon ook was met de auto, hij nu weg was.
"Weet jij wie er beneden was?"

---

You speak like constellations but you're just a black hole.

Ik kijk toe hoe Jerico op de meisjes afloopt, waarschijnlijk om te bekijken hoe ze eruit zien. Nog nooit heb ik zo gehoopt dat hij tevreden is met de meisjes. Ik heb wel geleerd dat hij ontzettend kieskeurig is en hij vindt het nooit goed genoeg. Ik heb niet het idee dat Jerico hier ooit echt helemaal tevreden is weggegaan, dus waarom zou dat nu anders zijn? Van één van de meisjes raakt hij zelfs haar gezicht even aan. Nerveus bijt ik om mijn lip. Alstjeblieft, vindt haar goed genoeg, altjeblieft....
"Mooi," Even zucht ik opgelucht en laat ik mijn schouders kalm naar beneden hangen. "Maar kan beter.." Hoe had ik dat niet kunnen weten. Gelijk kruipt de spanning terug in mijn lichaam. Kan hie niet één keertje zo vervelend doen, vooral nu ik Lilith het liefste zo ver mogelijk van hem vandaan wil houden. Ik weet niet eens waarom ik dat wil. Ze is zo interresant dat ik haar nu nog niet kwijt wil hebben. Ik wil nog iets langer van haar..... Genieten, zo gezegd. Van het ene meisje loopt Jerico naar de andere. Degene met de blonde haren. Zij was wel knap, toch? Maar was ze ook knap genoeg voor Jerico? Soms heb ik het idee dat hij voor het fantasie meisje zoekt, het enige perfecte meisje op aarde, maar die bestaat niet. Dat heb ik me wel altijd voor gehouden. Toch spookt zij nu door mijn hoofd heen, Lilith. Ik weet dat het een stomme gedachte is, maar in hoeverre ik Lilith ken, vindt ik haar perfect. Geen idee waarom, maar alles in haar, spreekt mij aan. Voorspelbaar en onvoorspelbaar tegelijk en dan nog haar ogen. In mijn ogen is ze perfecter dan welk meisje dan ook, al is de blondine waar Jerico naar kijkt toch ook prachtig genoeg? "Deze niet. Beter hebben jullie niet ?" Of blijkbaar is ze niet prachtig genoeg. Tuurlijk, waarom niet? "Ik hoef geen die zo verlegen lijken. En misschien nog een beetje pittiger. Ik kom volgende week wel weer. Dan wil ik betere zien. En wat betere kleding." Zonder nog iets te zeggen loopt hij weg. Zijn woorden maken me alleen maar nerveuser. Hij wilde niet verlegen en pittiger, oftewel de perfecte omschrijving van Lilith. Fijn, daar heb ik echt iets aan. En dan nog over die kleding, die mag hij zelf aandoen als hij wil, maar alleen wij bepalen of de meiden meer of minder kleding dragen. Anders moet Jerico zelf maar meisjes gaan vangen waar hij alles mee kan doen wat hij wilt. Maar degenen die zich in dit huis bevinden, daar mag hij mooi vanaf blijven. En dan met name Lilith. Ach, hij is nu tenminste weg, hopelijk voor lang.
"Zo, nu zijn we tenminste van hem af." Zeg ik met opluchting.

Christina Rose Shiff



Ik vermoedde dat niemand in de kamer was en wou ook net gaan, toen de kastdeur in één keer open ging. ' Volgende keer kruip ik onder het bed. ' Abel kwam de kast uit. Ik onderdrukte een grinnik. Het was een best grappig gezicht. ' Christina! ' Ze liep wat vrolijk naar me toe, ze stopte opeens. ' Weet je wie er beneden was? ' Ik hoorde een deur dicht vallen. ' Geen idee. ' Ik wist echt niet wie het was, dus ik liet het voor wat het was. Ik stapte op Abel af en knuffelde haar kort. Ik wist niet waarom, het voelde gewoon vertrouwder. Ik liet haar weeer los en stapte naar achter.
' Waar was je eigenlijk zonet? ' Ik zag haar niet beneden, maar omdat ik zelf geen eens in die zitkamer was, kon het zijn dat we elkaar voorbij gelopen zijn. Ik keek haar met een korte grijns aan. Ze leek aan iemand te denken, maar aan wie wist ik niet. Ik keek haar dan met een korte lach aan. ' Ik ga weer naar mijn kamer. ' Ik knuffelde haar nog eens en liep toen naar mijn kamer, want van die wist ik wel waar die zat.
Ik kwam naar een paar verschillende gangen doorlopen, naar mijn kamer. Nou tenminste een kamer waar ik nu verbleef. Ik sloot de deur achter me en liep naar een kledingkast. Zouden dit dan de kleding zijn, die alleen voor de bewoner van deze kamer bestemd waren? Ik opende de kast en kwam weer van die walgelijke kleding tegen. Maar ook sportkleding en iets wat je geen pyjama kon noemen. Het waren meer van die stoffen shorts en navelvrije shirts. Ik zuchtte. Ik pakte een zwarte, stoffen short en een navelvrije shirt. Dit was beter als die jurk. Ik wurmde me snel uit die jurk en deed de short en het shirtje aan. Mijn navelpiercing kwam nu tevoorschijn, maar ja. Ik haalde een hand door mijn haren en keek weer in de kast.
Misschien hadden ze bikini's. Ik moest zwemmen. Als ik iets niet kon laten, was het dat. Ik kwam alleen ondergoed tegen. Er was een setje met een normale onderbroek, maar er zaten strikjes op de bh. Ik trok deze er snel af. En bovendien, als ze ons hier zo luxe behandelden. Waarom dan ook niet zwemmen? Ik liep hiermee mijn kamer uit. Ik kwam weer terecht in deze doodirritante gang, maar vond gelijk naast mijn kamerdeur een badkamer. Handig om te weten. Ik glipte de badkamer in en sloot de deur. Het slot draaide ik om. Ik kleedde me weer snel om en onder die "slaapkleding" zat nu dat wat je kon noemen, als normaal ondergoed. Ik pakte een handdoek uit de kast en kwam weer de badkamer uit.
Hopelijk zou het niet opvallen. Ik moest nu door de zitkamer, want ik wist niet meer hoe je via die andere kant naar het zwembad kwam. Ik beet op mijn onderlip. Shit. Ik haalde toen mijn schouders op. Nou en. Als hun die kleding hadden, en er niks anders was, moest ík me niet schamen. Ik liep toen op mijn blote voeten naar beneden. Ik glipte snel door de zitkamer een andere gang in. Het was hopelijk naar de gang waar het zwembad was. En ja. Ik zag een grote trap naar beneden gaan en de geur van chloor wad duidelijk te ruiken.
Ik stapte de trappen af en Finnick was er niet meer. Gelukkig, want wat net gebeurd was, dat was gewoon schamend. Af en toe ben ik een echte kluns. En dat maakt alles weer kapot. Ik zuchtte en stapte toen uit mijn kleding. De handdoek liet ik op de kleding vallen. Ik maakte van mijn rode lokken en knot boven op mijn hoofd. Ik stapte het water in. Het was warm. Ik liet me zakken op de kant en liet mijn benen in het water bungelen. Ik steunde met mijn handen op de kanten en staarde naar het stille water.

[ bericht aangepast op 10 sep 2014 - 10:14 ]

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."

Jonathan begon te glimlachen na mijn woorden, wat best vreemd was en daarna wachtte hij even voordat hij antwoorde "Dat lijkt me een redelijk punt. Maar alleen als jij ook aardig blijft tegen mij. Jij zegt dat als ik het doe, jij mij ook met respect behandeld. Mag ik vragen hoe je dat gaat doen? Ik geloof in je goede voornemens, maar hoe kan jij ooit respect hebben tegenover mij? Zoals je zelf al aangaf ben ik je kipnapper. In jouw ogen zal ik vast niet veel respect verdienen." zijn woorden deden me stil naar hem staren, ik had hier geen antwoord op en toch bleef ik bij mijn punt, alleen wist ik niet hoe te verwoorden wat ik wilde en bedoelde. Echter kon ik geen antwoord geven of hoorde ik een mannelijke stem roepen waaronder ik Jonathans naam hoorde. Mijn blauwe ogen keken even vragend naar Jonathan die niet precies wist waarvoor ze hem nodig zouden hebben. Wat zou er aan de hand zijn? "Helaas zullen we ons gesprek later moeten voortzetten. Excuseer me." vervolgde Jonah waarna hij naar de deur toeliep, net optijd had hij ook door dat hij beter een broek aandeed voordat hij naar buiten liep, iets wat me zachjes deed gniffelen. Wacht, wat? Zonder het echt te beseffen volde ik zijn bewegingen , hoe hij zijn jeans weer aantrok en zo richting de deur liep echter draaide hij zich nog eerst om en keek me daarbij aan. "Wist je dat jij me wel fascineerd?" Verbaasd keek ik hem na tot hij uit mijn zicht verdwenen was. Wacht? Dubbel wat !? Ik haalde verward een hand door mijn blonde haren en beet op mijn lip. Wat moest ik nou doen? Ik hoorde nu ook een andere stem een onbekende stem. De deur stond op een kiertje open dus af en toe spiekte ik eens even en volgde het hele tafereel. Wat deden ze met Carmen en Skyler, ik stond bijna op het punt op uit de kamer te komen als de onbekende man besluit te vertrekken. Opgelucht zuchtte ik en opende de deur zodra ik er zeker van was dat de man weg was.




Keurend liep Jerico naar ons toe en bekeek de meisjes alsof ze stukken vlees waren die hij vanavond op de gril wilde roosteren, zwartblakeren bijna. Zelf had ik nooit graag in de schoenen willen staan van deze meisjes, maar ze hadden geluk. Hij leek niet geïnteresseerd. Eenmaal hij de meisjes niet meer moest liet ik het donkerblonde/bruin harige meisje los en keek haar kort aan, waarna ik alles dan ook verder volgde. Jerico melde dat hij een andere dag zou terug komen en eiste tegen dan meerdere meisjes te zien te krijgen. Yeah right... De deur viel met een zware klap dicht en opgelucht zuchtte ik even. Was dat een meevaller. Ondanks dat ik dol was op geld, een vriendin van Abel verkopen leek me niet echt de leukste daad. Laat staan moest zij gekeurd worden, Jerico en zéker Dimitri zouden haar willen en dat kon ik haar absoluut niet aandoen. Over abel gesproken, waar zat ze nu? Ik keek even kort naar Tyler en Jonathan die beiden ook opgelucht leken. "Zo, nu zijn we tenminste van hem af." zuchtte hij en ik knikte instemmend. "Nog even en ik had hem wat aangedaan." zei ik met een grinnik en daarna besloot ik naar boven te gaan, Abel te zoeken. Alleen waar moet je beginnen zoeken? Ik liep de gang door zoekend naar enig leven. Ik had al enkele meisjes gezien maar nergens de fleurige lila lokken die zo heerlijk roken. "Abel?" vroeg ik terwijl ik enkele kamers binnen keek. Als er een spelletje is die ik totaal niet kan dan is het wel verstoppertje, of tja het zoekgedeelte dan. Na enkele kamers had ik haar eindelijk gevonden en grijnde ik breed. "Daar ben je, gelukkig." zuchtte ik opgelucht en glimlachte daarna naar haar. "Weet jij nog waar we gebleven waren?" vroeg ik haar vervolgens speels en liep naar haar toe.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Christina zei dat ze geen idee had wie beneden was en knuffelde me daarna nog kort. Ik was nooit echt het soort meisje geweest dat vaak knuffelde en als het dan gebeurde, voelde het een tikkeltje ongemakkelijk. Dit gelde wel niet voor knuffelen met het andere geslacht, aangezien haar dat veel beter afging en ze het porseleinen popje kon zijn die ze soms wel eens wilde zijn, om de woorden van Nathan te gebruiken.
Christina was terug naar haar kamer gelopen en voor een moment stond ik gewoon in het midden van de kamer, blij dat ik me niet in de kast moest verstoppen voor langer dan een halfuur en blij dat ik niet het soort persoon was die rap begon te zweten.
"Abel?" Mijn mondhoeken krulden omhoog zodra ik Nathans stem mijn naam hoorde roepen. Het gebeurde voor ik het doorhad en toen ik merkte wat mijn reactie was geweest bij het horen van zijn stem, besloot ik er geen aandacht aan te besteden. Ik was vast gewoon blij dat mijn ontvoerder iemand als Nathan was.
Ik zag zijn gezicht in de deuropening verschijnen en toen hij begon te grijnzen kon ik niets anders dan mijn tanden bloot lachen. Het ging vanzelf, ik had echt geen gezichtscontrole bij hem.
"Daar ben je, gelukkig." Zijn stem klonk oprecht opgelucht waardoor een warme gloed door mijn lichaam raasde. Hij leek om me te geven, iets wat al lang niet meer voorgekomen was in mijn leven.
"Weet jij nog waar we gebleven waren?" vroeg hij. De sfeer veranderde op een seconde naar de speelse, ietwat flirterige sfeer die voorheen in de gang had gehangen en terwijl Nathan naar me toeliep, haalde ik onschuldig mijn schouders op.
"Alles wat ik weet is dat jij me beschuldigde van het stelen van één van je persoonlijke bezittingen," antwoordde ik op een onschuldige toontje waarna ik liefjes naar hem glimlachte, "En oh ja, niet te vergeten, je vergeleek me met een porseleinen popje, iets wat ik, persoonlijk, enorm schattig vind."^
Uit mijn ervaring had ik geleerd dat jongens niet wouden schattig genoemd worden, op geen enkel vlak en ik hoopte vurig dat dit bij Nathan ook het geval zou zijn.

---

You speak like constellations but you're just a black hole.

Zodra Abel me opmerkte glimlachte ze haar hagelwitte tanden bloot, duidelijk blij me te zien. Op mijn vraag haalde ze simpel en onschuldig haar smalle schouders op voordat haar lippen spraken. "Alles wat ik weet is dat jij me beschuldigde van het stelen van één van je persoonlijke bezittingen,"liefjes wat me geamuseerd deed kijken naar haar, "En oh ja, niet te vergeten, je vergeleek me met een porseleinen popje, iets wat ik, persoonlijk, enorm schattig vind." vervolgde ze en ik trok een wenkbrauw op. "Oh, natuurlijk. Je bent de aanstekerdievegge, en ik ben de niet schattige maar stoere fouilleerder."grijnsde ik en plaatste mijn handen op haar achterste. "Zo, zo ." zei ik lachend als mijn handen iets vreemd vonden zodra ik richting haar heupen gleed met mijn handen. Plagend trok ik haar rokje wat naar beneden en haalde ik de rode aansteker uit haar onderbroekrandje. "Hmm, betrapt. Ik zal je moeten straffen nu." grijnsde ik en kwam wat dichterbij haar en plaatste mijn lippen in haar nek en liet mijn handen weer naar haar middelste glijden. Ik ging laten zien dat ik niet 'schattig' was, maar ruig en stoer.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Christina Rose Shiff

Een zachte zucht verliet mijn lippen. Het water lag stil. Maar m'n gedachten stroomden als een gek door mijn hoofd. Ik keek naar mijn spiegelbeeld in het water. Grijze ogen keken me aan. Ik had niet veel van gedachten aflezen en zeker niet van mijn eigen. Waarschijnlijk zag ik er verward uit. Verward om wat er met ons gebeurde.
Ik had al een idee wat ze met ons wouden. Hiervoor waren er al meisjes, dat was gewoon niet te ontkennen. Waarom zouden ze anders zoveel kleding hebben. Voor meiden. Korte jurkjes. Korte broeken. Korte shirts. Er waren maar twee mogelijkheden. Of ze wouden ons aan iemand verder geven en verdienden daarmee geld, want anders hadden ze niet zo veel geld. Of ze hielden ons gewoon voor de lol, wat je kon noemen; sletten. Bij die gedachte prikten er tranen in mijn ogen en mijn mond krulde zich tot een verbitterd lachje.
Maar waarom, why the hell, dacht ik de hele tijd aan Finnick? Die stomme klootzak, die míj ontvoerde. Die klootzak met die mooie ogen, die gespierde armen en dat gewoon zó knappe gezicht ? Als er iets was, wat het domste moment van mijn leven was.. Was het ik met mijn stomme hoofd. Ik kon niet ophouden aan iemand denken, die me ontvoerde. En niet alleen in negatieve zin.
Hij was gewoon iets, dat ik niet kon vergeten. Waarom hij .. Ik zuchtte kort. Ik wou hem gewoon in mijn buurt. Waarschijnlijk leek mijn hoofd dan net een tomaat. Normaal was ik niet zo bij jongens, zo verlegen. En ik was al niet meer voor het type badboy. Maar hij. Ik beet hard op mijn onderlip. Ik schudde mijn hoofd, proberend om de gedachtes van me af te schudde . Oké, geen zin. Zou hij ook zo tegen de meisjes doen, die hiervoor waren ? Zouden dat alle jongens hier doen?
Ik keek weer naar het water. Het water zag er zo rustig uit. Het water hoefde geen zorgen te hebben. Opeens verliet een hese lachje mijn lippen. " Oh my god, Christina, je wordt gek. Gek van dit, gek van Finnick.. " Ik was de hele tijd aan het nadenken, dus ik wist niet of het echt mijn lippen verlaten had. Hopelijk niet. Hopelijk stond niemand hier. Hopelijk luisterde niemand.
Ik tuurde weer naar het water. In mijn spiegelbeeld zag ik mezelf. In die donkerblauwe lingerie, die als bikini moest dienen. Oké Christina, je bent gek. Totaal gestoord. Totaal..

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."

"Oh natuurlijk, jij bent de aanstekerdievegge en ik ben de, niet schattige, maar stoere fouilleerder." De lach die op zijn gezicht lag, verried dat ik inderdaad niet had mogen zeggen dat hij schattig was, maar ik had er geen spijt van. Oh, helemaal niet.
Zijn handen belandden op mijn achterste waardoor ik automatisch even op mijn lip beet, wetende dat hij zijn aansteker zou vinden onder de rand van mijn ondergoed.
"Zo, zo," zei hij, duidelijk geamuseerd toen zijn handen op mijn heupen waren beland. Hij haakte zijn vingers achter de rand van het rokje dat ik droeg en trok het iets naar beneden. Het zwarte kanten ondergoed kwam tevoorschijn, net als de rode aansteker die hij de zijne noemde.
"Hmm, betrapt, ik zal je moeten straffen nu." Er was geen greintje angst te vinden in mijn lichaam en ik was zo zelfzeker als ik altijd al was geweest. Ik besloot niet hard to get te zijn, wat ik normaal wel was, want iets in mij zei me dat ik hem beter kon plezieren aangezien ik anders toch in een kelder zou kunnen belanden. Daarbij, het was niet alsof ik hier met tegenzin stond, integendeel, ik had meer plezier dan ik in een lange tijd had gehad.
Hij kwam nog iets dichterbij na zijn woorden en legde zijn armen terug om mijn middel. Hij drukte zijn lippen in mijn nek waardoor ik mijn hoofd vanzelf iets kantelde. Een nerveuze kriebel, waarvan nerveusheid zeker niet de oorzaak was, plaatste zich in mijn maag en mijn tanden vonden opnieuw hun thuis in mijn onderlip. Ik nam zijn rechterarm, die om mijn middel lag, vast met mijn linkerhand terwijl mijn andere hand de weg vond naar zijn donkere haren. Als hij dit een straf noemde dan moest ik maar vaker dingen stelen van hem.

---

You speak like constellations but you're just a black hole.

Christina Rose Shiff

De tijd dat ik hier zat, leek lang. Erg lang. Waarschijnlijk grensde het maar aan een kwartiertje, maar het was lang.
Ik kwam langzaam overeind. Ik liep met een tempo van een slak, naar het hoopje kleding. Ik pakte de handdoek ervan af en droogde mijn benen af. Aangezien ik de hele tijd bezig was met nadenken en niet zwemmen, kwam die handdoek ook niet meer van pas. Ik liet de handdoek uit mijn handen huilden. Het handdoek landde zonder enige geluid op de grond. Ik raapte de stoffen short op en het navelvrije, erg irritante, shirtje. De broek trok ik gauw aan en het shirtje was algauw over mijn hoofd getrokken.
Ik bekeek het shirt van mijn kant nog eens. Het had een marineblauwe kleur met een wat opvallende decolleté. Oké, alles beter als die jurk. Maar alsnog, zoiets zou ik wel aandoen tijdens het slapen. Aangezien ik het altijd doodsbenauwd in de nacht had.
Ik liep met wat snelle passen de trap op. Die stomme gedachten wouden nog telkens niet uit mijn hoofd. Had ik maar iemand om mijn gevoelens te luchten. Geen moeilijke keus. Ellison. Als er iemand was, waar ik alles tegen kon zeggen, was zij het.
Aangezien ik haar het langste kende van de meiden, voelde het wat vertrouwder. Vroeger waren het nogal populair om te verhuizen, volgens mijn ouders. Gelukkig bleven we dan hier. En zo ontmoette ik iedereen. Een korte glimlach verscheen op mijn gezicht.
Na een poosje lopen, wat niet anders te verwachten was in dit huis, kwam ik weer uit in de zitkamer. Ik liep snel door, de trappen op. Zo langzamerhand begon dit stukje een makkie te worden, nu de rest van het huis nog verder inspecteren. Ik grinnikte even.
Boven aangekomen, liep ik door tot de kleine hal. Ik keek om me heen. Deuren. Deuren. En nog eens deuren. Jezus.
" Ellison? Elly? " Mijn stem klonk zachter, als ik zelf verwacht had. Ik herhaalde het wat harder. Waar was toch iedereen?
Abel was in d'r kamer. Maar de rest? Elly? Lills? Carmen? Ik beet op mijn onderlip.
" Lills?" Ik riep wat harder. Zou iemand me überhaupt horen? " Lill! Elly! Carmen? " Waar waren ze toch.. Ik liep weer de grote trap af en zag nog een paar jongens zitten. Mhm. " Wie zorgt hier eigenlijk voor het avondeten ? Of huren jullie nog andere meiden in om te koken .. " Die zin kwam er harder uit, als gedacht. Ik haalde een hand door mijn rode lokken. Ik zag er serieus dom uit. In deze short en shirt. Maar m'n piercing kwam weer tevoorschijn. Ook ergens van nut. Ik liep gemakkelijk de keuken in. Eten. Want nu had ik wél honger.

[ bericht aangepast op 12 sep 2014 - 19:48 ]

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."

Met trage stappen kwam ik de kamer uit nog even om me heen kijkend of er niemand was en daarna zuchtte ik even van opluchting. Er was gelukkig niets gebeurd. Mijn blik gleed naar Jonathan die daar stond, lijn blik vernauwde zich. Wat was er daarnet aan de hand, waarom hadden ze in godsnaam een of andere viezerik die mijn vriendinnen zat te keuren? Zelfs al had Jonathan me gezien, hij kon zeker van mijn gezicht aflezen dat deze vol afschuw stond. Het leek me weer allemaal duidelijk te worden, ik mocht niet voor hun charmes vallen. Stomme Lilith, met je grote mond ook, beloven dat ja aardig bent tegenover een kidnapper als deze dat ook voor jou is?! Gefrustreerd beet ik op mijn onderlip en leken mijn hersenen volle keuren te draaien. Er moest toch een manier zijn om hier zonder problemen weg te geraken? Even dacht ik terug aan wat ik tegen Ellison gezegd had en daarna verliet een zucht mijn lippen. Ik wist het niet meer. Ik wist niet meer wat ik moest denken of doen. Echter toen ik een bekende stem hoorde rechte ik mijn rug. Het was Christina al was haar stem van ver te horen. " Lills?" het klonk zacht en van boven te komen, echter moest ik daarvoor eerst de woonkamer binnengaan om dan zo naar boven te lopen. " Lill! Elly! Carmen? "Deze keer klonk haar stem luider en liet ik mijn benen me naar de woonkamer sleuren. Gelukkig zag ik daar Christina maar helaas nog andere jongens. Stilletjes liep ik de woonkamer binnen luisterend naar haar volgende woorden. " Wie zorgt hier eigenlijk voor het avondeten ? Of huren jullie nog andere meiden in om te koken .. "vroeg ze bot, over het woord eten gesproken. Ik had ook erge trek nu en om eerlijk te zijn zag ik die jongen nu ook niet aan het fornuis staan. "Chris," zei ik zachtjes maar wel met een brede glimlach, blij mijn vriendin eindelijk te zien.




Mijn 'straf' stad in werking en zodra ik mijn lippen in haar nek geplant had kantelde ze haar hoofd , wat mij uitnodigde om wat verder te gaan. Mijn lippen drukten vederlichtje kusjes zo over haar hals heen, richting haar kaaklijn. Haar ene hand had ze in mijn haren geklemd terwijl de andere op mijn rechterarm ruste die nog steeds losjes om haar middel ging. "Hier geniet je wel van hé?" prevelde ik zwoel tegen haar zachte blanke huid aan. Mijn lippen verlieten haar kaar en ik keek haar even met een grijnsje aan waarna ik mijn lippen op die van haar drukte. Mijn handen vonden zich weer een weg onder haar doorschijnende bloesje terwijl ik even speels in haar lip beet, afwachtend hoe ze zou reageren. Ik hoopte echter dat ze ook verder zou willen, gezien ik van dag één al zag hoe bijzonder ze wel niet was en als ik moest toegeven ik haar wel een stuk meer dan 'een beetje leuk' vond. Ze was pittig evenals breekbaar, prachtig natuurlijk en uitdagend als mysterieus. Ik wilde meer van haar, ik wilde haar gewoon.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Zijn lippen maakten een spoor van vederlichte kusjes van mijn hals naar mijn kaaklijn. Mijn ademhaling was iets versnelt en ik was even in discussie met mezelf gegaan dat ik me niet zo makkelijk zou mogen laten doen, maar oh, ik kon hier geen nee meer tegen zeggen.
"Hier geniet je wel van huh?" Zijn stem klonk lager dan normaal, had een hees randje gekregen en de warme adem die tegen mijn hals sloeg toen hij zijn woorden uitsprak, zorgden voor kippenvel over mijn lichaam.
Wetende dat dit een retorische vraag was geweest, besloot ik geen antwoord te geven. Hij wist het antwoord op de vraag en ik was niet van plan om bevestiging te geven. Zo koppig was ik dan wel weer.
De warmte van zijn lippen verliet mijn kaak waardoor ik mijn ogen opende om te zien wat hij deed. Grijnzend keek hij me aan voordat hij weer dichterbij kwam. Deze keer belandden zijn lippen niet op mijn hals, of op mijn kaak. Nu pas wist ik hoe hard ik de neiging had weggeduwd om mijn lippen op zijn zachtroze lippen te drukken. Dat was dan ook de reden dat ik met volle overgave meeging in de kus.
Zijn warme handen vonden hun weg terug onder mijn bloes. Opnieuw verspreidde het kippenvel zich over mijn lichaam en het vreemde, nerveuze gevoel dat ik even geleden ook had gehad in de gang, vond zijn weg terug in mijn maag. Of dat het nu kwam omdat ik wist dat we deze keer niet gingen gestoord worden of omdat het Nathan was die voor me stond en waar dit mee gebeurde, wist ik niet precies, maar ik was niet van plan het gevoel te proberen wegdrukken.
Ik voelde hoe hij zachtjes even op mijn lip beet, waardoor een zachte, onhoorbare zucht mijn lippen verliet. Mijn handen vonden hun weg onder zijn T-shirt en mijn lippen plantten kleine, natte kusjes op zijn hals, sleutelbeen en kaaklijn. Ik zette mijn tanden even zachtjes in het vel van zijn hals voor ik mijn lippen terug op die van hem drukte. De weinige ruimte die nog tussen onze lichamen had gezeten, had ik overbrugt waardoor mijn lichaam nu helemaal tegen hem was aangedrukt.

---

You speak like constellations but you're just a black hole.

Christina Rose Shiff

Een zachte zucht verliet mijn lippen. Het had geen zin om zo bot te doen, maar de jongens wisten me de hele tijd boos te maken. Ik werd niet snel boos. En nu deed ik de hele tijd bot, sinds we hier zijn. Ook wel weer logisch, ik bedoel het zijn onze ontvoerders. Maar als je hier rondloopt, afgezien van de kleding, is het totaal iets anders als een ontvoering. Je zou het geen ontvoering kunnen noemen. Ik schudde mijn hoofd, waardoor mijn rode lokken meewiegden.
Een welvertrouwde stem liet me omdraaien. Het was Lills. Ze keek me met een glimlach aan. "Chris." Ze zei het wat zachtjes, maar vriendelijk. Een steek ging door mijn lichaam. In zulke momenten voel je echt hoe speciaal vrienden zijn. Ze zullen er altijd voor je zijn, ook wanneer het slecht gaat. Ik hang echt aan ze. Ik zou het me niet kunnen voorstellen zonder hun. Het klinkt wat dramatisch, maar voor mij voelt het echt aan alsof ze zussen zijn.
Ik stapte met een lach op Lills af. Ik gaf haar een korte knuffel, en pakte toen haar hand en trok haar mee naar de keuken. Aangezien ik honger had, ging ik maar deze kant op.
De keuken was groot. Daar was niet over te discussiëren. Dat zeker niet. Ik liep naar een grote fruitschaal, die een groot stuk van het aanrecht bedekte, en pakte er twee groene appels uit. De ene gaf ik aan Lillith. Ik zette mijn tanden in de appel en beet er een stuk af. Het was wat zuur. Ik kauwde wel door, maar trok een raar gezicht vanwege de bitterheid.
Daarna wendde ik mijn blik weer tot Lills. Mijn grijze kijkers hadden een serieuze, maar ook gekwelde blik aangenomen. "Is het.. Is het raar dat, dat ik mijn ontvoerder niet uit m'n hoofd krijg..?" Ik beet hard op mijn onderlip, omdat ik al tranen in mijn ogen had. Dit was alles zo verdomme verwarrend. Ik was echt aan het einde aangekomen en wist niet wat ik zou doen.
Mijn blik gleed naar het grote raam en ik had uitkijk op het grote zwembad van buiten. Met mijn gedachtes gleed ik weer naar Finnick. Hij vertelde me dat ze buiten een zwembad. Hij was mijn ontvoerder. Hij. Hij. Hij. Ik kon aan niks anders denken en ik werd langzamerhand gek in mijn hoofd. Want ik weet niet dat het positief is om hem in zijn hoofd te hebben, of dat het negatief is..

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."